Η κυβερνητική διαρχία προέκρινε την επίσπευση της προεδρικής διαδικασίας και, εκ των πραγμάτων, των εθνικών εκλογών. Λογική εξήγηση : οι αξιώσεις της τριαρχίας (= τρόϊκας ) για νέα μνημονιακά μέτρα υπήρξαν τόσο βαρειές και ασήκωτες – για τον λαό στη νιοστή, αλλά και για την ίδια, ώστε επέλεξε να τις μετακυλήσει στην επόμενη. Οι τοκογλύφοι ζήτησαν τα πάντα, σε σημείο που, αν τους παραδίδονταν ακόμη και τα κλειδιά του κράτους, θα ζητούσαν και άλλα παραπάνω…
Το ότι οι δανειστές δεν έκαναν καμίαν «έκπτωση» για να διευκολύνουν τους πρόθυμους, που τους υπηρέτησαν πιστά τόσο καιρό, είναι μια προς το παρόν αναπάντητη απορία. Απορρίπτουμε ωστόσο την υπόνοια ότι τα βρήκαν τόσο καλά με την επερχόμενη κατάσταση, ώστε απαξίωσαν να πράξουν το παραμικρό για να στηρίξουν την απερχόμενη. Δεν γνωρίζουν αυτοί, ή δεν γνωρίζουμε εμείς…
Είναι βέβαιο πάντως ότι οι κύριοι δεν είναι αρνάκια, αλλά στυγνά αρπακτικά. Η απερχόμενη κυβέρνηση δεν συνειδητοποίησε το καθήκον της να ορθώσει αντίσταση. Πάντως και της Μέρκελ και της Λαγκάρντ (αυτής που μιλούσε για λάθη του ΔΝΤ που ουδέποτε διόρθωσε ) ανεδείχθη απαισιότερος ο πολύς Σόϊμπλε. Μαινόμενος μας διεμήνυσε : «ή θα συμβιβαστούν, ή θα πέσουν ή θα φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη»! Την επομένη στο συνέδριο της CDU φαντασιώθηκε την καγκελάριό του ως … θηλυκό Ναπολέοντα ! Μαύρο το χιούμορ να εξισώνεις γυναίκα με άνδρα και Γερμανίδα με Γάλλο!
Η εκλογική παρεμβολή υπερκάλυψε τον απόηχο της επίσκεψης Νταβούτογλου. Ο νεοοθωμανός έψαχνε το βήμα των Αθηνών για να επισημοποιήσει τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Η επίσημος Ελλάς δεν τόλμησε, να πράξει αυτό που όφειλε: Να ματαιώσει ή έστω να αναβάλει την δυσώνυμη ελληνοτουρκική σύναξη των Αθηνών. Υπέκυψε και πάλι σε έξωθεν επιταγές.
Ο τούρκος στη σκιά της Ακρόπολης επανέλαβε τις ιταμές διεκδικήσεις του, εξίσωσε το έκγονο του Αττίλα με κράτος, μας «βεβαίωσε»ότι θα συνεχίσει να προσβάλλει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και εκείνα της Κύπρου και απήλθε με το δηλητηριώδες χαμόγελό του. Χρειαζόμασταν να μας απειλήσει και εν μέσαις Αθήναις ;
Οι υπερατλαντικοί είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι με τα καμώματα του σουλτάνου, δεν παύουν όμως, όχι ιδίαις δαπάναις, αλλά αναλώμασι προθύμων συμμάχων τους, όπως καλή ώρα …, να τον κατευνάζουν. Παλιά τους τέχνη.
Ενδεικτική της αμερικανικής διπλοπροσωπίας η απάντηση του Ματ Μπράιζα πρώην υφυπουργού, βοηθού της Κοντολίζα Ράϊς , στην ερώτηση αν η Τουρκία νομιμοποιείται να παρεμποδίζει τις έρευνες της Κύπρου στην κυπριακή ΑΟΖ : « Η Σύμβαση των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) καθιστά σαφές ότι μια χώρα έχει την αποκλειστική δικαιοδοσία για την εξερεύνηση και την ανάπτυξη των φυσικών πόρων στην δική της ΑΟΖ». Και η αυτοαναίρεσή της : «Αυτό το σαφές συμπέρασμα γίνεται θολό ωστόσο στην περίπτωση της τουρκικής προσέγγισης (…) δεδομένου ο ορισμός ‘’ χώρα’’ που δίνει η Άγκυρα για την Κύπρο διαφέρει από τις επίσημες θέσεις όλων σχεδόν των άλλων κρατών» (συνέντευξή του, Ελ. Τύπος 7/12/14).
Θυμόμαστε μιαν άλλη συνέντευξη του Μπράϊζα (31/7/2007) στον σπουδαίο, αείμνηστο Λάμπρο Παπαντωνίου :
Παπαντωνίου: Στην Αθήνα η κυρία Μπακογιάννη δήλωσε ότι αν δεν λυθεί προηγουμένως η εκκρεμότητα της ονομασίας, η Ελλάδα θα εμποδίσει την είσοδο των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ, Ε.Ε ».
Μπράϊζα: Εμείς αγαπάμε την κυρία Μπακογιάννη και δεν ακούσαμε αυτήν τη δήλωση. Αλλά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, λένε κατά καιρούς τέτοια πράγματα, αλλά στο τέλος υποχωρούν!». Στο τέλος υποχωρούν. Και αυτό το ξέρουν τα αφεντικά.
Άρα το πρόβλημα είναι ο ενδοτισμός μας. Προφασιζόμαστε τα μεγέθη. Ο φερόμενος και πιθανός «ένοικος» του Μνημείου της Αμφίπολης Σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας, που ετάφη εκεί με τιμές ήρωα το 422 π.Χ, όταν έπιασε ένα ποντικό μέσα στα σύκα, επειδή τον δάγκωσε, τον ελευθέρωσε λέγοντας ότι τίποτε δεν είναι τόσο μικρό ώστε να μη μπορεί να σωθεί όταν έχει την ευψυχία να αμυνθεί κατά του εχθρού του. «Ουδέν ούτω μικρόν εστιν, ο ου σώζεται τολμών αμύνεσθαι τους επιχειρούντας» ( Πλούταρχος, Λακωνικά Αποφθέγματα, 219 c).