Ο διάλογος ανάμεσα στον ισχυρό που κραδαίνει τη δύναμή του και τον αναγκεμένο που επικαλείται το δίκαιο δεν είναι βεβαίως διαπραγμάτευση. Στην διαπραγμάτευση αντιπαρίθενται επιχειρήματα, επικρατεί λογική, και ισότητα στη σχέση που εν προκειμένω είναι και θεσμοθετημένη. «Από του ίσου υμίν προσφέρεσθαι» = να συμπεριφερόμεθα ως ίσος προς ίσον. (Θουκυδίδης Α, 140,5). Εδώ η λογική εξοβελίστηκε, π.χ. αναιτιολόγητη απόρριψη των αδιαμφισβήτητα «ισοδυνάμων».
Και ενώ βομβαρδίζουν την Αθήνα με μηνύματα «να συμφωνήσει με τους θεσμούς». Οι θεσμοί δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους όπως στο θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους που προτείνει το ΔΝΤ αλλά αρνούνται οι άλλοι. Προς τι η ακαταλαβίστικη έκρηξη Γιούνκερ και η περίεργη εμμονή περαιτέρω μείωσης των αμυντικών μας δαπανών, ενώ ΕΕ και ΝΑΤΟ εξακολουθούν να χαϊδεύουν την έργω απειλούσα Τουρκία ; Σίγουρα από δω υπήρξαν λάθη, απειρίες, μεγαλοστομίες και συχνά «ζήλος ου κατ’ επίγνωσιν». Ενέργειες που ασφαλώς δεν ωφέλησαν την όλη υπόθεση. Όμως δεν καθόρισαν αυτές την τελική έκβαση.
Αυτή προσδιορίζεται από την κραυγαλέα επιλογή των δανειστών να πλήξουν εν τη γενέσει του το ελληνικό πείραμα, προβάλλοντας στους ευρωπαϊκούς λαούς την περίπτωση Τσίπρα ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Ευελπιστούμε να μην τους βγει! Φυσικά οι ευρωδανειστές γνωρίζουν την αλήθεια και κάποιες στιγμές τους ξεφεύγει π.χ. η πρόσφατη δήλωση Ντράγκι στο Ευρωκοινοβούλιο (15/6/15) «η συμφωνία να είναι κοινωνικά δίκαιη και αναπτυξιακή»! Αλλά πώς;
Ακατονόμαστο το σχόλιο της σοβαροφανούς Die Welt. Κόντρα στην μακρά φιλελληνική παράδοση της γερμανόφωνης ιστοριογραφίας (με θλιβερή εξαίρεση τον Φαλλμεράϋερ τον οποίο όμως κατετρόπωσε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος) ψέγει αναδρομικώς τους Δυτικούς (Γάλλους, Άγγλους, Ρώσους. Γερμανοί δεν υπήρχαν), που μετέσχαν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 επειδή θεωρούσαν ότι βοηθούσαν τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Κατά τον ανιστόρητο αρθρογράφο δεν είμαστε. (sic!)
Θα ήταν πάντως παραγωγικό και αμοιβαία επωφελές αν ο συγκεκριμένος διέθετε την όποια φαιά ουσία του στην διερεύνηση των οργιωδών σκανδάλων όπου έχουν πρωταγωνιστήσει τα τελευταία χρόνια μεγαλόσχημοι επιχειρηματικοί κύκλοι της χώρας του διαπλεκόμενοι με «πρόθυμους» αδίστακτους δικούς μας διαφθείροντες και διαφθειρόμενοι.
Η Ελλάδα «δεν μπορεί να χάσει απορρίπτοντας τους όρους των δανειστών»! (W.Minhaοu F.T. 14/6/15). Οι ειδότες υπολογίζουν το κόστος της όποιας συμφωνίας μικρότερο για μας από το κόστος της χρεοκοπίας μας γι’ αυτούς που ο Spiegel ανεβάζει σε 1τρισ.
Όποιο πάντως και να είναι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ισχύει ο ορθοπαγής λόγος του ποιητή. «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» ( Ελύτης, Ποίηση, σ. 514).
Το ελληνικό καράβι μπορεί να κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται. Ή όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι fluctuit nonmergitur.
Όσο όμως είμαστε σε εντεινόμενη κατάσταση πολιορκίας και η κυβέρνηση στην πρώτη γραμμή του πυρός, είναι αδιανόητο ορισμένοι υπουργοί της να προωθούν απίθανες νομοθετικές πρωτοβουλίες, εκτός τόπου και χρόνου, προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα.
Στην Παιδεία (προπαντός εκεί), την Δικαιοσύνη, το αμφιλεγόμενο, τζαμί (όλα τα’ χε η Μαριορή ο φερετζές μας έλειπε !) τους ομοφυλικούς γάμους (υστερούσαμε πολιτιστικά !!!) και last but not least το νομοσχέδιο για την απόδοση ιθαγένειας fast track σε παιδιά μεταναστών που μόλις γράφτηκαν στην α’ δημοτικού!
Αυτό σημαίνει ότι κάθε εισερχόμενος μουσουλμάνος εγγράφει το παιδί του στην α’ δημοτικού, πολιτογραφείται αυτό ως ελληνόπουλο παρασύροντας και τους λοιπούς συγγενείς. Υπερόπλο δημιουργίας ισλαμικής στρατηγικής μειονότητας απροσδιορίστου μεγέθους. Αδιάσειστη ιστορικά – επιστημονικά η απόφαση 460/2013 του ΣτΕ που ακυρώνει τον διάτρητο νόμο Ραγκούση. Είναι υποχρεωμένοι να την ακολουθήσουν.
Απορία: γιατί όλοι οι κατευθυνόμενοι εδώ είναι μουσουλμάνοι και δεν υπάρχει δείγμα χριστιανού, ενώ η φτωχότερη αφρικανική χώρα είναι η χριστιανική Αιθιοπία, όπως και οι Κόπτες Αιγύπτιοι και κανένας απ’ αυτούς δεν προωθήθηκε ;
Να θυμίσουμε προς ανίατα δογματικούς τον κρυστάλλινο λόγο του αριστερού Παναγιώτη Κονδύλη : «Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για την βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορά σου στρατιές τουριστών και να περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. Και εξ ίσου πολιτικά νήπιοι είναι όσοι φαντάζονται ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν ν’ αποτελέσουν αμετακίνητο κριτήριο για την άσκηση εθνικής πολιτικής, παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη επήρεια και χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε πολιτική συγκυρία. (Πλανητική Πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο σ. 215 επ.)
Για να συμπεράνει διαχρονικά «Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι την κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά» !…