Οι Αμερικανοί, τους συντάκτες του πρώτου συντάγματός τους, το οποίο ψηφίστηκε στην Φιλαδέλφεια το 1787, τους ονομάζουν «πατέρες του έθνους». Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται ο Τζ. Ουάσιγκτον, ο Τ. Τζέφερσον, ο Τζον Άνταμς και ο Γ. Μάντισον, οι οποίοι διετέλεσαν και πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών. Περίοπτη θέση στην ιστορία τους κατέχει και ο Αβραάμ Λίνκολν, ο άνθρωπος που κατήργησε την δουλεία (1863) και δολοφονήθηκε γι’ αυτή του την απόφαση. Θυμάμαι, πέρυσι, τον Ιανουάριο λίγο πριν ορκιστεί νέος πρόεδρος των Η.Π.Α., ο Ομπάμιας, προηγήθηκαν κάποια πράγματα. Πέραν των σαχλοεπιδείξεων και της παρδαλοειδούς φιέστας που οργανώνουν οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά διαστήματα, ανέβαιναν στο βήμα γνωστοί Αμερικανοί καλλιτέχνες, αστέρες πλανητικής εμβέλειας, και διάβαζαν κάποια κείμενα. Τα κείμενα αυτά δεν ανήκαν σε μεγάλους συγγραφείς ή λογοτέχνες τους, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στους «πατέρες του έθνους». Σε τέτοιες εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά και όταν διακυβεύεται κάτι το σημαντικό ή σε περιόδους κρίσεων (πολεμικών, οικονομικών, κοινωνικών) οι Αμερικανοί προστρέχουν σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν, που πολέμησαν για την δημιουργία του έθνους τους. Μ’ αυτό τον τρόπο αναζωπυρώνουν το όποιο αίσθημα εθνικής συνείδησης βιώνει αυτός ο λαός, καλλιεργούν το πνεύμα μεγαλείου και ιστορικής μεγαλοσύνης, το οποίο χρειάζεται ο πάνοπλος Αμερικανός στρατιώτης που πολεμά για την «δημοκρατία και την ελευθερία», μακελεύοντας ανυπεράσπιστους λαούς. Η υπόμνηση, δηλαδή, του «ευκλεούς» παρελθόντος τους και η παραπομπή στα έργα και στα κείμενα κάποιων εξεχουσών μορφών της ιστορίας τους, λειτουργούν όπως η όψη της σημαίας, συμβολικά και σημειολογικά: «Είστε Αμερικανοί, ένα έθνος με ένδοξη ιστορία αγώνων, οι πατέρες σας, με το αίμα τους δημιούργησαν ένα ζηλευτό και σεβαστό έθνος, φερθείτε αναλόγως». (Αιχμή του δόρατος γι’ αυτό το θέμα αποτελεί το Χόλυγουντ. Σ’ όλα τα κινηματογραφικά προϊόντα και υποπροϊόντα τους, προβάλλεται ο Αμερικανός τιποτ- άνθρωπος, ο πατριώτης – ο ανίκητος «Ράμπο» – εξυμνούνται οι λεγόμενες αμερικανικές αξίες. Εδώ και την αποτρόπαιη γενοκτονία εκατομμυρίων γηγενών Ινδιάνων, την μεταμόρφωσαν σε πολιτιστικό κεφάλαιο, εντάσσοντάς την στις ηρωικές περιόδους της ιστορίας τους, όπως εκφράζεται στα γουέστερν ).
Το ίδιο, νομίζω, ισχύει και σε άλλες «πολιτισμένες» χώρες της Δύσης. Ανατρέχουν στο ιστορικό τους μεγαλείο, ανασύρουν πρόσωπα με έκτακτη συνεισφορά στην πατρίδα και αυτό «δια το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγεννημένων πράξεων επιστήμης», δηλαδή, οι άνθρωποι διορθώνονται, αντλούν διδάγματα, από την εξέταση και την μελέτη των πεπραγμένων υπό των προγόνων. (Πολύβιος).
Αν όμως αυτά είναι αυτονόητα και… ευνόητα για τις δυτικές χώρες, τις οποίες προσπαθούμε, εκ γενετής ως κράτος να τις μιμηθούμε, εδώ συμβαίνει το εξής σχιζοφρενικό: η αναφορά στο ιστορικό παρελθόν, η «παιδεία και γυμνασία» που αυτό προσφέρει, η παράθεση, ακόμη, κειμένων, λόγων, φράσεων (παλαιότερα τα ονομάζαμε πατριωτικά. Νομίζω ο Παλαμάς είπε ότι «ο πατριωτισμός είναι το οξυγόνο των Ελλήνων»), που μας κληροδότησαν εμβληματικές προσωπικότητες της ιστορίας μας, χαρακτηρίζεται, στιγματίζεται ως οπισθοδρόμηση, προγονολατρία ή προγονοπληξία και, στην χειρότερη περίπτωση, εθνικιστική έξαψη.
Τις προάλλες είχαμε εκλογή (επανεκλογή) του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε, αν πριν από την εκλογή, αναγιγνώσκονταν στο Κοινοβούλιο κείμενα επιφανών προγόνων μας, ηρώων, πατέρων και του δικού μας έθνους; Του Θουκυδίδη ο επιτάφιος «ύμνος στη Δημοκρατία», (το περίφημο «δημοκρατία κέκληται»), του Πλουτάρχου αποσπάσματα από τα αριστουργηματικά «πολιτικά παραγγέλματα», του Μεγάλου Βασιλείου (εκείνο το έξοχο «ο γαρ αληθώς άρχων, ουκ εκ των έξωθεν συμβόλων γνωρίζεται, οίον πορφύρας, χλανίδος και διαδήματος, αλλ’ εκ του έχειν την αρχικήν αρετήν», ο σωστός ηγέτης δεν ξεχωρίζει από τα εξωτερικά μεγαλεία, αλλά από την πολιτική αρετή. Στο έργο του «περί αρχής και εξουσίας»). Ακόμη τα «απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη το εξαίσιο «είμαστε στο Εμείς», ο λόγος του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, τα 1838, στους νέους των Αθηνών. (Να ακουγόταν εκείνο το ωραιότατο «η προκοπή σας… να μη γίνει σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κοιτάξει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας», λόγοι που υπενθυμίζουν την ρήση του Περικλή στους αρχαίους Αθηναίους: «καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακ
οτυχών δε εν ευτυχούση πολλώ μάλλον διασώζεται», δηλαδή, με απλά λόγια, αν εσύ προοδεύεις και η πατρίδα σου καταστρέφεται και συ θα καταστραφείς, αν εσύ κακοτυχείς και προοδεύει η πατρίδα σου, θα διασωθείς. Αν αυτά τα χρυσά λόγια τα είχαν υπ’ όψιν τους τα παντοειδή «λαμόγια» και λιγούρια της εξουσίας που αφάνισαν τον τόπο με τις κλεψιές τους, θα ήμασταν σε καλύτερη μοίρα). Είναι βέβαιο ότι, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι μισοί τρόφιμοι της Βουλής θα κοκκίνιζαν από ντροπή, και οι άλλοι μισοί, οι «προοδευτικοί», από θυμό και οργή. Τέλος πάντων γράφουμε και κανένα χωρατό, για να αμυνθούμε στην περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. (Νομίζω πως κάτι τέτοιο θα είχε υπ’ όψιν του ο Ελύτης, όταν έγραφε στα «δημόσια και ιδιωτικά» τα εξής θαυμάσια. « Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ, όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο»).
Εξαιτίας αυτής της ποινικοποίησης της ιστορίας, κυρίως τα τελευταία χρόνια, από τους τσαρλατάνους της «μεταμοδέρνας» ιστοριογραφίας και λόγω της ανεύθυνης και ανέμπνευστης διδασκαλίας της στο σχολείο, οι περισσότεροι Έλληνες σχηματίζουν την κρίση τους για τα ιστορικά γεγονότα από την τηλεόραση, τις εφημερίδες ή από προχειρογραμμένα, περιοδικά, φυλλάδια και βιβλία. Ισχύει αυτό που έλεγε ο Θουκυδίδης για τους Αθηναίους της παρακμής «αταλαίπωρος γαρ τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και επί τα ετοίμα (= τα πρόχειρα, τα αναμασημένα, τα στρεβλωμένα) μάλλον τρέπονται». Αποτέλεσμα; Να μένουμε κατάπληκτοι από κάποια γεγονότα («να πέφτουμε από τα σύννεφα», όπως συνήθως λέει ο κάθε κολοκυθολογών δημοσιολόγος) ή να αντιδρούμε πρωτόγονα εξαιτίας τους, να αποδεχόμαστε τις κοτσάνες του κάθε έμμισθου λακέ της Νέας Τάξης, να επικρατεί η σύγχυση, η έλλειψη ιστορικής και επομένως πολιτικής κρίσης.
Η ιστορική παιδεία απουσιάζει κυρίως από τους πολιτικούς μας – αιτία πολλών κακοδαιμονιών και συμφορών. Όπως έλεγε ο Νικόλαος Δραγούμης, προ 150 περίπου ετών: «Το περίεργον είναι ότι όχι μόνο αγνοούσι και απεχθάνονται την ιστορίαν οι ημέτεροι πολιτικοί, αλλά τρέφουσι προς αυτήν βαθυτάτην περιφρόνησιν.. Αφ’ ου δε η ιστορική μάθησις είναι αναγκαία εις τους αναλαμβάνοντας να κυβερνήσωσι κράτη μεγάλα, ισχυρά και στερώτατα, πολύ πλέον απαραίτητος είναι, νομίζω, εις τους κυβερνώντας κράτος μικρόν, ασθενές και κλονούμενον». ( Αναμνήσεις, 2, σελ. 316-317). Υπάρχει ένα «αξίωμα» μια, μάλλον, πολύ διαδεδομένη πλάνη, που λέει «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Το μόνο που επαναλαμβάνεται σε τούτο τον ταλαίπωρο τόπο, καταθλιπτικά και μονότονα, είναι η πολιτική ανικανότητα.
*Ευτυχής ο άνθρωπος που γνωρίζει ιστορία.
Ευριπίδης
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς
.
30 comments
Ο αντιαμερικανισμος του κυριου Νατσιου φτανει και ξεπερναει αυτον της Παπαρηγας, απορω αν ειναι μελος στο ΚΚΕ η υπεγραφε την διακυρηξη της 3ης του Σεπτεμβρη. ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ιδιο συνδικατο μαλλον φωναζες δασκαλε, παρεουλα με τον Ανδρεα την δεκαετια του 80. Το οτι αυτες οι ανοησιες χαντακωσαν την χωρα ωστε να παρακαλας μετα για ενα ξεροκομματο αμερικανικης βοηθειας, την στιγμη ποη η Τουρκια αναβαθμιζεται πολιτικα δεν σου λεει κατι.
Και δυστυχως να πως μορφωνονται τα παιδια μας. Να μισουν τον Αμερικανο. Ο τιποτ-αθρωπος Αμερικανος(θυμηθειτε τους τιποτ-ανθρωπους που συνεδραμαν της Ελληνικη επανασταση η τους τιποτ-ανθρωπους απο τους οποιουν ζει ο τουρισμος μας)
απο τον ueberman κυριο Νατσιο.
Σε προτρέπω να διαβάσεις το περίφημο πόνημα του Λεμπέση “η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βιω” ανώνυμε Επισκέπτη.Αν ακούγαμε κάποιους Νενέκους σαν εσένα ακόμα τσιφτετέλια θα χόρευαν οι μάνες και οι αδελφές μας στα τουρκιά κονάκια.
αξιότιμε κε. Νατσιέ,
η τελευταία παρατήρησή σας σχετικά με τις επιπτώσεις της τουρκοκρατίας, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν δεχθούμαι, ότι ο αντιδυτικισμός και η μισαλλοδοξία ήτανε οι κυριότεροι καταλύτες της επιβολής και όχι αποτροπής της.
Μα αγαπητε κυριε Νατσιε, σε παλαιοτερο αρθρο σας βριζατε τους παποδουλους. Εσεις με to καλλιτερο της τιαρας, φεσι εν τοις πραγμασι υποστηριξατε την χανουμοποιηση, τον βιαιο εξισλαμισμο και τον νενεκισμο. Φανηκε βεβαια απο τις Πατρικες Διδασκαλιες αργοτερα.
Ψιλα γραμματα για τον Ελληναρα uberman.
Και για να προλαβω καποιους. Επιλογη μεταξυ του δασκαλου τυπου Ρεπουση και μεταξυ Νατσιου δεν εχω να κανω. Ειναι οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος. Ιδεολογικο φανατισμο δεν χρειαζονται τα παιδια μας. Ακους εκει οι τιποτ-ανθρωποι, ειναι τουλαχιστον χυδαιο να αποκαλεις ετσι συνανθρωπο.
Ρε σεις οι από πάνω, τι μανία είναι αυτή κατά του δασκάλου; Διαβάστε τι γράφει ή έτσι τα πετάτε;
Αντιγράφω:
Σ’ όλα τα κινηματογραφικά προϊόντα και υποπροϊόντα τους, προβάλλεται ο Αμερικανός τιποτ- άνθρωπος, ο πατριώτης – ο ανίκητος «Ράμπο» – εξυμνούνται οι λεγόμενες αμερικανικές αξίες. Εδώ και την αποτρόπαιη γενοκτονία εκατομμυρίων γηγενών Ινδιάνων, την μεταμόρφωσαν σε πολιτιστικό κεφάλαιο, εντάσσοντάς την στις ηρωικές περιόδους της ιστορίας τους, όπως εκφράζεται στα γουέστερν ).
Ναι, προσυπογράφω 100% όλα αυτά. Ελπίζω και εσείς. Και παραλληλισμούς με τη Ρεπούση κλπ καλό θα ήταν να αποφεύγονται. Αν μη τι άλλο απογυμνώνουν την ασχετοσύνη όσων τα γράφουν.
Να υποθεσω δηλαδη οτι ο αμερικανικος κινηματογραφος εβγαλε μονο γουεστερν και Ραμπο 1,2,3.
Μηπως εσυ εισαι ο ασχετος?
Πες μας τώρα και σε ποιό σημείο διαφωνείς με αυτά τα οποία γράφουμε εμείς, γιατί υποθέτω ότι διαβάζεις τα σχόλιά μας…
Αξιότιμε κ. Νατσιέ
Προτρέπετε τον «Επισκέπτη» (δες τα δύο πρώτα μετά την ανάρτηση σχόλια), να διαβάσει το πόνημα τού Λεμπέση « Η τεραστία κοινωνική σημασία τών βλακών εν τω συγχρόνω βίω»….. Τον αποκαλείτε, δηλαδή, βλάκα. (Το βιβλίο αυτό, καλό είναι να το έχουμε υπόψιν όλοι μας, κ. Νατσιέ, συμπεριλαμβανομένης και της αυθεντίας σας). Τον αποκαλείτε επίσης ευθέως «Νενέκο», δηλαδή προσκυνημένον και προδότη! Κι ο λόγος; Σας καταλόγισε ακραίο, άλογο, εμπαθή και τελικά εθνικώς επιζήμιο αντιαμερικανισμό (ΠΑΣΟΚικής, κατά τη γνώμη του, έμπνευσης). Άσχετα με τη φρασεολογία τού «Επισκέπτη», είναι αυτό ήθος και ύφος δασκάλου, σε δημόσιο διάλογο; Ως προς τα περίφημα τσιφτετέλια, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Μπορεί οι μανάδες και οι αδερφές μας να μην τα χορεύουν πια στα τούρκικα «κονάκια», όμως εξακολουθούν να τα χορεύουν με πάθος στα διάφορα «πολιτιστικά κέντρα». Η λαγγεμένη Ανατολή είναι βαθύτατα ριζωμένη μέσα μας. «Τσιφτετέλληνες» γαρ κατά Δ. Σαββόπουλον. Έχετε μήπως αντίρρηση;
Στο (αρχικό) κείμενό σας τώρα: Λοιδορείτε τον πρόεδρο των Η.Π.Α., αποκαλώντας τον « ο Ομπάμιας»! Πόθεν το τοιούτον μένος εναντίον τού πρώτου εγχρώμου προέδρου της «ηγέτιδος» δυνάμεως του κόσμου, ο οποίος μάλιστα φαίνεται να προσπαθεί να χτίσει μιαν άλλη Αμερική; Πώς θα σας φαινόταν αν κάποιος κακόβουλος Αμερικανός σας αποκαλούσε Νatzios; Αν βρίζατε π.χ. τον Τζόνσον, θα το καταλάβαινα. Εκείνον, μάλιστα! «Γαμώ το κοινοβούλιό σας και το σύνταγμά σας. Οι Η.Π.Α. είναι ένας ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ένας ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ένας ψύλλος. Αν συνεχίσουν να προκαλούν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί να συνθλιβούν από την προβοσκίδα του!!». Αυτά τα λόγια απηύθυνε το 1965 ο κ.Τζόνσον στον Έλληνα πρεσβευτή στις Η.Π.Α. (Δες ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 2.12.2002). Αυτοί είναι και αυτοί είμαστε. Ο έρμος ο Ομπάμα, σε ποιο θανάσιμο αμάρτημα υπέπεσε; Ποιο ανοσιούργημα διέπραξε; Τουλάχιστον εις βάρος της Ελλάδας; Έχετε υπόψιν σας τη λαϊκή ρήση «έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο»; Η το μύθο του Αισώπου για το κουνούπι και το βόδι; («Κώνωψ επί κέρατος βοός…κλπ.»); Η «σπουδαία» Ελλάδα και ο Ελληνισμός για τα οποία με τόσο πόνο και πάθος μιλάτε, δεν υπάρχουν. Το έχει διακηρύξει ο Γιανναράς από το 1986 («Finis Graeciae»). Το επιβεβαιώνει τελεσίδικα η πολιτικο-στρατιωτική και οικονομική χρεοκοπία μας. Την άλλη ρήση, «κατά τον τοίχο το χορό, βρε ποντίκι κολοβό», την έχετε ακούσει; Δεν είναι ώρα ούτε για μεγαλοστομίες ούτε για ζοριλίκια. Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Και ας περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί. Έστω την έσχατη ώρα.
Μιλάτε παρακάτω για «σαχλοεπιδείξεις» και «παρδαλοειδή φιέστα» κατά την ορκωμοσία του κ. Ομπάμα. Άλλοι δεν τα είδαν έτσι. Άλλοι είδαν ένα πανίσχυρο και περήφανο έθνος να γιορτάζει ενωμένο και συγκινημένο και να τιμά τον καινούριο και πολλά υποσχόμενο ηγέτη του. Και ακόμα: «…το όποιο αίσθημα εθνικής συνείδησης βιώνει αυτός ο λαός…». Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε κ. Νατσιέ. Ότι ο Αμερικανός δεν έχει βαθύ αίσθημα εθνικής συνείδησης. Και πώς τα κατάφερε τότε να χτίσει ουσιαστικά μια παγκόσμια «αυτοκρατορία»; Χωρίς εθνική “ψυχή”; Αφήστε την υψηλή ειρωνία κ. Νατσιέ. Ναι! Υπήρξαν εποχές που η Αμερική πολέμησε για τη «δημοκρατία και την ελευθερία»! Δεν επεδίδετο πάντα στο «μακέλεμα ανυπεράσπιστων λαών».Σας λέει κάτι ο καθοριστικός ρόλος της στη συντριβή του Άξονα; Ο ρόλος της (μετά το 1947) στο να μην κουτσουρευτεί εδαφικά η Ελλάδα και να μην γίνει Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ.; (Άσχετα αν το έκανε ταυτόχρονα και για το δικό της το συμφέρον). Πολλές χιλιάδες Έλληνες επιβίωσαν χάρις στην αμερικανική βοήθεια. Η «πυτιά» τους είναι από αμερικάνικο σκονόγαλο. Το ξεχάσαμε; Στο κάτω-κάτω, σε ποια «αυτοκρατορία» πρυτάνευσε η Ηθική και το Δίκαιο και όχι η αλαζονεία της δύναμης και το συμφέρον; Συνάντησα κάποτε (1987) στις Η.Π.Α. έναν διαβασμένον Αμερικανό «πολιτευόμενο». Κατηγόρησα και εγώ τότε (νέος ακόμα) με πάθος την Αμερική για το Βιετνάμ, τη Δικτατορία, την Κύπρο. Η απάντησή του με ξάφνιασε και με αποστόμωσε. «Και εσείς», μου είπε, «όταν ήσασταν μεγάλη δύναμη, τα ίδια κάνατε. Τι ζητούσαν οι Αθηναίοι στη Σικελία; Γιατί φέρθηκαν με τόση κτηνωδία στους δυστυχείς Μηλίους; Τι ζητούσε ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσία και τις Ινδίες; Τώρα είναι η σειρά μας». Αυτά μου είπε. Τι είναι αυτά που λέτε για τον «Αμερικανό τιποτάνθρωπο»; Μόνο ταινίες τύπου «Ράμπο» έβγαλε το Χόλυγουντ; Συνεχίζετε: «…οι λεγόμενες αμερικανικές αξίες…». Γιατί αυτή η απαξίωση. Άξιες λόγου αξίες έχει μόνο στην «καθ’ ημάς ανατολή», με επίκεντρο ίσως την περιοχή Κιλκίς; Κατηγορείτε τους Αμερικανούς για την αποτρόπαιη γενοκτονία εκατομμυρίων γηγενών «Ινδιάνων».Και καλά κάνετε. Ωστόσο, τα δικά τους (των άλλων) είναι καρύδια και βροντάνε, ενώ τα δικά μας είναι σύκα και δεν ακούγονται, που λέει ο λαός. Έχετε διαβάσει το βιβλίο του Τ. Κωστόπουλου «Πόλεμος και Εθνοκάθαρση»; Δίνετε την εντύπωση ότι δεν σας ξεφεύγει τίποτα. Ούτε εμείς είμαστε ή υπήρξαμε ποτέ όσιοι κ. Νατσιέ. Μόνο ό,τι δεν μπορέσαμε δεν κάναμε… Το ίδιο λίγο-πολύ ισχύει για όλους τους λαούς. Κατηγορώντας (και δικαίως) τη «σκυβαλοκρατία» μας, δεν μιλάτε για «βουλευτές» αλλά για «τρόφιμους της Βουλής». Γιατί διαμαρτύρεστε; Τέτοιοι είμαστε ως λαός, τέτοιους ηγέτες αναδεικνύουμε. Τόσο απλό. Αυτοί είναι κάποιοι από μας. Δεν έχουμε, δυστυχώς, καλύτερους. Και νομίζω ότι είναι επικίνδυνο να τους αποκαλείτε όχι βουλευτές αλλά «τρόφιμους της Βουλής». Έχετε υπόψιν σας κάποιο καλύτερο σύστημα; Και αντί να κατηγορείτε (δικαίως) τα παντοειδή «λαμόγια» και «λιγούρια» της εξουσίας που αφάνισαν τον τόπο, όπως δεκαετίες κάνει και ο πολύς κ. Γιανναράς, γιατί δεν μπαίνετε εσείς οι νέοι και σοφοί στη φωτιά της πολιτικής να δείξετε το δρόμο στο μπαϊλντισμένο πόπολο και να σώσετε τον Ελληνισμό; Από Ελληναράδες και ιδίως από μισαλλόδοξους και φανατικούς «καθηγεμόνες» και θεωρητικούς έξω απ’ το χορό, χορτάσαμε. Και κάτι τελευταίο. Ανάμεσα στα παραθέματά σας (καλά είναι τα παραθέματα όταν δεν γίνεται επιδεικτική κατάχρηση), αναφέρετε και κάτι από τον Πολύβιο. Αλήθεια ποια στάση κράτησε ο Πολύβιος απέναντι στη Ρωμαϊκή ισχύ;
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Δεν εχω κανενα προβλημα να με αποκαλουν βλακα. Δικαιωμα του να το πιστευει ο οποιοσδηποτε. Θα κανω ομως οπου μπορω αγωνα κατα της βλακειας, του σαχλομαγκικου ελληναρισμου, της πατριδοπωλειας και του ρατσισμου.
Ο κυριος Θεοδωροπουλος με καλυψε σε πολλα. Ειδικα σε αυτον με τον Ομπαμια,για τον οποιο προσωπικα δεν εχω καμια εκτιμηση. Θα μπορουσε ο κυριος Νατσιος αν ειχε καποιο στοιχειωδες επιχειρημα για τον Ομπαμα να παρεθετε κατι. Αλλα σε αυτη την χωρα οτι δηλωσεις εισαι, οτι δηλωσεις ισχυει. Ο Ομπαμα ειναι Ομπαμιας. Οι Αγγλοι αδερφες, οι Γερμανοι γουρουνια, Τουρκος καλος μονο νεκρος και οι λοιπες κραυγες.
Βεβαια απο τον σαχλομαγικο ελληναρισμο, σπανια θα ακουσεις αντιγερμανικες κορωνες οταν ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ οι απογονοι των ubermensch πολεμικες αποζημιωσεις, οταν αιματοκυλλησαν την Ελλαδα τα Ναζιστικα κτηνη. Οχι οι αμερικανοι ειναι η ενσαρκωση του κακου και οι εβραιοι παρεα.
Ενω το Ελληνικο κρατος και εθνος, υπηρξε το απαυγασμα της καλοσυνης, ενα εθνος αγαθοεργιων, βοηθειας προς τον συνανθρωπο. Οχι κυριοι δεν πωλησαμε τον Βουλγαρο οδηγωντας στον Β Βαλκανικο. Δεν πωλησαμε τον Σερβο οταν παραμονες του Α παγκοσμιου δεν κινητοποιηθηκαμε ως οριζε η συνθηκη κολωντας σε μια μικρη τεχνικη λεπτομερεια. Δεν σκοτωσαμε τον Τουρκο στην Τριπολιτσα, μηδε τον Εβραιο. Στην ιστορια το Εθνος ημων, δεν εσφαγιασε τους Μηλιους, συπεριφερθηκε με το γαντι σε οποιο πληθυσμο κατεκτησε. Το οτι καηκε η Περσεπολις απο την προτροπη μιας πορνης της Θαιδος, γκομενας του Αλεξανδρου ηταν ενα απλο ασημαντο γεγονος. Διοτι το εθνος ημων, αγαθον μονο εστι.
Και βεβαια θα μου πεις και τι να κανουμε. Τιποτα κυριοι. Καλως εσφαγιασαμε δια την ανεξαρτησιαν ημων. Καλως εσκοτωσαμων δια το εθνος και το κρατος. Οχι ομως να το παιζουμε και παρθενες αμωμες! Μεταξυ κατεργαραιων, ειλικρινεια.
Τι μου θυμήσατε τώρα !!
Εκείνες τις ηρωικές στιγμές, κάθε 17 Νοέμβρη, όταν κάνουμε πορεία μπροστά στην Αμερικανική πρεσβεία, καίμε την Αμερικανική σημαία και λέμε εκείνα τα μεστά περιεχομένου συνθήματα.
Φαντάζομαι τον τρόμο των έγκλειστων Αμερικανών και μού ‘ρχονται δάκρυα.
η παρέλαση του καρνάβαλου στην Πάτρα είναι πιό αξιοπρεπής.
Παρθένες άμωμοι, κατεργαραιοι. Κάτι πρέπει να ξέρεις παραπάνω για να τα λές.
τι ομπαμιας τι nutsios
εύγε διδάσκαλε εύγε η χαρά μου είναι απερίγραπτος διαβάζωντας το άνωθεν κείμενό σας. Πριν 40 χρόνια η Ελλάς κυβερνήτο απο ηγέτας πραγματικούς κι ουχί από αδέξιους ψευδοδημοκρατικούς οπως την σήμερον.
Θα αφήνω στην άκρη τους τρόπους μου, όταν αμερικανολάγνοι και λοιποί Γραικύλοι της σήμερον, αμφισβητούν την ικανότητά μου στην τάξη. 20 χρόνια είμαι με την κιμωλία στο χέρι και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Για πήγαινε κ. Θεωδωρόπουλε και γράψε αυτά που γράφεις στην Σερβία ή το Ιράκ, όπου έχουν χάσει την ζωή τους χιλιάδες άμαχοι εξαιτίας των Αμερικανών σου. Αλλά τι να πει κανείς…”όταν μπει σε κίνηση η βλακεία ποιος μπορεί να την σταματήσει;”.
ΥΓ. Επειδή έχετε μάθει να κατατάσσεται τους ανθρώπους σε κομματικά ποιμνιοστάσια, σας δηλώνω ότι είμαι ενεργό μέλος μόνο στην Εκκλησία του Χριστού ή όπως το έλεγε ο Μακρυγιάννης όποιο κόμμα είναι της πατρίδος και της θρησκείας μου μ’ αυτό είμαι. Δυστυχώς δεν το έχω βρει ακόμη
Μπορεί να είμαστε όσο περήφανοι θέλουμε, αξιότιμε κ. Νατσιέ, για το έργο μας. Καλό είναι όμως να μας απασχολεί και το πόσο περήφανοι είναι γι’ αυτό το έργο και εκείνοι στους οποίους το έργο αυτό αφορά. Ένας αμείλικτος κριτής των πάντων όπως εσείς, δεν γίνεται να θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω (καλόπιστης πάντα) κριτικής. Την ικανότητά σας ωστόσο ως διδασκάλου (και όχι μόνο στην τάξη), την προδίδουν συστηματικά ο λόγος και ο τρόπος σας και ιδίως η ασέβεια και οι ασύστολες ύβρεις ( εν προκειμένω «γραικύλοι», «αμερικανολάγνοι», «βλάκες» κλπ.) προς όσους διαφωνούν μαζί σας σ’ έναν δημόσιο διάλογο. Η εμπάθεια, η εξαλλοσύνη, η μισαλλοδοξία, η δαιμονοποίηση, ο φονταμενταλισμός, που σας έχουν τυφλώσει (και βλέπων ου βλέπετε με αποτέλεσμα να απαντάτε κυριολεκτικά ΑΛΛΑ ΑΝΤ’ ΑΛΛΩΝ), δεν συμπεριλαμβάνονταν ποτέ στα χαρακτηριστικά του σπουδαίου δασκάλου. Κι εκείνος ο προπετής και απαξιωτικός ενικός («για πήγαινε κ. Θ…και γράψε…των Αμερικανών σου»), όταν απευθύνεστε σε συγκεκριμένο πρόσωπο….
Ξαναδιαβάστε, παρακαλώ, το σχόλιό μου προσεκτικότερα.
Από πού, διδάσκαλε αγαθέ, βγάλατε το συμπέρασμα ότι είμαι αμερικανολάγνος; Επειδή έγραψα ότι υπήρξαν και εποχές που η Αμερική πολέμησε για τη δημοκρατία και την ελευθερία και δεν επεδίδετο πάντα στο «μακέλεμα ανυπεράσπιστων λαών», όπως εσείς γενικεύοντας ισχυρίζεστε; Ή μήπως επειδή έγραψα ότι οι Αμερικανοί, πέραν της ισχύος τους, έχουν (και αυτοί) αξίες, εθνική συνείδηση και εθνική περηφάνια; Μα δεν έγραψα μόνο αυτά. Έγραψα και πολλά άλλα τα οποία προφανώς σας διέφυγαν. Ή δεν εξυπηρετούν τις θέσεις σας. Αυτό, όμως, δεν λέγεται καλόπιστος διάλογος.
Δεν σας κατέταξα, αγαπητέ, σε κανένα «κομματικό ΠΟΙΜΝΙΟΣΤΑΣΙΟ». Αντίθετα με την αυθεντία σας, δεν θεωρώ τα κόμματα ποιμνιοστάσια. Παρά τα μύρια όσα, αυτοί που τα υποστηρίζουν δεν είναι «ζώα». Έχει και η «παρρησία» τα όριά της! Επιμένοντας υπαινικτικά στο χαρακτηρισμό μου ως «βλακός», αναρωτιέστε: « Όταν μπει σε κίνηση η βλακεία, ποιος μπορεί να τη σταματήσει»;
Αν «αφήσουμε» όλοι «στην άκρη τούς τρόπους» μας, (όπως τόσο συχνά κάνετε εσείς), θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί επίσης: Όταν μπουν σε κίνηση ο φανατισμός, ο σκοταδισμός και η αλαζονεία, ποιος μπορεί να τα σταματήσει; Ή: Πας μη Natziός, γραικύλος και βλαξ; Ή, απλά, να σας πει: «Έπιασε το φτυάρι σας νερό», που λέει κι ο λαός, και νομίζετε ότι έχετε πιάσει τον Πάπα από το συγκεκριμένο σημείο;
Συγκρατηθείτε, παρακαλώ, κ. Νατσιέ! Δεν κάνετε μάθημα σε λιανόπαιδα! Θέλετε να συνεχίσουμε έτσι; Εγώ, όχι! Ήδη λυπάμαι που ο θυμός μου με παρέσυρε. Οι ύβρεις, βλέπετε, είναι εύκολες για όλους. Τα επιχειρήματα και η ζώσα πραγματικότητα και πράξη είναι δύσκολα. Ας μη βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Αφήστε τους «ελληναρισμούς». Έλληνες πατριώτες είμαστε όλοι. Ας δούμε όλοι μαζί τι μπορεί να περισωθεί από όσα αξίζουν να περισωθούν. Γιατί δεν αξίζουν όλα! Αν έχετε κάτι να προσφέρετε, βγείτε το συντομότερο «στο μεϊντάνι» της δρώσας πολιτικής. Κι εκεί θα δούμε τι ψάρια θα πιάσετε. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αλλάζουμε (αν αλλάζουμε) βραδέως και επωδύνως. Εγώ τουλάχιστον, άλλη λύση σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία, δεν βλέπω. [Σημείωση: Διάβασα σήμερα στο πάντα εθνικά ενημερωμένο «Αντίβαρο» την καταπληκτική ομιλία του Τούρκου υπουργού των εξωτερικών κ. Νταβούτογλου στο πανεπιστήμιο Αρτουκλού στο Μάρντιν και κάηκε η ψυχή μου…. Πώς, πονεμένε και επαναστατημένε αδερφέ μου, φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα; Θα υπάρξει ποτέ Έλληνας Νταβούτογλου; «Περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», μα φοβάμαι πως όχι….Δεν πιστεύω στα θαύματα. Όχι πιά!]
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Κε Νατσιε μη στναχωριέστε. Είστε ικανός και αληθινός γιαυτό ασχολούντε μαζί σας. Ξέρουμε όλοι οτι πολλοι απο αυτούς εμμίσθως αποτελούν μισθοφορικό στρατό για επιθέσεις.
Αυτό φαίνεται απο τους εριστικούς τόνους που διαφωνούν, και που το κείμενό σας σε καμμία περίπτωση δεν προκαλλεί.
Άξιος ο μισθός τους μην τους παρεξηγείτε τα αφεντικά τους υπερασπίζονται. Κατα μία έννοια έμπεριέχει ο αγώνας τους ηθικές αξίες (το χέρι που σε ταίζει κτλ).
Η εθνικοφροσυνη και ο αγοραιος ελληναρισμος δυστυχως επιβιωνουν ακομα, για να επιβεβαιωνουν τους εθνομηδενιστες.
Το τελευταίο σχόλιο κυρίως για σένα ανώνυμε Επισκέπτη το έγραψα και όχι για τον ευγενικό παρ’ όλη την αιχμηρή και άδικη κριτική του κ. Θεοδωρόπουλο. Τέτοιες ετικέτες- ελληναράς και εθνικοφροσύνη- χρησιμοποιούν οι κατ’επάγγελμα προοδευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Εύγε και εις ανώτερα και αρθρογράφος της Αυγής, έχεις όλα τα εχέγγυα.
Διαβαζετε μισες προτασεις. Εσεις δινετε στον Συριζα την δικαιολογια να υπαρχει. Τα ακρα συναντιουνται σε φρασεολογια (οσοι διαφωνουν ειναι παποδουλοι, οι αλλοι λενε ρατσιστες) και ιδεολογικο μπερδεμα. Ο ενας ειναι το κατοπτρο του αλλου.
Επισκέπτη, πας καλά; όλα σου τα σχόλια σ’ αυτό το άρθρο δείχνουν τι καπνό φουμάρεις. Είναι προφανές ότι σε ενόχλησε μία λέξη σε άλλο άρθρο («παπόδουλοι») και ρίχνεις τις βολές σου αδιακρίτως σε ό,τι γράφει ο δάσκαλος. Χωρίς νόημα, χωρίς συγκρότηση. Χαλάρωσε λίγο και σοβαρέψου. Και τη φωτογραφία του αν έβλεπες θα τον κατηγορούσες για το χρώμα του πουκαμίσου. Αυτά με τις δύο όψεις και τα κάτοπτρα ταιριάζουν περισσότερο να τα πεις στον δικό σου καθρέφτη. Πιάστηκες εδώ από μία λέξη πάλι (τιποτ-άνθρωποι) που είναι μάλλον λεπτομέρια στο όλο κείμενο και έχτισες πάνω της όλον σου τον καταγγελτικό λόγο, ο οποίος σημειωτέον πέρα από κάτοπτρα πολύ λίγα λέει
Μπορω να σε στολισω με μια λεξη οποια θελω? Μην με βρισεις γιατι θα πω πως πιαστηκες απο μια λεξη. Συμφωνεις?
Αγαπητέ κύριε Θεοδωρόπουλε,
μία παρατήρηση- απορία μου στο πρώτο σας σχόλιο. Αναφέρατε την απάντηση τού Αμερικανού “πολιτευόμενου” που σας “αποστόμωσε”, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τη δύναμή τους όπως και οι Αθηναίοι τον 5ο αιώνα π. Χ. και όπως ο Μέγας Αλέξανδρος. Για τους Αθηναίους έχει δίκαιο, βέβαια. Υπήρξαν αλαζόνες και έκαναν κατάχρηση της ναυτικής υπεροπλίας τους. Γι’ αυτό και οι άλλες ελληνικές πόλεις τους μίσησαν και θέλησαν να αποτινάξουν τον αθηναϊκό ζυγό που τους είχε επιβληθεί με το πρόσχημα της Συμμαχίας -η οποία, στην πραγματικότητα είχε εξελιχθεί σε “Ηγεμονία” από την ηγέτιδα δύναμη, την Αθήνα. Η ιστορική αναλογία με τη σημερινή υπερδύναμη, που “αποφασίζει και διατάσσει”, είναι προφανής.
Όμως, τον Μέγα Αλέξανδρο, πώς τον χρησιμοποίησε ως παράδειγμα συμπεριφοράς ανάλογης προς την Αμερικανική; Μήπως ήταν επηρεασμένος από ταινίες αμερικανικής παραγωγής που αρέσκονται να παρουσιάζουν τον Μ. Αλέξανδρο, ως “βάρβαρο κατακτητή” και …”σφαγέα” ; Αυτή την “άποψη” απηχεί και η ατυχής δήλωση του κ. Νίμιτς,πριν δύο χρόνια περίπου, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, προκειμένου να συντελέσει στην …άρση των διαφορών μας με το κράτος των Σκοπίων,είπε ότι δεν χρειάζεται να ερίζουμε για την εθνικότητα ενός… σφαγέα (!), εννοώντας τον Μ. Αλέξανδρο! Βέβαια, μετά την (διεθνή, αν δεν απατώμαι) κατακραυγή των Ιστορικών, που ακολούθησε τα όσα ανιστόρητα ισχυρίστηκε, αναγκάστηκε να τα πάρει πίσω.
Είναι γνωστό ότι τους Περσικούς Πολέμους δεν τον προκάλεσαν οι Έλληνες αλλά οι Πέρσες. Και ότι, παρά τις δύο μεγάλες ήττες τους (Μαραθώνας, Σαλαμίνα) οι Πέρσες ΠΟΤΕ δεν έπαψαν να επεμβαίνουν στα ελληνικά πράγματα, αλλά, εκμεταλλευόμενοι ελληνικά λάθη, υποβοηθούσαν τις εμφύλιες διαμάχες των ελληνικών πόλεων, με προφανή σκοπό την επικράτησή τους έναντι αποδυναμωμένων αντιπάλων.
Ο Μ. Αλέξανδρος αποφάσισε λοιπόν να δώσει οριστικό τέλος στην Περσική απειλή. Και το κατάφερε. Κατέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία, απελευθερώνοντας και τους υπόδουλους λαούς της. Και μην πει κανείς ότι εμείς οι Ελληνες βαφτίζουμε έναν βάρβαρο κατακτητή, απελευθερωτή, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν, ας πούμε, οι Γάλλοι για τον Ναπολέοντα. Διότι, τον χαρακτήρα της πορείας του Μ. Αλεξάνδρου στην Ασία, τον μαρτυρεί ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ο θαυμασμός -για να μην πω η λατρεία – που τρέφουν γι’ αυτόν οι λαοί της Ασίας που τον γνώρισαν – που τις κατέκτησε δηλαδή. Γιατί δεν έχουν γαλουχηθεί με μίσος, ή έστω κάποια απέχθεια, για τον κατακτητή των προγόνων τους αλλά αγαπούν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και όλους τους Έλληνες, χάρη σ’ εκείνον; Αυτό το επιβεβαιώνουν όσοι Έλληνες τυχαίνει να επισκεφτούν αυτά τα ασιατικά κράτη, οι οποίοι μένουν έκπληκτοι αντιμετωπίζοντας τη θερμή αγκαλιά των ντόπιων όταν τους λένε πως είναι …Έλληνες! Και αμέσως αρχίζουν να τους διηγούνται με καμάρι ότι “από εδώ πέρασε ο Μ. Αλέξανδρος” κι ότι “είναι κι αυτοί απόγονοί του”! Πού διδαχτήκανε αυτό το καμάρι για τον Μ. Αλέξανδρο οι Ασιάτες; Στα ελληνικά σχολεία, από σοβινιστές δασκάλους;
Όσον αφορά την άποψη των ίδιων των Περσών για τον Μ.Α., ενδεικτικά σας αναφέρω το βιβλίο – διδακτορική διατριβή “Ο Μέγας Αλέξανδρος στην Περσική Επική Ποίηση, Σαχ-Ναμέ του Φερντοσί και Εσκεντάρ – Ναμέ του Νιζαμί” (10ος και 12ος αι.), της Μαριάννας Ιατροπούλου – Θεοχαρίδου (Εκδόσεις “Έλλην”, 2007). Διαβάζοντάς το διαπιστώνει κανείς ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έγινε δεκτός με τιμές από τους μεγαλύτερους Πέρσες ποιητές. (Οι δύο αυτοί ποιητές κατέχουν εξέχουσα θέση στην ιρανική λογοτεχνία).
Επομένως, τα έργα του Μ. Αλεξάνδρου δεν έχουν καμία ομοιότητα με τα έργα της Αμερικής, η οποία, αναμφίβολα, έχει αμαυρώσει το όνομά της με τις (“ειρηνιστικές”) επεμβάσεις της, όπου γης, καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και προκαλώντας την οργή των λαών. Τόσο αυτών που δέχτηκαν και δέχονται στο πετσί τους τις επεμβάσεις της, όσο και αυτών που παρακολουθούν τα ωμά εγκλήματα που μπορεί να κάνει μία υπερδύναμη, στο όνομα, βεβαίως, των … ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Επομένως, τα έργα του Μ. Αλεξάνδρου δεν έχουν καμία ομοιότητα με τα έργα της Αμερικής, η οποία, αναμφίβολα, έχει αμαυρώσει το όνομά της με τις (“ειρηνιστικές”) επεμβάσεις της, όπου γης, καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και προκαλώντας την οργή των λαών
Να υποθεσω πως ο Αλεξανδρος, ενηργησε με βαση το διεθνες δικαιο της εποχη. Και πως η πορνη Θαιδα προετρεψε τους μεθυσμενους Μακεδονες να καψουν την Περσεπολη, απο σεβασμο στο διεθνες δικαιο. Λυπαμαι δεν γινεστε πειστικη.
Τώρα γιατι να κάψεις κάτι που κατέλαβες .. δεν το πιάνω.
Εκείνο που γνωρίζω είναι οτι για το γεγονος αυτό δεν έχουν δοθεί απαντήσεις.
Οπωσδήποτε όμως, άν κάποιος νομίζει οτι ο Αλέξανδρος ήταν σάν και μένα και σαν εσένα τότε τα πράγματα απλουστεύονται και η Θαϊδα έχει την θέση της.
Λυπάμαι (κι εγώ με τη σειρά μου) δεν γίνεστε πειστικός.
Καλά έκαμαν και την έκαψαν αυτήν την πόλη από την οποία ξεκίνησαν πολλάκις στρατοί μυριομελείς με στόχο να υποδουλώσουνε τους Έλληνες.
Μόνο οι αφελείς και οι κουλτουριάρηδες κρίνουνε τον μεγάλο στρατηλάτη και Κοσμοκράτορα με όρους διεθνών δικαίων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και επίσης την συμπεριφορά των Αθηναίων απέναντι στους συμμάχους των.
Μια πολιτική κοινωνία δεν είναι εξελιγμένη, ούτε δημοκρατική, επειδή μετράει το ήθος της με εξωγενείς (έστω οικουμενικούς) όρους ηθικής. Είναι εξελιγμένη και δημοκρατική όταν έχει την αυτοσυνειδησία της υπεροχής και ετερότητάς της απέναντι στους άλλους, αλλά και τον σαφή πολιτικό προσανατολισμό να διατηρηθεί αυτή η υπεροχή και ετερότητα (ιδιαιτερότητα) προς συμφέρον των μελών τα οποία την απαρτίζουνε.
Το απαραβίαστο αυτού του κανόνα άσκησης πολιτικής, τον ξέχασε προφανώς ο Κοσμοκράτορας με αποτέλεσμα να έρθει αντιμέτωπος με τον στρατό και τους στρατηγούς του. Οι Αθηναίοι και οι άλλοι Ελαδίτες δεν τον ξέχασαν για αυτό και προσπάθησαν πεισματικά να κρατήσουνε τον στρατό των και τον πολιτισμό των μακριά από την…οικουμενική Ανατολή. Τί κερδίσαμε? τίποτα απολύτως, ίσως την παρηγοριά ότι ο Αλέξανδρος απέτρεψε την κατάληση των πόλεων – κρατών από τους Πέρεσς, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα πετύχαιναν τον σκοπό των με χρήματα, πολιορκητικές μηχανές και μια αστείρευτη δεξαμενή στρατιωτών – ειλώτων. Τα αποτελέσματα γνωστά, οι Ρωμαίοι δεν βρήκαν ούτε Θερμοπύλες, ούτε Σαλαμίνες μπροστά τους, αλλά ούτε και ακμάζουσες πόλεις ελληνίδες. Τα αστικά κέντρα της (καταραμένης) ανατολής τις είχαν αντικαταστήσει, και μαζί με αυτές και τους πολίτες – οπλίτες από μισθοφόρους στρατούς και υπηκόους.
Αγαπητοί επωνύμως και ανωνύμως γράφοντες , διαβάζοντάς σας ανεξαρτήτως του θέματος , της συμφωνίας ή αντίρρησης που έχετε μεταξύ σας αυτό που κατά βάθος αντιλαμβάνομαι είναι η μεγάλη πίκρα που σας διακατέχει ,ο πόνος για την δραματική κατάσταση της πατρίδος και μια θλίψη μαζί με οργή που τα πνευματικά αλλά και ψυχικά αποθέματα – χαρίσματα του λαού μας ξεριζώθηκαν τεχνηέντως. Όλοι σας λοιπόν κάτω απο την ίδια στέγη του Αντίβαρου άρα με όμοιες ανησυχίες, ”πολεμάτε” με γραπτά να περισώσετε ότι έχει απομείνει απο την έρημη τούτη γενιά .Γραπτά για τα οποία έχετε επιστρατεύσει πολλές γνωστικές αλλά και συναισθηματικές ”χορδές” σας. Θάλεγα ότι υπάρχουν μικρές ”αστοχίες” ή και ”υπερβάλλων ζήλος” αλλά θέλω ομολογουμένως να πιστεύω δίχως ”κατευθυνόμενες τάσεις” . Η ανάγκη σας όμως να θέλετε να υπερασπίσετε την τραγική αλήθεια που λέει ότι το αέναο Ελληνικό Φώς πλέον τρεμοπαίζει είναι ολοφάνερη,γι αυτό ας αφήσουμε κατά μέρος τις ”διορθώσεις” και ο καθένας μας ας κοιτάξει μέσα του και με οδηγό τον μοναδικό παγκοσμίως Ελληνικό ”πλούτο” να επιστρατεύσει την δύναμη αφ’ενός να αντισταθεί στον ”σκοταδισμό” , αφ’ εταίρου , να ”πράξει με γνώση και συνείδηση”. Σας ευχαριστώ.
Νά`στε καλά κύριε Νατσιέ.
Είστε από τους λίγους πραγματικά μορφωμένους Έλληνες, που απομένουν σ`αυτόν τον τόπο, που σε λίγο θα λέγεται Ελλάδα μόνο κατ`όνομα. Θα λέμε Ελλάδα και θα ντρεπόμαστε. Έτσι θα καταντήσουν τον τόπο οι «πολιτικοί» μας. Ενώ μεχρι και πρό μερικών ετών (ίσως δεκαετιών) κάποιοι πραγματικοί Έλληνες (σαν αυτούς που αναφέρερετε) μας έκαναν περίφανους για το όνομά μας.
Οταν αυτος ο λαος σταματησει να εχει παραισθησεις μοναδικοτητας και αρχιζει να αντιλαμβανεται τον εαυτο του ως ενα κανονικο εθνος με προτερηματα και ελαττωματα τοτε ισως κατι γινει. Αντι λοιπον να ξορκιζουμε τον Ομπαμια, τους κακους αμερικανους κλπ, ας δουμε οτι στην ιστορια μας ουκ ολιγα αισχη εχουμε διαπραξει. Ο Αλεξανδρος ηταν ενας στρατηκατης Μεγας για εμας, ισως σφαγεας για καποιους αλλους. Και ο Χιτλερ αν ειχε κερδισει θα ηταν Μεγας και ο Τσωρτσιλ ενας αποτυχημενος. Η δε Ελληνικη αντισταση θα ειχε καταγραφει ως μια υποσημειωση.
Σιγα τωρα για το αν ο Αλεξανδρος υπηρξε εκπολιτιστης, κατακτητης ηταν ο ανθρωπος. Οπως ο Βοναπαρτης ειναι Μεγας για τους Γαλλους και κατακτητης για τους Γερμανους. Ας ξεκολλησουμε με τις αγιολογιες!
Και για οσους δεν το πιανουν. Δεν με νοιαζει που καηκε η Περσεπολη, ουτε με νοιαζει αν στην πορεια δομησης του Ελλαδικου κρατους αδικησαμε, η δολοφονησαμε. Δικαιωμα μας για το υπερτερο συμφερον που ειναι η Πατριδα. Οχι ομως, να το παιζουμε οι παρθενοπιπιτσες της διεθνους πολιτικης. Ο Μπους δεν εχει απολυτως καμια διαφορα με τους Αθηναιους της Αθηναικης Ηγεμονιας. Οσοι το πιστευουν, κοροιδευουν τον εαυτο τους.
Και ναι, ειμαι απο τους υποστηρικτες της πολιτικης Μπους. Ο ανθρωπος μας ανοιξε μια χρυση ευκαιρια με τον Κουρδισταν και εμεις μην πω!