του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Σε άρθρο του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής, ο πρωθυπουργός της θλιβερής και όζουσας σκανδάλων οκταετίας 1996-2004 Κώστας Σημίτης διατυπώνει προκλητικά τον ισχυρισμό ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μία χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μία λειτουργούσα δημοκρατία…». Προφανώς μιλάει γιά κάποια άλλη χώρα, και όχι γιά την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, ένα κράτος που κατατάσσεται διεθνώς στον πάτο από πλευράς διαφθοράς, παραγωγικότητας, εκπαίδευσης, ανεργίας κλπ. Ένα κράτος που η δυτική πολιτική επιστήμη αποκαλεί failed state (αποτυχημένο κράτος, ή ακριβέστερα μόρφωμα που απέτυχε να γίνει κράτος).
Η «λειτουργούσα δημοκρατία», που επικαλείται ο κ.Σημίτης, στην πραγματικότητα είναι μία προνομιούχα, διαπλεκόμενη και φαύλη κάστα πολιτικών που συναντά κανείς σε μπανανίες τριτοκοσμικού τύπου. Ο «εκσυγχρονιστής» κ.Σημίτης διεξήγαγε τις εκλογές του 2000 με «υπηρεσιακό» υπουργό Εσωτερικών τον στενό του φίλο (πώς μπορεί να είναι αντικειμενικός υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών ένας κολλητός του υποψήφιου πρωθυπουργού είναι άλλο θέμα…) συνταγματολόγο παρακαλώ καθηγητή κ.Κουμάντο, ο οποίος το βράδυ των εκλογών αναγκάστηκε «ανωτέρα βία» να διακόψει την ηλεκτρονική αναμετάδοση των εκλογών γιά δύο ολόκληρες ώρες. Ουδέν σχόλιον, ο νοών νοείτω…. Θυμόμαστε εξ άλλου πολύ καλά ότι, προκειμένου ο κ.Γιώργος Παπανδρέου να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο ήδη απαξιωμένος δημοσκοπικά κ.Σημίτης του παρέδωσε την ηγεσία του κόμματος δίκην κληρονομικού φυλάρχου της κεντρώας Αφρικής (γιά τα μάτια του κόσμου έγινε και μία κωμική εκλογή του «από την βάση» χωρίς αντίπαλο), αλλά αρνήθηκε να του παραδώσει την πρωθυπουργία, ενώ το Σύνταγμα ορίζει σαφέστατα ότι πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του πλειοψηφούντος στην Βουλή κόμματος. Εδώ άλλος ήταν ο αρχηγός του κόμματος και άλλος ο πρωθυπουργός! «Λειτουργούσα δημοκρατία», λοιπόν….
Δεν θα περίμενε κανείς τίποτε άλλο από τον πρωθυπουργό της εποχής των Ιμίων, της υπόθεσης Οτσαλάν, της χρηματιστηριακής φούσκας, τον πρωθυπουργό που ανέδειξε σε κορυφαία υπουργεία και στρατηγικές θέσεις τον Τζοχατζόπουλο και τον Παπαντωνίου, τον Μαντέλη και τον Τσουκάτο. Αλλά ο κ.Σημίτης έχει στην συνέχεια το θράσος να εμφανίζεται στο άρθρο του και ως…τιμητής, καταγγέλλοντας τις πέντε βασικές παθογένειες της ελληνικής πολιτικής. Τις παραθέτουμε μία-μία με τον απαραίτητο σχολιασμό:
1. «Η ακραία αντιπαλότητα μεταξύ των ελληνικών κομμάτων», γράφει ο κ.Σημίτης. Θυμόμαστε, κ.Σημίτη, την πλήρη απαξιωτική συμπεριφορά σας προς την τότε αντιπολίτευση, την πλήρη απουσία οποιαςδήποτε συνεννόησης με τους πολιτικούς σας αντιπάλους, την τεχνητή ένταση, την δικομματική πόλωση που επί των ημερών σας έφτασε στα ύψιστα επίπεδα. Και θυμόμαστε πώς γράψατε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας τρία, μάλιστα: τρία εκατομμύρια Έλληνες πολίτες, που ζήτησαν ενυπογράφως δημοψήφισμα γιά το ζήτημα των ταυτοτήτων, ώ δημοκρατικά ευαίσθητε και ευρωπαίε εκσυγχρονιστά κ.Σημίτη!
2. «Η πελατειακή νοοτροπία και ο τρόπος προσλήψεων στο δημόσιο»: εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Ας μείνουμε σε ένα μόνον σημείο γιά οικονομία χώρου: τον εμπνευστή και ιδρυτή του ΑΣΕΠ Αναστάσιο Πεπονή, που ο Ανδρέας Παπανδρέου και όχι ο Σημίτης έκανε υπουργό και υιοθέτησε την σημαντική του μεταρρύθμιση, εσείς δεν τον πετάξατε έξω από την κυβέρνησή σας κ.Σημίτη; (και αντ’ αυτού βάλατε υπουργούς τους…μεγάλους εκσυγχρονιστές φίλους σας).
3. «Οι συντεχνιακές πρακτικές»: εσείς, κ.Σημίτη, δεν ακυρώσατε την μεταρρύθμιση Γιαννίτση λόγω συντεχνιακών πιέσεων; Αλλά εδώ ας προσθέσουμε και κάτι ακόμα: οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ έφτασαν στο μεγαλύτερο επίπεδο της περιόδου 1965-2007, ξεπερνώντας το 50% , κατά την δεύτερη πρωθυπουργία του εκσυγχρονιστή κ.Σημίτη [Β.Ράπανος, Μέγεθος και εύρος του δημόσιου τομέα, ΙΟΒΕ 2009].
4. « Ο υπερσυγκεντρωτισμός»: πείτε μας ένα μέτρο κατά του υπερσυγκεντρωτισμού που λάβατε. Αντιθέτως, σχηματίσατε πολυπληθή υπουργικά συμβούλια και προωθήσατε την συγχώνευση δήμων και κοινοτήτων σε υδροκέφαλα αντιλειτουργικά και φαυλοκρατικά αυτοδιοικητικά συγκροτήματα, καταργώντας τις τοπικές αυτονομίες.
5. «Ο λαϊκισμός»: απαντήστε μας καλύτερα, κ. Σημίτη, πόσους διόρισαν συνολικά οι κυβερνήσεις σας στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ; Ή μήπως δεν διόρισαν; Πόσες ελλειμματικές ΔΕΚΟ καταργήσατε, και πόσους άχρηστους δημόσιους οργανισμούς κλείσατε, εσείς ο μέγας εχθρός του λαϊκισμού; Πείτε μας και πόσους νέους δημόσιους οργανισμούς ιδρύσατε.Το τελευταίο θα ήταν πολύ ενδιαφέρον.
Ας επισημάνουμε όμως και μερικά ακόμα ατοπήματα στο άρθρο Σημίτη: αναφέρει ότι το 1981 ανέβηκε ένα «αριστερό κόμμα στην εξουσία». Και αν το ΠΑΣΟΚ ήταν αριστερό κόμμα ή όχι ας το αφήσουμε γιά μιά άλλη φορά. Αλλά είναι ενδιαφέρον να μάθουμε τι το αριστερό έχει η πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική διαδρομή του ίδιου του κ.Σημίτη. Διότι αν πήγε σε αριστερό, όπως το θεωρεί, κόμμα, αν και συντηρητικός μεγαλοαστός, τότε υπάγεται στην κατηγορία που η πολιτική επιστήμη ονομάζει «οππορτουνισμός»….
«Η Μεταπολίτευση», γράφει ο κ.Σημίτης στο άρθρο του, «ενέταξε την Ελλάδα, η οποία ήταν παρίας της διεθνούς κοινότητας, στην διεθνή συνεργασία και της άνοιξε τον δρόμο της συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ενοποιητική προσπάθεια παρά την υστέρησή της. Από το 1996 και μετά η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε σταθερή πορεία ανάπτυξης». Διερωτάται κανείς πραγματικά γιά το αν ο αρθρογράφος έχει επαφή με την πραγματικότητα. Γιά ποιά ανάπτυξη μιλάει, όταν στην οκταετία Σημίτη έγινε το μεγάλο πάρτυ με τα κοινοτικά προγράμματα, τις επιδοτήσεις και τα δανεικά. Όταν η χρηματιστηριακή φούσκα έσκασε καταστρέφοντας δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά, που πίστεψαν την κυβέρνηση του κ.Σημίτη που διαβεβαίωνε ότι ο Γενικός Δείκτης Τιμών σύντομα θα έφτανε τις….7.000 μονάδες.
Η Ελλάδα χρεωκόπησε και ετέθη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο μόλις πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του κ.Σημίτη από την εξουσία. Όσο γιά την Ελλάδα που από παρίας έγινε…κέντρο των διεθνών εξελίξεων, η χώρα σήμερα είναι εκατό φορές περισσότερο παρίας από ό,τι ήταν πριν είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια (μόνον στην περίοδο της Χούντας το ελληνικό κράτος ήταν παρίας, αλλά όχι η ελληνική κοινωνία, οι συγγραφείς της, οι καλλιτέχνες της και ο λαός της, όπως δυστυχώς σήμερα).
Κύριε Σημίτη βαρύνεσθε με πολλά, όπως π.χ. την προώθηση φαύλων σε ανώτατα αξιώματα ή τον χειρισμό των Ιμίων και της υπόθεσης Οτσαλάν. Αλλά βαρύνεσθε κυρίως με αυτά που εσείς επαίρεσθε ότι αποτελούν τα μέγιστα επιτεύγματά σας. Τον τρόπο με τον οποίο βάλατε την χώρα απροετοίμαστα και με «λάθος» στοιχεία στην Ευρωζώνη, που είναι η βάση της σημερινής κατάρρευσης.
Η Ιστορία δεν σας δικαιώσει. Θέλετε να σας παρομοιάζουν με τον Τρικούπη, αλλά στην συνείδηση των μελλοντικών γενεών δεν θα είσθε παρά ένα κακέκτυπο του Δηλιγιάννη.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.