Ο Τσίπρας και η επανάσταση της Γιάννας

«Γιατί να μην τους δοκιμάσουμε; Στο φινάλε τι χειρότερο μπορούν να κάνουν;», λένε πολλοί. Μπορώ να σκεφτώ μέχρι και ένα εκατομμύριο χειρότερα πράγματα που ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο κόμμα μπορεί να κάνει, αλλά αυτά μόνο με την πείρα μαθαίνονται. Και η πείρα πληρώνεται. Oχι βέβαια από τη Γιάννα, που αυτή ή ο γιος της θα μπορούν να έχουν μια εμπειρία παίζοντας με την εξουσία

 

Πριν από πολλά χρόνια ο Χρύσης που ήταν ΚΚΕ και δούλευε στην Κλωστοϋφαντουργία Αιγαίον είχε πει: «Θα ανησυχήσω όταν ο Καρέλλας αρχίσει να ψηφίζει ΚΚΕ». Αν δηλαδή ένας βιομήχανος ψηφίζει ένα κόμμα που αντιτίθεται στα συμφέροντά του ένα είναι βέβαιο: το κόμμα δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά του. Το θυμήθηκα με τις δηλώσεις στήριξης της Γιάννας Αγγελοπούλου για τον ΣΥΡΙΖΑ που δίνει αφορμή να ξεκαθαρίσουν μερικές παρανοήσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα μπαχαλάκηδων ή αιθεροβαμόνων που αποφάσισε να διεκδικήσει την εξουσία. Είναι ένα αστικό κόμμα. Πολύ πιο αστικό από τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ, που στην αρχική μορφή του στηρίχθηκε στην αντεξουσιαστική Αριστερά. Στηρίχθηκε είτε από προοδευτικές ευαισθησίες είτε από τριβή με τον συγκεκριμένο χώρο. Από τους καθηγητές των ανωτάτων σχολών που αντιλήφθηκαν ότι για να περνάς καλά δεν βλάπτει να πηγαίνεις με τα νερά των αντεξουσιαστών και από μεγαλοαστούς γονείς που ψάξανε την περιπέτεια στον αντεξουσιαστικό χώρο. Ο γονιός θα υπερασπίσει το παιδί του αν είναι αστυφύλακας και του πετάει μολότοφ ο μπαχαλάκιας, αλλά και αν είναι αντεξουσιαστής και τον κάνει τόπι στο ξύλο ο μπάτσος. Επειδή ο αστυφύλακας είναι συνήθως από τους Αγιους Ανάργυρους και ο αντεξουσιαστής από το Χαλάνδρι, η εκπροσώπηση στο κόμμα είναι ανάλογη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε περιοριστεί στο ευαίσθητο 3%-4% της Φιλοθέης και του Μετς, αν δεν είχε γίνει η κρίση. Η εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ, οι δημόσιοι υπάλληλοι, νιώθοντας να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, έπρεπε να βρουν ένα κόμμα να τους εκπροσωπήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τον κατάλληλο αρχηγό την κατάλληλη στιγμή.

Στο εσωτερικό ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε την εικόνα του πρώην καταληψία για να γίνει προσκυνητής του Αγίου Ορους. Στο εξωτερικό είχε ένα πρόβλημα να τον πάρουν σοβαρά, αλλά, αφού στις ελληνικές εκλογές δεν ψηφίζουν ξένοι, κανένα πρόβλημα. Ο Τσίπρας κατάλαβε ένα πράγμα: στη μετά ΠΑΣΟΚ Ελλάδα ο δρόμος προς την εξουσία περνάει μέσα από τρεις ιερές αγελάδες: εφάπαξ, συντάξεις, μονιμότητα. Στον ΣΥΡΙΖΑ καθένας μπορεί και έχει πει ό,τι θέλει φτάνει να μην προσβάλλει τις τρεις θεότητες. Εδώ φτάνουμε στο εκλογικό σώμα.

Το μόνο που ενδιαφέρει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος είναι η επιστροφή στην προ του 2008 κατάσταση. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα και το παιχνίδι κάνει ένα περίεργο κομμάτι του εκλογικού σώματος που λέει: «Γιατί να μην τους δοκιμάσουμε; Στο φινάλε, τι χειρότερο μπορούν να κάνουν;». Μπορώ να σκεφτώ μέχρι και ένα εκατομμύριο χειρότερα πράγματα που ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο κόμμα μπορεί να κάνει, αλλά αυτά μόνο με την πείρα μαθαίνονται. Και η πείρα πληρώνεται. Οχι βέβαια από τη Γιάννα, που αυτή ή ο γιος της θα μπορούν να έχουν μια εμπειρία παίζοντας με την εξουσία

Η αιώνια νεότητα

Η περίπτωση της Γιάννας και της στήριξής της στον ΣΥΡΙΖΑ έχει και ψυχολογικές προεκτάσεις. Για οποιονδήποτε κυνηγάει την αιώνια νεότητα, και στην περίπτωση της Γιάννας είναι προφανές ότι το κάνει, κάθε νέο κόμμα παρουσιάζει και τον ίδιο νέο. Μια τέτοια ανάγκη ξεπερνάει τις ιδεολογικές διαφορές. Η φράση της «οτιδήποτε τέτοιο νέο θα πίστευε ο κόσμος ότι μπορεί να κινήσει τα πράγματα διαφορετικά, θα το ψήφιζα. Θα ψήφιζα για να έρθει αυτό το νέο» δεν είναι πολιτική ή ιδεολογία, αλλά το χαμένο κομμάτι του Φάουστ στο κυνήγι της αιώνιας νεότητας.

Ο φαρμακο­βιομήχανος

Η περίπτωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ιδιοκτήτη του μπασκετικού Παναθηναϊκού και της ΒΙΑΝΕΞ, και της στήριξής του στον ΣΥΡΙΖΑ εξηγείται ευκολότερα. Η φαρμακευτική δαπάνη το 2009 ήταν 4,6 δισ. ευρώ και το 2013 έπεσε στα 2,5 δισ. ευρώ. Κι αν ο πρώην υπουργός Στρατιωτικών των ΗΠΑ το 1957 είχε πει: «Ο,τι είναι καλό για την General Motors είναι καλό για την πατρίδα», δεν μπορεί να μην ισχύει το ίδιο και για τη ΒΙΑΝΕΞ.