Κύπρος, το μαρμαρένιο αλώνι του Γένους

«Η Ελένη, συμμαθήτριά μου χρόνια, έγραφε πάντα στο επάγγελμα πατρός μία λέξη που ποτέ δεν καταλάβαινα: Αγνοούμενος…»

 

Τον Μάρτιο του 2007 είχε επισκεφτεί το Κιλκίς η Ελένη Φωκά, η ηρωίδα Κύπρια «Δασκάλα του Γένους», η οποία δίδασκε, από την εισβολή του 1974 ως το 1997, στα λίγα εγκλωβισμένα Ελληνόπουλα του Ριζοκάρπασου. Βρήκα τότε την ευκαιρία και της πήρα μια μικρή συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς. Επειδή τούτες τις «πονηρές» ημέρες, κάτω στο πολύπαθο νησί, οι σύγχρονες Ηρωδιάδες, πάλι μαίνονται και ταράσσονται, ζητώντας επί πίνακι την κεφαλή της Κύπρου, αποσπώ από εκείνη την εξομολόγηση της Δασκάλας, λίγα «σπαράγματα». (Μιλούσε η γερόντισσα και δάκρυζε με σπαραγμό. Περίλυπη ιστορούσε τα μαρτύριά της, όμως… περήφανη και αγέρωχη, ωραία σαν Ελληνίδα του ’21, που «της ελευθεριάς ο έρως/τες έμπνευσε χορό»). Η Κύπρος συνιστά το τελευταίο όριο του Ελληνισμού. Απώλεια της Κύπρου, αν υπογράψουν οι Εφιάλτες, «με χέρια και ποδάρια», που ‘λεγε ο Μακρυγιάννης, το νέο σχέδιο «Ανάν», θα σημάνει και το οριστικό τέλος της μείζονος παρουσίας του Ελληνισμού και τον οριστικό εγκλεισμό του στο συρρικνωμένο μνημονιοκρατίδιο. Είναι βέβαιο ότι οι μηχανισμοί καταδολίευσης του λαού και τα αργύρια της προδοσίας θα επιστρατευτούν και πάλι. Οι εχθροί πανηγυρίζουν για τα κοινά ανακοινωθέντα. Και ως γνωστόν «επαινούμενος γαρ υπό των εναντίων αγωνιώ μη τι κακόν είργασμαι», όταν χειροκροτούν, Τούρκοι και Φράγκοι, πρέπει να τρέμουμε. Η δημοσιογραφική ξεφτίλα ήδη πήρε γραμμή και μπήκε στη γραμμή.  Οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι, τα γνωστά πουλημένα τομάρια, βγήκαν από τα θαλάμια τους. Ορθώς λέχθηκε ότι «κακό είναι να πουλιέσαι, αλλά χειρότερο είναι να πουλιέσαι και να μην σε αγοράζει κανείς».

Αν νομίζουν ότι θα επιβιώσουν ανεβάζοντας την στάθμη της ατιμίας και της σαπίλας τους, αυτοαπατώνται. «Πολλούς αφέντες άλλαξες/δεν άλλαξες καρδιά» έγραφε ο Παλαμάς γιά την Κύπρο.

Αυτό ισχύει για τον Ελληνισμό. Θα ξυπνήσει ο γίγαντας και τότε θα τους πάρει και θα τους σηκώσει…

Ας παραθέσω όμως τα λόγια της Δασκάλας του Γένους:

«Κάτω από ποιές συνθήκες γινόταν το μάθημά σας;

Έκανα μάθημα σε συνθήκες Κρυφού Σχολειού. Τούρκοι τσαούσηδες έστηναν αυτί για να ακούν τι λέμε. Πολλές φορές τα βράδια, βρώμιζαν το σχολείο και μεις το καθαρίζαμε το πρωί. Όσο για τα βιβλία, αυτά έφθαναν στα χέρια μας από τις ελεύθερες περιοχές τον Μάρτιο.

Τι κάνατε για να διατηρήσετε το εθνικό φρόνημα των μαθητών σας;

Ήμουν μαθήτρια των μαθητών μου. Κάθε πρωί ζωγραφίζαμε στον πίνακα την ελληνική σημαία για να μην ξεχνούν. Ζητούσαν πολύ να κάνουμε ιστορία, να μιλάμε για ήρωες και Συναξάρια αγίων. Δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι, ούτε φοβήθηκαν. (σ.σ. Αυτά να τα διαβάζουν οι ποικιλώνυμοι μεταπατερικοί εκκλησιομάχοι  και  επίβουλοι των Θρησκευτικών και της Ιστορίας).

Ποιές ήταν οι συνθήκες ζωής των εγκλωβισμένων;

Ζούσαμε μία νέα Τουρκοκρατία. Το μεγαλύτερο κακό μάς το έκαναν οι έποικοι. Βίαζαν, δολοφονούσαν και οι οικογένειες που είχαν κορίτσια αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις ελεύθερες περιοχές. Οι έποικοι ήρθαν σε δύο δόσεις. Οι πρώτοι ήρθαν στις 25 Μαρτίου και οι δεύτεροι τον Δεκαπενταύγουστο, όταν γιορτάζει η Παναγία για να μας εξευτελίσουν.

Επίσης, να σας αναφέρω ότι ο πατέρας μου όταν χρειάστηκε εγχείρηση, πήγε σε νοσοκομείο στα κατεχόμενα. Η τομή έγινε σε σχήμα μισοφέγγαρου και τον έραψαν όπως ράβουν τσουβάλια με πατάτες. Η κατάσταση του επιδεινώθηκε και μετά από λίγο πέθανε.

Τι γνώμη έχετε για το Σχέδιο Ανάν;

Ανάλγητοι ξένοι, υποστηρικτές της Τουρκίας, χάριν των στυγνών συμφερόντων τους και υποτελείς στους ξένους δικοί μας, μεθόδευσαν το περιβόητο Σχέδιο Ανάν. Όχι για την ελευθερία της Κύπρου. Όχι για όσα περιμέναμε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ούτε και για τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά για την επέκταση του τουρκικού ελέγχου σε ολόκληρη την Κύπρο. Για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για τη μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο. Για την επιβολή ενός ρατσιστικού, αντιδημοκρατικού καθεστώτος διαχωρισμού, μόνιμης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για τη νομιμοποίηση του παράνομου τουρκικού ψευδοκράτους και των εποίκων».

Ποια είναι η άποψή σας για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού;

Το βιβλίο Ιστορίας είναι απαράδεκτο. Χάνουμε την ταυτότητά μας, εξευτελιζόμαστε με τέτοια βιβλία. Ο πατέρας μου έλεγε ότι οι Τούρκοι θρησκεία δεν έχουν και θρησκεία τηρούν. Εμείς έχουμε Ιστορία και Ιστορία δεν τηρούμε».

Σπουδαία, τρανά λόγια. Το Κρυφό Σχολειό που οι τωρινοί τσαρλατάνοι της ιστοριογραφίας και των Μ.Κ.Ο. απορρίπτουν, ζούσε και βασίλευε στην Κύπρο ως τα χρόνια μας. Άλαλα τα χείλη των ασεβών… Όταν τέτοιοι «μεταξένιοι» άνθρωποι, σαν την Ελένη Φωκά, λένε Ελλάδα, εννοούν τάφο. Λόγος εθνικός γι’ αυτούς είναι να μιλάς μες από το μνήμα. Να, σαν τον Αυξεντίου, τον Γρηγόρη τον αντρειωμένο, που έγινε λαμπάδα του Γένους, στις 3 Μαρτίου του 1957, εκεί στον Μαχαιρά. (Στο χωριό Ακρίτας του Κιλκίς, δίπλα στα σύνορα με το σκοπιανό ψεύδος, στέκεται ολόρθη προτομή του ήρωα. Γύρω στο 1950 υπηρετούσε ως έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού εδώ στον νομό Κιλκίς. Άραγε πήγε ποτέ ένα σχολείο να τον τιμήσει, να καταθέσει ένα δάφνινο στεφάνι στην μνήμη του; Προλαβαίνουμε από τους αποκριάτικους χορούς και τις λοιπές αξιολύπητες… εκδηλώσεις).

Κι αν «ανεβούμε» λίγο στον Μάρτιο, «θα σκοντάψουμε» στις 13, τότε που έπαιρνε την ανηφοριά και τα σκαλοπάτια της λευτεριάς ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Πήγαν στην μάνα του, την περήφανη Ρωμηά της Κύπρου, να της πουν, να πιέσει το γιο της ώστε να προδώσει. Οι λίρες πολλές και ένα διαβατήριο οικογενειακό για την Αγγλία. Τους είπε: «Εγώ δεν εγέννησα παιδί να το λαλούν προδότη/χαλάλι της πατρίδας μου το αίμα του παιδιού μου».Στα παλιά βιβλία Γλώσσας Στ’ δημοτικού (προ του 2006) υπήρχε, στο γ’ τεύχος, ένα ωραιότατο ποίημα για τον Ευαγόρα, γραμμένο από τον Δωδεκανήσιο Φώτη Βαρέλη. Το αντιγράφω:

«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα/ μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας. /Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας. /Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,/ οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,/ η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι./

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα. /Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα./ Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο, /ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης/ και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει./ Χτυπά κουδούνι, μπαίνουμε στην τάξη του ο καθένας./

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει, /μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα./

-Παρόντες όλοι;

-Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

-Παρόντες, λέει ο δάσκαλος, και με φωνή που τρέμει:

-Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,/ αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει /να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη./

-Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος, /στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,/ συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι, /και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία. /Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα, /που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,/ έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».

Το πέταξαν έξω και στη θέση του διδάσκουμε τον ηρωισμό μέσω μίας σαχλαμάρα με τίτλο «Με λένε Σόνια» (β’ τ., σελ. 62). Η «Σόνια» είναι μία γάτα-ήρωας, γιατί νιαούριζε και ξύπνησαν οι γείτονες και αποσοβήθηκε μια πυρκαγιά και την επαινούν οι πυροσβέστες και… δεν συνεχίζω γιατί «καπνίζουν τα μάτια μου» από οργή. Όπως το είπε η Δασκάλα, «εμείς έχουμε Ιστορία και Ιστορία δεν τηρούμε» γιατί κυβερνάει το σκουπιδαριό…