Αν θέλουμε να σώσουμε την Ευρώπη, να την αλλάξουμε

Το επαμφοτερίζον, και η αβεβαιότητα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι αποτυπώνεται στα εκλογικά αποτελέσματα .

Εν αρχή ήν η αποχή. Στα 22 από τα 28 κράτη  απέσχε  ποσοστό άνω του 50%.  Στα 11 μάλιστα του πρώην υπαρκτού αυτό υπερβαίνει το 70%.

Η κλασική ερμηνεία της αποχής είναι ότι αυτή δεν πιστοποιεί ενεργούς πολίτες. Κατά τον απαράμιλλο δάσκαλο της πολιτικής «μόνοι γάρ τον  τε  μηδέν των- δε μετέχοντα ούκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν» (Θουκυδίδης Β’,40,2). Αυτόν δηλαδή που αρνείται να μετάσχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε απλώς  φιλήσυχο, αλλά άχρηστο! Αν οι απέχοντες μετείχαν, τα αποτελέσματα θα ήταν βαθύτατα διαφορετικά. Ασφαλώς και οι εξελίξεις.

Παρ’ όλα τα «πλήν», το Ευρωκοινοβούλιο κατά τον Γιούργκεν  Χάμπερμπας        «για πρώτη φορά απολαμβάνει μια πραγματική νομιμοποίηση». Αυτό διότι «οι εχθροί της Ευρώπης κατέκτησαν έδρες, ταράζοντας και ξυπνώντας τους υπνωτισμένους ευρωπαϊστές» (Φραγκφούρτεν Αλγκεμάϊνε / ΝΕΑ 2/6/14).

Ουδέν κακόν, λοιπόν, αμιγές καλού! Δυστυχώς δύο συμπολίτες του πολυσυζητημένου φιλοσόφου, (Μέρκελ – Σόϊμπλε) δεν παρέλαβαν το μήνυμα. Η  Μέρκελ «θα έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της (…) να σταματήσουμε να ασκούμε αυτήν την ημιηγεμονική εξουσία που μας ωθεί σε παλαιότερες γερμανικές συμπεριφορές» ( ενθ’ αν ). Φωνή βοώντος εν τη ερήμω φιλόσοφε…

Πριν αλέκτορα φωνήσαι οι δανειστές δια στόματος Σόϊμπλε ξεκαθάρισαν ότι μας φορτώνουν νέο δάνειο, που πάντοτε παρακρατούν «έναντι του χρέους» και νέα βάρη. Η δημοσιονομική προσαρμογή θα συνεχισθεί ακάθεκτη, όπως και η επιτήρηση- κάθειρξή μας.

Στυγνός και ανάποδος ο Σόϊμπλε πυορρόησε πάλι ξεστομίζοντας αποψυγμένες απειλές για Grexit: «Ο Ελληνικός λαός πρέπει να υποστεί αυτήν την  διαδικασία μεταρρυθμίσεων, αν η χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ»!

Άρα όσον εξαρτάται από τον επικυρίαρχο «η αόρατος χείρ» των αγορών θα εξακολουθήσει να είναι ο ρυθμιστής.

«Το χρήζον οίδεν οκόσον χρήζει, ο δε χρήζων ού γινώσκει» (Δημόκριτος, Γνώμαι, Diels-Kranz 198) Σε ελεύθερη απόδοση το ζώο ξέρει πόσο χρειάζεται να φάει για να χορτάσει. Οι άνθρωποι είναι αχόρταγοι.

Αυτούς «πειράζει» ο Βενιαμίν Φραγκλίνος με το αμείλικτο πλην αναπάντητο ερώτημα: «αν ο πλούτος ανήκει σε σας, τότε γιατί δεν τον παίρνετε μαζί σας στον άλλο κόσμο;».

Τα γαλλικά δρώμενα σηματοδοτούν ανέκαθεν ευρύτερες εξελίξεις. Από το 1789 στον Μάη του ΄68, ενδιάμεσα και μετά οι γαλλικές ανατροπές στάθηκαν μεταδοτικές. Σφόδρα πιθανή η επανάληψη.

Οι εχθροί  της Ευρώπης μπορούν ωστόσο να αποδειχθούν χρήσιμοι, στο βαθμό που η δράση τους αφυπνίσει την υπνώττουσα ευρωπαϊκή συνείδηση.

Οι υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης πρέπει να επωφεληθούν από εκείνους που αντιμάχονται τον βερολίνειο ηγεμονισμό και την θανατηφόρα φιλοσοφία του της εξοντωτικής λιτότητας που παράγει συνεχώς κοινωνικοπολιτικά και ψυχικά ερείπια.

Το δημοσιονομικό Σύμφωνο, κατέστρεψε τον ευρωπαϊκό κοινωνικοοικονομικό ιστό. Οι μετά την γερμανική οικονομία δύο άλλες μεγαλύτερες, (γαλλική – ιταλική) αν δεν ανατραπεί ταχέως το Σύμφωνο θα ακολουθήσουν τη μοίρα της Ελλάδος. Στη Γαλλία η συντριβή του Ολλάντ και φυσικά το πρωτείον της Λεπέν προοιωνίζονται σεισμικές πολιτικές δονήσεις, προάγγελο εξαγώγιμων εξελίξεων.

Στην Ιταλία νίκησε ο κεντροαριστερός Ματέο Ρέντσι. Οι τίτλοι βέβαια δεξιός- αριστερός, κεντροδεξιός-κεντροαριστερός είναι ξεπερασμένοι Η δημοκρατία είναι μία και οι πολιτικοί ασχέτως ονομασίας χρωστούν να ανανεώνουν και να εμπλουτίζουν το περιεχόμενο της προς όφελος του κοινού καλού.

Αν θέλουμε να σώσουμε την Ευρώπη πρέπει να την αλλάξουμε, λέει ο Ρέντσι. Από το στόμα του και στου Θεού τ΄ αυτί λέμε και στο αυτί του κάθε Ευρωπαίου πολίτη και πολιτικού.

Για να την αλλάξουμε όμως, με την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε, όπως δείχνει να πρεσβεύει ο Ρέντσι, δεν είναι απλώς χλωμό, αλλά εξ ορισμού αδύνατο.

Ως προς τα καθ΄ ημάς, εφ΄ όσον δεν παράγουμε (μεγάλη) πολιτική δεν δημιουργούμε φίλους. Και αυτοί που είχαμε φυλλορροούν.

Που να βρεις πια έναν Ντελόρ να διακηρύσσει:

« Η Ελλάδα είναι το λίκνο των ευρωπαϊκών πολιτισμών. Η γλώσσα της, η φιλοσοφία της, οι ποιητές της και οι μύθοι της εξακολουθούν να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμό μας»(Πρόλογός του στα Απομνημονεύματα του JeanMonnet).

Ευρώπη και Ελλάδα βιώνουμε βαθύτατη κρίση αξιών.

Η ανεργία είναι έγκλημα που διαπράττει το σύστημα δημιουργώντας φτωχούς, αποκλεισμένους, εξαθλιωμένους. Καταπολέμησή της σημαίνει υπαγωγή του συστήματος υπό αυστηρό δημοκρατικό έλεγχο.

Η αεργία είναι όνειδος (Ησίοδος). Οι άεργοι αποστρέφονται πάσαν εργασία, καινοτομία, αριστεία. Ψυχική παθογένεια.

Αν λοιπόν θέλουμε να σώσουμε την Ευρώπη, να την αλλάξουμε. Με υπομονή και με πείσμα.