Το κακό δεν πειράζει το κακό. Το λέει ο Αίσωπος: «κακόν κακού ουχ άπτεται». Εφώ και οι κερδοσκόποι συνεχίζουν ατιμώρητοι να εγκληματούν.
Θεσμικοί και εξωθεσμικοί της διεθνούς των τοκογλύφων «γλύφουν» τις πληγές που άνοιξαν στον ελληνικό λαό με το τρισκατάρατο πρόγραμμά τους . Ο σοσιαλιστής ευρωβουλευτής Α. Θέρκας καταγγέλλει την Τρόικα ότι «έδρασε μάλλον ως χασάπης παρά ως χειρουργός που γνώριζε την ανατομία του σώματος». Ο ΟΟΣΑ , αναγκαίος συνεργός στο έγκλημα, ομολογεί την διάπραξή του: δεν εκτίμησε σωστά το μέγεθος της κρίσης, υπεραισιόδοξες οι προβλέψεις του περί ανάκαμψης, φαντάστηκε ότι η Ευρωζώνη θα λάβαινε σοβαρά μέτρα.
Τα είπε προχθές τίμια το Ινστιτούτο Bruegel : Το ελληνικό πρόγραμμα υπήρξε το λιγότερο αποτελεσματικό. Στην ύφεση έπεσε έξω από τον στόχο του 5,9 φορές, στην μείωση της εγχώριας ζήτησης 2,4 στον πληθωρισμό 2,4. Στο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης 2,8 φορές. Στην αύξηση της ανεργίας1,8, στην αύξηση του λόγου χρέους /ΑΕΠ 1,2. Και είναι ακόμη στη θέση τους;
Δυστυχώς όλοι αυτοί οι εκδοροσφαγείς συνεχίζουν ατιμωρητί να διαπράττουν το έγκλημα το οποίο εν τούτοις εξορκίζουν.
Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που οι διεθνείς γύπες – κερδοσκόποι απέκτησαν σε τιμές σκοτωμού, στο 1/10 της ονομαστικής τους αξίας, η Κυβέρνησή μας τα εξοφλεί στο ακέραιο (10/10).
Συγκρίνετε τώρα τη στάση των ημετέρων που παραδίδονται αμαχητί με την θαρραλέα αντίσταση που δείχνει η κυβέρνηση της μικρής Ισλανδίας αρνούμενη να υποκύψει στις αφόρητες πιέσεις των κυβερνήσεων Βρετανίας-Ολλανδίας . Την εκβιάζουν να πληρώσει τους πολίτες τους, που έχασαν τις καταθέσεις τους σε ιδιωτικές ισλανδικές Τράπεζες οι οποίες χρεοκόπησαν.
Θα βρει ποτέ το σθένος Έλλην πρωθυπουργός να δηλώσει ορθά-κοφτά όπως ο Ισλανδός ομόλογός του «τα χρέη των τραπεζών δεν θα γίνουν ποτέ δημόσιο χρέος» ;
Δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές δημοκρατίες. Η δημοκρατία είναι μια. Υπάρχουν μόνον αριστερές και δεξιές δικτατορίες, που δεν διαφέρουν μεταξύ τους.
Ο Ισλανδός πρωθυπουργός Γκουνλόινσον είναι «κατά κόσμον» κεντροδεξιός αλλά διαθέτει το 7% του ΑΕΠ στους δανειολήπτες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους. Οι δικοί μας έστειλαν τον αρμόδιο υφυπουργό στο Πεκίνο να προσκαλέσει Κινέζους γύπες να διαπραγματευτούν την εξαγορά υπερχρεωμένων νοικοκυριών – εταιρειών. Όλα στο σφυρί!
Η εσωτερική υποτίμηση, η κάμψη της ενεργού ζήτησης η ανελέητη περικοπή των δημοσίων δαπανών, η αδίστακτες φοροεπιδρομές ενέτειναν τις ανισορροπίες και τις αντιφάσεις στην αγορά εργασίας. Η αγνοούμενη κοινή λογική υπαγορεύει ότι αποφασιστικός μοχλός εξόδου από την κρίση είναι η επαναφορά του ανατραπέντος συλλογικού εργατικού δικαίου και η ρύθμιση της αγοράς εργασίας και των μισθών με συλλογικές διαπραγματεύσεις και συναφείς συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Οι συρρικνωμένοι πόροι της οικονομίας μας καtευθύνονται στο χρέος και στο έλλειμμα. Αμφότερα βαρέλια δίχως πάτο, αφού παρά τα 63δισ € μέτρων λιτότητας, το χρέος από 129% αυξήθηκε στο 175% του ΑΕΠ και το έλλειμμα μειώθηκε μόνον 28δισ. Αριθμοί που μεθερμηνεύονται σε επενδυτική έρημο και εκρηκτική ανεργία, 30% . Για τους νέους 60%. Φορολογικό, ασφαλιστικό, τραπεζικό σύστημα και ανίατη γραφειοκρατία είναι αξεπέραστα αντικίνητρα για την επιχειρηματικότητα.
Ομολογούν τα καταστροφικά λάθη τους, χωρίς αιδώ και έμπρακτη μετάνοια. Ενώ γνωρίζουν ότι« ουκ έστιν εν πολέμω δις αμαρτάνειν» (Λάμαχος/Στοβαίος,νδ,45). Δεν υπάρχει δυνατότητα στον πόλεμο να κάνεις λάθος δυο φορές. Για πόλεμο πρόκειται.
Το “κούρεμα” είναι μονόδρομος, το λένε πια σχεδόν όλοι. Τα ημίμετρα που συζητούνται μεταξύ Βερολίνου Φρανκφούρτης, Βρυξελλών δείχνουν απλώς ότι οι αποτυχημένοι δεν διδάσκονται από τα λάθη τους.
Πάντα ζημιώνεται και όποιος απεργάζεται το κακό. «Η δε κακή βουλή τω βουλέυσαντι κακίστη»(Ησίοδος). Οι κακές αποφάσεις τους θα τους γίνουν μπούμερανγκ.
Η διαρκώς μαστιγούμενη κοινωνία μένει εμβρόντητη από το άνοιγμα του νέου βόθρου διαφθοράς των δυσώνυμων ΜΚΟ. Ιδιωτικοποίησαν το κράτος μετατρέποντας το σε κερδοσκοπική επιχείρηση ημετέρων. Κατεσπάραξαν δημόσιο χρήμα ή προσέφεραν έμμισθες υπηρεσίες σε ξένους, υπονομευτικές των εθνικών μας συμφερόντων. Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η εύλογη απορία είναι θα θυμηθεί ο λαός τον Μάιο τα έργα και τις ημέρες τους ή θα παραγράψει ως συνήθως τα πάντα;
Ο Μάιος είναι πολύ κοντά.