του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Προ ετών είχα γνωρίσει μία ολιγομελή ομάδα νεοφιλελεύθερων νέων, που σκοπό είχαν την προώθηση της φιλοσοφίας του ελεύθερου ανταγωνισμού και της οικονομίας της αγοράς. Σημειώνω εδώ ότι αρθρογραφώ επί δεκαετίες γιά την ανάγκη η Ελλάδα να καταστεί μία ελεύθερη οικονομία δυτικού τύπου, υπό τον όρο ότι θα υπάρχει σοβαρή και σύγχρονη κοινωνική πρόνοια, που να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, που να διασφαλίζουν την εθνική ακεραιότητα.
Το στοιχείο εκείνο της πολιτικής αντίληψης των νεαρών εκείνων νεοφιλελευθέρων, που τους στέρησε κάθε δυνατότητα ευρύτερης επιρροής και τους καταδίκασε στην αφάνεια, ήταν η απέχθεια προς τον πατριωτισμό και το εθνικό συμφέρον. Τους είχα τότε επισημάνει ότι οι κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι στοχαστές αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί (όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρέηγκαν) ήταν σκληροί πατριώτες και προσηλωμένοι στην έννοια του εθνικού συμφέροντος. Αλλά η δική τους στάση στο εθνικό ζήτημα ήταν ταυτόσημη με αυτήν της….κ.Ρεπούση και άλλων εθνομηδενιστών «διανοουμένων» του ψευτοπροοδευτικού χώρου. Όμως η Ελλάδα, κείμενη επί κομβικού γεωπολιτικού σημείου, χρειάζεται πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε ισχυρή χώρα της Δύσης συνεχή εθνική εγρήγορση και εθνική στρατηγική. Ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό, γι’ αυτό τα νεοφιλελεύθερα κόμματα, γκρουπούσκουλα κλπ., δεν πρόκοψαν ούτε θα προκόψουν στην χώρα μας.
Δεν αναφέρθηκα στους συμπαθείς αυτούς νέους τόσο γιά να ασχοληθώ με το περιεχόμενο του εκτός τόπου και χρόνου πολιτικού τους κηρύγματος. Όσο γιά να επισημάνω κάτι πολύ σοβαρότερο: όλοι τους, μα όλοι τους, αυτοί οι διαπρύσιοι πολέμιοι του κρατισμού, ήσαν δημόσιοι υπάλληλοι! Ο πρόεδρος του σωματείου τους ήταν γιατρός στο ΕΣΥ, ο γραμματέας υπάλληλος στο υπουργείο Ανάπτυξης, ο ένας αντιπρόεδρος ήταν καθηγητής σε δημόσιο σχολείο και ο άλλος αντιπρόεδρος ήταν υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής! Ποιό ίχνος αξιοπιστίας μπορεί να έχει κάποιος που κηρύσσει την μείωση του κράτους και την υιοθέτηση του ελεύθερου ανταγωνισμού, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος έχει καταφύγει στην ασφάλεια της μονιμότητας του δημοσίου; (ο συντάκτης αυτών των γραμμών εργάζεται, σημειωθήτω, σκληρά, στον ιδιωτικό τομέα επί ένα τέταρτο αιώνα, χωρίς ποτέ μα ποτέ να είχε οποιαδήποτε εργασιακή σχέση με το κράτος).
Αλλά αντικείμενο του σημερινού σημειώματος δεν είναι η παραπάνω ομάδα κρατικοδίαιτων «νεοφιλελεύθερων», που διέψευσαν με την ζωή τους τις ιδέες τους. Εδώ θέλω να θέσω το ερώτημα εάν αυτοί που σήμερα «προωθούν» τις μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση υποτίθεται του να καταστεί η Ελλάδα ελεύθερη οικονομία δυτικού τύπου, εάν οι αρμόδιοι αυτοί έχουν οι ίδιοι προσωπικά σχέση με την ελεύθερη οικονομία. Και γιά τον μεν κ.Σαμαρά δεν τίθεται κάν το ερώτημα, διότι είναι βουλευτής από 26 χρονών. Ας δούμε όμως ο κ.Στουρνάρας και ο κ.Χατζηδάκης τι σχέση έχουν με τον σκληρό αγώνα επιβίωσης στον ελεύθερο ανταγωνισμό: o μεν κ.Χατζηδάκης, όπως προκύπτει από το βιογραφικό του [wiki: «υπήρξε Ευρωβουλευτής με την Νέα Δημοκρατία στο διάστημα 1994-2007. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη Βουλευτής Β΄ Αθηνών και επανεξελέγη στις εκλογές του 2009. Διετέλεσε Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (2007-2009) και Υπουργός Ανάπτυξης (2009)»] , από πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ έγινε ευρωβουλευτής και μετά κατ’ευθείαν βουλευτής και στην συνέχεια υπουργός, οπότε προφανώς γνωρίζει από άρθρα και συγγράμματα τι είναι η ελεύθερη οικονομία, αλλά όχι από προσωπική εμπειρία. Ο δε κ.Στουρνάρας υπήρξε κυβερνητικό στέλεχος και τραπεζίτης κρατικών τραπεζών, οπότε και αυτού η εμπειρία γιά τον ελεύθερο ανταγωνισμό μάλλον προκύπτει από εμβριθείς θεωρητικές μελέτες [wiki: « Έχει διατελέσει ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (1986-1989), ειδικός σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος (1989-1994), τακτικό μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1994-2000), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας κ.ά. Από το 1989 διδάσκει στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι γενικός επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών.»]
Και αυτοί οι άνθρωποι, που μέσω κομματικών μηχανισμών υπηρέτησαν όλη τους την ζωή σε κρατικές θέσεις και δεν μπήκαν στον κόπο να αναζητήσουν εργασία στον ιδιωτικό τομέα ή να ανοίξουν μία οποιαδήποτε επιχείρηση και να βρουν πελάτες, έρχονται τώρα να μας κάνουν μάθημα πώς χτίζεται μία ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία δυτικού τύπου!
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
2 comments
Καλημέρα σας. Θερμά συγχαρητήρια! Επιτέλους μίλησε κάποιος με τη γλώσσα της κοινής λογικής του μέσου ανθρώπου που εργάζεται εκτός Δημόσιου Τομέα. Κανένας πολιτικός άνδρας που είναι μέλος της Βουλής δεν έχει ΠΟΤΕ (!!!) εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή έχει ανοίξει οποιαδήποτε επιχείρηση ή έχει ανάγκη από Δημόσια Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη. Έρχονται εκλογές ας σκεφτούμε πολύ και ψάχνοντας τα βιογραφικά τους πριν παμε να ψηφισουμε. Ευχαριστώ για τη προσοχή σας και τη φιλοξενία.
Φυσικά, αὐτὸ πού ὀνομάζουμε δημόσιο στὴν Ἐλλάδα δὲν εἶναι καθόλου δημόσιο, ἀλλὰ τὸ Παρασιτικὸ Ἰδιωτικὸ Παρακράτος (Π.Ι.Πα.). Δὲν ὑπάρχει, πιθανῶς στὸ 95% τῶν Ἑλλήνων, ἐκεῖνο τὸ λεῖμμα ἀνιδιοτελείας, τὸ ὁποῖον θὰ ἐπέτρεπε νὰ ἔχουμε κράτος καὶ δημόσιο. Ἀπὸδειξη οἱ ἐκλογὲς τοῦ 2012, τότε ποὺ κόμμα πού πρὸ 19 μηνῶν εἶχε λάβει τὸ 44% τῶν ψήφων ἔλαβε μόλις 12%, ἀκριβῶς διότι ὁμολόγησε ὅτι δὲν εἶχε πλέον οὔτε δανεικό δημόσιο χρῆμα γιὰ νὰ κάνει παροχές στοὺς ἰδιοτελεῖς ψηφοφόρους καὶ νὰ ἀγοράζει τὶς ψήφους τους.
Πόσο ἰδιωτικὸ στὴν οὐσία εἶναι τὸ δημόσιο στὴν Ἑλλάδα τὸ γνωρίζουν, καλύτερα ἀπ’ ὅλους ὅσοι ἐργάζονται σ’ αὐτό. Συνεπῶς, εἶναι πολύ λογικὸ νὰ ὑποστηρίζουν τὸν περιορισμό του καὶ εἶναι πολύ καλὴ ἰδέα νὰ ἀκοῦμε προσεκτικὰ τὶς προτάσεις τους.
Ἂς σημειωθεῖ ὅτι καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος οἱ περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοὶ εἶναι πολύ διστακτικοὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν διατήρηση τοῦ μεγάλου μεγέθους τοῦ κράτους γιὰ τὸν ἁπλὸ ψυχολογικὸ λόγο ὅτι αίσθάνονται ὅτι τὴν μία ζωὴ πού ἔχουν τὴν δαπανοῦν στὸ νὰ ἐλέγχουν ἄλλους, οἱ ὁποῖοι κάνουν κάτι πιό παραγωγικὸ καὶ πιὸ δημιουργικό. Σ’ αὐτοὺς ἁρμόζει ὁ ἀφορισμὸς Ἀμερικανοῦ πολιτικοῦ ἀπορρίπτοντος τὴν ὑποψηφιότητά του γιὰ τὴν ἀντιπροεδρία τῶν ΗΠΑ : «Καλύτερα νὰ μὲ θάψουν ἀφοῦ πεθάνω καὶ ὄχι νωρίτερα !».