Η Ανάγκη μίας Νέας, Συντηρητικής Δεξιάς

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Σε πείσμα εκείνων που φαντάζονται τη Δύση των Ιδεολογιών και την ανά – Δυση των τεχνοκρατών, οι Ιδεολογίες είναι ένα ενεργό στοιχείο της προσωπικότητάς μας. Και αυτό διότι όποιος είναι φορέας Ιδεών, ιδεολόγος, ούτε μαζοποείται ούτε ποδηγετείται. Αντιθέτως! Διαφοροποιείται.

Οι διαφορές στην ιδεολογία, οδηγούν τους ανθρώπους και τα κόμματα να πράττουν διαφορετικά. Διαφορετικά πράττει ο προσκείμενος στον Πατριωτικό/Συντηρητικό χώρο, και διαφορετικά πράττει ο προσκείμενος στον Αριστερό/Διεθνιστικό χώρο.

Έτσι λοιπόν, οι δύο άξονες που κατά τη γνώμη μου πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα στη μεταβατική και περίεργη καμπή που διέρχεται το σύγχρονο ιδεολογικό ρεύμα σκέψης είναι, από τη μία το τί είναι αυτό που σε καθιστά Δεξιό, και, από την άλλη, το τί σε διαφοροποιεί σε σχέση με κάποιον που ασπάζεται την Αριστερά.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Ανατρέχοντας εγχειρίδια του ευρύτερου Συντηρητικού χώρου συναντά κανείς τη λέξη «Έθνος» αρκετές φορές. Και είναι αλήθεια, ότι το κύριο συστατικό του Συντηρητικού χώρου, είναι, η έννοια του Έθνους. Η διαχρονικότητα της ιδιοπροσωπείας ενός Λαού δηλαδή.

Η πίστη στο γεγονός ότι, ναι μεν ο καθείς εξ ημών ζει, Ελεύθερα τη ζωή του, αλλά, από την άλλη, φέρει ένα χρέος απέναντι στην Πατρίδα. Να την παραδώσει εάν όχι καλύτερη από ό,τι την παρέλαβε, τουλάχιστον, στην ίδια κατάσταση.

Βέβαια, το σημείο αυτό δε θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης στη σφαίρα των επιχειρημάτων. Όλα τα άλλα Δυτικά Κράτη άλλωστε θεωρούν την υπόσταση του Έθνους τους δεδομένη. Μόνον η Ελλάδα ανήκει σε εκείνες τις λίγες, σκοτεινές εξαιρέσεις.

Γιατί, όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί, αρνούμαστε την αλήθεια αυτή που την ασπάζονται όλοι οι άλλοι λαοί;

Γιατί αγαπητοί φίλοι η χώρα μας βρίσκεται, σχεδόν 40 χρόνια τώρα, υπό Αριστερή ιδεολογική κατοχή.

Η εγχώρια Αριστερά δεν πιστεύει στην έννοια του Έθνους.  Οι ηττημένοι του εμφυλίου, η γενιά του Πολυτεχνείου και οι συνεχιστές τους, συγκινούνται περισσότερο από τον Μαρξ και λιγότερο από τον Παπαρρηγόπουλο που κατέδειξε ιστορικά τη συνέχεια του ελληνισμού. Και μάλιστα,  εξαργύρωσαν την «αντίστασή» τους μέσα από το «κίνημα» όπως αποκαλούσαν τότε το ΠΑΣΟΚ.

Στην Πατρίδα μας, εφαρμόστηκε στην πράξη η διακήρυξη του Γκράμσι περί «κατάληψης των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους» για την επικράτηση του Σοσιαλισμού.

Κατέστησαν τη νέο – μαρξιστική ιδεολογία κυρίαρχη οπουδήποτε παραγόταν πολιτική σκέψη: στα πανεπιστήμια, στα Μέσα Μαζικής ‘Επικοινωνίας’ και στους δημόσιους οργανισμούς.

Το κράτος, χρόνια τώρα αποτελεί τον δίαυλο μέσω του οποίου ανέρχονται σε θέσεις πανεπιστημιακές άνθρωποι ιδεοληπτικοί που ανήκουν εν τη πλειοψηφία τους… στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Άνθρωποι που ενώ από την μία είναι μακριά από την πραγματικότητα του Δυτικού τρόπου σκέψης σε σχέση με το πώς πρέπει να κατανέμεται η παραγωγή στην Ελλάδα, από την άλλη υιοθετούν άκριτα από την Δύση ό, τι είναι ικανό να κάνει πιο απαραίτητη την παρουσία τους ως οργανικούς διανοουμένους.

Είναι οι ίδιοι που ταυτίζουν χρονικά τη γέννεση του Έθνους των Ελλήνων κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Είναι οι ίδιοι που βγάζουν στην τηλεόραση ντοκυμαντέρ για την Ελληνική Επανάσταση χρησιμοποιώντας καινούργιες, δικές τους, πηγές.

Στην τηλεόραση ο διάλογος διεξάγεται κάτω από την εποπτεία των αριστερών στερεοτύπων. Όποιος δεν συμβαδίζει με τις κυρίαρχες απόψεις είναι «εθνικιστής», «φασίστας», «ρατσιστής», «χουντικός», «οπισθοδρομικός» κοκ. Οργανισμοί αριστερόστροφοι όπως ο «ΟΠΕΚ» (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας) ξεπηδούσαν στο παρελθόν, και ακόμα υτφίστανται, για να «εκσυγχρονίσουν» τους Έλληνες «ιθαγενείς».

Τα αποτελέσματα αυτής της ιδεοληπτικής πολιτικής είναι εμφανή παντού. Καινοφανείς θεωρίες για γεγονότα μείζονος σημασίας όπως η Ελληνική Επανάσταση, η σχέση μας με την Ορθοδοξία, προωθούνται με επίμονο τρόπο.

Δήθεν «νεωτερικές» θέσεις για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, την υποτιθέμενη «καταπίεση» ανύπαρκτων μειονοτήτων στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους προπαγανδίζονται καθημερινά και  παντοιοτρόπως.

Η παράδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν κατά το παρελθόν, με αυτόν τον τρόπο, ο φοβικός και δίχως σχέδιο χειρισμός στα Ίμια με τις επακολουθούμενες «γκρίζες ζώνες» και οι συγκρούσεις με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο είναι ενδεικτικές επιλογές της πρακτικής της ομάδας των αριστερών αναθεωρητών μας.

Το διαβόητο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού του «συνωστισμού στη Σμύρνη», ηλικία στην οποία κτίζονται προσωπικότητες και συνειδήσεις, το πανεπιστημιακό άσυλο της παρανομίας, οι εξοντωτικές απεργίες εναντίον της οιασδήποτε ιδιωτικοποίησης καταδεικνύουν το βαθμό στον οποίο είχε διεισδύσει στη μέση συνείδηση η επιβολή της Αριστεράς στον Πολιτικό Λόγο και την Πολιτική Πρακτική. Το ΠΑΣΟΚ, ναι μεν κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί την ιδεολογική εξουσία.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το ΠΑΣΟΚ σταδιακά αποθνήσκει. Τη θέση του βέβαια δεν θα την αφήσει κενή, όλοι γνωρίζουμε ότι θα την καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εάν η Αριστερά, που τόσα χρόνια ασκούσε ιδεολογική εξουσία, όντας στις παρυφές του κράτους μπορούσε να ασκεί τέτοια επιρροή, μπορείτε να φανταστείτε τώρα το τί επιρροή θα ασκήσει καταλαμβάνοντας την εξουσία.

Κάποιος θα με ρωτήσει βέβαια: Φταίει για όλα αυτά ο Συντηρητικός χώρος; Και θα απαντήσω ευθέως: Και βέβαια φταίει. Και φταίει διότι η πολιτική δεν ασκείται με μεσοβέζικο τρόπο.

Εάν πρέπει κάτι να μας διδάξει η ιστορία είναι ότι ο απολογητικός χαρακτήρας του Πατριωτικού χώρου πρέπει να φτάσει σε ένα τέλος. Ακόμα και σήμερα,  απουσιάζει από τον Δημόσιο λόγο αμιγώς η λέξη «Συντηρητικός» ή «Δεξιός» ενώ τα στελέχη που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν αυτές τις ιδέες ακόμα αρνούνται επίμονα τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς.

Αυτή η χρόνια ιδεολογική ασάφεια όμως είναι και αυτή ακριβώς που έχει οδηγήσει τη χώρα μας και σε ιδεολογική σύγχυση, σε αποτυχία αυτοκαθορισμού και εν τέλει σε μία αυτολογοκριμένη ταυτότητα που απαρνείται ότι είνα Συντηρητική, που απαρνείται ότι είναι Δεξιά.

Η μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μία συνειδησιακή κρίση αλλά και σε μία περίεργη καμπή.

Η Συντηρητική δεξιά πρεσβεύει όλες τις αξίες και τις πρακτικές λύσεις εκείνες οι οποίες μπορούν, από τη μία να αποκαθηλώσουν την Αριστερά από το θρόνο της, και, από την άλλη, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μία ισχυρή χώρα.

Και αυτό διότι ο Συντηρητικός χώρος ποτέ δεν θα ευχαριστούσε τους μετανάστες που επέλεξαν την Ελλάδα ως χώρα προορισμού τους.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αντιλαμβάνεται ότι η Εθνική, Κυρίαρχη Κουλτούρα είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο ειρήνης και συνοχής των κοινωνιών.

Ο Συντηρητικός Χώρος, Ποτέ, δε θα είχε δημιουργήσει έναν φαύλο κρατισμό ο οποίος θα χρέωνε τις επόμενες γενιές με ελλείμματα.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αντιλαμβάνεται ότι η κάθε γενιά έχει ως χρέος της να είναι συνεπής προς την επόμενη. Αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ταμείο διαγενεακού ελέγχου, το οποίο θα απαγορεύει τις σπατάλες και έτσι θα διαφυλάσσει ότι η επόμενη γενιά δε θα γίνει ένα εξαρτώμενο ανδρείκελο στα χέρια άλλων χωρών.

Η Συντηρητική Δεξιά Ποτέ, δε θα ευνούχιζε τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, θα διασφάλιζε ως κορωνίδα των αξιών της την εσωτερική και εξωτερική Ασφάλεια του Έθνους μας. Διότι χωρίς Ελευθερία καμμία άλλη συζήτηση δεν μπορεί να γίνει, και, γνωρίζει ότι η εναλλακτική, που τόσο ορέγονται ορισμένοι, είναι η Αναρχία.

Ο Συντηρητικός χώρος Ποτέ δε θα διανοείτο να πει ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάαν ή να παραδώσει το όνομα και την ιστορική κληρονομιά της Μακεδονίας.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ξέρει να τιμά τους στιβαρούς ηγέτες όπως ο Τάσος Παπαδόπουλος που λένε τα ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΧΙ, σε εποχές που συμφέρουν τα εύκολα ΝΑΙ.

Η Συντηρητική Δεξιά, Ποτέ δε θα έδιωχνε την ιδιωτική πρωτοβουλία και καινοτομία για να στρογγυλοκάθονται ορισμένοι συνδικαλιστές χωρίς λόγο ύπαρξης.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, γνωρίζει πως οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, καινοτομούν διότι βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που το κράτος δεν βρίσκεται απέναντί τους. Αλλά, είναι αρκούντως μικρό και ταυτόχρονα ισχυρό ώστε να μη θέτει γραφειοκρατικά εμπόδια στις φιλοδοξίες τους.

Ο Συντηρητικός χώρος Ποτέ, δε θα απειλούσε τον μόνιμο πόλο συγκριτικού πλεονεκτήματος της ελληνικής οικονομίας, την ελληνική ναυτιλία.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αναγνωρίζει πως η τελευταία μαζί με το πολεμικό ναυτικό της χώρας μας αποτελούν τη Ναυτική Ισχύ της Ελλάδας έναντι οιουδήποτε Δόγματος Νταβούτογλου περί στρατηγικού βάθους.

Αγαπητοί φίλοι, ο Συντηρητισμός, σε πείσμα αυτών που θέλουν να μας αποδείξουν το αντίθετο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ!

Τα αιχμηρά επιχειρήματα σε συνδυασμό με μία νέα καταρτισμένη γενιά ας αποτελέσουν το εναρκτήριο λάκτισμα που χρειαζόμαστε όλοι για να αναστηθεί ιδεολογικά η Συντηρητική Δεξιά. Ας σημάνει επιτέλους η καμπάνα της ιδεολογικής αντεπίθεσης.

Η χώρα μας χρειάζεται μία Νέα Δεξιά, μία Νέα Μεγάλη Ιδέα.

Πολλά χρόνια τώρα φορτίστηκε η Πατρίδα μας από ένοχες λέξεις. ΑΡΚΕΤΑ!

*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (www.syntiritikoi.gr)