Θα επιχειρήσω να καταγράψω ορισμένες σκέψεις μου για την ελληνική οικονομία, ως αντίβαρο στον δημόσιο διάλογο ο οποίος είτε είναι προεκλογικός, είτε όχι, ρέπει να εξαντλείται στα επουσιώδη.
Έχω πάψει εδώ και καιρό να βλέπω το πολιτικό φάσμα με μία διάσταση: αριστερά-δεξιά. Αυτό δε σημαίνει ότι σβήνω τις διαφορές. Κάθε άλλο. Προσθέτω και δεύτερη διάσταση. Ίσως πάλι δεν είναι ικανοποιητική η αναπαράσταση, αλλά είναι σίγουρα μία διόρθωση. Ο ένας άξονας δηλώνει την αντίληψη για την οικονομία (ελεύθερη ή κρατικοκεντρική), ενώ ο δεύτερος την αντίληψη για την κοινωνία (συντηρητισμός ή κοινωνικός φιλελευθερισμός και ανοιχτή κοινωνία). Η εμπειρία μου ως τώρα δείχνει ότι οι τοποθετήσεις στους δύο άξονες είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, δηλαδή και οι τέσσερις (ακραίες) επιλογές είναι πιθανές, χωρίς συσχέτιση της μίας με την άλλη. Ασφαλώς, με όλα τα ενδιάμεσα γκρίζα.
Αν χρειάζονταν να δοθεί ένα στίγμα στον κοινό τόπο, όπως εκφράζεται από την πλειονότητα (όχι το σύνολο) των άρθρων στο Αντίβαρο, τότε αυτό θα έκλινε σαφώς προς την μία πλευρά του δεύτερου άξονα, δηλαδή έμφαση στις κοινωνικές αξίες, γόνιμη έμπνευση από την Ιστορία, κατάφαση της κοινής ιεράρχησης προτεραιοτήτων κοκ. Ως προς τον πρώτο άξονα, παρόλο που η σχετική αρθρογραφία δεν είναι ευμεγέθης, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι ουδέτερη. Η διασπορά καλύπτει όλο το εύρος του πρώτου άξονα.
Η Ελλάδα έκλεισε τέσσερα χρόνια στο Μνημόνιο και η κρίση αυτή επιβάλλει σε όλους μας να σκεφθούμε πώς θέλουμε να διαμορφωθεί η χώρα. Η ανάλωση στα επουσιώδη δεν είναι απλώς περιττή, είναι καταστροφική. Υπάρχει λοιπόν χώρος για σοβαρό διάλογο, ενδεχομένως με διαφορετικές εναρκτήριες θέσεις, αλλά με καλή προαίρεση για σύγκλιση απόψεων ή για συμφωνία για τις επί της αρχής διαφωνίες.
Γι’ αυτόν τον λόγο, σε μία συνέντευξη που είχα την τιμή να μου ζητήσει το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών, είχα δώσει έμφαση σε μία σχετική ερώτηση. Ένα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα που έλαβα περίπου ένα μήνα μετά, από κάποιον άγνωστό μου, ήταν ένα θετικό σχόλιο για το παρακάτω απόσπασμα:
Παγκοσμίως η τροχιά των πραγμάτων είναι η εξής, και νομίζω ότι μας ευνοεί!
Το ντόμινο συγχωνεύσεων και αγορών μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (από άλλες αντίστοιχες) σε όλους τους κλάδους μειώνει τον αριθμό των γιγάντων, αλλά δεν αυξάνει ιδιαίτερα το μερίδιο αγοράς τους. Ίσως το αυξάνει λιγάκι. Το αποτέλεσμά του είναι όμως ότι μειώνει τον αριθμό, και σίγουρα το μερίδιο αγοράς, των μεσαίων παικτών. Εννοώ μεσαίων παγκοσμίως. Διότι κάποιες μεσαίες αγοράζονται από τους γίγαντες και άλλες μεσαίες καταρρέουν. Το κενό καλύπτεται μερικώς από τους γίγαντες, όμως το μεγαλύτερο μέρος καλύπτεται από τους νάνους! Επίσης, οι γίγαντες είναι πια τόσο μεγάλοι, ώστε να υποχρεώνονται να στηρίζονται σε πολλούς νάνους, τοπικούς ή όχι, για την παραγωγή ή τις υπηρεσίες τους. Πλέον τα προϊόντα είναι παγκόσμια όχι μόνο στην κατανάλωση, αλλά και στην παραγωγή (κατασκευάζονται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα). Το μερίδιο αγοράς της πληθώρας των νάνων γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Ειδικά στην τεχνολογία αιχμής, όλα αυτά είναι φανερά πια. Όμως επεκτείονται παντού.
Το στοίχημα για τους Έλληνες νέους είναι να αντιληφθούν τον ρόλο που έχουν τη δυνατότητα να παίξουν μικρές σε μέγεθος τοπικές επιχειρήσεις στην παγκόσμια οικονομία. Το πλεονέκτημα της τοποθεσίας, πχ ενός κατοίκου περιοχής μίας ώρα δρόμου από το Silicon Valley έναντι ενός κατοίκου της Ελλάδας, εκμηδενίζεται. Μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε. Λέμε τα τελευταία 20 χρόνια ότι ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της πληροφορίας. Έχοντας διανύσει σχεδόν το 1/7 του αιώνα, έχει ήδη προσδιοριστεί τι σημαίνει αυτό για την παγκόσμια οικονομία. Συνοψίζεται στον όρο bigdata. Υπάρχει πληθώρα πληροφοριών σήμερα. Πάρτε όποιον τομέα οικονομικής δραστηριότητας θέλετε. Πραγματικά όποιον θέλετε. Το ζητούμενο, αν ρωτήσετε τους ειδικούς, είναι πώς θα οπτικοποιηθεί ο τεράστιος όγκος διαθέσιμης πληροφορίας, πώς θα ανιχνευτούν οι τάσεις και οι προτιμήσεις των ανθρώπων, πώς θα αναλυθεί η ανθρώπινη συμπεριφορά.Κάθε δύο λεπτά της ώρας (120 δευτερόλεπτα) παράγουμε τόση πληροφορία, όση παρήγαγε η ανθρωπότητα από τη γένησή της μέχρι το έτος 2003! Ωκεανοί ωκεανών πληροφοριών μας περιμένουν να ανιχνεύσουμε κρυμμένους θησαυρούς. Ιδού λοιπόν το έναυσμα. Ένας νέος από την Θεσσαλονίκη βρίσκεται πάνω-κάτω στην ίδια εκκίνηση με κάποιον όμοιό του από το Τσενάϊ της Ινδίας, το Σετσουάν της Κίνας, το Ρίο της Βραζιλίας ή τη Βοστώνη των ΗΠΑ. Ο χώρος είναι τόσο ευρύς που οι κερδισμένοι μπορούν να είναι πολλοί. Ίσως και ολόκληρες χώρες αν υπάρχει ο κατάλληλος μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και φύγει το μάτι μας πέρα από το εφήμερο.
Ο κόσμος πράγματι είναι μικρότερος, οι αλληλεξαρτήσεις πολύ ισχυρότερες. Η επικοινωνία και ενημέρωση (τεχνικών πληροφοριών, μεθόδων, αγοράς κλπ) καθώς και η συνεργασία δεν είναι πολυτέλειες – είναι προϋποθέσεις επιβίωσης. Όχι επιτυχίας. Επιβίωσης! Μονολιθικές προσεγγίσεις της οικονομίας είναι καταστροφικές. Η χώρα πρέπει να αρχίσει ξανά να παράγει. Τι να παράγει; να παράγει προϊόντα που θα θέσουν τη χώρα όχι κατ’ ανάγκην μπροστά, αλλά έστω μέσα στο παγκόσμιο παιχνίδι. Αλλιώς, ο δρόμος για τον νέο τρίτο κόσμο είναι ανοιχτός και μας περιμένει..
Το σημείο καμπής για την ανάκαμψη είναι το εξής. Όταν βρεθεί ένας Έλληνας, ο πρώτος, ο οποίος θα κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη ολομόναχος και στην ερώτηση «ειλικρινά, αν ήμουν ξένος και είχα χρήματα για επένδυση, θα τα έβαζα στην Ελλάδα;» θα απαντήσει θετικά!
Όλοι λοιπόν απαντούμε αρνητικά. Γιατί όμως; Τους ξέρουμε τους λόγους. Άρα, ξέρουμε τι πάνω-κάτω πρέπει να γίνει. Τι μαςσυγκρατεί και δεν το κάνουμε ή δεν το παραδεχόμαστε ότι αυτά πρέπει να γίνουν; Τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Ας το σκεφθούμε. Οι απαντήσεις είναι μέσα μας.
Ας δώσω ένα απλό παράδειγμα από όλα αυτά. Όχι το προφανέστερο.
Μας θλίβει όλους το τεράστιο ποσοστό της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Μία σχολή σκέψης προτείνει τη χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων. Μία άλλη προτείνει τη σύσφιξή τους. Ας το δούμε πιο προσεκτικά.
Αν παρατηρήσουμε τις ανακοινώσεις απολύσεων στην Ελλάδα σε σύγκριση με δυτικοευρωπαϊκές χώρες, πχ τη Μ. Βρετανία, θα διαπιστώσουμε ότι στην Ελλάδα είναι πολύ πιο σπάνιο μία επιχείρηση ανακοινώνει ότι «θα απολύσει ένα ποσοστό των υπαλλήλων της». Τι γίνεται, αντί αυτού; αν μία επιχείρηση δεν πάει καλά, κρατάει τους εργαζόμενούς της όσο περισσότερο μπορεί. Δεν τους πληρώνει βέβαια. Εργάζονται χωρίς μισθό με την υπόσχεση να πάρουν τα δεδουλευμένα αργότερα. Περνάνε οι μήνες. Δεν αντέχει η επιχείρηση και κλείνει. Τότε, αυτομάτως χάνουν την εργασία τους όλοι οι υπάλληλοι και ασφαλώς κανείς δεν λαμβάνει τους χρωστούμενους μισθούς.
Ας σκεφθούμε το αντίθετο. Μία επιχείρηση πηγαίνει κάπως καλά μία χρονιά. Ο επιχειρηματίας με πολύ μεγάλη δυσκολία θα προσλάβει έναν επιπλέον υπάλληλο. Στη σκέψη του θα παραλληλίζει την πρόσληψη με γάμο! Θα νιώθει ότι παντρεύεται τον υπάλληλο μέχρι να συνταξιοδοτηθεί! Έτσι, δεν προσλαμβάνει, οπότε χάνεται η πραγματική ευκαιρία να κάνει το άλμα μπροστά η επιχείρηση τη μεθεπόμενη χρονιά, και ίσως να επεκταθεί ακόμη περισσότερο.
Αν η μικρή κάμψη είναι καταδικασμένη σε οριστικό κλείσιμο λίγο μετά και η μικρή ανάκαμψη είναι καταδικασμένη να μη συνεχιστεί, πώς «θα πάρει μπροστά ο ιδιωτικός τομέας», όπως ευαγγελίζονται περίπου όλα τα κόμματα χωρίς να δίνουν λεπτομέριες πώς ακριβώς θα γίνει αυτό;
Ασφαλώς, η ελληνική οικονομία έχει τις ιδιαιτερότητές της, οι οποίες θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Πρώτα όμως ας καταγραφούν. Θα επαναλάβω την παραπομπή σε ένα σχετικό άρθρο του Αρίστου Δοξιάδη από την αρχή της κρίσης.
ΥΓ. Επιπλέον σχόλιο με ακόμη περισσότερες κατευθύνσεις ως προς το τι μπορεί να κάνει μία χώρα, αν προσέξει πού θα στραφεί, ώστε να είναι ανταγωνιστική τις επόμενες δεκαετίες στον ολοένα εβρισκόμενο σε αλλαγή κόσμο που ζούμε.
84 comments
Αρκετά από αυτά που αναφέρει ο ανώνυμος στο μήνυμα του είναι σωστά αλλά άλλα σηκώνουν κάποια συζήτηση.
Π.χ. “Το πλεονέκτημα της τοποθεσίας, πχ ενός κατοίκου περιοχής μίας ώρα δρόμου από το Silicon Valley έναντι ενός κατοίκου της Ελλάδας, εκμηδενίζεται.”
Δεν είναι απόλυτα σωστό αυτό. Η καρδία των γεγονότων στον τομέα της τεχνολογίας βρίσκεται στην Silicon Valley, στην Βοστώνη και σε μερικά άλλα μέρη του κόσμου όπου υπάρχουν τα αντίστοιχα business clusters. Π.χ. η διεπαφή (επαγγελματική αλλα και κοινωνική) μεταξύ των experts σε μια περιοχή παίζει ρόλο στις εξελίξεις. Σε αυτό δυστυχώς μια εταιρεία στην Ελλάδα πάντα θα είναι πιο πίσω από τις αντίστοιχες που βρίσκονται στα “κέντρα των εξελίξεων”.
Διαβάστε κυρίως το παρακάτω πάνω στο θέμα:
http://www.rimisp.org/wp-content/uploads/2012/07/31_rimisp_Cardumen.pdf
αλλά και τις παραπομπές στα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Business_cluster
http://en.wikipedia.org/wiki/Cluster_development
Δεν είναι ανώνυμο το άρθρο. Δικό μου είναι και υπογεγραμμένο (στη σχετική κατηγορία δηλαδή).
Ανδρέας.
Α.Σ., εἶναι πολὺ καλὴ ἡ ἀνάλυσή σου, καὶ ἀπὸ πολλὲς
διαφορετικὲς πλευρές.
Δὲν παίρνεις θέση ὅμως σὲ θέματα ὅπως τὸ χρέος, τὸ
ὁποῖο δὲν εἶναι μόνον ἐπαχθές, ἀλλὰ καὶ ἀπεχθές!
Τί θὰ γίνει μὲ αὐτό; Πῶς θὰ γίνει ἡ ἐκκίνηση τῆς πραγματικῆς
οἰκονομίας μὲ τέτοιους τόκους;
OK το είδα ότι είναι δικό σας, μπερδεύτηκα με το:
“τα ηλεκτρονικά μηνύματα που έλαβα περίπου ένα μήνα μετά, από κάποιον άγνωστό μου”.
Δείτε τις παραπομπές πάνω στο ζήτημα που σας έστειλα.
“Τί θὰ γίνει μὲ αὐτό; Πῶς θὰ γίνει ἡ ἐκκίνηση τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας μὲ τέτοιους τόκους;”
Δεν μπορεί να γίνει “εκκίνηση οικονομίας” αν είσαι “υπό κατοχή”.
Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα θύμα μιας νέας μορφής πολέμου, του οικονομικού.
Οι κινήσεις που θα έπρεπε να πάρει κάποιος σοβαρός κυβερνήτης της χώρας για να βγούμε από την κατοχή είναι πολύπλοκες και δυστυχώς η πολιτικο-οικονομική ελιτ της χώρας (που κάνει κουμάντο) είναι χαμηλού επιπέδου και εξαρτώμενη από το εξωτερικό, δηλαδή τους “κατακτητές”.
Διαβάστε το Unrestricted Warfare:
http://www.terrorism.com/documents/unrestricted.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Unrestricted_Warfare
Δεν θεωρώ το χρέος σπουδαιότερο ζήτημα από το μοντέλο οικονομίας που υιοθετεί η χώρα. Διότι, αν υποθέσουμε ότι το χρέος σβήνει όλο και πάει στο 0% αύριο το πρωί, με τη νοοτροπία μας θα ξαναψρεωκοπήσουμε σύντομα…
(Προφανώς η γεωγραφική ισοδυναμία χρησιμοποιεί την υπερβολή για να καταδείξει με έμφαση αυτό που θέλει να πει)
Ἄν δὲν φύγουν αὐτοὶ ποὺ πούλησαν γῆ καὶ ὕδωρ,
καὶ δὲν _δικαστοῦν_, ἡ λύση σου θὰ παραμένει θεωρητική.
Ἔχουμε ἀνθρώπους μορφωμένους καὶ ἰκανούς, ὅπως τὸν
Α.Σ., γιὰ νὰ ἐπανασχεδιάσουμε τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ
(ἄν δὲν κάνω λάθος, πέρα ἀπὸ τὰ μαθηματικὰ ἔχεις κάνει
καὶ MBA;).
Ὅμως μαζὶ μὲ αὐτὰ ποὺ προτείνεις, εἶναι ἀπαραίτητο
νὰ ἀλλάξει τὸ πολιτικὸ σκηνικό, καὶ νὰ μιλήσει ἡ ἀνεξάρτητη
δικαιοσύνη.
Όχι, δεν έχω κάνει ΜΒΑ (ούτε και φιλοδοξώ να επανασχεδιάσω την οικονομία βέβαια).
Μιλάω θεωρητικά. Το αίτημα για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού είναι σαφές. Και ορθό. Όμως είναι άλλο θέμα.
Ανδρέας.
Συγνωμη Ανδρεα αλλα δεν θα συμφωνησω με την υποθεση που βασιζεται η αναλυση.
Λες οτι “ξερουμε τους λογους”. Ποιοι ειμαστε εμεις πρωτα απο ολα? Μονο τα σχολια απο πανω να διαβασω, αμφιβαλλω οτι υπαρχουμε “εμεις” που συμφωνουμε στο τι φταιει? Και δεν το λεω σαν γνωστης της υπερτατης αληθειας, απλα δεν νομιζω οτι μπορουμε να συμφωνησουμε ουτε εμεις οι λιγοι που προφανως ειμαστε μη τυχαιο υποσυνολο της ελληνικης κοινωνιας.
Αλλα ας παμε και παραπερα. Ας δεχτουμε οτι “εμεις” ξερουμε τι πρεπει να αλλαξει. Τι σε κανει να πιστευεις οτι οι Ελληνες της Ελλαδας θελουν να αλλαξουν? που αποτυπωνεται αυτο? Βλεπω να θελουν να ειναι καλυτερα. Αλλα συνηθως στις συζητησεις, καλυτερα σημαινει οπως πριν 10 χρονια. Δεν βλεπω πολλους που να θελουν μια οικονομια τυπου Αγγλιας. Μια οικονομια με χρηματα για τους επιτυχημενους αλλα και πεινα για τους μη επιτυχημενους. Μια αγορα εργασιας οπου σημερα εχεις δουλεια και αυριο δεν εχεις. Που αν δουλευεις σκληρα, βγαζεις πολλα χρηματα, αλλα αν δεν το κανεις εισαι ταμιας σε σουπερμαρκετ. Μια οικονομια οπου ανησυχεις και παλευεις καθε λεπτο.
Στην Ελλαδα για 30 περιπου χρονια, δημιουργηθηκε ενας παραδεισος. Οχι για ολους φυσικα, αλλα για πολλους. Με πολλα χρηματα, με τα οφελη του τραπεζικου συστηματος και της “ελευθερης οικονομιας” αλλα οχι τα μειονεκτηματα. Λεφτα για ολους. Απο επιδοτησεις, απο απατεωνιες του ενος ετους, απο τα ακινητα που κερδιζαν 100% το χρονο, απο θεσεις στο δημοσιο ολους, απο φοροδιαφυγη, απο χρηματιστηριο, ασφαλιστικα ταμεια κλπ κλπ. Λεφτα που ξεκινουσαν απο την κορυφη και εφταναν ως το τοπικο περιπτερο και καφετερια. Ολα αυτα και στην ομορφοτερη χωρα του κοσμου (οσο υπαρχουν χρηματα)
Οταν λοιπον θα συζητησουμε για αλλαγη, ας ξεκινησουμε απο το να δεχτουμε οτι πρεπει να αλλαξουμε. Αυτο δεν θεωρω πως εχει συμβει ακομα. Ακομα βλεπω τον περισσοτερο κοσμο που πιστευει οτι καποιοι “δοσιλογοι” κατεστρεψαν τον παραδεισο που μεχρι σημερα ειχαμε. Και το συνολο του πολιτικου κοσμου που προσπαθει να σωσει οτι μπορει απο αυτα που “ειχαμε”. Ακομα και την κυβερνηση που προχωρει αλλαγες επειδη “τις απαιτει η τροικα” καθε τριμηνο που περιμενουμε το χαρτζιλικι.
«Το σημείο καμπής για την ανάκαμψη είναι το εξής. Όταν βρεθεί ένας Έλληνας, ο πρώτος, ο οποίος θα κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη ολομόναχος και στην ερώτηση «ειλικρινά, αν ήμουν ξένος και είχα χρήματα για επένδυση, θα τα έβαζα στην Ελλάδα;» θα απαντήσει θετικά!»
Μά, ὅποιος ἔχει «χρήματα γιὰ ἐπένδυση» προφανῶς ἔχει πλεόνασμα, τοῦ περισσεύουν πόροι : παράγει περισσότερα άπ’ ὅσα καταναλώνει. Ἂν ἀκούσετε τοὺς «κοινωνιοκεντρικούς», πρόκειται γιὰ ἀντικοινωνικὸ πρόσωπο. Γιὰ νὰ τὸν στιγματίσουν ὡς ἐκμεταλλευτὴ καὶ φιλάργυρο ἐπικαλοῦνται άπὸ τοὺς Πατέρες, Βασίλειο τὸν Μέγα καὶ Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, μέχρι τὸν «ἄρτον τὸν ἐπιούσιον» τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς ! Ἀπὸ τὸν Κάρολο Μάρξ, μέχρι την Λαϊκὴ Δεξιά. Συνεπῶς, δεδομένου ὅτι ἡ κεφαλαιοκρατία ἀπαιτεῖ ἀναποδράστως γερὰ περισσεύματα, τὸ καλύτερο πού ἔχει νὰ κάνει μιὰ κοινωνία ἐκλεκτῶν ἀριστοκρατῶν καὶ ἐναρέτων, ὅπως ἡ Ἑλλαδική, εἶναι νὰ δανείζεται τὸ περίσσευμα ἄλλων, νὰ τὸ τρώει, ἢ νὰ τὸ «ἐπενδύει», γιὰ παράδειγμα σὲ διοργάνωση ἀνεπαναλήπτων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, σὲ πανάκριβη ἰατρικὴ καὶ φαρμακευτικὴ περίθαλψη ἢ σὲ στρατιὲς σφραγιδοθετῶν, καί, κάθε τόσα χρόνια, νὰ καταγγέλλει, γεγωγυῖᾳ τῇ φωνῇ, τοὺς «προδότες» πολιτικοὺς ἡγέτες πού, ἐν τούτοις, ἐξετέλεσαν πιστῶς τὶς ἐντολές της, καὶ τοὺς «τοκογλύφους» πού τὴν δάνεισαν. Ἡ ἱστορία τοῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους εἶναι ἡ ἐπαναλαμβανομένη ἱστορία τῶν χρεωκοπιῶν του. Μὲ τὸ «κοιμωνιοκεντρικὸ» σκεπτικό, ὁ Τρικούπης καὶ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος εἶναι οἱ πρῶτοι καὶ καλύτεροι μεταξὺ τῶν προδοτῶν.
Φυσικά, ἡ διάγνωση δὲν εἶναι νέα. Τὴν ἔχει διατυπώσει ὁ (ἰατρὸς τὸ ἐπάγγελμα) Ἀνδρέας Καρκαβίτσας, ἤδη ἀπὸ τὸ 1896, στὸν «Ζητιάνο». Ὁ παρασιτισμός, ἐν προκειμένῳ ἐνὸς ὁλοκλήρου ἔθνους, εἶναι πολὺ ἑλκυστικὸς, ἐπικερδὴς καὶ μακρόβιος γιὰ νὰ ἀλλάξει ὅσο ζοῦμε. Τοὐλάχιστον ἂς μὴν ἐξαπατοῦμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους.
Ἄ, καὶ οἱ ἐπικλήσεις τῶν Πατέρων, ἀπὸ μικροὺς καὶ μεγάλους ἀρχομανεῖς, εἶναι, στὴν καλυτέρα τῶν περιπτώσεων, ἀπόδειξη ἡμιμαθείας καὶ ἀσχετοσύνης καί, στὴν χειροτέρα, ἀπόπειρες ἰδιοτελῶν ὑποκριτῶν νὰ ἐξαπατήσουν τούς, εὐτυχῶς, λίγους ἀφελεῖς.
Νὰ μὴν ξεχάσω ! Περιμένουμε τὴν ἔλευση τῆς Δευτέρας Παρουσίας, τῆς κατακρημνίσεως τῆς κεφαλαιοκρατίας, ὁπότε ὁ περιούσιος λαὸς τῶν Ἑλλήνων θὰ μπορεῖ νὰ ροκανίζει τὰ πλεονάσματα ἄλλων χωρὶς τύψεις καὶ περιορισμούς. Ποιός δὲν πιστεύει ὅτι «ἕνας ἄλλος, καλύτερος κόσμος εἶναι ἐφικτός» ; Ἡ κυβέρνηση, πάντως, τὸ πιστεύει. Διαβάστε αὐτό :
http://www.kathimerini.gr/764389/opinion/epikairothta/politikh/koroidia-me-185-ypografes
Και όμως κ. Γεωργάνα, υπάρχει σήμερα και η εξωστρεφής Ελλάδα, που δημιουργεί, παράγει και εξάγει. Και μάλιστα πρωτοπόρα σε τεχνολογία αιχμής. Μικρή σε μέγεθος, ίσως αόρατη, όμως υπάρχει. Ζητούμενο να μεγεθυνθεί.
Αὐτὴ πάντοτε ὑπῆρχε ! Πάντοτε ! Ἀλλὰ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων στὸν πληθυσμὸ καὶ τῶν ἀρθρογράφων καὶ τῶν σχολιαστῶν τοῦ «Ἀντιβάρου», δὲν τοὺς θέλει ὅσους δημιουργοῦν πλεονάσματα καὶ περισσεύματα. Τοὺς ἀνέχεται μετὰ δυσκολίας, ὅταν δὲν τοὺς ἀποβάλλει. Τοὺς θέλει ὁλόψυχα λίγους καὶ ἐξουδετερωμένους. Καὶ δὲν πρόκειται νὰ τοὺς ψηφίσει στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα. Ἀπὸ φθόνο, τρεφόμενο καὶ άπὸ τὴν ἰδιοτέλεια.
Ὁ Στὴβ Τζὸμπς γεννήθηκε, βιολογικῶς, άπὸ πατέρα Ἄραβα. Ἂν εἶχε μείνει μαζί του καὶ δὲν τὸν εἶχαν δώσει γιὰ υἱοθεσία οἱ βιολογικοί του γονεῖς, δὲν θὰ εἶχε ἐπιτύχει τίποτε ἀπ’ ὅσα ἐπέτυχε. Ὁ «κοινωνιοκεντρικὸς» άπολογισμὸς τοῦ ἔργου του εἶναι, περίπου, ὁ ἀκόλουθος : Σιγὰ τὰ λάχανα ! Κατάφερε νὰ πουλᾶ γιὰ 500 δολλάρια κάτι πού κοστίζει 100. Καθαρὴ κλοπή, κατὰ τὸν Μάρξ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κλπ.
Νὰ σᾶς θυμίσω καὶ τοὺς ἐνδόξους Σπαρτιάτες προγόνους μας ; Πού προτιμοῦσαν νὰ ζοῦν συνέχεια σὲ πόλεμο, παρὰ νὰ στρώσουν τὸν … ισινό τους καὶ νὰ δουλέψουν ;
Προχθὲς γύρισα ἀπὸ μικρὴ παραμονὴ στὰ Κύθηρα. Ὅ,τι ἔχει ἀξία στὸν νησί, ἔγινε ἀπὸ τὴν Ἀγγλοκρατία, ἀπὸ τοὺς ἀποδήμους, ποὺ ἡ Ἀγγλοκρατία προετοίμασε καὶ ἀπέστειλε ἐκπαιδευμένους σὲ ὅλον τὸν κόσμο, καί, τελευταῖα, ἀπὸ τὸ Ἑλλαδικὸ Δημόσιο. Ἀπὸ τὴν μᾶζα τῶν ἐντοπίων, δυστυχῶς, λίγα πράγματα. Σκεφθεῖτε τὴν Ἑλλάδα μέσα στὸν κόσμο, ὅπως τὰ Κύθηρα μέσα στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι τὸ εὐνοϊκώτερο πού μποροῦμε νὰ περιμένουμε.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐμισήθη ὅσο ἐμισήθη ἦταν ὅτι ἐπέλεξε ὡς στενοὺς συνεργάτες του ἐπιχειρηματίες, ὅπως ὁ Μπενάκης καὶ ὁ Ἐμπειρίκος. Τὸν δεύτερο κατηγόρησαν γιὰ ὐπερβάλλουσα ἰδιοτέλεια καὶ ἀπληστία οἱ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οἱ τότε σύμμαχοι. Καὶ ὁ Χαρίλαος Τρικούπης εἶχε βουλευτὴ τὸν Ἀνδρέα Συγγρό.
ΥΓ Γιὰ τοὺς πολεμίους τῆς οἰκογενειοκρατίας, ὁ Χαρίλαος Τρικούπης ἧταν ἐγγονὸς ἐκ μητρός τοῦ Ἀλεξάνδρου Μαυροκορδάτου.
Mike S, δεν διαφωνώ με το ότι οι Έλληνες δεν δείχνουν να έχουν διάθεση να αλλάξουν, διότι η αλλαγή πρέπει πρώτα να αφορά τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Γι’ αυτόν τον λόγο και το «κριτήριο» για το κατά πόσο περάσαμε την καμπή το έθεσα να είναι μία μοναχική αναρώτηση με τον εαυτό μας. Πάντως δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Ο «καθένας» μας λοιπόν είναι αυτό ακριβώς: ο καθένας μας χωρίς εξαίρεση. Ακόμα και αν κάποιος αρνείται να χάσει τα προνόμιά του ή αρνείται να δεχθεί ότι πρέπει κάποτε να δουλέψει σοβαρά και όχι να κοροϊδεύει τον κόσμο, πάλι απαντάει αρνητικά στην ερώτηση. Ίσως σε μία τέτοια περίπτωση, μέρος της ειλικρινούς του απάντησης να είναι «όχι, διότι είμαστε πάρα πολλοί εμείς που ζητάμε παρανοϊκά προνόμια και να τρεφόμαστε από το κράτος, οπότε πού να έρθει να κάνει δουλειές ο κακόμοιρος».
κ. Γεωργάνα, προσωπικά προτιμώ να κοιτάζω το αύριο και όχι το χθες. Επίσης, προτιμώ να εξετάζω συγκεκριμένες προτάσεις και κατευθύνσεις από τη γκρίνια και δαπανηρές (σε χρόνο) ατέρμονες συζητήσεις.
Απαντώ στις επιφυλάξεις σας με ακόμη περισσότερες κατευθύνσεις ως προς το τι μπορεί να κάνει μία χώρα, αν προσέξει πού θα στραφεί, ώστε να είναι ανταγωνιστική τις επόμενες δεκαετίες στον ολοένα εβρισκόμενο σε αλλαγή κόσμο που ζούμε.
Το διαδίκτυο θεωρείται μία παγκόσμια πλατφόρμα πληροφοριών. Θα έλεγα ότι ήταν έτσι. Μέχρι σήμερα. Η ίδια αυτή πλατφόρμα, το διαδίκτυο, αποκτά σταδιακά δύο νέα χαρακτηριστικά: σύντομα θα αποτελεί μία παγκόσμια πλατφόρμα ενέργειας και μία παγκόσμια πλατφόρμα μεταφορών.
Το πρώτο σημαίνει ότι μικροί παραγωγοί ενέργειας αλλά και καταναλωτές ενέργειας (όλοι μας) θα είναι συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο. Οι πληροφορίες της ενέργειας που παράγουν ή καταναλώνουν θα βρίσκονται εκεί.
Το δεύτερο σημαίνει ότι μεταφορικά μέσα θα είναι επίσης συνδεδεμένα στο διαδίκτυο.
Οι ευκαιρίες είναι ατελείωτες και μπορούν να επεκταθούν άνετα σε περισσότερους τομείς.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ευκαιρίες! Τι ευκαιρίες; ευκαιρίες δημιουργίας προϊόντων υπηρεσιών με ελάχιστο, μικρό κόστος από τον οποιονδήποτε. Μιλάω για μία μετα-καπιταλιστική εποχή, η οποία έχει ήδη ξεκινήσει.
Είναι περίπου αυτό που λέω για τους παγκόσμιους νάνους.
Ας πω και παραδείγματα: δημιουργία υπηρεσίων εμπορίας ενέργειας για λογαριασμό πολλών μικρών καταναλωτών ή παραγωγών. Είναι μία απλή ιδέα, η οποία μπορεί σε δέκα χρόνια να αξίζει δισεκατομύρια. Σας την δίνω σήμερα δωρεάν και δημόσια.
Για το δεύτερο δε θα πω δική μου ιδέα που μένει στη θεωρία και ίσως είναι πρακτικά ανεφάρμοστη προς το παρόν. Θα πω για το http://sboing.net, μία πρακτική εφαρμογή της τρίτης πλατφόρμας που προανέφερα. Δημιουργία του αδελφού ενός φίλου μου από τη Θεσσαλονίκη και έχει γεμίσει διεθνή βραβεία. Είναι η εξωστρεφής Ελλάδα που κοιτάζει μπροστά.
Και τα δύο αυτά είναι παραδείγματα εκμετάλλευσης του όρου big data.
Τέτοια πράγματα πρέπει να σκέφτεται η χώρα. Η μιζέρια, η στεγνή κριτική, η έμφαση στα επουσιώδη, το χθες, όλα αυτά δεν είναι απλώς αποκρουστικά. Είναι επικίνδυνες οδοί που μας παρακάμπτουν από τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε, ως χώρα, για την απλή επιβίωση. Η επιτυχία θα έρθει μετά.
Ανδρέας Σ.
Το οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα είναι μονο nia άποψη του προβλήματος! Είναι συνδεδεμένο άμεσα με την κοινωνική και πολιτισμική μας παρακμή!
Δεν είναι μόνον η οικονομία, αλλα όλοι οι τομείς στους οποιους έχουμε αποτύχει. Επειδή πολλά λέγονται και ακούγονται για το ποιος ευθύνεται, το σίγουρο είναι ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, ωστόσο ο καταμερισμός της ευθύνης δεν είναι ίσος, όπως και να το κάνουμε!
Η χωρα είναι απαραίτητο να παράξει, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, αν δεν υπάρξει παραγωγή σε όλους τους τομείς, δεν πρόκειται να μειωθεί ούτε η ανεργία. Το θέμα είναι τι μπορεί να παράξει η χωρα, αν είναι ελεύθερη να "ποαραξει" και να χτίσει την οικονομία της όπως προτιμά ο λαός της η όπως τη σχεδιάζουν οι εκλεγμένοι από τους Έλληνες πολίτες κυβερνήτες της χώρας?
Υπάρχουν πολλά προβλήματα σε κάθε τομέα της οικονομίας, τα οποια διογκώνονται, γιατί η οικονομία μας προσπαθεί να οργανωθεί από ανθρώπους, οι οποιοι δεν έχουν να εξυπηρετήσουν πρωταρχικά τα ελληνικά συμφέροντα, δηλαδή αυτοί που έχουν έρθει εδώ να δώσουν υποτίθεται τεχνογνωσία ουσιαστικά προσπαθούν να μετατρέψουν την ελληνική οικονομία σε μια περιφερειακή οικονομία μιας μεγαλύτερης πολιτικής οντότητας, με αποτέλεσμα να καταστρέφουν όλους τους παραγωγικούς τομείς της χώρας, δημιουργώντας ένα κράτος ολοκληρωτικά εξαρτώμενο!
Αν δεν απελευθερωθούμε από αυτή την κατάσταση, δεν θα δούμε καμια προκοπη! Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, δε συγκρίνεται με αυτό που έκανε η Thatcher στην Αγγλία, η Thatcher δημιούργησε μια νέα οικονομία ανεξάρτητης χώρας, εμείς δημιουργούμε μια οικονομία περιφέρειας, οι συγκρίσεις είναι όλες "τουλαξιοστον" ατυχείς!
Καταστρέφονται ολοκληρωτικά τομείς της οικονομίας όπου οι Έλληνες είχαν παράδοση! Μας μιλάει ο Πρωθυπουργός για start ups companies, αλλα δεν μιλάει καθόλου, για research and development, για παιδεία, για ναυπηγική, για ναυτιλία, για βιομηχανία, όσο μπορούμε να έχουμε, για αγροτική οικονομία, για κτηνοτροφία, για τον τραπεζικό τομέα, για εμπόριο, για ενέργεια. Περιοριζόμαστε στον Τουρισμό και στην παροχή υπηρεσιών! Αυτό όμως μπορεί να είναι βιώσιμο πλάνο για τον Δήμο Τρίπολης ίσως, αλλα όχι για μια χωρα! Οι δυνατότητες στην Ελλάδα είναι πραγματικά απεριόριστες, όλα βρίσκονται σε εμβρυϊκό στάδιο, αλλα κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δημιουργήσει ένα πλαίσιο πάνω στο οποιο θα αναπτυχθούν όλοι οι "απραπανω" τομείς και αυτό για να μην είναι η Ελλάδα ανταγωνιστής, της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας η δεν ξέρω ποιου αλλου! Και από την άποψη των χωρων αυτών, αυτό είναι λογικό, αλλα εμείς τι είμαστε βλάκες εντελώς?
Ένα μικρό μικρό παράδειγμα! Φανταστείτε να έλεγε κάποιος Έλληνας πριν 100 χρονια ότι θα πάει να σπουδάσει σε Ρουμανικο η Βουλγαρικο Πανεπιστήμιο, θα τον κορόιδευαν προφανώς όλοι! Μια παράδοση την οποια απεμπολήσαμε ενώ η αγορά στον τομέα της εκπαίδευσης θα ήταν τεραστια εφόσον υπήρχαν σοβαρά ιδρύματα, τόσο από τις βαλκανικές χώρες όσο και από την Μέση Ανατολή! Αλλα αυτό είναι τίποτα ελάχιστο, ο,τι και να πιάσει κανεις θα δει τα ίδια…
Τέλος πάντων, η ουσία είναι μια αν δεν ανατραπεί αυτή η καθεστυκια ταξί, η οποια έχει καταστεεψει τα πάντα εξυπηρετώντας συμφέροντα ελαχιστων δεν γίνεται τίποτα! Το πρόβλημα με την Ελληνική Elite και καλά πλουσιων, δεν είναι ότι δημιουργούν πλεονάσματα, είναι ότι κλέβουν ασύστολα το κράτος, δεν είναι θέμα θρησκείας όταν κάποιου του χαρίζονται με ένα νομοσχέδιο δισεκατομμύρια ευρώ, αυτά δεν γίνονται σε καμια καπιταλιστική χωρα. Επιπλέον αυτή η "καθεστικια" ταξί το μονο που κοιτάει είναι πως να μειώσει τον ανταγωνισμό και να διατηρήσει τα κεκτημένα, άρα ουσιαστικά δεν είναι καπιταλιστές είναι ολιγάρχες του χειριστου είδους!
Ἡ ἄποψή μου εἶναι ὅτι, παρὰ τὸ ἕξι χρόνια μειώσεως τοῦ βιοτικοῦ μας ἐπιπέδου, δέν ἔχουμε ἀκόμη καταλάβει, οἱ περισσότεροι, τὶ μᾶς συνέβη καὶ γιατί. Ἂν δὲν τὸ κατανοήσουμε πρῶτα καὶ δὲν διορθώσουμε τὴν συμπεριφορά μας, εἶναι ἀδύνατον νὰ βελτιώσουμε τὴν θέση μας. Καὶ ἀρνούμεθα νὰ τὸ καταλάβουμε. Δὲν νομίζω ὅτι μιὰ ἱατρικὴ διάγνωση μπορεῖ νὰ εἶναι «μίζερη». Ἢ ὅτι κάποιος πρέπει νὰ αἰσιοδοξεῖ διότι, ἐνῶ ἔχει κακοήθη ὄγκο στὸν ἐγκέφαλο («ἐπουσιῶδες ;»), δὲν ἔχει καὶ καρκίνο τοῦ δέρματος, ὁπότε μπορεῖ νὰ ἐλπίζει. Ἄ, καὶ νά παίρνει καὶ «μορφίνη», ὅταν διαβάζει στὸ «Ἀντίβαρο» ὅτι γιὰ τὸν καρκίνο στὸν εγκέφαλο φταῖνε οἱ ξένοι καὶ οἱ ντόπιοι ὑπηρέτες τους ! Μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ χάλι μας αὐτῶν πού δίνουν βῆμα σὲ ρήτορες αὐτοῦ τοῦ φυράματος.
Γιὰ τὶς συγκεκριμένες προτάσεις ἐκμεταλλεύσεως τοῦ διαδικτύου κλπ, δὲν πιστεύω ὅτι μποροῦν νὰ φθάσουν νὰ λύσουν τὰ προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ γενικευμένη κακοκεφαλιά. Πρῶτα πρέπει, ὅπως λέει (στ’ ἀλήθεια ὅμως) ἡ Πατερικὴ διδασκαλία «τὰ κακὰ άπομαθεῖν».
Δειγματοληπτικῶς μερικὰ άπὸ τὰ προβλήματα μὴ προσαρμογῆς μας στὴν πραγματικότητα ἀπὸ τὴν ἀρθρογραφία μιᾶς μόνον ἠμέρας, τῆς χθεσινῆς, καὶ μιᾶς μόνον ἐφημερίδος, τὰ άκόλουθα, τὸ ὁποῖα θὰ μποροῦσα ἀκόπως νὰ πενταπλασιάσω :
http://www.kathimerini.gr/764361/opinion/epikairothta/politikh/alla3ame-h-oxi
http://www.kathimerini.gr/764379/opinion/epikairothta/politikh/ti-den-lene-gia-tis-synta3eis
«…ὅταν διαβάζει στὸ «Ἀντίβαρο» ὅτι…»
Στο Αντίβαρο, κ. Γεωργάνα, δεν διαβάζει κανείς ένα πράγμα. Διαβάζει πολλά. Διαφορετικά. Από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Όπως ακριβώς σε μία εφημερίδα. Το να λέτε «ο τάδε γράφει αυτό στη δείνα εφημερίδα», αλλά να μη λέτε το ίδιο για εδώ πχ «ο τάδε γράφει αυτό στο Αντίβαρο», αλλά να συνηθίζετε να λέτε «στο Αντίβαρο γράφει αυτό», δεν είναι συνεπές.
Δεν θα το επεσήμανα, αλλά το κάνετε πολύ συχνά.
Συμφωνώ απόλυτα με την Πατερική ρήση. Θα θυμάστε την εξής παράγραφο από το ίδιο κείμενό μου
“Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των”
Αυτά έγραφε ο Εμμανουήλ Ροΐδης κάποτε. Επειδή ποτε στην Ελλάδα δεν υπήρξαν εκείνες οι κοινωνικές τάξεις που όριζε ο Marx η ούτε είχαμε και ποτε τίτλους ευγενειας, οι τρεις κατηγοριες που περιγραφει ο Ροΐδης περιλαμβάνουν ανθρώπους από όλο το κοινωνικό euros, όλων των μορφωτικών επιπεδων, ασχέτως οικονομικής επιφανειας, απλώς η τελευταία παρείχε τη δυνατότητα μεγαλύτερης επιρροής και ισχύος. Με το καθεστώς αυτό επιβεβλημένο η φυλή που είχε πρόσβαση στον προϋπολογισμό έγινε μεγαλύτερη και εντέλει πλειοψηφία!
Η φυλή με την πρόσβαση στον προϋπολογισμό χωρίστηκε σε μικρότερες φυλές, ανάλογα με την πρόσβαση στον προϋπολογισμό, ανάλογα με αυτή την πρόσβαση απορρέουν και οι ευθύνες!
Δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα για πολλούς λόγους! Κυρίως όμως γιατί δεν πρόκειται να καταλάβουμε ποτε ότι δε θα μας σώσουν οι ξένοι, αλλα εμείς θα σώσουμε τον εαυτό μας! Πως μπορεί να αλλάξει κάποιος που έχει μάθει να χρεώνει όλα του τα έξοδα σε κονδύλια, κάποιος που έχει μάθει να προωθεί προτάσεις ανάλογα με το ποσα θα πάρει κάτω από το τραπέζι, πως να αλλάξει κάποιος που έχει μάθει να προωθεί τις επιχειρήσεις του όχι σύμφωνα με το προϊόν που παράγει η την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει αλλα σπρώχνοντας φράγκα, πως να αλλάξει κάποιος που όταν χρωστάει στο δημόσιο έχει μάθει να σβήνει τα χρέη του, πως μπορεί να αλλάξει και αυτός που δίνει την ψήφο του για να βολευτεί κάπου με 500 Ευρώ καλύπτοντας τα εγκλήματα?
Ωστόσο πάντοτε υπάρχει η ελπίδα ότι θα υπάρχει κάποια μαγια που θα κάνει τη διαφορα και για τους υπολοιπους, όπως γινόταν πάντοτε, αν η μαγια έχει εκλείψει έχουμε τελειώσει οριστικά!
http://infognomonpolitics.blogspot.co.uk/2014/04/blog-post_7228.html#.U15kHSh90to Και μια ακόμα άποψη που πρέπει να διαβαστεί για να γίνουν πιο κατανοητά και τα οικονομικά προβλήματα!
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/10611, Ἀντίβαρο
Παρενθετικῶς, νὰ ἐρωτήσω ἐὰν τὸ «Ἀντίβαρο», στὰ πλαίσια τῆς πολυφωνίας, θὰ φιλοξενοῦσε ἄρθρο μὲ κεντρικὴ ἰδέα ὅτι τὸ 1969 δὲν πάτησε ἄνθρωπος στὴν σελήνη, ἀλλὰ ἐπρόκειτο γιὰ σκηνοθεσία ἀπὸ μιὰ χούφτα ὀλιγαρχῶν γιὰ νὰ διαβουκολήσουν τὰ πλήθη. Ἑὰν ναί, θεωρῶ συνεπὲς τὸ νὰ δημοσιεύει ἱερεμιάδες γιὰ τὸ ἀβάσταχτο δημόσιο χρέος (γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουμε ἐκταμιεύσει μέχρι σήμερα δεκάρα τσακιστή), γιὰ τοὺς καταχθονίους ξένους έχθροὺς τοῦ Ἑλληνισμοῦ πού τὸ χρηματοδότησαν καὶ γιὰ τοὺς προδότες πολιτικοὺς πού τὸ δέχθηκαν (καὶ μοίρασαν τὸ περισσότερο χρῆμα στοὺς ψηφοφόρους τους). Ἢ γιὰ τὶς πολύπλευρες καὶ συντονισμένες ἐπιθέσεις ποὺ δέχεται ἡ πνευματικὴ κληρονομία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ μιὰ παγκόσμια συνωμοσία, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ πρῶτοι ποὺ τὴν παραμελοῦν τὴν κληρονομία αὐτὴ εἶναι, ἀποδεδειγμένως, οἱ Ἕλληνες.
Θα απαντήσω με ερώτηση: δηλαδή κατά τη γνώμη σας, ο μοναδικός τρόπος για να μην εξισώνετε δύο ή περισσότερες απόψεις και να μην τις χρεώνετε στο ίδιο το βήμα μέσα από το οποίο παρουσιάζονται, είναι να δέχεται αυτό το βήμα να δημοσιεύει ό,τι άσχετο σας έρθει στο μυαλό; (αυτά που λέτε τα διαβάζετε αλλού, όχι εδώ)
Τα πράγματα είναι απλά. Ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του. Τόσο δύσκολο είναι να το δεχτεί κανείς;
Πάντως είτε μαιτρ στην παρέκκλιση της συζήτησης.
Αγαπητέ κ. Σταλιδη
Η Έλλάδα πρέπει να παράγει και να εξάγει, αλλά προς το παρόν εξάγει κυρίως Ελληνες.
Ειναι σαφές ότι οι χώρες της περιφέρειας μπήκανε στο ευρώ με ισοτιμία που συνέφερε μόνο τις βόρειες χώρες της Ευρώπης που είναι παραγωγικές και με οικονομίες που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε εξαγωγές.
Εφ´όσον απαλλαχθήκαμε απο την ευθύνη της χρηματοοικονομικής πολιτικής με την εισαγωγή στο ευρώ, αντιμετωπίζουμε τώρα, θέλοντας και μή, την εσωτερική υποτίμηση. Το ερώτημα είναι, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την νέα ανταγωνιστικότητας μας και να παράγουμε προϊόντα και υπηρεσίες για εξαγωγή;
Λογικά θα έπρεπε να είμαστε η Ινδία της Ευρώπης, η πρώτη εκλογή για offshoring υπηρεσιών που απαιτούν πανεπιστημιακό επίπεδο και γνώση Αγγλικής. Η Ισπανία και η Πορτογαλία ξεκίνησαν είδη αν και κατα μέσον όρο δεν μαθαίνουν τα Αγγλικά όπως οι Ελληνες.
Τι χρειάζεται για το νέο ξεκίνημα; Οπως είπατε, η αλλαγή νοοτροπίας, η αφοσοίωση και σοβαρότητα στην εργασία, η κατανόηση ότι ένα έργο αποδίδει μετά απο αρκετό χρονικό
διάστημα, η ύπαρξη προσωπικής ευθύνης σε όλες τις συναλλαγές μας κλπ. Εάν επίσης δεν παραμελίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, θα έχουμε την ευλογία του Θεού να συνοδεύει το έργο μας.
Αγαπητέ Ελότανε, χαίρομαι που επαναφέρετε τη συζήτηση στον δρόμο της.
Ναι, όλοι μιλάνε για αλλαγή. Καιρός είναι να σκάψουμε μέσα στις λέξεις κλειδιά και να πούμε τι εννοούμε μ’ αυτές. Αφού δεν το κάνουν οι πολιτικοί, ούτε το ζητάνε οι ψηφοφόροι, πρέπει κάπου να αρχίσει.
Τι κοινό έχουν οι παρακάτω επιχειρήσεις που όλοι γνωρίζουμε;
Apple, Google, Hewlett Packard, Amazon, Microsoft, Harley Davidson, Walt Disney, Mattel;
το κοινό που έχουν είναι ότι ξεκίνησαν σε ένα γκαράζ! Στο γκαράζ αυτού που είχε την ιδέα να τις δημιουργήσει.
Ε αυτό στην Ελλάδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!
Λέμε όλοι να παράγουμε. Γράφετε για offshore υπηρεσίες. Είναι λίγο ασαφές. Όσο το καταλαβαίνω (ίσως σφάλλω), νομίζω δεν είναι στην κατεύθυνση που επισημαίνω εγώ. Ο κόσμος αλλάζει. Κάθε μέρα. Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε με βάση το χθες, αλλά με βάση το αύριο. Ισχυρίζομαι, ίσως κάνω λάθος, αλλά αυτό ισχυρίζομαι, ότι οι επιτυχημένες χώρες του 21ου αιώνα θα είναι αυτές που θα αντιληφθούν τα νέα αιτούμενα του κόσμου που αλλάζει. Παραδείγματα
Να παράγουμε περισσότερα αγγούρια; (όπως παλιά, που κι αυτά πια τα εισάγουμε…) δε θα βοηθήσουν και πάρα πολύ για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχει φυσικός περιορισμός στο πόσα μπορείς να παράγεις και ταυτόχρονα το περιθώριο κέρδους δεν θα σε σπρώξει να κάνεις άλμα.
Να παράγουμε περισσότερο λάδι ή κρασί; δεν είναι τόσο θέμα ποσότητας, όσο είναι θέμα branding, δηλαδή ονόματος. Εδώ υπάρχει χώρος βελτίωσης. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέριες.
Να παράγουμε υπηρεσίες για επιχειρήσεις (ίσως αυτό εντάσσεται σ’ αυτό που λέτε κι εσείς), όπως για παράδειγμα υπηρεσίες μάρκετιγκ για να βοηθήσουμε ελληνικές ή ξένες επιχειρήσεις να φτιάξουν όνομα (ή αντίστοιχα παραδείγματα σε άλλους τομείς); γιατί να μας εμπιστευτεί κανείς όταν δεν έχουμε σχετική και κατάλληλη εμπειρία. Πρέπει πρώτα να φτιάξει το «όνομα» η υπηρεσία και μετά να ακολουθήσει η ίδια η παροχή της υπηρεσίας. Ίσως εν καιρώ. Προς το παρόν, όχι μόνο μας λείπει η εμπειρία, ως χώρα, αλλά μας λείπουν και οι υποδομές να χτιστεί αυτή η εμπειρία, μια που ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι είτε κρατικοδίαιτος, είτε επιβιώνει από θαύμα (και πάρα, μα πάρα πολύ κόπο). Δεν είναι υγιής χώρος να αναπτυχθεί κανείς, άρα είναι σπάνιο να το καταφέρει.
Αυτά με τη σκέψη της οικονομίας του χθες. Πάμε τώρα στο αύριο.
Υπάρχουν προϊόντα που τα παράγεις μία φορά και το επιπλέον κόστος παραγωγής είναι μηδαμινό! Είτε πουλάς ένα, είτε ένα εκατομμύριο, το κόστος σου ανά πώληση είναι περίπου το ίδιο. Το επιπλέον είναι μηδαμινό! Ποια είναι αυτά; τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Η ζωή μας γυρίζει γύρω από συσκευές. Και τα προϊόντα το ίδιο.
Είπα πιο πάνω, ότι οι γίγαντες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από νάνους. Και οι νάνοι μπορούν να βρίσκονται οπουδήποτε στον κόσμο. Λέω λοιπόν ότι το να αποκτήσει κανείς την τεχνογνωσία να μπορεί να συνεισφέρει, ως νάνος, σε έναν γίγα, είναι: ευκολότερο, ταχύτερο και πολύ πιθανότερο να πετύχει, από όσο είναι να αποκτήσει καλό όνομα για μία offshore υπηρεσία σε κάποιον τρίτο.
Ναι, η Ελλάδα εξάγει ανθρώπους. Εδώ που βρίσκομαι το βιώνω καθημερινά.
Θέτω λοιπόν δεύτερο ερώτημα – σημείο καμπής για να ελεχθεί πότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά.
Όταν απαντήσει ο πρώτος θετικά στο ερώτημα «αν ήμουν Έλληνας (της Ελλάδας ή του εξωτερικού) και είχα μία πρωτοποριακή επιχειρησιακή ιδέα και είχα τη δυνατότητα να την ξεκινήσω είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό, πού θα επέλεγα να την ξεκινήσω;». Αφήνω και πάλι τον καθένα μόνο του να σκεφθεί τα πράγματα που θα συγκρατούσαν κάποιον να την ξεκινήσει στην Ελλάδα. Αυτά τα πράγματα είναι που πρέπει να διορθωθούν και να αλλάξουν.
Θα εκτιμούσα δεόντως, αντί για γκρίνιες και μιζέρια, αν έφτιαχναν οι αναγνώστες του Αντίβαρου μία λίστα με τα πράγματα που σκέφτονται ότι θα εμπόδιζαν τον εαυτό τους, αν ήταν ξένος, να επενδύσει στην Ελλάδα, καθώς και τα πράγματα που θα εμπόδιζαν τον ίδιο να ξεκινήσει μία πρωτοποριακή εμπορική ιδέα στην Ελλάδα. Μία τέτοια λίστα θα ήταν πραγματική συνεισφορά στη συζήτηση και ταυτόχρονα θα αποτελούσε σειρά αιτημάτων προς τον οποιονδήποτε κυβερνώντα για την έξοδο από την κρίση.
Όποιος θέλει, παρακαλώ να συνεισφέρει. Συνοπτικά και εύστοχα.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει τεράστια αστάθεια στην Ελλάδα. Ουδείς γνωρίζει τι του ξημερώνει.
Αστάθεια στην φορολογική πολιτική και στην οικονομία γενικότερα. Πρακτικά δεν υπάρχει ροή χρήματος στη χώρα. Οπότε ο όποιος επενδυτής δεν μπορεί να στηρίζεται στην εγχώρια αγορά για την επιτυχία του εγχειρήματός του.
Θεωρητικά κάποια startup ή επενδυτής ο οποίος στοχεύει να απευθυνθεί στην παγκόσμια αγορά θα μπορούσε να εγκατασταθεί στην Ελλάδα αλλά γιατί να το κάνει αφού υπάρχει τόση αστάθεια; Και γιατί να μην πάει στην Κωνσταντινούπολη που έχει πιο δυναμική οικονομία αυτή τη στιγμή από οπουδήποτε στη χώρα μας; Ή γιατί να μην πάει …στα Σκόπια που έχει μεγαλύτερη φορολογική “σιγουριά”;
Ή στο κάτω-κάτω γιατί να μην πάει στην Αγγλία ή στην Γερμανία ή στη Νότιο Γαλλία όπου υπάρχουν έτοιμα business clusters για το οτιδήποτε;
Σε αυτό αμα προσθέσει κανείς και την γεωπολιτική αστάθεια της περιοχής φτάνουμε σε μια τελείως αποθαρρυντική επενδυτική προοπτική (ουσίας) για τη χώρα.
Στην όλη αστάθεια αν προσθέσουμε και την απύθμενη πολιτική ανικανότητα που συμβάλει στην αστάθεια και την σχετική έλλειψη υποδομών σε σχέση με το ανεπτυγμένο εξωτερικό θα πρέπει να είμαστε πλήρως απογοητευμενοι.
Κύριε Σταλιδη
Είναι αδύνατον να μπορέσουν να δημιουργηθούν επιτυχημένες start up εταιρίες, όταν δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτε ούτε πριν την κρίση, καμια σοβαρή επένδυση σε R&D και στα πανεπιστήμια της χώρας.
Επιπλέον το ολοκληρωτικά ασταθές φορολογικό σύστημα είναι αποθαρρυντικό για οποιαδήποτε επένδυση σε οποιονδήποτε τομέα όπως και η άπειρη γραφειοκρατία.
Τα brand names για να φτιαχτούν, θα πρέπει πρώτα από όλα οι πρέσβεις να εργαστούν ο καθένας στη χωρα που βρίσκεται και θα πρέπει πάλι να γίνουν επενδύσεις! Τα προϊόντα μας είναι πολύ καλά, ισάξια των Ισπανικών, των Ιταλικών, των Γαλλικών, των Πορτογαλικών, αλλα για παράδειγμα κρασί και λάδι στην Ευρώπη εξάγεται λίγο συγκριτικά με τα αλλα τρία, παρα το ότι ο κόσμος ειδικά για το λάδι, έχει την καλύτερη άποψη, αντίθετα η Κίνα είναι καλύτερη αγορά για το κρασί και το λάδι από την Ευρώπη.
Η παραγωγή των δυο αυτών προϊόντων, τα οποια μπορούν να φέρουν κέρδος σημαντικό, έχει πέσει ανησυχητικά και η νομοθεσία πάντοτε δυσχέραινε την κατάσταση….
Τέλος η οικονομία δεν μπορεί να βασιστεί σε έναν μόνον τομέα, υπηρεσίες για παράδειγμα, όλα είναι απαραίτητα για να υπάρχει μια ισόρροπη ανάπτυξη, που θα μας δίνει μεγαλύτερη ανεξαρτησία!
Για παράδειγμα λέμε για τα νησιά μας, ότι είναι ξερα ότι δεν μπορούν να παράγουν τίποτα και αλλα τέτοια, η Malta έχει 500000 ανθρώπους σε ένα μέρος όσο είναι η Naxos και λιγότερη για την ακρίβεια, για φανταστείτε να πει κάποιος να μείνουν στη Νάξο 100000 άνθρωποι? Θα τον πάρουν με τις πέτρες…
Για αυτό λοιπόν λέμε ότι οι δυνατότητες είναι άπειρες, αλλα…Ο Μπέριεν λέει για την Κωνσταντινούπολη, πολύ σωστά! Τι έγινε όμως εκεί? Η κυβέρνησε, η οποια έχει σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι με υψηλή ειδίκευση, αντίθετα με εμάς, επένδυσε φτιάχνοντας ένα τεράστιο πάρκο ερευνας και τεχνολογίας, το οποιο έχει προσελκύσει πολλές εταιρίες, στην Αθηνα οι πολιτικοί μας οραματίζονται στο Ελληνικό, να κάνουν ένα μπόου…lo για τους Άραβες με καζίνο και ξενοδοχεία, καταλάβατε τη διαφορα? Και μήπως εκεί είναι επιτυχημένοι, είναι αδιανόητο η Τουρκια να είναι πιο επιτυχημένη τουριστικά από την Ελλάδα και όμως είναι, αυτό πρόκειται για κατόρθωμα!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ!
“Είναι αδύνατον να μπορέσουν να δημιουργηθούν επιτυχημένες start up εταιρίες, όταν δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτε ούτε πριν την κρίση, καμια σοβαρή επένδυση σε R&D και στα πανεπιστήμια της χώρας.”
Υπήρχαν, υπάρχουν και θεωρητικά μπορούν να γίνουν startups στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι γιατί να το κάνει κανείς αυτό στη χώρα μας όταν έχει μια global ιδέα και γιατί να μην πάει π.χ. αλλόυ στην ΕΕ να το κάνει. Δεν υπάρχουν σύνορα σήμερα. Εαν έχεις μια καλή ιδέα μπορείς να πας και να βρεις λεφτά παντού.
Όσο για τις υπάρχουσες στη χώρα startup και λοιπές εταιρίες στο χώρο της τεχνολογίας να δούμε για πόσο καιρό ακόμα θα αντέξουν να μείνουν εντός Ελλάδος και να μην μεταφερθούν στο εξωτερικό…
Αγαπητέ κ. Σταλίδη :
Ζητήσατε μια λίστα με πράγματα που εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα στην χώρα.
Παρακάτω υπάρχει ένας, ενδεικτικός και μόνο, κατάλογος.
• Έλλειψη σταθερού φορολογικού πλαισίου.
• Υπέρμετρη φορολογία η οποία, για τον μικρό ιδιαίτερα επενδυτή, φτάνει μέχρι και την δήμευση του κεφαλαίου του.
• Γραφειοκρατική ασφυξία κάθε παραγωγικής επένδυσης. Ουσιαστικά χωρίς «δόντι» ή χωρίς «γρηγορόσημο» δεν προχωράει τίποτα.
• Υπερβολική ισχύς του κάθε κρατικού λειτουργού, ακόμα και ανειδίκευτου Δ.Ε., έναντι της επένδυσης και του επενδυτή. Κυριολεκτικά σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία, με απόλυτη προσήλωση στο γράμμα του νόμου, αλλά και στην αλληλοκάλυψη των «συναδέλφων».
• Ουσιαστικά αρνησιδικία σε κάθε προσφυγή στη Δικαιοσύνη ακόμα και στη διοικητική.
• Διαρκής αναθεώρηση των κανόνων ανταγωνιστικότητας, φυσικά σε βάρος των μικρότερων.
Στην ουσία αυτό που λείπει από την χώρα είναι η Δημοκρατία.
Μια ολιγαρχία κυβερνά και φυσικά έχει δομήσει την δημόσια διοίκηση έτσι ώστε να «εξυπηρετείται» η ίδια και οι προστατευόμενοί της.
Ἠ Ὁθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἀνεκάλυψε ὅτι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ άναπτυχθεῖ κάπως οἰκονομικῶς ἧταν νὰ ἀπαλλάξει τοὺς ὑπηκόους της άπὸ τὴν τυραννία τῶν ἀξιωματούχων καὶ ὑπαλλήλων της. Παρεχώρησε, λοιπόν, εὐρεῖα αὐτονομία σὲ ἄγονες περιοχές, ὅπως ἡ Ὕδρα, οἱ Σπέτσες, τα Ψαρά, οἱ Κυδωνίες καὶ τὸ Γαλαξεῖδι. Προφανῶς, ἀκόμη καλύτερα θὰ ἦταν νὰ ἀπήλλασσε τὸ σύνολον τῆς ἐπικρατείας της. Ὅμως, στὴν περίπτωση αὐτή, πῶς θὰ τρέφονταν τὰ ἀναρίθμητα παράσιτα, τὰ ὁποῖα εἶχαν καὶ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία. Ὁπότε, ὅσοι πρότειναν δραστικὴ ἐλάφρυνση τῶν δημοσίων βαρῶν ἐθεωροῦντο καὶ τὸτε μίζεροι …
Ὁποιαδήποτε πρωτοβουλία, χωρὶς νὰ ἐκκαθαρισθεῖ ἡ κόπρος τοῦ Αὐγείου, ὄχι στὴν κορυφή, ὅπως μόνον ξέρουν νὰ ζητοῦν οἱ δημαγωγοῦντες, ἀλλὰ στὴν βάση, πού στηρίζει μὲ τὴν ψῆφό της τὴν κορυφή, εἶναι καθαρὸ χάσιμο χρόνου.
Κάνατε ένα βήμα μπροστά κ. Γεωργάνα. Εξηγήστε μας ποια είναι η κόπρος του Αυγείου να καταλάβουμε όλοι τι θέλετε να πείτε.
Πρῶτον πού θέλει καθάρισμα εἶναι ἡ κατὰ κυριολεξίαν κόπρος τοῦ Αὐγείου : τὰ σκουπίδια μας. Οἱ συσκευασίες πρέπει νὰ δίδονται μόνον μὲ καταβολὴ τσουχτεροῦ ἐνεχύρου, τὸ ὁποῖον νὰ ἐπιστρέφεται σὲ ὅποιον ἐπιστρέψει τὴν συσκευασία. Ὅπως στὶς ΗΠΑ, τὴν Γερμανία καὶ τὴν Ἐλβετία. Δὲν νοεῖται τουριστικὴ χώρα νὰ ἔχει τοὺς δρόμους της γεμάτους σκουπίδια στὰ ἄκρα τοῦ ὁδοστρώματος, οὔτε τὶς παραλίες καὶ τὶς θάλασσές της. Ὅποιον πιάνουμε νὰ βρωμίζει νὰ τὸ καταγγέλουμε καὶ νὰ παίρνουμε καὶ μέρος τοῦ προστίμου πού θά καταβάλλει, προστίμου τριπλασίου τοὐλάχιστὸν τοῦ κόστους άπορρυπάνσεως.
Δεύτερον, νὰ κατασκευάσουμε σύγχρονα συστήματα διαχειρίσεως τῶν σκουπιδιῶν ποὺ δὲν ἐπιδέχονται ἀνακύκλωση, δηλαδὴ ἀποτεφρωτές. Ὅπως ἔχουν στὴν Βιέννη, στὸ Μιλάνο, στὸ Ὄσλο.
Τρίτον, νὰ πατάξουμε ἐκλογικῶς ὅσους τὸ παίζουν περιβαλλοντολόγοι μὲ πολιτικὴ ὑστεροβουλία. Γιὰ παράδειγμα αὐτοὺς πού ἐμφανίζονται νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν χημικῶν ὅπλων τῆς Συρίας σὲ διεθνῆ ὕδατα τῆς Μεσογείου, ἐνῶ καμμία ἄλλη Μεσογειακὴ χώρα δὲν συμμερίζεται τὶς ἀνησυχίες αὐτές. Αὐτοί, φαίνεται, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ὑγεία τους !
Πᾶμε καὶ στὴν μεταφορικὴ κόπρο τοῦ Αὐγείου, στὴν δημοσία διοίκηση.
Βάσει συγκρίσεως μὲ τὶς ἀντίστοιχες ὑπηρεσίες τῶν τραπεζῶν, οἱ διοικητικοὶ ὑπάλληλοι τοῦ εὐρυτέρου δημοσίου ἔπρεπε, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν συγχρόνων τεχνολογιῶν, νὰ εἶναι τὸ ἕν τρίτον αὐτοῦ πού εἶναι.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν μείωση, τὸ 10% τῶν ὑπαλλήλων στὸ εὐρύτερο δημόσιο θὰ ἀπολύονται κάθε χρόνο, βάσει κληρώσεως, καὶ οἱ θέσεις τοὺς θὰ ἐπαναπροκηρύσσονται μέσῳ ΑΣΕΠ. Οἱ ἀπολυόμενοι θὰ δικαιοῦνται νὰ συμμετάσχουν στὸν διαγωνισμό. Ἔτσι, σύντομα θὰ καθαρίσει καὶ τὸ εὐρύτερο δημόσιο.
Ἑπομένη πληγή, οἱ συντάξεις : 920 εὐρὼ τὸν μῆνα παίρνει ὁ μέσος συνταξιοῦχος, 27,6 δισεκατομμύρια τὸν χρόνο ξοδεύουν τὸ κράτος καὶ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα γιὰ συντάξεις. Ὁ νεοπροσλαμβανόμενος παίρνει τὰ μισὰ τὸν μῆνα. Πρόκειται γιὰ ἀπίστευτη σπατάλη πόρων. Ἡ σύνταξη πού μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ κράτος καὶ τὰ ταμεῖα εἶναι 365 εὐρὼ τὸν μῆνα.
Ἑπόμενο πεδίο ἐκκαθαρίσεως πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐκπαίδευση. Στὰ πανεπιστήμια, λύση ΕΡΤ. Διάλυση καὶ ἐπανίδρυση μὲ αὐστηρὰ ἐπιτήρηση γιὰ νὰ μὴν ξαναπάθουμε τὰ ἴδια. Ἐὰν διαπιστώσουμε ὅτι, γιὰ παράδειγμα, ὁ τζίρος τῶν τυχερῶν παιγνιδιῶν δὲν μειώνεται, ἐνῶ οἱ πτυχιοῦχοι πανεπιστημίων αὐξάνονται, θὰ περικόπτουμε τὴν ἐπιχορήγηση τῶν πανεπιστημίων.
Ὅπως διαπιστώνει εὔκολα ὁ ἀναγνώστης, οἱ μεταρρυθμίσεις αὐτὲς εἶναι πολύ συγκεκριμένες καὶ ἀφοροῦν τὶς δραστηριότητές μας τὶς κοινές, τὶς δημόσιες. Εἶναι καὶ πολύ ριζοσπαστικές, δυσάρεστες, μίζερες ! Πόσο πιὸ εὔκολο εἶναι νὰ προτείνει κανεὶς ἄκακες ἰδέες περὶ νέων τεχνολογιῶν καὶ δραστηριοτήτων … Ὅπως, ἐδῶ καὶ αἰῶνες βαυκαλιζόμαστε ὅτι μὲ καλύτερη ἐκπαίδευση οἱ νεώτεροι θὰ εἶναι ὑποχρεωτικῶς καλύτεροι ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους. Τώρα ρίξαμε τὸ τοτὲμ τῶν «γραμμάτων» καὶ προσβλέπουμε στὴν «καινοτομία». Μόνον πού αὐτὴ ἀφορᾶ τοὺς λίγους ἱκανοὺς καὶ τυχερούς. Ἐμᾶς, τοὺς ὑπολοίπους, μᾶς ἐνδιαφέρει μόνον νὰ πληρώσουν οἱ ἱκανοὶ καὶ τυχεροὶ τὸν φόρο τους (καὶ τὶς ἀσφαλιστικὲς εἰσφορὲς γιὰ ὅσους ἀπασχολοῦν). Ὅσο καὶ νὰ φλυαρήσουμε, ἰδέα οἰκονομικῶς ἐκμεταλλεύσιμη δὲν θὰ κατεβάσουμε. Ὀχι διότι εἴμαστε ἀνόητοι, ἀλλὰ διότι ὁ ἱκανὸς πού θὰ τὴν κατεβάσει δὲν θὰ εἶναι ἱκανός, ἐάν, ἀφοῦ τὴν κατεβάσει, τὴν κάνει βούκινο.
Συνεπῶς, τὸ μόνο πραγματικὸ έμπόδιο στὴν ἀναδιάρθρωση τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας εἶναι πολιτικό, εἶναι οἱ ἰδέες μας. Ἴσως τὸ πολιτικὸ ἐμπόδιο νὰ ὑπερεπηδᾶτο πιὸ εὔκολα, ἐὰν ψήφιζαν σὲ χωριστὴ κάλπη αὐτοὶ πού (βάσει ΑΦΜ) δίδουν στὸ δημόσιο καὶ σὲ χωριστὴ κάλπη αὐτοὶ πού παίρνουν ἀπὸ τὸ δημόσιο.
Πρέπει κάτι να γραφει απλώς γιατί δεν γίνεται να μένει αναπάντητο, για να μην εκληφθεί κατά λάθος ότι συμφωνεί κανεις με αυτά που γραφει ο σχολιαστής Γεώργιος Γεωργάνας.
Αυτά που γραφει είναι ως συνήθως ανάξια λόγου τελείως
Ἂς τὰ διαβάζει ὁ διαχειριστὴς τοῦ ἱστοτόπου αύτὰ, ὥστε νὰ ἐννοήσει κάποτε σὲ τὶ ἀνοησία μπορεῖ νὰ ὁδηγεῖ ἡ μειονεκτικότητα, συνδυασμένη μὲ τὴν ἀνευθυνότητα τῆς ἀνωνυμίας. Δὲν ἐνδιαφέρει τὰ πρόσωπα αὐτὰ τὸ νὰ ἀνταλλάξουν ἰδέες, ἀλλὰ νὰ γράψουν (οἱ ἴδιοι ἢ κάποιος) μιὰ ὁποιαδήποτε άνοησία γιὰ νὰ μὴν «μένει ἀναπάντητο» κάτι πού ἔγραψε ἄλλος ! Ἔτσι ροκανίζουν τὸν χρόνο τους καὶ τὸν χρόνο τῶν ἄλλων. Τοὐλάχιστον ἂς μὴν ἐνθαρρύνονται ἀπὸ ἄλλους πιὸ θρασεῖς, κείμενα τῶν ὁποίων δημοσιεύει τὸ «Ἀντίβαρο», (ἐπωνύμους αὐτούς, ἀλλὰ, πιστεύω, μὲ κάποιο μερίδιο εὐθύνης καὶ τοῦ ἱστοτόπου, ποὺ τοὺς διδει βῆμα) καὶ οἱ ὁποῖοι, ὑποκαθιστοῦν τὴν ἔλλειψη πληροφορήσεως, γνώσεων καὶ ἐπιχειρημάτων μὲ θρήνους, κοπετούς καὶ κατάρες.
ΥΓ Δικαιοῦμαι ἢ ὄχι νὰ ὑποψιάζομαι ὅτι μερικοὶ γράφουν σχόλια, μόνον ἀφοῦ παρακινηθοῦν ἀπὸ ἄλλους ; Ἕνα ἀκόμη ἐλάττωμα τῆς ἀνωνυμίας εἶναι ὅτι ἐνθαρρύνει τὶς κλίκες, οἱ ὁποῖες, ἐπίσης, ὑποθάλπουν τὴν ἀνευθυνότητα.
“Πρέπει κάτι να γραφει απλώς γιατί δεν γίνεται να μένει αναπάντητο, για να μην εκληφθεί κατά λάθος ότι συμφωνεί κανεις με αυτά που γραφει ο σχολιαστής Γεώργιος Γεωργάνας. Αυτά που γραφει είναι ως συνήθως ανάξια λόγου τελείως”
Χάσιμο χρόνου είναι να μην μπορεί να καταλάβει κάποιος σε ποιον και γιατί πράγμα αναφέρεται κάποιο σχόλιο. Εσύ Αλέξανδρε ξαναδιαβάζοντάς το σχόλιο σου μετά μια βδομάδα θα καταλαβαίνεις για ποιον και σε τι αναφέρεσαι;
Αγαπητέ Επώνυμε και Υπεύθυνε Κύριε Γεωργάνα κάντε μια παραχώρηση και δεχτείτε μια παράκληση από εμέ τον ποταπό και ασήμαντο ανωνυμίσκο και πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, διότι γκουγκλάροντας δεν βρήκαμε τίποτε σχετικά με το σίγουρα βαρύ βιογραφικό σας παρά μόνο σχόλια δικά σας από εδώ και από κει σε διάφορα blogs.
Καλὰ πού μοῦ τὸ θυμίσατε ! Οἱ ἀνώνυμοι, ἐκτὸς ἀπὸ ἀνεύθυνοι καὶ δειλοί, εἶναι καὶ θρασεῖς. Ἔχουν τὴν ἀξίωση, ἀνώνυμοι κουκουλοφόροι αὐτοί, νὰ γίνουν καὶ δικαστὲς ὥστε νὰ ἔλθει κάποιος, πού γράφει ἐπωνύμως καὶ μὲ εὐθύνη τῶν γραφομένων του, νὰ προσφέρει τὸν ἐαυτό του βορὰ στὴν μειονεξία καὶ τὸν φθόνο τους. Τὸ κατ’ ἐμέ, ὅλα ὅσα ἔχω νὰ γράψω αὐτοβιογραφούμενος, τὰ ἔχω γράψει κατὰ καιροὺς καὶ δημοσιεύσει στὸ διαδίκτυο. Καὶ εἶναι ὐπεραρκετὰ γιὰ νὰ κινήσουν αἰσθήματα φθόνου καὶ μειονεξὶας. Ὅποιος δὲν τὰ βρίσκει, κατὰ τὸ μέρος ἥ τὸ ὅλον, τὰ παράπονά του στὴν Google ἢ στὸν ἐαυτό του, πού δὲν ξέρει νά ψάξει.
Νὰ ἐπαναλάβω, ὅμως, γιὰ τοὺς χοντροκεφάλους, ὅτι τὸ νὰ γράφεις ἐπώνυμα δὲν ἔχει στόχο νὰ σὲ καταστήσει γνωστὸ σὲ ἀγνώστους σ’ ἐσένα, ἀλλὰ νὰ δείξει, πρωτίστως, στοὺς ἤδη γνωστούς σου ὅτι ἁναλαμβάνεις καὶ δημοσίᾳ τὴν εὐθύνη γιὰ ὅσα πιστεύεις.
Συμφωνῶ ἀπόλυτα κ. Γεωργάνα, μὲ τὸ τελευταῖο σχόλιό σας.
Οἱ καιροὶ εἶναι (γιὰ ἀκόμα μιὰ φορὰ) δύσκολοι. Αὐτοὶ ποὺ
κρύβονται ΔΕΝ θέλουν νὰ προσφέρουν στὸν τόπο. Εἶναι
ἀποτυχημένοι τρωγλοδῦτες, ποὺ ἡδονίζονται, αὐνανιζόμενοι
κατὰ κάποιον τρόπο, μπροστὰ στὸν Η/Υ, “χτυπόντας”
εὔκολα θηράματα (ἐπώνυμους σχολιαστὲς) καὶ φτάνοντας
σὲ ὀργασμὸ κάθε φορὰ ποὺ ἡ συζήτηση παρεκλίνει τῆς
πορείας της, ἐξαιτίας τους. Δὲν ἔχουν ἀφήσει, οἱ πούστηδες,
οὔτε μία συζήτηση ἀνέγγικτη!
Κυριάκος
***χτυπῶντας
Είχα καιρό να μπώ στο Αντίβαρο· η απόσταση βοηθά να δει κανείς την μάταιη, ανούσια και κωμική πλευρά των σχολίων από ανθρώπους που παίρνουν αυτού του είδους τη δραστηριότητα ως σοβαρή απασχόληση και κάτοχοι αυτοί της μόνης έγκυρης γνώμης, προσπαθούν να υποβιβάσουν και εξουδετερώσουν όλους τους άλλους με φτηνές κατηγορίες, μένοντας στο τέλος μόνοι αυτοί πάνω στη σχεδία με τους μπαμπουίνους να στροβιλίζονται στις δίνες του Αμαζονίου… – την άγνοια περί τα κοινά, την αλαζονεία, το μίσος για τους συνανθρώπους τους και οικονομικές “προτάσεις” αντάξιες με της μιας δραχμής τα γιασεμιά – τη στιγμή που οι ίδιοι είναι αρκούντως βολεμένοι ώστε να μη χρειάζεται να εργάζονται, επιφυλάσσοντας για τον κόσμο της εργασίας και τους ξωμάχους του, την εξαθλίωση.
*** παρεκ-κλίνει
Υ.Γ. Δὲν ἔχει μπαμπουίνους ὁ Ἀμαζόνιος, Λευτέρη…
Κυριάκο, είσαι αρκετά νεώτερος για να γνωρίζεις το “Αγγίρε, η μάστιγα του Θεού” – ελληνικός υπότιτλος “Καθένας μόνος του κι ο Θεός εναντίον όλων” – αλλά ψάχνοντας κανένας βρίσκει, όχι το μυθικό Ελντοράντο αλλά το δρόμο για μια καλύτερη ίσως ισορροπία, από το να επιπλέει πάνω στη σχεδία με μόνη συντροφιά τους μπαμπουίνους!
κ. Γεωργάνα, ευχαριστώ για την, πρώτη ίσως, ουσιαστική κατάθεση προσωπικής άποψης. Τώρα μπορούν και άλλοι να σας ασκήσουν κριτική και όχι μόνο εσείς σε άλλους.
Αν είχα μία παρατήρηση για όσα λέτε, αυτή θα ήταν ότι στοχεύουν στο κράτος: να κατασκευάσει αποτεφρωτές, να μειώσει (κι άλλο!) τις συντάξεις, να απολύει διαρκώς δημοσίους υπαλλήλους, να διαλύσει και επανιδρύσει κρατικά πανεπιστήμια, να κόβει ενίοτε την χρηματοδότησή τους κλπ.
Η δική μου οπτική κοιτάζει αλλού. Οι δύο άξονες δεν είναι αμοιβαίως αποκλειόμενοι. Έτσι, θα απαντήσω στο επίθετο «άκακες» το οποίο αποδίδετε στις «ιδέες περί νέων τεχνολογιών και καινοτομιών» λέγοντας 1ον, ότι οι δικές σας είναι ίσως εσκεμμένα και επιτηδευμένα «κακές», ίσως για αντιπαράθεση και 2ον -και ουσιαστικότερον- ότι οι δικές μου δεν είναι καθόλου εύκολες και ανέξοδες, και το εξηγώ:
το βλέπετε λίγο επιφανειακά το θέμα των καινοτομιών. Δεν εννοώ αυτές, καθ’ εαυτές. Εννοώ ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο το οποίο θα ενθαρρύνει τέτοιες δραστηριότητες γενικώς. Και αυτό το πλαίσιο είναι μία γενική, συνολική όχι απλώς μεταρρύθμιση, αλλά αναμόρφωση του τοπίου. Συνοπτικά
1. σταθερότητα (ίσως και θεσμικά) κανόνων: φορολογίας, νομικού πλαισίου, πολιτική (πχ, εκλογές σε ορισμένη ημερομηνία ανά τετραετία, όπως πχ στη Μ. Βρετανία). Ανάπτυξη υποδομών.
2. παράκαμψη επαφής πολίτη-δημοσίου υπαλλήλου μέσω: μηχανοργάνωσης (πχ συμφωνώ με την ενοποίηση των τριών αριθμών του πολίτη), χρήση ηλεκτρονικής υπογραφής και τελικά επικοινωνία μέσω ταχυδρομείου.
(αυτά τα δύο τα έχω επισημάνει και εδώ – http://www.antibaro.gr/article/10004 )
3. ανανέωση πλαισίου εργασιακών σχέσεων (όπως γράφω στο παρόν άρθρο)
4. ολική ανασυγκρότηση της πανεπιστημιακής έρευνας, σύνδεσή της με τα πραγματικά δεδομένα του κόσμου, έμφαση στις αλλαγές που πραγματοποιούνται σήμερα, σύνδεσή της με διεθνείς και ελληνικές επιχειρήσεις (έρευνα και τεχνολογία). Τρία ελληνικά ερευνητικά κέντρα δουλεύουν σωστά, το ΙΤΕ στο Ηράκλειο, ο Δημόκριτος στην Αθήνα και το Τεχνολογικό πάρκο Θεσσαλονίκης. Δεν είναι τυχαίο ότι δημιουργήθηκαν παρά και όχι εντός των πανεπιστημίων. Συμφωνούμε λοιπόν για τα πανεπιστήμια, αλλά η μείωση των επιδοτήσεων δεν αρκεί. Πρέπει να δοθούν κατευθύνσεις για να γίνει αντιληπτό από όλην την κοινωνία πού οδεύει ο κόσμος και τι ευκαιρίες ανοίγονται. Παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έκανα μάθημα στο Φυσικό ΑΠΘ από χειρόγραφο βιβλίο γραμμένο το 1971!
Όλα αυτά επιδέχονται επιμέρους λεπτομέριες. Για παράδειγμα φορολογικές ελαφρύνσεις σε νέες επιχειρήσεις κλπ.
Για παράδειγμα, βρίσκω θετικό ότι η σειρά της Ελλάδας στην αξιολόγηση του πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κανείς μία επιχείρηση ανέβηκε στην 36η θέση στην αναφορά του 2014 από την 147η θέση στην αναφορά του 2013. Άνοδος 111 θέσεων (χωρών)
http://www.doingbusiness.org/data/exploreeconomies/greece
Υπάρχει άνοδος και στον δείκτη προστασίας επενδυτών 33 θέσεων από 113 στο 80. Στα υπόλοιπα έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
Ὑποθέτω πήρατε καὶ μία ἰδέα τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνονται τὴν «κριτικὴ» οἱ ἀνώνυμοι κουκουλοφόροι. Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει, ἡ ἀνωνυμία ἔπεται τῆς μπαρουφολογίας, δὲν προηγεῖται.
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ὁ Γάλλος οἰκονομολόγος καὶ πολιτικὸς Φρεντερίκ Μπαστιά ἔχει γράψει ἕνα σύνολο δεκατριῶν δοκιμίων (σὲ περίπου 100 σελίδες μικροῦ σχήματος), τὸ ὁποῖον κυκλοφορεῖ στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς Πανεπιστημιακὲς Ἐκδόσεις Κρήτης καὶ τιτλοφορεῖται «Ἡ Σπασμένη Τζαμαρία». (Ὑπάρχει στὰ Γαλλικὰ καὶ στὰ Ἀγγλικὰ στὸ διαδίκτυο, μὲ διαφόρους τίτλους.) Ἐκεῖ ἀποδεικνύει ὅτι, τοὐλάχιστον στὰ θέματα τῆς οἰκονομίας, ὑπάρχει μία δυαδικότης. Σὲ κάθε οἰκονομικὴ ἐπιλογὴ πού κάνουμε, ὑπάρχει, ὑποχρεωτικῶς, καὶ μία ἄλλη πού ἀπορρίπτουμε. Ὅταν ἀξιολογοῦμε, λοιπόν, τὶς οἰκονομικὲς ἀποφάσεις, τείνουμε νὰ ἀξιολογοῦμε μόνον τὶς ἐπιλογὲς πού κάναμε καὶ νὰ ἀγνοοῦμε τὶς συνέπειες ἐκείνου πού δὲν κάναμε.
Ἔτσι, λοιπόν, οἱ ἀποφάσεις πού λαμβάνουμε γιὰ τὴν οἰκονομικὴ δράση τοῦ κράτους ἔχουν ἀναπόδραστες συνέπειες στὴν ἰδιωτικὴ οἰκονομία καὶ ἀντιστρόφως. Γιὰ παράδειγμα, ἐὰν παρακάμψουμε τὴν ἐπαφὴ κράτους-πολίτου, ὅπως προτείνετε, εἴτε θὰ πρέπει νὰ ἀπολύσουμε τὰ δύο τρίτα τῶν διοικητικῶν ὑπαλλήλων – σφραγιδοθετῶν, εἴτε θὰ πρέπει νὰ τοὺς βροῦμε νέους τρόπους νὰ βασανίζουν τοὺς συμπολίτες τους, ἀφοῦ αὐτὸ εἶναι τὸ μόνον πού γνωρίζουν νά κάνουν. Σημειῶστε ὅτι αὐτὸ τὸ φαινόμενο τῆς κατὰ συρροὴν ἐφευρέσεως νέων μεθόδων καταταλαιπωρήσεως ἤδη παρατηρεῖται ὅπου οἱ διοικητικὲς ὑπηρεσίες «ἐκσυγχρονίζονται» (σχεδὸν πάντοτε μετὰ ἀπὸ ἐπίμονες ἀξιώσεις καὶ φορτικώτατες πιέσεις τῆς τρόϊκας). Λόγῳ τῆς ἐργασιακῆς ἀνασφαλείας ἐκτὸς δημοσίου, οἱ ὑπάλληλοι γαντζώνονται σὲ ὅποιο κατάλοιπο ἐξουσίας καὶ αὐθαιρεσίας τοὺς μένει ἀκόμη. Συνεπῶς, ὅταν προτείνετε ἐκσυγχρονισμό, εἶναι τιμιώτερο νὰ λέτε ὅλη τὴν ἀλήθεια : ὅτι βελτίωση χωρὶς κόπο καὶ πόνο δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Χαρούμενη μεταρρύθμιση δὲν ὑπῆρξε ποτέ, οὔτε θὰ ὑπάρξει, ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐξαπατήσουν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ δημαγωγοί.
Ὡς πρὸς τὴν «σταθερότητα» τοῦ πλαισίου τοῦ ἐπιχειρεῖν στὴν Ἐλλάδα, ἔχω δύο ἐνστάσεις : πρῶτον οἱ ὑπάρχουσες φορολογικὲς καὶ ἀσφαλιστικὲς ρυθμίσεις, ὅπως σήμερα ἰσχύουν, δὲν εἶναι διατηρήσιμες οὔτε βιώσιμες. Χρειάζονται δραστικὴ ἀλλαγὴ καὶ ὄχι «σταθερότητα». Δεύτερον, ἂν ἡ δημοσία διοίκηση μείνει ὅπως εἶναι, ἡ «σταθερότητα» θὰ συγκρουσθεῖ ἀμέσως μὲ τὴν ἐφευρετικότητα» τὴν ὁποία περιέγραψα ἀμέσως παραπάνω.
Στὰ ἐργασιακά ἔχει γίνει μεγάλη ἀλλαγή, χάρη στὴν κρίση καί στὴν τρόϊκα. Ἐν τούτοις, ὅσο τὸ δημόσιο μένει ὡς ἔχει, δηλαδὴ προνομιακὸς χῶρος ἀπασχολήσεως, δὲν πρόκειται νὰ δοῦμε καρπούς τῶν ἀλλαγῶν στὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Γιὰ τὰ ἐρευνητικὰ κέντρα, οἱ πληροφορίες μου εἶναι διαμετρικῶς ἀντίθετες ἀπὸ τὶς δικές σας. Ἐπισημαίνω μόνον ὅτι Ἰσραηλινός νομπελίστας τῆς Χημείας κατέληξε ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀφιερώσει χρόνο στὸ νὰ διδάξει τοὺς φοιτητές του στὸ πολυτεχνεῖον τῆς Χάϊφας ἐπιχειρηματικότητα. Ἐπειδὴ τέτοιοι δάσκαλοι στὴν Ἑλληνικὴ ἐπιστημονικ κοινότητα εἶναι ἀπελπιστικῶς λίγοι, ἡ λύση ΕΡΤ μοῦ φαίνεται μονόδρομος.
Ἐπειδὴ ἔρχομαι κάθε μέρα σὲ ἐπαφὴ μὲ τὶς διοικητικὲς ὑπηρεσίες τοῦ δημοσίου, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἁμφιβάλλω γιὰ τὴν πρόοδο ποὺ βρίσκουν οἱ μελετητὲς ώς πρὸς τὴν διευκόλυνση τοῦ ἐπιχειρεῖν στὴν Ἑλλάδα στὰ χρόνια τῆς κρίσεως. Πιὸ σημαντικὸ κατ’ ἐμὲ εἶναι ὅτι ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία κρατισμοῦ καὶ φθόνου ἔχει πολύ βαθειές ρίζες στὴν ψυχὴ τῶν πολιτῶν, ἀκόμη καὶ τῶν λίγων ἀξιοπρεπῶν ἀνθρώπων, καὶ θὰ ἀνατρέψει κάθε μεταρρύθμιση μόλις βροῦμε πάλι ἔστω καί ἐλάχιστα δανεικά. Αὐτὸ συνέβη σέ κάθε δημοσιονομικὴ κρίση ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους.
Κλείνοντας, θὰ ἐπαναλάβω ὅτι ἐκῖ πού μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἀποτελέσματα χειροπιαστὰ καὶ μετρήσιμα εἶναι στὴν λειτουργία τοῦ κράτους. Δὲν μπορεῖ τὸ κράτος νὰ κατευθύνει τοὺς πολίτες σὲ κάτι δημιουργικό. Ἂς τοὺς ταλαιπωρεῖ τοὐλάχιστον λιγώτερο.
Έχει το θράσος να μιλά για “ανώνυμους κουκουλοφόρους” αυτός που επανειλημμένα στο Αντίβαρο και αλλού έχει εκφράσει την συμπάθεια και υποστήριξή του στους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες-καταδότες, συνεργάτες των γερμανών κατακτητών επί Κατοχής, ως δύναμη αποτροπής επιβολής των φιλορωσικών δυνάμεων!
Και βέβαια στην ανεστραμμένη αμβλυωπική οπτική του διαστροφέα για την κακή λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών, την βασανιστική ταλαιπωρία των πολιτών και τη λεηλασία του εργαζόμενου κόσμου συλλήβδην, φταίει αποκλειστικώς και μόνον “η εργασιακή ανασφάλεια του δημόσιου υπαλλήλου που γαντζώνεται στο τελευταίο κατάλοιπο εξουσίας που του απέμεινε” και όχι η εγκληματική πολιτική των εκάστοτε κυβερνητικών να διορίζουν κατά συρροήν “ημετέρους” για την εξυπηρέτηση της ψηφοθηρίας τους, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια μέτρα εξορθολογισμού της λειτουργίας και πάταξης της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της ρεμούλας του δημοσίου.
Και ο τρόπος για να συμμορφώσουμε τους απρεπείς υπαλλήλους είναι να τους απολύουμε ομαδικώς και να τους επαναπροσλαμβάνουμε!
Με τέτοιου είδους αναλύσεις μπορεί κανείς να προσποιείται τον σοβαρό, αλλά δεν μπορεί να προσποιηθεί την αστειότητά και το γελοίον των επιχειρημάτων του.
Λιγότερο γνωστό από το “σπασμένο παράθυρο” ειναι το ρηθέν του Μπαστιά , σε απλή μετάφραση:
“Οταν η λεηλασία γίνει τρόπος ζωής σε μία κοινωνική ομάδα, εν καιρώ δημιουργούνε ένα νομικό σύστημα που την επιτρέπει και ένα ηθικό κώδικα που την τιμάει”.
Κουράστηκε να τα εξηγεί ο καημένος στους Γάλλους συμπολίτες του και κατέληξε στην Ρώμη όπου παρέδωσε το πνεύμα σε ηλικία 49 ετών.
Εμαθαν τίποτε οι οικονομολόγοι από τότε μέχρι σήμερα ; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να τονώσει την οικονομία. Πώς θα το κάνει αυτό εφ´όσον δεν έχει λεφτά; Θα δανειστεί, δηλαδή θα τα πάρει από εσένα να τα δώσει στον άλλον. Ο άλλος δεν παραπονιέται φυσικά, όπως δεν παραπονιούνται όλοι αυτοί που είναι μέσα στο σύστημα. Εσεί το μόνο που έχεις ειναι το δικαίωμα ψήφου…
Μετά απο την κρίση, όταν το 99% των Αμερικάνων κατάλαβε ότι η κυβέρνηση “τόνωσε” το 1%, βγήκαν στον δρόμο να παραπονεθούνε. Τώρα βγαίνουν και πάλι να αγοράσουν σε επίπεδο best seller το βιβλίο του τελευταίου Γάλλου οικονομολόγου Πικεττύ, που τους λέει αυτό που γνωρίζουν, ότι οι πλούσιοι γίνανε πλουσιότεροι, με 700 σελίδες και μιά εξίσωση, r > g, ισάξια της e = mc2.
Αραγε θα μπορέσουμε ποτέ να απαλλαχθούμε απο τον “crony capitalism” και να εφαρμόσουμε “pure capitalism”, που ειναι απαραίτητο σύστημα για την δημιουργία πλούτου και αποφυγής ανισοτήτων;
@Γεωργάνας
Επειδή μας μιλάς για “ανώνυμη μπαρουφολογία”, ας δούμε παρακάτω μερικά “επώνυμα” λεγόμενα δικά σου:
1) “Οἱ συσκευασίες πρέπει νὰ δίδονται μόνον μὲ καταβολὴ τσουχτεροῦ ἐνεχύρου, τὸ ὁποῖον νὰ ἐπιστρέφεται σὲ ὅποιον ἐπιστρέψει τὴν συσκευασία. Ὅπως στὶς ΗΠΑ, τὴν Γερμανία καὶ τὴν Ἐλβετία.”
-Που το είδες εσύ αυτό το τσουχτερό ενέχυρο σε άλλες χώρες; Γίνε πιο συγκεκριμένος.
2) “νὰ πατάξουμε ἐκλογικῶς ὅσους τὸ παίζουν περιβαλλοντολόγοι μὲ πολιτικὴ ὑστεροβουλία. Γιὰ παράδειγμα αὐτοὺς πού ἐμφανίζονται νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν χημικῶν ὅπλων τῆς Συρίας σὲ διεθνῆ ὕδατα τῆς Μεσογείου, ἐνῶ καμμία ἄλλη Μεσογειακὴ χώρα δὲν συμμερίζεται τὶς ἀνησυχίες αὐτές.”
-Ξέρεις αγαπητέ τυχαίνει αυτά τα διεθνή ύδατα να είναι δίπλα στη χώρα σου κυρίως και όχι δίπλα σε άλλες μεσογειακές χώρες.
3) “τὸ 10% τῶν ὑπαλλήλων στὸ εὐρύτερο δημόσιο θὰ ἀπολύονται κάθε χρόνο, βάσει κληρώσεως, καὶ οἱ θέσεις τοὺς θὰ ἐπαναπροκηρύσσονται μέσῳ ΑΣΕΠ.”
-Τώρα τι να σου πει κανείς. Πες μας ρε άνθρωπε σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου γίνονται απολύσεις βάσει …κληρώσεως.
Και εντάξει πες τους απολυσες στην τύχη, γιατί μετά να προκηρύσσεις διαγωνισμό ΑΣΕΠ για να επαναπροσλάβεις άτομα στην θέση τους που στη συνέχεια θα υπάρχει πιθανότητα να τους απολύσεις και αυτούς στην τύχη. Αλήθεια σκέφτεσαι καθόλου αυτά που γράφεις …επωνύμως;
4) “920 εὐρὼ τὸν μῆνα παίρνει ὁ μέσος συνταξιοῦχος …Ἡ σύνταξη πού μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ κράτος καὶ τὰ ταμεῖα εἶναι 365 εὐρὼ τὸν μῆνα.”
-Και άντε μείωσες τις (ήδη μειωμένες) συντάξεις κατά 60% με μιας, έχεις σκεφτεί τις επιπτώσεις στην υπόλοιπη οικονομία και γενικά στην κοινωνία. Νομίζεις ότι αυτό δεν θα έχει επιπτώσεις και στην δική σου τσέπη; Αλήθεια τι επάγγελμα κάνεις;
5) “Στὰ πανεπιστήμια, λύση ΕΡΤ. Διάλυση καὶ ἐπανίδρυση μὲ αὐστηρὰ ἐπιτήρηση γιὰ νὰ μὴν ξαναπάθουμε τὰ ἴδια. Ἐὰν διαπιστώσουμε ὅτι, γιὰ παράδειγμα, ὁ τζίρος τῶν τυχερῶν παιγνιδιῶν δὲν μειώνεται, ἐνῶ οἱ πτυχιοῦχοι πανεπιστημίων αὐξάνονται, θὰ περικόπτουμε τὴν ἐπιχορήγηση τῶν πανεπιστημίων.”
-Δηλαδή που την είδες την “λύση ΕΡΤ”. Αν πάρεις μια δομή σαν της ΕΡΤ και την συγκρίνεις με την δομή ενός μεγάλου πανεπιστημίου θα δεις ότι είναι απλούστερη. Παρ’ολο λοιπόν που είναι απλούστερη μετά από τοσο καιρό το κράτος δεν έχει καταφέρει να φτιάξει ένα κανάλι που να αντιστοιχεί ούτε στο 50% της ποιότητας των παλιών καναλιών της ΕΡΤ.
Τώρα για το απίθανο που λες για την σύνδεση τζίρου τυχερών παιχνιδιών και πτυχιούχων πανεπιστημίων τι να πει κανείς…
6) “ἐὰν ψήφιζαν σὲ χωριστὴ κάλπη αὐτοὶ πού (βάσει ΑΦΜ) δίδουν στὸ δημόσιο καὶ σὲ χωριστὴ κάλπη αὐτοὶ πού παίρνουν ἀπὸ τὸ δημόσιο.”
-Για πες μας λοιπόν πως τις διαχωρίζεις αυτές τις δυο κατηγορίες τόσο εύκολα …βάσει ΑΦΜ. Νομίζεις ότι είναι εύκολο;
@Kyriakos Papadopoulos
“Εἶναι ἀποτυχημένοι τρωγλοδῦτες, ποὺ ἡδονίζονται, αὐνανιζόμενοι κατὰ κάποιον τρόπο, μπροστὰ στὸν Η/Υ, “χτυπόντας” εὔκολα θηράματα (ἐπώνυμους σχολιαστὲς) καὶ φτάνοντας σὲ ὀργασμὸ κάθε φορὰ ποὺ ἡ συζήτηση παρεκλίνει τῆς πορείας της, ἐξαιτίας τους. Δὲν ἔχουν ἀφήσει, οἱ πούστηδες, οὔτε μία συζήτηση ἀνέγγικτη!”
Λες κάποια άτομα τρωγλοδύτες, αυνάνες και πούστηδες.
Είσαι επιεικώς αγενέστατος.
Δεν πρέπει να μιλάς έτσι για άτομα που δεν ξέρεις, έστω και αν “σου χάλασαν” την όποια “συζήτηση” είχες.
Δεν σε έβρισε εσένα κανείς, παρ’ολο που δεν ξέρεις, μπορεί και εσύ να χαλάς τις δικές τους “συζητήσεις”.
@admin
Στο παρελθόν έχεις γράψει ότι δεν διαβάζεις γενικώς τα σχόλια. Κάθεσαι και απαντάς με απαντήσεις εκατοντάδων λέξεων π.χ. στον Γεωργάνα, ενώ σου έχουν στείλει κατά καιρούς, διάφορος κόσμος ανώνυμος και επώνυμος, σχόλια με σοβαρότερες θέσεις και εχεις ασχοληθεί με αυτά από καθόλου μέχρι ελάχιστα.
Παραπάνω μας σκυλόβρισε ο Επώνυμος Κύριος Κυριάκος και δεν σε απασχόλησε καθόλου.
Εγώ πάντως δεν πρόκειται να σε ξανααπασχολήσω πλεον…
@Ελοτανός
Εαν υποθέσει κανείς ότι “pure capitalism” σημαίνει καπιταλισμό χωρίς κανέναν κρατικό παρεμβατισμό τότε το όριο του “pure capitalism” σε βάθος χρόνου τείνει στον “crony capitalism”, δηλαδή οι έννοιες pure και crony capitalism ταυτίζονται…
@Beriev
Καλύτερα φανερὸς ὑποστηρικτῆς δοσίλογων, παρὰ καμουφλαρισμένη
ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ.
Ἄν ἐμφανιστεῖς σὰν Τάδε Δείνας, μὲ ὅνομα καὶ ἐπώνυμο, θὰ σὲ σεβαστῶ
ὅτι ἀνοησία καὶ νὰ γράψεις. Καὶ νὰ διαφωνήσουμε, καὶ νὰ διαφωνήσουμε
ἐντονότατα, θὰ τὰ βροῦμε. Μὲ τὸν Ἀνδρέα Σταλίδη καὶ μὲ τὸν Φειδία
Μπουρλᾶ ἔχουμε _κάθετες_ διαφωνίες. Ὅμως, μ’ ἀρέσουν δὲν μ’ ἀρέσουν
αὐτὰ ποὺ ὑποστηρίζουν, τοὺς σέβομαι σὰν συνομιλητές, ἔστω καὶ ἄν
βρίσκονται σὲ ἀντίπερα (ἰδεολογικὴ) ὄχθη.
Μὲ ἔχουν “χτυπήσει” ἀνώνυμοι, μὲ κακόβουλο τρόπο. Δὲν
διαφώνησαν. Ἔγραψαν κακιοῦλες ποὺ μόνο γυναῖκες ποὺ
ἔχασαν γκόμενο ἀπὸ κολλητή τους μποροῦν νὰ κάνουν…
Κατὰ καιροὺς μὲ ἀποκαλέσανε ἀπὸ πράκτορα τοῦ Πατριαρχείου,
ποὺ τὰ “παίρνει χοντρά”, μέχρι καὶ μὲ στολίσανε μὲ
πολὺ σκληρὲς ἐκφράσεις, τοῦ στῦλ “ἄ, ὁ Κυριάκος…καιρὸ
εἶχα νὰ μάθω νέα σου…βλέπω σπαταλᾶς τὴν μέρα σου σχολιάζοντας
ἐδῶ”. Οὔτε γυναῖκες ζηλιάρες δὲν γράφουν ἔτσι! Καὶ ὅμως,
ἄν ἀνατρέξετε ἐδῶ σὲ διαλόγους, θὰ δεῖτε τέτοια πολλά…
Λυπᾶμαι, ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα ἔχει πάρα πολλοὺς ρουφιάνους. Δὲν
συμμερίζομαι τὶς φανφάρες π.χ. τοῦ Μπουρλᾶ, ὅτι εἴμαστε
“ἔνδοξο ἔθνος” καὶ ἄλλα πεζά. Εἴμαστε ἔθνος (μὲ τὴν σύγχρονη
σημασία τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ἐθνο-κράτος) στὸ ὁποῖο καλλιεργήθηκε
ἡ ρουφιανιὰ ἀπὸ τὰ θεμέλια μέχρι τὴν ταράτσα!
Ἐπειδὴ τόσο ἐσῦ, Beriev, ὅσο καὶ ὁ Ἐλευθέριος (ἄν καὶ μᾶς
τὰ πρήζει κάθε τρεῖς καὶ λίγο γιὰ λάθη ὀρθογραφικὰ κλ.π.),
λέτε πράγματα μὲ τὰ ὁποῖα συμφωνῶ, γίνετε τουλάχιστον πιὸ
διακριτικοί. Ἐφόσον ἔχετε σοβαροὺς λόγους νὰ μὴν ἀποκαλύπτεστε,
τουλάχιστον μὴν τὴν μπαίνετε σὲ ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους
διαφωνεῖτε. Δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα! Εἶστε ἀνώνυμοι! Ἐκφράσετε
τὴν ἄποψή σας ὡραία καὶ καλά, ἀλλὰ σεβαστεῖτε τὴν ἐπωνυμία.
Ἄν θέλετε νὰ τὴν μπεῖτε κάπου, φανερωθεῖτε, σὰν πολῖτες
αὐτοῦ τοῦ τόπου! Πῶς βγαίνετε στὴν Ἁγορά; Μὲ μάσκα;
Υ.Γ.
Μὲ τὸν ὅρο “ἐπωνυμία”, φυσικὰ καὶ δὲν ἐννοῶ ὅτι εἴμαστε
κάπου γνωστοὶ (διότι ὑπάρχει εἰρωνία παραπάνω!). Ἐννοῶ πολὺ
ἀπλὰ ὅτι ὑπάρχουμε ὡς πολῖτες, καὶ ἐκθέτουμε τὸν ἐαυτό μας
μὲ ὁνοματεπώνυμο. Ἔγινα κατανοητός; Εῖστε λογικοί, Beriev
καὶ Λευτέροι…
Διευκρινίσεις :
1. Τό τσουχτερὸ ἐνέχυρο τὸ ἔχεις ὅταν ἀγοράζεις, γιὰ παράδειγμα, ἕνα μπουκάλι νερὸ στὴν Γερμανία. ! Ἕνα ὀλόκληρο εὐρώ, τὸ ὀποῖο παίρνεις ἂν καὶ ὅποτε τὸ ἐπιστρέψεις. Ἀλλιῶς θὰ τὸ πάρει ὅποιος λυγίσει τὴν μεσούλα του γιὰ νὰ τὸ μαζέψει ἀπ’ ἐκεῖ πού τὸ πέταξε ἡ ὑψηλότης σου.
2. Τὰ χημικὰ ὅπλα τῆς Συρίας θὰ ἀραιωθοῦν σὲ πλοῖο πού θά βρίσκεται σὲ ἀπόσταση 250 ναυτικῶν μιλίων ἀπὸ τὶς ἀκτὲς ὁποιασδήποτε χώρας, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ἑλλάδος. Ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴν ἔχει καμμία χώρα νομικὸ δικαὶωμα ὁποιασδὴποτε φύσεως. Ἂν πᾶτε στοὺς δήμους τῶν περιβαλλοντικῶς εὐαισθήτων τοπικῶν ἀρχόντων πού ἐπιχειροῦν (δημοτικὲς ἐκλογὲς γάρ) νὰ ἐγείρουν θέμα, θὰ δεῖτε ὅτι πετοῦν τὰ σκουπίδια σὲ ἀνοικτὲς χωματερές.
3. Ἡ κλήρωση τῶν ὑπαλλήλων, ἀφοῦ πρώτα ἀπολυθοῦν τὰ δὺο τρίτα ποὺ πλεονάζουν (μὲ δικαίωμα ἐπαναπροσλήψεως μέσῳ ΑΣΕΠ), θὰ εἶναι γιὰ ἕναν ἀριθμὸ ἀπὸ τὸ ἕνα ἕως τὸ ἐννέα, ἀριθμὸ πού θά δείχνει μετὰ ἀπὸ πόσα χρόνια θὰ ἀπολύεται τὸ κάθε δεκατημόριο. Ἡ ἰδέα εἶναι νὰ γίνεται, ἔτσι, ἐπαναξιολόγηση μέσῳ ΑΣΕΠ, ἀφοῦ στὴν κανονικὴ ἁξιολόγηση θὰ ἔχουμε τὰ γνωστὰ πελατειακὰ φαινόμενα. Καὶ ὁ ἀνταγωνισμὸς μεταξὺ συναδέλφων θὰ περιορισθεῖ, ἀφοῦ ὁ διαγωνισμὸς μέσῳ ΑΣΕΠ θὰ εἶναι ἀνοικτὸς καὶ σὲ τρίτους.
4. Ὁ περιορισμὸς τῶν μὴ βιωσίμων συντάξεων σὲ ἐθνικὴ σύνταξη 365 εὐρώ ἔχει νομοθετηθεῖ καὶ δρομολογηθεῖ ἤδη, χάρη στὴν τρόϊκα. Ἀπλῶς δὲν τολμᾶ κανεὶς νὰ τὸ ‘πεῖ δημοσίᾳ, λόγῳ τοῦ ἐκλογικοῦ κόστους. Τὰ 15 δισεκατομμύρια, πού θὰ ἐξοικονομήσουν ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα καὶ κράτος, θὰ εἶναι θαυμάσια γιὰ τὴν οἰκονομία μας, ἂν δὲν βροῦμε κάπου ἀλλοῦ νὰ τὰ σπαταλήσουμε, ἄν, δηλαδή, μειώσουμε δραστικὰ τὶς ἐργοδοτικὲς εἰσφορὲς καὶ τοὺς φόρους. Ἀφήνω τὴν ἀδικία νὰ παίρνει κάποιος 920 εὐρὼ τὸν μῆνα καὶ νὰ μὴν δουλεύει, ἐνῶ ὁ ἄλλος τὰ μισὰ καὶ νὰ μὴν δουλεύει.
5. Ἡ λύση ΕΡΤ ἤδη ἔχει ἐξοικονομήσει τεράστια ποσὰ ἀπὸ τὴν μὴ περαιτέρω μισθοδότηση ἑκατοντάδων ἀχρήστων. Γιὰ τὴν δῆθεν ὑψηλὴ ποιότητα τῆς παλαιᾶς ΕΡΤ, μαρτυρεῖ εὐγλώττως ἡ ἀκροαματικότης καὶ ἡ θεαματικότης της, περὶ τὸ 1%. Τὰ δισεκατομμύρια πού ἔχουμε ξοδέψει στὴν ἀνωτάτη ἐκπαίδευση θὰ ἔπρεπε νὰ δίδουν πιὸ σοβαροὺς καὶ ὑπευθύνους πολίτες. Κατὰ τὸ μέτρο ποὺ παραμένουμε, γιὰ παράδειγμα, ἀδιόρθωτοι τζογαδόροι, ἂς ἐξοικονομήσουμε, τούλάχιστον, μερικὰ δισεκατομμύρια.
6. Γιὰ τὶς χωριστὲς κάλπες βάσει ΑΦΜ, πραγματικὸ πρόβλημα δὲν ὑπάρχει. Ἀρχίζουμε ἀπὸ τὴν ἡμερομηνία τῶν πλέον προσφάτων γενικῶν ἐκλογῶν, τῶν ἐκλογῶν ὅπου καλοῦνται νὰ ψηφίσουν ὅλοι. Ὅλες οἱ καταβολὲς πρὸς καὶ οἱ είσπράξεις ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο (καὶ τὰ άσφαλιστικὰ ταμεῖα) ἤδη καταγράφονται μὲ τὸ ΑΦΜ τοῦ ἀντισυμβαλλομένου. Μόνο πρόβλημα εἶναι τὰ ΑΦΜ τῶν νομικῶν προσώπων, ἀλλὰ καὶ αὐτά, πλέον, ἀνάγονται σὲ ἐπίπεδο φυσικοῦ προσώπου ἀπὸ τὶς φορολογικὲς ἀρχές, ὁπότε ὁ διαχωρισμὸς τῶν ψηφοφόρων σὲ δίδοντας καὶ λαμβάνοντας εἶναι εύχερέστατος.
@ Κυριάκο Παπαδόπουλο,
βιαστικά γιατί φεύγω για τη δουλειά. Τα σχόλιά μου περί την ορθογραφία μέσα εδώ είναι ελάχιστα -ζήτημα να βρείς περισσότερα από τα δάκτυλα του ενός χεριού, μέσα σε πληθώρα άλλων επί της ουσίας σχολίων μου και βέβαια έχω πάψει εδώ και καιρό να ασχολούμαι με αυτό, αφού έχω συνειδητοποιήσει ότι ένας που γράφει το μικρό μου όνομα – Λευτέρης – με -οι- στην κατάληξη (ο αθεόφοβος), είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και ακόμη εάν παρακολουθούσες στο παρελθόν επίμαχους διαξιφισμούς μου με Ροδίτη περί το Κυπριακό (κι ας μην το πιστεύει αυτός, γιατί νομίζει ότι τον κοροϊδεύω), θα έβλεπες ότι έχω δώσει επανειλημμένα το επίθετό μου -Ελευθεριάδης – απλώς επειδή είναι λιγάκι σιδηρόδρομος, υπέγραφα εξ’αρχής με το μικρό μου όνομα – χωρίς εντούτοις να έχω παραπονεθεί ούτε μια φορά που άλλοι υπογράφουν με ψευδώνυμο, γιατί όλοι ανώνυμοι και επώνυμοι μέσα εδώ είναι φαντάσματα, ενόσω δεν γνωρίζουμε το πρόσωπό τους και δεν έχουν θεσμικώς καμμιά δυνατότητα συμμετοχής σε δημόσια φόρουμ συμμετοχής σε αποφάσεις.
Επιπλέον να πώ ότι άκουσα – δεν το έχω διασταυρώσει αν αληθεύει – ότι μελετάται να βγεί νόμος που θα συλλαμβάνει για εξύβριση κατά της αρχής και υποκίνηση ανταρσίας αυτούς που καταγγέλλουν με διάφορους χαρακτηρισμούς τους ασκούντες κυβερνητική εξουσία για τα εγκλήματα που διαπράττουν.
Ένας παραπάνω λόγος να υπογράφω επωνύμως – Ελευθέριος Ελευθεριάδης – κατά το “Ελευθερία ή θάνατος” τα υβριστικά μου σχόλια εναντίον τους και γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι αυτού του είδους τις απειλές.
@Γεωργάνας
Γράφεις διευκρινίσεις που δεν διευκρινίζουν τίποτα. Αυτά που γράφεις είναι αναπόδεικτoι και αμελέτητoι “σχεδιασμοί” που έτυχε να σκεφτείς.
1. Πάμπολλα προιόντα με πλαστικές και ανακυκλώσιμες συσκευασίες πωλούνται στα σουπερ μαρκετ του εξωτερικού σε χαμηλότερες τιμές από τις Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένου και του νερού) που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πουθενά γενικευμένα τσουχτερά ενέχυρα. Και εαν γίνεται αυτό που λες γενικευμένα σε συγκεκριμένη χώρα πές την αν και δεν θα σημαίνει τίποτα και αυτό.
2. Θα αραιωθούν και μετά θα πεταχτούν στη θάλασσα με πλησιέστερα παράλια τα δικά μας. Τουλάχιστον έτσι ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Αφού είναι ακίνδυνα όπως λένε ας τα πετάξουν έξω π.χ. από την Νίκαια…
3. Η “τεχνική” των “απολύσεων με κλήρωση” για να το πω κομψά είναι …άστοχη. Σκέψου το λίγο καλύτερα και θα το δεις και συ.
4. Θα σου πω κάτι που μάλλον δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα: δεν έχει αποφασισθεί μόνον η “βουλγαροποίηση” των συντάξεων αλλά και των εισοδημάτων όλων των Ελλήνων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, ελευθέρων επαγγελματιων και συνταξιούχων, δηλαδή θα πιάσει και σένα. Πίστεψέ με δεν θα είναι …ευχάριστο, ούτε για σένα. Δεν σε συμφέρει. Σκέψου το λίγο καλύτερα και θα το δεις και συ.
5. Η “λύση ΕΡΤ” βέβαια έχει εξοικονομησει κάποια χρήματα γιατί …κατάργησε την ΕΡΤ. Θα δεις ότι επίσης αν κλείσεις και όλα τα νοσοκομεία, όλα τα σχολεία, όλα τα πανεπιστήμια και όλες τις δημόσιες υπηρεσίες θα …εξοικονομήσεις ακόμα περισσότερα χρήματα… Το ζήτημα αγαπητέ κ. Γεωργάνα δεν είναι να καταργείς αλλά να βελτιώνεις. Εκεί είναι η “μαγκιά”.
6. “Ὅλες οἱ καταβολὲς πρὸς καὶ οἱ είσπράξεις ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο”
Και πες ενός έχει οφειλές το δημόσιο. Δηλαδή του χρωστάει λέφτα το δημόσιο. Αυτός δεν θα δικαιούται να ψηφίζει; Δεν γίνεται αντιληπτό το επιχείρημα σου σε τι αποσκοπεί.
Αγαπητέ κ. Γεωργάνα τα επιχειρήματά σου είναι διάτρητα και ασαφή. Όταν εμμέσως απαιτείς από τους άλλους (επί της ουσίας υβρίζοντάς τους) να σε πάρουν στα σοβαρά να είσαι πιο τεκμηριωμένος σε παρακαλώ. Ο χρόνος όλων μας είναι περιορισμένος.
“Μὲ ἔχουν “χτυπήσει” ἀνώνυμοι, μὲ κακόβουλο τρόπο.”
Αγαπητέ Κυριάκο δεν είναι όλοι οι “ανώνυμοι” …ένας.
Αν και ειλικρινώς δεν θυμάμαι να έκανα κάτι τέτοιο, εαν πιστεύεις ότι και εγώ σε “χτύπησα” κάποτε πίστεψέ με δεν έγινε επίτηδες και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμην!
@Beriev
“…το όριο του “pure capitalism” σε βάθος χρόνου τείνει στον “crony capitalism”, δηλαδή οι έννοιες pure και crony capitalism ταυτίζονται…”
Ισως ναι και ειναι ενδιαφέρον πως εξελίσσεται η παγκόσμια οικονομία ανάλογα με την πρόοδο της τεχνολογίας. Πριν λίγα χρόνια οι διασυνοριακές συναλλαγές κατά το μεγαλύτερο ποσοστό αποτελούνταν από χρήμα (δηλαδή δανεισμό) και φτηνά αγαθά.
Τώρα σύμφωνα με McKinsey Global Institute αλλάζει η παγκόσμια δυαδικοποιημένη οικονομία προς ηλεκτρονικό εμπόριο και παροχή υπηρεσιών μέχρι consultancy. Οι “νάνοι” όπως τους αποκαλεί ο κ. Σταλιδης δεν παράγουν μόνο φτηνά φανελλάκια στην Ινδία, αλλά και ιδέες, σχέδιο και σιγά σιγά branding. Θα με ενδιέφερε να αναπτύξει την πρότασή του περαιτέρω.
«… ἔτυχε νὰ σκεφτεῖς»
«… καὶ ἂν γίνεται δὲν σημαίνει τίποτε καὶ αὐτό …»
« … Δὲν σὲ συμφέρει …»
Ἀσφαλῶς μεγάλο μέρος τῶν ἐκλογέων κρίνει ἐξ ἰδίων. Μόνον κατὰ τύχην σκέπτεται, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πραγματικὰ περιστατικά, ὅταν αὐτὰ δὲν ταιριάζουν στὰ κέφια του, καί, ὅποτε σκέπτεται, τοὺς ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικῶς τὸ ἰδιοτελὲς συμφέρον τους.
Παρὰ ταῦτα, δέν εἶναι ἄσκοπο νὰ τοὺς ἀπαντᾶ κανεὶς πότε, πότε.
Πρῶτον, ἀφοῦ οἱ Γερμανοὶ ἀνακυκλώνουν τὸ 80% τῶν συσκευασιῶν τους καὶ ἐμεῖς μόνον τὸ 20%, καὶ αὐτὸ μὲ ἀνεπαρκῆ καὶ δαπανηρώτατο τρόπο, εἶναι προφανὲς ὅτι, ἂν δεχθοῦμε ὅτι τὰ ἐνέχυρα δὲν διευκολύνουν τὴν ἀνακύκλωση, μένουμε μὲ δύο ἐκδοχές : γονιδιακὴ διαφορά, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ἐπιστήμη δὲν ἔχει τὸ παραμικρὸ στοιχεῖο, ἢ καλύτερη ἀστυνόμευση. Πῶς, ὅμως, ἀφοῦ καὶ λιγώτερους ἀστυνομικοὺς ἀνὰ πολίτη ἔχουν οἱ Γερμανοί ; Τοὺς ἀστυνομεύει, βέβαια, τὸ συμφέρον τους νὰ μὴν χάσουν τὸ ἐνέχυρο.
Δεύτερον, τὰ άραιωμένα άπόβλητα ἀπὸ τὰ χημικὰ ὅπλα δέν θὰ πεταχθοῦν στὴν θάλασσα, άλλὰ θὰ μεταφερθοῦν καὶ θὰ άποθηκευθοῦν στὴν ξηρά, μέχρι νὰ καταστοῦν ἀδρανῆ. Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν κίνδυνοι στὴν μεταφορὰ καὶ ἐπεξεργασία, ἀλλά, ἂν τ’ ἀφήσουμε ὅπως ἔχουν, θὰ πάθουμε αὐτὰ πού ἔπαθε ἡ Κύπρος μὲ τὴν ἔκρηξη στὸ Μαρί.
Τρίτον, γιὰ τὴν ἀναδιάρθρωση τοῦ δημοσίου, ὑπάρχουν, ὅπως φαίνεται, βαθυστόχαστες ἀντιρρήσεις, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καὶ ἀντίστοιχη ἐπιθυμία νὰ ἀνακοινωθοῦν δημόσια. Ἂς τὶς περιμένουμε …
Τέταρτον, ἡ ἐθνικὴ σύνταξη στὴν Βουλγαρία εἶναι 140 εὐρώ. Τὰ δικά μας 365 εἶναι ἀπολύτως ἀντίστοιχα μὲ τὴν διαφορὰ παραγωγῆς μεταξὺ Βουλγαρίας καὶ Ἐλλάδος, ἅν δὲν εἶναι καὶ πιὸ γενναιόδωρα γιὰ μᾶς. Ἡ ἐπιλογὴ στὴν πολιτικὴ ποτὲ δὲν εἶναι μεταξὺ τοῦ εὐχαρίστου καὶ τοῦ δυσαρέστου. Εἶναι μεταξὺ τοῦ δυσαρέστου καὶ τοῦ καταστροφικοῦ. Καὶ δὲν εἴμεθα ὅλοι στενοκέφαλοι ἰδιοτελεῖς ὥστε νὰ προτείνουμε γιὰ τὸ σύνολο μόνον τὴν πολιτικὴ ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ στενὸ ἰδιοτελές μας συμφέρον. Ἂν καὶ λίγοι εἶναι τόσο μπαρουφολόγοι ὥστε νὰ ἐπιδεικνύουν τόσο ξαδιάντροπα τὴν ἰδιοτέλειά τους.
Πέμπτον, πράγματι, κατὰ τὴν παραγωγὴ ποὺ ἔχουμε, άντίστοιχες ἱατρικὲς ὑπηρεσίες, ἀντίστοιχη ἐκπαίδευση καὶ ἀντίστοιχη ΕΡΤ θὰ ἔχουμε. Ἐκτὸς κι ἂν ξαναπέσουμε στὰ δανεικά, χάρη στὰ ὁποῖα, γιὰ κάποια χρόνια, ἀπολαμβάναμε πολὺ περισσότερα ἀπ’ ὅσα δουλεύαμε. Ὅποιος ὑποστηρίζει ὅτι ἀξίζουμε καλύτερα, χωρὶς νὰ παράγουμε ἀντιστοίχως, εἴτε εἶναι ἀνόητος, εἴτε ἁπλῶς δημαγωγεῖ.
Ἕκτον, ὅλοι ψηφίζουν, εἴτε χρωστοῦν, εἴτε δὲν χρωστοῦν. Ἁπλῶς ψηφίζουν σὲ χωριστὲς κάλπες αὐτοὶ ποὺ ἀλγεβρικῶς παίρνουν ἀπὸ τὸ εὐρύτερο δημόσιο καὶ σε χωριστές αὐτοί πού ἀλγεβρικῶς δίνουν στὸ δημόσιο. Μὀνον οἱ χρηματικὲς συναλλαγὲς μετροῦν, ὄχι οἱ πιστωτικὲς ἢ οἱ χρεωστικές. Αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως σαφές στὴν πρότασή μου σὲ ὅποιον γνωρίζει άνάγνωση. Εἶναι, ὅμως, καὶ ψυχιατρικῶς τεκμηριωμένο ὅτι ὁ φθόνος καὶ ἡ μειονεξία τυφλώνουν.
@Λευτέρης:
…αφού έχω συνειδητοποιήσει ότι ένας που γράφει το μικρό μου όνομα – Λευτέρης – με -οι- στην κατάληξη (ο αθεόφοβος), είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως.
Σχόλιό μου: χρειάζεσαι _ἐπειγόντως_ συνάντηση μὲ Ψυχίατρο. Ἐλπίζω νὰ σὲ προλάβω… Ἀγαπητέ, κλεῖσε ἄμεσα ραντεβοῦ…
“Αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως σαφές στὴν πρότασή μου σὲ ὅποιον γνωρίζει άνάγνωση. Εἶναι, ὅμως, καὶ ψυχιατρικῶς τεκμηριωμένο ὅτι ὁ φθόνος καὶ ἡ μειονεξία τυφλώνουν.”
Ναι, έτσι, έτσι, είναι πλέον ψυχιατρικώς τεκμηριωμένο…
@Ελοτανος
Ναι έτσι είναι, οι νέες τεχνολογίες θα δώσουν ευκαιρίες στην χώρα μας για δημιουργία μικρομεσαίων επιχειρήσεων “μικροπαραγωγής” υψηλής τεχνολογίας και όχι μόνο.
Βέβαια είμαι και αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι την παρουσίαση πριν δεκαετίες του πρώτου (διεθνώς) συμβατού IBM PC και Apple στον ίδιο υπολογιστή (παγκόσμια πρωτοτυπία εκείνη την εποχή), όπου ο “μεγάλος” Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν θα χάσει και αυτο το τρένο (της τεχνολογίας πληροφορικής δηλαδή).
Τελικά υπό την ηγεσία αυτού και των επομένων από αυτόν “ηγετών” η Ελλάδα κατάφερε να χάσει και αυτό το τρένο της τεχνολογίας…
Με αυτό το παράδειγμα απλά θέλω να σου δείξω ότι το παρόν Ελληνικό κατεστημένο είναι ικανό να βάλει φρένο και στις σύγχρονες ευκαιρίες ανάπτυξης της χώρας. Είναι διαπιστωμένο ότι πολλοί σε αυτή τη χώρα δεν θέλουν να αναπτυχθεί αυτή τεχνολογικά γιατί δεν τους συμφέρει. Ξέρουν ότι αν η Ελλάδα αναπτυχθεί αυτή θα χάσουν την εξουσία και την θέλουν μονίμως “ψωροκώσταινα”…
Τὸ τόσο γνώριμο καὶ βαρετὸ παραμύθι τοῦ περιουσίου λαοῦ, τὸν ὁποῖο ἡ φαύλη ἡγεσία του προδίδει συνεχῶς. Θυμόμαστε ὅλοι τὶς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις καὶ πορεῖες τῆς ΑΔΕΔΥ ὑπὲρ τῆς μηχανοργανώσεως τοῦ δημοσίου (καὶ τῆς ἀπολύσεως τῶν ὑπεραρίθμων πού θὰ προέκυπταν), ἀλλὰ οἱ προδότες ἡγέτες οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι. Καί, παρ’ ὅλ’ αὐτά, ὁ ἐξυπνότερος λαὸς τοῦ κόσμου τοὺς ἐπανεκλέγει πανηγυρικῶς.
Πιὸ συχνὰ διαβάζει κανεὶς αὐτὸ τὸ παραμύθι στὸ «Ἀντίβαρο» ἀπ’ ὅτι ὁτιδήποτε ἄλλο, πραγματικὸ ἢ φαντασιακό. Ἡ κεντρικὴ ἰδέα ὅσων ἀρχομανῶν καὶ σπουδαρχιδῶν τὸ ἐπαναλαμβάνουν εἶναι : «Σήκω ‘σὺ νὰ κάτσω ‘γώ».
κ. Γεωργάνα, αν θες πες μας σε παρακαλούμε, τι επάγγελμα κάνεις επιτέλους;…
Χα, χα! Ο “Beriev” ερωτά τον Γεωργάνα τί επάγγελμα κάνει! Σιγά να μην απαντήσει. Μια ματιά στο timing των μέχρι στιγμής σχολίων μόνο της σημερινής ημέρας 2 Μαϊου: O ερωτών ψευδώνυμος Beriev – 2:40, 2:52, 9:37, 9:50, 11:24, 11:41, 15:32. O ερωτώμενος επώνυμος Γεωργάνας: 7:22, 11:13, 14:11 και έπεται συνέχεια… Δήλα δή; ………………………..! Αυτή τη δουλειά κάνουν ολημερίς κι έρχονται μετά να σχολιάζουν καταστάσεις και άλλους επώνυμους κι ανώνυμους και γενικώς στο Αντίβαρο. …………………….
H δημοσίευση αυτή έχει υποστεί επεξεργασία από την Διαχείριση λόγω ανάρμοστης γλώσσας.
@Ἀνδρέα Σταλίδη
@κ. Γεωργάνα,
Νομίζω ὅτι ἤδη καταλαβαίνετε, ὁ μὲν γιὰ πράγματα ποὺ
τοῦ παραπονέθηκα προσωπικὰ καὶ γιὰ τὸν λόγο ποὺ ἀπέσυρα
τὰ ταπεινά μου κειμενάκια ἀπὸ τὸ Ἀντίβαρο, καὶ ὁ δὲ γιὰ τὴν
ἀ-νοησία του νὰ ἐπιμένει νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ ἀνωνύμους
ψυχαναγκαστικούς.
Ὁ τῦπος ποὺ γράφει μὲ τὸ ψευδώνυμο Ἐλευθέριος πάσχει
ἀπὸ βαρειᾶς μορφῆς πνευματικὴ ἀσθένεια. Νοσεῖ σοβαρά. Προσέξτε
το λίγο αὐτό. κ. Γεωργάνα σταματεῖστε το κι ἐσεῖς ἐδῶ, γιατὶ
τοῦ τροφοδοτεῖτε τὸ μηδενικό του ἐγώ.
Ἀνδρέα, θὰ γράψω ἕνα ἄρθρο, ὅπου θὰ καταθέτω
τὴν ἄποψή μου, ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ μὲ τὰ χρόνια
μελέτης καὶ συζητήσεων, πάνω στὸ κείμενο τοῦ Κων. Χολέβα,
γιὰ τὸ ὁποῖο ἤδη εἴπαμε ἀρκετά. Ἀπλὰ θὰ ἤθελα νὰ τὰ γράψω
συστηματικά.
Τὸ θέμα τοῦ σχολιασμοῦ πρέπει νὰ τὸ προσέξουμε ὅλοι
πιά, διότι ὅπως βλέπετε, σοβαρότατα ἄρθρα (σὰν τὸ
παραπάνω) πνίγονται στὴν κυριολεξία ἀπὸ τὶς
ἀρλοῦμπες μανιοκαταθλιπτικῶν. Εἶναι σοβαρὴ ἡ περίπτωση
αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων: γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καλύπτονται
μὲ ψευδώνυμα, γιατὶ ἤδη τοὺς γνωρίζει ὁ περίγυρός τους…
Ἄς ἐνθαρρυνθεῖ ἡ ἀρθρογραφία. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι
ὁ Α.Σ. τὸ ἔχει κάνει αὐτὸ πολλὲς φορές, μὲ προσκλήσεις
ἀρθρογραφίας, γιὰ τὴν Παιδεία, γιὰ τὴν Ταυτότητα κλ.π.
Μάλλον, κ. Γεωργάνα, θὰ πρέπει νὰ προσανατολιστεῖτε
κι ἐσεῖς πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση…
Θερμὲς Εὐχές,
Κ
Καλώς τον φίλο μας τον Λευτεράκη.
Τι έγινε τρολάκι Λευτεράκη στόμωσε το αγαπημένο σου τσοντοσάιτ και είπες να κάνεις χαβαλέ με τους σχολιαστές (επωνυμους και ανώνυμους) των πατριωτικών blogs;
Δε μου λες ρε τρολάκι Λευτεράκη (όσο λένε εσένα Ελευθέριο άλλο τόσο λένε εμένα Beriev) εσύ μπαίνεις λιγότερες από 7 φορές την ημέρα στο ίντερνετ;
Αλλά ξέχασα εσύ δουλεύεις συνεχώς και με τα δυο τα χέρια και τα πόδια ενίοτε, θαυμάζω την αντοχή σου ρε παιδί μου.
Για το θέμα ανώνυμων vs επώνυμων θα γράψω τώρα δυο πράματα και δεν ξανασχολούμαι.
Στο παρόν blog ως επί το πλείστον τακτικά γράφουν σχόλια ανώνυμοι και μερικοί στάνταρντ “επώνυμοι” (τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται). Προσωπικώς δεν νομίζω να έχω γράψει σχόλια για κανέναν από τους επώνυμους παρά μόνον από τη στιγμη που άρχισα να δεχομαι υβριστικές επιθέσεις αναίτια από μερικούς από αυτούς.
Τη ζημιά για το μπάχαλο που έχει γίνει πιστεύω την ξεκίνησε ο τρολάκης Λευτεράκης ο οποίος πέτυχε και τον σκοπό του. Στη συνέχεια το πράγμα φούντωσε με τον Ροδίτη ο οποίος επειδή μάλλον δεν ασχολείται και πολύ με το ίντερνετ νόμισε ότι όλα είναι “επώνυμα” μέσα σε αυτό, τον τσίτωσε και ο Λευτεράκης και πλέον δεν μπορούσε κανείς ανώνυμος να στείλει μήνυμα (ακόμα και χωρίς επώνυμους αποδέκτες) χωρίς να τα “ακούσει” από τον Άντυ και τους λοιπούς “επώνυμους” οι οποίοι έφτασαν πλέον σε σημείο ό,τι και να γράψει ανώνυμος να διατυμπανίζουν ότι είναι ανοησία χωρίς καν επιχειρήματα.
Πιστεύω ότι δεν έχω πειράξει κανέναν χωρίς να με έχει βρίσει πρώτα αυτός και έχω ήσυχη την συνείδησή μου.
Θα μειώσω τον αριθμό των σχολιασμών μου και παρακαλώ όποιον διαφωνεί με αυτά που μπορεί να γράψω κάποια στιγμή να μην με λέει ανεύθυνο, ψυχαναγκαστικό, πούστη, τρωγλοδύτη, αυνάνα κλπ κλπ. επειδή γράφω ανωνύμως. Είναι γούστο μου και καπέλο μου όσο επιτρέπεται από το blog.
ΥΓ
Last but not least θα ήθελα να συγχαρώ τον ……….”Λευτεράκη” (ή όπως τον λένε στ’αλήθεια) για την επιτυχία του έργου του με την επωνυμία “διάλυση των σχολίων του Αντίβαρου” και να του ευχηθώ να βρει τ………………………………………………
Το μήνυμα αυτό έχει υποστεί επεξεργασία από την διαχείριση λόγω ανάρμοστου λόγου.
Χα, χα, …………………………, τώρα μας έκανες με τα κρεμμυδάκια! δεν το ανέχεσαι έ;
κατά τα άλλα ζητάς από άλλους βιογραφικά στοιχεία και τι δουλειά κάνουν.
Το τι δουλειά κάνεις εσύ δεν χρειάζεται να μας το πεις, φαίνεται από τη συχνότητα και το ωράριο των σχολίων σου σε καθημερινή βάση και ώρες εργάσιμες (για τους άλλους βεβαίως). Κι από πάνω έρχεσαι μέσω “σοβαρών” σχολίων να μας κάνεις υποδείξεις πως θα επανεκκινήσει η οικονομία και θα πάει μπροστά η χώρα∙ κι όταν κάποιος ξεμπροστιάζει την αρχιτεμπελιά σου οδύρεσαι και βρίζεις αλλά και πας ατυχώς να δικαιολογηθείς λέγοντας ψέμματα στον ίδιο τον εαυτό σου για να “καθησυχάσεις τη συνείδησή σου!” Για φέρε ένα link που να παραπέμπει σε κάποιο υβριστικό μου σχόλιο δικό μου εναντίον σου. Πειρακτικό ναι, υβριστικό δεν θα βρείς. Τον μόνο που έχω βρίσει ασύστολα εδώ μέσα είναι το φιλαράκι σου ο Γεωργάνας και γνωρίζει πολύ καλά αυτός τους λόγους.
Τώρα αν νομίζεις ότι αυτά με τα “Λεφτεράκια” και τα “τρολάκια” με μειώνουν όπως έχεις στόχο, πλανάσαι∙ ότι είμαι λιγάκι πειραχτήρι το γνωρίζω και για μένα η Βουγιουκλάκη είχε τραγουδήσει εκείνο το “κάτσε καλά Λευτέρη Λευτεράκη” αλλά εκείνη είχε χάρη και τσαχπινιά, ενώ εσύ ……………………………………. Τουλάχιστον ………………………………………..!
H δημοσίευση αυτή έχει υποστεί επεξεργασία από την Διαχείριση λόγω ανάρμοστης γλώσσας.
Προς Beriev,
ναι, δεν διαβάζω συστηματικά τα σχόλια με σκοπό να αφαιρέσω ή να τα περικόψω. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι δεν τα διαβάζω καθόλου, ούτε ότι δεν τα βλέπω βιαστικά για τυχόν ύβρεις.
Όπως έχω επίσης πει, με ενδιαφέρει να γίνεται διάλογος επί της ουσίας και όχι να εξαντλείται σε ad homimen επιθέσεις «είσαι ανώνυμος, είσαι troll, είσαι τρελλός, είσαι ψυχασθενής, είσαι το ένα, είσαι το άλλο». Δυστυχώς, διαπιστώνω μία ροή προς τέτοιου είδους αντιπαράθεση, η οποία 1. με θλίβει, και 2. την θεωρώ προσβλητική, ειδικά όταν συνοδεύεται από σχόλια του τύπου «αυτά γράφονται στο Αντίβαρο, έτσι είναι οι αρθρογράφοι/σχολιαστές στο Αντίβαρο», δηλαδή όταν συνοδεύεται από μία ακατανόητη γενίκευση όπου ο φέρων επιδιώκει να εμφανιστεί υπεράνω όλων.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφ’ ενός επειδή το άρθρο είναι δικό μου και αφ’ ετέρου επειδή διέγνωσα μία ουσία στην τοποθέτηση (την οποία κατάφερα να εκμαιεύσω από τον συγκεκριμένο χρήστη), απάντησα επίσης επί της ουσίας. Το έκανα για να στρέψω την συζήτηση στην ουσία, και ασφαλώς θα το ξανακάνω.
Προς Γ. Γεωργάνα,
ποιος σας είπε ότι δεν αντιλαμβάνομαι το κοινωνικό κόστος αυτών των απόψεων; το αντιλαμβάνομαι και το γνωρίζω. Όταν πέθανε η Θάτσερ, κάποιος θυμήθηκε ότι πριν από 1-1.5 χρόνια, στο μέσον δηλαδή της θητείας Κάμερον, όταν αυτός την ρώτησε πώς βλέπει την κυβέρνησή του, του αποκρίθηκε το εξής: «νομίζω είσαι πάρα πολύ δημοφιλής για το μέσον της θητείας σου. Αν δεν είσαι τώρα στο ναδίρ δημοτικότητας, σημαίνει ότι δεν κάνεις πολλά πράγματα». Σημειωτέον ότι βρισκόταν 10 μονάδες πίσω από τους Εργατικούς.
Περί «Ελευθέριου»,
όταν υπήρξε η κόντρα με τον Α.Ρ., έλεγξα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης γράφει συστηματικά από την ίδια ip διεύθυνση, ότι είναι εγεγραμμένος χρήστης, άρα έχει δώσει γνήσια email διεύθυνση και ότι η διεύθυνση αυτή δικαιολογεί να έχει το επίθετο που ισχυρίζεται ότι έχεi. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι αρκετά για να μην είναι περισσότερο ανώνυμος από άλλους.
Προς όλους.
Ειλικρινά πιστεύω ότι κατά 80% οι κόντρες οφείλονται σε παρεξηγήσεις. Αν επικεντρωθείτε όλοι στο περιεχόμενο και όχι στο ποιος το εκφράζει, θα έχει γίνει ένα βήμα παραπάνω για μία ορθολογική συζήτηση με σοβαρή αντιπαράθεση που (ελπίζω) όλοι επιθυμούμε.
Επαναλαμβάνω ότι εάν το φαινόμενο εκτρααχυνθεί περισσότερο, οι διαθέσιμες επιλογές κινούνται γύρω από τον περιορισμό του σχολιασμού, τον οποίον κανένας (ελπίζω) δεν θέλει.
Επίσης, η προσφορά για αρθρογραφία ισχύει προς τους ενδιαφερόμενους. Μεγάλη ανοχή μπορεί να μην υπάρχει στον κόσμο των σχολίων, αλλά στην αρθρογραφία υπάρχει, όσο κι αν αυτό δεν είναι αντιληπτό από όλους.
Ανδρέας.
«νομίζω είσαι πάρα πολύ δημοφιλής για το μέσον της θητείας σου. Αν δεν είσαι τώρα στο ναδίρ δημοτικότητας, σημαίνει ότι δεν κάνεις πολλά πράγματα»
Η Θάτσερ έχει πει πολλές σοφιστείες κατά τη διάρκεια της ζωής της. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα ένας λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να της πει το γιατί ο “καλός” πολιτικός πρέπει συνεχώς να κάνει να υποφέρει ο μέσος πολίτης της χώρας του (που υπονοεί το ναδιρ δημοτικότητας) για να έχει παράξει έργο; Πόσες δεκαετίες πρέπει να γίνεται αυτό;
Άραγε στην Βρετανία υπόφερε ποτέ π.χ. το Σίτυ όσο ο απλός λαός;
Πολύ σωστά ! Ἀντὶ νὰ ὑποφέρει ὁ μέσος πολίτης τῆς χώρας ἀπὸ τὶς μίζερες ὑπενθυμίσεις ὅτι γιὰ νὰ βρεῖ κάποτε δουλειὰ (ὄχι ἀργομισθία) πρέπει νὰ σταματήσει ἡ ἀκατάσχετη, άκόμη καὶ σήμερα, αἱμορραγία χρηματικῶν πόρων πρὸς σφραγιδοθέτες ὑπαλλήλους καὶ συνταξιούχους (ποὺ ἔχουν πληρώσει εἰσφορὲς ποὺ φθάνουν γιὰ συντάξεις μόλις ἑπτὰ ἐτῶν), μπορεῖ κάλλιστα νὰ διαβάζει ὅτι ἡ σωτηρία ἔγκειται στὰ Big Data. Καὶ νὰ χρειάζεται νὰ βγάζει ὁ «μίζερος» μὲ τὸ τσιγκέλι τὴν ὁμολογία ὅτι Big Data καὶ παρασιτισμὸς δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρξουν.
Ἡ διαπίστωση ὅτι «ἡ ἐπιλογὴ στὴν πολιτικὴ ποτὲ δὲν εἶναι μεταξὺ τοῦ εὐχαρίστου καὶ τοῦ δυσαρέστου· εἶναι μεταξὺ τοῦ δυσαρέστου καὶ τοῦ καταστροφικοῦ» εἶναι κοινὸ κτῆμα τῶν ξενερώτων ψηφοφόρων τῆς Δύσεως. Ὁ ἐξυπνότερος, ὅμως, λαὸς τοῦ κόσμου δὲν μπορεῖ, φαίνεται, νὰ τὴν χωρέσει στὸν μεγάλο νοῦ του. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε, ἀφοῦ βλέπει γύρω του ἑκατομμύρια συμπολιτῶν του, οἱ ὁποῖοι, ἔστω γιὰ λίγα χρόνια, μπόρεσαν νὰ ἁποφύγουν, μὲ δανεικὰ καὶ ἐπιχορηγήσεις άπὸ τοὺς φιλαργύρους τοκογλύφους τῆς Δύσεως, τὴν μιζέρια τῆς πραγματικότητος. Παριστάμεθα, λοιπόν, μάρτυρες τοῦ θεάματος νὰ διαγκωνίζονται ὅλοι οἱ πολιτικοὶ στὴν Ἐλλάδα νὰ παραστήσουν ἑαυτοὺς ὡς χαζοχαρουμένους, κοινωνικῶς εὐαισθήτους κεντροαριστερούς, ἀπὸ τὴν «Χρυσῆ Αὐγὴ», μέχρι τὸ ΚΚΕ. Καθαρὴ ἀναξιοπρέπεια εἶναι αὐτό, καθ’ ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ εὐαίσθητοι γνωρίζουν ὅτι ψεύδονται καὶ οἱ ψηφοφόροι ξέρουν ὅτι εἶναι «λόγια αὐτὰ καὶ θεατρικά».
Beriev, δεν το θεωρώ σοφιστία, διότι δεν δέχομαι ότι το ναδίρ της δημοτικότητας υπονοεί ότι υποφέρει ο μέσος πολίτης. Βρίσκεται κανείς σε δυσαρέσκεια, όταν νιώθει ότι γίνεται κάτι εις βάρος του σε βραχυπρόθεσμο χρόνο. Αυτό είναι δυνατόν σε βαθύ χρόνο να τον ευνοήσει. Και τον ίδιο, αλλά και την χώρα του. Μία παράμετρος σε οποιαδήποτε ανάλυση είναι ότι έχει την έμφυτη τάση ο άνθρωπος να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στα σύγχρονά του πράγματα, ακόμη και όταν αξιολογεί γενικεύσεις. Θα έλεγα λοιπόν να μην προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από αυτά στην τρέχουσα οικονομική κρίση της Ελλάδας. Δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα καθαρά.
κ. Γεωργάνα, μπορεί να γνωρίζετε πολλαπλώς περισσότερα πράγματα από μένα και να εκφράζεστε με απείρως καλύτερο τρόπο, όμως δεν παύετε να μπλέκετε πράγματα μεταξύ τους και να τα παρερμηνεύετε, όσο καθαρά κι αν φαίνεται ότι τα γράφετε (και όντως τα γράφετε πολλές φορές, τόσο που εκπλήσσομαι). Λοιπόν, ούτε προσέφερα, ούτε καν υπενόησα ποτέ ότι «η σωτηρία έγκειτα στα Big Data». Διαστρεβλώνετε τα λεγόμενά μου, τόσο που δεν μοιάζουν καν δικά μου.
Είπα ότι η χώρα πρέπει να δει μπροστά, ότι ο κόσμος αλλάζει γύρω μας, ότι ακόμα και τις οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις δεν μπορούμε να τις δούμε με τον τρόπο της παλιάς οικονομίας.
(Πρόσθεσα, στο βήμα αυτό, ότι και οι δικές σας συγκεκριμένες προτάσεις εμμένουν να βλέπουν τα πράγματα με τον παραδοσιακό τρόπο, γι’ αυτό και παρά τον αντι-κρατικιστικό άξονα, σε πρωτοβουλίες του κράτους προσβλέπουν, έστω και ριζοσπαστικής φύσης, όπως με τα πανεπιστήμια – παρεμπιπτόντως: ποια είναι η διαμετρική εικόνα που έχετε; α. ότι γίνεται σύγχρονη έρευνα και σε άλλα ιδρύματα πέραν των τριών ερευνητικών κέντρων που ανέφερα ή β. ότι δεν γίνεται ούτε εκεί;).
Συνεχίζω. Είπα και λέω ότι οι υφιστάμενες αλλαγές στον κόσμο γύρω μας επιβάλλουν μία εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, ότι ευκαιρίες θα δοθούν σε όσους αντιληφθούν τη νέα αυτή κατάσταση, ότι το γεωγραφικό προβάδισμα συρρικνώνεται, ότι οι μεσαίοι παίκτες (παγκοσμίως) χάνουν μερίδιο αγοράς, ότι αναδεικνύονται μυριάδες παγκόσμιοι «νάνοι» και ότι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να ωθήσουν ακόμα και μία ολόκληρη οικονομία μπροστά (όχι σε ορίζοντα μηνών ή ολίγων ετών, αλλά δεκαετιών, οπότε προφανώς δεν αναφέρομαι στην παρούσα οικονομική κρίση, αλλά στην επιβίωση της χώρας τον 21ο αιώνα), ότι όλα αυτά χρειάζονται ένα ευέλικτο πλαίσιο λειτουργίας χωρίς προσκόμματα, ο οποίος θα ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα, αλλά και συγκεκριμένες κατευθύνσεις στα σχολεία/πανεπιστήμια για να γίνουν αντιληπτές οι νέες συνθήκες, οι οποίες επιβάλλουν εν τέλει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ακόμα και όσον αφορά στην απόκτηση γνώσης! Δεν είναι πλέον απαραίτητο να σπουδάσεις στο ΜΙΤ για να αποκτήσεις γνώσεις της τελευταίας τεχνολογίας. Μπορείς να το κάνεις από ένα υπόγειο σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου ή από το πιο απόμερο μέρος της γης. Ότι ακόμα και οι παραδοσιακές ικανότητες για μία επιτυχή καριέρα είναι ίσως παρωχημένες(!).
Με δυο λέξεις, χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα που αναφέρθηκε πιο πάνω, λέω ότι το τραίνο του 21ου αιώνα ξεκίνησε. Πρέπει να ανιχνεύσουμε την κατεύθυνσή του και να το γραπώσουμε. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με την κρίση (ώστε να παρουσιάζεται ως «λύση σωτηρίας». Θα τα έλεγα ακόμα κι αν η Ελλάδα εμφάνιζε σήμερα ανάπτυξη 5% ή είχε το μισό ή το ένα δέκατο του χρέους που έχει σήμερα. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι «εύκολο». Το εύκολο είναι η στασιμότητα. Το δύσκολο είναι η αφομοίωση της αλλαγής.
Για να ξεκινήσει κανείς τα δύσκολα πράγματα και να κάνει το ελάχιστο πρώτο βήμα, πρέπει υποχρεωτικά να μη βλέπει τους άλλους με καλούπια. Να κάνει τον κόπο να προσπαθεί να τον καταλάβει. Διότι τα πάντα είναι προοπτική. Αυτή μας δίνει σφαιρικότητα. Χωρίς αυτή, γινόμαστε μονολιθικοί.
Ανδρέας.
@admin
Είναι μεγάλο το θέμα και καθένας το βλέπει από την προοπτική του.
Για πολλούς ο νεοφιλελευθερισμός φαντάζει το απόλυτο οικονομικό σύστημα δικαίου και ανάπτυξης. Μια προσεκτικότερη ματιά όμως δείχνει ότι δεν δουλεύει στην πράξη, είναι μια ουτοπία, όπως ήταν και ο κομμουνισμός στην αντίπερα όχθη, άψογο σύστημα στην θεωρία αλλά στην πράξη ανεφάρμοστο.
Νομοτελειακά (όπως αποδεικνύεται στις μέρες μας) οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη οικονομική συρρίκνωση της μικρομεσαίας τάξης και την συγκέντρωση του πλούτου σε μια ελάχιστη διεφθαρμένη μειοψηφία.
Εν ολίγοις σε βάθος χρόνου νεοφιλελευθερισμός, κομμουνισμός και φασισμός συμπίπτουν γιατί καταφέρνουν να συγκεντρώσουν πλούτο και εξουσία σε μικρές μειοψηφίες του πληθυσμού.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Οι λεπτομέρειες της απόδειξης ξεφεύγουν τα όρια ενός σχολίου. Υπάρχει εκτενής βιβλιογραφία στο θέμα πλέον. Χαρακτηριστικότερο το βιβλίο του Stiglitz “The price of inequality”. Πάνω στο θέμα του καπιταλισμού και της ανισότητας πρόσφατα βγήκε ένα εξαιρετικό βιβλίο από τον Piketty το “The Capital” (για το city του Λονδίνου και την wall street βέβαια όχι και τόσο καλό…)
Πῶς νὰ τὸ γράψω καθαρώτερα ; Ὄχι μόνον δὲν ἔχουμε κάνει ἀκόμη ὅ,τι πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ κάνουμε πρῶτο, πρῶτο ὥστε κάποτε «νὰ δοῦμε μπροστά», άλλὰ καὶ ὅταν μᾶς δείχνουν τὸν μόνο πανθομολογουμένως δυνατὸ δρόμο γιὰ νὰ προχωρήσουμε, ἀποστρέφουμε μὲ βδελυγμία τὸ βλέμμα. Κοιτᾶμε πίσω, στὸν ἀπωλεσθέντα παράδεισο τῶν δανεικῶν καὶ τοῦ παρασιτισμοῦ, ἐνῶ τὸ πληκτρολόγιό μας γράφει ὅτι, πράγματι, μετανοήσαμε καὶ κοιτᾶμε τὸ μέλλον. Καὶ οἱ ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποί μας ἔχουν ἀρχίσει ἀπὸ μακροῦ τὸ ξήλωμα ὅσων οὐσιωδῶν μέτρων ἐξυγιάνσεως τῆς οἰκονομίας μας εἶχαν ἐξαναγκασθεῖ νὰ λάβουν ἀπὸ τὴν τρόϊκα.
Σᾶς ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὁ χαζοχαρούμενος κρατισμός δὲν ξεριζώνεται εὔκολα κι ἐσεῖς μοῦ λέτε ὅτι αὐτὸ εἶναι παλαιὰ μόδα. Θὰ γίνει παλαιὰ μόδα, μόνον ὅταν λάβουμε ὅλα τὰ ὀδυνηρὰ μέτρα. Μέχρι στιγμῆς ἀπέχουμε, ἂν δὲν ὀπισθοδρομοῦμε.
Beriev, ξεκίνησα να γράφω και μία τελευταία παράγραφο, αλλά την άφησα στη μέση. Ήθελα να πω το εξής. Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να βλέπουμε τα πράγματα ιδεολογικοποιημένα. Αυτό μας οδηγεί 1. σε ακραίες απόψεις και 2. στην αδυναμία ανάγνωσης της διεθνούς πραγματικότητας. Εγώ ζω στην Αγγλία. Για το μέσο ελληνικό μάτι, η Αγγλία είναι μία ακραία νεοφιλελεύθερη χώρα. Ας πούμε ότι είναι δεκτό, τουλάχιστον συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Επειδή πιστεύω γενικά ότι δεν έχει τόσο σημασία πού βρίσκεται κανείς, αλλά προς τα πού πηγαίνει, θα πω ότι το εκκρεμές έχει ήδη αρχίσει να γυρίζει πίσω. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή αλλαγές, μάλιστα από τη Συντηρητική παράταξη του Κάμερον, που δυναμώνουν τον ρόλο του κράτους. Όχι ως παίκτη, αλλά ως ρυθμιστή. Όχι απλώς με το να αναβαθμίζουν τον ρόλο της ρυθμιστικής αρχής σε κάθε τομέα της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά ξαναγράφοντας σχεδόν από την αρχή, τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο χώρος που γνωρίζω περισσότερο είναι ο χώρος της ενέργειας και στον χώρο αυτόν το τοπίο αλλάζει με το κράτος να ανακτά έναν ισχυρό ρόλο. Τα λέω αυτά για να ξεκινήσουμε την ανάγνωση της πραγματικότητας έχοντας στο μυαλό μας ότι θα χρειαστούμε πολλά χρώματα για να την περιγράψουμε και όχι μόνο άσπρο ή μαύρο.
Πάντως, θα πω και ότι ξεφύγαμε και το θέμα (μου) δεν ήταν ούτε οι κοινωνικές ανισότητες, ούτε η οικονομική θεωρία, ούτε η σύγκριση ιδεολογιών. Το θέμα μου είναι ότι ο κόσμος αλλάζει γύρω μας. Όχι μόνο για μας, αλλά για όλους. Ευκαιρίες υπάρχουν και θα υπάρξουν. Αλλά πρέπει να προηγηθεί μία αντίληψη της νέας πραγματικότητας. Να πάρουμε το ελικόπτερο, να σηκωθούμε ψηλά, να δούμε τα πράγματα από απόσταση ώστε να μην επηρεάσει ο μικρόκοσμός μας την αντίληψή της, και τότε θα δούμε καθαρότερα. Θα πρέπει να απαλλαγούμε και από ιδεοληψίες. Αντιλήψεις του τύπου ότι οι κακοί συνομωτούν εναντίον μας, όλα γίνονται για το κακό μας κλπ είναι εξίσου κακές με τους εφυσηχασμούς ότι σωθήκαμε. Αλλαγή υποδείγματος πρέπει να κάνουν όλοι. Όχι μόνο εμείς. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι προσπαθούν, ενώ εμείς ρέπουμε στα παραμύθια, στα καλούπια, στις ασπρόμαυρες αναγνώσεις, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και σοβαρής αξιολόγησης των αιτιών της οικονομικής δυσμάρειας.
@admin
“Ευκαιρίες υπάρχουν και θα υπάρξουν”
Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα, μάλιστα είμαι βεβαιος ότι ΘΑ υπάρξουν.
Οι νέες τεχνολογίες και η διάχυση της γνώσης λόγω της ανάπτυξης του διαδικτύου και ευρύτερα της τηλεπικοινωνίας, σε συνδυασμό με την ευκολια μετακίνησης σε όλα τα μέρη της γης δίνουν πλέον την ευκαιρία και στην χώρα μας να μην χάσει τα “τρένα” των “big data” που ανάφερες, της νανοτεχνολογίας, των νέων φαρμάκων, των νέων μεθόδων αγροτικής παραγωγής, των ευκαιριών που θα ανοίξουν οι όλο και καλύτερες μέθοδοι τρισδιάστατης εκτύπωσης, οι ευκαιρίες καινοτομίας στους τομείς της τεχνητής νοημοσύνης στο business intelligence και αλλού, οι online εφαρμογές βασισμένες στο cloud, η online διαφήμιση που ήδη έχουμε εξαιρετικές εταιρίες και startups και αλλού.
Sky is the limit για την πατρίδα μας λοιπόν και ας έχουμε χρεωκοπήσει. Αλλά…
Θα ξαναγίνω κουραστικός, γραφικός, κολλημένος ή ότι άλλο θα μπορούσε να με πει κανείς αλλά θα το ξαναπω: το πρόβλημα της χώρας είναι η οικονομο-πολιτική της ελιτ ή λαϊκιστί οι νταβατζήδες, τα πολιτικά σόγια και η αλληλοδιαπλοκή τους.
Ποτέ αυτός ο εσμός δεν θα αφήσει να αναπτυχθεί εντός Ελλάδος μεγάλη εταιρεία ή πλήθος μικρών εταιρειών που θα πλησιάσει σε κύκλο εργασιών ποσοστό του ΑΕΠ παρόμοιο με αυτό που κατέχουν αυτοί γιατί ξέρουν ότι στη συνέχεια θα χάσουν και την εξουσία.
Εν ολίγοις ποτέ στην χώρα μας δεν θα χώραγε ένας Steve Jobs και ένας …Λάτσης ή ένας Elon Musk και ένας Βαρδινογιάννης ή ένας Larry Page και ένας Sergey Brin με έναν Μπόμπολα to name a few… Θα είχαν π.χ. “κοπεί τα πόδια” του Steve προτού καν προλάβει να φύγει από το γκαραζ της οικογένειάς του…
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα κατάφερε να χάσει το τεχνολογικό τρένο των 80s και των 90s, των χρυσών δεκαετιών της πληροφορικής παγκοσμίως, της μοναδικής ίσως τεχνολογικής επανάστασης που διάχυσε τόσο πλούτο και καινοτομία σε τόσο μεγάλο μέρος του ενεργού δυναμικού των περισσοτέρων αναπτυγμένων κρατών.
Ποιες ελληνικές εταιρείες κατάφεραν να εδραιωθούν από αυτή την περίοδο και να έχουν διεθνή ρόλο σήμερα; Δεν έρχεται καμμία στο μυαλό ή καμμία που να έχει σοβαρό τουλάχιστον παγκόσμιο αντίκτυπο.
Το χάσαμε και εκείνο το τρένο λοιπόν παρ’ολο (που είχα ακούσει με τα αυτάκια μου) τον μακαρίτη τον Ανδρέα να λέει με το στοματάκι του ότι δεν θα το χάσουμε.
Χιλιάδες Έλληνες, λαμπρά μυαλά, έστησαν και δούλεψαν σε μεγάλες εταιρείες του χώρου στο εξωτερικό, στην ξενιτιά, γιατί να μην έμεναν εδώ; Γιατί να μην τους κράταγε η πατρίδα βοηθώντας υλικά και πρωτίστως ηθικά και νομικά την καινοτομία;
Η πρόσφατη ιστορία λοιπόν δέιχνει ότι το κατεστημένο που διοικεί την χώρα, που είναι περίπου το ίδιο εδώ και σαράντα χρόνια, δεν θέλει την ανάπτυξή της.
Την θέλει ψωροκώσταινα, απλά για να την εξουσιάζει αυτό εσαεί. Ξέρει ότι τα όρια του είναι χαμηλά οπότε κόβει ότι απειλεί να το ξεπεράσει…
Αφού λοιπόν «ευκαιρίες θα υπάρξουν», τότε δε μας ενδιαφέρει ότι «το κατεστημένο που διοικεί τη χώρα είναι περίπου το ίδιο εδώ και σαράντα χρόνια (και) δεν θέλει την ανάπτυξή της (και) την θέλει ψωροκώσταινα, απλά για να εξουσιάζει αυτό εσαεί». Μας ενδιαφέρει να αντιληφθούμε, να επισημάνουμε, να προσδιορίσουμε αυτές τις ευκαιρίες, να συζητήσουμε σοβαρά (όσοι είναι δυνατόν να τον κάνουν) για το πώς δεν θα χάσουμε κι αυτό το τραίνο, και από κει και πέρα το κατεστημένο θα πρέπει να αλλάξει επί της ουσίας του. Δεν έχω τον τρόπο για το τελευταίο, γι’ αυτό δεν το σχολιάζω περισσότερο. Στο πρώτο σκέλος όμως, νομίζω υπάρχει χώρος να κατατεθούν οι οπτικές του καθενός, και αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω.
Ανδρέας.
Τὸ κατεστημένο, δυστυχῶς, εἶναι μέσα στὸ κεφάλι τῶν συντριπτικῶς περισσοτέρων πολιτῶν τῆς χώρας, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν πολεμᾶται μὲ άλλαγὲς ἡγεσίας. Αὐτὸ μᾶς ὑπαγορεύει νὰ κοιτάζουμε συνεχῶς πίσω στὸν ἀπωλεσθέντα παράδεισο τῆς δανεικῆς εὐ
-ημερίας. Κατὰ τὴν γνώμη μου, ἕνας ἀκόμη παράγων γιὰ τὴν στασιμότητα εἶναι ἡ ἰδέα ὅτι οἱ «εὐκαιρίες» εἶναι τραῖνα ποὺ περνοῦν καὶ φθάνει νὰ ἀρπαχθεῖ κανεὶς άπὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά. ἡ σύγχρονη οἰκονομικὴ σκέψη τῆς ἐνδογενοῦς ἀναπτύξεως λέει τι αὐτὸ ἰσχύει μόνον γιὰ εὐκαιρίες γιὰ μεμονωμένα ἄτομα. Γιὰ κοινωνίες ὀλόκληρες ἰσχύει ὅτι πρέπει μόνες τους να φτιάξουν τὶς γραμμὲς, τοὺς σταθμοὺς, τὶς πλατφόρμες καὶ τοὺς συρμούς. Κρίνοντας άπὸ τὰ χάλια τῆς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης στὴν Ἑλλάδα (γιὰ τὴν ὀποία μαθαίνω ὅτι ἀναλίσκεται στὴν παραγωγὴ ἐπιστημονικῶν δημοσιεύσεων καὶ πάλι ὄχι τοῦ ἀνωτάτου ἐπιπέδου καὶ πολύ μακρὰν κάθε πρακτικῆς ἐφαρμογῆς) ἀπέχουμε πολύ.
“Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν;”
https://www.youtube.com/watch?v=kuRbI4uhapo
@admin
“Αφού λοιπόν «ευκαιρίες θα υπάρξουν», τότε δε μας ενδιαφέρει ότι «το κατεστημένο που διοικεί τη χώρα είναι περίπου το ίδιο εδώ και σαράντα χρόνια”
Νομίζω ότι το ζητούμενο της συζήτησης δεν είναι μόνον η εκμετάλλευση των ευκαιριών που θα παρουσιαστούν σε καθαρά προσωπικό επίπεδο αλλά σε εθνικό. Και σε εθνικό επίπεδο το “κατεστημένο” παίζει ρόλο.
Σε προσωπικό επίπεδο οι άξιοι Έλληνες θα εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν και θα βρουν την “άκρη” τους. Ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, εαν κάποιος Έλληνας έχει μια ιδέα με παγκόσμιο ενδιαφέρον θα βρει κεφάλαια οπουδήποτε στον κόσμο και θα φτιάξει οπουδήποτε στον κόσμο την “startup”, δεν θα καθήσει π.χ. να κρεμαστεί από τα “αχαμνά” του κάθε Έλληνα τραπεζίτη για κεφάλαια, ούτε από τον Στουρνάρα να του φτιάξει ένα σταθερό οικονομικό περιβάλλον που θα του επιτρέψει να συναγωνιστεί τους παγκόσμιους ανταγωνιστές του. Αλλά και να αρχίσει εδώ το πιθανότερο στη συνέχεια να φτιάξει γραφεία και στο εξωτερικό και σιγά σιγά να μεταφέρει τον πυρήνα της επιχείρησή του εκεί.
Αλλά για να έχει όφελος η χώρα όμως θα πρέπει να γίνουν startup-επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται παγκοσμίως και θα αποκτήσουν μέγεθος στην Ελλάδα. Αυτό είναι που δεν θα το επιτρέψει το κατεστημένο και θα αποτελεί συνεχώς τροχοπέδη.
Στο είχα αναφέρει και παλαιότερα, το σκεπτικό του ότι η χώρα μπορεί να διορθωθεί με “προσωπικό μόνον αγώνα σε επίπεδο εργασίας” και incremental changes ισχύει μόνον για χώρες που έχουν αναπτυγμένο κράτος δικαίου (rule of law).
Σε χώρες τύπου Ελλάδας (θα το επαναλάβω γιατί πέρασε στο ντούκου) που π.χ. απολύεται η εκπαιδευτικός που έπιασε τον γιο του πρωθυπουργού να αντιγράφει, δεν μπορούμε να μιλάμε μόνον για “προσωπική στροφή”, “εργασία” κλπ.
Έχω σπουδάσει και δουλέψει εκεί που είσαι (πριν χρόνια βέβαια) και σε πληροφορώ ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα αλλά και σε αρκετά πόστα του δημόσιου τομέα δουλεύουν ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΑ, πολύ σκληρότερα από τον μέσο Άγγλο ή Γερμανό και υπό χειριστες συνθήκες ανοργανωσιάς για την οποία δεν ευθύνονται αυτοί αλλά αυτοί που κυβερνούν και κυβερνούσαν.
Αν πας σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες στην Ελλάδα θα δεις σχεδόν κατά σύστημα σε θέσεις “στελεχών” κομματανθρώπους, μόνον και μόνον για να τα έχει καλά η εταιρεία με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα.
Μια επίσκεψη από το ΣΔΟΕ κ. Σταλίδη αρκεί για να κλείσει εταιρεία εκατοντάδων ατόμων σε ένα απόγευμα όσο τυπική και να είναι αυτή με τα φορολογικά της.
Για να σε κάνω να καταλάβεις το τι μπουρδέλο είμαστε κυκλοφόρησε προσφάτως ότι σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα (του ιδιωτικού τομέα επαναλαμβάνω) απολύθηκε στέλεχος για να προσληφθεί “ατυχήσας” πολιτευτής μεγάλου κόμματος!… Ο απολυθείς μάλιστα με κάποιον τρόπο υποχρεώθηκε να “εκπαιδεύσει” τον πολιτευτή στο νέο του πόστο!…
Με το “the greek rule of law” δεν πρόκειται να πάει η χώρα πουθενα παρα μόνον στον συνεχή μαρασμό.
Σε προσωπικό επίπεδο βέβαια μπορούμε να πάμε οπουδήποτε στον κόσμο και να “προκόψουμε”, είτε από την αρχή, είτε στην πορεία της προσπάθειάς μας…
Δέχομαι ότι είναι έτσι τα πράγματα. Και για να πω την αλήθεια, νομίζω συμφωνείτε σε πολλά με τον ΓΙΓ με τον οποίον 《τρώγεστε》.
Ρωτώ λοιπόν: με όλα αυτά τα δεδομένα, πώς μπορεί να γίνει ένα βήμα μπροστά; αυτό είναι το ζητούμενο.
“Ρωτώ λοιπόν: με όλα αυτά τα δεδομένα, πώς μπορεί να γίνει ένα βήμα μπροστά; αυτό είναι το ζητούμενο.”
Το βήμα μπροστά μπορεί να γίνει όχι μόνον με απλή δουλειά αλλά με συνεχή προσπάθεια για καλυτέρευση και τελειοποίηση του παραγόμενου έργου και συνεχή ενημέρωση πάνω στις τρέχουσες εξελίξεις στην δουλειά μας. Όποια και να είναι αυτή η δουλειά, από χειρωνακτική μέχρι ακαδημαϊκή.
Πρέπει πλέον να καταλάβουμε και να βλέπουμε το παγκόσμιο πεδίο σε ό,τι και να κάνουμε, να πάψουμε να βλέπουμε τοπικά. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουμε, όχι ότι είμαστε “διεφθαρμένοι” ως λαός όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι.
Και φυσικά να ελπίζουμε ότι οι παγκόσμιες ισορροπίες θα επιτρεψουν κάποια στιγμή την αποκαθήλωση αυτής της χαμηλής στάθμης ελιτ που έχουμε σήμερα και την αντικατάστασή της από μια άλλη υψηλότερου πνευματικού επιπέδου που θα σκέφτεται εθνικά υπό παγκόσμια προοπτική για την καλυτέρευση του επιπέδου μας και κυρίως για τη διατήρηση της χώρας μας σαν κοιτίδα-θησαυροφυλάκιο του τρόπου ζωής μας.
Το παραπάνω μπορεί να φαίνεται “μπλεγμένο” αλλά μπορεί κάποια στιγμή, Θεού θέλοντος, να επιτευχθεί.
ΥΓ
Βασικά δεν θέλω να τρώγομαι με κανέναν γιατί δεν βγαίνει τίποτα. Βγαίνω όμως από τα ρούχα μου όταν ακούω για διεφθαρμένους και τεμπέληδες λαούς, για μαζικές απολύσεις, για το ότι φταίμε μόνον εμείς οι ίδιοι και όλα αυτά με τα οποία η προπαγάνδα της ελιτ προσπαθεί να μας πιπιλήσει το μυαλό για να φορτώσει τελικά όλο το κόστος της χρεωκοπίας της χώρας στις πλάτες του απλού λαού.
Τέλος πάντων γιατί ενώ έχουν κλείσει εκατοντάδες επιχειρήσεις στην χώρα εταιρείες μεγαλοεργολάβων, καναλαρχών και εφημεριδάδων πρέπει στανικά να επιβιώνουν μέσω της έμμεσης φορολόγησης του Ελληνικού λαού (βλέπε νέα διόδια, συνεχή νέα ρευστότητα με δανειοδότησεις); Τι “βάθος” έχουν αυτές οι εταιρείες που πρέπει να τις συντηρεί εσαεί η πατρίδα; Μερικά caterpillar και μερικές εκατοντάδες εργαζόμενους;
Αλήθεια γιατι να πρέπει επίσης εσαεί ο λαός να πληρώνει τα λαθρεμπόρια καυσίμων και άλλων αγαθών των υπολοίπων νταβατζήδων-μαφιόζων ή την τραπεζική χασούρα ετέρων νταβατζήδων δίνοντας-παραδίνοντας εκτάσεις φιλέτα αξίας δισεκατομυρίων;
Έλεος πια αν δεν συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά φταίει, ποτέ δεν πρόκειται να βελτιωθούμε.
Πῶς συμφωνοῦμε, ὅταν ὁ ἕνας μπορεῖ ὁποτεδήποτε, λόγῳ ἀνωνυμίας, νὰ ἀρνηθεῖ ὅλα ὅσα ἔχει γράψει ; Μπορεῖ νὰ ἔχουν οἱ ἀπόψεις ἑκατέρωθεν τὸ ἴδιο βάρος ;
Νὰ βγαίνει ὁ ἕνας ἀπὸ τὰ ροῦχά του ὅταν διαβάζει γιὰ ἀπόλυση χιλιάδων ἀργομίσθων καὶ περικοπὴ συντάξεων σὲ ὅσους εἰσφοροδιέφυγαν ἢ ψήφισαν κυβερνήσεις πού ἀνέχθηκαν τὴν εἰσφοροδιαφυγή καὶ ὁ ἄλλος νὰ ἀποκρούει μὲ ψυχραιμία καὶ στοιχεῖα τὶς μπαροῦφες γιὰ προδότες, ξενοδούλους, προπαγάνδα τῆς ἐλίτ καὶ ἄλλα παρόμοια ἐπικολυρικά ; Κάπως σὰν τὸ «μισὴ ὥρα στοὺς Ἑβραίους καὶ μισὴ ὥρα στὸν Χίτλερ».
Καί, ἐν τάξει, μὲ τοὺς ἀνωνύμους τὸ καταλαβαίνω νὰ ὑπάρχει ἀσύμετρη ἀντιπαράθεση. Μὲ ἐκεῖνον πού ζήτησε συγκεκριμένες προτάσεις καὶ τώρα νίπτει, δίκην Ποντίου Πιλάτου, τὰς χεῖράς του, τί πρέπει νὰ κάνω ; Νά δεχθῶ τὴν βαθυνούστατη καὶ ἀναλυτικῶς τεκμηριωμένη ἀπάντηση ὅτι αὐτὰ ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως τὸ συντομώτερο νὰ γίνουν (καὶ θὰ γίνουν μὲ πολλαπλάσιο κόστος) γιὰ νὰ μικρύνει τὸ κράτος (καὶ τὸ κατεστημένο πού στηρίζει καὶ στηρίζεται ἀπὸ τὸ κράτος) εἶναι μίζερος κρατισμός ; Ἐμ τότε, εἶναι πολλαπλάσια μιζέρια νὰ δεχόμεθα μοιρολατρικῶς ὅτι «στὴν Ἑλλάδα αὐτὰ δὲν γίνονται καί, πάντως, ἐγὼ δὲν τολμῶ νὰ βγῶ νὰ τὰ ὑποστηρίξω, οὔτε, μάλιστα νὰ τὰ συζητήσω μὲ τεκμηριωμένο τρόπο, μήπως καὶ τὰ διορθώσω. Πετάω ἕναν ἐπιθετικὸ προσδιορισμό, πετάω κι ἕναν δεύτερο καὶ καθάρισα». Άκριβῶς, δηλαδή, ἡ νοοτροπία ἡ ὁποία μᾶς ἔφερε ἐδῶ ποὺ εἴμαστε, πού μᾶς διατηρεῖ ἐδῶ καί, συνεχιζομένη, θὰ μᾶς πάει πιὸ κάτω.
κ. Γεωργάνα, δεν αντιλαμβάνομαι αν αναφέρεστε σε μένα. Επαναλαμβάνετε τον χαρακτηρισμό «μίζερος», τον οποίον -αν δεν έγνιε κατανοητό- δεν απέδωσα σε εσάς προσωπικά ώστε να τον ανασύρετε συνέχεια. Τον απέδωσα στο είδος της μόνιμης κριτικής προς τους πάντες χωρίς να προχωράει κανείς σε συγκεκριμένες προτάσεις. Αφορούσε δηλαδή στην συμπεριφορά και όχι στις απόψεις. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι βρισκόμαστε αρκετά κοντύτερα από όσο νομίζετε. Απλά ίσως έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας.
Ανδρέας.
Δύο σπαράγματα άπὸ τὴν ἀπωτέρα δημοσιονομική μας ἱστορία :
Ὑπουργὸς Οίκονομικῶν, ὁ ὁποῖος παρετήρησε ὅτι οἱ φορολογούμενοι ὁρισμένων ἐπαρχιῶν τῆς Ἑλλάδος πλήρωναν κατὰ σύστημα τοὺς φόρους τους μὲ καθυστέρηση, ἐδήλωσε ὅτι οἱ φορολογούμενοι χωρίζονται σὲ άγάδες καὶ ραγιάδες. Πολύ χρησιμωτέρα εἶναι ἡ διάκρισις σήμερα, ὁπότε τὸ κράτος μεταβιβάζει σὲ μεγάλο ποσοστὸ πολιτῶν του σημαντικὰ ποσά. Πιθανῶς, λοιπόν, νὰ ἐνδείκνυται νά ψηφίζουν σὲ χωριστὰ ἐκλογικὰ τμήματα οἱ ἀγάδες καὶ σὲ χωριστὰ οἱ ραγιάδες.
“Non intelligunt homines quam magnum vectιgal sit parsimonia” Tὸ ρητὸν αὐτὸ τοῦ Κικέρωνος ἐπισημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν καταλαβαίνουν τὶ μεγάλο ἔσοδο εἶναι ἡ οἰκονομία, ἡ μιζέρια πού λέγαμε. Σὲ ἀπόδοση στὴν Γερμανική, “die Sparsamkeit ist ein grosser Zyll” τὸ ἔθεσε στὴν κεφαλίδα τοῦ προϋπολογισμοῦ ὑπουργὸς οἰκονομικῶν τῆς Πρωσσίας.
Τώρα, νὰ παραπονεῖται κάποιος γιὰ τὴν συμπεριφορά μου ἐδῶ μέσα, μᾶλλον περίεργο τὸ βρίσκω. Δὲν θυμᾶμαι νὰ ἔχω ξεκινήσει καυγᾶ καί, ἐπίσης, μόνον ἀφοῦ προειδοποιήσω καί, ἐν τούτοις, ἐπαναληφθεῖ ἡ πρόκλησις, ἀπαντῶ καὶ πάλι ὄχι πάντα. Μᾶλλον, λοιπόν, ἡ σαφήνεια καὶ ἡ ριζοσπαστικότης τῶν άπόψεων, ἡ ὠμότης των, ἐνοχλεῖ τὸν πασόκο πού ὅλοι ἔχουμε μέσα μας. Τὸν ὁποῖο, γιὰ νὰ δικαιώσουμε, κατεβάζουμε ὅλη τὴν βιβλιοθήκη, ἀπὸ τὸν Ἀριστοτέλη, μέχρι τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ τὸν Καποδίστρια μέχρι τὸν Μαρκεζίνη καὶ τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου. Ἔχουμε μάθει νὰ μᾶς χαϊδεύουν τ`αὐτιὰ (καὶ νὰ μᾶς παίρνουν τὸ πορτοφόλι) καὶ μᾶς άρέσει. Μόνον πού τὸ πορτοφόλι εἶχε μέσα δανεικὰ χρήματα, καὶ ὄχι δικά μας.
Εἶναι καὶ τὸ ἄλλο : Πολλοὶ θὰ σὲ συγχωρήσουν, ὅταν σφάλεις. Κανένας, ὅταν ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶχες δίκιο.
κ. ΓΙΓ, ας μην το συνεχίσουμε. Είπα ότι εννοώ την ανέξοδη κριτική σε άλλους χωρίς την κατάθεση συγκεκριμένων απόψεων, ώστε εν τέλει να μπορούν να κάνουν και άλλοι το ίδιο. Στο παρόν νήμα το κάνατε και σας ευχαριστώ. Τα υπόλοιπα είναι παρερμηνείες. Προχωρούμε.