Χριστόδουλος, ταυτότητες και σιωπή ενόχων

Με αφορμή το θάνατο του Αρχιεπισκόπου και τις αναφορές στη δραστηριότητά του κατά τη δεκαετή θητεία του, γίνονται συχνές αναφορές στο «ζήτημα των ταυτοτήτων», όχι πάντα με ακρίβεια των γεγονότων.

Ο χειρότερος εφιάλτης μέρους των διαμορφωτών της κοινής γνώμης είναι μία παρουσία που θα αναπληρώνει την έλλειψη δημοσίου λόγου, επαρκούς να καλύψει την κοινή γνώμη. Τους λόγους αυτής της απουσίας δεν τους αναζητά κανείς..

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο ζήτημα που ανέκυψε το 2000, με χρωματισμό που περιγράφει τα γεγονότα ως μία οδυνηρή ήττα του Αρχιεπισκόπου. Η πραγματική αιτία είναι ότι επιδιώκουν να περικόψουν τον όποιον δημόσιο λόγο σκεφθεί ενδεχομένως να εκφράσει ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος.

Έτσι, καλλιεργούνται ορισμένες εντυπώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα:

• Η Εκκλησία δεν διοργάνωσε κανένα δημοψήφισμα. Η Εκκλησία αιτήθηκε δημοψήφισμα από τις αρμόδιες αρχές. Το κείμενο που συνυπέγραψαν τα 3 εκατομύρια πολιτών δεν λάμβανε καμία θέση υπέρ ή κατά της υποχρεωτικής ή προαιρετικής αναγραφής.
• Το γεγονός ότι πολλοί επικοινωνιακοί παράγοντες, με προεξάρχουσα μία «δημοκρατική εφημερίδα», καλούσαν ανερυθρίαστα δημοσίως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να πετάξει στα σκουπίδια τρία εκατομύρια υπογραφές που αιτήθηκαν δημοψήφισμα προκειμένου να εκφραστεί όλος ο λαός για το ζήτημα, δεν αποτελεί επ’ ουδενί ήττα αυτού που διοργάνωσε τη διαδικασία, αλλά παράδειγμα απίστευτης υποκρισίας και στρεβλή αντίληψη της Δημοκρατίας.
• Το διακύβευμα εκείνου του εγχειρήματος δεν περιορίζονταν στο συγκεκριμένο ζήτημα της αναγραφής. Ουδέποτε ειπώθηκε αυτό. Για του λόγου το αληθές, το ακριβώς αντίθετο διακυρήσσονταν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ότι βρισκόμασταν εν αναμονεί σειράς μέτρων προς την αποθρησκειοποίηση και αποιεροποίηση της κοινωνίας, και αυτό κρίθηκε ότι έπρεπε να αποκρουστεί. Τη σειρά αυτή μέτρων δεν την αρνήθηκαν ούτε οι εμπνευστές του συγκεκριμένου μέτρου. Σε συνεντεύξεις των αρμοδίων τις πρώτες κι όλας ημέρες της περιόδου εκείνης, και πριν τις εκτεταμένες αντιδράσεις, η σειρά αυτή μέτρων είχε ήδη διατυπωθεί και δημοσίως. Είναι γνωστά τα μέτρα. Έτσι, η εξέλιξη του ζητήματος τα προηγούμενα 8 χρόνια έκανε φανερή την απόλυτη επιτυχία των αντιδράσεων! Η έκτασή τους έστειλε τέτοια μηνύματα στους ιθύνοντες που τους εμπόδισε να προχωρήσουν έστω και μισό βήμα παραπέρα από αυτό το τυπικό γραφειοκρατικό μέτρο. Το διακύβευμα λοιπόν κερδήθηκε ολοκληρωτικά!

Τέλος, χαρακτηριστικό δείγμα απύθμενης υποκρισίας είναι η σιωπή ορισμένων σήμερα στο κατατεθειμένο (και υπό συζήτηση)

νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των Βακουφίων στη Θράκη. Εκεί υπάρχει η ρύθμιση πρόσληψης Μουσουλμάνων κατά 0.5% του συνόλου των νέων θέσεων εργασίας στο Ελληνικό δημόσιο.

Έτσι, όχι μόνο το θρήσκευμα θα αναγράφεται σε δημόσια έγγραφα, αλλά πολύ περισσότερο οι αρχές του κράτους (ΑΣΕΠ) θα είναι υποχρεωμένες να επιβεβαιώνουν το θρήσκευμα των πολιτών, προκειμένου να τους κατατάξουν στην ειδική κατηγορία του 0.5%, ώστε να προσλαμβάνονται στο δημόσιο!

Αυτό δε φαίνεται να ενοχλεί ιδιαίτερα, και σωπαίνουν. Η σιωπή τους είναι, πράγματι, εκκωφαντική. Είναι σιωπή ενόχων.

.