Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «Βυζαντινών Ιστορικά»
Ο Ιωάννης είναι ο μόνος Ευαγγελιστής, ο οποίος περιλαμβάνει το περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τους Έλληνες αμέσως μετά τη θριαμβευτική του είσοδο στην Ιερουσαλήμ : ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν, λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τονισθεί είναι ότι, αντίθετα με την άποψη μερικών ερευνητών, ο Ελληνισμός συνδέεται στενά με την όλη προοπτική του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Υπάρχει πρώτα σ’ αυτό μια χαρακτηριστική έμφαση στον οικουμενικό χαρακτήρα και στην αποστολή του Ιησού Χριστού, μια διεύρυνση του ορίζοντος της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Χριστός, τονίζεται, ήλθε στον κόσμο για να φωτίση «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» ∙ είναι «ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», ο οποίος θα ελκύση «πάντας» κοντά του, ώστε να «σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ». Η προφητεία του αρχιερέως ότι ο Ιησούς «ἔμελλεν ἀποθνήσκειν … οὐχ ὑπέρ τοῦ ἔθνους μόνον (δηλαδή των Ιουδαίων), ἀλλ ‘ ἵνα καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διασκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν», σε συνδυασμό με τη φράση του Ιησού «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
Στην συγκεκριμένη αναφορά ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες.
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.»
Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προυπόθεση για τη σωτηρία τους.
«Ἐὰν ἐμοὶ διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει αὐτὸν ὁ Πατήρ. Ο Ιησούς ξεκαθαρίζει ότι όσοι τον ακολουθούν, ανεξάρτητα της εθνικότητας τους, θα τιμηθούν από το Πατέρα Θεό».
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του Εβραίοι εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
Στην συγκεκριμένη αναφορά ο Ιωάννης δεν μεταφέρει τι διημείφθη μεταξύ του Ιησού και των Ελλήνων αλλά μόνο την αντίδραση και το σχόλιο του Ιησού, όταν του ανακοινώνεται ότι θέλουν να τον συναντήσουν οι Έλληνες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες.
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.»
Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προυπόθεση για τη σωτηρία τους.
«Ἐὰν ἐμοὶ διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει αὐτὸν ὁ Πατήρ. Ο Ιησούς ξεκαθαρίζει ότι όσοι τον ακολουθούν, ανεξάρτητα της εθνικότητας τους, θα τιμηθούν από το Πατέρα Θεό».
Στο Ευαγγέλιο του ο Ιωάννης μιλά με επαινετικά λόγια για τους Έλληνες. Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έζησε όχι μόνο στην έρημη Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη αλλά και στην ελληνικότατη Έφεσο την πατρίδα του Ηράκλειτου και εκεί ήρθε σε επαφή με το ελληνικό πνεύμα,
Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «ποῦ οὗτος μέλλει πορεύεσθαι ὅτι ἡμεῖς οὐχ εὑρίσκομεν αὐτόν ; μή εἰς τήν διασποράν τῶν Ἑλλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ἕλληνας ;».Και κάτι περισσότερο: ο Ιωάννης εμφανίζει τη δημόσια δράση του Ιησού στην ολοκλήρωσή της τη στιγμή ακριβώς που Έλληνες ζητούν να τον δουν (12, 20). Την επαφή με τους Έλληνες θεωρεί ο Ιησούς ως την «ώρα», δηλαδή τον προκαθορισμένο από το σχέδιο του Θεού «καιρό», που θα «δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» με την επάνοδό του στη δόξα του Θεού δια μέσου του σταυρού και της αναστάσεως. Η φράση αυτή του τετάρτου ευαγγελίου υπενθυμίζει όσα ισχύουν και για τον Παύλο: η προσχώρηση των Ελλήνων στον Χριστιανισμό ήταν το πιο εντυπωσιακό ιστορικό γεγονός του αρχικού Χριστιανισμού στα μάτια των ιδίων των πρώτων αποστόλων.
Έπειτα υπάρχουν σαφείς αναφορές του Ευαγγελίου στους Έλληνες. Στο στίχο 7, 35 οι Ιουδαίοι εμφανίζονται να προλέγουν ασυνείδητα ότι ο Χριστός θα κηρυχθή στους Έλληνες: «ποῦ οὗτος μέλλει πορεύεσθαι ὅτι ἡμεῖς οὐχ εὑρίσκομεν αὐτόν ; μή εἰς τήν διασποράν τῶν Ἑλλήνων μέλλει πορεύεσθαι καί διδάσκειν τούς Ἕλληνας ;».Και κάτι περισσότερο: ο Ιωάννης εμφανίζει τη δημόσια δράση του Ιησού στην ολοκλήρωσή της τη στιγμή ακριβώς που Έλληνες ζητούν να τον δουν (12, 20). Την επαφή με τους Έλληνες θεωρεί ο Ιησούς ως την «ώρα», δηλαδή τον προκαθορισμένο από το σχέδιο του Θεού «καιρό», που θα «δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» με την επάνοδό του στη δόξα του Θεού δια μέσου του σταυρού και της αναστάσεως. Η φράση αυτή του τετάρτου ευαγγελίου υπενθυμίζει όσα ισχύουν και για τον Παύλο: η προσχώρηση των Ελλήνων στον Χριστιανισμό ήταν το πιο εντυπωσιακό ιστορικό γεγονός του αρχικού Χριστιανισμού στα μάτια των ιδίων των πρώτων αποστόλων.
Το ευαγγέλιο του Ιωάννου, γραμμένο σε μια εποχή που η Εκκλησία αποτελούνταν βασικά από Έλληνες, εκφράζει και αυτό τη συνείδηση, πως η ιστορική πορεία του Χριστιανισμού ήταν δεμένη πια με τον Ελληνισμό.
 |
| «Έλληνες συναντούν το Χριστό, μετά τη διδασκαλία του», Ιωάννης, ΙΒ’, 20-23. Βυζαντινή μικρογραφία, Εθνική Βιβλιοθήκη Παρισίων. |
19 comments
Δεν ειναι σωστο να γραφουμε τη μιση αληθεια. Ασφαλως ο συντακτης του αρθρου εχει υπόψιν του την παραβολη της Ελληνιδος συροφοινισσας στα Ευαγγελια Μαρκου και Ματθαιου, ετσι δεν ειναι;
Η Ορθοδοξη Χριστιανικη Θρησκεια ειναι αναμφιβολλα κομματι της σημερινης μας Εθνικης Ταυτοτητας, αλλα αυτο δεν μας δινει το δικαιωμα να γραφουμε οτι μας βολευει, και να κρυβουμε οτι δεν μας βολευει.
@NF
Ματθ 15:27
“Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης”.
Από τις σπάνιες φορές που ο Κύριος θαύμασε την πίστη ειδωλολατρη. Αν όντως ήταν Ελληνίδα, αποτελεί μεγάλη τιμή για τους Έλληνες.
Δεν μας τα λες πολύ καλα αγαπητε φιλε. Παμε λοιπον:
Μαρκος 7, 26-30
” Hν δε η γυνη ελληνις συροφοινισσα τω γενει και ηρωτα αυτον ινα το δαιμονιον εκβαλλη εκ της θυγατρος αυτης. O δε ιησους ειπεν αυτη αφες πρωτον χορτασθηναι τα τεκνα ου γαρ καλον εστιν λαβειν τον αρτον των τεκνων και βαλειν τοις κυναριοις. η δε απεκριθη και λεγει αυτω ναι κυριε και γαρ τα κυναρια υποκατω της τραπεζης εσθιει απο των ψιχιων των παιδιων. Kαι ειπεν αυτη δια τουτον τον λογον υπαγε εξεληλυθεν το δαιμονιον εκ της θυγατρος σου. και απελθουσα εις τον οικον αυτης ευρεν το δαιμονιον εξεληλυθος και την θυγατερα βεβλημενην επι της κλινης”
Βεβαια στον Ματθαιο η «Ελληνίς Συροφοίνισσα» γινεται «Χαναναια». Αλλα εδώ πιανουμε άλλο θεμα, τις αντιφασεις των Ευαγγελιων. Τελος παντων μια γυναικα «εθνικη», «παγανιστρια», ζηταει ελεος για το παιδι της.
Αυτος απαντα: « Πρωτα να χορτασουν τα τεκνα (του Ισραηλ) γιατι δεν γινεται να δωσουμε το ψωμι των παιδιων (του Ισραηλ) στα σκυλια (τους παγανιστες).»
Αυτή προσπαθει να τον συγκινησει: «Ναι κυριε, αλλα και τα σκυλια τρωνε τα ψιχουλα που πεφτουν από το τραπεζι των παιδιων.»
Αυτος: Ε τοτε ενταξει, πηγαινε, θεραπευτηκε η κορη σου, της εβγαλα το δαιμονιο.
Συμπερασμα: Ο Καλος Θεος, πρωτα θα ελεησει τον Περιουσιο Λαο του Ισραηλ, και μετα ότι ψιχουλα ελεημοσυνης περισσεψουν θα πανε και στους υπολοιπους.
Τωρα αν εσεις θελετε να συμπεραινετε ότι Ο Χριστος στραφηκε στους Ελληνες επειδη τον απερριψαν οι Εβραιοι, ή ότι το χωριο τιμα τους Ελληνες τους οποιους αποκαλει σκυλια, εγω παω πασο!
Ο Ιωαννης φιανεται πως εκτιμουσε τους Ελληνες. Οι δυο από τους τρεις «Συνοπτικους» όμως αλλα λενε……….
Συγγνωμη αν σε στεναχωρησα αγαπητε φιλε τετοιες μερες, αλλα……… «γνωσεσθε την αληθεια, και η αληθεια ελευθερωση υμας»
Χρονια πολλα.
όμως το θέμα δεν είναι αν η θυγατέρα ήταν ή όχι Ελληνίς, το καίριο ερώτημα ήταν και παραμένει:
“που επήγεν το δαιμόνιον;”
Αγαπητέ NF ( No Faith ? ) Θεός φυλάξει να μην πω ποτέ δικά μου οσον αφορά την ερμηνεία του Ευαγγελίου. Οποίος είναι ορθόδοξος βασίζεται στην ερμηνεία των Πατέρων της εκκλησιας. Όποιος ερμηνεύει ατομικά, καταντάει προτεστάντης. Ερεύνησε λίγο αυτό το χωρίο η αν δεν έχεις χρόνο κάνε μια ερώτηση σε ένα πνευματικό να σου το εξηγήσει.
Καλά, ὁ πνευματικὸς εἶναι γιὰ τὰ προβλήματα πού δὲν ἐπιδέχονται λύση, τὰ ὁποῖα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πρὸς δημοσίαν συζήτησιν. Ἀλλά, στὸ συγκεκριμένο, ἡ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφής :
Κοντύτερα στὴν Θεία Χάρι καὶ στὰ Δῶρά της εἶναι οἱ πιστοί, οἱ ἀνατεθραμμένοι μέσα στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Πλήν ὅμως, καὶ ὅσοι ἀπὸ τοὺς ἀλλοπίστους ἐπιτύχουν νὰ πιστεύσουν, σώζονται. Φυσικά, ἐδῶ ὐπάρχει καὶ μία προειδοποίησις γιὰ τοὺς ἀνατεθραμμένους μέσα στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς δεδομένη, μόνον καὶ μόνον διότι ἔτυχαν νὰ γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
@el-el
Υποθετω οτι το δαιμονιο εδιωχθη και εξαφανιστηκε. Αφου το λεει η Αγια Γραφη, ετσι θα ειναι……………………
@Ελοτανος
Αν καταλλαβα καλα μας λετε: « αν ο καθενας ερμηνευει ατομικα , θα διασπαστουμε σε 500 δογματα οπως οι Προτεσταντες! Για αυτο ακολουθουμε τη γραμμη των Πατερων και εχουμε ησυχο το κεφαλι μας.»
Τοτε ομως αγαπητε κατανταμε κατι πολυ χειροτερο απο Προτεσταντες: Κατανταμε Κεντρικη Επιτροπη του ΚΚΕ!
Αληθεια αγαπητε φιλε, πώς ερμηνευουν οι Αγιοι Πατερες το Βασιλειών 15,1 , οπου ο ελεημων, φιλανθρωπος και Παναγαθος Θεος διατασσει τον βασιλια Σαουλ να εξοντωσει τους Αμαληκιτες μεχρι ενος, «απο ανδρος μεχρι γυναικος, απο νηπιου εως θηλαζοντος, απο μοσχου εως προβατου και απο καμηλου μεχρι ονου;»
Να γιατι ειμαστε κατα της «ατομικης ερμηνειας» και υπερ της «γραμμης» των Πατερων. Μερικα χωρια της Αγιας Γραφης ειναι τοσο εξωφρενικα, που οποιος τα διαβασει θα χασει αμεσως την Πίστη του! Κατι τετοιο επαθα και εγω ο αμαρτωλος πριν απο καμποσα χρονια……….
Τζάμπα ἔχασε τὴν πίστη του ὁ συναναγνώστης. Τὸ χωρίον ποὺ τὸν ἀνεστάτωσε ἐπιτάσσει ὅτι, ἐὰν πρόκειται νὰ προβεῖ κανεὶς σὲ γενοκτονία, πρέπει νὰ ἔχει ἄμεση ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ προηγουμένως. Συνεπῶς, στὴν πράξη, τὸ συγκεκριμένο χωρίον άπαγορεύει τὴν γενοκτονία, ἀφοῦ, ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, ὁ Θεός, μετὰ τὴν ἐνανθρώπισή Του, δὲν ἔστειλε ἄλλους προφῆτες μὲ μηνύματά του στοὺς ἀνθρώπους, οὔτε καὶ πρόκειται νὰ στείλει. Ἐν τούτοις, ἐὰν, γιὰ παράδειγμα, γενοκτονία τῶν Γερμανῶν (μὲ χρήση πυρηνικῶν ὅπλων) τὸ 1942, ἐφ’ ὅσον ἧταν τεχνικῶς ἐφικτὴ στὸν συγκεκριμένο χρόνο, ἐπρόκειτο νὰ ἀποτρέψει τὴν γενοκτονία τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἡ κοσμικὴ σοφία, πιστεύω, θά συνέκλινε μὲ τὸ συγκεκριμένο δίδαγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖται, προηγουμένως, ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεῖον.
Προς NF
Αν είστε συνειδητό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στην οποία η Αλήθεια υπάρχει αποκαλυμμένη θα γνωρίζετε ότι η παρουσία του Χριστού στη ζωή Της συνεχίζεται και δεν εξαντλείται στα Ευαγγέλια, μέσω του Αγίου Πνεύματος. Αν ξεκινάτε με τέτοια προϋπόθεση, η απάντηση στο ερώτημά (;) σας είναι εύκολη και δόθηκε από προηγούμενους σχολιαστές.
Προσωπικά από τα γραφόμενά σας πιστεύω ότι ερευνάτε αμέτοχος στο γεγονός που λέγεται συμμετοχή στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σεβαστό. Η μεθοδολογία σας όμως στην προσέγγιση της γνώσης περί της διδασκαλίας της, όχι της μετοχής στη ζωή της, είναι λανθασμένη. Απομονώνεται ένα χωρίο παραγνωρίζοντας τι η ίδια η Εκκλησία πιστεύει για το αναφερόμενο γεγονός. Πουθενά λοιπόν δεν θα βρείτε τη δικιά σας ερμηνεία της υποτιμήσεως της ελληνικής ή ειδωλολατρικής καταγωγής. Ο σκοπός της μνείας του γεγονότος είναι να τονισθεί το θαυμαστό της πίστη της ετεροθρήσκου που αντιμετωπίζεται από τους θρησκευόμενους Εβραίους (όπως δυστυχώς και σήμερα) ως κατώτερο όν.
Από τη στοιχειώδη γνώση της Φυσικής του Δημοτικού γνωρίζουμε: “Η ενέργεια δεν εμφανίζεται από το τίποτα ούτε εξαφανίζεται. Η συνολική ενέργεια διατηρείται.”
Αν αυτό είναι αποδεκτό τότε και το δαιμόνιον δεν είναι δυνατόν έτσι απλά να εξαφανίζεται, κάπου πάει. Και που πάει; σε έναν άλλο άνθρωπο; εύλογο σε αυτή την περίπτωση προκύπτει το ερώτημα: Αφού ο Ιησούς, σύμφωνα πάντα με τον Ευαγγελιστή, είχε τη δυνατότητα να βγάλει μέσα απ’ τη δαιμονισμένη τα δαιμόνιά της, για ποιό λόγο δεν τα έβγαλε μια και καλή και για πάντα από κάθε δαιμονισμένο άνθρωπο;
Ὑποτίθεται ὅτι τὸ Θεῖον εἶναι ὑπέρτερον τῶν νόμων τῆς φύσεως. Ἀλλιῶς δὲν θὰ ἦταν Θεῖον καὶ ἠ φύσις θὰ ἦταν θεός Του.
Ὅσο γιὰ τὸ «πρόβλημα τοῦ κακοῦ», αὐτὸ τίθεται καὶ γιὰ τὶς ἀσθένειες καὶ γιὰ τὰ δαιμόνια καί, φαντάζομαι, καὶ γιὰ τὰ κάθε λογῆς λογικῶς ἀβάσιμα ἐπιχειρήματα σὲ συζητήσεις, διαδικτυακὲς καὶ μή. Στὸν ἕνα φαίνονται ἀνυπόφορα κακά, στὸν ἄλλο, μπορεῖ, ὄχι. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς τὰ ἀνέχεται δὲν σημαίνει ὅτι τὰ ἐγκρίνει οὔτε ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὰ σταματήσει. Ἄλλωστε, πρέπει νὰ ‘δοῦμε τὸ τέλος γιὰ νὰ κρίνουμε. Ὁ Θεὸς καλεῖ κάθε ἕναν ἄνθρωπο στὸ ἀγαθὸν καί, κατὰ τὴν πεῖρά μου, οἱ συντριπτικῶς περισσότεροι, τελικῶς, άνταποκρίνονται. Ἁπλῶς τὸ θέμα ἀφορᾶ κάθε ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι τρίτους, ὁπότε σπανίως μαθαίνουμε τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει.
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι τα Ευαγγελια εχουν μια καπως αντιφατικη και διφορουμενη σταση απεναντι στους εθνικους, περιλαμβανομενων των Ελληνων. Αλλοτε τους καλωσοριζουν ως υποψηφιους πιστους, και αλλοτε λενε οτι η Σωτηρια ειναι για τα “απολολωτα προβατα του Ισραηλ”.
Αυτο εξηγειται ευκολα, αν αναλογιστουμε πως οταν γραφονταν τα Ευαγγελια μαινοταν η κοντρα μεταξυ των δυο “παραταξεων” του πρωιμου Χριστιανισμου, δηλαδη των ιουδαιοχριστιανων και των εθνικοκοχριστιανων, κατι που εν μερει αντανακλαται στις Γραφες.
Συνεπως ο πρωιμος Χριστιανισμος δεν ητ
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι τα Ευαγγελια εχουν μια αντιφατικη και διφορουμενη σταση απεναντι στους Εθνικους, περιλαμβανομενων και των Ελληνων. Αλλοτε τους καλωσοριζουν ως υποψηφιους πιστους, και αλλοτε τους αποκλειουν, δηλωνοντας οτι η Σωτηρια ειναι για τα «απολωλοτα προβατα του Ισραηλ».
Αυτο εξηγειται ευκολα: Την εποχη που γραφονταν τα Ευαγγελια, μαινοταν η κοντρα μεταξυ των δυο «παραταξεων» του πρωιμου Χριστιανισμου, των ιουδαιοχριστιανων και των εθνικοχριστιανων. Αυτο αντανακλαται και στις Γραφες.
Τελικως οι Εθνικοχριστιανοι κυριαρχησαν πληρως, και οι ιουδαιοχριστιανοι εξαφανιστηκαν. Επομενως τα Ευαγγελια διορθωθηκαν οπου επρεπε, ετσι ωστε τελικα να επικρατει το μηνυμα οτι οι εθνικοι ειναι καλοδεχουμενοι.
Ομως τα χωρια που παρεθεσα ειναι οι αμυδροι “ψιθυροι” του χαμενου κλαδου του Χριστιανισμου: των Ιουδαιοχριστιανων.
Προς ΝF
Ενδιαφέρουσα η θεωρία σας, αλλά θέλει τεκμηρίωση, ιδίως στα περί διορθώσεως των Γραφών. Αλλιώς είναι μια ωραία υπόθεση για μυθιστόρημα τύπου “Κώδικα Ντα Βίντσι”!
Μιχ. Μανωλόπουλος
Κι έτσι έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.., αυτά μας είναι γνωστά από μια πληθώρα παλαιών ιστοριών όμως η τραγική μας κατάσταση ως ανθρώπων δεν παύει να υφίσταται.
Γνωρίζει κανείς να υποδείξει έναν άνθρωπο που να αναγνωρίζεται παγκοίνως ότι έκανε κάτι το σημαντικό και να μην είχε κάτι από αυτό που ονομάζουμε “δαιμόνιον” μέσα του;
Αν αυτό το δαιμονικό στοιχείο εξέλιπε από τον άνθρωπο, θα καταδικαζόταν σε απραξία, νωθρότητα, δειλία, ρουτίνα, εξάρτηση κλπ, ένα όν παρείσακτο και παντελώς άχρηστο επι γής· γιατί αυτά ακριβώς συνιστούν την αρρώστια και την κατάρα της ανθρωπότητας, την κυριαρχία του μηδενισμού σε όλο του το μεγαλείο, δηλαδή την πίστη ότι ο άνθρωπος αφ’εαυτού, δεν είναι σε θέση να δεί και να δεχθεί τον εαυτό του και να αντιμετωπίσει την ούτως ή άλλως οδυνηρή και δυσανάβατη πραγματικότητα, αλλά χρειάζεται τη διαμεσολάβηση, την παρέμβαση, την επιρροή του Θεού ή των αυτόκλητων εκπροσώπων του επί γης.
Καλή Ανάσταση κύριοι!
Ναί γνωρίζω πολλοὺς Χριστιανοὺς ποὺ δὲν ὑπέπεσαν σὲ ἀπραξία, νωθρότητα, δειλία, ρουτίνα, έξάρτηση κλπ, καὶ ποὺ δὲν ἦταν καθόλου ὄντα παρείσακτα καὶ παντελῶς ἄχρηστα ἐπὶ γῆς: Ὁ Ἅγιος Παίσιος, ὁ Ἅγιος Πορφύριος καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τοὺς ὁποίους μᾶς προτείνει Έκείνη ὡς πρότυπα καὶ κοσμοῦν σήμερα τὰ τέμπλα τῶν Ναῶν, δὲν ἦταν καθόλου ἔτσι, ὅπως βλέπει κανεὶς στὰ ἀναρίθμητα βιβλία ποὺ γράφονται γι’ αύτοὺς ἀλλὰ καὶ ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ προφορικὲς διδασκαλίες τους ἤ τὰ συγγράμματά τους. Ἡ Χριστιανικὴ πνευματικὴ ζωή, μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει τὰ ἐξωτερικὰ πλουμίδια τῆς κοσμικῆς ἀκοσμίας τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ τῆς ματαιότητας, εἶναι ὡστόσο συναρπαστικὴ καὶ συγκλονιστική, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται μέσα σὲ τέσσερεις τοίχους τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν τὸν γνωρίζει κανείς ἄλλος, παρὰ μόνον ὁ Θεός. Ἄλλωστε κι ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος, ἔζησε κι ὁ Ἴδιος μιὰ τέτοια ἁπλὴ καὶ συναρπαστικὴ ζωή, ἀρνούμενος νὰ γίνει ἀκόμα ἕνας ἐκκωφαντικὸς ἐπαναστάτης, γιὰ νὰ μᾶς δώσει ἔτσι τὸ ἅγιο ὑπόδειγμα τῆς τέλειας ἀνθρώπινης ζωῆς, τὸ ὁποῖο ἄλλος λίγο, ἄλλος πολύ, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ πασχίζουμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, πρῶτα νὰ γίνουμε καὶ ἔπειτα νὰ λεγόμαστε Χριστιανοί, ἀκολουθοῦμε κουτσαίνοντας, οἱ δε Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ ἀκολούθησαν τρέχοντας. Ἐκεῖνοι κατάφεραν καὶ ἀπέβαλαν τὴν περι-ουσία καὶ ἀφοσιώθηκαν στὴν Οὐσία, δηλαδὴ στὸν Θεό.
Τὸ γεγονὸς τώρα ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων, δὲν σημαίνει ὅτι ἀξιολογικὰ ὁ λαὸς ἐκεῖνος ἦταν γαλαζοαίματος, ὅπως καὶ τότε καὶ τώρα προσπαθεῖ μανιωδῶς νὰ μᾶς πείσει, ἀλλὰ ἁπλὰ ὅτι ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ ἐνανθρωπήσει, ἀπὸ κάπου θὰ ἔπρεπε νὰ ἕλκει ἀνθρωπίνως καῖ τὴν καταγωγή Του. Ἔτσι ἀποφάσισε, ἔτσι ἔκανε. Αὑθαίρετα. Ὁ Ἰουδαικὸς δηλαδὴ λαὸς εἶναι κυριολεκτικὰ ἐκλεκτός, καὶ ὄχι μεταφορικά ὅπως φαντάζονταν καὶ ἀκόμη φαντάζονται οἱ ἴδιοι, ἦταν δηλαδὴ διαλεγμένος καὶ ἐπιλεγμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ὥστε ἀπὸ αὐτὸν νὰ ἕλκει τὴν καταγωγή Του ὁ Μεσσίας, καὶ ὄχι ἐπίλεκτος ἤ διαλεχτός μὲ τὴν ἔννοια τοῦ καλοῦ, (ὅπως ὅταν μιλᾶμε λ.χ. γιὰ ἐκλεκτὸ κρασί) ὅπως μαρτυράει ὁλόκληρη ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη, ὅπου ἐμφανίζεται, πλὴν ἐλαχίστων Ἁγίων ἐξαιρέσεων, λαὸς ἀποστάτης καὶ διεστραμμένος, σκληροτράχηλος καὶ ἀπερίτμητος τῆ καρδίᾳ, γενεὰ μοιχαλὶς, πονηρὰ καὶ ἄπιστος. Ἄλλωστε καὶ ὁ Ἰούδας ποὺ Τὸν πρόδωσε, ἐπιλεγμένος δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἕνδεκα, ὅπως ὁ Ἴδιος εἶπε: Οὐχ ἐγὼ ὑμᾶς ἐξελεξάμην; Καὶ ἐξ ὑμῶν εἷς, διάβολος ἐστί.
Ὅμως ὁ Θεὸς δὲν προκαθορίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἱστορία, ἀλλὰ προγνωρίζει. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἀποκαλύπτει μἐσα ἀπὸ τοὺς Προφῆτες Του τί θὰ συμβεῖ. Ἔτσι ἦταν προφητευμένο ὅτι θὰ ἐνανθρωπήσει ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, θὰ θαυματουργήσει, θὰ εὐεργετήσει καὶ θὰ διδάξει τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ, ὅτι θὰ ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸν λαὸ αὐτόν, ὅτι θὰ προδωθεῖ ἀπὸ τὸν μαθητή Του, ὅτι θὰ σταυρωθεῖ, ὅτι θὰ ἀναστηθεῖ τὴν τρίτη ἡμέρα (κατὰ τὰς Γραφάς), καὶ ὅτι τὸ κήρυγμά Του μετά τὴν Ἀνάστασή Του θὰ φτάσει σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς.
Γι αὐτὸ καὶ ἐνῶ πρίν τὴν Ἀνάσταση ἔλεγε στοὺς Ἀποστόλους Του: εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μή ἀπέλθητε, ὁ Ἴδιος μετά τὴν Ἀνάστασή Του τοὺς ἔλεγε: πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς, σωθήσεται. Ὁ δὲ ἀπιστήσας, κατακριθήσεται.
Ὅταν λοιπὸν ὁ Χριστὸς λέει εἰς ΠΑΝΤΑ τὰ ἔθνη, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ Εὐαγγἐλιό Του εἶναι παναθρώπινο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ σφετεριστεῖ κανένας ἀπολύτως λαός, οὔτε ὁ Ἰουδαϊκός, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ Ἑλληνικός. Ὅσο ἀναμφισβήτητο καὶ ἄν εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος τίμησε ἰδιαιτέρως τοὺς Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι Τὸν ἐπισκέφθηκαν στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, λέγοντας πράγματι τὰ τιμητικὰ ἐκεῖνα λόγια, δὲν πρέπει ὡστόσο ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες νὰ πέφτουμε τόσο ἀφελῶς στὴν παγίδα τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ ρατσιμοῦ, στὴν ὁποῖα περιέπεσαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἔχασαν μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τους τὸν Μεσσία, ἀλλὰ νὰ ταπεινοφρονοῦμε κατὰ τὸ εὐαγγελικὸ: μή γνότω ἡ ἀριστερὰ τί ποιεῖ ἡ δεξιά, ἤ ἄν προτιμάει κανεὶς τὸ κατὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες: μακαριζέτω σε ὁ πέλας, καὶ μή τὰ σὰ χείλη.
Τώρα γιὰ τὴν Χαναναία τῆς ὁποίας ὁ Κύριος ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο τῆς κοροῦλας της, αὐτὴ ἄν καὶ ἀναφέρεται στὰ Εὐαγγέλια ὡς Ἑλληνίς, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἦταν μιὰ εἰδωλολάτρισσα καὶ ὄχι μιὰ Ἑλληνικῆς καταγωγῆς γυναῖκα, καθὼς ὅπως οἱ ἴδιοι οἱ Εὐαγγελιστὲς δευκρινίζουν ἦταν Χαναναία, Συροφοίνισσα τῶ γένει, καὶ φυσικὰ ὅλοι αὐτοὶ οἱ προσδιορισμοὶ ποὺ δείχνουν τὴν φυλετικὴ καὶ θρησκευτικὴ διαφορετικότητά της, ἀναφέρονται ἀκριβῶς γιὰ νὰ τονιστεῖ τὸ ἅλμα τῆς πίστης ποὺ ἔκανε αὐτὴ ἡ ἀξιέπαινη γυναῖκα ἀλλὰ καὶ τὸ μέγεθος τοῦ ἀνοίγματος τοῦ Χριστιανισμοῦ πρὸς ὅλον τὸν κόσμο ἀκόμη καὶ πρίν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ μέχρι σήμερα διάδοχοί τους, (ὡς ἀπεσταλμένοι πάντως καὶ ὄχι αὑτόκλητοι) ἀποσταλοῦν πρὸς ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ ὅλα αὐτὰ συνεπῶς δὲν ἀποτελοῦν καθόλου ἀντιφάσεις μεταξὺ τῶν Εὐαγγελίων, παρὰ μόνον ἀντιφάσεις στὰ μυαλὰ ἀντιφατικῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ξέρουν οὔτε ποῦ πατοῦν, οὔτε τί γυρεύουν.
Ὁ Ἰησοῦς πάλι, άκριβῶς γιὰ νὰ ἀναδείξει τὴν μεγάλη πίστη της τῆς ἀνέφερε μιὰ σκληρὴ παροιμία τοῦ καιροῦ Του, τὴν ὁποία ἔλεγαν οἱ ρατσιστὲς Ἑβραῖοι ὥστε νὰ εὐεργετοῦν μόνον τοὺς ὁμοεθενεῖς τους: Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν (ὄχι τοῖς κυσὶ, ὄχι δηλαδὴ στὰ σκυλιά, ἀλλὰ) τοῖς κυναρίοις (δηλαδὴ στὰ σκυλάκια). Καὶ τὰ εἶπε σκυλάκια ὁ Ἰησοῦς καὶ ὄχι σκυλιὰ ὥστε νὰ μήν ἀποθαρυνθεῖ ἀλλὰ νὰ καταλάβει ἡ γυναῖκα, αὐτὸ ποὺ δὲν καταλαβαίνουν πολλοὶ προκατειλημένοι κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ Νεοέλληνες, ὅτι δηλαδὴ μιλοῦσε μὲ συμπάθεια γιὰ τοὺς ἀλλοεθνεῖς περιπαίζοντας τὴν νοσηρὴ ἐκείνη Ἰουδαϊκὴ παροιμία, καθὼς μὲ τὴν ἄφιξη τῆς παναθρώπινης διδασκαλίας του, μέσα στὴν Ἐκκλησία Του δὲν θὰ ὑπῆρχε πλέον Ἰουδαῖος ἤ Ἕλληνας, Σκύθης ἤ βάρβαρος, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, ὅπως ρητὰ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἀπόστολοί Του δίδαξαν.
Ἀντίθετα ἀπὸ τὴν Χαναναία ὡστόσο, οἱ Ἕλληνες ποὺ ζήτησαν νὰ δοῦν τὸν Ἰησοῦ στὸν Ναό, ἦταν Ἕλληνες στὴν καταγωγή, καθὼς ἐκεῖ ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ξεκαθαρίζει ρητὰ ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ εἰδωλολάτρες ἀλλὰ γιὰ προσκυνοῦντες τὸν Θεόν, δηλαδὴ τὸν Ἀληθινό Θεό. Τὴν ἴδια ἐκεινη ἡμέρα μπροστὰ σὲ ἐκείνους τοὺς Ἕλληνες εἶπε ὁ Ἰησοῦς στοὺς πλανεμένους πλέον ἀρχιερεῖς καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸν Ἰουδαἱκὸ λαὸ ἐκεῖνο τὸ προφητικό: Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ δοθήσεται ΕΘΝΕΙ (σὲ κάποιο συγκεκριμένο δηλαδὴ ἔθνος καὶ ὄχι στὸν πληθυντικὸ τοῖς ἔθνεσι), ποιοῦντι τοὺς καρποὺς Αὐτῆς. Θὰ ἀφαιρεθεῖ δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ἔθνος σας τῶν Ἰουδαίων τὸ διακόνημα τῆς καθοδήγησης ὅλων τῶν λαῶν στὴν πίστη ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, καὶ θὰ δοθεῖ σὲ ἕνα ἔθνος τὸ ὁποῖο θὰ ἀποφέρει τοὺς καρπούς της. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ μικρὸ καὶ ἀσήμαντο σήμερα ἀπὸ κοσμικὴ ἄποψη ἔθνος τῶν Ἑλλήνων, στοῦ ὁποίου τὴν γλῶσσα καθόλου τυχαία διασώθηκε ὅλο τὸ κήρυγμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ἀποφέρει ἀκόμα καὶ σήμερα ἀναστήματα ὅπως οἱ Παίσιοι καὶ οἱ Πορφύριοι καὶ οἱ Ἰάκωβοι καὶ οἱ Παρθένιοι καὶ οἱ Σοφίες καὶ οἱ Ἀγάθες καὶ δὲν ξέρω κι ἐγὼ ποιὸς ἄλλος σύγχρονος Ἅγιος εὐαρεστεῖ ἀνώνυμα καὶ ἀθόρυβα τὸν Θεό, κρυμμένος ἀπὸ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ κακή τους προαίρεση καὶ μόνον αὐτὴ τοὺς ἔχει γίνει σὰν τσίμπλες στὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους καὶ τοὺς ἐμποδίζει νὰ δοῦν τὴν μόνη Ἀλήθεια, ἡ Ὁποία εἶναι σὲ θέσει νὰ τοὺς ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὰ ὑπαρξιακά τους κενά, τὰ ὀποῖα κανένας ἀνθρώπινος πολιτισμὸς δὲν εἶναι σὲ θέσει νὰ τοὺς γεμίσει….
Δυστηχώς αιώνες τώρα λόγος του Θεού είναι απλά ο λόγος του ανθρώπου … και το μόνο που μπορεί να διαιωνίσει ο άνθρωπος είναι πολύ θνητά κατεστημένα.
Γράφετε/αναπαράγετε αγαπητε τον στίχο : ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ.
Αναρωτήθηκε άραγε κανείς σας ποιαν εορτή ανέβαιναν να προσκυνήσουν αυτοί οι Έλληνες ? Αν παρατίθατε και τους προηγούμενους 19 στίχους θα βλέπατε πως αυτή η εορτή είναι η εορτή του Πάσχα !!
Γιατι είναι γνωστόν πως οι Έλληνες εκείνης της εποχής γιόρταζαν στην Ιουδαία την ξακουστή αρχαιοελληνική γιορτή του Πάσχα …
Οι “τίνες Έλληνες” του στίχου στην πραγματικοτητα είναι απλά ελληνόφωνοι Ιουδαίοι της Ιουδαικής διασποράς που ειχαν επιστρεψει εκεινον τον καιρό στον τοπο τους, για να λαβουν μερος στην παραδοσιακη θρησκευτικη τους γιορτη.
Ο εθνικος σανος ομως, ειναι και αυτος μέρος της σύγχρονης θρησκευτικης πιστης και του λογου του θεου …
Την ρωμαϊκή εποχή όταν έλεγαν μια γυναίκα “σκύλα” εννοούσαν “πόρνη” κι όχι την ειδωλολάτρισσα. Ισχύει μέχρι σήμερα. Όταν λέμε πχ ότι η τάδε γαμιεται σαν σκυλα εννοούμε σαν πουτάνα.