Κάθε Ιούλιο η Κύπρος με πληγώνει. Στις 7 Ιουλίου θυμάμαι την φονική έκρηξη του 2011 στη Ναυτική βάση ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ στο Μαρί. Στις 9 Ιουλίου ο νους μου στρέφεται στο 1821 και στη θυσία των Επισκόπων, ηγουμένων και προκρίτων που είχαν κατηγορηθεί ότι μετείχαν στην Εθνεγερσία του Ελληνισμού. Στις 15 και στις 20 έρχονται οι πικρές μνήμες του πραξικοπήματος και της εισβολής. Πηγαίνω συχνά στην Κύπρο και κάθε φορά που προσγειώνομαι με το αεροπλάνο θυμάμαι τη φωτογραφία που παρουσιάζει ο Γιώργος Σεφέρης όταν περιγράφει τις εντυπώσεις του από την Κύπρο λίγο πριν από τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59. Στον τοίχο ενός χωριού ήταν γραμμένο το σύνθημα:»Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες».
Αρκετά πράγματα άλλαξαν από τη δεκαετία του 1950, όταν ο Σεφέρης υπηρετούσε στην Πρεσβεία μας της Βηρυτού και ταξίδευε στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο. Όμως η φράση του Κωστή Παλαμά ισχύει και θα ισχύει ες αεί. «Πολλούς αφέντες άλλαξες, δεν άλλαξες ψυχή». Πολλές οι ταλαιπωρίες της Μεγαλονήσου, εισβολή, προσφυγοποίηση, πρόσφατη οικονομική κρίση, η αφελληνιστική δράση της καταστροφικής αριστερής διακυβέρνησης του Δ. Χριστόφια, αλλά η ψυχή των Κυπρίων παραμένει ελληνική και ορθόδοξη. Ας μην αντιμετωπίζουμε την Κύπρο σαν ένα βαρίδι ή απλώς μία υποχρέωση. Είναι κομμάτι της καρδιάς μας, της Ιστορίας μας, του παρερλθόντος και του μέλλοντός μας. Είναι ο μαχόμενος Ελληνισμός που υπογραμμίζει ότι οι Έλληνες πάντα είχαμε παρουσία και στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Είναι η σφήνα του Έθνους μας στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας. Είναι η απόδειξη της ικανότητας των Ελλήνων να επιβιώνουν και να διατηρούν τη συνείδηση, τη γλώσσα και την Πίστη τους.
Σήμερα είναι η ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της Τουρκίας και να σχεδιάσουμε την ενιαία άμυνα και διπλωματία του Ελληνισμού, χωρίς φυσικά να αμφισβητηθεί η ανεξάρτητη υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντί να στέλνουμε αξιωματούχους που πικραίνουν τους Κυπρίους με τις δηλώσεις τους, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι παρά την κρίση μπορούμε και θέλουμε να έχουμε δυναμική παρουσία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Προτείνω, λοιπόν:
Την ανασύσταση του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδος και Κύπρου με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Την σύσταση μικτής ομάδας εργασίας διεθνολόγων, συνταγματολόγων και διπλωματών από τα δύο κράτη του Ελληνισμού που θα εργασθούν για την εκπόνηση εναλλακτικών σχεδίων λύσης μακρυά από τις ιδέες και τη δόλια φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν. Οι συνεχείς διαπραγματεύσεις με τους Τουρκοκυπρίους απέτυχαν. Λύση χωρίς την αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής δεν νοείται. Όπως δεν νοείται λύση που θα παραβιάζει τη νομοθεσία της Ευρ. Ενώσεως. Ελλάς και Κύπρος να αναζητήσουμε μία αμιγώς δημοκρατική, ευρωπαϊκή και βιώσιμη λύση. Η τουρκική άποψη για συνομοσπονδία δύο κρατών στο νησί είναι απορριπτέα.
Την αναδιοργάνωση του ενιαίου εκπαιδευτικού και πολιτιστικού χώρου. Η πενταετής διακυβέρνηση του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ πολέμησε την Ελληνορθόδοξη ταυτότητα στα σχολεία της Κύπρου. Ενθαρρύνθηκαν πιθανόν από φαινόμενα τύπου Ρεπούση στην Ελλάδα. Τα δύο Υπουργεία Παιδείας, Ελλάδος και Κύπρου, αξίζει να εργασθούν για να ενισχυθεί η συνεργασία μέσω σχολικών βιβλίων και άλλων προγραμμάτων. Επίσης ο πολιτισμός της ελληνικωτάτης Κύπρου πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστός στους μαθητές και στους ενηλίκους της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός έχει μέλλον μόνον αν καλλιεργήσει την ενότητά του.
Να μελετήσουμε τρόπους διασύνδεσης Ελλάδος και Κύπρου στον τομέα των νέων ενεργειακών κοιτασμάτων μέσω και της ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ.
Ας μην λησμονούμε τα λόγια του Εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Κυπριανού την 9η Ιουλίου 1821, όπως τα κατέγραψε ο Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης: «Η Ρωμηοσύνη εν να (=θα) χαθή όντας ο κόσμος λείψη». Αρκεί να το πιστέψουμε!
Κ.Χ. 7.7.2014