Γράφει η Σύνταξη του Άρδην.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως ήταν αναμενόμενο, επέλεξε να διασώσει ό,τι μπορεί από το κόμμα του ενάντια στο προφανές εθνικό συμφέρον που θα του επέβαλλε την άμεση παραίτησή του ή, έστω, την ακύρωση του παράνομου δημοψηφίσματος. Και ήταν αναμενόμενο γιατί, από τη στιγμή και πέρα που επέλεξε το δημοψήφισμα, την περασμένη Παρασκευή, γνώριζε τις συνέπειες, το κλείσιμο των τραπεζών, την καταστροφή της οικονομίας, τον κίνδυνο γενικευμένης και οριστικής εξαθλίωσης εκατομμυρίων Ελλήνων, και όμως το έκανε, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε ο ίδιος να συναινέσει σε σκληρά μέτρα που θα τον έκαναν να χάσει εντελώς την κομματική στήριξη. Γι’ αυτό λοιπόν, από τότε, έκανε ήδη την επιλογή που επιβεβαίωσε και σήμερα: Ας πάει και το παλιάμπελο (δηλαδή η χώρα), για να κρατήσει όσο περισσότερο μπορεί την εξουσία, και κυρίως τον κομματικό του στρατό. Αποφάσισε από την Παρασκευή ότι δεν θα χαρίσει στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη το κόμμα, αλλά ότι αυτός, ως ηγέτης τους, θα ταυτιστεί μαζί τους.
Αν και βλέπει ότι οι Έλληνες, παρά το παράνομο δημοψήφισμα με το παραπλανητικό δίλημμα, ναι ή όχι, στις σκληρές αλλά ανύπαρκτες πλέον προτάσεις των δανειστών, αρχίζουν να στρέφονται όλο και μαζικότερα εναντίον του, διότι πήραν ήδη μια πρόγευση από τις κλειστές τράπεζες για τον Αρμαγεδώνα που πρόκειται να ακολουθήσει την επόμενη εβδομάδα, επιμένει στη στρατηγική της καταστροφής της χώρας και του εθνικού διχασμού. Παραπλανητικά, για να μειώσει τις αποσκιρτήσεις όλο και περισσότερων στελεχών του, άφηνε να διαρρέει ότι είτε θα παραιτηθεί είτε θα ακυρώσει το δημοψήφισμα. Κατέληξε τελικώς στα ακριβώς αντίθετα, έχοντας κερδίσει άλλη μια μέρα εξαπάτησης. Έτσι οδηγεί σε έναν βαθύτατο εμφυλιοπολεμικό διχασμό τους Έλληνες, παρότι γνωρίζει πως πλέον δεν παίζεται η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας, που ούτως ή άλλως την έχει πλέον απολέσει, αλλά το εάν θα κρατήσει ένα ισχυρό και υπαρκτό κομματικό μηχανισμό.
Γιατί είναι προφανές πως, είτε επιλεγεί το ΟΧΙ -πράγμα σχεδόν αδύνατο πλέον-, επειδή θεωρείται ήδη λεπρός από τους Ευρωπαίους “εταίρους”, που θα αδράξουν την ευκαιρία που περίμενε ο Σόιμπλε, η χώρα και η οικονομία θα οδηγηθούν, μια εβδομάδα μετά, στην απόλυτη κατάρρευση και θα αναγκαστεί να φύγει μετά την καταστροφή. Στην αντίθετη και πιθανότερη περίπτωση που θα επικρατήσει το ΝΑΙ, πάλι θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τον πρωθυπουργικό θώκο. Όμως, τότε, θα συνεχίσει να δίνει μια μάχη οπισθοφυλακών, εμφανιζόμενος ως εκείνος που “αρνήθηκε το μνημόνιο” και θα παραδώσει σε άλλους την ευθύνη να αναλάβουν την κατεστραμμένη χώρα που θα έχει αφήσει, και αυτός θα το παίζει ο αντιστασιακός και αντιμνημονιακός τον οποίο θα έχουν εκπαραθυρώσει οι “ξένοι τοκογλύφοι”. Βέβαια, όλα αυτά έχουν κοντά ποδάρια, διότι οι Έλληνες γνωρίζουν πλέον και το ποιόν και την ανικανότητά του και τις ευθύνες του για τους 5 μήνες κατρακύλας και το καταστροφικό φινάλε της διακυβέρνησής του. Ό,τι και να κάνει, έχει ήδη εισπράξει την καταισχύνη της ιστορίας από την οποία δεν θα τον γλιτώσουν ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης – τον οποίο και αποφυλάκισε σήμερα, προτού παρέλθει το δεκαοχτάμηνο, για να τον συνδράμει στο θεάρεστο έργο του. Ούτε θα αποφύγει τη δίκαιη οργή του ελληνικού λαού και κυρίως εκείνων των ανθρώπων τους οποίους τόσο αισχρά κορόιδεψε. Δειλός και μοιραίος, μέχρι τέλους, ένας άθλιος κομπάρσος που πίστεψε πως είναι μεγάλος ηθοποιός, θα αποσυρθεί από το προσκήνιο, έχοντας όμως επιφέρει ανεπανόρθωτες καταστροφές.