Η γενικότερη αποτελμάτωση της εξωτερικής μας πολιτικής, παράμετρος της οποίας είναι και η απόλυτη ακινησία της στο θέμα των Σκοπίων, έχει αφήσει ξέφραγο το πεδίο δράσης στον αντίπαλο.
Η Ελλάδα όφειλε προ πολλού να καταγγείλει την «Ενδιάμεση» και γιατί έληξε αδόξως χωρίς αποτέλεσμα και γιατί η σιωπηρώς παρατεινόμενη από 7 σε 20 ήδη έτη συμφωνία παραβιάζεται ανερυθρίαστα από τους σκοπιανούς, ατιμωρητί, και γιατί εν ονόματί της καταδικασθήκαμε ως ένοχοι παραβίασής της από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Έτσι γίνεται συνήθως, όταν ο προσβαλλόμενος (Ελλάς) δεν καταγγέλλει τον προσβάλλοντα (Σκόπια) θυματοποιείται και τελικά ηρωοποιείται ο δράστης. Παραταύτα εμείς συνεχίζουμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Βυσσοδομείται στο παρασκήνιο μια made in Germany, αυτή τη φορά, ύπουλη επίθεση εναντίον μας με την εξής φόρμουλα :
Παράλληλη διπλή διαδικασία . Έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων Σκοπίων – Ε.Ε. και ταυτόχρονα εντατικοποίηση των διμερών διαπραγματεύσεων Ελλάδος – Σκοπίων παρακάμπτοντας το όνομα. Σ’αυτήν, πρωτοστατεί ο συνήθης άχρηστος Νίμιτς – η «Καθημερινή» (27/7/14) ανακάλυψε και εκθειάζει «την αξιοζήλευτη αντοχή και επιμονή τού επί εικοσαετία μεσολαβητή». (!) Θα εμπλακούν :
ΗΠΑ ( η γνωστή μας Βικτώρια Νούλαντ που μας φέσωσε το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη – Έρογλου αποθαυμάζει συχνά και πρόσφατα τα αγάλματα του Γκρουέφσκι), ΟΗΕ (ενδεής και άβουλος θεατής των τεκταινομένων), Γερμανία (πρό παντός αυτή) και άλλες … φιλελληνικές δυνάμεις.
Η Μέρκελ ενέταξε στους γεωπολιτικούς της σχεδιασμούς το σκοπιανό προτεκτοράτο και την επομένη της πρόσφατης συνάντησής της με τον κ.Σαμαρά βάφτισε τα Σκόπια – προς τιμήν του μάλλον … – Μακεδονία!
Προφανώς η καγκελάριος διαβλέπει στην περίπτωση ένα ακόμη μοχλό εκβιασμού της Ελλάδος για περαιτέρω υφαρπαγή της κυριαρχίας και του εθνικού μας πλούτου.
Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση διακατέχονται από καθολική αφωνία. Στάση που εύλογα μπορεί να ερμηνευθεί ότι η μεν Κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με Βρυξέλλες – Βερολίνο – Ουάσιγκτον, η δε Αντιπολίτευση συναινεί, ή τουλάχιστον ανέχεται.
Η αλληλεγγύη του κατεστημένου μιντιακού συστήματος σε παλιές και νέες υποχωρήσεις είναι απλόχερη. Ενδεικτικά : « Μετά τη δύσκολη αλλά υπεύθυνη [sic!] μετακίνηση της Αθήνας σε μια πιο ρεαλιστική θέση το 2007 …» (Καθημερινή, 27/7/14), εννοεί ο ποιητής την παράδοση του ονόματος Μακεδονία στους σκοπιανούς με τη φόρμουλα της «σύνθετης».
Για άλλη μια φορά το βάζουμε στα πόδια κυνηγώντας δήθεν το εθνικό συμφέρον – που για την περίπτωσή μας μετακόμισε – προς …. τα πίσω!
Στη ζωή όμως το συμφέρον βρίσκεται πάντοτε προς τα εμπρός.
Η Κυβέρνηση και σύμπας ο πολιτικός κόσμος οφείλουν,
Πρώτον : Να ανακαλέσουν αμελλητί την ούτως ή άλλως πεισμόνως απορριφθείσα και κατ’ επανάληψη γελοιοποιηθείσα από τα Σκόπια ελληνική πρόταση «όνομα Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes». Πέραν βέβαια της απόρριψής της μετά πατάγου από την αντίδικο, ο λεγόμενος γεωγραφικός προσδιορισμός που ο ανεπιτήδειος Νίμιτς τελευταία τον μετακίνησε από το «Μακεδονία» στο «Δημοκρατία» (ανέκδοτο!) και αφήνει ανοιχτό το εύρος εφαρμογής του, δεν έχει νόημα αφού από τους σκοπιανοσλάβους ο γεωγραφικός όρος Μακεδονία μεταλλάχθηκε σε εθνολογικό. Εκεί παίζεται το όλο παιχνίδι του αλυτρωτισμού που προς το παρόν είναι το «θέαμα» αντί «άρτου» που αδυνατεί να προσφέρει ο Γκρουέφσκι στους υπηκόους του. Μακροχρονίως όμως είναι καταλυτικό εργαλείο για τον δυνητικόν ηγεμόνα του προτεκτοράτου Αμερικανό, Γερμανό και εί τινα άλλον, εναντίον του Ελληνισμού.
Η Ελλάς οφείλει να επαναδιατυπώσει την πρότασή της επαναφέροντας την όλη υπόθεση στην φυσική της αφετηρία :ονομασία χωρίς το Μακεδονία ή παράγωγά του (Κωνσταντίνος Καραμανλής + Ανδρέας Παπανδρέου ).
Δεύτερον : Να προβάλλουν διεθνώς, στην Ε.Ε., στο ΝΑΤΟ και όπου δει, το τεράστιο ενοχοποιητικό υλικό που προσφέρουν καθημερινώς τα Σκόπια, επίσημους λόγους, εθνικό δόγμα, κυβερνητικούς χάρτες με προσαρτημένη τη μισή Ελλάδα στην επικράτειά τους και μεταφορά της πρωτεύουσάς τους στη … Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν επί χάρτου, αλλά τα προτεκτοράτα δεν ενεργούν ούτε μπορούν δι’ ίδιον λογαριασμόν. Για τα αφεντικά τους δουλεύουν που διαθέτουν τη δύναμη και μηχανισμούς κρούσεως.
Είναι σχεδόν κωμικοτραγική η καθημερινότητα των δρωμένων στη γείτονα. Στην πρώτη φάση του σκοπιανού προτεκτοράτου ο υπουργός Άμυνας τους δήλωνε ναύαρχος (!) Η περίπτωση για κράτος που δεν διαθέτει θάλασσα και στόλο εξηγούνταν ότι επρόκειτο για κατάλοιπο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Οι ξεσαλωμένοι όμως επίστρατοι του ψευδομακεδονισμού είδαν το γεγονός ως προάγγελο προσάρτησης τής σκοπιανιστί λεγομένης Μακεδονίας του Αιγαίου. Επειδή όμως προφανώς εκτιμούν ότι αυτό «αργεί», μετά την υπερπαραγωγή του καρακιτσαριού δηλαδή των κακόγουστων αγαλμάτων των Μακεδόνων βασιλέων, που γέμισε πόλεις και χωριά, κατασκευάζουν τώρα «βασιλικές μακεδονικές γαλέρες» με κύριο υλικό … γυψοσανίδες. Θα τοποθετηθούν στη στεριά παρά τις όχθες του Αξιού, έτοιμες να … σαλπάρουν. Η πρώτη ξεκίνησε, η δεύτερη ακολουθεί. Η τρίτη είναι η μεγαλύτερη 35 μ.μήκος , 16 μ. πλάτος, ύψος όσο 2 οκταώροφες πολυκατοικίες 35 μ. και άλλες απίστευτές νεραϊδοπαρμένες λεπτομέρειες (πρβλ. σπαρταριστό ρεπορτάζ, Έθνος, 27/7/14).
Διερωτάται κανείς για όλους αυτούς τους σοβαροφανείς «επισήμους», Ε.Ε, ΗΠΑ, ΟΗΕ κλπ. Κάποιος τους δεν αισθάνεται την υποχρέωση να συμμαζέψει αυτό το τρελάδικο και να το υποχρεώσει σε στοιχειώδη λογική;
Και επειδή οι άλλοι δεν πρόκειται να προστατέψουν εμάς, αν δεν αυτοπροστατευτούμε, ας παραδειγματειστούμε από τους γείτονες Βουλγάρους πώς διαχειρίζονται το δικό τους «σκοπιανό». Για παράδειγμα όταν οι σκοπιανοί το 2012 έστησαν στο ΥΠΕΞ τους ανάμεσα στους ήρωές τους και τον ανδριάντα του Βούλγαρου Συμεών Ράντεφ, αυθωρεί έλαβαν τελεσίγραφο της Βουλγαρίας να αποσύρουν τον επίμαχο ανδριάντα. Άρον άρον έσπευσαν και τον αποκαθήλωσαν ντροπιασμένοι.
Ιδού άψογο παράδειγμα προς μίμηση. Τελικά η Βουλγαρία είναι η μόνη που αντεπιτίθεται, για δικούς της ασφαλώς λόγους, στη σκοπιανή σχιζοφρένεια. Τρίτον : Να καταγγείλει την «Ενδιάμεση» η οποία, εκ γενετής ετεροβαρής, κατέστη διάτρητη από τις συνεχείς παραβιάσεις της από τα Σκόπια και εξακολουθεί να βλάπτει τα καίρια ελληνικά συμφέροντα.
Ο Δημοσθένης έλεγε οι ευκαιρίες που προσφέρουν τα πράγματα δεν περιμένουν την βραδύτητα και τις υποκριτικές προφάσεις μας … «οι δε των πραγμάτων ου μένουσι καιροί την ημετέραν βραδυτήτα και ειρωνείαν» (Α’ Φιλιππικός 351, 37).