Στην παρούσα σελίδα
θα καταχωρηθούν αναλύσεις ο οποίες αφορούν το ευρύτερο επιστημονικά
μεταμφιεσμένο ιδεολογικό κίνημα των μεταμοντέρνων. Διευκρινίζω ότι επειδή τα
μεταμοντέρνα ρεύματα είναι ένα αναρίθμητο και άναρχο συνονθύλευμα άπειρων
αποχρώσεων που στερείται επιστημονικής ή επιστημολογικής συνοχής, εδώ θα
καταχωρούνται αναλύσεις για την ταλάντωση του εκκρεμούς αυτής της νέας
ιδεολογίας που κινείται προς το άκρο εκείνο του εκκρεμούς το οποίο εύστοχα
αποκαλείται αποδομησμός και ακόμη πιο εύστοχα στα ελληνικά εθνομηδενισμός.
Συστηματική εξέταση αυτών των ρευμάτων υπάρχει σε πάρα πολλά βιβλία
μου, τόσο περιγραφική όσο και κριτική. Η πιο βαθιά κριτική, όμως, είναι στο
Κοσμοθεωρία των
Εθνών στο οποίο προχώρησα στην διάγνωση των ανθρωπολογικών και
πολιτικών συνεπειών του μεταμοντερνισμού ίσαμε τις λογικές ακραίες απολήξεις,
που δεν είναι άλλες από αυτές των συνεπών μηδενιστών όπως οι La Mettrie και de
Sade. Πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι που κατέχουν γνωστικά το περιεχόμενο του
συνεπούς μηδενισμού όσο και του σύγχρονου “ολοκληρωμένου μηδενισμού”
-όπως εύστοχα το ονόμασε ο Θόδωρος Ζιάκας- μου είπαν ότι ο όρος “επιστροφή
στο μέλλον των Σοδόμων και Γομόρρων των La Mettrie και de Sade” είναι
εξαιρετικά εύστοχος γιατί αποτυπώνει την ανθρωπολογική και “πολιτική”
δομή των λογικών απολήξεων του συνεπούς μεταμοντερνισμού. Ακόμη πιο σημαντικό
για τον ελληνικό “επιστημονικό” και δημόσιο διάλογο είναι το γεγονός
ότι -το ίδιο συμβαίνει και στην Εσπερία αλλά εκεί συναντούμε λιγότερο
ιεραποστολικά φανατισμένους και ενίοτε εξαιρετικά συγκροτημένους στοχαστές οι
οποίοι επιλέγουν αυτή την νέα ιδεολογική προσέγγιση επιδεικνύοντας υψηλή
συγγραφική δεξιότητα και εξεζητημένης αναλυτικής πλοκής- επικρατεί ένα χάος.
Αυτό έχει πολλά αίτια.
Πρώτον, για ιστορικοκοινωνιολογικούς
λόγους ο εθνομηδενιστικός φανατισμός
είναι μεγαλυτέρων βαθμίδων.
Δεύτερον, η ιδεολογικοπολιτική σύγχυση είναι πολύ μεγάλη και ενίοτε
οφειλόμενη σε καιροσκοπικές αναρριχητικές επιδιώξεις που σχετίζονται με την
νομιμοποίηση ενός πρωτότυπου ελληνικού «προοδευτισμού» με ρίζες στον
μεταπολεμικό εμφύλιο πόλεμο.
Τρίτον και συναφές, βασικά, η
μεταψυχροπολεμική εκδοχή του ελληνικού μεταμοντερνισμού πολλούς βολεύει.
Δημιουργήθηκε μια άρρητη και αόρατη συμφωνία ανοχής και συγκλίσεων
διαφόρων μιγμάτων ρευστών δοσολογιών των εξής ιδιοτήτων, συστατικών και
ιδεολογικοπολιτικών παραδοχών:
α) ενός ψευδεπίγραφου “προοδευτισμού” που κινείται ευέλικτα και
καιροσκοπικά, και που προσφέρεται ως εξαγνισμός για συντηρητισμούς,
ευέλικτες πολικοπαραταξιακές διακινήσεις, άντληση δολοφονικών εργαλείων κατά
όποιου μιλά ορθολογιστικά και κυρίως άντλησης αποβλακωτικών επιχειρημάτων κατά
όποιου πρωτοπορεί υποστηρίζοντας πως οι ιδεολογίες είναι ένα παρωχημένο
μοντερνιστικό σύστημα ιδεών που αναιρεί την πολιτική δημοκρατικά νοούμενη,
β) ενός ακόμη πιο χυδαίου και ασυνάρτητου αριστερισμού που
διακινείται ευέλικτα μεταξύ αναρχισμού και κυβερνητικών γραφείων,
γ) μιας λανθάνουσας σύγκλισης με τις ηγεμονικές αμερικανικές ηγεμονικές
πολιτικές στο όνομα “φρονιμάδας”, “σύνεσης” και
“αναγκαιότητας υπακοής στους κυρίαρχους της μετά-εθνικής εποχής” (το
τελευταίο αφορά βασικά το πνεύμα κειμένων του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου για το
σχέδιο Αναν αλλά πιο πολιτικά εκδηλώθηκε κατά την διάρκεια της εισβολής στο
Ιράκ το 2003 με την υποκριτική αντίληψη “εμείς πίσω από τις πόρτες λέμε σε
όλα ναι και στους δρόμους βάζουμε τον Λαλιώτη να κάνει διαδηλώσεις”, στάση
που λεγόταν σε συσκέψεις που και εγώ συμμετείχα, βεβαίως αντικρούοντάς την όσον
με αφορά, και που εμπράγματα υποδηλώνεται με υποκριτικές διαμαρτυρίες και
διαδηλώσεις),
δ) μιας βαθιάς εθνομηδενιστικής πεποίθησης μεταλλαγμένων διεθνιστών κάθε
είδους (συνήθως πρώην σταλινικών και πρώην πιστών της πιπινέλλειας
εξάρτησης που σήμερα συγκλίνουν απόλυτα),
ε) μιας “επιστημονικοστοχαστικής” συνομοταξίας τα μέλη
της οποίας επικαλούμενα κάποιες από τα εκατομμύρια σπουδαιοφανείς αναλύσεις του
μεγάλου ακταρμά-συνονθυλεύματος των μεταμοντερνιστών δύνανται να ζουν σε μια
ομοϊδεατική και αλληλό-υποστηρικτική ατμόσφαιρα που επιτρέπει παρασιτικό βίο
αλλά συνάμα και κάθε είδους αναρριχήσεις που επιτρέπει η ημιμαθής και
ιδεολογικοπολιτική συμβατική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κολυμπά η
μεταψυχροπολεμική Ελλάδα (η οποία στερείται πλέον στοχαστικών και καλλιτεχνικών
ταγών ενώ οι ελάχιστοι εναπομείναντες είναι στόχος της συνομοταξίας),
στ) μιας συγκεχυμένης πολιτικοστοχαστικής αντίληψης που σε
οποιοδήποτε σημείο και αν βρίσκονται στις ταλαντώσεις του ιδεολογικοπολιτικού
εκκρεμούς είναι εμποτισμένη με την μοντερνιστική κρατική αντίληψη του έθνους
εμποδίζοντάς τους να κατανοήσουν το έθνος ως πνευματικό κτίσμα, ως πολιτισμικό
επίτευγμα και ως πολιτικές εμπειρίες (μια από τις φιλόδοξες συγγραφικές
σκοπιμότητες του Κοσμοθεωρία των Εθνών
ήταν να “υποψιάσω” αυτούς τους δυστυχείς, οι οποίοι, υποδήλωσα,
κολυμπούν μέσα σε αντίστοιχες ευρύτερες μοντερνιστικές κρατικοεθνικές παραδοχές,
κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η ακύρωση της πολιτικής με την πρόταξη
ιδεολογημάτων (ή ευγενέστερα “ιδεολογικών επιφάσεων” που προτάσσονται
στις κοινωνίες με δεδηλωμένο σκοπό να διαμορφώσουν υλιστικά την υποκείμενη
ανθρωπολογία)
ζ) μιας
παρακμιακής πολιτικοπαραταξιακής συνομοταξίας η οποία επειδή στερείται
πνευματικού προσανατολισμού μετά από ένα αιώνα κακουχιών και παθημάτων που λόγω
ανθρώπινου εγωισμού δεν έγιναν μαθήματα, βολεύεται με ημιμάθειες, αναμασήματα
που προσαρμόζονται στις εκάστοτε ανάγκες κατεβάσματος του πήχη της κρατικής
κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας
η) μιας
ασυνάρτητης ιδέας για μια ανύπαρκτη (τουλάχιστον μετά το 1966) διεθνιστικής
υπερεθνικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που κοντεύει να γίνει το καταφύγιο
κάθε ημιμαθούς, κάθε ιδεολογικού ορφανού και κάθε πολιτικά ασυνάρτητου κοσμοπολίτη,
θ) μιας
ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά και
παγκόσμιο οφειλόμενο στα δισεκατομμύρια ορφανά–συμπεριλαμβανομένων των
παιδιών τους και σύντομα των εγγονιών τους– της ψευδεπίγραφης ιδεολογικής διαπάλης
του 20ού αιώνα που ενέπλεξε όλους λαούς, δημιούργησε διακρατικά αίτια πολέμου
και έβαλε πολλούς σε άχαρους καταστροφικούς εμφύλιους πολέμους.
Τέταρτον, ένας ακόμη λόγος για τον οποίο
στην Ελλάδα ο μεταμοντερνισμός έχει μεγάλα ερείσματα είναι το γεγονός ότι
βολεύει μια απύθμενη πλέον επιστημονική και επιστημολογική αμάθεια και
ημιμάθεια στο πλαίσιο της οποίας –για να αναφερθώ στην σχετική εύστοχη θέση του
Κονδύλη– “anything goes” και η οποία ενώ στερείται της ευρυμάθειας
και επιστημολογικής πειθαρχίας πολλών μεγάλων μοντερνιστών του παρελθόντος
δημιουργεί μια επίφαση επιστημονικοφανούς ακαδημαϊκής και δημόσιας παρουσίας
και πολλές ευκαιρίες κυβερνητικών και ακαδημαϊκών αναρριχήσεων όποιων σε μια
παρακμάζουσα και υποψήφια για συρρίκνωση χώρα φέρουν εθνομηδενιστικά πρόσημα
(οτιδήποτε αυτό σημαίνει).
Ακόμη πιο σημαντικό, ντροπιαστικά
ημιμαθείς εθνομηδενιστικές θέσεις καθιερώνονται ως η συμβατικά καθωσπρέπει
επιστήμη. Τα ιδεολογικά της πρόσημα αντισταθμίζουν το γνωστικό έλλειμμα και
διευκολύνουν την διακίνηση σε παρασιτικά πολιτικοστοχαστικά περιβάλλοντα. Αφού
όλοι μαζί συμπλέουν με την ανθρωπολογική αποδόμηση και την δικαιολόγηση του
καταβάσματος του πήχη της κρατικής κυριαρχίας, η ευημερία τους είναι
διασφαλισμένη.
Επιστημονικά-πανεπιστημιακά μιλώντας,
όμως, αυτά δεν είναι τα πιο σημαντικά. Πιο σημαντικό είναι το γεγονός της
κατάτμησης πλέον το πολιτικού στοχασμού σε αναρίθμητα δήθεν γνωστικά πεδία που
δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο βολικά φέουδα που επιτρέπουν μια παρασιτική
επιστημονική ζωή και μια ετοιμοπόλεμη δικαιολόγησή της στο όνομα αστείων
παραπομπών, ακόμη πιο αστείων ομοϊδεατικών ετεροαναφορών και εμετικών
τεμπέλικων περιχαρακώσεων σε κουτάκια άγνοιας που πριν μερικές δεκαετίες δεν
επιτρεπόταν ούτε στα γυμνασιόπαιδα, αλλά τώρα μερικοί αξιώνουν να είναι μόνιμη
κατοικία τους και πηγή τίτλων και αξιωμάτων.
Θα μπορούσα επίσης, συναφώς με το
τελευταίο σημείο, να αναφέρω και το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα του σύγχρονου
πολιτικού στοχασμού, το γεγονός δηλαδή ότι στήθηκε μια παγκόσμια βιομηχανία κίβδηλων
επιστημονικών νομιμοποιήσεων γιατί είναι πιο έγκυρο, δήθεν, ένα κείμενο ενός
“περιοδικού αξιολογητών” από ένα γραμμένο στα ελληνικά. Βέβαια, εκτός
τού ότι όποιος είναι επιστημονικά τίμιος γνωρίζει πως πλην ελάχιστων τιμητικών
εξαιρέσεων, μιλάμε για συνομοταξίες ομοϊδεατών, πλέον, το επίπεδο έχει τόσο
πολύ κατέβει που δεν τηρούνται ακόμη και τα προσχήματα. Ακόμη και πρόχειρη
ανάγνωση κειμένων πολλών περιοδικών αξιολογητών προκαλεί θλίψη και συχνά θυμό η
αποθράσυνση των θαμώνων του διεθνούς συνονθυλεύματος των λεγόμενων πολιτικών
στοχαστών, των οποίων αν ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης –ή ακόμη και ο Καντ ή ο
Χόμπς– διαβαζαν μερικές αράδες θα απελπίζονταν για την πορεία του πολιτικού
στοχασμού. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά αυτές τις παραστατικές αλλά πολύ αληθινές
καταστάσεις του πολιτικοστοχαστικού περίγυρου. Αφορούν εκατομμύρια
φοιτητών, χιλιάδες θέσεις παρασιτικά βολεμένων και ασφαλώς ποταμούς
ανορθολογικών εισροών στις ενδοκρατικές και διακρατικές σχέσεις. Αφορούν επίσης
αβάστακτες αδικίες κατά εγγράμματων και μορφωμένων υποψηφίων όταν επιδιώκουν
θέσεις σε πανεπιστήμια καθόσον σταδιακά δημιουργείται ένα απροσπέραστο τείχος
ημιμάθειας και αμάθειας.
Τα γνωστικά αντικείμενα των πανεπιστημίων
είναι πλέον ένα απέραντο χάος από φωτογραφικές οριοθετήσεις λιλιπούτιων
γνωστικών πεδίων οι φορείς των οποίων –εκτός του ότι εξ αντικειμένου συχνά
κρίνονται και εξελίσσονται αναρμόδια– στην συνέχεια προπετώς απαιτούν (λόγω
τυπικής-νόμιμης αρμοδιότητας των “ΦΕΚ”, να κρίνουν τους ολίγους
εγγράμματους και μορφωμένους νεοεισερχόμενους).
Τέλος αλλά όχι το τελευταίο συναφές
που θα μπορούσα να αναφέρω είναι η κίβδηλη νομιμοποίηση στο πλαίσιο και πέραν
του “anything goes”. Είναι το γεγονός ότι βόλεψε πολλούς να μιλούν
επί παντός επιστητού και να αντλούν αυθαίρετα-επιλεκτικά καταρρακώνοντας κάθε
αξίωση βάσιμης εκλεκτικής σύνδεσης συγγενών γνωστικών πεδίων. Χωρίς να μπαίνουν
στον κόπο να μελετήσουν έστω και στοιχειωδώς τα συγγενή γνωστικά πεδία κάνουν
άλματα συλλογισμών εξ αντικειμένου ιδεολογικού χαρακτήρα αλλά ιδεολογικοπολιτικά
βολικά.
Έτσι, συχνά παρατηρούνται τεράστια
αυθαίρετα άλματα όταν οι κοινωνιολόγοι μιλούν για διεθνείς σχέσεις, οι
διεθνολόγοι για φιλοσοφία, οι φιλόσοφοι για διεθνείς σχέσεις, οι ειδικοί της
εκπαίδευσης για διεθνείς σχέσεις, οι νομικοί διεθνολόγοι για την ισχύ, οι
ιστορικοί για διεθνείς σχέσεις, οι διεθνολόγοι για ιστορία, οι εγκληματολόγοι
για το … έθνος, και τα λοιπά, και όλοι μαζί τα πάντα.
Δεν υπάρχει πλέον η αναγκαία και μη
εξαιρετέα βάσανος με τις πηγές, τις επιστημολογικές πειθαρχίες, τις
επιστημονικές γέφυρες και την επιχειρηματολογική συνοχή. Ισχύει το «όλοι
μπορούν να μιλούν για όλα επί παντός επιστητού, αβασάνιστα και με σιγουριά πως
κανείς δεν θα τους ελέγξει γιατί πλέον αριθμητικά αυτό πολλοί κάνουν». Όποιοι
εμμένουν σε κώδικες επιστημονικής δεοντολογίας, επιστημονικής
αντικειμενικότητας, αξιολογικής ελευθερίας και βάσιμη επιστημολογική
εκλεκτικότητα, δεν αποκλείεται ένας όχλος προπετών επιστημονικών βαρβάρων να
τους χλευάσουν περιπαιχτικά ή και προπετώς να τους περιγελάσουν ως γραφικούς.
Ως επιστημονικός καρκίνος αυτές οι
επιστημονικές χυδαιότητες λογικό είναι να προκαλούν μεταστάσεις στα
διδακτορικά, στα εκλεκτορικά σώματα και στην έρευνα και διδασκαλία. Θα έλεγα
ότι, όταν το οχυρό της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας καταληφθεί από φορείς τέτοιων
αντιλήψεων αποτελεί πλέον εστία μόλυνσης των ενδοκρατικών και διακρατικών
σχέσεων.
Όταν επιπλέον τα πιο πάνω μολυνθούν
και από ιδεολογικές εμμονές -πχ εθνικιστικές, εθνομηδενιστικές, διεθνιστικές,
κοσμοπολίτικες, φασιστικές κτλ- έχουμε ύβρεις, ακαταλόγιστους απολίτιστους
χαρακτηρισμούς, δολοφονικά υπονοούμενα, συγκεχυμένες και αδιέξοδες
ιδεολογικοπολιτικές διαμάχες πολεμικού αν όχι αιμοσταγούς χαρακτήρα και
εμπλοκές πολιτικών, γυρολόγων του πολιτικοστοχαστικού περιγύρου και ετοιμοπόλεμες
λίστες υπογραφών όπου συνομαδώνονται και εκτίθενται ενδόμυχες επιθυμίες ή
απύθμενη επιστημονική ανευθυνότητα (π.χ οι λίστες για την στήριξη του
φασιστοειδούς σχεδίου Αναν)
Πέμπτον, συμπυκνώνει μια μεταβατική φάση
ιδεολογικοπολιτικής ασυναρτησίας αφετηρία της οποίας ήταν ο 16ος
αιώνας και συμβολικό τέλος ο τερματισμός του Ψυχρού Πολέμου. Βασικά ως
συνονθύλευμα-ακταρμάς θεωρημάτων και ιδεολογημάτων είναι μια ακόμη μεταφυσική
πολιτική θεολογία –στερείται οντολογικών θεμελίων στο ανθρωπολογικό επίπεδο– που
δημιουργεί μια (μετά)μοντερνιστική δεξαμενή των αποτυχημένων ιδεολογιών.
Αποτελεί και είδος τέλματος όπως προείπαμε Σοδόμων και Γομόρρων μέσα στο οποίο
όσοι πειστούν και εισέλθουν απλά θα υποστούν ζημιές. Αυτή την φορά όμως θα
είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι κάποιοι υπέστησαν στο παρελθόν, καθόσον σε
προχωρημένη και ανίατη μορφή δημιουργεί πνευματική και ανθρωπολογική σήψη και
αποσύνθεση, κατάσταση η οποία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μεγάλες κακουχίες.
Για παράδειγμα, όταν μελλοντικά η
Ελλάδα συρθεί σε μια “μεταεθνική” λύση στο κυπριακό κανείς δεν θα
ψάχνει τους γυρολόγους αναρριχητές των πολιτικοστοχαστικού περίγυρου όταν
Τουρκία και Ελλάδα θα συρθούν σε μια βέβαια αιματηρή διαμάχη ενδεχομένως πολλών
δεκαετιών ή αιώνια. Σε πέντε δεκαετίες δεν θα υπάρχει κάποια “μεταεθνική
εποχή” αλλά ένας εθνοκρατοκεντρικός κόσμος (όπως εξάλλου προβλέπει το
διεθνές δίκαιο έστω και αν δεν εφαρμόζεται πάντοτε) εθνών που υιοθετούν την
κοινή κοσμοθεωρία της Εθνική Ανεξαρτησίας, αλλά πουθενά δεν θα υπάρχουν οι
θαμώνες του εθνομηδενισμού που πρωθούν μια τέτοια καταστροφή.
Ακόμη, όταν
πρόσφατα πήγα στην Ρόδο ήταν απίστευτη η ανασφάλεια και ο φόβος. Όσοι λοιπόν
πείσουν ότι οι έλληνες κατά λάθος, δήθεν, υπάρχουν ως έθνος, καθότι δεν υπάρχει
τέτοια έννοια και πως η προσκόλλησή μας στην πατρίδα μας, στην κυριαρχία μας
και στην επί πολλούς αιώνες κτισμένη εθνική μας κοσμοθεωρία είναι δήθεν
εθνικιστική στάση, και τα λοιπά και τα λοιπά, κανείς από τους εθνομηδενιστές
δεν θα βρίσκονται επί τόπου σε μερικές δεκαετίες για να μετρήσουν τις ζημιές
και να απολογηθούν. Όλα τώρα κρίνονται, καθότι το διεθνές δικαστήριο είναι το
δικαστήριο της ιστορίας και το διεθνές δίκαιο είναι η διεθνής τάξη που τα κράτη
δέχονται όταν υπογράφουν συνθήκες. Οι άτυχοι ή απρόσεκτοι της ιστορίας είναι οι
μη έχοντες αυτά που είχαν και θα μπορούσαν νομίμως και νομιμοποιημένα να
συνεχίσουν να έχουν. Όσοι εισέλθουν μέσα στο πολιτικό κενό αέρος που λέγεται
“μεταεθνική εποχή” (ή συνηθέστερα και πιο χυδαία
“παγκοσμιοποίηση”, καθότι έχουμε μεταφράσει ιδεολογικά τον όρο
globalization-πλανητικοποίηση) θα εξασθενίσουν και αποθάνουν ανθρωπολογικά και
πολιτικά.
Ένα τελευταίο παράδειγμα από τα
πολλά που θα μπορούσαν να αναφερθούν, όταν όπως ταχύρρυθμα συμβαίνει θα
συρρικνωθεί η ελληνική κυριαρχία, το κατέβασμα του πήχη των ελληνικών νόμιμων,
θεμιτών και νομιμοποιημένων συμφερόντων απλά θα κατέβει. Η τωρινή διεθνής
νομιμότητα δεν θα εφαρμοστεί και θα μελλοντικά θα ισχύει μια άλλη προσαρμοσμένη
στα συμφέροντα του ισχυρότερου. Τα 12 μίλια χωρικών υδάτων -και τα συμπαρομαρτούντα
ζητήματα της υφαλοκρυπίδας, του εναέριου χώρου και του ευρύτερου υποθαλάσσιου
χώρου μέχρι την Κύπρο- απλά δεν θα είναι ελληνικά όπως προβλέπει σήμερα το
διεθνές δίκαιο, αλλά θα ανήκει σε κάποια άλλη κυριαρχία στην οποία δεν
κυριαρχούσαν οι εθνομηδενιστές-αποδομηστές.
Σε μερικές δεκαετίες όταν κάποια
εγγόνια -όπως εμείς τώρα κάνουμε για τους δικούς μας παππούδες- θα διερωτώνται
γιατί βρίσκονται μέσα σε ένα φαύλο κύκλο αδυναμίας και υποτίμησης όλοι οι νυν
γράφοντες θα βρίσκονται άλλοι σε τόπο χλοερό παραδεισένιο και άλλοι σε κάποιο
καζάνι κάποιας κόλασης (στην περίπτωση βεβαίως που δεν ο επίγειος δεν είναι
τερματικό όπως πολλοί πιστεύουν).
Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα
μπορούσα να αναφέρω εδώ εισαγωγικά για τα αίτια του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα
είναι το ολοένα και βαθύ φαινόμενο των διεθνικών συσπειρώσεων. Όποιος θέλει να
κατανοήσει στοιχειωδώς την διαλεκτική σχέση μεταξύ διεθνούς τάξης, διεθνούς
δικαιοσύνης και διεθνούς κατανομής πόρων μπορεί να διαβάσει κάποιο καλό
κείμενο. Όσον με αφορά αναλύω αυτά τα ζητήματα εκτενέστατα στις δύο τελευταίες
μονογραφίες. Εδώ λέω μόνο ότι τα προβλήματα του πολιτικοστοχαστικού χώρου ο
οποίος πλέον διαμορφώνει μαζικά γνώμη διανεμητικού χαρακτήρα επί κάθε ζητήματος
(σχέδιο Αναν, Κόσοβο, Μακεδονικό, μετανάστευση, ελληνοτουρκικές
“διαφορές”, κτλ), έχει τελείως ξεφύγει από την θέαση των πολιτών ενός
κράτους ή των πολιτών σε όλα τα κράτη.
Η αλληλεξάρτηση επειδή για
διάφορους λόγους δεν οδηγεί σε μια εύρωστη διακυβερνητική διεθνή διακυβέρνηση,
ποικίλοι δρώντες κινούνται διεθνικά, ρευστά και αόρατα και ομαδοποιημένοι
σύμφωνα με τα ρευστά και ιδιοτελή συμφέροντά τους: Διεθνικές κινήσεις
τρομοκρατών, λαθρεμπόρων, μεταναστατευτικών ρευμάτων, λιγότερο ή περισσότερο
κίβδυλων φορέων επιστημονικών τίτλων, διεθνικών μέσων επικοινωνίας, πρακτόρων
μυστικών υπηρεσιών ενίοτε αυτονομημένων από τα κράτη τους, χρηματοοικονομικών
κερδοσκόπων όπως ο Σόρος κτλ. Κάλλιστα μπορώ να ερωτήσω ως εξής: Πόσοι διεθνικοί
μη κυβερνητικοί οργανισμοί υπάρχουν, ποιος ασκεί πάνω τους κοινωνικοπολιτικό
έλεγχο και ποιος υπόκειται ή ωφελείται από τις διανεμητικές επιδράσεις των
δράσεών τους;
Ακόμη πιο
σημαντικό, συνειδητά ή ασυνείδητα πολλοί φορείς του δικού μου χώρου, του
ακαδημαϊκού, είναι πλέον πολυσύχναστοι θαμώνες διεθνικών συνάξεων ποικιλόχρωμα
χρηματοδοτημένων που εκτιμώ ότι όταν δεν είναι αυστηρά
επιστημονικού-ακαδημαϊκού χαρακτήρα αποτελεί σοβαρό δεοντολογικό πρόβλημα. Για
σκεφτείτε για λίγο την εικόνα φορέων επιστημονικών τίτλων, κερδοσκόπων,
εφοπλιστών, αξιωματούχων κρατικών υπηρεσιών νυν και πρώην, εγγραμμάτων και
αγραμμάτων, πολιτικών προσώπων, αντιπροσώπων πολυεθνικών εταιρειών όπως η Coca
Cola, χρηματιστών όπως ο Σόρος, και τα λοιπά, οι οποίοι με ιεραποστολικό ζήλο
και ιδεολογικό μένος που υποκρύπτει ασφαλώς κάποια συμφέροντα ή κάποιες
αξιώσεις ισχύος για διεθνείς αλλαγές και ανακατανομές συμφερόντων και συνόρων,
διοργανώνουν “συνέδρια”, γράφουν βιβλία ιστορίας για τις Βαλκανικές
χώρες, υποστηρίζουν το σχέδιο Αναν, υπογράφουν συνονθυλευματικές λίστες
υιοθετώντας θέσεις το λιγότερο αμφιλεγόμενες, υποστηρίζουν την διάσπαση της
Σερβίας στο Κόσσοβο ή αύριο ζητούν τον διαμελισμό της Τουρκίας ή κάποιου άλλου
κράτους.
Εκτιμώ ότι τέτοια φαινόμενα
αλλάζουν συλλήβδην την εικόνα του ασκητικού ακαδημαϊκού που αναζητά στοχασμούς
κοινωνικοπρακτικά χρήσιμους, υψηλών επιστημονικών βαθμίδων και γι’ αυτό
οικουμενικής εμβέλειας και ο οποίος έστω και αν πει κάτι λάθος οφείλεται όχι
στο ότι τον επηρέασε ο Σόρος ή τα τσιράκια του αλλά επειδή προβληματίζεται
στοχαστικά αδέσμευτα καταθέτοντας απόψεις που βρίσκονται διαρκώς υπό την αίρεση
τόσο πραγματολογικών επαληθεύσεων ή διαψεύσεων όσο και ελέγχων από καλόπιστους
και καλοπροαίρετους ομότεχνους.
Τώρα, για το πως θα μπορούσε να
διαφθαρεί ο ακαδημαϊκός χώρος από φαινόμενα όπως τα πιο πάνω, δεν είναι του
παρόντος, και έχει αναλυθεί σε άλλη περίπτωση. Η ανάγνωση του κειμένου που
ακολουθεί για τον εθνομηδενισμό, πάντως, αποτελεί ένδειξη για την διαφθορά στο
καθαρά στοχαστικό επίπεδο. Δίκη προθέσεων πέραν αυτού δεν μπορεί να γίνει.
.