Γράφει ο Γιώργος Κακαρελίδης.
Ἀγαπητοὶ Φίλοι,
ὡς πιτσιρίκια κάποτε, ἡ παραμονή Χριστουγέννων εἶχε ἰδιαίτερη σημασία, μιὰ καὶ συνέβαλε διὰ τῶν καλάντων, στὴν ἐνίσχυση τοῦ -μονίμως ἐλλειμματικοῦ, παιδικοῦ προϋπολογισμοῦ μας.
Ὁλόκληρα σχέδια ἐπὶ χάρτου, κάναμε, γιὰ τὸ πῶς θὰ προλάβουμε τοὺς ἄλλους, ποιὲς γειτονιὲς θὰ πρωτοεπισκεφθοῦμε, ἄν θὰ βροῦμε νὰ προσθέσουμε καὶ κανένα ὄργανο κτλ.Φυσικά, τὸ ἴδιο ἐσκέφτοντο καὶ οἱ “ἀνταγωνιστές”, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σηκωνόμαστε ὅλο καὶ πιό πρωϊ, ποὺ ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ μεταφερθῇ πρίν τό ἄνοιγμα τῶν μαγαζιῶν, ὁπότε πάλι συσσώρευση ἀνταγωνιστικὴ ἐπακολουθοῦσε μὲ τὶς συνακόλουθες ἁψιμαχίες.
Ἐκεῖ ποῦ στίβαμε τὰ κεφάλια μας, ἐναγωνίως, μπᾶς καὶ μᾶς κατέβη κάποια ἰδέα, ἀποφάσισα, γιὰ κανὰ δυὸ τετράγωνα, νὰ παρατηρήσω τοὺς “πελάτες” καὶ τὸν ῥυθμὸ ἐσόδων, ἐκ τοῦ μακρόθεν (ἔρευνα πεδίου, field research σήμερα). Αὐτὸ ποὺ διαπίστωσα ἤταν ὅτι ὅσο πιό πολύ μᾶς ἄφηναν νὰ ψάλλουμε τὰ κάλαντα, τόσο πιὸ πολλὲς δεκάρες καὶ πενηνταράκια μᾶς ἔδιναν. Διαπίστωσα ἐπίσης, ὅτι τὸ ἀκριβῶς ἀντίστροφο συνέβαινε, μὲ τὸ πόσο εἶχαν “‘εκτεθεῖ” στὰ ἴδια μονότονα λόγια. Τέλος μιὰ μεγάλη “μερίδα “οἰκιακῶν πελατῶν, ἀποτελεῖτο ἀπὸ γιαγιάδες, ποὺ κατα τεκμήριο ἦσαν θεοσεβούμενες καὶ τὰ ‘μοδέρνα’ λόγια δὲν τὶς πολυϊκανοποιοῦσαν.
Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ πειραματισθῶ ἀλλάζοντας τὸ ὑπόδειγμα (paradigm shift, τὸ λένε τώρα). Καὶ ἐπειδὴ διαδικτυο δὲν ὑπῆρχε καὶ η ἐγκυκλοπαίδεια δὲν μὲ ἱκανοποίησε, ἀποτάνθηκα στὸν πατέρα μου γιὰ ἀλλα κάλαντα, ὁ ὁποῖος, ἔτι ζῶν, μοῦ προσέφερε τὸ συνημμένο ποίημα.
Δὲν ξέρω ἄν τὸ βρῆκε ἀλλοῦ ἤ ἄν τὸ ἀνεκάλεσε ἀπὸ τὶς δικὲς του μικρασιατικὲς μνῆμες, ὅμως μὲ τὴν ὁμάδα μου τὸ “δειγματίσαμε” μοιράζοντας τὶς στροφὲς καὶ ψάλλοντάς τες α καπέλα καὶ … δούλεψε!!!
Ἔκτοτε πάψαμε νὰ ἀγωνιοῦμε καὶ νὰ ξυπνᾶμε χαράματα. Ἁπλῶς, πρὶν τὶς γιορτὲς τρέχαμε στὶς Βιβλιοθῆκες γιὰ …καινοτόμα κάλαντα. Ποῦ οἱ “πελάτες” μας, ἀνέμεναν (μὲ τὴν βοήθεια ὁλίγου προϊδεασμοῦ τους, advertising σήμερα ) καὶ μᾶς ἀνέμεναν, ἔχοντας χώρια βάλει, εἰδικό ποσὸ για ἐμᾶς (ἀνέβηκε τὸ cache, ποὺ λένε).
Τὸ χαρτὶ μὲ τὸ ποίημα τὸ βρῆκα πρίν λίγο καὶ, τὶς θύμησες ποὺ ξύπνησε σᾶς τὶς παραθέτω, μαζί μέ αύτό, μὲ τὶς καλύτερες εὐχὲς γιὰ τὴν γιορτὴ ἑνὸς Θεοῦ, ποὺ
ἀγάπησε τόσο τὸν ἄνθρωπο, ὥστε
ἀπεφάσισε νὰ γεννηθῇ, νὰ ζήσῃ καὶ ἀποθάνῃ μὲ τὸν τρόπο τοῦ ἀνθρώπου. Ἄλλωστε ἄν ὁ γονιὸς κάνει άκριβῶς αὐτὸ γιὰ τὰ παιδιὰ του, πῶς μποροῦμε νὰ τὸ ἀρνούμεθα σὲ ἕναν Πατέρα Θεό;
Νὰ εἶστε πάντα καλὰ καὶ νὰ θυμᾶστε τὸ Γένος σας.