“Η” 11/2
Πριν από μια βδομάδα, η Συρία και χθες ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Χαρίρι προειδοποίησαν για μια πολύ επικίνδυνη ένταση με το Ισραήλ που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθεί σε ανάφλεξη με ανεξέλεγκτες περιφερειακές επιπτώσεις.
Ο Χαρίρι αναφέρθηκε στις καθημερινές υπερπτήσεις ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών ενώ την ίδια στιγμή, όπως προκύπτει από δημοσιεύματα του ισραηλινού Τύπου, η κυβέρνηση Νετανιάχου εκτιμά ότι το Ιράν έχει ενισχύσει σε επικίνδυνο βαθμό την δύναμη πυρός της Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Το τι συμβαίνει είναι ξεκάθαρο όπως ξεκάθαρες είναι και οι επιδιώξεις των δύο πλευρών:
Με την υπερενίσχυση των πυραυλικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο η Τεχεράνη προσπαθεί να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο αιφνιδιαστικής επίθεσης του Ισραήλ κατά των πυρηνικών του εγκαταστάσεων, μια ενέργεια με υψηλότατο διεθνές πολιτικό κόστος και αμφίβολη επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα. Οι μνήμες του 2006 όταν επλήτεττο καθημερινά η Χάιφα από τους πυραύλους της Χεζμπολάχ είναι νωπές.
Με το παραπάνω δεδομένο ο πειρασμός για την ισραηλινή ηγεσία είναι μεγάλος να προχωρήσει σε προληπτική εξουδετέρωση της δυνατότητας της Τεχεράνης να την πιέσει ή ακόμη και να την πλήξει δι’ αντιπροσώπων. Δυστυχώς όμως για τον Νετανιάχου πρόκειται για ένα σενάριο αδιέξοδο τόσο επιχειρησιακά όσο και πολιτικά: Επιχειρησιακά γιατί εύλογα προβάλλει η απορία πως σήμερα θα υλοποιηθεί ένας στόχος που δεν υλοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2006.
Τα διδάγματα του προηγούμενου πολέμου λένε πολύ απλά ότι μόνον με διευρυμένη επιχείρηση που θα πλήξει τις διόδους και τις βάσεις ανεφοδιασμού της Χεζμπολάχ στη Συρία μπορεί να υπάρξει μια άξια λόγου χρονική περίοδος χάριτος με το βόρειο Ισραήλ στο απυρόβλητο των πυραυλικών επιθέσεων.
Πολιτικά γιατί η κατάσταση είναι πολλαπλάσια πιο δυσμενής για το Ισραήλ από ό,τι το 2006: Τότε ο Λίβανος ήταν στα πρόθυρα της εμφύλιας σύγκρουσης και ένα τμήμα της ηγεσίας είχε επενδύσει στην ισραηλινή επίθεση για να πλήξει τη Χεζμπολάχ και να διαρρήξει οριστικά την στενή σχέση με την Συρία, ενώ σήμερα το εσωτερικό μέτωπο της χώρας είναι όσο ποτέ σταθερό. Επιπλέον επίθεση του Ισραήλ στο Λίβανο θα σημάνει με τον ένα η τον άλλο τρόπο εμπλοκή της Συρίας. Ο Ασαντ αισθάνεται πολύ πιο ισχυρός από ό,τι το καλοκαίρι του 2006:
-Πρώτον δεν υπάρχει πλέον η απομόνωση που του είχε επιβληθεί από τις αρχές του 2005 με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τη Γαλλία που κατηγορούσαν την Δαμασκό ως υπεύθυνη για την δολοφονία του τέως πρωθυπουργού του Λιβάνου Χαρίρι (πατέρα του σημερινού)
-Δεύτερον εκτός από το Ιράν η Συρία μπορεί να υπολογίζει σε έναν πιο κοντινό και πιο υπολογίσιμο σύμμαχο, την Τουρκία: Η μέχρι τώρα στάση του Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ μας προϊδεάζει για το τι θα συμβεί τουλάχιστον σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο αν ο Νετανιάχου αποφασίσει να πλήξει τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Τέλος είναι σαφές ότι σε περίπτωση ανάφλεξης στον Νότιο Λίβανο ο μεγάλος ωφελημένος θα είναι η Τεχεράνη σε μια στιγμή που η Μόσχα παζαρεύει σκληρά την συναίνεσή της για επιβολή σκληρών κυρώσεων από το Συμβούλιο Ασφαλείας: Η ανάφλεξη στο Λίβανο θα θέσει σε δεύτερη μοίρα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=14053&subid=2&pubid=25469142