Βάρκιζα

Δυστυχώς για σας κύριε Δημόπουλε, είναι εμφανές ότι όσο κι αν προσπαθείτε να καμουφλάρετε, προδίδετε το ιδεολογικό σας στίγμα, αγνοώντας τα πραγματικά γεγονότα ή λέγοντας μόνο μισές αλήθειες, συνεπώς εσείς είστε αυτός που μεροληπτεί είτε από άγνοια είτε ως ένα ακόμη θύμα της ιδεολογικής προπαγάνδας των “νικητών”. Όχι χωρίς δυσφορία είναι αλήθεια – γιατί δεν θα ήθελα να εμπλακώ σε μια τέτοια συζήτηση εδώ, υπάρχει πλήθος βιβλίων και μαρτυριών γύρω από το ζήτημα – θα μπω στον κόπο να δώσω κάποια στοιχεία, χάριν μιας κάποιας εξισορρόπησης υπερ των αδικηθέντων, λέγοντας πράγματα με τ’όνομά τους κι ας φαίνονται απίστευτα στη φρικιαστική τους σκληρότητα και μετά θα σιωπήσω χωρίς να επανέλθω.
Αν θα είχατε την παραμικρή αντικειμενική -όπως διατείνεστε – ιστορική πληροφόρηση κ. Δημόπουλε, θάπρεπε να γνωρίζετε ότι το βάρος των Δεκεμβριανών σηκώνει ο κομματικός μηχανισμός του ΚΚΕ της πρωτεύουσας – κατ’ ευφημισμόν ΕΛΑΣ Αθήνας – με τη βοήθεια των κατοίκων, ιδίως των συνοικιών. Η μόνη ομοιότητα με τον ΕΛΑΣ του βουνού – ο οποίος με ευθύνη του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ έμεινε εκτός πρωτεύουσας – είναι το όνομα. Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας απέναντι στον οργανωμένο στρατό και τον υπερσύγχρονο βαρύ οπλισμό των Άγγλων, δεν διέθετε παρά μικρές ευέλικτες ομάδες “εγγύς άμυνας”, με καμουφλαρισμένο οπλισμό, πιστόλια και τουφέκια του 1912 και χειροβομβίδες. Αποστολή τους ήταν να προστατεύουν αυτούς που τις μαύρες νύκτες της Κατοχής γέμιζαν τους τοίχους με ελπιδοφόρα συνθήματα, εκείνους που φώναζαν από τα χωνιά για ελευθερία, την περιφρούρηση των ομιλητών κατά τις διαδηλώσεις, τις απόπειρες απελευθέρωσης των συλληφθέντων πριν οδηγηθούν στις φυλακές και τα μπουντρούμια της χιτλερικής ασφάλειας. Ο αθηναϊκός ΕΛΑΣ είναι ένας ρευστός στρατός χωρίς την πειθαρχία των ανταρτών του βουνού, με συνεχείς αυξομειώσεις δύναμης που οι οπλισμένοι μαχητές του δεν ξεπερνούν τους 5.000, χωρίς στρατόπεδα, ούτε ασκήσεις και συσσίτιο, γιατί κάθε μαχητής κοιμάται και τρώει σπίτι του. Ο αγώνας τον Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα ήταν εξαρχής άνισος. Οι Άγγλοι με βαρύ οπλισμό, θωρακισμένα οχήματα, τανκς, πυροβολικό, αεροπλάνα και κανόνια του αγγλικού στόλου εναντίον όχι των σκληροτράχηλων ανταρτών και καπεταναίων του βουνού που αν ακολουθούσαν την προτροπή του Άρη θα πετούσαν κυριολεκτικά τους Εγγλέζους στη θάλασσα – αλλά εναντίον “πελταστών της ασφάλτου” και του άμαχου πληθυσμού που είναι τα κυρίως θύματα των συνεχών βομβαρδισμών από τα αεροπλάνα και τα πλοία τους.
Στα Δεκεμβριανά εκτός απο τους νεκρούς των συγκρούσεων υπήρξαν χιλιάδες θύματα αγριοτήτων που διεπράχθησαν εκατέρωθεν. Σκοτώθηκαν αθώοι από βόμβες, ρουκέτες, αδέσποτες σφαίρες, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν άνθρωποι που τους βάραιναν μόνο υποψίες, έγιναν αντεκδικήσεις και ξεκαθαρίσματα πολιτικών και προσωπικών διαφορών.
Στην κυβερνητική πλευρά αφιονισμένοι χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες που είχαν βαρέσει στο ψαχνό υπό τις διαταγές των Άγγλων στην πρώτη ειρηνική πορεία του αθηναϊκού λαού στο Σύνταγμα στις 3 του Δεκέμβρη, τώρα εκτελούν εν ψυχρώ τους ελασίτες που αιχμαλωτίζονται ή τους υπόπτους που συλλαμβάνονται, εισβάλλοντας και στα νοσοκομεία κι εξολοθρεύοντας τους τραυματίες. Όπου υποχωρεί κι αποσύρεται ο ΕΛΑΣ, Βρετανοί, χωροφύλακες, αστυνομικοί και Εθνοφυλακή προβαίνουν σε μαζικές συλλήψεις και συνοπτικές εκτελέσεις (Κέδρος).
Μέσα στην αγριότητα των μαχών, τις κυβερνητικές δυνάμεις συναγωνίστηκαν σε αδικοπραγίες απ’ την άλλη μεριά οι ασύδοτοι εκτελεστές της ΟΠΛΑ κι ένα μέρος μαχητών του ΕΛΑΣ Αθήνας κι εφεδρικών που πήραν τα όπλα. Η δράση της ΟΠΛΑ προσφέρει στους Άγγλους αυτό που χρειάζονται για να δουλέψουν οι Βρετανοί ειδικοί “επι των δημοσίων σχέσεων” που επί τούτου έχουν έρθει στην ματοκυλισμένη Αθήνα για την χειραγώγηση της πληροφόρησης και της διεθνούς κοινής γνώμης, που διαμαρτύρεται για την επέμβασή τους στην Ελλάδα. Το πρώτο που κάνουν είναι να αποδώσουν όχι στην ΟΠΛΑ ή στο ΚΚΕ, μα γενικώς στο ΕΑΜ πολλαπλάσιους φόνους από όσους διεπράχθησαν· κάθε νεκρός, όπως κι αν σκοτώθηκε όπου κι αν ανήκε, παρουσιάζεται σαν θύμα του ΕΑΜ. Περισσότεροι από 1.500 ελασίτες που σκοτώθηκαν στις μάχες και θάφτηκαν πρόχειρα λογαριάστηκαν και αυτοί στους “σφαγιασθέντες” από τον ΕΛΑΣ. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό, οι μεγάλοι αριθμοί θυμάτων δημιουργούν εντύπωση αλλά χρειάζεται κάτι πιο εντυπωσιακό, κάτι που να συγκλονίσει την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Κατά τη διάρκεια των μαχών το Α’ Νεκροταφείο ήταν πεδίο μάχης, έτσι περίπου 2.500 νεκροί αριστεροί και δεξιοί ενταφιάζονται στον Εθνικό Κήπο, όπου ποτέ δεν πλησίασε ο ΕΛΑΣ. Τις νύκτες συνεργεία ξεθάβουν τα πτώματα από τον Εθνικό Κήπο, τα μεταφέρουν με φορτηγά σε επιλεγμένα σημεία, όπου άλλα φρικιαστικά συνεργεία πιάνουν δουλειά στο μακάβριο έργο τους. “Κατεργάζονται τους νεκρούς, τεμαχίζουν τα άψυχα σώματα και “στήνουν” τα θύματα των κόκκινων βασανιστών. Ένας κουβάς με βγαλμένα μάτια βγαίνει από τούτο το εφιαλτικό εργαστήριο. Την επομένη, φωτογραφίζεται και σχολιάζεται άφθονα από τον διεθνή τύπο (Dominique Eudes).
Ο Βρετανός στρατιωτικός Κόλιν Ράιτ επιβεβαιώνει το ανοσιούργημα: “Ανθρωποι που πέθαναν από φυσικό θάνατο ξεθάφτηκαν. Τους έκοψαν μύτες και αυτιά, τους έβγαλαν τα μάτια, τους ξερίζωσαν τα γεννητικά όργανα. Ύστερα τους παρουσίαζαν σαν πτώματα θυμάτων του ΕΛΑΣ. Παρουσιάστηκαν άτομα που δήλωσαν ενόρκως ότι έγινε σύληση των τάφων συγγενών τους” (Heinz Richter).
Όταν το γκραν γκινιόλ ετοιμάστηκε ήρθε στις 22 Ιαν. από τη Βρετανία μια επιτροπή υπό τον σερ Ουόλτερ Σίντριν να ερευνήσει τις καταγγελίες για θύματα του ΕΑΜ. Ο Αγγλος σερ δεν κουράστηκε πολύ να ανακαλύψει τους αιμοβόρους δολοφόνους. Τον οδήγησαν στο Περιστέρι όπου είχαν μεταφερθεί πτώματα από άλλες περιοχές σε ομαδικούς τάφους αφού προηγουμένως είχαν υποστεί τη φρικιαστική επεξεργασία διαμελισμού για να τραβηχτούν οι απαραίτητες φωτογραφίες.
Η έκθεση Σίντριν θα κάνει το γύρο του κόσμου. Στη Μ. Βρετανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά κ.α. οι δημοκρατικοί πολίτες σαστίζουν, τα χάνουν μπρος στις φωτογραφίες του ζόφου που τους σερβίρουν και μεταστρέφονται ή σιωπούν. Η καπηλεία των πτωμάτων και η τεράστια αντιεαμική καμπάνια που ακολούθησε θα συντηρηθεί επί δεκαετίες με όλα τα δυνατά μέσα από την πλευρά των νικητών, θέλοντας να πείσουν τους πάντες ότι το ζήτημα δεν ήταν πολιτικό ή στρατιωτικό, ότι δεν πολέμησαν Έλληνες εναντίον Ελλήνων, αλλά ότι ήταν η μάχη του “καλού” με το “κακό”. Οι νικημένοι αντίπαλοι ήσαν τα “τέρατα” και οι νικητές οι “καλοί”· τα τέρατα έσφαξαν τους πολλούς και “καλοί” έσωσαν τους άλλους. Το βρετανικό προπαγανδιστικό δόγμα σε πλήρη εφαρμογή: “Στόχος είναι να εμφανιστεί ο εχθρός όσο πιο τερατώσης γίνεται ώστε να μπορούμε να του στερήσουμε τα δικαιώματα ανθρώπινης ύπαρξης”.
Αλλά οι Οπλατζήδες ήσαν εγκληματίες και όχι ηλίθιοι κύριε Δημόπουλε, για να δεχτεί κάποιος σήμερα ότι κάθονταν να βγάζουν κουβάδες μάτια, να κόβουν και να μαζεύουν μύτες και αυτιά, γλώσσες και γεννητικά όργανα. Μόνο όποιος έχει χειροπιαστό, άμεσα εξαργυρώσιμο όφελος μπορεί να το κάνει· και οι Οπλατζήδες δεν είχαν κανένα λόγο να αφήσουν πίσω τους τέτοια εγκληματικά πειστήρια ως όπλο στους αντιπάλους τους. Επί των διαμελισμένων πτωμάτων χτίστηκαν πολιτικές καριέρες και τρανταχτές περιουσίες. Σε αυτό το όνειδος, που ολοκληρώθηκε με την καταστροφή του Εμφύλιου μας οδήγησε η νικήτρια παράταξη του μεταδεκεμβριανού και μετεμφυλιακού κράτους, με την τυφλή μίσους για τον αντίπαλο ολέθρια πολιτική της – πολιτική υποταγής στον επικυρίαρχο – την οποία κάθε έντιμος άνθρωπος ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων οφείλει να καταδικάζει.

Στα περί Λαμίας, ο χάρτης της Ελεύθερης Ελλάδας στο τέλος του Μάρτη του 1944 – επτά μήνες πριν την γερμανική αποχώρηση, εκτείνεται στα 3/4 της χώρας και τα έχει όλα: Κυβέρνηση του βουνού, στρατό, τοπική αυτοδιοίκηση, κώδικα Δικαιοσύνης, την υποστήριξη κάθε έλληνα πλην των συνεργατών των γερμανών κατακτητών και των τσιλιαδόρων των Άγγλων που απεργάζονται ήδη την εξόντωσή του.

Όσο για το “ποιός από τους δύο βγήκε καλύτερος και πιο πετυχημένος” σας παραπέμπω στο πρόσφατο διαφωτιστικό άρθρο του Θεόδωρου Ζιάκα: Τα «δύο τέρατα» και η Αριστερά

http://www.antibaro.gr/article/12215

Ευφυολογήματα κε Δημόπουλε και αφορισμοί. Οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι είναι μάστοροι σ’αυτά. Λένε επίσης και “you can’t dance at two weddings”.