Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
Η πρόσφατη σύνοδος του ΝΑΤΟ στην Ουαλία κατέδειξε ότι η Δύση (ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη) ανησυχεί για δύο μείζονα προβλήματα. Για την προέλαση του Ισλαμικού Κράτους των Τζιχαντιστών (οπαδών του Ιερού Πολέμου) στη Μέση Αντολή και για την αιματηρή σύγκρουση μεταξύ Ουκρανικού Στρτού και φιλορώσων αυτονομιστών. Ελπίζω να κατανοούν οι δυτκοί ηγέτες ότι στην ιεράρχηση των κινδύνων η μάστιγα του φανατικού Ισλάμ είναι σοβαρότερη και ότι για την καλύτερη αντιμετώπισή του απαιτείται μία ταχεία βελτίωση των σχέσων με τη Ρωσία. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας εκ μέρους των ΗΠΑ και της Ευρ. Ενώσεως έχουν λογικό έρεισμα, αλλά πρέπει να δούμε μακροπρόθεσμα τη Ρωσία ως εταίρο της Δύσης στον αντι-ισλαμικό αγώνα. Να μην αποξενώσουμε τελείως τον ρωσικό παράγοντα σε εποχή διεθνούς αναταραχής.
Δεν υποτιμώ το ουκρανικό πρόβλημα ούτε δικαιώνω την ανοικτή παρέμβαση της Μόσχας εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας ενός ανεξαρτήτου κράτους, όπως η Ουκρανία. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τους δυτικούς ηγέτες ότι ο Πούτιν έχει υπερβεί τα εσκαμμένα και ότι οφείλει να σέβεται τα σύνορα και το Διεθνές Δίκαιο. Αν η Δύση έμενε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι στις ρωσικες διεκδικήσεις θα δινόταν ένα λανθασμένο μήνυμα προς οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να διεκδικήσει εδάφη με πρόσχημα την προστασία ομοεθνών πληθυσμών.
Όμως, υπάρχουν δύο σημεία στα οποία οι δυτκοί ηγέτες πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη κατανόηση και ευελιξία. Πρώτον το καθεστώς της Κριμαίας. Η χερσόνησος αυτή δεν ανήκε ιστορικα στην Ουκρανία. Έχει ρωσικό πληθυσμό και θεωρείται ζωτική για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας ως έξοδος του στόλου της προς τη Μύρη Θάλασσα. Επί κομμουνιστικού καθεστώτος ο Νικήτα Κρύτσεφ αποφάσισε την παραχώρηση της Κριμαίας στην Ουκρανία, μέλος της τότε Σοβιετικής Ενώσεως. Άρα η ρωσική ευιασθησία για την Κριμαία πρέπει να διαχωρισθεί από την τύχη των υπολοίπων ρωσόφωνων επαρχιών της Ουκρανίας. Η Κριμαία πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος ή να διατηρήσει πολύ χαλαρούς δεσμούς με την Ουκρανία, ως μία αυτόνομη περιοχή με απόλυτο σεβασμό της ρωσικής της ταυτότητας. Για τις υπόλοιπες περιοχές με ρωσικό ληθυσμό οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρ. Ενώσεως μπορούν να εγγυηθούν την προστασία της γλωσσικής, πολιτιστικής και εθνολογικής ιδιαιτερότητος, με αντίστοιχη εγγυηση εκ μέρους της Μόσχας ότι θα σταματήσει κάθε μορφή στρατιωτικής ενισχύσεως προς τους πληθυσμούς αυτούς..
Το δεύτερο σημείο είναι η παρουσία νεοναζί και άλλων ακραίων εθνικιστών στον κυβερνητικο συνασπισμό της Ουκρανίας. Είδαμε τέτοιες φανατικές ομάδες να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον αμάχων Ρώσων σε ουκρανικές πόλεις (πχ. πυρπόληση κτηρίου γεμάτου με ανθρώπους). Θυμόμστε το ιστορικό παρελθόν των δυτικών Ουκρανικών επρχιών (Ουνίτες φιλοκαθολικοί κυρίως) που εντάχθηκαν στον στρατό του Χίτλερ εναντίον των Ρώσων επί Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Δυτικοί οφείλουν να δηλώσουν ρητώς και κατηγορηματικώς ότι τα μέτρα εναντίον της Ρωσίας δεν σημαίνουν σε καμμία περίπτωση στήριξη προς αυτές τις απεχθείς πολιτικοστρατιωτικές ομάδες της Ουκρανίας.
Θα είναι προς το συμφέρον του ευρύτερου ευρωπαϊκού χώρου και του συνόλου των Χριστιανικών λαών να τερματισθεί η Ουκρανική κρίση και να σταματήσουν τα εκατέρωθεν μέτρα και αντίμετρα, τα οποία απειλούν πολλές χώρες με ενεργεική κρίση. Το κλειδί είναι ο Πούτιν, ο οποίος απειλείται με απομόνωση. Πρέπει να επιδείξει λελογισμένη υποχωρητικότητα σκεπτόμενος ότι έχει ισλαμιστικό κίνημα μέσα στα σύνορά του, κυρίως στην Τσετσενία. Είναι προς το συμφέρον του ρωσικού λαού να μην θυσιάζει τα παιδιά του στο Ουκρανικό μέτωπο, αλλά να ενωθεί με την υπόλοιπη Ευρώπη στον αγώνα κατά του ισλαμικού φανατισμού.
Η Ελλάδα φυσικά θα σεβαστεί τις αποφάσεις των συμμάχων της, αλλά θα τους θυμίζει ότι χρειαζόμαστε τη Ρωσία εναντίον των Ισλαμιστών.
Κ.Χ. 6.9.2014