Εκτιμώ τον κ. Δήμου για τις απόψεις που εκφράζει σε θέματα επικαιρότητας. Θεωρώ την αρθρογραφία τρόπον τινά ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Μακάρι περισσότεροι συμπολίτες μας (στρατιωτικοί, διπλωμάτες, ακαδημαϊκοί) να εμπλούτιζαν με επιχειρήματα το δημόσιο διάλογο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Δεν επιθυμώ να «διορθώνω» απόψεις καλών αρθρογράφων όπως ο κ. Δήμου αλλά θεωρώ ότι τουλάχιστον στο antibaro.gr θα πρέπει να παρουσιάζουμε την (αντικειμενική) πραγματικότητα για τη γείτονα Τουρκία και όχι να ανακυκλώνουμε λαϊκισμό. Άλλωστε υπάρχουν τόσες φυλλάδες και εκπομπές που παράγουν προκατάληψη και τσάμπα πατριωτισμό…Επιτρέψτε μου να επισημάνω τις «κάθετες» διαφωνίες μου σε συγκεκριμένα σημεία του άρθρου σας υπό τον τίτλο «Κεμαλιστές» στις 2/7/2008.
Γράφετε: «Η επανάσταση των Νεοτούρκων έδωσε την ευκαιρία στους Κεμαλιστές να γίνουν κύριοι της καταστάσεως».
Η επανάσταση των Νεοτούρκων, συγκεκριμένα το κίνημα μερίδας φιλελεύθερων Στρατιωτικών από την Οθωμανική Θεσσαλονίκη έλαβε χώρα το 1908 και οδήγησε στην επαναφορά εν ισχύ του Συντάγματος του 1876. Οι Κεμαλιστές αναλαμβάνουν την εξουσία με το CHP το 1923-24, ύστερα από 16 χρόνια. Σε καμία περίπτωση οι Νεότουρκοι δε ταυτίζονται με τους Κεμαλιστές. Η επανάσταση των Νεοτούρκων υποστηρίχτηκε από Έλληνες, Τούρκους, Αρμένιους, Εβραίους, Αλβανούς, Σλάβους και Κούρδους Οθωμανούς υπηκόους. Αντιθέτως, μία μερίδα εθνικιστών Τούρκων συμμετέχει στο κοινοβουλευτικό σύστημα (μετά το 1908) με το Κόμμα (Ένωση και Πρόοδος) από το οποίο μία ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ θα ιδρύσουν την Τουρκική Δημοκρατία το 1923. Οι Κεμαλιστές έγιναν κύριοι της καταστάσεως όχι λόγω της επανάστασης των Νεοτούρκων αλλά λόγω του κενού εξουσίας στην Πόλη μετά την παράδοση του Σουλτάνου και του Βεζίρη στα χέρια των Συμμάχων το 1918. Οποιαδήποτε ταύτιση Νεότουρκων – Κεμαλιστών δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Στην Ελλάδα η πλειοψηφία θεωρεί ακόμα τον Κεμάλ υπεύθυνο της Αρμενικής γενοκτονίας.(?)
Γράφετε: «Όσοι πιστεύουν ότι οι Κεμαλιστές είναι κατά της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ κάνουν μεγάλο λάθος. Είναι κατά της εισόδου με το άρμα των Ισλαμιστών, νυν Ερντογάν»
Καμία ένδειξη ή μελέτη δεν επαληθεύει την άποψη αυτή. Οι Κεμαλίστες είναι κατά της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ο λόγος είναι ότι τα κριτήρια της Κοπενχάγης αμφισβητούν ευθέως τα θεσμικά προνόμια της κεμαλικής ελίτ (ρόλος στρατού και δικαιοσύνης) καθώς και τις αρχές του Κεμαλισμού (ένα κράτος, ένα έθνος, laicite). Oι Κεμαλιστές είναι υπέρ της Δύσης με γενικούς όρους εκσυγχρονισμού και προόδου και κατά συγκεκριμένων μηχανισμών λήψης αποφάσεων (Ε.Ε). Θα ήταν οξύμωρο τόσο οι Ισλαμιστές όσο και οι Κεμαλικοί να στηρίζουν την συμμετοχή στην Ε.Ε. καθώς τα συμφέροντα τους είναι διαμετρικώς αντίθετα
– Γράφετε: « Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπέβοσκε στη Τουρκία η παλινόρθωση του Ισλαμισμού, με τη μορφή του Θεοκρατικού κράτους. Στις μέρες μας το ρόλο αυτό τον έχει επωμισθεί το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), το οποίο γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει πάρει μια πολύ ισχυρή πλειοψηφία από το Τουρκικό λαό.»
Η παλινόρθωση του Ισλαμικού νόμου (Σαρία) υποστηρίζεται από 8-10% του Τουρκικού Λαού σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Αν το ΑΚP υποστήριζε τη Σαρία θα είχε απαγορευτεί από τις πρώτες ημέρες της ίδρυσης του όπως όλα τα ισλαμικά κόμματα του Ερμπακάν. Ο Στρατός είναι πολύ «ευαίσθητος» σε θέματα θρησκευτικού φανατισμού για να αφήσει το AKP να υπάρχει.. Από την άλλη πλευρά η ισχυρή πλειοψηφία του ΑΚP δεν οφείλεται στην «ισλαμική» ατζέντα του. Όποιος έχει μελετήσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία μετά το 1983 διαπιστώνει ότι η κέντρο–δεξια (συντηρητική και κοσμική δεξιά) ελέγχει συνολικά το 65-70% του εκλογικού σώματος. Στις τελευταίες εκλογές αυτό μοιράστηκε μεταξύ ΑΚP (47%) και MHP (14%) και DYP-ANAP (5%). Το ΑΚP αποτελεί συνέχεια της πολιτικής παράδοσης του Turgut Οzal και έχει συνάψει στρατηγική συμμαχία με τα φιλελεύθερα στρώματα της κοσμικής ελίτ.
Γράφετε: «Ο ίδιος ο Ερντογάν, είναι διστακτικός και προσεκτικός και μάλλον δειλός, για να αντιπαρατεθεί με τους Κεμαλιστές.» και αμέσως μετά «Ήδη μόλις χθές το ΑΚΡ έκανε τη πρώτη επιθετική κίνησή του. Συνέλαβε μαζί με άλλους και δύο ε.α. στρατηγούς, μάλιστα ο Χουρσίτ Τολόν ήτανε και διοικητής Στρατιάς, για συνωμοσία κατά του κυβερνώντος κόμματος.»
Δε γνωρίζω πολλούς δειλούς να συλλαμβάνουν στρατηγούς –διοικητές στρατιάς. Εκτιμώ ότι ο Ερντογάν γνωρίζει ότι το πολιτικό του τέλος φτάνει και προσπαθεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτα χτυπήματα στο κεμαλικό στρατόπεδο. Η κεντρο–δεξία θα πορευτεί το δρόμο της και χωρίς τον Ερντογάν. Αφήνει πίσω του όμως μια παρακαταθήκη που θα στιγματίσει βαθιά το στρατό στη κοινή γνώμη. Το έργο μόλις ξεκίνησε.
Γράφετε: «Η σύγκρουση όποτε κι’ αν έρθει θα είναι πολύ βίαιη. Αυτή η σύγκρουση θα αποτελέσει και τη θρυαλλίδα της Κουρδικής βόμβας.»
Καμία σχέση δεν έχει η σύγκρουση Κεμαλιστών–ΑΚP με το Κουρδικό. Καμία πολιτική δύναμη στην Τουρκία δεν υποστηρίζει την αυτονομία των Κούρδων. Oύτε οι Κούρδοι έχουν τη δυνατότητα ένοπλης σύγκρουσης. Το PKK δε στηρίζεται από κανένα γειτονικό κράτος, ούτε και από το Μπαρζάνι του Κουρδικού Ιράκ ο οποίος συμπεριλαμβάνει τουρκικές επιχειρήσεις (ΤPAO) στις εξόρυξη του κουρδικού πετρελαίου. Ο ρεαλισμός κινεί την ιστορία.
– Γράφετε: “ Πιστεύω ότι μια σύγκρουση Κεμαλιστών και Ισλαμιστών συμφέρει την Ελλάδα . Αυτού του είδους η σύγκρουση θα φέρει και κατάτμηση του τεράστιου χώρου που καταλαμβάνει το Τουρκικό κράτος. Εκεί βρίσκεται και το συμφέρον της Ευρώπης.”
Από πού προκύπτουν όλα αυτά; Ποια λογική τα συνδέει; Τι συμφέρον έχει η Ελλάδα από ένα εμφύλιο πολέμο στη Τουρκία; Τι θα κερδίσουν οι Κύπριοι; Η Ευρώπη θέλει μία σταθερή Τουρκία για να εξασφαλίσει τους ενεργειακούς της πόρους μακρία από τον έλεγχο της Ρωσίας.
Ερευνητής: Σύγχρονη Τουρκία, Τουρκική Διασπορά, Σχέσεις Τουρκίας – Μουσουλμανικού Κόσμου
.