Παραθέτουμε σύνδεσμο ανάλυσης από το London Review of Books για την κρίση της Συρίας: http://www.lrb.co.uk/2014/04/
Μεταξύ πολλών άλλων περιπτώσεων που θα μπορούσαν να ονομαστούν, αναφέρουμε τον εμφύλιο πόλεμο της Ελλάδας. Επίσης, την περίπτωση της παρ’ ολίγο σφαγής μας το 1964 όταν σχεδιαζόταν κατά Αμερικανική υποβολή η διχασμένη και ανεύθυνη πολιτική ηγεσία της Αθήνας σχεδίαζε πραξικόπημα στην Κύπρο, αποδοχή απόβασης των Τούρκων στην Καρπασία, «ελεγχόμενες διενέξεις» «συγκράτησης» των «θερμοκεφάλων» και δημόσιες δηλώσεις που καμιά σχέση δεν μπορούσαν να έχουμε με τα παζάρια στο υπέδαφος όταν θάβεται ο αδύναμος και προικοδοτείτε ο ισχυρός και συμμαχικά σημαντικός (σήμερα γνωρίζουμε και χαρακτηριστική δήλωση του Αρχηγού του Αμερικανικού Επιτελείου στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ).
Τα ίδια ισχύουν και για την κρίση του 1974 με το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο ή τις διμερείς κρίσης με την Τουρκία στο Αιγαίο μετά το 1974. Το 2003-4, εξάλλου, όπως ομολόγησε Αμερικανός αξιωματούχος, με το σχέδιο Αναν σε μια καθαρά τακτική κίνηση εκποίησης Ιθαγενών «προσφέρανε την Κύπρο στο πιάτο της Τουρκίας», ελπίζοντας ότι θα τους δώσει πρόσβαση για να κτυπηθεί το Ιράκ. Ως γνωστό η Άγκυρα δεν τους έδωσε ενώ το φασιστικό, ανελεύθερο και αντί-δημοκρατικό σχέδιο Αναν έγινε «κεκτημένο διαπραγματεύσεων» και κυριολεκτικά ακατανόητα άξονας των σημερινών διαπραγματεύσεων.
Η παράθεση πληροφοριών στο κείμενο που ακολουθεί για τον τρόπο που πάρθηκε η απόφαση να μην βομβαρδιστεί η Συρία από τις ΗΠΑ, είναι τυπική για το πως γίνεται η διαχείριση των κρίσεων με εναλλακτικά και ρευστά σενάρια δράσεων. Στην διαδικασία για την λήψη αποφάσεων σταθεροποιούνται κάποια σενάρια ως πιθανά ενώ διαρκώς εισρέουν πλήθος παραγόντων που οδηγούν σε αδιάκοπη αλληλουχία διαφοροποιήσεων και αλλαγών στην βάση σταθμίσεων και εκτιμήσεων για το πώς επηρεάζονται οι εμπλεκόμενοι από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Οι ανά πάσα στιγμή αλλαγές στόχων και τακτικής δεν εξαρτώνται από συναισθηματικά νοούμενες «φιλίες» και «έχθρες» αλλά από υπολογισμούς κόστους και οφέλους αναφορικά με τα συμφέροντά τους. Συμφέροντα τα οποία, όπως γνωρίζουμε, είναι προγραμματικά προσδιορισμένα και ιεραρχημένα. Στις ΗΠΑ ορίζονται κάθε χρόνο στο Κογκρέσο από τον πρόεδρο και κινούνται σε τρία αλληλένδετα (για κάθε μεγάλη δύναμη) επίπεδα, το πλανητικό, το περιφερειακό και το τοπικό.
Η διαχείριση μιας κρίσης, όπως προαναφέραμε, είναι βασικά μια κλίνη του Προκρούστη στρατηγικών παιγνίων με σκοπό τον έλεγχο της κατανομής ισχύος στα τρία επίπεδα σύμφωνα με τα συμφέροντα της δύναμης που εμπλέκεται (βλ. ανάλυσή μας για την Συρία με βάση το αριστούργημα του John Mearsheimer Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (αναρτημένο στο διαδίκτυο ευρώς βλ. για παράδειγμα http://piotita.gr/2014/04/03/
Η ανελέητη θεώρηση του Παναγιώτη Κονδύλη στο βιβλίο του «Ισχύς και απόφαση» για το σκεπτικό που υποβόσκει όταν συγκρούονται αξιώσεις ισχύος, ταιριάζει εδώ πλήρως: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους».
Κύριο ζήτημα που αξίζει να υπογραμμιστεί είναι οι «πελατειακές σχέσεις» μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών, συνήθως περιφερειακών ή τοπικών δυνάμεων. Η πτυχή αυτή είναι από τις σημαντικότερες της στρατηγικής θεωρίας, καθότι, η αύξηση του αριθμού των κρατών έδωσε έναυσμα για μελέτη και κατανόηση του τρόπου που οι ασύμμετρες σχέσεις ισχύος οδηγούνται με στρατηγικές του λιγότερου ισχυρού κράτους σε μια ισορροπία συναλλαγών και ανταλλαγμάτων.
Πρόκειται βασικά για μια σχοινοβασία πάρε – δώσε. Από την πλευρά του λιγότερο ισχυρού (που μπορεί να είναι και μια περιφερειακή δύναμη) δημιουργούνται εξισώσεις κόστους – οφέλους που εμπλέκουν το ισχυρότερο κράτος σε διαρκείς διαπραγματεύσεις: Μεταξύ άλλων, συναλλαγές και παραχωρήσεις, παγίδευση του ισχυρότερου κράτους με «επενδυμένα συμφέροντα» που δεν εγκαταλείπονται εύκολα και με δημιουργία τετελεσμένων τα οποία δημιουργούν διαρκώς νέες ισορροπίας κόστους και οφέλους εναλλακτικών δράσεων.
Αναρίθμητοι παράγοντες και κριτήρια εισρέουν στην διαδικασία λήψης αποφάσεων που συνδέουν πλανητικά, περιφερειακά και τοπικά συμφέροντα, ενώ η ετερογονία των σκοπών κρατών και άλλων δρώντων ή κοινωνικών ομάδων εντός των κρατών όπου εκτυλίσσεται η κρίση οδηγούν σε διαρκή εάν όχι στιγμιαία αλλαγή σχεδίων. Μικρά και μεγάλα κύματα στρατηγικών, τακτικών και συμφερόντων που κυμαίνονται συμπλέκονται αστάθμητα και απρόβλεπτα.
Γίνεται συνεχής εκτίμηση της κατάστασης στην βάση πληροφοριών που διαρκώς εισρέουν και επανεξετάζονται, επίσης, οι δυνατότητες των εμπλεκομένων, εκτίμηση εξέλιξης αστάθμητων παραγόντων, απροσδόκητη επίδειξη ικανοτήτων που δεν ήταν ορατές, εκδήλωση αδιαλλαξίας ενός ή άλλου δρώντα, εξέλιξη της κατάστασης στο πεδίο της μάχης, εναλλαγές συμμαχιών στα τρία επίπεδα και πλήθος άλλων κριτηρίων και παραγόντων. Η ετερογονία σκοπών και δράσεων, δηλαδή, σε πλήρη δράση.
Η ανάλυση του London Review of Books σε αναφορά με την οποία γίνεται η παρούσα παρέμβαση αφορά ζωτικά και με πολλούς τρόπους την Ελλάδα και την Κύπρο. Δείχνει τον ανελέητο, αδίστακτο –αλλά και στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των αξιώσεων ισχύος των δρώντων πολύ «επαγγελματικό»– τρόπο που η Τουρκία βλέπει τις μεγάλες δυνάμεις. Όσον με αφορά έχω μελετήσει (ξενόγλωσση δημοσίευση) τις «πελατειακές συναλλαγές» της Τουρκίας και άλλων δυνάμεων στην πρώτη κρίση του Κόλπου αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτά που περιγράφει ο Seymour Hersh στοLondon Review of Books δεν μου είναι άγνωστα όσον αφορά την μεταπολεμική στάση της Τουρκίας. Οι Τούρκοι είναι αριστοτέχνες στην εκμετάλλευση της γεωπολιτικής τους θέσης και παραδοσιακά ένας πολύ δύσκολος «συνεταίρος» κάθε μεγάλης δύναμης με την οποία συναλλάσσεται. Για να σταθούμε στην Συρία, βλέπουμε τα εξής.
Πρώτον, οι Τούρκοι δεν είναι απαθείς και άβουλοι περιφερειακοί δρώντες όπως οι Έλληνες αλλά βλέπουν με καθαρό μάτι τις ανταγωνιστικές προϋποθέσεις της διεθνούς πολιτικής. Χαράσσουν στρατηγικές και τακτικές κινήσεις, διεισδύουν παντοιοτρόπως στις γραμμές των εμπλεκομένων, συναλλάσσονται ακατάπαυστα με όλους ανεξαιρέτως και βρίσκονται σε διαρκή επαφή με τις μεγάλες δυνάμεις τα συμφέροντα και τις στρατηγικές των οποίων συνεκτιμούν και μεταδίδουν ένα διαχρονικό μήνυμα: «Δεν είμαστε κράτος του «κλότσου και του μπάτσου». Στο κείμενο στο οποίο αναφερόμαστε γίνεται λόγος για τον Ερτογάν να κουνά το δάκτυλο του Ομπάμα όταν βρισκόταν στις ΗΠΑ επιδιώκοντας να δώσει μια δική του εικόνα των πραγμάτων.
Δεν λέμε ότι κράτη που λειτουργούν οργανωμένα, βάση σχεδίου, ενεργητικά, στο πλαίσιο διαρκών συναλλαγών και μετατοπίσεων θέσεων, και τα λοιπά, πάντα επιτυγχάνουν. Άθλημα είναι η στρατηγική και συνταγές επιτυχίας δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως ελάχιστες και στοιχειώδεις προϋποθέσεις χωρίς τις οποίες ένα κράτος είναι ανύπαρκτο και αναλώσιμο. Ισχύει ανελέητα ότι ενώ οργανωμένα κράτη έτσι κινούμενα συχνά κερδίζουν ή διασφαλίζουν τα ελάχιστα, όσα είναι απαθή και ανενεργά γίνονται κυριολεκτικά βορά των σκυλιών. Όσοι δε αφελώς ως αναλώσιμοι ιθαγενείς όταν τους κουνούν καθρεπτάκια οδηγούνται στην κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων (δεν έγινε το 1964 έγινε όμως το 1974), απλά κομματιάζονται και σκορπίζονται.
Αυτό πάντως συμβαίνει και στην Κύπρο το έτος 2014 όταν ο Ανανικός πρόεδρος τον οποίο οι κομματικές παρωπίδες εξέλεξαν επικεφαλής του κράτους σέρνει το νησί στην αγκαλιά των νέο-Οθωμανών με την Ελλάδα να είναι θλιβερός απαθής συνοδοιπόρος. Μόνο ασύλληπτη φαντασία θα μπορούσε να περιγράψει το όργιο στρατηγικών παιγνίων πάνω στο ημιθανές κορμί της Κυπριακής Δημοκρατίας στο τιμόνι της οποίας βρίσκονται ερασιτέχνες (ή και χειρότερα!).
Συνιστώ να διαβαστεί ολόκληρο το άρθρο του London Review of Books ως μια τυπικά αντιπροσωπευτική ανάλυση. Κλείνοντας, ακριβώς, στέκομαι σ’ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της ανάλυσης στο τέλος του άρθρου για το πώς εξελισσόταν η διαπραγμάτευση με την Τουρκία σε διάφορες φάσεις.
Αναφέρεται: «Ζήτησα από τους συναδέλφους μου να μου πουν εάν υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε το Ερτογάν να υποστηρίζει τους στασιαστές και τους αντάρτες. Ειδικά τώρα που τα πράγματα δεν πάνε καλά, μου είπε ο πρώην αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών. Η απάντηση [Σημ. βλ. το πως βλέπουν οι Αμερικανοί τους τούρκους και τις συναλλαγές μαζί τους] ήταν η εξής: “Γ……ε. Θα μπορούσαμε να πούμε δημόσια διάφορα πράγματα εάν ήταν κάποιος άλλος από τον Ερτογάν. Αλλά η Τουρκία είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Οι Τούρκοι δεν εμπιστεύονται την Δύση. Δεν μπορούν να ζήσουν μαζί μας εάν ενεργητικά υιοθετήσουμε ρόλους κατά των Τουρκικών συμφερόντων [αυτή την παράσταση δίνουν οι Τούρκοι ενώ πιθανώς δεν θα ήταν και τόσο εύκολο για αυτούς]. Εάν δημοσιοποιήσουμε τι γνωρίζουμε με τον ρόλο του Ερτογάν στα χημικά θα είναι καταστροφή. Οι Τούρκοι θα πούνε. Σας μισούμε γιατί μας λέτε τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε».
Όπως γνωρίζουμε την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές τα εν λόγω ζητήματα είναι σε πλήρη εξέλιξη. Σείεται επίσης το εσωτερικό της Τουρκίας και ολοφάνερα πολλοί αναζητούν εναλλακτικό σχήμα για να αντικατασταθεί ο σκληροτράχηλος Ερτογάν. Σίγουρο είναι ότι οι στρατηγικές ανακατατάξεις είναι ραγδαίες, οι συναλλαγές συμφερόντων καθημερινές, τα συμφέροντα γύρω από τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και τους γεωπολιτικούς παράγοντες μεγάλα και οι εναλλαγές συμμαχιών διαρκείς. Πάνω σε αυτές τις τεκτονικές πλάκες που συγκρούονται, η Ελλάδα αδύναμη και διαιρεμένη η δε Κύπρος εξουθενωμένη και πολιτικά ημιθανής, ενδέχεται, όπως όλα δείχνουν, να ενταχθεί σύντομα στον τουρκικό χώρο επιρροής.
Πέραν πολλών άλλων δεινών θα καταστεί και ένας θανατηφόρος για τα Ελληνικά συμφέροντα στρατηγικός όμηρος μέσω του οποίου θα εκβιάζεται η Ελλάδα. Έχει ο καιρός γυρίσματα: Μέχρι τώρα συχνά πολλοί έλεγαν ότι το 18% των τουρκοκυπρίων ήταν στρατηγικός όμηρος της Τουρκίας για να προωθεί τους σκοπούς στο νησί. Φρικτά Ελληνικά λάθη και απουσία στρατηγικής μας έφερε στην έσχατη κατάντια: Ολόκληρη η Κύπρος και το 82% των Ελλήνων κατοίκων, δηλαδή το ένα δέκατο του Ελληνισμού, να είναι στα πρόθυρα να καταστούν και αυτοί στρατηγικοί όμηροι.
35 comments
“… σε κάθε κρίση κατασκευάζεται μια κλίνη του Προκρούστη στρατηγικών παιγνίων πάνω στην οποία «εχθροί» και «φίλοι» θυσιάζονται εάν είναι απρόσεκτοι ή εάν είναι αδύναμοι και αναλώσιμοι”, γράφει ο κ. Ήφαιστος!
Χαίρομεν δια την πληροφόρησιν. Τώρα το ανακάλυψε ο κ. Ήφαιστος; Από τότε που υπάρχουμε συμβαίνει αυτό, όπως πολύ καλά μας πληροφορεί και ο Θουκυδίδης, βέβαια. Όσοι, όμως, στοχεύουν στην άσκηση εξουσίας υποδύονται ότι τώρα ανακάλυψαν το έγκλημα, ισχυριζόμενοι ότι όταν αυτοί αναλάβουν τα ηνία της εξουσίας (δια του Λιλλήκα ήταν η τελευταία απόπειρα) δεν θα είναι “απρόσεκτοι”, λες και οι δεμένοι στο κρεβάτι του εκάστοτε Προκρούστη βρίσκονται εκεί από… απροσεξία κι όχι από αδυναμία λόγω, συνήθως, βλακείας κι έλλειψης πατριωτισμού!
Συνήθως λόγω βλακείας γίνεται κανείς “αδύναμος και αναλώσιμος”, όπως στην περίπτωση του 1964, όταν από τη μια η διπλωματική ευφυία του Γεωργίου Παπανδρέου κατέστησε αρκούντως δυνατή την Ελλάδα με τη Μεραρχία στην Κύπρο, ώστε να μπορούσε να αποφύγει τον κίνδυνο του Προκρούστη τότε, ενώ από την άλλη δούλευε η “πολιτική” της απεξάρτησης της Κύπρου από την Ελλάδα που εφάρμοζε ο Μακάριος και που οδηγούσε κατ’ ευθείαν και τις δυο χώρες στην αδυναμία και στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Θέλοντας αναδρομικά να στηρίξει τις αποφάσεις “απεξάρτησης” της Κύπρου από την Ελλάδα, ο κ. Ήφαιστος, οι οποίες βλακωδώς και επιπόλαια λαμβάνονταν τότε από τον Μονάρχη Μακάριο (τον οποίο στηρίζει μέχρι σήμερα ο κ. Ήφαιστος), σκόπιμα και επιπόλαια παραγνωρίζει τα νεότερα στοιχεία που ήρθαν στο φως και αποδεικνύουν ότι “άνευ όρων” μπορούσε να αποκτηθεί η Κύπρος από την Ελλάδα, κι επιμένει ότι το 1964 θα γινόταν “σφαγή” δήθεν, επειδή η Αθήνα “σχεδίαζε πραξικόπημα στην Κύπρο” και “αποδοχή απόβασης των Τούρκων στην Καρπασία”!!
Τα έγγραφα που πλειστάκις έδωσα τα στοιχεία τους (κι αν τα χρειάζεται κανείς να τα δώσω ξανά) αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες όχι μόνο να παρεμποδίσουν τουρκική εισβολή στην Κύπρο και οποιουδήποτε είδους σοβιετική ανάμιξη, αλλά ότι και ο ίδιος ο Ντην Άτσεον στις 23 Αυγούστου έγραφε πως αν αυτή τη στιγμή η Ελλάδα εφάρμοζε την Ένωση θα ήταν “άνευ όρων”.
Αυτή την εφαρμογή της Ενώσεως χαρακτηρίζει ο κ. Ήφαιστος “πραξικόπημα” που είχε, τάχα, στο μυαλό ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά δεν εφάρμοσε. Και δεν εφάρμοσε βέβαια την Ένωση γιατί ο Μακάριος είχε το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ μαζί του (και τον κ. Ήφαιστο και την παρέα του), που δεν ήθελαν το ΝΑΤΟ(!) και άρα ούτε την Ένωση. Μια “βίαιη” εφαρμογή της πιθανόν πράγματι να οδηγούσε σε εμφύλια σφαγή. Αυτό τον φόβο είχε ο Γ. Παπανδρέου, ως αληθινός πατριώτης, κι αυτό το “χαρτί” κρατούσε ο αχαρακτήριστος Μακάριος για να τον εκβιάζει.
Και νομίζει ο κ. Ήφαιστος ότι μιλώντας σήμερα για “ανανικούς” προέδρους – για εκείνους δηλαδή που μάταια μάχονται να διορθώσουν τα διόρθωτα του Μακαρίου και των συμμάχων του – νομίζει ότι θα κρατήσει την αλήθεια στο σκοτάδι όπως το είχαν κατορθώσει μέχρι σήμερα αυτός και οι φίλοι του, κι ότι και ο ίδιος και όσοι άλλοι έκτισαν καριέρες πάνω στην ιστορική διαστρέβλωση θα συνεχίσουν να μας δουλεύουν και να μας ταϊζουν με τα παραμύθια των “καλών” από τη μια (των εαυτών τους δηλαδή) και των κακών από την άλλη (δηλαδή όσων δεν αγοράζουν τα παραμύθια τους), ώστε όχι μόνο να κρύβονται αλλά και να διεκδικούν και την εξουσία ενίοτε για να βάλουν τα πράγματα σε… πατριωτική βάση!!
Πατριωτισμός είναι η τιμιότητα να παραδέχεσαι την αλήθεια άμα την βλέπεις και το μυαλό για να τη βλέπεις και όχι να διαιωνίζεις το ψέμα επειδή αυτό είναι που σε συμφέρει προσωπικά.
Κι όσο για την Ελλάδα που την κατηγορεί για “θλιβερό” και “απαθή συνοδοιπόρο”, καθόλου δεν θα ήταν τέτοια αν η Κύπρος του Μακαρίου έμενε πιστή στον αρχικό αγώνα της Ένωσης με τη ναι, νατοϊκή Ελλάδα. Θα ήταν αυτή η υπερδύναμη στη Μεσόγειο σήμερα και όχι η Τουρκία, και θα ήταν η Τουρκία στο κρεβάτι του Προκρούστη κι όχι η Ελλάδα, κι ο ίδιος δεν θα έτρεχε ξοπίσω τον κάθε Seymour Hersh, αυτός, ο ορκισμένος εχθρός του των ιμπεριαλιστών, για να τον… δικαιώσουν με τα γραφτά τους!
Για δε την “αδύναμη και διαιρεμένη Ελλάδα και την εξουθενωμένη και πολιτικά ημιθανή”, τάχα, Κύπρο, ας αναζητήσει ο ίδιος τις ευθύνες της παράταξής του για τις μακαριακές, ολοκληρωτικές τού 96% επιλογές του, που χωρίς μυαλό, όχι απλώς “ενδέχεται”, αλλά σίγουρα η Κύπρος “θα ενταχθεί στον τουρκικό χώρο επιρροής” με την επιμονή του να μην αναγνωρίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες και να τις αποκαλεί “κομματικές παρωπίδες” επιδή δεν τον βολεύει το παρόν αποτέλεσμά τους!!
Όντως, “θανατηφόρος για τα Ελληνικά συμφέροντα” και “στρατηγικός όμηρος μέσω του οποίου εκβιάζεται η Ελλάδα”, κατέστη η Κύπρος με την πολιτική Μακαρίου, την οποία εκείνος στήριξε και στηρίζει αρνούμενος να αναγνωρίσει την αλήθεα του κυπριακού, μακαριακού, ανθενωτικού ανθελλήνισμού.
Ναι, “έχει ο καιρός γυρίσματα”, γιατί το κάποτε 18% των τουρκοκυπρίων οι Αμερικανοί γύρευαν τρόπους (το 1964) να το “μεταναστεύσουν” στην Τουρκία (είναι κι αυτά τα “αόρατα” έγγραφα για τον κ. Ήφαιστο). Είναι η πολιτική Μακαρίου που το αυγάτισε το 18% ώστε σήμερα η Τουρκία να προωθεί μέσω του “τους σκοπούς της στο νησί”. Όντως είναι “φρικτά τα Ελληνικά λάθη και η απουσία στρατηγικής που μας έφεραν στην έσχατη κατάντια”. Επιτέλους, ας παραδεχτεί την αλήθεια ο κ. Ήφαιστος για το ποιος έκανε τα τεράστια λάθη κι αν δεν το μπορεί, γιατί είναι αδύνατο να μην βλέπει την αλήθεια, τουλάχιστο ας μην κάνει τον ανήξερο.
http://www.antibaro.gr/article/10083
Και τι είναι αυτή η τεράστια φωτογραφία του κ. Ήφαιστου εκ μέρους της διοίκησης του Αντίβαρου; Είναι στο πλαίσιο κάποιας διαφημιστικής καμπάνιας επιβολής του; Ως τί;
Συμπληρωματικά με την πιο πάνω παρέμβαση θα ήθελα να κάνω δύο επισημάνσεις και να παραθέσω ένα μάλλον οργισμένο μήνυμα που έστειλα όταν και πάλι σήμερα πήρα κάποιο μήνυμα όπου αναδεικνύεται ως κύριο ζήτημα του σήμερα ο … Μακάριος στις … Σευχέλλες. Στο παρόν ιστολόγιο όπως και σε χιλιάδες άλλα αναρτήθηκε η τελευταία πριν την παρούσα παρέμβασή μου με τίτλο “Οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα: “Για όλα φταίει ο Μακάριος”. Γι’ αυτό περιττεύει να επεκταθώ. Δύο επισημάνσεις, λοιπόν, και απόσπασμα ενός μηνύματος.
Πρώτον, τα πράγματα στην Ελλάδα και Κύπρο γίνονται όλο και πιο άγρια. Η Κύπρος σέρνεται στον τουρκικό χώρο από τα ίδια τα παλληκάρια της φακής των οποίων τα φρικτά εγκλήματα τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και η κατάπτυστη συνηγορία τους με το φασιστικό, ανελεύθερο, αντι-δημοκρατικό και γενοκτόνο σχέδιο Αναν μας εξώθησαν στην σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση: Ένα βήμα πριν την αγχόνη. Οι δήμιοι αναμενόμενα είναι περίπου οι ίδιοι. Το ίδιο και οι αξιοθρήνητοι και κατάπτυστοι χειροκροτητές τους. Με διαφορετικά σε κάθε περίπτωση ενδύματα αλλά πάντα γλοιώδεις, περιπαικτικοί, αποβλακωτικοί και φορείς ηλίθιων “επιχειρημάτων” που ως τέτοια είναι αήττητα. Βράζουν μέσα σε ένα ζουμί εμφύλιου μίσους και εμφύλιας έχθρας που τροφοδοτεί το “soft power” των εχθρών. Τώρα τροφοδοτεί την πυρίτιδα εκτέλεσης των Ελλήνων της Κύπρου και την δημιουργία μιας νέας αφετηρίας μεγάλων δεινών.
Δεύτερον, επειδή οι παρεμβάσεις μου όπως οι πιο πάνω κυκλοφορούν σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες αναρτήσεις πρόχειρη περιδιάβαση καταδεικνύει ότι μια παθολογία των καιρών μας είναι οι αλήτες -με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου – των διαδικτυακών δολοφονιών χαρακτήρα. Κατηγορηματικά όπως και πολλοί άλλοι που θέλουν να διαφυλαχθούν από άσκοπες συζητήσεις με κακόπιστους φορείς αθεράπευτων συνδρόμων ή ειδικών στα παραμιλητά (συχνά βέβαια στο παρελθόν κάναμε αυτό το φρικτό και ασυγχώρητο λάθος), έχω από καιρό αποφασίσει να απέχω από διμερείς διαλόγους με εξόφθαλμα ηλίθιους. Το ότι βέβαια η πατρίδα μας κατηφορίζει δεν είναι τυχαίο. Σε όλες σχεδόν τις ιστορικές στιγμές που οι Έλληνες υπέστησαν φρικτά τραύματα λίγο πριν τον τραυματισμό τους πλήθαιναν οι δημαγωγοί, οι λαϊκιστές, οι ηλίθιοι, οι συνειδητοί ή ασυνείδητοι μεταπράτες ξένων συμφερόντων, οι δειλοί, δράστες ενοχικών συνδρόμων, οι μηδενιστές, οι ηδονιστές και οι σοφιστές. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, λοιπόν, καλά κάνουμε να προσπαθήσουμε να συζητάμε μόνο με ορθολογιστές και καλόπιστους.
Το μήνυμα απόψε:
quote
Παραμύθια της Χαλιμάς σε χαλεπούς καιρούς [Σημ. οι δίκες προθέσεων κάποιου ιστορικού προσώπου, τυγχάνει να είναι ο Μακάριος μπορούσε να είναι κάποιος άλλος]. Εάν γραφόταν έτσι η ιστορία η γιαγιά μου θα είχε διαστημόπλοιο για να πηγαίνει σε άλλα πλανητικά συστήματα. Είναι ντροπή για την επιστήμη η αποσπασματική χρήση των αρχείων κάθε εποχής στην διαμόρφωση της οποίας η ετερογονία των σκοπών και η άπειρα σύνθετη στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων δημιουργεί μια ανερμήνευτη δίνη. Η δίκη προθέσεων και οι αλματώδεις καταδίκες οποιουδήποτε ιστορικού προσώπου είναι επιστημονικά αχαρακτήριστη. Το ότι τελευταία αυτά τα φαινόμενα αυξάνονται είναι και αυτό ένδειξη των παθολογιών που οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση. Δύο μόνο σημεία για τα αναρίθμητα πλέον μηνύματα που παίρνω τα οποία σε δύσκολες για την πατρίδα στιγμές μου θυμίζουν ένα πολύ εξεζητημένο μαζικό και όπως πάντοτε όχι κατ’ ανάγκη συνειδητό (το πιο σύνηθες: ανεπίγνωστο) soft power (http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm). Ένα θέατρο του παραλόγου του οποίου οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι ηθοποιοί και κομπάρσοι είναι κυριολεκτικά επιστημονικά και πολιτικά αξιοθρήνητοι: Την στιγμή που η Κύπρος οδηγείται στην αγχόνη το τραγούδι που μας αποκοιμίζει έχει πλέον γνωστό ονοματεπώνυμο: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Τι αρρώστια είναι αυτή, έλεος.
Πρώτον, η πολιτική λογική –και όχι τα δήθεν αδιάσειστα ιστορικά τεκμήρια– αλλά και στοιχειώδης γνώση του Ψυχρού Πολέμου και γνώση για την ανυπαρξία του νεοελληνικού κράτους αποτελούν στέρεη βάση της επιστημονικής έρευνας στο μέλλον. Όχι για να προφητέψει το παρελθόν ή να κάνει δίκη προθέσεων και καταδίκες ιστορικών προσώπων αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα τι είναι τα αίτια που μας οδήγησαν στην συμφορά. Η πολιτική λογική και η ορθολογιστική πολιτική σκέψη –όχι επιστημονική έρευνα γιατί δεν έγινε ή δεν ολοκληρώθηκε ακόμη– οδηγεί στο προκαταρτικό συμπέρασμα πως εάν όντως ο Μακάριος είχε επιφυλάξεις για την Αθήνα (ανθέλληνας εκ προθέσεων ή ανθενωτικός μόνο διεστραμμένη φαντασία μπορεί να συνάγει ένα τέτοιο συμπέρασμα για τον τελευταίο Εθνάρχη της Ελληνικής ιστορίας) δικαιώνεται. Εάν αυτό επιβεβαιώσει η επιστημονική έρευνα (και όχι οι κουβεντούλες του καφενέ) για ένα μόνο μπορεί να κατηγορηθεί ο Μακάριος (και ως προς τούτο και ο Γεώργιος Γρίβας): Για το γεγονός ότι δεν φρόντισε έγκαιρα να προστατεύσει την Κύπρο από την Αθήνα: «Θουκυδίδου Α144: Περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα [Σημ. των Αθηνών] παρά τα σχέδια των εχθρών μας (Ελ. Βενιζέλος) ΜΑΛΛΟΝ ΓΑΡ ΠΕΦΟΒΗΜΑΙ ΤΑΣ ΟΙΚΕΙΑΣ ΗΜΩΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ [Σημ. των Αθηνών] Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑΣ». Το αφερέγγυο, αναξιόπιστο, εξαρτώμενο, διαβρωμένο και επικίνδυνο δήθεν εθνικό κέντρο των Αθηνών. Ας μη ξεχνάμε εξάλλου και στοιχειώδη πράγματα που ξέρουν και νήπια, ότι δηλαδή την δεκαετία του 1950 είχε ήδη αρχίσει η εφαρμογή σχεδίων διχοτόμησης ή χειρότερα καταστολής και διασκόρπισης της Κύπρου, της κοινωνίας της και της γεωπολιτικής της σημασίας. Μάλλον μέγα και φρικτό σφάλμα του Μακαρίου είναι ότι εμπιστεύτηκε την Αθήνα αντί να ακολουθήσει μια σιδερένια πολιτική διάσωσης του κυπριακού ελληνισμού με άλλο τρόπο. Αυτό όμως θα κριθεί με ιστορική έρευνα και όχι με ανέμισμα κάποιων αρχείων τα οποία με βάση στοιχειώδη γνώση των αξιόπιστων ιστοριογραφικών προσεγγίσεων (και μάλιστα αυτών με διεθνολογική προέκταση) θεωρούνται παλιοχάρτια !!!! για χαβαλέ !!! και καφενειακές !!!! κουβέντες. Πιο σοβαρά, κάποια μόνο αρχεία μπορούν –και αυτό με πολλές επιφυλάξεις– να φωτίσουν κάποιες στιγμές και όχι να ερμηνεύσουν σύνθετες και περίπλοκες καταστάσεις. Σίγουρα ποτέ και σε καμιά περίπτωση αρχεία και η ιστορική έρευνα δεν μπορεί να επιδίδεται στο γελοίο άθλημα της καταδίκης προθέσεων και των προφητειών του παρελθόντος.
Δεύτερον και πιο σημαντικό. Η αναζωπύρωση και μάλιστα μαζικά και φανατικά των αντί-Μακαριακών συνδρόμων είναι περίεργη, ύποπτη και σίγουρα πολιτικά θανατηφόρα [Σημείωση: Θα ήταν το ίδιο εάν ήταν αντί-Γριβικά ή κάτι άλλο παρόμοιο]. Ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που η Κύπρος καταβροχθίζεται από την Τουρκία με πρωτεργάτες αυτού του εγκλήματος, κατά το πλείστο, όσους κύπριους, όλως περιέργως, τις δεκαετίες του 1960 και 1970 οργάνωσαν ανταρσίες, στράφηκαν κατά του κράτους, επέδειξαν τραμπουκίστικες νοοτροπίες, συνωμότησαν –ή απλά έπασχαν από αντί-Μακαριακά σύνδρομα–, συνεργάστηκαν με ξένούς κατά της κυπριακής κοινωνίας, λειτουργούσαν ως υπόκοσμος και όχι ως νομιμόφρονες πολίτες και περίπου τα ίδια παλληκάρια της φακής με τον ένα ή άλλο τρόπο και με μικρότερη ή μεγαλύτερη έγιναν ανανιακά εξαρτήματα και σημερινοί απολογητές της αναπόδραστης όπως φαίνεται τουρκικής επικυριαρχίας.
……. Αντί να αντισταθούμε στον κατήφορο της Κύπρου που οδηγεί στην αγκαλιά των τούρκων, διαβάζουμε αυτά τα αλματώδη ιστοριογραφικά ανέκδοτα που διαδίδονται καθημερινά με διαφορετική εκδοχή και με πολλές αποχρώσεις και πηγές ιστοριογραφικών ανεκδότων. Τα νήματά τους ενώνονται για να τραβούν το άρμα των οδοιπόρων και συνοδοιπόρων προς τα νέο-Οθωμανικά Σούσα. ….
unquote
Υστερόγραφο. Η νεολαία σήμερα ως γνωστό κινείται ευέλικτα στο διαδίκτυο και όχι μόνο για χαβαλέ και κουτσομπολιό. Νεαρός υιός φίλου στην γειτονιά μου που διάβασε την πιο πάνω παρέμβαση με συνάντησε στον δρόμο βγαίνοντας από το σπίτι. Στάθηκε στην τελευταία παράγραφο και με ρωτούσε διψασμένα για την Κύπρο. Μετά από δεκάλεπτη περίπου συζήτηση έφυγα αφού υποσχέθηκα να συναντήσω πολλούς μαθητές φίλους του στο Λύκειο για να τους μιλήσω για στοιχειώδεις ιστορικές πτυχές του Κυπριακού τις οποίες δεν διδάσκονται. Φεύγοντας μου φώναξε: “Κύριε Παναγιώτη, θέλω να σας πω ότι ντρέπομαι”. Γιατί, τον ρώτησα. “Γιατί”, απάντησε, “εάν είναι αλήθεια ότι τόσοι πολλοί Έλληνες της Κύπρου θα ελέγχονται σύντομα από την Τουρκία εδώ στην Ελλάδα κανείς δεν μιλά γι’ αυτό”. Έτσι είναι Γιώργο, του απάντησα. Είναι ντροπή. Γι’ αυτό εσείς πρέπει να φροντίσετε να είστε άνθρωποι με υπόσταση και αταλάντευτα προσκολλημένοι σε παραδοχές φιλοπατρίας. Μέχρι θανάτου, του είπα, όχι σαν κάποιους δειλούς, κουνιστούς και θρασύδειλους της ιστορικής μας διαδρομής οι οποίοι με την πρώτη ευκαιρία βρίσκουν διάφορες γελοίες δικαιολογίες και προσχωρούν στις γραμμές του εχθρού για να διασφαλίσουν την βιολογία τους και το συμπλεγματικό τους εγωιστικό σαρκίο. Του υποσχέθηκα αύριο να του δώσω ένα βιβλίο για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Κύριε Ήφαιστε, δέχομαι πως το βαθύτατο κίνητρό σας είναι ο πατριωτισμός σας. Όμως η πικρία και, ίσως, η αδυναμία ουσιαστικής δυνατότητας αντίδρασης που νοιώθετε για όσα συμβαίνουν (και που σκιαγραφούν όσα θα συμβούν), κάτι που όλοι μας νοιώθουμε, σας οδηγούν σε δαιδαλώδη μονοπάτια μονολόγων χωρίς αντίκρυσμα. Ούτε οι μακροσκελείς αήθεις χαρακτηρισμοί των διαφωνούντων είναι εινσχυτικό της όποιας θέσεως σας, ούτε οι αφοριστικές γενικολογίες του είδους “Εάν αυτό επιβεβαιώσει η επιστημονική έρευνα (και όχι οι κουβεντούλες του καφενέ)” ή “Αυτό όμως θα κριθεί με ιστορική έρευνα και όχι με ανέμισμα κάποιων αρχείων τα οποία με βάση στοιχειώδη γνώση των αξιόπιστων ιστοριογραφικών προσεγγίσεων (και μάλιστα αυτών με διεθνολογική προέκταση) θεωρούνται παλιοχάρτια !!!! για χαβαλέ !!! και καφενειακές !!!! κουβέντες.”
Δεν νομίζω πως οι σελίδες αυτές προσφέρονται για το είδος των ψευδο-ακαδημαϊκών διακηρύξεων που προσφέρετε στους αναγνώστες σας, οι οποίοι δεν είναι ούτε απαίδευτοι κρετίνοι ή ούτε, στην πλειονότητά τους, έφηβοι μαθητές λυκείου. Γιατί, σας βεβαιώνω, ούτε την ακαδημαϊκή σας υπόσταση τιμά αυτού του είδους η απάντηση, ούτε τον πατριωτισμό σας (που δεν αμφισβητώ).
Η ιστορική έρευνα λαμβάνει υπ’ όψιν της όλα τα δεδομένα, και αν το μόνο που έχετε να αντιτάξετε στα “παλιοχάρτια” είναι μια ψευδο-διάλεξη περί μεθόδου, της οποίας φαίνεται να πιστεύετε μόνον εσείς κατέχετε την αλήθεια, σας βεβαιώνω, δεν πείθετε. Πολύ ευχαρίστως, αν το επιθυμείτε, να μιλήσουμε “περί μεθόδου”. Αλλά, μέχρι να φθάσουμε εκεί, και να συμφωνήσουμε στην καταλληλότερη μέθοδο της ιστορικής έρευνας, πρέπει και “παλιοχάρτια” να δούμε, και “καφενειακές κουβέντες” να (κρυφ-)ακούσουμε! Εσείς, τι έχετε;
(Για να προλάβω τυχόν καταπελτική απάντησή σας στην σύντομη παρεμβολή μου, σας βεβαιώνω πως και ακαδημαϊκός είμαι και, όπως φαίνεται, καλύτερα ελληνικά από σας ξέρω να γράφω.)
Θα επιμείνω όπως και σε άλλες αναρτήσεις, είναι ωραία η ιστορία, αλλά αυτή τη στιγμή δίνεται τεράστια μάχη για την Κύπρο, για την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα σφυρίζουν αδιάφορα!
Αντί να ασχολούμαστε με το ποιος έφταιξε το 74, που σίγουρα έφταιξαν όλες οι πλευρές όπως ισχύει πάντοτε και αντί να μπαίνουμε σε στείρες αντιπαραθέσεις, οι οποίες μας αποπροσανατολίζουν, καλό είναι να στεκόμαστε ενωμένοι και να δώσουμε τη μάχη, πιέζοντας τους πολιτικούς της Ελλάδας να συμπαρασταθούν στους Ελληνοκυπρίους και να εξαναγκάσουμε την κυβέρνηση της Κύπρου να μη βιαστεί να οδηγηθεί σε λύσεις καταστροφικές για τον Ελληνισμό!
Αναμένεται αύριο πρωϊ που ο Άντης θα ξυπνήσει και πίνοντας τον καφέ του θα ξεκοκαλίζει τες πρωϊνές εφημερίδες και τους συνήθεις ύποπτους ιστότοπους, να εξαπολύσει σφοδρή αντεπίθεση στην παραπάνω συμπληρωματική παρέμβαση του Ήφαιστου, επισείοντας ξανά τα έγγραφα του 64, ψέλνοντας το ίδιο γνωστό τροπάρι “για όλα φταίει ο Μακάριος” και αποφεύγοντας επιμελώς για άλλη μια φορά να πάρει σαφή θέση επί των εν εξελίξει οδυνηρών καταστάσεων στην Κύπρο, τις οποίες βεβαίως καθοδηγεί από τον τάφο του κείνος ο ραδιούργος και δαιμονικός Αρχιεπίσκοπος.
Εγώ δε, επειδή είμαι παιδί της νύκτας, που η σιγαλιά της προσφέρεται σε αναπόληση και εν μέρει και για παρηγοριά – “εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως”, από τα λίγα πράγματα που παρήγαγε σε υψηλή ποιότητα αυτός ο τόπος – δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω ολόκληρα, δύο εξόχως πολιτικά ψευδοϊστορικά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, που βρίσκουν πραγματική ιστορική απήχηση σε κάθε εποχή…
Η Σατραπεία
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
—————————————————
Ο Δημάρατος
Το θέμα, ο Χαρακτήρ του Δημαράτου,
που τον επρότεινε ο Πορφύριος, εν συνομιλία,
έτσι το εξέφρασεν ο νέος σοφιστής
(σκοπεύοντας, μετά, ρητορικώς να το αναπτύξει).
«Πρώτα του βασιλέως Δαρείου, κ’ έπειτα
του βασιλέως Ξέρξη ο αυλικός·
και τώρα με τον Ξέρξη και το στράτευμά του,
νά επί τέλους θα δικαιωθεί ο Δημάρατος.
»Μεγάλη αδικία τον έγινε.
Ή τ α ν του Aρίστωνος ο υιός. Aναίσχυντα
εδωροδόκησαν οι εχθροί του το μαντείον.
Και δεν τους έφθασε που τον εστέρησαν την βασιλεία,
αλλ’ όταν πια υπέκυψε, και το απεφάσισε
να ζήσει μ’ εγκαρτέρησιν ως ιδιώτης,
έπρεπ’ εμπρός και στον λαό να τον προσβάλουν,
έπρεπε δημοσία να τον ταπεινώσουν στην γιορτή.
»Όθεν τον Ξέρξη με πολύν ζήλον υπηρετεί.
Με τον μεγάλο Περσικό στρατό,
κι αυτός στην Σπάρτη θα ξαναγυρίσει·
και βασιλεύς σαν πριν, πώς θα τον διώξει
αμέσως, πώς θα τον εξευτελίσει
εκείνον τον ραδιούργον Λεωτυχίδη.
»Κ’ η μέρες του περνούν γεμάτες μέριμνα·
να δίδει συμβουλές στους Πέρσας, να τους εξηγεί
το πώς να κάμουν για να κατακτήσουν την Ελλάδα.
»Πολλές φροντίδες, πολλή σκέψις και για τούτο
είν’ έτσι ανιαρές του Δημαράτου η μέρες·
πολλές φροντίδες, πολλή σκέψις και για τούτο
καμιά στιγμή χαράς δεν έχει ο Δημάρατος·
γιατί χαρά δεν είν’ αυτό που αισθάνεται
(δεν είναι· δεν το παραδέχεται·
πώς να το πει χαρά; εκορυφώθ’ η δυστυχία του)
όταν τα πράγματα τον δείχνουν φανερά
που οι Έλληνες θα βγούνε νικηταί.»
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ
“Το Φθινόπωρο τού 2003 το Υπουργικό Συμβούλιο τής Κυπριακής Δημοκρατίας (Τάσσου Παπαδόπουλου) ενέκρινε τον διορισμό επταμελούς Επιτροπής Πανεπιστημιακών [1] με σκοπό να μελετήσει και να αξιολογήσει το εκπαιδευτικό σύστημα τής Κύπρου και να υποβάλει έκθεση με προτάσεις.
Η πέρα των 300 σελίδων μελέτη άρχισε να υποβάλλεται στον Υπουργό Παιδείας από τον Μάρτιο τού 2004. Το σύνολό της υιοθετήθηκε με προσωπική δήλωση τού επόμενου Προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια στις 28.7.2008.
Η επταμελής Επιτροπή είχε χρησιμοποιήσει και όρους όπως «μετάλλαξη» και «μεταμόρφωση», ενώ στο «Μανιφέστο» της, (κεφάλαιο 5), πρότεινε ξεκάθαρα τον «ιδεολογικό αναπροσανατολισμό» τής Κυπριακής Παιδείας με «την απάλειψη των στενά εθνοκεντρικών, μονοπολιτισμικών και κατ’ επέκταση εθνικοδυιστικών στοιχείων». [Βλέπε και βιβλίο Ιστορίας Ρεπούση]. Προς τούτο εισηγήθηκε, ανάμεσα σ’ άλλα, τη διδασκαλία τής τουρκικής γλώσσας στο Λύκειο, τη συγκρότηση μικτής ομάδας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων επιστημόνων «για αναθεώρηση των βιβλίων τής Ιστορίας» και, τελικά, επανέλαβε το παλιό όνειρο των ξένων κατακτητών, αλλά και ντόπιων, νεότερων κυβερνητών τής Κύπρου, τη «σταδιακή μείωση τής εξάρτησης», δηλαδή την απεξάρτηση, «τής Κύπρου από την Ελλάδα»!
Η στόχευση της “απεξάρτησης” καθορίστηκε ευθύς με την ίδρυση τής Κυπριακής Δημοκρατίας και προωθήθηκε έμπρακτα σχεδόν αμέσως μέσω άλλων πνευματικών ανδρών, ευθέως υπό την επήρεια τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, υπό το κάλυμμα επειγόντως αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων» στην παιδεία, για τις οποίες άνοιγε ο δρόμος λόγω τής «μεγαλύτερης οικονομικής ευρωστίας τής Κύπρου από την Ελλάδα».[3] Ο ίδιος ο διευθυντής τού Παγκυπρίου Γυμνασίου Φρίξος Πετρίδης (1961-1968) και μετέπειτα Υπουργός Παιδείας (1970-1972) εγκαινίασε αυτή την πολιτική υποστηρίζοντας ότι η εμμονή στην απόλυτη ταύτιση και συμπόρευση με την ελλαδική παιδεία σήμαινε έναν άκαρπο «πηνελοπισμό»[4]…”
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ http://www.antibaro.gr/article/10083
Στο μεταξύ ο κ. Ήφαιστος φορτώνει την τουρκοποίηση της Κύπρου στον… Αναστασιάδη!! Αλλά τη χειρότερη βρισιά για τον Αναστασιάδη ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ να την εκστομίσει: Ότι είναι συνεχιστής της πολιτικής Μακαρίου. (Εκ κληρονομημένης ανάγκης δέσμιος συνεχιστής μεν, αλλά συνεχιστής). Αυτή είναι η σημερινή ελληνική… επιστήμη!! Αντί να ανιχνεύσει τα γενεσιουργά αίτια, προτιμά να μένει κολλημένη στο ΤΕΛΟΣ, επειδή μέσα στα αίτια ο ερευνών θα βρει … πρώτο-πρώτο τον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.
Έτσι, βρίζει το παρόν και αποφεύγει το παρελθόν, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αποκαλεί τη ΓΝΩΣΗ του παρελθόντος… “προφητείες του παρελθόντος” και ψάχνει το κάθε μειράκιο της γειτονιάς του, τον κάθε αληθινό ή φανταστικό “Γιωργάκη” να τον… διαφωτίσει, κοιτάζοντας πως να τραβήξει εις μάκρος, όσο γίνεται, ο σκοταδισμός.
Κι ας πάει και το παλιάμπελο!
Από τους τελευταίους στίχους του Κ.Π.Καβάφη
“… Κι ωραία τω όντι πρόκοψε το τέμενος.
Δεν άργησε καθόλου, και φωτιά
μεγάλη κόρωσε: μια φοβερή φωτιά:
και κάηκε και το τέμενος κι ο Απόλλων.
Στάχτη το είδωλο· για σάρωμα, με τα σκουπίδια.
Έσκασε ο Ιουλιανός και διέδωσε –
τι άλλο θα έκαμνε – πως η φωτιά ήταν βαλτή
από τους Χριστιανούς εμάς. Ας πάει να λέει.
Δεν αποδείχθηκε· ας πάει να λέει.
Το ουσιώδες είναι που έσκασε.”
Η συνέχεια επί των υδάτινων περιχώρων της Αντιοχείας…
“Αλλά τη χειρότερη βρισιά για τον Αναστασιάδη ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ να την εκστομίσει: Ότι είναι συνεχιστής της πολιτικής Μακαρίου.” Άρα τόσο καιρό που με έβριζες είχα δίκιο κύριε Ροδίτη?
Όμως πρέπει να πούμε πως ο Μακάριος δε φταίει για όλα, φταίει πολύ, παρα πολύ, αλλα όχι για όλα! Ήταν εγωκεντρικός και το μονο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι αρχηγός κράτους και τίποτα άλλο, ασχέτως με το ποίους θα κυβερνάει, αλλα το ίδιο ήταν και τα κορόιδα της Αθηνας, οι οποιοι συνεργάστηκαν με τον εχθρό για να ξεπουλήσουν την Κύπρο και αυτοί είναι επίσης από όλα τα πολιτικά φάσματα, παρα το ότι ο αποδιοπομπαίος τράγος ήταν ο Ιωαννίδης, ο οποιος εντέλει έπαιξε άθελα του το ρολο του κορόιδου, αφού τον κορόιδεψαν αισχρά οι Αμερικανοι, δικη του η ευθύνη απολύτως! Ωστόσο το σημαντικό είναι τώρα να πιέσουμε εμείς ο κόσμος για μια δίκαιη λύση, αν δεν υποταχθούμε εμείς, αν δε σκύψουμε το κεφάλι λόγω των οικονομικών προβλημάτων αν βάλουμε την ελευθερια πάνω από όλα, τότε μόνον θα καταφέρουμε να εμποδίσουμε άλλο ένα ξεπούλημα της Κύπρου!
Ο Αναστασιάδης κληρονόμησε αυτό το χαλι ναι, αλλα ποιο είναι το σχέδιο του για να το διορθώσει? Το ξεπούλημα ολοκληρου του νησιού? Η περαιτέρω υποταγή στην Άγκυρα? Ακόμα και όσοι υποστηρίζεται ότι πρέπει να συνομιλεί, βεβαίως να συνομιλεί, αλλα να ορίζει αυτός το θέμα της συζήτησης και όχι η Άγκυρα!
Ο κ. Αναστασιαδης κληρονομησε οντως μια δυσμενεστατη κατασταση. Όταν βεβαια δεχεται επικρισεις για τη δικη του εσφαλμενη πολιτικη, τοτε φορτωνονται όλα στον πεθαμενο Μακαριο για οσα εκανε πριν από 50 χρονια, όμως αυτό είναι μια πενιχροτατη δικαιολογια. Γιατι η κριτικη κατά του κ. Αναστασιαδη δεν προερχεται τοσο από τους ανθενωτικους-Μακαριακους, οι οποιοι αλλωστε θα επρεπε να σιωπουν ντροπιασμενοι, αλλα από τους αγνους Ενωτικους. Τι θα πει σε αυτους; Ότι φταιει ο Μακαριος; Θα του απαντησουν: «Το ξερουμε ότι φταιει ο Μακαριος, πες μας τι θα κανεις εσυ σημερα, και τι μπορεις να ανακτησεις από αυτά που χαθηκαν το 1974.»
Εδειξα σε προηγουμενο σχολιο μου ότι ο κ. Αναστασιαδης εχει πιθανοτατα τις καλυτερες προθεσεις, όμως μοιραια θα οδηγηθει και αυτος σε ένα φτιασιδωμενο σχεδιο Α(υ)νάν, όπως και ολοι οι προκατοχοι του που διαπραγματευθηκαν με βαση τη χρεωκοπημενη και χιμαιρικη επιλογη της «διζωνικης- δικοινοτικης ομοσσπονδιας», που τοσο εξυπηρετει τους Τουρκους.
http://www.antibaro.gr/article/10426
Εγω λεω τη γυμνη αληθεια και προτεινω βιωσιμες επιλογες. Η Κυπρος να απεμπλακει και να αναμενει καλυτερες μερες, αλλα αν δεν μπορει να περιμενει τοτε να επιδιωξει ευθεως τη διχοτομηση 80/20, και να ριξει ολο το βαρος στο ΕΔΑΦΙΚΟ.
Ερωτώ τον ανώνυμο NF: Γιατί, κύριε, δίνετε 20% στους Τούρκους που είναι μόνο 18%; Από πού παίρνετε αυτό το… επιπλέον 2%; Είναι δικό σας, το βγάζετε από την τσέπη σας και τους το χαρίζετε;
Κι αν είναι έτσι, γιατί να μην πάρουν και οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας έδαφός της για δικό τους; Και της Αγγλίας και της Γερμανίας κ.ο.κ.;
Και ποιος σας είπε ότι το να παραχωρείτε έδαφος είναι λιγότερο ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ από το να δέχεστε το σχέδιο του Ανάν, που τον κάνετε και Α(υ)νάν για να τονίσετε τον… ανέξοδο πατριωτισμό σας; Ωραίο παιχνίδι βρήκατε όλοι σας να καβαλλικεύετε δωρεάν τον Α(υ)νάν, ανεμίζοντας τις χάρτινες πάλες του… ασυμβίβαστου “πατριωτισμού” σας!
Παραχωρείτε έδαφος της Κύπρου, κύριε, κι ύστερα κατηγορείτε άλλους, τον Ανα(ν)στασιάδη, κατά την πατριτικωτάτη σας έκφραση, επειδή μάχεται ακριβώς να αποφύγει εκείνα για τα οποία άλλοι φέρουν την ευθύνη, άλλοι τους οποίους μέχρι χθες λατρεύατε για “ήρωες” και τώρα παραδέχεστε, τάχα, ότι “έκαναν και λάθη”; Απαριθμείστε τα! Ονομάστε τα.
Εγώ λέω τέτοιοι επιπόλαιοι, άσκεφτοι και ανεύθυνοι-ανώνυμοι που είστε, ΕΣΕΙΣ να παραχωρήσετε, δικό σας έδαφος από το χωριό σας, απ’ όπου κι αν είστε, κι ύστερα να λύνετε, αν σας βαστά, το Κυπριακό από την πολυθρόνα σας, με αυναοεξυπνάδες και πατριωτικά ανανστασιάδικα λογοπαίγνια.
Και δεν υπάρχει λόγος ν’ απαντήσετε τίποτε. Δεν συζητώ με ανώνυμους, ψευδώνυμους ή αληθοφανώς “επώνυμους”. Με τον κ. Ήφαιστο, ναι, συζητώ και πολεμώ την άποψή του. Όχι με φαντάσματα.
“Δεν συζητώ με ανώνυμους, ψευδώνυμους ή αληθοφανώς “επώνυμους”. Με τον κ. Ήφαιστο, ναι, συζητώ και πολεμώ την άποψή του. Όχι με φαντάσματα.”
Εγώ όμως που συζητάω με όλους, πεθαμένους, νεκραναστημένους, φαντάσματα κι αγένητους, θα χαρίσω και στον Άντη μια παράσταση μη μένει έτσι παραπονεμένος…
https://www.youtube.com/watch?v=wS7kZt-oXzs
Αγαπητε κυριε Ροδίτη!
Για αλλη μια φορα θα εκφρασω τη εκτιμηση μου προς το λογοτεχνικο σας ταλεντο, και συστηνω σε ολους να αγορασουν το «Κουραγιο Πηνελόπη». Αν κανετε περιοδεια σε πολεις της Ελλαδας για να το προωθησετε, να το αναγγειλετε απο εδω, και θα ελθει να σας βρει το…. «φαντασμα»!
Εγω ειπα η Κυπρος να περιμενει για καλυτερες ημερες. Μονο αν δεν εχει υπομονη να παει στην επιλογη «Διχοτομηση 80/20», η οποια ειναι μεν μια οδυνηροτατη εσχατη λυση, αλλα παντως 1000 φορες καλυτερη απο τα σχεδια Γκαλι και Α(υ)ναν. Παρακαλω να αποδιδετε με ακριβεια αυτα που λεω.
Ο κ. Αναστασιαδης ισως εχει καλες προθεσεις. Κανει ομως το ιδιο ολεθριο λαθος που εκαναν οι προκατοχοι του, που επισης ειχαν καλες προθεσεις. Στα πλαισια της βλακωδους τακτικης της διζωνικης δικοινωτικης ομοσπονδιας, κανει τεραστιες παραχωρησεις στο ΚΡΙΣΙΜΟΤΑΤΟ εδαφικο, για να παρει σε ανταλλαγμα μια θνησιγενη ψευτο-ομοσπονδια, η οποια θα καταρρευσει πολυ γρηγορα. Και τοτε οι Τουρκοι, αφου θα εχουν νομιμοποιησει πλεον το «συνιστων κρατος» τους, θα αποσχιστουν με το 28,5 % του εδαφους και το 47 % της ακτογραμμης που τους εδιναν τα σχεδια Αναν και Γκαλι. Θα αποκομισουν εν τελει πολυ περισσοτερα κερδη απο τη δικη μου «προδοτικη» προταση.
Μιλατε από πλεονεκτικη θεση, διοτι ξερετε τη δικη μου προταση, και μπορειτε να επικρινετε την κακη της πλευρα, όμως εμεις δεν ξερουμε τη δικη σας προταση. Όταν λοιπον μιλησετε επι της ουσιας αντι να χρησιμοποιειτε περιτεχνο αλλα νεφελώδη λογο, τοτε θα συζητησουμε σοβαρα.
Ἐπωνύμως δὲν γράφει κανένας ὥστε νὰ τὸν γνωρίσουν οἱ συσσχολιασταί, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξει ὅτι ἔχει τὴν εὐθύνη γι’ αὐτὰ πού γράφει. Δηλαδή, ὅτι δὲν τὸν πειράζει νὰ διαβάσουν αὐτὰ πού γράφει αὐτοὶ πού ἤδη τὸν ξέρουν, οἱ συγγενεῖς, οἱ φίλοι, οἱ συνεργάτες του. Στὴν περίπτωση αὐτή, εἶναι λιγότερο πιθανὸν νὰ γράφει ἠθελημένως μπαροῦφες.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, πῶς ὁρίζει κανένας τὶς «καλύτερες μέρες» ; Νεφελωδῶς, ἄκρως νεφελωδῶς, θὰ ἔλεγε, ὅποιος καὶ νὰ ρωτούσαμε. Πῶς θὰ τὴν ἀναγνωρίζαμε τὴν καλύτερη αὐτὴ ἡμέρα, ὅταν ἐρχόταν ; Ἀπὸ τὸ Δελτίο Καιροῦ ; Τὸ πιθανώτερο εἶναι ὅτι αὐτὸς πού περιμένει τὶς καλύτερες μέρες θὰ ἀπέρριπτε καὶ τὴν Ἕνωση, χωρὶς ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα τὸ 1964, μέχρι νὰ ἔλθουν οἱ καλύτερες μέρες, τότε πού τὸ ΝΑΤΟ θὰ εἶχε διαλυθεῖ καὶ μαζὶ τὸ Σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας καὶ θὰ εἴμασταν ὅλοι μιὰ ὡραία ἀτμόσφαιρα. Καθαρὴ Ὀθωμανικὴ μοιρολατρεία εἶναι ἡ ἐν ἀδρανείᾳ ἀναμονὴ γιὰ καλύτερες μέρες. Συνεπῶς, ἡ μόνη συγκεκριμένη ἐπιλογὴ σήμερα εἶναι : συναινετικὸ διαζύγιο ἢ μιὰ πρώτη προσπάθεια συμβιώσεως Ἑλληνοκυπρίων μὲ Τουρκοκυπρίους, ἔστω καὶ ἐπιτηρουμένη καὶ κηδεμονευομένη. Διότι ἄλλη προσπάθεια δὲν ἔχει γίνει.
Κύριε Εν Εφ ή Φάντασμα, με όλη την εκτίμηση που μου έχετε σάς παρακαλώ να πάψετε να ασχολείστε με το Κυπριακό. Να ακούγετε, να σιωπάτε και να περιμένετε μήπως μια μέρα φωτιστείτε και καταλάβετε.
Το ένα και μόνο βλακώδες στο “Κυπριακό” (άκου “έκαμε κι ο Μακάριος λάθη!!!) ήταν η αποσχιστική και διχαστική, σκόπιμη κι επί τούτου “πολιτική” της απεξάρτησης της Κύπρου από την Ελλάδα (http://www.antibaro.gr/article/10083), που αντί να ενώσει και να ενισχύσει τον αγώνα επιβίωσης μας μέσα στη ζούγκλα του δυτικού “πολιτισμού” (κι όχι πως ο δικός μας ήταν καλύτερος – απλώς γέννησε πιο φωτεινά, μεμονωμένα πνεύματα), αποδυνάμωσε κι εξάντλησε και τις δύο χώρες μας.
Παλιά ιστορία: Ο γνωστός Διχασμός (“Η διχόνοια που κρατάει… πάρ’ το λέγοντας κι εσύ κ.ο.κ.).
Και,
γιατί “ΙΣΩΣ” ο Αναστασιάδης έχει “καλές προθέσεις” σε αντίθεση με όλους εσάς που είναι… δεδομένες οι “καλές σας προθέσεις”;
Τι κάνει τον καθένα από σας “πατριώτη” και τους άλλους “προδότες”; Δεν το ξέρετε; Ε, μάθετέ το: “Προδότες” είναι όλοι όσοι κατέχουν εξουσία και “πατριώτες” όσοι ποτέ δεν θα την αρνούνταν αν τους προσφερόταν – δηλαδή αν τους προσφερόταν η ευκαιρία να γίνουν “προδότες”.
Οπότε,
λύση με τους Τούρκους δεν υπάρχει, διότι εμείς τους δημιουργούμε και διότι εκείνοι είναι υποταγμένοι, και ποτέ τους δεν θα αλληλοφαγωθούν σαν Έλληνες.
Μόνο οι Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι είναι απολύτως ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ να κάνουν του κεφαλιού τους και να γράφουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε στο γνωστό σημείο! Ακόμα και την πατρίδα τους.
Στο χέρι μας ήταν να μην υπάρχει καν η Τουρκία.
Ξανά: Στο χέρι μας ήταν να μην υπάρχει καν η Τουρκία.
Ξανά; Ξανά: Στο χέρι μας ήταν να μην υπάρχει η Τουρκία.
Αλλά εμείς τη χάσαμε τη Μικρά Ασία ΔΥΟ φορές, και μια στην Κύπρο, ΤΡΕΙΣ. Πού είναι το “δις εξαμαρτείν” κ.λπ.;
Επειδή ψοφούμε για εξουσία ο ένας σε βάρος του άλλου και ειδικά οι χειρότεροι σε βάρος των καλύτερων, σκυλλοτρωγόμαστε και πάνω στο σκυλοφάγωμα/αδελφοφάγωμα γεννούμε Τούρκους και προδότες. Λυπηθείτε, τουλάχιστο, τα παιδιά σας.
Όσο για το να έρθω στην Ελλάδα… περιοδεία(!!) να… προωθήσω το βιβλίο μου!!! Μα για ποιον με πέρασες; Ο Λυγερός είμαι; Πέρσι με κάλεσαν κάπου στην Ελλάδα να μιλήσω. Δεν ήρθα. Τι να έρθω; Να ακούω παλαβές ερωτήσεις; Και ειδικά παλαβές “λεπτομέρειες”; Αν υπάρχει ένας λαός που δεν είδε ποτέ του το δάσος, αλλά μόνο το ένα εκάστοτε δέντρο, είναι οι Έλληνες.
Εδώ ο μάστρος του Αντίβαρου με πληροφόρησε ότι έτσι πάει το πράμα: Ανώνυμοι, ψευδώνυμοι, μασκοφόροι με φτιαχτά ονόματα, τάχα επώνυμοι, που μόλις τα βρουν σκούρα με τη λογική το ρίχνουν στη λάσπη και στο τρολ, μπας και ξελασπώσουν…
Συγγνώμη κιόλας.
(Άσε το Αντίβαρο και πιάσε τον Θουκυδίδη από την αρχή κι αν δεις ν’ άλλαξε τίποτε από τότε κι από πιο πριν πες μου το κι εμένα).
Μόνο με κάποιου είδους θαύμα μιλούμε εμείς ακόμα ελληνικά, και πολύ φοβούμαι πως πάει και το θαύμα… σβήνει.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Σας παραπεμπω σε παλαιοτερο σχολιο μου εδώ για τις 3 επιλογες της Κυπρου
http://www.antibaro.gr/article/10367
http://www.antibaro.gr/article/10426#comments
Συνοπτικα οι 3 επιλογες:
1) Απορριψη των προτεινομενων σχεδιων και υπομονη για καλυτερες ημερες. μεχρι να ελθουν καλυτερες μερες.
2) Αποδοχη της διχοτομησης, αλλα μονο στη βαση του 80-20, συμφωνα με τους πληθυσμιακους συσχετισμους πριν τον τουρκικο εποικισμο.
3) Αποδοχη των βασικων αρχων των σχεδιων Γκαλι και Αναν, και προσπαθεια επιμερους βελτιωσεων στις λεπτομερειες.
Η επιλογη «περιμενουμε για καλυτερες ημερες» δεν είναι ουτοπικη. Η Κρητη περιμενε 94 χρονια για να ελευθερωθει.( 1821-1913). Στην Κρητη το 1913 χρειαστηκε πολεμος. Αλλα στη Θεσσαλια το 1881 δε χρειαστηκε πολεμος. ΟΙ Τουρκοι συχνα κανουν χοντρα λαθη λογω της αλλαζονειας τους. Στο παρελθον τα εκμεταλλευθηκαμε εξυπνα και τους τη φεραμε. Μπορει να ξαναγινει. Αλλα πρεπει να εχουμε συμμαχιες, οικονομια, Στρατο, με λιγα λογια να προετοιμαζομαστε.
Ισως κριθει ότι καλυτερες ημερες δεν θα ελθουν. Σε αυτή την περιπτωση πρεπει να διαχειριστουμε την ηττα του 1974. (2η – 3η επιλογη)
Ο κ. Αναστασιαδης οφειλει να προτεινει μια λυση, που ο διεθνης παραγων θα θεωρησει λογικοτατη, και που αν οι Τουρκοι την …..αποδεχθουν, δεν θα είναι καταστρεπτικη για εμας. Συμφωνουμε; Καλως!
Ο κ. Αναστασιαδης διαπραγματευεται (και αυτος) στη βαση της χιμαιρικης διζωνικης δικοινωτικης ομοσπονδιας. (Ποιος την απεδεχθη πρωτος; Ο Μακαριος!) Η τακτικη αυτή εφερε τα σχεδια Γκαλι και Αναν, που μποιαζουν εκπληκτικα μεταξυ τους. Δημιουργησε δηλαδη ένα διαπραγματευτικο κεκτημενο, από το οποιο ο κ. Αναστασιαδης δεν μπορει να ξεφυγει ευκολα, παρα τις οποιες καλες προθεσεις.
Τι προτεινω εγω; Αλλαγη τακτικης. Να αφησουμε τις παρλαπιπες περι διζωνικης δικοινοτικης Ομοσπονδιας.
H Kυπρος θα πει στη διεθνη κοινοτητα τα εξης:
«Κυριοι, θα κανουμε τεραστιες παραχωρησεις στις περισσοτερες πτυχες του Κυπριακου. Θα δωσουμε στους Τουρκους αυτα που παντα ηθελαν. Πολύ χαλαρη συνομοσπονδια. Καθενας κανει απολυτο κουμαντο στο κρατιδιο του. Δικαιωμα πληρους αποσχισης, και ενωσης με τη μαμα πατριδα. Να κρατησουν τους εποικους, και να φερουν οσους ακομα γουσταρουν! Να μην επιστρεψουν οι προσφυγες, να παρουν οι Τουρκοι και τις περιουσιες τους. Καμμια ελευθερια μετακινησης πληθυσμων ανευ ειδικης αδειας. Ο καθενας στα εδαφη του.
Σε ανταλλαγμα για ολες αυτες τις κολοσσιαιες παραχωρησεις , θελουμε δικαιη μοιρασια στο εδαφικο. Πώς το λενε οι Αμερικανοι; Equitable sharing of resources! Τι σημαινει αυτό: Η απογραφη του 1960 εδωσε πληθυσμιακη αναλογια Ελληνων -Τουρκων 80/20. Οι Τουρκοι εποικοι δεν μετρανε στην μοιρασια, διοτι ηλθαν παρανομα και δεν είναι γηγενεις. Το σχεδιο Αναν μας εδινε μονο 70 % του εδαφους, αλλα κυριως μας αδικουσε καταφωρα στη μοιρασια της ακτογραμμης και της αγροτικης γης. Θελουμε το 80 % του εδαφους, της ακτογραμμης, και της καλλιεργησιμης εκτασης.»
Στα ματια της διεθνους κοινοτητας η διχοτομηση 80/20, θα ηταν μια παρα πολύ λογικη και καθαρη λυση. Αν οι Τουρκοι δεν δεχτουν τοτε ολο το βαρος της απορριψης πεφτει σε αυτους, και απαλασσομαστε από τις διεθνεις πιεσεις.
Αν παλι το δεχτουν, ανακτουμε περισσοτερα εδαφη, και οι Ελληνοκυπριοι μενουν κυριοι του κρατους τους απαλασσομενοι και από το ….. «συνοικον στοιχείον».
«Τζιαι εμεις από εδώ, τζιαι αυτοι από εκει», που λενε καποιοι ρεαλιστες στην Κυπρο.
Με δυο λογια: Η Κυπρος να επικεντρωθει στο ΕΔΑΦΙΚΟ. Να παρει οσα περισσοτερα εδαφη μπορει, διοτι η οποια λυση δεν θα δουλεψει, θα οδηγηθει σε διαζυγιο, και τοτε ο καθενας θα παρει τα εδαφη του και θα φυγει.
Θυμαστε πως ξεκινησε η Κυπριακη Δημοκρατια ;
1961: Το κρατος της Ζυριχης προσπαθει να λειτουργησει. Οι Τουρκο«κυπριοι», που νομιζουν ότι μπορουν να παρασιτιζονται εις βαρος των Ελληνων, (όπως εκαναν επι αιωνες) ζητουν καταχρηστικες οικονομικες παροχες από τον Μακαριο. Αυτος αρνειται, και ο Κιουτσουκ βαζει βετο στο φορολογικο νομοσχεδιο, με αποτελεσμα να παθει οικονομικο εμφραγμα το κρατος. Ξεσπασε τεραστια συνταγματικη κριση, αρχισε κλεφτοπολεμος Ελληνων Τουρκων, με τον Κιουτσουκ να βαζει βετο στα παντα, τον Μακαριο να το παρακαμπτει κατά παραβαση του Συνταγματος, και τις δυο κοινοτητες να τσακωνονται για όλα. Η συνεχεια είναι γνωστη.
Τα ιδια θα γινουν και παλι σε μια ανανικη Κυπρο. Τα σχεδια Γκαλι και Α(υ)ναν προεβλεπαν τουρκικο βετο. Η ιστορια επαναλαμβανεται, διοτι οι εποχες αλλαζουν , όχι όμως και η ανθρωπινη φυση.
Σταματηστε να βαυκαλιζεστε με χιμαιρες. Face the Truth and ACT UPON IT.
ΤΟΝΙΖΩ ΟΤΙ Η Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ «ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ» .Η ΕΠΙΛΟΓΗ «ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ 80/20» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΛΛΟ.
Θαυμάστε το μέχρι τα μπούνια διεφθαρμένο, σάπιο διεθνές πολιτικό και οικονομικό σύστημα που απλώνει όπως η δολοφονική αράχνη τον ιστό της σε όλο το κοινωνικό σώμα στη χώρα μας στην Ευρώπη και τον κόσμο, με τη συμπαιγνία πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, εκδοτών, διεθνών τζογαδόρων και μαζικών εγκληματιών, και φέρνει ξανά στο προσκήνιο ενώπιόν μας το φάντασμα του φασισμού…
http://infowarproductions.com/fasismosae
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους πίνουν νερό στο όνομα του “Δυτικού πολιτισμού” ο οποίος σαν αυτοφλεγόμενος κομήτης ορμά ακάθεκτα με φαινομενικά ήπιο αλλά ύπουλο τρόπο και με αυξανόμενη εκθετική ταχύτητα προς την αυτοκαταστροφή του, κατακαίοντας τα πάντα στο πέρασμά του.
Δηλωση του δηθεν «ΥΠΕΞ» Οζντίλ Ναμί του τουρκοκυπριακου ψευδοκρατους.
«Ξεχαστε τις επιστροφες εδαφων του σχεδιου Ανάν!»
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=168302
Το 1974 οι Τουρκο-«κυπριοι» ηταν το 18 % του πληθυσμου. Το σχεδιο Α(υ)νάν τους εδινε το το 28,5 % του εδαφους και το 47 % της ακτογραμμης.
Αλλα ακομα και αυτό δεν τους αρεσει πλεον.
Τι λεει τωρα ο Τουρκαλάς;
«Δεν σας επιστρεφουμε τιποτα, να πατε να γ……θείτε.»
Αυτό δινει στον Πρόεδρο Αναστασιαδη την τελεια ευκαιρια να τιναξει στον αερα τις συνομιλιες και να φυγει, και μαλλιστα ολη η ευθυνη θα πεσει στους Τουρκους.
Θα το κανει; Φοβουμαι πως όχι.
@NF
Ἐμ ἐγὼ διάβασα αὐτὸ πού γράψατε, ἀλλὰ ἐσεῖς δὲν διαβάσατε αὐτὸ πού ἔγραψα. Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει ἔτσι συζήτησις ; Διαβάστε το καὶ ἀπαντῆστε, ἂν θέλετε.
Συμπληρωματικῶς, ἡ θεωρία τῆς «ἀναμονῆς γιὰ καλύτερες μέρες» εἶναι ἡ μόνιμη καραμέλλα τῶν ἑκάστοτε ἐκτὸς ἐξουσίας διαμαρτυρομένων. Βάσει αὐτῆς, καὶ ἡ Ἐπανάστασις τοῦ 1821 θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἀναβληθεῖ γιὰ μερικὲς ἀκόμη δεκαετίες, μέχρι νὰ συμπληρώσει τὸ ἔθνος τὴν ἐκπαίδευσή του, ἀκαδημαϊκὴ καὶ πολιτική. Πάντοτε ὁ δημαγωγὸς ἔχει τὴν εύχέρεια νὰ προτείνει στὸ ἔθνος μέλλουσες δὸξες, τὶς ὁποῖες μόνη ἡ (διαλέγετε καὶ παίρνετε) διεφθαρμένη, προδοτικὴ, ἐξωνημένη, ξενόδουλη τρέχουσα ἐξουσία ἐμποδίζει νὰ ἔλθουν. Δὲν εἶναι, βεβαίως, σοβαρὰ πράγματα αὐτά. Δὲν νομίζω ὅτι ὅποιος κήδεται τῆς σοβαρότητός του μπορεῖ νὰ τὸ ὐποστηρίξει ποτὲ ἐπωνύμως. Γι’ αὐτὸ καὶ κανένα πολιτικὸ κόμμα δὲν τολμᾶ νὰ προτείνει ὡς πολιτικὴ τὸ νὰ «περιμένουμε καλύτερες μέρες». Ἐνῶ ἀνωνύμως στὸ διαδίκτυο, χτίζουμε ἀνώγεια καὶ κατώγεια …
Δεν εχω την εντυπωση ότι αφησα αναπαντητο αυτό που γραψατε. Παρακαλω πειτε μου αν θελετε να διευκρινισω κατι. Δεν εχει σημασια ποιος ειμαι , αλλωστε δεν παω για…… πολιτικος! Ας κρινουν οι αναγνωστες αν λεω δημαγωγιες ή πραγματα που στηριζονται σε τετραγωνη λογικη.
Θα αντιστρεψω λιγο το επιχειρημα σας. Παρατηρησα κατι εδώ, που ομολογω ότι το βρηκα λιγακι αστειο : ‘Οταν καποιοι διαφωνουν με αυτά που λεω, αλλα ζοριζονται να απαντησουν επι της ουσιας σε καλα τεκμηριωμενα επιχειρηματα, τοτε αποφαινονται με στομφο οτι «Οι αποψεις ανωνυμων σχολιαστων είναι ανευ αξιας!» και ξεμπερδευουν.
@NF
Ἀπαντήσατε σ’ αὐτό ;
«Ἐπὶ τῆς οὐσίας, πῶς ὁρίζει κανένας τὶς «καλύτερες μέρες» ; Νεφελωδῶς, ἄκρως νεφελωδῶς, θὰ ἔλεγε, ὅποιος καὶ νὰ ρωτούσαμε. Πῶς θὰ τὴν ἀναγνωρίζαμε τὴν καλύτερη αὐτὴ ἡμέρα, ὅταν ἐρχόταν ; Ἀπὸ τὸ Δελτίο Καιροῦ ; Τὸ πιθανώτερο εἶναι ὅτι αὐτὸς πού περιμένει τὶς καλύτερες μέρες θὰ ἀπέρριπτε καὶ τὴν Ἕνωση, χωρὶς ὁποιεσδήποτε προϋποθέσεις τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα τὸ 1964, μέχρι νὰ ἔλθουν οἱ καλύτερες μέρες, τότε πού τὸ ΝΑΤΟ θὰ εἶχε διαλυθεῖ καὶ μαζὶ τὸ Σύμφωνο τῆς Βαρσοβίας καὶ θὰ εἴμασταν ὅλοι μιὰ ὡραία ἀτμόσφαιρα. Καθαρὴ Ὀθωμανικὴ μοιρολατρεία εἶναι ἡ ἐν ἀδρανείᾳ ἀναμονὴ γιὰ καλύτερες μέρες. Συνεπῶς, ἡ μόνη συγκεκριμένη ἐπιλογὴ σήμερα εἶναι : συναινετικὸ διαζύγιο ἢ μιὰ πρώτη προσπάθεια συμβιώσεως Ἑλληνοκυπρίων μὲ Τουρκοκυπρίους, ἔστω καὶ ἐπιτηρουμένη καὶ κηδεμονευομένη. Διότι ἄλλη προσπάθεια δὲν ἔχει γίνει.»
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Mε ρωτατε πώς οριζονται «οι καλυτερες μερες»
Καλυτερες μερες θα ειναι μια ιστορικη συγκυρια κατα την οποια:
1) ο ελληνοτουρκικος συσχετισμος πολιτικης, στρατιωτικης, οικονομικης και διπλωματικης ισχυος θα ειναι ευνοϊκος για εμας, ενω θα εχουμε και καταλληλες συμμαχιες.
2) Οι Τουρκοι θα κανουν καποιο χοντρο λαθος το οποιο εμεις θα εκμεταλλευθουμε (πχ το 1914 εκαναν το ολεθριο λαθος να πανε με τους Γερμανους.)
Για καποιους οι καλυτερες μερες αχνοφαινονται στον οριζοντα. Η ρηξη Τουρκιας-Ισραηλ. Η σημαντικη βελτιωση του συσχετισμου στρατιωτικης ισχυος υπερ της Ελλαδας μετα το 2002. Το αεριο. Η ισλαμικη στροφη της Τουρκιας. Οι φοβερες γκαφες του Ερντογαν. Το ξυπνημα της ρωσικης αρκουδας. Πανω απο ολα η κουρδικη δημογραφικη βομβα στα θεμελια της Τουρκιας.
Για αλλους παλι οι καλυττερες μερες δεν θα ελθουν, και ο χρονος δουλευει εναντιον μας. Η ελληνικη δημογραφικη συρρικνωση, η πληθυσμιακη γηρανση, οι λαθρομεταναστες. Η οικονομικη κριση και το τεραστιο Δημοσιο Χρεος Ελλαδας και Κυπρου. Η εκρηξη του τουρκικου ΑΕΠ μετα το 2004, θα επηρρεασει δυσμενεστατα το διμερες ισοζυγιο πολιτικοστρατιωτικης ισχυος στο μελλον. (παντως πιθανολογειται οτι η τουρκικη οικονομιικη μεγεθυνση ειναι μια φουσκα ετοιμη να εκραγει.)
Το καταπληκτικο «Επιμετρο» του μεγαλου Π. Κονδυλη ειναι το σοβαροτερο επιχειρημα των απαισιοδοξων.
Οπως αντιλαμβανεστε, ειναι θεμα υποκειμενικης εκτιμησης, και θα διαφωνησουμε. Ας μην αναλωθουμε λοιπον σε διαλογο για το αν θα ελθουν καλυτερες μερες.
Προφανως ανηκετε στους απαισιοδοξους. Συνεπως προκρινετε την επιλογη «Αποδοχη της ηττας του 1974 και διαχειριση της». Ας υποθεσουμε οτι οντως συτη ειναι η ορθη επιλογη, και ας τη συζητησουμε.
Αυτο μας παει στις δυο υποεπιλογές που ανεπτυξα πριν . Ας τις δουμε παλι:
2) Ριχνουμε ολο το βαρος στο εδαφικο και αποδεχομαστε ατοφια διχοτομηση, με ανταλλαγμα ομως πολυ καλυτερη κατανομη εδαφων και ακτογραμμης απο αυτην που μας εδιναν οι μεχρι σημερα προτασεις του ΟΗΕ. Στοχος πρεπει να ειναι το 80/20, βασει των δημογραφικων δεδομενων του 1974.
3) Δεχομαστε τη λυση που σερβιρεται με τον εύηχο και παραπλανητικο τιτλο «Διζωνικη-δικοινοτικη Ομοσπονδια». Αυτο πρακτικα οδηγει αυτοματως σε καποια παραλλαγη των σχεδιων Γκαλι-Αναν.
Κατα τη γνωμη μου εχω αποδειξει πειστικα οτι η επιλογη (3) ειναι ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΗ. Στην καλυτερη περιπτωση θα οδηγησει σε εδαφικο ακρωτηριασμο πολυ μεγαλυτερο απο την επιλογη (2), στη χειροτερη περιπτωση θα οδηγησει σε απωλεια ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. H επιλογη (2) ειναι οδυνηροτατη, αλλα ειναι ο μονος βιωσιμος δρομος εφοσον κριθει οτι πρεπει να υπαρξει αποδοχη και διαχειριση της ηττας του 1974.
Αν εχετε τεκμηριωμενο αντιλογο επι αυτου, ειμαι προθυμος να τον ακουσω.
@NF
Πράγματι, λοιπόν, δὲν εἴχατε άπαντήσει. Τώρα πού ἀπαντήσατε, βλέπετε τὴν κρίσιμη ἀδυναμία τῆς θέσεως «περιμένουμε γιὰ καλύτερες μέρες» ; Ὀμολογεῖτε ὅτι συζήτηση ἐπὶ τῶν μελλόντων γεγονότων μὲ ἐπιχειρήματα εἶναι άδύνατη, ἀφοῦ εἶναι ζήτημα ψυχικῆς διαθέσεως.
Ἀλλὰ ἔχει καὶ μία ἀκόμη κρίσιμη ἀδυναμία ἡ θέση τῆς «ἀναμονῆς». Ὁ ἑκάστοτε άντίπαλος, ἔχοντας πεισθεῖ ὅτι δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τυχὸν ἀποδοχὴ ὁποιασδήποτε συμβιβαστικῆς προτάσεως, μπορεῖ νὰ ἀνεβάζει, μὲ δική του πρωτοβουλία, ὅσο θέλει τὸ κόστος τῆς ἀναμονῆς. Ἀλλωστε ἡ μοῖρα τῶν Σέρβων καὶ τῶν Παλαιστινίων, ὅπως καὶ τῶν Κυπρίων, ἀκριβῶς αὐτὸ δείχνει. Ὅσο περιμένουμε «μὲ χρόνια, μὲ καιρούς» νὰ ξυπνήσει ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιᾶς, οἱ ἀντίπαλοι παγιώνουν τὰ τετελεσμένα. Καὶ ξεκινᾶμε κάθε διαπραγμάτευση ἀπὸ χειρότερο σημεῖο ἀπὸ ἐκεῖνο ἀπὸ τὸ ὁποῖον εἴχαμε ξεκινήσει τὴν προηγουμένη. Καὶ τὸ προηγούμενο τῆς Κρήτης, τὸ ὀποῖον ἐπικαλεῖσθε, δὲν δείχνει καθόλου ὅτι ἡ άναμονὴ μᾶς ὠφέλησε. Παλεύοντας γιὰ τὴν Κρήτη τόσα χρόνια χάσαμε τὴν πολιτιστικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ πρωτοκαθεδρία μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν τῆς Βαλκανικῆς. Καὶ μόνον ἀπὸ ἀπίστευτα σφάλματα τῶν Βουλγάρων διασώσαμε ὅ,τι σώσαμε σὲ Μακεδονία καὶ Θράκη.
Παρεμπιπτόντως, ποία ἡ διαφορὰ μεταξὺ ἀπαισιοδόξου καὶ αἰσιοδόξου ; Ὁ αἰσιόδοξος πιστεύει ὅτι τὰ πράγματα εἶναι τόσο καλὰ ὅσον θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι, ἐνῶ ὁ ἀπαισιόδοξος συμφωνεῖ ὅτι «δυστυχῶς, ἔτσι εἶναι».
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Συνιστω να διαβασετε και παλι με μεγαλη προσοχη οσα εγραψα παραπανω.
Εγω παρεθεσα με απολυτη αντικειμενικοτητα τα επιχειρηματα των δυο αποψεων, εκεινης που συνιστα μη αποδοχη της ηττας και αναμονη, και εκεινης που συνιστα αποδοχη της ηττας και διαχειριση της. Και ειπα οτι καλυτερα να μην εμπλακουμε σε μια αχαρη συζητηση για το ποια ειναι η σωστη, διοτι θα διαφωνησουμε ριζικα, και θα καταληξουμε σε «διαλογο κωφων».
Εγω ομως σας πηγα ενα βημα παραπερα: Για την οικονομια της συζητησεως εκανα την υποθεση εργασσιας οτι η σωστη αποφαση ειναι «Αποδοχη και διαχειριση της ηττας τωρα».
Ποιος ειναι ο καλυτερος τροπος διαχειρισης της ηττας; Ιδου παλι οι επιλογες με δικη σας φρασεολογια
1) Συναινετικὸ διαζύγιο
2) Μιὰ πρώτη προσπάθεια συμβιώσεως Ἑλληνοκυπρίων μὲ Τουρκοκυπρίους, ἔστω καὶ ἐπιτηρουμένη καὶ κηδεμονευομένη. Διότι ἄλλη προσπάθεια δὲν ἔχει γίνει.
Απεδειξα οτι η 2η επιλογη ειναι καταδικασμενη, λογω της νοοτροπιας των Τουρκων, την οποια ανελυσα αναφεροντας πώς και γιατι κατερρευσε το Συνταγμα της Ζυριχης (1959-1963)
Το συναινετικο διαζυγιο ειναι καλυτερο απο εναν δυστυχισμενο shotgun marriage
ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ: Η διασταση του ζευγους εγινε με πρωτοβουλια των Τουρκοκυπριων.Αυτοι εγκατελειψαν τη «συζυγικη εστια». Η διεθνης κοινοτητα αρνειται κατηγορηματικως να αναγνωρισει το ψευδοκρατος, το οποιο παραμενει νομικα μετεωρο, ενα «αυθαιρετο» κτισμα, που μπορει καποτε να «κατεδαφιστει». Στα ματια της διεθνους κοινοτητας, οι Τουρκοκυπριοι παραμενουν de jure «παντρεμενοι» με την Κυπριακη Δημοκρατια, ειτε τους αρεσει ειτε οχι.
Τι λεω εγω; Για να τους δωσουμε το «διαζυγιο», θα απαιτησουμε δικαιη μοιρασια της «ακινητης περιουσιας» του «εν διαστασει ζευγους». Οπερ σημαινει Διχοτομηση 80/20.
@NF
«Οἰκονομία τῆς συζητήσεως» (ἀντὶ γιὰ ρητορικὸ ἐλιγμό) θὰ ὑπάρξει μόνον ἐφ’ ὅσον δέχεσθε ὅτι δὲν θὰ ἐπαναφέρετε στὴν συζήτηση τὴν θέση «ἀναμονὴ γιὰ καλύτερες μέρες». Δέχομαι καλοπίστως ὅτι δὲν εἴχατε πρόθεση νὰ τὸ κάνετε καὶ δὲν θὰ τὸ κάνετε. Φυσικά, ὁ καθ’ ἕνας μας διατηρεῖ τὶς ἀπόψεις του γιὰ τὸ θέμα τῆς «ἀναμονῆς».
Ἔχουμε, λοιπόν, νὰ συγκρίνουμε δύο λύσεις, τὸ συναινετικὸ διαζύγιο τώρα καὶ τὸν γάμο διὰ συνοικεσίου. Εἶναι βέβαιον ὅτι καὶ ὁ γάμος διὰ συνοικεσίου θὰ συναφθεῖ μὲ πρόβλεψη, καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, γιὰ διαζύγιο σὲ ἀπώτερο (ἢ καὶ σύντομο) χρόνο. Συνεπῶς, τὸ μόνο πού μένει εἶναι νὰ κατανοήσουμε πόσο ἔδαφος εἶναι διατεθειμένοι οἱ Τοῦρκοι νὰ παραχωρήσουν ὥστε νὰ νομιμοποιήσουν, ἔναντι τρίτων, τὴν κατοχὴ τοῦ ὑπολοίπου. Νομίζω θὰ συμφωνήσετε ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ πλευρὰ δὲν ἔχει κανένα χειροπιαστὸ μέσον νὰ πιέσει μόνη της ὥστε νὰ ἀλλάξει κάτι ἀπὸ τὰ χειροπιαστὰ τετελεσμένα στὸ ἐδαφικὸ ἢ σὲ ἄλλο κεφάλαιο τῶν διαπραγματεύσεων. Τὸ μόνο διαπραγματευτικό της μέσον εἶναι ἡ πίεση τῆς διεθνοῦς κοινότητος καὶ δὴ τῶν ἰσχυροτέρων παραγόντων της πρὸς τὴν Τουρκικὴ πλευρά. Ἀνάγκη, λοιπόν, νὰ εὐθυγραμμισθοῦμε, κατὰ τὸ δυνατόν, μὲ αὐτὰ πού δηλώνει ὅτι θέλει ἡ διεθνής κοινότητα : Ἕνα καθεστὼς Βοσνίας – Ἑρζεγοβίνης, μιὰ δύσκολη συνύπαρξη. Ἐὰν ἡ Τουρκοκυπριακὴ πλευρὰ ἐπιμείνει νὰ κάνει τὴν συνύπαρξη αὐτὴ ἀδύνατη, δὲν εἶναι καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Δὲν θὰ εἶναι ἡ μόνη περίπτωση δυστρόπου μειοψηφίας στὸν κόσμο. Ἁς θυμηθοῦμε τὴν Βόρειο Ἰρλανδία, τὴν Βοσνία – Ἑρζεγοβίνη, τὴν Ρωσσικὴ μειοψηφία σὲ πλῆθος χωρῶν πού συνορεύουν μὲ τὴν Ρωσσία. Ἐὰν ὅλες αὐτές, τόσο πολυαριθμότερες ἀπὸ τοὺς Τουρκοκυπρίους, δὲν μποροῦν νὰ ἀποσχισθοῦν, γιατί νὰ θεωρήσουμε ὅτι θὰ τὸ μπορέσουν οἱ Τουρκοκύπριοι ;
Φυσικά, μεγάλη σημασία γιὰ τὴν ἀπώτερη ἐξέλιξη στὴν Κύπρο θὰ ἔχει ἡ ἐπιτυχία ἢ ὄχι τῶν ἀποσχιστικῶν κινήσεων σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἡ τάση γιὰ κατακερματισμό, ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν διακήρυξη ἀπὸ Ἀμερικανοὺς ἐρασιτέχνες τῆς «ἀρχῆς τῶν ἐθνοτήτων» τὸ 1918, κάποτε θὰ ἀντιστραφεῖ, διότι εἶναι, πλέον, προφανεῖς οἱ ἀδυναμίες της. Μπορεῖ οἱ ἐθνοκάπηλοι (καὶ οἱ θεομπαῖχτες) νὰ ἔχουν, κατὰ καιρούς, ἐπιτυχίες, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου : Εἶναι «ζῶον πολιτικόν» ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἀριστοτέλης καὶ αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Ἰδίως σήμερα, μὲ τὴν ἔκρηξη στὴν τεχνολογία τῆς ἐπικοινωνίας, τὰ στεγανὰ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν εἶναι δυσκολώτερο ἀπὸ ποτὲ νὰ συντηρηθοῦν. Καὶ ἀπίστευτα δαπανηρότερο.
Κύριε καθηγητά, σας χαιρετω και ελπίζω να είστε καλά. Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους μορφομένους και εμπνευσμένους πατριώτες όπως εσείς. Επιτελείται εθνικό έργο και σας ευχαριστούμε.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Δεν υπηρχε καμμια προβλεψη διαζυγιου στα σχεδια-Γκαλι Αναν.
Τι θα κανετε όταν η «δυστροπος μειοψηφια» αρχισει να απαιτει παραλογες οικονομικες παροχες, μπλοκαροντας πληρως τη λειτουργια του κρατους μεσω των βετο που θα διαθετει, οπως εκανε το 1961; Θα φωναξετε τους «ξενους κηδεμονες» να της τραβηξουν το αυτι; Και γιατι δεν το εκαναν αυτο οι Βρεττανοι εγγυητες-κηδεμονες το 1961; Εθεσα και πριν το ερωτημα και αποφυγατε να απαντησετε.
Η Κυπρος εχει μεσα πιεσης: Εχει πληρη διεθνη νομικη υποσταση, το ψευδοκρατος είναι νομικα ανυπαρκτο. Τα κατεχομενα δεν μπορουν να επικοινωνουν και συναλασσονται με τον υπολοιπο κοσμο παρα μονο μεσω Τουρκιας. Η πολύ μεγαλη πλειοψηφια των ακινητων στην κατεχομενη Κυπρο ανηκει de jure στους Ελληνες, και αυτό δημιουργει νομικους εφιαλτες σε ολους τους υποψηφιους ξενους επενδυτες. Η Τουρκια εχει στην Κυπρο εχει ένα «αυθαιρετο κτισμα» το οποια θελει οπωσδηποτε να «νομιμοποιησει». Σε αυτα τα πλεονεκτηματα οπλα προστεθηκε τωρα και το αεριο, το οποιο η Δυση χρειαζεται.
Η “Διεθνης Κοινοτητα” δεν ειχε πει εξαρχης οτι θελει αυτο ή εκεινο. Εμεις ειχαμε πει οτι θελουμε οπωσδηποτε «επανενωση» και διζωνικη δικοινοτικη ομοσπονδια. Τοτε ηταν μια πολυ σωστη τακτικη, αλλα γυρισε εναντιον μας. Διοτι η «Διεθνης Κοινοτητα», ή μαλλον για την ακριβεια οι πονηροι Αμερικανοβρεττανοι, ειπαν το εξης: «Θα σας δωσουμε μια μορφη «επανενωσης», θα υπαρξει μερικη επιστροφη προσφύγων και περιουσιων, θα φυγουν μερικοι εποικοι, αλλα για να το δεχθουν οι Τουρκοι θα τους δοθει κατι παραπανω στο εδαφικο, καθως και δικαιωμα βετο στο «επανενωμενο κρατος.»
Θα τους πουμε λοιπον : «Μη μας δωσετε τοτε ενιαίο κρατος, και μη μας δωσετε μερικη επιστροφη προσφύγων και περιουσιων στο κομματι που θα παει στους Τουρκους, και αντι για αυτα δωστε μας δικαιη κατανομη στο εδαφικο. Εσεις δεν μιλατε για equitable sharing of resources? Αυτοι ειναι το 18 % του του νομιμου γηγενους πληθυσμου, αλλα θα παρουν το 29 % του εδαφους και το 47 % της ακτογραμμης; Where is the justice in that? Θελουμε δικαιη κατανομη των εδαφων, δηλαδη 80/20. Αλλωστε δινουμε μεγαλα ανταλαγματα: Το 20 % που θα παει στους Τουρκους θα είναι εντελως δικο τους για να το κανουν ότι γουσταρουν. Δεν θα δεχτουν πισω προσφυγες, δεν θα επιστρεψουν περιουσιες, δεν θα διωξουν εποικους, μπορουν να αποσχιστουν, να ενωθουν με τη Τουρκια, να κανουν ότι γουσταρουν. Απλη και καθαρη λυση.»
Στα ματια της διεθνους κονης γνωμης αυτο θα φανει λογικο.
Για ποιο λογο δεν μπορει να σταθει αυτη η προταση ως διαπραγματευτικη τακτικη; Γιατι ειναι πιο συμφερουσα και πιο εφικτη η «βοσνιοποιηση»;
Βραχυπροθεσμα το μορφωμα που προτεινετε θα ειναι «Βοσνια». Μακροπροθεσμα θα γινει κατι αλλο: ΙΜΒΡΟΣ.
@NF
Ρητὴ πρόβλεψη «διαζυγίου» σὲ ἑλάχιστα συντάγματα κρατῶν ὑπάρχει, ἀλλὰ τὰ «διαζύγια» εἶναι, ἐν τούτοις, συχνά. Ἡ δική μου θέσις ἦταν ὅτι ἡ διαπραγμάτευσις θὰ γίνει μὲ τὴν προοπτικὴ τοῦ διαζυγίου στὸν νοῦ ὅλων τῶν μερῶν. Δὲν χρειάζεται νὰ ὑπάρχει καὶ στὸ χαρτὶ ἡ πρόβλεψις «διαζυγίου». Πάντως, τὸ ἰσχυρὸ προηγούμενο ἀπὸ τὶς διαλύσεις χωρῶν τοῦ πρώην Σοβιετικοῦ συνασπισμοῦ εἶναι ὅτι τὰ ὑπάρχοντα σύνορα ἐπαρχιῶν ἀναγνωρίσθηκαν, στὶς συντριπτικῶς περισσότερες περιπτώσεις, ὡς διεθνῆ.
Ἐκεῖνο πού προβάλλει ὁ διεθνὴς παράγων ὡς πρόβλημα τῆς λύσεως 80/20 εἶναι τὸ θέμα τῆς ἀσφαλείας. Δὲν ἔχει τὴν διάθεση καί, πιθανῶς, οὔτε τὸν χρόνο νά ἀντιδράσει, ἐὰν ἡ Τουρκία ἀποβιβάσει ἰσχυρὴ στρατιωτικὴ δύναμη στὸ δικό της μέρος τοῦ νησιοῦ, ὅπως θὰ δικαιοῦται πλήρως, καὶ τὸ καταλάβει ἀκαριαίως. Ἤ, καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει στρατιωτικῶς, νὰ ἀξιώσει αὐξημένο λόγο στὰ πολιτικὰ πράγματα τοῦ ὑπολοίπου νησιοῦ, τὸ ὀποῖο θὰ τὴν «ἀπειλοῦσε». Σχετικὸς εἶναι ὁ μῦθος τοῦ ἀρνιοῦ μὲ τὸν λύκο : « – Πέρισυ μὲ ὕβρισας. – Ἐφέτος ἐγεννήθην». Δὲν ἐνδιαφέρει, βεβαίως, ἰδιαιτέρως τὸν διεθνῆ παράγοντα ἡ ἀσφάλεια τῶν Ἑλληνοκυπρίων οὔτε ἡ δικαιοσύνη, ἀλλὰ δὲν τὸν συμφέρει μὲ τίποτε νὰ ἔχει ὅλη τὴν Κύπρο ἡ Τουρκία.
Γιὰ νὰ διασφαλίσει περαιτέρω τὰ συμφέροντά του, ὁ διεθνὴς παράγων προβάλλει καὶ τὸ θέμα τῆς οἰκονομικῆς βιωσιμότητος ἑνὸς ἀνεξαρτήτου Τουρκοκυπριακοῦ κράτους (καὶ τοῦ Ἑλληνοκυπριακοῦ ἐπίσης). Ἔχει καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα βάση.
Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμεριζόμαστε τὶς θέσεις τοῦ διεθνοῦς παράγοντος. Ἀρκεῖ νὰ κατανοήσουμε ποιὲς εἶναι αὐτές καὶ νὰ ἀξιολογήσουμε ἐὰν μᾶς συμφέρει νὰ συμπλεύσουμε μὲ αὐτὲς ἢ νὰ πᾶμε ἀνοικτὰ ἐναντίον. Προσωπικῶς, δέν θεωρῶ ὅτι ἡ λύση 20/80 εἶναι οὐσιωδῶς καλύτερη ἢ χειρότερη ἀπὸ τὴν λύση τῆς κηδεμονίας. Ἀλλὰ ὑστερεῖ στὸ θέμα τῆς ὑποστηρίξεως ἀπὸ τρίτους. Πόσοι θὰ συμφωνοῦσαν ὅτι μποροῦμε νὰ διαπραγματευθοῦμε, στὸ σημεῖο ὅπου εἴμαστε τώρα, χωρὶς καμμία ὑποστήριξη ἀπὸ τρίτους ;
Τέλος, ἡ σύγκριση τῶν διεθνῶν ἐγγυήσεων στὴν περίπτωση τῆς Βοσνίας μὲ αὐτὲς τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης εἶναι τόσο συντριπτική ὑπὲρ τῆς πρώτης, πού ἀπορῶ πῶς τὴν ἐπιχειρήσατε. Καί, ἐπιπλέον, ἡ γεωπολιτικὴ σημασία τῆς Κύπρου δὲν συγκρίνεται μὲ αὐτὴν τῆς Ἴμβρου, ἡ ὁποία μόνο ὁριακῶς ἐπηρεάζει τὴν ἀσφάλεια τῶν Στενῶν καὶ τοῦ Αἰγαίου.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Οπως ορθως επισημανατε σε περιπτωση διαζυγιου τα εσωτερικα συνορα θα αναγνωρισθουν ως διεθνη. Αυτος ειναι ο λογος που επιμενω τοσο πολυ στο εδαφικο, διοτι η ρηξη ειναι τελικως αναποφευκτη για οποιον δε ζει στα συννεφα.
Και παλι αποφευγετε το ερωτημα: «Τι θα γινει οταν η «δυστροπος μειονοτητα» αρχισει να απαιτει λεφτα, απειλωντας να μας ταραξει στα βετο;»
Λετε οτι “ο διεθνης παραγων θα εχει διαθεση και χρονο να αντιδρασει” σε τουρκικη επιβουλη αν υπογραφει το Σχεδιο Αναν. Μιλατε για “ισχυρες διεθνεις εγγυησεις” για την ανανικη Κυπρο.
Φυσικα αυτη η αυθαιρετη θεση δεν αντεχει στον ελεγχο της πραγματικοτητας:
Ποιες διεθνεις εγγυησεις θα υπαρχουν για την ανανική Κυπρο ; Απο ποιον; Ποιοι ειναι δηλαδη οι εγγυητες; Το κειμενο του σχεδιου Α(υ)ναν ειναι ξεκαθαρο: Παραμενει η συνθηκη εγγυησης του 1960, και δεν προβλεπεται πουθενα καμμια αλλη εγγυηση. Οι εγγυητες λοιπον ειναι Ελλαδα, Τουρκια, Βρεττανια και ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Οι «εγγυησεις του διεθνους παραγοντος» για το σχεδιο Α(υ)ναν υπαρχουν μονο στη φαντασια σας.
Το επιχειρημα της «οικονομικης βιωσιμοτητας» δεν εχει καμμια απολυτως βαση, διοτι τα μεγαλα νησια του Αιγαιου οπως η Χιος ειναι απολυτως βιωσιμα οικονομικα, παροτι ειναι πολυ μικροτερα απο το 20 % της Κυπρου.
Απο πουθενα δεν προκυπτει οτι ο….. «διεθνης παραγων» δεν θα συζητουσε τη λυση που προτεινω. Ειναι δικη σας υποκειμενικη και ατεκμηριωτη ερμηνεια.
Τα σχεδια Γκαλι-Αναν δεν ειναι οι πλακες του Μωϋσέως με τις 10 εντολες. Ο διεθνης παραγων δεν λεει «αυτη ειναι η προταση μου take it or leave it.» Λεει ομως το εξης: «Μου ειπατε να φτιαξω μια λυση στη βαση ενος διζωνικου δικοινοτικου κρατους. Ιδου , εφτιαξα τα σχεδια Γκαλι- Αναν. Δινω καποια πραγματα σε εσας, καποια στους Τουρκους. Αν θελετε να παρετε κατι παραπανω, ευχαριστως να σας δωσω. Αλλα πειτε μου τι θα δωσετε και εσεις στους Τουρκους. Δουναι και λαβειν!»
Εμεις θα πουμε: «Θελουμε δικαιη κατανομη 80/20 στο εδαφικο και την ακτογραμμη.Θα δωσουμε σε ανταλλαγμα την ατοφια διχοτομηση που παντα ηθελαν. Το 20 % εντελως δικο τους, χωρις επιστροφη περιουσιων και προσφύγων σε αυτο. Να κρατησουν και ολους τους εποικους στο δικο τους κομματι, να φερουν και αλλους αμα γουσταρουν! Να γινει και διπλη ενωση με τις Μητερες Πατριδες, ουδεν προβλημα. Ζητουμε πολλα, αλλα δινουμε και πολλα.»
Η προταση αυτη ικανοποιει ολες τις παλαιες τουρκικες αξιωσεις πλην των εδαφικων, και δινει στους Τουρκους αυτο που τους αναλογει βασει του γηγενους πληθυσμου που ειχαν στην Κυπρο το 1974. Συνεπως δεν θα ειναι καθολου πειστικοι αν πουν οτι «αδικουνται».
Η προταση 80/20 θα αρεσει στο «διεθνη παραγοντα» ως λυση καθαρη και βιωσιμη.
@NF
Ἔγραψα : «Δὲν ἔχει τὴν διάθεση καί, πιθανῶς, οὔτε τὸν χρόνο νά ἀντιδράσει»
Διαβάσατε : «ο διεθνης παραγων θα εχει διαθεση και χρονο να αντιδρασει»
Τώρα, μὲ βάση αὐτὴν τὴν ἐπισήμανση, σᾶς παρακαλῶ νὰ ἐπαναδιατυπώσετε ὅποιο σχόλιο θέλετε, ὄχι μὲ βάση ὅσα νομίζετε ἢ θὰ θέλατε νὰ ἔχω γράψει, ἀλλὰ μὲ βάση ὅσα πράγματι ἔγραψα.
Ἐλπίζω νὰ εἶναι ἀθέλητο τὸ λάθος σας καὶ ὄχι ἠθελημένη ἀπόπειρα διαστροφῆς τῶν γραφέντων.
ΥΓ Γράφετε χωρὶς τόνους ! Καὶ μετὰ ἀνησυχεῖτε μήπως ἡ Κύπρος χαθεῖ … Ὅταν ἐγκαταλείπουμε, πρῶτοι ἐμεῖς, τὴν γλῶσσά μας, πολὺ λίγη πρόσθετη ζημία μποροῦν νὰ κάνουν οἱ Τοῦρκοι.
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Το συγκεκριμενο κομματι του κειμενου είναι δυσνοητο και ακαταληπτο, και γα αυτό ισως να μην το κατανοησα πληρως.
Ας το δουμε λιγακι:
Ἐκεῖνο πού προβάλλει ὁ διεθνὴς παράγων ὡς πρόβλημα τῆς λύσεως 80/20 εἶναι τὸ θέμα τῆς ἀσφαλείας. Δὲν ἔχει τὴν διάθεση καί, πιθανῶς, οὔτε τὸν χρόνο νά ἀντιδράσει, ἐὰν ἡ Τουρκία ἀποβιβάσει ἰσχυρὴ στρατιωτικὴ δύναμη στὸ δικό της μέρος τοῦ νησιοῦ,(δηλαδη στο δικο της 20 %) ὅπως θὰ δικαιοῦται πλήρως, καὶ τὸ καταλάβει ἀκαριαίως (το υπολοιπο νησι(;)). Ἤ, καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει στρατιωτικῶς, νὰ ἀξιώσει αὐξημένο λόγο στὰ πολιτικὰ πράγματα τοῦ ὑπολοίπου νησιοῦ, τὸ ὀποῖο θὰ τὴν «ἀπειλοῦσε».
Προφανως υπονοειται το εξης : «Αν εφαρμοστει η λυση 80/20 τοτε ο «διεθνης παραγων ΔΕΝ θα εχει διαθεση και χρονο να αντιδρασει σε περιπτωση τουρκικης στρατιωτικης ενεργειας. Αν όμως εφαρμοστει το σχεδιο Ανάν-Γκαλι,(«βοσνιοποιηση») τοτε ο «διεθνης παραγων» θα εχει και διαθεση και χρονο να αντιδρασει»
Ειναι αδυνατο να το ερμηνευσω διαφορετικα. Αν εννοειτε κατι αλλο, εξηγηστε το αναλυτικα.
Ερωτω τωρα εγω:
Γιατι ο διεθνης παραγων θα εχει περισσοτερο χρονο να αντιδρασει σε τουρκικη στρατιωτικη ενεργεια αν εφαρμοστει το σχεδιο Α(υ)νάν;
Αλλα κυριως, από πού προκυπτει γιατι ο «διεθνης παραγων» θα εχει τη ΔΙΑΘΕΣΗ να αντιδρασει σε τουρκικη στρατιωτικη ενεργεια αν εφαρμοστει το σχεδιο Α(υ)νάν; Μηπως από τις «ισχυρες εγγυησεις» που θα εχει δωσει για την εφαρμογη του;
Όλα σας τα επιχειρηματα περιστρεφονται γυρω από τον ιδιο αξονα:
«Ας δεχτουμε τη βοσνιοποιηση. Η συμβιωση θα είναι δυσκολη αλλα εφικτη, διοτι θα εφαρμοστει υπο την κηδεμονια και τις ισχυρες εγγυησεις του διεθνους παραγοντος. Αν η «δυστροπος μειονοτης» ή η μαμα Τουρκια παρεκτραπει, ο διεθνης παραγων θα της τραβηξει το αυτι.»
Δυστυχως συνεληφθητε «κλεπτων οπωρας» αγαπητε.
Διοτι ηδη σας επεσημανα ότι πουθενα στο σχεδιο Αναν δεν προβλεπεται καμμια εγγυηση από κανεναν, πλην των εγγυησεων της Ζυριχης του 1960 από Ελλαδα, Τουρκια, Βρεττανια.
Ἐμ κάπως πιὸ εὔκολο μοῦ φαίνεται νὰ μετακινήσει ἡ Τουρκία στρατὸ σέ χῶρο στὸ νησὶ ὅπου ἡ ἰδία ἢ ὑποτελές της κράτος ἀσκεῖ πλήρη κυριαρχία. Μπορεῖ νὰ τὸν αὐξάνει μὲ κάθε ἄνεση χρόνου, μέχρι τὴν στιγμὴ πού θά τὸν ἐξαπολύσει. Καὶ δὲν εἶναι οἱ μόνες καταχρηστικὲς ἐνέργειες πού θὰ μποροῦσε νὰ κάνει, στὴν περίπτωση τῆς «καθαρᾶς» διχοτομήσεως. Στὴν περίπτωση τῆς κηδεμονίας, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἐμπειρία τῆς Βοσνίας, οἱ κηδεμόνες δὲν θὰ διστάσουν νὰ άπολύσουν τὶς Τουρκοκυπριακές ἀρχὲς, ὅπως ἔκαναν μὲ τὶς Σερβοβοσνιακές, ὅταν ἐπεχείρησαν νὰ «ταράξουν στὰ βέτο» τὸ χαλαρὰ ὁμοσπονδιακὸ κράτος.
Τὴν διάθεση νὰ ἀντιδράσει τὴν ἔχει ἀποδείξει ὁ διεθνὴς παράγων στὴν περίπτωση τῆς Βοσνίας, ὅπου διακυβεύεται μόνον τὸ γόητρό του. Στὴν Κύπρο ἔχει, ἐπὶ πλέον, καὶ συμφέρον νὰ μένει τὸ νησὶ διηρημένο ἐς ἀεὶ καὶ ὄχι νὰ κυριαρχήσει ἐκεῖ ἡ Τουρκία. Ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ ἐμπειρία, ἡ μόνη ἐγγύηση γιὰ τὴν Κύπρο ποὺ μέτρησε ποτέ, δὲν ἦταν ἡ ἐγγύηση τῶν Συνθηκῶν Ζυρίχης- Λονδίνου, ἀλλὰ ἡ ἐγγύηση τῶν Ἀμερικανικῶν ἀεροπλανοφόρων καὶ δὲν τὴν παρέχει κανένα κομμάτι χαρτί, ἀλλὰ τὸι ἴδιον συμφέρον τῶν ΗΠΑ.
ΥΓ Ἂν δὲν καταβαίνετε κάτι πού γράφω, καλύτερο εἶναι νὰ ζητᾶτε διευκρίνιση καὶ ὄχι νὰ ὁμορφοταιριάζετε αὐτὰ ποὺ θὰ θέλατε νὰ ἔχει ὁ συσσχολιαστὴς γράψει. Σκεφθεῖτε, δηλαδή, τί θὰ κατεβάζατε μὲ τὸν νοῦ σας, ἂν, ὅπως ἤθελα ἀρχικῶς, ἔγραφα καὶ περὶ τῆς οἰκονομικῆς βιωσιμότητος τῆς Χίου. Βρίσκετε λογικὸ τὸ νὰ συγκρίνετε τοὺς Τουρκοκυπρίους μὲ τοὺς Χίους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παρουσία, σήμερα κυριαρχική, μὲ τὰ πλοῖά τους σὲ ὅλους τοὺς ὠκεανοὺς καὶ τοὺς λιμένες τοῦ κόσμου καὶ ἔχουν ξεκινήσει αὐτὴν τὴν προσπάθεια ἐδῶ καὶ 150 χρόνια ;
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Λογω τεχνικου προβληματος δεν ειχα προσβαση στο Διαδικτυο για 10 ημερες, και για αυτό καθυστερησα να απαντησω.
Δε σας αρεσει το παραδειγμα της Χιου; Το ιδιο ισχυει για την Κερκυρα, την Κεφαλλλονια,τη Ζακυνθο, τη Λεσβο τη Σαμο, την Κω, τη Ροδο και πολλα αλλα ελληνικα νησια. Όλα είναι πολύ μικροτερα από το 20 % της Κυπρου και όλα είναι όχι απλως οικονομικως βιωσιμα αλλα και πλουσιοτερα από την ηπειρωτικη Ελλαδα.
Παμε τωρα στο άλλο επιχειρημα : «Ο Διεθνης παραγων θα τραβηξει το αυτι των Τουρκων αν παρεκτραπουν. Το ιδιο κανει και στη Βοσνια, πχ με τους Σερβοβοσνιους!»
Γιατι δεν τιμωρησε ο «διεθνης παραγων» τους Τουρκοκυπριους το 1961, όταν ταραξαν στα βετο τους Ελληνοκυπριους ; Παλι αποφευγετε να απαντησετε.
Περι Βοσνιας τωρα:
Στη Βοσνια ο ξενος παραγων απεφασισε ότι οι Σερβοβοσνιοι επρεπε να παταχθουν, αποφασισε να εχει πληρη εμπλοκη, και διεθεσε ολα τα αναγκαια οικονομικα και στρατιωτικα μεσα:
Οι συμφωνιες επεβληθησαν βιαιως στους Σερβοβοσνιους με αεροπορικες επιδρομες, ώστε να τους κοπει ο αερας. Αναπτυχθηκαν χιλιαδες στρατιωτες του ΝΑΤΟ για να επιβαλλουν τις σμφωνιες. Ο Διεθνης παραγων δαπανησε πολλα δισεκατομμυρια δολλαρια για να καλυψει το κοστος της Επανενωσης. Διεθεσε δηλαδη μπολικα στρατευματα και χρηματα.
Στη Βοσνια ο «Διεθνης Παραγων» ασκει κηδεμονια στη χωρα μεσω συγκεκριμενων οργανων, που ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΪΤΟΝ . Eχει εγκαταστησει ένα Συμβουλιο Επιβολης Ειρηνης (Peace Implementation Council) και έναν Υπατο Αρμοστη (High Comissioner). Αυτος είναι ο «ξενος κηδεμονας» των τριων κοινοτητων, με δικες του διοικητικες Υπηρεσιες και δικτατορικες εξουσιες, που περιλαμβανουν και το δικαιωμα να απολυει οποιον δε γουσταρει, κατι που επισης
ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ από ειδικες νομικες ρυθμισεις στις συνθηκες.
Τιποτα από όλα αυτά δεν προβλεπεται στο σχεδιο Αναν.
Η διεθνης κοινοτητα δεν θα διαθεσει χρηματα, και το τεραστιο κοστος της Επανενωσης θα το
πληρωσουν οι Ελληνοκυπριοι. Δεν θα διαθεσει στρατευματα περαν της μικρης UNFICYP.
Δεν προβλεπεται κανενας «ξενος κηδεμονας» που θα τραβαει το αυτι των Τουρκων όταν παρεκτρεπονται. Προβλεπονται 3 ξενοι δικαστες στο εννεαμελες Ανωτατο Δικαστηριο που θα δικαζει τυχον παραβιασεις του Συνταγματος, όμως το απεριοριστο δικαιωμα τουρκικου βετο ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ από το ανανικο Συνταγμα.
Οι “ξενες εγγυησεις”, η “ξενη κηδεμονια”, και αλλα τετοια ηχηρα παρομοια υπαρχουν μονο στη φαντασια σας.
Σε οτι αφορα το θεμα της ασφαλειας: Κατ’ αρχην αν η Τουρκια παρει αυτά που της δινει το σχεδιο Αναν, καθισταται επικυριαρχος ολης της Νησου μεσω του τουρκοκυπριακου βετο, και δεν χρειαζεται να κανει καμμια στρατιωτικη ενεργεια.
Με το σχεδιο Αναν η στρατιωτικη κατασταση θα ειναι πιθανον καλυτερη απο οτι σημερα, αν και θα βρει κανεις πολλες «κερκοπορτες» οταν εξετασει προσεκτικα τις στρατιωτικες του προβλεψεις. Όμως η η διχοτομηση 80/20 θα διασφαλισει απειρως καλυτερα την ασφαλεια της Κυπρου από ότι το σχεδιο Α(υ)νάν. Θελει χρονο να το αναλυσω αυτο και ισως το κανω αργοτερα, αφου ομως απαντησετε επι της ουσιας σε οσα εχω πει παραπανω, κατι που μεχρι στιγμης δεν κανετε.
Φοβουμαι οτι δεν εχετε μελετησει το σχεδιο Α(υ)ναν, αλλα ουτε και το καθεστως της Βοσνιας που επικαλειστε.
Φοβουμαι επισης οτι ανηκετε σε εκεινους που πιστευουν οτι Ελλαδα και Κυπρος μονο ως προτεκτορατα των «Μεγαλων Δυναμεων» μπορουν να υπαρξουν, πραγμα που εξηγει τους ευσεβεις ποθους σας για τους «ξενους κηδεμονες» και τις «διεθνεις εγγυησεις» τους, που δεν υπαρχουν σε κανενα επισημο κειμενο.
Οι Κυπριοι δεν θα σας ακουσουν.
@NF
Κατανοητή ἡ προσφυγή σὲ προσωπική ἐπίθεση, ὅταν κάποιος ἔχει στριμωχθεῖ. Καὶ εὐχερέστερο νὰ γράφει κανεὶς ἀνοησίες, ὅταν οἱ φίλοι καὶ οἱ γνωστοί του, λόγῳ ἀνωνυμίας, δὲν μποροῦν νὰ τοῦ τὶς προσάψουν.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, οἱ βομβαρδισμοὶ καὶ ἡ ἐκστρατεία κατὰ τῶν Σέρβων καὶ τῶν Σερβοβοσνίων δὲν προβλέπονταν ἀπὸ κανένα σχέδιο Βοσνανάν. Οὔτε ἔγιναν ἐπειδὴ οἱ Σέρβοι ἢ οἱ Σερβοβόσνιοι προέβαλαν ἕνα καταχρηστικὸ βέτο. Ἔγιναν γιὰ νὰ μὴν διαλυθεῖ τὸ κράτος τῆς Βοσνίας-Ἑρζεγοβίνης, ἔστω καὶ ἂν ἦταν κράτος-φάντασμα.
Στὴν Κύπρο, ἡ μόνη λογικὴ ἀντίρρηση σὲ σχέδιο συνομοσπονδίας, εἶναι νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ Ἀμερικανοί, ἀπὸ ὑπολογισμό, ἀδυναμία (ὅπως οἱ Ἄγγλοι τεκμηριωμένως τὸ 1961), ἀδιαφορία ἢ πλάνη, πᾶνε νὰ παραδώσουν ὅλη τὴν Κύπρο στὴν Τουρκία, πᾶνε, δηλαδή, νὰ βλάψουν τὰ συμφέροντά τους.
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Αν νομιζετε οτι με στριμωξατε, σας συγχαιρω. Προφανως εγω δεν ενδιαφερομαι να πεισω εσας αλλα αυτους που μας διαβαζουν.
Ανασκευαζω λεπτομερως μια προς μια τις θεσεις σας, με αναλυτικοτατα επιχειρηματα, και εσεις αντιπαραθετετε ασχετα “ευφυολογηματα” σε 4-5 αραδες, χωρις ποτε να απαντατε επι της ουσιας.
Σε οτι με αφορα, η συζητηση εχασε το ενδιαφερον της και σταματαει εδω.
Οι φιλοι αναγνωστες, ιδιως αυτοι απο Κυπρο πιστευω να κατανοησαν τη λογικη των θεσεων μου.
Κατανοητὴ καὶ ἀναμενομένη καὶ ἡ ἡρωικὴ ἔξοδος. Βεβαίως, ἡ ὑπόθεσις τῆς Κύπρου εἶναι ὑπόθεσις ὅλων τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι μόνον τῶν Κυπρίων. Ἄν, ἀντὶ νὰ σταθμίσουμε ψυχραίμως τὶς δυνάμεις καὶ τὰ συμφέροντά μας καὶ τῶν ἄλλων, ἀφεθοῦμε στὶς ἀνώνυμες καί, ἐκ τούτου, ἀνεύθυνες παραινέσεις τῶν παρατυχόντων, θὰ ἔχουμε τὴν δύστηνο μοῖρα τοῦ ἀτυχοῦς, ὁ ὁποῖος περιμένει νὰ μάθει γιὰ τὴν διαγωγὴ τῆς συζύγου του ἀπὸ ἀνώνυμες ἐπιστολές.