Ο ΣΥΡΙΖΑ ως σηματοδότηση της νίκης του καπιταλισμού.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Για όσους σκέφτονται την πολιτική με όρους από το σκάκι, δηλαδή προσπαθούν να προβλέψουν την επόμενη κίνηση, ώστε να προσδιορίσουν τη μεθεπόμενη, ήτανε εμφανές πριν ακόμα από τις εκλογές ότι το Κοινοβούλιο που θα προέκυπτε από αυτές σίγουρα δεν θα υστερούσε σε μεταμορφώσεις από το προηγούμενο, στο οποίο χοντρικά το 10% των βουλευτών μεταπήδησε σε άλλες βάρκες, μοναχικές ή όχι.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών καθιστούν αυτήν την πρόβλεψη ακόμη περισσότερο πιθανή.

Πρώτο δημόσιο κείμενο που το καθαρογράφει δημόσια είναι αυτό εδώ από το capital.gr με δημοσίευση τα χαράματα της δευτέρας Μαρτίου και τίτλο «Το τέλος της «φούσκας» του ΣΥΡΙΖΑ», όπου περιγράφονται οι δύο επιλογές του Αλέξη Τσίπρα: α. η οριστική ρήξη με την Ευρώπη μέσω εκλογών ή δημοψηφίσματος ή β. μία πραγματικά οικουμενική στήριξη της κυβέρνησης.

Λίγες ώρες μετά το πιο πάνω άρθρο, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η δεύτερη επιλογή ουσιαστικά αποτελεί μονόδρομο. Ίσως όχι άμεσα, αλλά σίγουρα σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Η ουσία είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, πιθανολογώ ότι ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου θα καταγραφεί στην Ιστορία ως η σηματοδότηση της επικράτησης του καπιταλισμού στον δυτικό κόσμο, και ως το δεύτερο – και ουσιαστικό – βήμα μετά την ρίψη του τείχους του Βερολίνου, γεγονός που ανασχεδίασε τον παγκόσμιο χάρτη.

Εξηγώ. Μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η εσωτερική αντιπολίτευση στη Δύση έχασε τα πόδια της και ανήλθε στη σφαίρα του ιδεαλισμού.

Η ευρωπαϊκή αριστερά μετατράπηκε σ’ αυτό που έκανε όλους να «περιμένουν στην αγορά συναθροισμένοι». Όλοι ξέρουμε τι περιμένουν. Μας τό ΄πε ο Καβάφης προ πολλού: «Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Η αναμονή της ελπίδας τους κρατά.

Στην περίπτωσή μας οι «άνθρωποι αυτοί» ήρθαν. Ή μάλλον θα εκτιμηθεί ότι ήρθαν. Πληθώρα Ελλήνων δέχθηκε «συγχαρητήρια για τη χώρα» τους από αλλοεθνείς στο εξωτερικό. Η παγκόσμια, αν όχι μόνο δυτική, ανακούφιση ότι η αλλαγή «ήρθε» έφτασε σε φρενήρη επίπεδα.

Καλώς ή κακώς όμως δεν φαίνεται ικανή να στρέψει την πορεία του κόσμου, διότι αυτό είναι το ζητούμενο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν δεν έχει γίνει αντιληπτό.

Είναι πρακτικά σαφές ότι «άλλος δρόμος δεν υπάρχει». Θα το χωνέψουν και οι τελευταίοι το επόμενο διάστημα. Ήδη η σημερινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, υπερασπίζεται την ευρωπαϊκή συμφωνία στην παράταση του προγράμματος στη βάση (ασαφών) μικροβελτιώσεων και όχι μίας αλλαγής πορείας.

Το ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος θα γίνει ορατό σε μεγαλύτερη κλίμακα και μοιραία θα επικυρώσει όχι το «τέλος της Ιστορίας», αλλά την επικράτηση σε τούτες τις συνθήκες του καπιταλισμού, τουλάχιστον στα όρια της Δύσης με πολύ μικρά περιθώρια διακυμάνσεων.

Αν μου επιτρέπεται, να τολμήσω να προχωρήσω λίγο ακόμα: από κει και πέρα, θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και διεθνώς. Ο μοναδικός σοβαρός αντίπαλος του καπιταλισμού είναι πλέον ο ισλαμισμός. Όλα τα άλλα κάστρα έχουν πέσει.

Χρέος όλων στη Δύση, ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Για να το πω με οικονομικούς όρους: το κράτος για τον καπιταλισμό δεν είναι πια εχθρός, αλλά σύμμαχος. Πολιτείες βαθειά καπιταλιστικές (όπως για παράδειγμα η Μ. Βρετανία) ήδη κινούνται εδώ και χρόνια προς την άλλη πλευρά του εκκρεμούς, σ’ αυτήν όπου ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους γίνεται σταδιακά ισχυρότερος. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει επί δεξιών κυβερνήσεων. Έκδηλο το συμπέρασμα σε όποιον δεν φιλτράρει την πραγματικότητα με ιδεολογικά γυαλιά.

Χρέος ελληνικό είναι ο υπέροχος νέος τίτλος ενός υπερυπουργείου: η παραγωγική ανασυγκρότηση. Αυτό, προφανώς, δεν θα μας το επιβάλλει ή θα μας το προτείνει κανείς. Στην καλύτερη περίπτωση οι τρίτοι θα μας προτείνουν τρόπους να αποπληρώσουμε τα προς αυτούς δάνεια. Τα υπόλοιπα είναι απολύτως δική μας υπόθεση.

Το βασικό συμπέρασμα όμως είναι ότι – κατά την ταπεινή μου άποψη μου πάντα – ο καπιταλισμός εντός της Δύσης στερείται πλέον εναλλακτικής πρότασης και εκτός Δύσης απέκτησε έναν ισχυρό αντίπαλο, τον ισλαμισμό. Αυτό δεν είναι ούτε ευχή, ούτε κατάρα. Ούτε μοιρολατρία. Είναι απλή διαπίστωση· με την οποία μάλιστα δέχομαι ότι πολλές οπτικές γωνίες μπορεί να διαφωνούν ριζικά.