Του Δημήτρη Βερδελή, ιδρυτή της Res Publica
Αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε μοντερνισμό ουσιαστικά ξεκίνησε με την Γαλλική επανάσταση (1789) και από τότε διαμορφώνεται συνεχώς ενώ φαίνεται ότι από τα τέλη 20ου αιώνα άρχισε να διαμορφώνεται πλέον αυτό που ονομάζουμε μεταμοντερνισμό. Οι ιδεολογίες που αναπτύχθηκαν κατά τον μοντερνισμό και είχαν ως βάση τους τον ιστορικό υλισμό, υπήρξαν τρεις: Φιλελευθερισμός, Μαρξισμός, Φασισμός. Ο λεγόμενος μεταμοντερνισμός ξεκίνησε με την νίκη του φιλελευθερισμού επί των άλλων δύο εκφάνσεων της ιστορικό-υλιστικής κοσμοθεωρίας, ο φιλελευθερισμός έχει ως ανθρωπολογική κατάληξη αυτό που ονομάζουμε μεταμοντέρνο μηδενισμό, ο οποίος έχει οδηγήσει το υποκείμενο σε ανθρωπολογική κατάρρευση, την οποία για να την αποφύγουμε θα πρέπει να επιλέξουμε έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο ο οποίος να κινείται πέραν του δίπολου κολεκτιβισμού-ατομοκεντρισμού και είναι γνωστός στην Ελληνική παράδοση ως Πρόσωπο.
Η νέα δεξιά πιστεύει στο Πρόσωπο διότι θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να ζει σε κοινωνία και εκτός αυτής υπάρχει είτε ως θηρίο είτε ως θεότητα όπως λέει ο μέγας Αριστοτέλης στα Πολιτικά του.
Η νέα δεξιά πιστεύει στην κοινότητα γιατί η κοινωνία είναι οργανική οντότητα με δομή και ιεραρχία και όχι απλώς συμβόλαιο και «εταιρισμός επί κοινω συμφέροντι».
Η νέα δεξιά πιστεύει στην εθνική κοινωνία γιατί το έθνος είναι μια συνέχεια ανάμεσα σε ζώντες, αγέννητους και νεκρούς.
Η νέα δεξιά παλεύει για κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία δεν σημαίνει ισότητα αλλά δίκαιη ποιοτική ανισότητα και πιστεύει ότι στο κράτος πρέπει να κυριαρχούν οι πολιτικές σχέσεις επί των οικονομικών.
Για τη νέα δεξιά η καλλιτεχνική δημιουργία και η διανοητική έρευνα περνούν στην σφαίρα της ύπαρξης, δεν μένουν απλά στον λόγο, το βίωμα προηγείται του γραπτού λόγου.
Η νέα δεξιά μάχεται για μία πνευματική κοινωνία ηρώων και ασκητών με σύνθημα το: Όχι ζωή με κάθε τίμημα, αλλά τιμή με κάθε τίμημα”
Αυτές τις αρχές και τις αξίες πρεσβεύει η νέα δεξιά, τις οποίες πρέσβευε και η παλαιά δεξιά της Γαλλικής επανάστασης.
Η δεξιά δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό διότι προτάσσει το πνεύμα έναντι της ύλης και για να θυμηθούμε τις ρίζες του μοντερνισμού οι φιλελεύθεροι κάθονταν στα αριστερά έδρανα κατά την περίοδο της Α’ Γαλλικής δημοκρατίας.
16 comments
Ἰδοὺ μία πιὸ καλὴ ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου τῶν διακηρύξεων ἀρχῶν, νεφελωδῶν σὲ σημεῖο ἀσυναρτησίας. Δὲν τοὺς ἀφήενι ὅλους αὐτοὺς νὰ κοιμηθοῦν τὸ τοῦ Καμμένου τρόπαιον :
Ὅλα τὰ κόμματα, ὅλαι αἱ μερίδες, ὑπὸ οἱαδήποτε ὀνόματα, ὁσονδήποτε ἰδεαλιστικὰ καὶ ἂν ἐμφανίζωνται, πράγματι ἐπιζητοῦσι τὴν ἐξουσίαν καὶ μόνον τὴν κυριαρχίαν ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Αἱ ἀρχαί των, διὰ τὰς ὁποίας ἀγωνίζονται, εἶναι τὸ μέσον διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιζητοῦσι νὰ φθάσωσι τὸν σκοπόν των.
Πολλοὶ κατορθώνουσι νὰ πείσωσι, καὶ τὸν ἑαυτόν των ἀκόμη, ὅτι μόνον αἱ ἀρχαὶ αὗται εἶναι τὸ ἰδεῶδες καὶ ὁ σκοπός των · οὗτοι εἶναι οἱ καλλίτεροι προπαγανδισταὶ εἰς τὸ νὰ πείσωσι καὶ ἄλλους πολλοὺς εἰς τὸ νὰ αὐταπατῶνται. Ἀγωνίζονται οὕτω πρὸς ἀπόκτησιν τῆς ἐξουσίας, θυσιάζοντες καὶ πᾶσαν ἠθικὴν ἀρχήν, τὸ ὁποῖον ἐντρέπονται νὰ πράξωσιν ὅσοι δὲν κατόρθωσαν νὰ αὐταπατηθῶσι.
Σκοπὸς δὲ τῆς ἀποκτήσεως τῆς ἐξουσίας εἶναι ἡ ἱκανοποίησις τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ ἑκάστου ἀνθρώπου, ἡ ἐξασφάλισις ἠθικῆς καὶ ὑλικῆς ὑπεροχῆς, καὶ ἴσως-ἴσως, κατὰ βάθος, ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τοῦ φόβου τὸν ὁποῖον ἐμπνέουσιν οἱ ἄλλοι, ἡ δυσπιστία πρὸς πάντα ἄλλον πλὴν ἑαυτοῦ.
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ.
ΑΝ ΞΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ,ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ.
Από την κατάρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων κι έπειτα είναι αστείο πλέον να χρησιμοποιούνται οι όροι δεξιός-αριστερός. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για μερικούς να αποχωριστούν αυτές τις ετικέτες
Διαβάζω μεταξύ άλλων ανθέων: “Η δεξιά δεν έχει σχέση με τον φιλελευθερισμό διότι προτάσσει το πνεύμα έναντι της ύλης”
Απτόν παράδειγμα τούτου η δεξιά στροφή του αριστερόφερνου Τσίπρα. Μέχρι και το κατοχικό Γερμανικό δάνειο το ονόμασε πρωτίστως ηθικόν ζήτημα, ενώ είναι υλικότατον και θα πρέπει ως τέτοιο να απαιτηθεί και να συμψηφισθεί με το χρέος.
Ἐνδιαφέρον ἔχει καὶ ἡ καλλιτεχνικὴ ἐπιλογὴ τοῦ συγγραφέως τῆς ἀρχικῆς ἀναρτήσεως, ἐπιδόξου ἡγέτου – ἰδεολογικοῦ καθοδηγητοῦ τῆς Νέας Δεξιᾶς. Ἡ εἰκόνα πού κοσμεῖ τὸ κείμενο εἶναι ἑνὸς ἡγέτου τῆς βασιλόφρονος ἐπαρχίας τῆς Βανδέας στὴν Γαλλία, ὁ ὁποῖος ἔπεσε μαχόμενος κατὰ τῶν δυνάμεων τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας τὸ 1794 σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν. Τὸ λάβαρο πίσω του γράφει «Ζήτω ὁ βασιλεύς». Ἐλληνοπρεπεστάτη εἶναι καὶ ἡ ἐνδυμασία τοῦ ἐν λόγῳ κουμπουροφόρου. Οἱ ἀγωνισταὶ τῆς μεταγενεστέρας Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ἀποκαλοῦσαν ὅσουν φοροῦσαν τέτοια φορεσιὰ «Ψαλιδόκωλους». Τὄχω γράψει πολλὲς φορὲς ὅτι οἱ διακατεχόμενοι ἀπὸ ὀξεῖα σπουδαρχία, τοὺς ὁποίους, κατὰ καιρούς, δεξιοῦται τὸ «Ἀντίβαρο», πάσχουν, ἐπὶ πλέον, ἀπελπιστικὰ ἀπὸ ἔλλειψη πρωτοτύπου καὶ δημιουργικῆς σκέψεως καὶ αἰσθητικῆς καλλιεργείας. Πάντως, δὲν πρέπει νὰ τοὺς ψέγει κανείς, ὅταν οἱ Ἕλληνες ψηφοφόροι ἐξέλεξαν πρωθυπουργὸ ἄνθρωπο ἡλικιακῶς νέο ἀλλὰ μὲ ἀκόμη πιὸ σκουριασμένες ἰδέες. Συνεπῶς, τὴν ἐπιμονὴ τοῦ «Ἀντιβάρου» νὰ δίδει βῆμα σὲ κάθε φίλαρχο νούμερο πρέπει νὰ τὴν ἀποδώσουμε στὴν ἐπιθυμία του νὰ ἀνακαλύψει τὸν Τσίπρα τῆς Δεξιᾶς.
Προς κ. Γεωργάνα: ορισμένοι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ να κόψουν τις κακές συνήθειές τους, για παράδειγμα: 1ον, να προσβάλλουν και 2ον, να σκέφτονται δέκα φορές περισσότερα από αυτά που διαβάζουν. Σκουριασμένες συνήθειες.
Ανδρέας.
Δὲν βλέπω νὰ αἰσθάνεται προσβεβλημένος κανείς. Καί, πάντως, ὄχι ἀρκετὰ προσβεβλημένος ὥστε νὰ μειώσει τὴν σπουδαρχία του ἤ, ἀκόμη καλύτερα, νὰ τὴν ἐμπλουτίσει, μὲ κάτι νέο. Καὶ παλιό, ἔστω, ἐὰν πιστεύει ὅτι μπορεῖ νὰ πείσει ὅτι ταιριάζει στίς σημερινές ἀνάγκες. Σὲ κάθε περίπτωση νομίζω εἶναι χρήσιμο νὰ ἐπισημαίνει κανεὶς στοὺς συναναγνῶστες τὰ παχειὰ λόγια, τὰ ὁποῖα ἀκόμη, φαίνεται, θέλγουν πολλοὺς συμπατριῶτες μας, παρὰ τὶς ὀλέθριες συνέπειές τους. Εἶναι τὸ καθῆκον τῆς αὐτοσυντηρήσεως.
Ὠς πρὸς τὸ ἐὰν κάποιος πρέπει νὰ σκέπτεται περισσότερο ἀπὸ αὐτὰ πού διαβάζει, νομίζω ὅτι εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἐπικοινωνίας, τοὐλάχιστον σὲ κοινωνία ὅπου γίνεται σεβαστὴ ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως. Παραφράζοντας τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Εὐαγγέλου Λεμπέση ὅπου σχολιάζει καὶ συμπληρώνει τὴν μελέτη του μέ τίτλο «Ἡ Τεραστία Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ», δὲν τὸ βρίσκω κακὸ νὰ στηρίζεται κανεὶς «κυρίως ἐπὶ τῶν ἀναγνωστῶν ἐκείνων οἵτινες ὄπισθεν μιᾶς γραμμῆς βλέπουν γραμμὰς πεντήκοντα, ἀντὶ ἐπὶ ἐκείνων οἵτινες ὄπισθεν πεντήκοντα γραμμῶν δὲν βλέπουν γραμμὴν καμμίαν». Μὲ τὴν προσθήκη ὅτι, ὑπάρχουν περιπτώσεις, ὅπως ἡ ἀνωτέρω ἀρχικὴ ἀνάρτηση, ὅπου, πράγματι, ὄπισθεν πεντήκοντα γραμμῶν δὲν βλέπει κανεὶς «γραμμὴν καμμίαν», διότι, πράγματι, δὲν ὑπάρχει γραμμὴ καμμία. Μόνον οἱ χιλιοτριμμένες κοινοτοπίες.
Νομίζετε ότι σφραγίζετε τον σεβασμό της ελευθερίας της σκέψης με το να αποκαλείτε έναν αρθρογράφο «(κάθε) φίλαρχο νούμερο»;
Το κύρος του λόγου του καθενός είναι συνάρτηση και του ύφους του.
Ἐλευθερία τῆς σκέψεως εἶναι νὰ ἐκφράζει κανεὶς αὐτὸ ἀκριβῶς πού σκέπτεται. Ἀσφαλῶς καὶ πρέπει νὰ ὑπολογίζει κανεὶς πῶς θὰ τὸ πάρει ὁ ἄλλος, ἀλλά, τότε, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος», δηλαδὴ τῆς εὐσχήμου ἐξαπατήσεως. Πῶς ἁλλιῶς νὰ κυριολεκτήσω ὅταν κάποιος συγκεντρώνει χιλιοειπωμένα καὶ χιλιογραμμένα συνθήματα καὶ τὰ παραθέτει μὲ τὸ ὄνομά του ἀπὸ κάτω ; Τὴν στιγμὴ πού εἶναι παγκοίνως γνωστὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμία ἔλλειψη στὴν χώρα πολιτικῶν σχηματισμῶν, κάποιος πού ζητᾶ νὰ σχηματισθοῦν καὶ ἄλλοι ὀφείλει νὰ γράψει κάτι διαφορετικό. Ἐφ`ὅσον δὲν τὸ κάνει, λογικῶς τὸ μόνο κίνητρό του δὲν εἶναι νὰ προσφέρει στὰ κοινά, ἀλλὰ νὰ προβληθεῖ, νά ὠφεληθεῖ ὁ ἴδιος. Καὶ ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ τύπου τοὺς ἰδιοτελεῖς ἔχουμε ὑπεραρκετοὺς καὶ δὲν χρειαζόμεθα ἄλλους. «Φίλαρχα νούμερα» δὲν εἶναι, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες καὶ τόσο ὀξὺς χαρακτηρισμός, ὅταν στὸ «Ἀντίβαρο» διαβάζει κανεὶς ἄφθονα κείμενα γιὰ γερμανοδούλους, γιὰ εὐρωπαϊκὴ μπόχα καὶ ἄλλα μυρωδᾶτα.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ «κῦρος», εἶμαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι καὶ εὐγενέστερα νὰ ἔγραφα, καὶ πάλι τὸ «Ἀντίβαρο» δέν ἐπρόκειτο νὰ πεισθεῖ νὰ μὴν ἐκθέτει προώρως αὐτὰ τὰ μέλλοντα καὶ πολλὰ ὑποσχόμενα ὐποψήφια πολιτικὰ πρόσωπα στοὺς προβολεῖς τῆς δημοσιότητος. Τοὺς προσφέρω, λοιπόν, αὐτὸ πού δὲν θέλει νὰ τοὺς προσφέρει τὸ «Ἀντίβαρο» : τὴν μέθοδο νὰ ἀποφύγουν στὸ μέλλον χειρότερες ἀστοχίες. Ἂς κρίνουν μόνα τους ἂν εἶναι «ἀνεκτότερα τραύματα φίλων ὐπὲρ ἐκούσια φιλήματα ἐχθρῶν».
Ευχαριστώ τους αναγνώστες του Αντιβάρου για τα σχόλια τους και κυρίως για την κριτική την οποία μου ασκούν καθότι χωρίς κριτική κανείς και τίποτα δεν βελτιώνεται. Το Res Publica ξεκίνησε και λειτουργεί ως ιστολόγιο και μικρή δεξαμενή σκέψης φοιτητών η οποία έχει ως στόχο την ενημέρωση σχετικά με την παραδοσιοκεντρική αντίληψη για την πολιτική και την λήψη συνεντεύξεων από ανθρώπους που θεωρούμε ότι έχουν κάτι να πουν, δεν είναι κόμμα και δεν φιλοδοξεί να γίνει τέτοιο ούτε να διεκδικήσει την εξουσία της χώρας μια μέρα. Όσον αφορά τον Henri de La Rochejaquelein πράγματι δεν ανήκει στην δική μας παράδοση αλλά για την δεξιά στην Ευρώπη αποτελεί μια εμβληματική μορφή και μια που ανήκουμε στην συγκεκριμένη ήπειρο είπα να τοποθετήσω τον συγκεκριμένο. Δεν έχω κυβερνητικές βλέψεις κύριε Γεωργανά, μπορείτε να κοιμάστε ήσυχος τα βράδια, αυτή την περίοδο με απασχολούν οι σπουδές μου στο 3ο έτος της νομικής Αθηνών.
Τέλος δεν ζητώ την δημιουργία πολιτικού σχηματισμού αλλά διαφορετική νοηματοδότηση της πολιτικής.
Ευχαριστώ
Μετά τιμής
Δημήτρης Βερδελής
Ο ένας νέος, όμως μετρημένος, σοβαρός, μετριοπαθής ενδιαφέρεται για την ουσία.
Ο άλλος έμπειρος της ζωής, και όμως εριστικός, θρασύς, ούτε χαμπαριάζει όταν του λένε οτι χάνει συνέχεια το δίκιο του με το αλλαζονικό του ούφος, ενδιαφέρεται κυρίως για την ειρωνία και την αντιπαράθεση επιδεικνυοντας εγωισμό.
Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε τα ήθη και το ύφος των ανθρωπων να είναι αντίστροφα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι ενδεικτικά της κρίσης αλλά και της πραγματικής ελπίδας.
Ὅποιος θέλει νὰ βρεῖ ἱστολόγιο ὅπου καμμία ἀντίρρηση δὲν δημοσιεύεται, μὰ ἀπολύτως καμμία, ὅσο ξεδοντιασμένη καὶ νὰ εἶναι, μπορεῖ νὰ πάει στὸ http://www.antifono.gr. Δημοσιεύονται αὐστηρῶς μόνον ὅσες γλείφουν τοὺς συγγραφεῖς καὶ τὸν μικρὸ κύκλο τῶν τακτικῶν σχολιαστῶν πού τηροῦν τοὺς κανόνες τῆς ἀμοιβαίας κολακείας.
Μέχρι σήμερα, στὰ 55 μου χρόνια, δὲν θυμᾶμαι οὔτε μία περίπτωση στὴν ὁποία νὰ ἀποδέχθηκε κάποιος μιὰν ὁποιανδήποτε γνώμη διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ δική του γνώμη, ὅσο συντριπτικὰ καὶ νὰ ἦταν τὰ ἀντίθετα ἐπιχειρήματα καὶ ὅσο καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦσε, ὅσο καὶ νὰ τὸν ἱκέτευε κυριολεκτικῶς, αὐτὸς πού τοῦ τὴν παρουσίαζε. Καὶ ὅσο καταστρεπτικὲς καὶ νὰ ἦταν οἱ συνέπιες τῆς κακοκεφαλιᾶς του. Αὐτὸ στὴν Ἑλλάδα ἰσχύει πάντοτε, ἐνῶ σὲ πολλὲς ἄλλες χῶρες ἔχω διαπιστώσει ὅτι κάτι μπορεῖ νὰ καταφέρει ἡ λογική. Αὐτὸ δείχνει πόσο βαθειὰ ἀνασφαλεῖς καὶ μειονεκτικοὶ, καχύποπτοι καὶ δύσπιστοι, εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὑποκριτές, ὅταν παραπονούμεθα ὅτι οἱ καλύτεροι Ἕλληνες φεύγουν γιὰ νὰ δουλέψουν ἐκτὸς Ἑλλάδος. Ἀφοῦ ὅσο καλὰ καὶ νὰ μᾶς τὰ ‘ποῦν, ὅσο λιανά καὶ νὰ μᾶς τὰ γράψουν ἐμεῖς τὸν χαβᾶ μας. Ἐδῶ στὸ «Ἀντίβαρο», ψάξτε μιὰ συζήτησή μου μὲ τὸν ἐκδότη γιὰ τὸ θέμα τῶν τόκων τοῦ δημοσίου χρέους καὶ θαυμάστε τὴν Χρτιστιανικὴ ὑπομονὴ μὲ τὴν ὁποία προσπαθῶ, ματαίως, νὰ τοὺ ἐξηγήσω τὰ ἀριθμητικῶς στοιχειώδη. Συνεπῶς, τὸ δίκιο του κανεὶς στὴν Ἑλλάδα δὲν τὸ χάνει, ὅ,τι καὶ νὰ ‘πεῖ καὶ ὅπως καὶ ἂν τὸ ‘πεῖ. Δὲν τὄχε ποτέ, ὀπότε καὶ δὲν τὸ χάνει.
Ὁ κύριος Βερδελῆς, πρὸς τιμήν του, ἀναγνωρίζει τὸ παράδοξο τοῦ νὰ θέλει νὰ εἶναι «παραδοσιοκεντρικὸς» καὶ νὰ μὴν βρίσκει τὴν μακραίωνη Ἑλληνικὴ παράδοση ἐπαρκῆ, ἀλλὰ νὰ ἀναζητᾶ σύνδεση μὲ τὶς πολὺ πιὸ πρόσφατες ξένες. Φυσικά, εἶναι στὴν ἡλικία τοῦ προβληματισμοῦ. Ἐὰν γνώριζα τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του, δὲν θὰ τὸν ἀντιμετώπιζα σύμφωνα μὲ τὰ αὐστηρὰ πρότυπα τοῦ «Ἀντιβάρου» , ὅπου καταγγέλλονται (μὲ πολύ κέφι, εἶναι ἠ ἀλήθεια) οἱ «Τσολάκογλου» καὶ οἱ «τοκογλύφοι». Ἐν τούτοις, ὁμολογῶ ὅτι ζηλεύω λίγο τὴν καλή του τύχη. Διότι, ὅταν ἥμουν στὴν ἡλικία του, οὔτε μποροῦσα νὰ ὑποψιασθῶ πόσο ἀπαιτητικὸς καὶ αὐστηρὸς, πολύ συχνὰ καὶ κακός, ἦταν ὁ πραγματικὸς κόσμος. Τὸ πραγματικὸ πλεονέκτημα τῶν σημερινῶν νέων δὲν εἶναι ἡ χαζοχαρούμενη αἰσιοδοξία, ἀλλὰ ἡ δυνατότης νὰ γνωρίσουν τὸν πραγματικὸ κόσμο βαθύτερα καὶ ἐνωρίτερα. Βεβαίως, ὑπάρχουν καὶ τὰ καταφύγια ἰδεῶν, ὅπου μπορεῖ κανεὶς νὰ χασομερᾶ γιὰ δεκαετίες, ἴσως καὶ νὰ πάρει σύνταξη ἀπὸ αὐτά ! Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ σημερινοὶ νέοι θὰ διαλέξουν τὸν στενὸ δρόμο, ἀφοῦ ξέρουν καλύτερα ἀπὸ ‘μᾶς πόσο ἀδιέξοδος εἶναι ὁ εὐρύς. Προσωπικῶς τὸ εὔχομαι στὸν κύριο Βερδελῆ.
Στο τελευταίο σας σχόλιο τουλάχιστον δέχεστε ότι «σκεφτήκατε πολύ περισσότερα από όσα διαβάσατε» για την περίπτωση του Δ. Βερδελή. Ευχαριστώ.
Είναι η πρώτη φορά που κάνετε -έμεμσα- αυτό που λέτε ότι δεν κάνουν ποτέ οι άλλοι. Είναι μία βελτίωση.
Για τη συζήτησή μας, ομοίως νιώθω και εγώ. Κάποια στιγμή θα έρθει η ευκαιρία να το ξανασυζητήσουμε.
Η αναφορά σε τρίτο ιστοχώρο σε τι αποσκοπεί; μακάρι να ήξερα.
ΥΓ. Επανέρχομαι εδώ ως προς την παλαιότερη συζήτησή μας:
1. η συζήτηση εδώ – http://www.antibaro.gr/article/12030
2. το άρθρο περί του οποίου συζητήσαμε εδώ – http://www.naftemporiki.gr/story/898307/i-logiki-kai-to-xreos (εκεί συνεχίζεται η σχετική συζήτηση)
Απόλυτα σύμφωνος με Κοζανίτη…Enough said…
Τὸ δικό μου συμπέρασμα εἶναι ὅτι τὰ παχειὰ λόγια ἀκόμα περνᾶνε. Καὶ «ἐλπίζουμε» οἱ περισσότεροι, νὰ συνεχίσουμε νὰ τὰ άκοῦμε καὶ ἀπὸ τοὺς νεωτέρους …
Ἕνα εὐτυχὲς συμπέρασμα ἀπὸ τὴν παροῦσα συζήτηση εἶναι ὅτι ὁδήγησε σὲ συμφωνία σὲ μιὰν ἄλλην :
http://www.antibaro.gr/article/12030/comment-page-1#comment-14011
Ἀλλά, ἐπίσης, καὶ ἐπεβεβαίωσε τὸ πόσο εὔκολο κάνουμε τὸ ἔργο τῶν ἀπατεώνων μὲ τὴν ὀκνηρία, τὴν κακοπιστία καὶ τὴν δυσπιστία μας. Μέσα στοὺς δύο μῆνες πού πῆρε σὲ ἕναν πληροφορημένο καὶ πεπαιδευμένο ἄνθρωπο νὰ καταλάβει τὴν ἀπάτη τῶν δημαγωγῶν γιὰ τὸ δῆθεν «ἀβάσταχτα βαρὺ» δημόσιο χρέος, αὐτοὶ εἶχαν πάρει τὴν ἐξουσία καὶ ἤδη γκρεμίσει σημαντικὸ μέρος άπὸ ὅσα εἶχε ἐπιτύχει ὁ λαὸς μὲ βαρύτατες θυσίες.
Τὸ ἀπελπιστικὸ εἶναι ὅτι σήμερα σημαντικὸ μέρος τῶν ψηφοφόρων δὲν εἶναι, πλέον, ἀγράμματο. Ἡ πολιτεία τὸ ἐξεπαίδευσε μὲ δαπάνες δισεκατομμυρίων. Σήμερα ὅμως, ὁ μέσος πεπαιδευμένος ἄνθρωπος δὲν θυσιάζει οὔτε τὸν λίγο χρόνο πού ἀπαιτεῖται γιὰ νὰ μάθει τὴν πραγματικότητα μέσα στὴν ὁποία ζεῖ. Αὐτὸ θὰ ἔσωζε καὶ τὴν πολιτεία καὶ τὸν ἴδιο. Ἐκεῖνος, ὅμως, προτιμᾶ τὶς ἀνώδυνες γενικολογίες καὶ τὶς συνθηματολογίες, ὅπως αὐτὲς τῆς ἀρχικῆς ἀναρτήσεως καὶ τὶς εἰκόνες τῶν ψαλλιδοκώλων λιμοκοντόρων, ζώντων καὶ κεκοιμημένων.
Σημειῶστε ὅτι ὁ συγκεκριμένος κεκοιμημένος, πού εἰκονίζεται στὸ παρὸν νῆμα, ὁμολογοῦσε ὅτι δὲν εἶχε τὴν ἐκπαίδευση οὔτε τὴν πεῖρα νὰ ἡγηθεῖ (ἀτάκτου) στρατεύματος καὶ ὅτι τοῦ φόρτωσε τὴν στρατηγία ὁ ὄχλος μὲ τὸ ζόρι. Πῶς μποροῦσε τέτοιο ὀμορφόπαιδο νὰ μὴν νικήσει ; Ἔτσι, ἔφαγε τὸ κεφάλι του καί αὐτὸς καὶ ὁ ὄχλος (ὁ περισσότερος ὄχλος τὄσκασε μόλις ἔσφιξαν τὰ πράγματα). Καί, ὑποτίθεται, θέλει αὐτὸν γιὰ σύμβολο ἡ Εὐρωπαϊκὴ δεξιά !