Ερωτώ: Όταν η Μέρκελ, ο Ρεν, ο λακές Μπαρόζο, Ολλανδοί, Βησιγότθοι και Αυστριακοί αποπαίδια του Μέτερνιχ, τραπεζίτες, Τρόικες και ημέτεροι νεόπλουτοι Γραικύλοι και απατεώνες, μας εκβιάζουν ασυστόλως και κραδαίνουν το μορμολύκειο της χρεοκοπίας, της πείνας και της εξαθλίωσης, αν αποχωρήσουμε από την δυσώδη Ε.Ε. και το ευρώ της, εμείς τι πρέπει να σκεφτούμε και να πράξουμε;
Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οι ολετήρες μας θέλουν. Έξω, μακριά από την ψευτοένωση «το πανέρι με τις οχιές» και επιστροφή στην δραχμή.
Ερώτηση, έστω αφελής: εισήλθαμε, δόξη και τιμή, στον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα» της Ε.Ε., για να αποφύγουμε ακριβώς αυτήν την φρίκη που βιώνουμε σήμερα. Διατυμπάνιζε, ο σπιθαμιαίος Σημίτης, την ες αεί εξασφάλιση της ελληνικής οικονομίας από τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Τι έγινε; Καταστροφή. Ενθυλάκωσαν τα πακέτα οι παρασιτόβιοι κοπροπολιτικοί και οι δορυφόροι τους και ο λαός στην κλίνη του Προκρούστη. Άρα; Έξω από την ανθρωποβόρα συμμορία, μακριά από τις ανθρωποκάμπιες που τις εκχωρήσαμε την ζωή μας.
Έτερη ερώτηση, επερώτηση: Η Ε.Ε., της οποίας, ως ευφημιστικώς λέγεται ότι είμαστε ισότιμα, ισόκυρα και ισόνομα μέλη, μας υποχρέωσε να υπογράψουμε, με χέρια και ποδάρια, συνθήκες, με τις οποίες ακυρώνεται στην ουσία η Επανάσταση του ’21. Οι ηρωικοί κλεφταρματολοί έδιωξαν τους Μουσουλμάνους με το αίμα τους και τα τωρινά κομματικά απολειφάδια, με το μελάνι υπογραφών, τους ξαναφέρνουν, βυθίζοντας στον τρόμο πόλεις και χωριά.
Άρα τι κάνουμε; Φεύγουμε από το τερατούργημα-κακούργημα, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Ανακεφαλαίωση και συνόψιση: Όταν όλες οι ευρωπαϊκές αναθυμιάσεις και οι ημεδαπές λίγδες τάσσονται υπέρ του ευρώ και της Ευρώπης, εμείς, το Γένος των Ελλήνων, πρέπει να υιοθετήσουμε το ακριβώς αντίθετο. Είπαμε «όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» (Δ.Καμπούρογλου). Εις επίρρωσιν του προειρημένου σκεπτικού. Ο μακαριστός Γέρων Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, σε λόγο του «περί φυλακής του μοναχικού προγράμματος», είπε τα εξής: «…Ο κόσμος σήμερα πλανάται. Άκουσα μία κυρία, μία περίφημη μητέρα, η οποία συμβούλευε την κόρη της και έλεγε: Άκουσε, κόρη μου, εγώ σαν μεγαλύτερη μπορεί να πεθάνω και οι μέρες που έρχονται είναι πολύ δύσκολες. Δεν μπορούμε να τις περιγράψουμε. Μπορεί να ‘ρθει μία περίοδος, όπως τότε στους Εβραίους, και να χαθούν οι γραφές και τα Ευαγγέλια. Όπως και ήρθε αυτή η περίοδος, αναφέρουν επί Ιωσίου του ευσεβούς Βασιλέως… Αν, λοιπόν, έλθη μία περίοδος τέτοια, της λέει, και δεις ότι δεν υπάρχει το Ευαγγέλιο και έτσι δεν θα ξέρετε τι να κάνετε, τότε να κοιτάς τι κάνει και τι θέλει ο κόσμος κι εσύ να κάνης το αντίθετο. Και αυτό θα είναι το Ευαγγέλιο…» («Αθωνικά μηνύματα 7», σελ. 158). Τι θέλει τώρα ο ζαλισμένος κόσμος; Την Ευρώπη. Το αντίθετο εμείς. Και επειδή παρέθεσα θεολογικό κείμενο, παρεμβάλλω ένα άλλο που αναφέρεται στους οικουμενιστές, τους «μνημονιακούς» της πίστης θα λέγαμε, που προσπαθούν να ανατρέψουν την πλέον σπουδαία παράγραφο το Συμβόλου της Πίστεως: «Πιστεύω εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Ας μην κρυβόμαστε. Έχει και η Εκκλησία τους υπέρμαχους του θρησκευτικού Μνημονίου, πολλοί εξ αυτών ποιμένες και «θεολόγοι», που απεργάζονται την πνευματική εξαθλίωση των παιδιών του λαού, μέσω της μετατροπής του μαθήματος των θρησκευτικών, σε πανθρησκειακή αιρετική κενοφωνία (στο εσωτερικό) και της υπαγωγής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσω του μασωνοοικουμενισμού, στον Παπισμό (στο εξωτερικό). Και δεν είναι συγκυρία ότι τώρα που βιώνουμε την οικονομική φρίκη εντάθηκαν και οι βλέψεις των κακεργετών, οι συζητήσεις και οι διάλογοι με τους Λατίνους για «ένωση» και οι μεταπατερικές… κακοδοξίες, πεμπτοφαλαγγιτών «φιλοζόφων». (Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, τον καρπό των πολλών γραμμάτων άνευ της θεοειδούς ταπεινώσεως, τον ονόμαζε «φιλοζοφία» και ουδέποτε θεολογία).
Διαβάζω από ένα εξαιρετικό βιβλίο: «Ο καλλίτερος τρόπος για να πείσης τους άλλους για την αλήθεια είναι να πιστεύεις ο ίδιος σ’ αυτήν. Να μην την συζητής αλλά να την ομολογής μόνον. Τα συνέδρια και τα συμβούλια συζητούν την αλήθεια. Αυτό όμως είναι προδοσία. Γιατί δεν πρόκειται εκεί για διάλογο και νουθεσίες προς τους αιρετικούς, αλλά για συζήτηση με “Εκκλησίες”. Ο Χριστός δεν ζητάει συζητητάς αλλά ομολογητάς. Η αλήθεια που μας εδίδαξε δεν είναι από εκείνες που συζητούνται.
Στα διάφορα οικουμενιστικά συνέδρια η συζήτηση παίρνει την μορφή εμπορίου όπου γίνεται ανταλλαγή υποχωρήσεων στα ζητήματα της πίστεως για να επέλθη μία τελική συμφωνία. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, και μόνη η προσέλευσις ενός Ορθοδόξου σ’ ένα οικουμενιστικό συμβούλιο είναι προδοσία του Χριστού. Είναι η παράδοσις του Χριστού στους απίστους αντί τριάκοντα αργυρίων. Γιατί, προσερχόμενος ο Ορθόδοξος, ομολογεί την πίστη του συζητήσιμη, και αφήνει να εννοηθεί ότι αν του δοθούν ικανοποιητικά ανταλλάγματα θα κάνει και αυτός υποχωρήσεις.
Οι Πατέρες δεν συζητούσαν με τους αιρετικούς. Ομολογούσαν την αλήθειαν και ανέτρεπαν τους ισχυρισμούς των, χωρίς ευγένειες και φιλοφρονήσεις. Δεν ήταν συζητήσεις Εκκλησίας με Εκκλησίες, αλλά διάλογος της Εκκλησίας με ψυχές που είχαν χάσει το δρόμο τους. Η Εκκλησία δεν συζητά, γιατί δεν αναζητά. Απλώς δίδει, γιατί έχει το παν». (Θεοδωρήτου μοναχού Αγιορείτου, «Διάλογοι της ερήμου περί οικουμενισμού», Αθήναι 1971, σελ. 172, 173, 174, 175).
Τώρα, θα αναρωτηθεί κάποιος, γατί παραμονές εκλογών γράφω για τους μασκαράδες (=ο φορών μάσκα) του Οικουμενισμού. Διότι το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι η οικονομία και το κράτος, αλλά, πρωτίστως, η επιβίωσή μας ως λαού ιστορικού. Και επειδή στους σακατεμένους καιρούς που έρχονται, πάλι στον Κυρηναίο του Γένους, την ελληνοσώτειρα εκκλησία, θα στρέψουμε ικετευτικά το βλέμμα μας, πρέπει η αντίστασή μας στους ποικιλώνυμους Μνημονιακούς, να διατρανωθεί με την λέξη, την μονάκριβη που περικλείει την μεγαλοσύνη του Γένους μας: ΟΧΙ. Με τα «όχι» του Λεωνίδα, του Παλαιολόγου, του Παπαφλέσσα, του Μεταξά, του Αυξεντίου διαφυλάξαμε την περήφανη περπατησιά μας στις στράτες της ιστορίας και «λεγόμαστε κι εμείς έθνος». Μας απειλούν οι γονατισμένοι πολιτικάντηδες των Μνημονίων για την «επόμενη μέρα». «Θα πεινάσετε» τσιρίζουν. Την απάντηση την ερανίζομαι από το ημερολόγιο ενός Γάλλου υποπλοιάρχου, του D. Pontes, που βρέθηκε μετά το ’21, στην Μήλο (από την οποία, το 1820, είχαν διαρπάξει οι Φράγκοι την περίφημη «Αφροδίτη της Μήλου». Το άγαλμα ακρωτηριάστηκε εξ αιτίας των βαναυσουργιών που υπέστη από τους απελέκητους Γάλλους). Ιδού το κείμενο, προς παρηγορίαν αυτών που πτοούνται από τα θρασύδειλα ερπετά που μας απειλούν.
«Μήλος 1η Φεβρουαρίου 1828. Την ώρα που ξεκουραζόμασταν από το ανέβασμά μας στο κάστρο της Μήλου, είδαμε να πλησιάζει προς το μέρος μας μια γυναίκα, που κρατούσε στο ένα χέρι ένα σταμνί και στ’ άλλο ένα κοριτσάκι, ενώ ένα άλλο κοριτσάκι έτρεχε γύρω της. Στον ώμο της κρατούσε κάτι, που όταν μας πλησίασε, είδαμε, ότι ήταν ένα τρίτο παιδί, καλά φασκιωμένο. Της εζήτησα να μου δώσει λίγο νερό. Σήκωσε το σταμνί της και μου ‘γνεψε να πιώ. Εν τω μεταξύ ο σύντροφός μου, που μιλούσε άριστα τα νέα ελληνικά, είχε αρχίσει να παίζει με το μεγαλύτερο απ’ τα κοριτσάκια. Έτσι αναπτύχθηκε μεταξύ μας μία οικειότητα(…). Τη ρώτησα για τη ζωή τους. Μου είπε ότι ο άντρας της ήταν άλλοτε εύπορος γεωργός, είχαν σπίτι καλό, ένα μεγάλο χωράφι κι ένα περιβόλι και κατόρθωνε να ζουν πολύ καλά. Ωστόσο δε δίστασε να τα εγκαταλείψει όλα και να τρέξει κοντά στους συμπατριώτες του, μόλις άρχισε ο πόλεμος της ανεξαρτησίας. Οι Τούρκοι για αντίποινα, όταν πέρασαν απ’ το νησί, έκαψαν το σπίτι και ρήμαξαν τα κτήματα. Τώρα ζουν πολύ φτωχά και πρέπει να ξαναπεράσουν χρόνια, για να καλυτερέψει η ζωή τους. Τη ρώτησα, για να τη δοκιμάσω, αν βλέποντας τη φτώχεια, μέσα στην οποία μεγάλωναν τα παιδιά της, δε νοσταλγούσε τις χωρίς στενοχώριες ημέρες, που περνούσαν τον καιρό της τουρκικής κατοχής. Δεν περίμενα ποτέ, ότι τα λόγια μου θα ‘φερναν τέτοιο αποτέλεσμα: Η Ελληνίδα της Μήλου σηκώθηκε απότομα, άρπαξε στα χέρια της το φασκιωμένο μωρό, και ρίχοντάς μου ένα βλέμμα γεμάτο μίσος και περιφρόνηση είπε: “Να ποθούμε την εποχή που είμαστε σκλάβοι, στο έλεος ενός βάρβαρου, που μπορούσε να μας αρπάξει τους άντρες μας, τ’ αδέλφια μας, τα παιδιά μας, εμάς τις ίδιες; Όχι! Χίλιες φορές καλύτερα να ζω με ψωμί κι ελιές και να νιώθω πως είμαι λεύτερη και μάνα ελεύθερων παιδιών”.
9 comments
Μπράβο στὸ «Ἀντίβαρο» ποὺ δίνει βῆμα στὴν φωνὴ τοῦ μίσους …
Ἀπ’ὅσο κατάλαβα, ὅσοι διαφωνοῦν μὲ τὸν συγκεκριμένο ρυπαρογράφο εἶναι ἑρπετά. Συνεπῶς, δέν προσέρχεται σὲ συζήτηση, ἀλλὰ μόνον σέ θλίψη τῆς κεφαλῆς, τοῦ διαφωνοῦντος ἐννοεῖται. Χριστιανικώτατο καὶ Ἑλληνοπρεπέστατο !
Καὶ πάλι τὰ συγχαρητήριά μου.
Μόνον νὰ μὴν διαμαρτύρεσθε, δῆθεν καὶ γιὰ ξεκάρφωμα, γιὰ τὴν «Χρυσῆ Αὐγή». Τέτοια κείμενα εἶναι πολλαπλασίως βιαιότερα αὐτῶν τοῦ νεοναζιστῶν καὶ ἀπηχοῦν ἀκριβῶς τὴν ἰδεοληψία τῶν καλαμαράδων παλληκαράδων τοῦ πληκτρολογίου, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ τὰ παχειά τους λόγια γίνουν ἔργα στὴν ράχη τους.
ΥΓ Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατὶ τοὺς ἔκοψαν τὸν μισθό, μετὰ ἀπὸ 35 χρόνια μόνον αὐξήσεων. Μὲ τὴν νέα περήφανη δραχμὴ ποὺ θὰ παίρνουν, σὲ πραγματικοὺς ὅρους, μόνον τὸ 25% ὅσω παίρνουν σήμερα, τὶ ἔχουμε νὰ διαβάσουμε !
Όσοι μας επέβαλαν το μνημόνιο πιο πιθανό είναι να θέλουν να βγούμε από την ευρωζώνη παρά να μείνουμε, αφού γνωρίζουν ότι το μνημόνιο καταστρέφει τα δημοσιονομικά μιας χώρας και χωρίς υγιή δημοσιονομικά δεν μπορείς να μείνεις στην ευρωζώνη.
Ότι ήταν λάθος που μπήκαμε στην ευρωζώνη ήταν. Προσωπικά όμως συμφωνώ περισσότερο με τον Καραμπελιά, που λέει ότι θα είναι λάθος το να βγούμε μόνοι μας τώρα. Άλλο αν συνεννοηθούμε με Ιταλία, Ισπανία και κάποιες άλλες ίσως χώρες και βγούμε όλοι μαζί, έχοντας ένα σχέδιο συνεργασίας και δημιουργίας κοινού μετώπου για να αποφύγουμε την εξαθλίωση των λαών μας. Αλλιώς κινδυνεύουμε να υποστούμε μεγάλη υποτίμηση της δραχμής και δε θα έχουμε πια τη δυνατότητα (άλλο αν τώρα που την έχουμε δεν την αξιοποιούμε) να πιέσουμε τους δανειστές μας για να αναγκαστούν να μας αντιμετωπίσουν μαζί με τις άλλες χώρες που έχουν πρόβλημα χρέους και όχι ως μια μεμονωμένη περίπτωση ‘ανίκανης’ χώρας που πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Τα παραπάνω τα λέω με επιφύλαξη, μια και ούτε καν οι οικονομολόγοι, Έλληνες ή ξένοι, δε συμφωνούν με το τι ακριβώς συμβαίνει και ποια είναι τα αίτιά του, πολύ περισσότερο με το τι πρέπει να γίνει και γιατί.
Συμφωνώ όμως πάντα μαζί σας για το θέμα της ανάγκης προστασίας της εθνικής μας ταυτότητας, που είναι προϋπόθεση της κρατικής μας υπόστασης, επομένως και οποιασδήποτε προσπάθειας οικονομικής ανασυγκρότησης.
Αγαπητοί αναγνώστες,
έχει γραφτεί δεκάδες φορές και υπάρχει κάτω από _κάθε_ άρθρο του Αντίβαρου. «Τα άρθρα εκγράζουν μόνο τον συγγραφέα τους». Τελεία και παύλα.
Συμπεράσματα να μη βγαίνουν, διότι τα μεν είναι από δω και τα δε από εκεί.
Στο Αντίβαρο πάνω απ΄ όλα ιεραρχείται η σχέση των προσώπων. Ο Δημήτρης Νατσιός, όπως και ο Κωνσταντίνος Χολέβας, είναι και οι δύο παλαιότατοι φίλοι και συνεργάτες του Αντίβαρου πολλά χρόνια πριν από την πληθώρα αναγνωστών οι οποίοι σχολιάζουν τα άρθρα. Αναφέρω αυτά τα δύο ονόματα ως παραδείγματα. Η πολιτκή τους εκτίμηση διαφέρει. Αυτό δεν παίζει κανέναν ρόλο στην ανάρτηση των απόψεών τους.
Ελπίζω να είναι κατανοητό.
Εύχομαι καλό κουράγιο σε όποιον ψάχνει μονοχρωματικούς φορείς ενημέρωσης.
Ας γίνει διάλογος επί της ουσίας, αν είναι δυνατόν.
Ανδρέας.
Πρῶτον, εἶναι δυνατόν νὰ ἔχουν δικαίωμα ἀντιλόγου τὰ ἑρπετά ; Εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει διάλογος οὐσίας μαζί τους ;
Δεύτερον, «δεῖξε μου τὸ φίλο σου, νὰ σοῦ πῶ ποιὸς εἶσαι»
Τρίτον, ἂν θέλει κανεὶς τέτοιου εἴδους «λόγο», δὲν χρειάζεται τὸ «Ἀντίβαρο». Δόξα τῷ Θεῷ, ἱστοτόπους ἔχουν καὶ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ὀ ΣΥΡΙΖΑ. Χρειαζόμαστε ἀπομιμήσεις, ὅταν τὸ γνήσιο προσφέρεται δωρεάν ;
Αγαπητο Αντιβαρο ελπιζω να συμφωνειτε οτι οπως τα αρθρα που αναρτειτε εκφραζουν μονο τον συγγραφεα τους, ετσι και καθε σχολιο εκφραζει μονο τον σχολιαστη του. Το δικο μου σχολιο επι του θεματος ειναι οτι δεν χρειαζεστε την εγκριση μου για να αναρτησετε καθε αρθρο. Αποφασισα για λογους πρακτικους να σας παραχωρησω αυτο το δικαιωμα.
Καλά, ἔχει, ὅμως ἄποψη καὶ ὁ Θουκυδίδης «που περιέγραψε πώς οι ακραίες πολιτικές καταστάσεις αλλοιώνουν τον σημασιολογικό ιστό των λέξεων … . Παραθέτω:
Θουκυδίδης Γ 82.4-6
καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει. τόλμα μὲν γὰρ ἀλόγιστος ἀνδρεία φιλέταιρος ἐνομίσθη, μέλλησις δὲ προμηθὴς δειλία εὐπρεπής, τὸ δὲ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα, καὶ τὸ πρὸς ἅπαν ξυνετὸν ἐπὶ πᾶν ἀργόν· τὸ δ’ ἐμπλήκτως ὀξὺ ἀνδρὸς μοίρᾳ προσετέθη, ἀσφαλείᾳ δὲ τὸ ἐπιβουλεύσασθαι ἀποτροπῆς πρόφασις εὔλογος. καὶ ὁ μὲν χαλεπαίνων πιστὸς αἰεί, ὁ δ’ ἀντιλέγων αὐτῷ ὕποπτος. ἐπιβουλεύσας δέ τις τυχὼν ξυνετὸς καὶ ὑπονοήσας ἔτι δεινότερος· προβουλεύσας δὲ ὅπως μηδὲν αὐτῶν δεήσει, τῆς τε ἑταιρίας διαλυτὴς καὶ τοὺς ἐναντίους ἐκπεπληγμένος. ἁπλῶς δὲ ὁ φθάσας τὸν μέλλοντα κακόν τι δρᾶν ἐπῃνεῖτο, καὶ ὁ ἐπικελεύσας τὸν μὴ διανοούμενον.
Και σε μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου:
Kαι κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Τωόντι η μεν παράλογος τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, ετοίμη εις θυσίαν χάριν των πολιτικών ομοφρόνων, η προνοητική διστακτικότης ως εύσχημος δειλία, η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας, η δια κάθε τι σύνεσις ως βραδυκινησία. Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής. Ο τα πάντα επικρίνων και τους πάντας κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης εις κάθε περίστασιν, ενώ ο αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος. Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο άνθρωπος ευφυής, αλλά πολύ περισσότερον ικανός, ο οσφραινόμενος εγκαίρως αυτήν. Ενώ εκείνος που εφρόντιζε να μην ευρεθή εις την ανάγκην να κάμη ούτε το εν, ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και πανικόβλητος απέναντι των αντιπάλων. Με μίαν λέξιν, ο προτρέχων άλλου εις την διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων, καθώς και ο παρακινών άλλον εις διάπραξιν κακού, το οποίον εκείνος δεν είχε διανοηθή.
Κι αὐτὸς «ἑρπετό, λακές, Γραικύλος, γλοιώδης, δυσσώδης, ὀχιά, λίγδα» ;
Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τα σχόλια.
ΥΓ. Επίσης, δεν απαιτείται κανενός η έγκριση για την ανάρτηση των σχολίων, κάτι που συμβαίνει αδιαλείπτως όσον καιρό τεχνικά είναι δυνατός ο σχολιασμός.
Δάσκαλε, αντιλαμβάνομαι την οργή σου, αλλά δεν μπορώ να τη συμμεριστώ, χωρίς να θυσιάσω ικανότητα νηφάλιας σκέψης. Αναφέρεις ως πρότυπα ορθής στάσης, μεταξύ άλλων, τον Παπαφλέσσα και τον Αυξεντίου. Παρασυρόμενος από την αγανάκτηση, δεν διέκρινες πως αυτοί πολέμησαν εναντίον των εχθρών της πατρίδας, αδιαφορώντας εάν και πόσοι ακολουθούν. Το μεγαλείο της θυσίας αποτελούσε το παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Ο Αυξεντίου θυσίασε τη ζωή του, χωρίς να ενδιαφέρεται που ένα μεγάλο μέρος των Ελληνοκυπρίων αδελφών του δεν συμμεριζόταν τα ιδανικά και δεν συμμετείχε στον αγώνα του, για ιδεολογικές μικρότητες. Θα μπορούσε να τους στιγματίζει με ύβρεις και χαρακτηρισμούς, αλλά δεν το έκανε. Δάσκαλε, δεν ξέρω ποιός ήταν ο σκοπός σου, αλλά το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι ο διχασμός σε μνημονιακούς, οικουμενιστές, ή όποιο άλλο εσωτερικό σύνορο δημιουργήσει η αστείρευτη ελληνική επινοητικότητα. Ο Παπαφλέσσας, τον οποίο ατυχώς επικαλέσθηκες,έγινε μέρος της αιωνιότητας γιατί προς το τέλος της ζωής του κατάλαβε πως δεν αξίζει να κοιτάμε πίσω και πλάϊ, αλλά μόνο μπροστά, προς τον εχθρό και πουθενά αλλού. Άς διδάξουμε τα παιδιά μας από το δικό του παράδειγμα. Με τον θάνατό του άφησε ένα δίδαγμα : “Δεν χρειαζόμαστε άλλους εμφυλίους. Όποιος δεν ακούει τα λόγια μου, άς ακολουθήσει το παράδειγμά μου”. Και όπως έδειξε η ιστορία, τότε – και μόνο τότε – εισακούστηκε (!!!).
Ο λογος του Θουκυδιδη επικαιρος και ισχυει για πολλους απο τους επαγγελματιες ανθελληνες και αντιορθοδοξους πολιτικους που ανεδειξε ο Ελληνικος λαος.
Ο κυριος Νατσιος θιγει σημαντικα θεματα σε σχεση με την Ελληνικη κριση και οχι μονο την επιστροφη σε εθνικο νομισμα, πανω στο οποιο πολλοι μπορουν να διαφωνησουν. Πανω σ’αυτα πρεπει να γινει διαλογος παρα να απορριφθει ασυζητητι ο δασκαλος ως “..τα πάντα επικρίνων και τους πάντας κακολογών…”.
Ας μην ξεχναμε οτι και ο Αγιος Χρυσοστομος θεωρηθηκε αντισημιτης για τον ομιλια του περι Εβραιων, αλλα απο ποιους;