Του κακού και του καλού το δίκαιο και το άδικο και τα κύρια αίτια των πολιτικών ασθενειών

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων γύρω από την Ελληνική κρίση αποτελούν ήδη ωκεανό πολύτιμων μαρτυριών για όσους θεωρήσουν να καταλάβουν των διαχρονικά αναλλοίωτο χαρακτήρα της πολιτικής στα αλληλένδετα πεδία του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος.

Για ακόμη μια φορά επαληθεύεται το αξίωμα του Μακιαβέλλι (αλλά και του προέδρου ντε Γκολ) ότι η ηθική «παράγεται» όπου υπάρχει κοινωνία και η ηθική στο διακρατικό σύστημα είναι μηδενική γιατί μόνο στο επίπεδο του κράτους διαθέτει κοινωνικοπολιτική διαφορά. Συναφώς, επίσης, άσκηση λαϊκής κυριαρχίας και ύπαρξη δημοκρατίας μπορούμε να έχουμε μόνο εκεί όπου υπάρχει κοινωνία, κοινωνικοπολιτικό σύστημα και δημοκρατική φορά κίνησης των πολιτικών πραγμάτων.

Σαπουνόφουσκες, τουτέστιν, οι διεθνισμοί και οι κοσμοπολιτισμοί που σαρώνουν αυτές τις πολιτικές λογικές και τον απορρέοντα πολιτικό ορθολογισμό.

Αν ισχύουν αυτά όπως τις τελευταίες εβδομάδες καθημερινά βλέπουν ακόμη και πολιτικά τυφλοί, για τους Έλληνες που συνεχίζουν να παραμιλούν ιδεαλιστικά, διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ισχύουν οι αναφορές του Θουκυδίδη στον διάλογο Μήλιων και Αθηναίων:

• «Η ελπίδα είναι σπάταλη»
• «Όσοι είναι σπάταλοι το χρωστούν στην δύναμή τους»
• «μακαρίζομε την αθωότητά σας δεν ζηλεύομε την αφροσύνη σας.»
• «δίκαιο έχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και συμβιβάζεται». Για να διαβάσουμε στην συνέχεια τι έκαναν οι δημοκρατικοί Αθηναίοι στους αφελείς Μήλιους:
• «σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους»

 

Εδώ και πολλές δεκαετίες λοιπόν πέσαμε έξω στην διάγνωση των αιτίων των παθολογιών της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής.

Πολιτικοί, καλοπληρωμένοι πολιτικοί επιστήμονες και κάθε είδος, συνήθως ασυνάρτητοι και φαντασιόπληκτοι, διανοουμένων, κινούνταν μέσα σε ιδεολογικές σαπουνόφουσκες επί πολλές δεκαετίες.

Τα τελευταία χρόνια έσκασαν  τις ιδεολογικές τους φούσκες, επέβαλαν στην κοινωνία δεσμά κατ’ εντολή ξένων (οι ομολογίες χθες το βράδυ 11.7.2015 στην Ελληνική Βουλή ήταν συγκλονιστικές). Ο πολιτικός επιστήμονας των αλληλένδετων πεδίων του ανθρώπου, του κράτους και της διεθνούς πολιτικής είναι ιατροί του διεθνούς συστήματος έγραψε ο Θουκυδίδειος Kenneth Waltz. Το ίδιο και ο πολιτικός ηγέτης. Όπως σε κάθε (ιατρική) διάγνωση λάθος διάγνωση σημαίνει λάθος θεραπεία και τραγικά αποτελέσματα:

• Λάθος η περί ηθικής αντίληψη των πραγμάτων στην διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική
• Λάθος για τον ρόλο της ισχύος και της ισορροπίας δυνάμεων
• Λάθος για τον ρόλο των αισθητικών κριτηρίων, των φιλικών σχέσεων και των εκκλήσεων για ανθρωπισμούς, ανθρώπινα δικαιώματα και ευρωπαϊκά ή άλλα οράματα που αγνοούν τον σιδερένια κρατοκεντρικό χαρακτήρα της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής
• Λάθος για τον ρόλο της πατρίδας ως θεσμού συλλογικής ελευθερίας και πεδίου πάλης για πολιτική ελευθερία (καθότι όλοι αριστεροδεξιοκεντρώοι αναζητούσαν σταθερά ένα χλοερό αγγελικό παγκοσμιοποιημένο πλην ανύπαρκτο κόσμο – στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η κρατική κυριαρχία δεν έχει και τόση σημασία υπονόησε ρητά πρώην πρωθυπουργός – αναμενόμενα όλοι μαζί κατέληξαν να κραυγάζουν υπέρ μιας Δαρβινιστικής πολιτικοοικονομικής οργάνωσης)
• Λάθος ανάλυση για το πώς εξελίχθηκε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μετά το 1966 (ναι μετά το 1966 πλην κυριάρχησαν ιδεολογικές σαπουνόφουσκες επιστημονικά μεταμφιεσμένες)
• Λάθος ή παντελής άγνοια για τους λόγους δημιουργίας της ΟΝΕ [ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS] 
• Λάθος ή παντελής άγνοια όταν οι πρωτεργάτες της ΟΝΕ την δεκαετία του 1990 ομολογούσαν την πλήρη αποτυχία πλην οι Έλληνες αναίτια, άσκοπα και απροετοίμαστα εντάχθηκαν στην ΟΝΕ
• Λάθος ή παντελής άγνοια για την ύπαρξη αιτιών πολέμου και τα διλήμματα ασφαλείας στις σχέσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων: Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων – https://www.facebook.com/diplwmatia.ifestos.
• Λάθος ή άγνοια για το πώς εξελίχθηκαν οι ευρωατλαντικές σχέσεις και το κέντρο βάρους της Αμερικανικής στρατηγικήςμετά το 1990
• Λάθος ή παντελής άγνοια για τα εγγενή χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων όπως κινούμαστε στον 21 αιώνα: John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων ­– https://www.facebook.com/tragwdia.mearsheimer και Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20 στον 21 αιώνα.

 

Επειδή μετά το 1990 τα πιο πάνω πολλοί τα βιώσαμε ολοκληρωτικά δεν εκπλαγήκαμε –απλά διαμαρτυρηθήκαμε γνωρίζοντας ότι αυτό είναι άνευ αποτελέσματος, για την τιμή των (επιστημονικών) όπλων, όπως λέμε– όταν επί πολλά χρόνια σπιθαμιαίου πολιτικού και πνευματικού αναστήματος άτομα επιδίδονταν στο αποκρουστικό έργο να δένουν την Ελλάδα χειροπόδαρα κατ’ εντολή ξένων.

Δεν εκπλαγήκαμε ακόμη όταν τις κρίσιμες αυτές και ιστορικές μέρες στους «υπό πλήρη έλεγχο» επικοινωνιακούς οργανισμούς (ακόμη και τον κρατικό που αναβίωσε αμφιλεγόμενα) [ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσειςhttp://wp.me/p3OlPy-CS] , διέσπειραν επιστημονικά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες και συμμετείχαν όπως κάποτε γράψαμε στο «πεντάγωνο του θανάτου»: «Κολωνάκι», «Πρεσβείες», «Εξάρχεια», «κρατικοί θεσμοί» και δευτεροκλασάτα «life style επιπέδου υπανάπτυκτης Αφρικανικής χώρας».

Δεν εκπλαγήκαμε επίσης γιατί ακόμη και ο χαρισματικός νέος πρωθυπουργός αντί να διαπραγματευτεί με όρους εθνικούς συμφέροντος συνέχισε να ξεφουρνίζει ιδεολογικές σαπουνόφουσκες. Ιδεολογικά μιλούσε όπως πάρα πολλοί άλλοι. Ακριβώς, όποιος έχει στοιχειωδώς μελετήσει το φαινόμενο της ιδεολογίας όπως εξελίχθηκε μετά τους δουλοπάροικους, την Γαλλική Επανάσταση, τον μοντερνισμό, τις φιλελεύθερες και κομμουνιστικές διακλαδώσεις του μοντερνισμού και το πέρασμα στον μεταμοντερνισμό, γνωρίζει ότι τα ιδεολογικά κηρύγματα είναι ασυγχώρητη προσκόλληση σε παρωχημένα δόγματα και ότι όσοι τα επικαλούνται είναι απλώς γνωστικά και πνευματικά μπερδεμένοι [Κοσμοθεωρία των Εθνών – https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos – όπου στα κεφάλαια 4 και 5 οικοδομούνται περιγραφές και ερμηνείες σε αναφορά με τον περιγραφικό, αξιολογικά ελεύθερο και αλάνθαστο ερμηνευτή των προσανατολισμών του κόσμου, Παναγιώτη Κονδύλη].

Ο πρωθυπουργός λοιπόν που εξελέγη τον Ιανουάριο 2015 εκτός του ότι έχει πολλά ακόμη να μάθει πέραν των συζητήσεων που ίσως άκουσε στις προς Εξάρχεια γωνιές του προαναφερθέντος «Ελληνικού πνευματικού και πολιτικού πενταγώνου» της συμφοράς μας. Εξ αντικειμένου δεν είναι γνωστικά επαρκής όσον αφορά την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο επίπεδο του σημερινού πολιτικού συστήματος υπάρχει κάποιος καλύτερός του. Από το «κόμμα του», εξάλλου, όπως από όλα τα άλλα «κόμματα» που φέρουν διάφορες ονομασίες αριστερά και δεξιά της μοντερνιστικής γραμμής –πλην όλα είναι μεταμοντέρνα και ναι μεν διαφορετικού περιεχομένου πλην μορφικά είναι ιδεολογικά πανομοιότυπα– απορρέουν ιδεολογήματα που δημιουργούν μια αποπνικτική συμβατική ατμόσφαιρα.

Μια τέτοια ατμόσφαιρα καταπνίγει το πολιτικό ορθολογισμό μέσα στην δημόσια σφαίρα, εμποδίζει τη δημοκρατική ανάπτυξη του πολιτικού συστήματος και ροκανίζει την θέση των διαπραγματευτών μας στην διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική (οι άλλοι μιλούν με όρους εθνικών συμφερόντων και εμείς με όρους ιδεολογημάτων) Κάθε στρατηγική διαπραγμάτευσης είναι έτσι καταδικασμένη. Ακόμη και ο πρωθυπουργός ήταν ο Άιστάιν της πολιτικής η ιδεολογική διάβρωσή του θα τον ακύρωνε. Οι παθογένειες του πολιτικού προσωπικού και των διανοουμένων ως προς τούτο είναι βαθιές και ίσως ανίατες. Μόνο δημοκρατική συγκρότηση θα μπορούσε να θεραπεύσει τις παθογένειες και αυτό απαιτεί ένα νέο ριζικά διαφορετικό πνευματικό προσανατολισμό Ελληνικά προσανατολισμένο και μια ριζική πολιτική ανασύνταξη όσον αφορά την σχέση του εντολέα πολίτη με την εντολοδόχο διακυβέρνηση.

Ο καθείς που ασκεί εξουσία και διαπραγματεύεται στην ΕΕ και στην διεθνή πολιτική, σε ένα δηλαδή διακρατικό και διεθνικό σύστημα χιλιάδων εξαρτημένων, ανεξάρτητων και ιδιοτελώς αυτονομημένων δρώντων χρειάζεται κρατική στήριξη. [Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ: Προϋπόθεση η ειρηνική πολιτική επανάστασηhttp://wp.me/p3OlPy-O1] .

Οι διαπραγματευτές ενός κράτους δεν είναι άτομα που συμπεριφέρονται σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία τους ή κάποια άλλη ιδιότητα της ετερότητάς τους. Είναι άτομα τα οποία όσο χαρισματικά και να είναι κανονικώς εχόντων των πραγμάτων κινούνται και καθοδηγούνται από τους κρατικούς θεσμούς έργο των οποίων είναι, ακριβώς, να στηρίζει την στρατηγική της χώρας που εκπληρώνει τα εθνικά συμφέροντα και τους σκοπούς όπως τους προσδιορίζει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Για να το πούμε διαφορετικά, η θεωρία παιγνίων –κατά τα άλλα κύριο εργαλείο σε πολλά οργανωμένα κράτη αλλά και επιχειρήσεις– δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση του κράτους.

Ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο υπουργός εξωτερικών, άμυνας και οικονομίας, επί παραδείγματι, κάθε λέξη που λένε, κάθε κίνηση που κάνουν και κάθε απόφαση που παίρνουν σε ένα ορθολογιστικά κινούμενο κράτος, απαιτείται να στηρίζονται από ένα αποτελεσματικό σύστημα κρατικών θεσμών. Οι διαπραγματευτές δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά εντός των προσανατολισμών της εθνικής στρατηγικής απαιτείται να στηρίζονται και να τροφοδοτούνται με επιχειρήματα από μια υποστηρικτική κρατική μηχανή. Μια αδιάλειπτη τροφοδότηση με πληροφορίες, αναλύσεις, σταθμίσεις, εκτιμήσεις, προτάσεις εναλλακτικών αποφάσεων ανάλογα με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα ανά πάσα στιγμή και ελιγμούς πού ενισχύουν τυχόν μπλόφες ή αντιμετώπιση απειλών.

Τώρα, υπό ένα τέτοιο πρίσμα ποιος και πως θα στήριζε τις διαπραγματεύσεις; Κατά πρώτον, πολλοί ικανοί κρατικοί λειτουργοί είναι από δεκαετίες παροπλισμένοι. Δεύτερον, η κρατική μηχανή έχει εν πολλοίς διαβρωθεί από ιδεολογικοκομματικές εισροές. Τρίτο και πιο σημαντικό, το πολιτικό σύστημα επειδή έχει συστηματικά ροκανιστεί ιδεολογικοκομματικά οι αντιπρόσωποί του στερούνται πολιτικοπνευματικής υπόστασης. Εξίσου σημαντικό μειονέκτημα είναι η γνωστική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. Είναι σπαρακτική: Αυτά που εγώ ζητώ από δευτεροετείς φοιτητές δεν τα γνωρίζουν άτομα που γίνονται πρωθυπουργοί, υπουργοί, τραπεζίτες ή και κεντρικοί τραπεζίτες με αποτέλεσμα να μας οδηγούν στα βράχια και στους κρημνούς: ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS.

 

Οι «οργανικοί διανοούμενοι», επιπλέον, παραμιλούν παρωχημένα ιδεολογήματα και θεωρήματα της εποχής των δουλοπαροίκων. Για να μη μιλήσουμε για τα επιστημονικά πεδία τα οποία λογικότατα είχαν την ίδια τύχη με τους ιδεολογικοκομματικούς εκτροχιασμούς. Φρικτό αποτέλεσμα είναι να έχουμε σε μαζική κλίμακα επιστημονικά μεταμφιεσμένες γνώμες. Γνώμες που στρεβλώνουν τον πολιτικό ορθολογισμό καθότι συμβατικά οι άνθρωποι θεωρούν τον επιστημονικό τίτλο τεκμήριο εγκυρότητας και αξιοπιστίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο επιστημονικός διάλογος έχει από καιρό καταστεί πεδίο κορδωμένων παρελάσεων πάνω σε τηλεοπτικές πασαρέλες όπου οι εξυπνάδες και βλακείες κυριαρχούν.

 

Αναφερθήκαμε συντομογραφικά σε φαινόμενα που καταμαρτυρούν κατήφορο. Στην πραγματικότητα η κατάσταση των θαμώνων του πολιτικού εποικοδομήματος που επικάθεται πάνω στων Ελλήνων τις Κοινότητες είναι πολύ χειρότερη.

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου 2015 πριν λίγες μέρες δεν αφορούσε κάποιες προτάσεις των τεχνοκρατών των Βρυξελλών. Ήταν μια εκδήλωση αντίστασης γιατί όταν για πρώτη φορά κάποιοι αντιπρόσωποι του Ελληνικού κράτους φάνηκαν να διαπραγματεύονται αξιώνοντας τα στοιχειώδη της εθνικής επιβίωσης εκδηλώθηκαν θηριώδεις, καταχρηστικές και προπετείς επεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική σκηνή των Ελλήνων από παντελώς αναρμόδιους και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους αξιωματούχους του αυτονομημένου υπερεθνικού συστήματος.

Ενώ λοιπόν για όποιον παρακολουθεί το πώς εξελίσσονταν τα πιο πάνω φαινόμενα τις τελευταίες δεκαετίες δεν εξεπλάγη όταν ακούσαμε τις συζητήσεις των τελευταίων ημερών και τις ομολογίες του πολιτικού προσωπικού, υπάρχει ο κίνδυνος μέσα στο χάος των γνωμών, των δικαιολογιών και των εκλογικεύσεων να μην καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και πως εξελίσσονται τα πράγματα εάν την Κυριακή 12 Ιουλίου δρομολογηθεί μια «συμφωνία». Είναι νέα δυσβάστακτη αφετηρία αλλά ίσως και μια ευκαιρία να ξαναδούμε τα πράγματα και να λειτουργήσουμε πιο ορθολογιστικά ανάλογα με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Συνοψίζουμε λοιπόν με τα εξής:

Πρώτον, η διαφορά των προηγούμενων με τους νυν κυβερνώντες είναι ότι οι προηγούμενοι υπέγραφαν ότι τους έδιναν οι ξένοι (φοβερές ομολογίες στην συζήτηση της Βουλής στις 10 Ιουλίου χθες δηλαδή το βράδυ) και γι’ αυτό δεν έκαναν διαπραγματευτικά λάθη ενώ αυτοί που τους διαδέχθηκαν επειδή διαπραγματεύτηκαν έστω και στοιχειωδώς –και για τους προαναφερθέντες λόγους ελλειμματικά– έκαναν πολλά λάθη. Όμως, είναι το να διαπραγματεύεσαι και να κάνεις λάθη από το να μην διαπραγματεύεσαι είναι λάθη διαφορετικής τάξης. Το ένα πολιτικό πταίσμα το άλλο πολιτικό κακούργημα.

Τα μέλη της διακυβέρνησης των τελευταίων μηνών κυρίως λόγω μεταμοντέρνας ιδεαλιστικής προαίρεσης δεν κατανοούσαν ότι η πανευρωπαϊκή πολιτική ηθική είναι μηδενική. Η διανεμητική ισχύς των χρηματοοικονομικών αποφάσεων της ΟΝΕ, ως εκ τούτου, είναι αθέσμιστη γεγονός που πρέπει να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη. Όπως πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, επιπλέον, ότι η βάση λειτουργίας της ΕΕ όπως και του υπόλοιπου διεθνούς συστήματος είναι το  εθνικό συμφέρον και οι αποφάσεις στερούνται συναισθηματικών κριτηρίων.

Μόνο εργαλειακά και επικοινωνιακά επιδέξια μπορούν να γίνουν διάφορες «εκκλήσεις» και αυτό όταν το κράτος είναι έτοιμο να διαπραγματευτεί. Κύριας σημασίας είναι όχι οι φιλίες και οι εκκλήσεις να μας λυπηθούν αλλά η έγκαιρη συγκρότηση  συμμαχιών. Στο εσωτερικό, επιπλέον, απαιτείται συσπείρωση της κοινωνίας γύρω από επίγειες και όχι επουράνιες προσδοκίες καθότι οι πολίτες και το πολιτικό προσωπικό απαιτείται να πατάνε στο έδαφος και όχι να περπατάνε στα σύννεφα.

Αυτά για παράδειγμα που ακούσαμε στην μεγάλη συγκέντρωση του ΝΑΙ πριν το δημοψήφισμα, καταμαρτύρησαν περίτρανα ότι κάποιοι για λόγους που μόνο αυτοί γνωρίζουν περπατούν στα σύννεφα. Έκαναν το ευρώ και την ΕΕ θρησκεία ενώ «θρησκεία» μπορεί να είναι μόνο η πατρίδα και τα λεγόμενά τους δείχνουν ότι αγνοούν ολοκληρωτικά τι συμβαίνει στην ΕΕ μετά το 1992. Επιδόθηκαν επίσης στην μαζοχιστική απόδοση συλλογικών ευθυνών στην ελληνική κοινωνία αντί να αναλύσουν σωστά και να μιλήσουν ορθολογιστικά (βλ. αμέσως μετά το δεύτερο σημείο).

Δεύτερον, η προηγούμενη αλλά και η παρούσα διακυβέρνηση δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένη. Η προηγούμενη κατανοούμε γιατί μιας και κύρια μέριμνα ήτα η άνευ όρων υποχώρηση γιατί αυτό εθεωρείτο φρόνιμο (ομολογήθηκε απερίφραστα στην Βουλή στις 10.7.2015). Η διακυβέρνηση που προέκυψε τον Ιανουάριο 2015, όμως, τι την εμπόδιζε εάν προσπαθούσε να συγκροτήσει ταχύρρυθμα μια εύρωστη επιχειρηματολογία πλήρη νομικών, πολιτικών, ηθικών και στρατηγικών θεμελιώσεων. Επί παραδείγματι, μεταξύ πολλών άλλων και των εξειδικεύσεών τους:

• ποια είναι η δομή και ο χαρακτήρας των δεσμευτικών θεμελιακών ιδιοτήτων της ευρωπαϊκής νομιμότητας,
• γιατί έγινε η ΟΝΕ, πως εξελίχθηκε και τι έλεγαν επί δύο δεκαετίες οι πρωτεργάτες όσον αφορά την αλληλουχία παραλήψεων και λαθών που την καθιστούν όχι μέσο ενοποίησης αλλά ένα ανεξέλεγκτο χρηματοοικονομικό τέρας διοικούμενο από κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες,
• γιατί έγινε αποδεκτή η απροετοίμαστη και ανέτοιμη ελληνική ένταξη στην ΟΝΕ,
• γιατί μετά την ένταξη δεν υπήρξε σε ευρωπαϊκό επίπεδα μέριμνα για ρυθμιστικές κινήσεις που δεν θα οδηγούσαν σε ανισορροπίες μεταξύ οικονομικά ισχυρών και οικονομικά ανίσχυρων μελών,
• γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη οι επί δύο δεκαετίες αθετήσεις των υποχρεώσεων όλων βασικά,
• γιατί είχαμε τόσο μεγάλα εμπορικά ανισοζύγια μεταξύ των μελών κάτι που αποτελεί και κύριο αίτιο των προβλημάτων τωρινών και μελλοντικών,
• γιατί η ΕΕ έκανε όλα αυτά μετά το 2010 τα οποία καθολικά και ομολογημένα αναγνωρίζεται ότι αποτελούσαν λάθη που διόγκωσαν το ελληνικό χρέος, προκάλεσαν μια ανθρωπιστική κρίση, κατεδάφισαν την οικονομία, εξόρισαν τους νέους και ακάθεκτα οδηγούν σε αδιέξοδο και τέλμα,
• Γιατί αφέθηκε το ΔΝΤ να παρεμβαίνει στα ευρωπαϊκά χρηματοοικονομικά με αυτό τον απροκάλυπτο τρόπο και γιατί φταίνε γι’ αυτό κράτη όπως η Ελλάδα,
• Γιατί τις λανθασμένες επενδύσεις των τραπεζών και των κερδοσκόπων αντί να ισχύσουν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς(τουλάχιστον  ως προς τούτο έπρεπε) τις έσωσαν με το να φορτώσουν τα βάρη στους ώμους των Ελλήνων πολιτών και των πολιτών των υπόλοιπων κρατών-μελών
• Γιατί παρά το χάος που δημιουργήθηκε με το τραπεζικό χρήμα και τις χρηματιστηριακές φούσκες δεν πάρθηκαν αποφάσεις για μια πιο ορθολογιστική σχέση μεταξύ εθνικών κρατικών τραπεζών και κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας
• Γιατί ένα τέταρτο του αιώνα μετά την απόφαση της ΟΝΕ δεν συγκροτήθηκε μια στοιχειωδώς ορθολογιστική ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση κατιτί το οποίο είναι τόσο εξόφθαλμο που μπορούν να το θεμελιώσουν και να αναπτύξουν επιχειρηματολογία ακόμη και οικονομικά νήπια,
• Γιατί επί πέντε χρόνια στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη αντιμετωπιζόντουσαν ζητήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης ως και να είναι τεχνοκρατικά ζητήματα και υπόθεση λήψης τεχνικών μέτρων πάνω σε μια άμορφη κοινωνική μάζα,

o   Και τα λοιπά. Ένα καλά οργανωμένο σύστημα κρατικών λειτουργών και ειδικών θα τροφοδοτούσαν το πολιτικό προσωπικό με πληροφορίες, εκτιμήσεις και προτάσεις στάσεων και αποφάσεων. Θα μπορούσε, τουλάχιστο μετά τον Ιανουάριο 2015 οπότε όπως φαίνεται υπήρχε πολιτική βούληση διαπραγμάτευσης, να συγκροτηθεί και να στηρίξει τους αντιπροσώπους μας.

 

Τρίτον, η κρίση τα τελευταία χρόνια και τους τελευταίους πέντε μήνες καταμαρτύρησε την ζημιά που υπέστη η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Ζημιά πρωτίστως πολιτικοπνευματική που το ΟΧΙ στους εκβιασμούς και στις ξένες επεμβάσεις την περασμένη εβδομάδα έδειξε ότι δεν είναι μια αθεράπευτη ασθένεια.

Το ζήτημα είναι μάλλον «απλό» και αφορά στοιχειώδη ζητήματα που καθιστούν ένα κράτος βιώσιμο στο σύγχρονο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Μεταξύ άλλων στοιχειωδών και ουσιωδών υπάρχουν κάποιες αναγκαίες προϋποθέσεις ούτως ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα:

• Η πατρίδα και το εθνοκράτος είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας ενός έθνους, είναι το μόνο πεδίο κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης και θεμελίωσης ενός συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης που νομιμοποιεί τις κοινωνικές ιεραρχίες και ένα αποτελεσματικό πολιτικοοικονομικό σύστημα.
• Η φιλοπατρία και η εθνική της ανεξαρτησία είναι κοσμοθεωρίες κοινές για όλες τις κοινωνίες. Είναι παραδοχές η ευρωστία των οποίων αποτελεί προϋπόθεση βιωσιμότητας του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, ύπαρξης πολιτικού ορθολογισμού και συμμετοχής στην διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική με τρόπο που εδράζεται πάνω σε πολιτικά ορθολογιστικά κριτήρια και παράγοντες.
• Οι πολιτικές παραδόσεις κάθε έθνους είναι το θεμέλιο του εθνοκράτους του και η καλλιέργειά τους προϋπόθεση ισχύος, ορθολογισμού και ανταγωνιστικότητας.

o   Τυγχάνει η διαχρονική Ελληνικότητα να είναι ο άξονας του διαχρονικού πολιτικού γίγνεσθαι και ένας ωκεανός πνευματικού πλούτου, πολιτικού πολιτισμού και πολιτισμικής ανάπτυξης των κοινωνιών.

o   Αυτό τον ωκεανό πολιτικό παραδόσεων οι νεοέλληνες είτε τον εκλογικεύουν επαρχιώτικα χωρίς στην πραγματικότητα να αντλούν δύναμη από αυτό ενώ πολλοί είναι αυτοί που τον πυροβολούν και τον πετροβολούν.

o   Έχουμε επιπλέον την πανίσχυρη ελληνική εκδοχή του θανατηφόρα αποδυναμωτικού μεταμοντέρνου κινήματος ή όπως εύστοχα ονομάζεται στην νεοελληνική γλώσσα εθνομηδενιστικού κινήματος.

o   Εθνομηδενισμός ο οποίος πρέπει να ξέρουμε ότι δεν είναι μόνο φαινόμενο που παρατηρείται σε μερικές τάσεις της λεγόμενης «αριστεράς» αλλά φαινόμενο που διαβρώνει όλο το ιδεολογικοκομματικό φάσμα.

• Το εθνικό συμφέρον είναι ο άξονας της εθνοκρατικής ζωής αλλά και με βάση τις υψηλές αρχές του πολιτικού μας πολιτισμού όπως αποτυπώθηκαν στον Χάρτη του ΟΗΕ το 1945 ο άξονας της διεθνούς πολιτικής.

o   Τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα σε κάθε βιώσιμο και ορθολογιστικό κράτος είναι ο άξονας της εσωτερικής και πολιτικής ζωής.

o   Εδώ καταντήσαμε να θεωρείται η έννοια εθνικό συμφέρον ως περίπου ιδιοτροπία ή «ακρότητα» και να ταυτίζεται η φιλοπατρία με τους εθνικισμούς της νεότερης Ευρώπης όταν τα μοντερνιστικά κράτη των Νέων Χρόνων για να αποκτήσουν κοινωνική συνοχή γέννησαν τον σοβινιστικό εθνικισμό, εκτέλεσαν γενοκτονίες και δικαιολόγησαν ρατσιστικά την επί αιώνες κατάκτηση και καταλήστευση του πλανήτη.

o   Πολλές δηλώσεις πολλών του παρόντος συνασπισμού διακυβέρνησης συμπεριλαμβανομένου του νυν πρωθυπουργού σε πανηγυρικό στο πανεπιστήμιο Αθηνών περί «λαού» και «επανάστασης» (αντί έθνους και Ελληνικής Επανάστασης) υποδηλώνει την σπαρακτική γνωστική ανεπάρκειά τους αλλά και την ιδεολογική προκατάληψή τους που τους εμποδίζει να δούνε ότι η Ελληνικότητα είναι ο πολιτικός πολιτισμός και το Ελληνικό έθνος ένα από τα πλουσιότερα της ιστορίας.

o   Ότι επίσης οι διαχρονικές ελληνικές πολιτικές παραδόσεις οι κοσμοθεωρίες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας πολιτικά και όχι ιδεολογικά νοούμενες.

• Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί, έχουμε τις ιδεολογίες, τα ιδεολογήματα και τα θεωρήματα του διεθνισμού, του σύγχρονου κοσμοπολιτισμού και των περί των ασυναρτησιών περί παγκοσμιοποίησης [σύντομη ανάλυση Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ http://wp.me/p3OlPy-ZB]

o   Οι ιδεολογίες ως μοντερνιστικό φαινόμενο και ως εργαλείο των ισχυρών δυνάμεων κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου είναι το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα των λιγότερο ισχυρών κρατών της σύγχρονης εποχής. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μεταμφίεσε τις αξιώσεις ισχύος της ηγεμονικής διαπάλης και έσυρε πολλές κοινωνίες σε άχαρους και άσκοπους εμφύλιους πολέμους που τις αποδυνάμωσαν ακόμη περισσότερο.

o   Τα ιδεολογικά δόγματα ως πρόταση κατασκευής πολιτικής ανθρωπολογίας μέσα σε μια πνευματικά στερημένη δημόσια σφαίρα απόρροια της αξιοθρήνητης κατάστασης λόγω δύσμοιρων δουλοπαροίκων αποτέλεσε μια γιγαντιαία οπισθοδρόμηση του πολιτικού πολιτισμού.

o   Με επιδέξιες προπαγάνδες αλλά και με εξισωτικά και εξομοιωτικά δόγματα δυτικών και ανατολικών διανοουμένων στρατευμένων στα στρατευμένα πανεπιστήμια του Ψυχρού Πολέμου είχαμε ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να πιστέψουν ότι η πατρίδα τους και το εθνοκράτος τους είναι αναλώσιμα στον σκοπό μιας παγκόσμιας ενότητας που θα ένωνε Κινέζους με Ρώσους, Άραβες και Σουηδούς, Έλληνες και Γερμανούς, Ισραηλινούς και Άγγλους, Ιταλούς και Ιάπωνες και τα λοιπά. Μόνο η λαϊκή ρήση «πιάσε το αυγό και κούρεψέ το» ταιριάζει σε όλες αυτές τις αφέλειες και ασυναρτησίες που τελικά, όμως, ήταν ή συνεχίζουν να είναι μεταμφιέσεις ισχύος ηγεμονικών κρατών ή καλύτερα πνευματικός σανός για υποψήφια θύματα των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.

o   Αναμφίβολα, είναι δύσκολο να πείσεις πολλούς ιδεολογικά παγιδευμένους όταν εκατομμύρια στρατευμένοι διανοούμενοι έμαθαν να μεταμφιέζουν επιστημονικά τα ιδεολογήματα και τα θεωρήματα είτε για να διατυπώνουν αβάστακτες ασυναρτησίες είτε για να κάνουν προπαγάνδα που στηρίζει κάποια ηγεμονικά συμφέροντα. Η κατανόηση αυτών των φαινομένων είναι εν τούτοις καίριας σημασίας για τον πολιτικό ορθολογισμό κάθε κράτους συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Για παράδειγμα, μεταξύ άλλων:

• Πόσοι έλληνες «ηγέτες» αφελώς αν όχι ηλίθια δήλωσαν ή έγραψαν ότι προσδοκούν μια παγκόσμια κυβέρνηση
• Πόσοι και ποιοι έγραψαν ή είπαν ότι η κρατική κυριαρχία είναι πλέον περιττή και η έννοια εθνικό συμφέρον ανύπαρκτη
• Πόσοι και ποιοι υπέγραψαν ή στήριξαν το φασιστικό, ανελεύθερο και αντί-δημοκρατικό σχέδιο Αναν και ποιοι από αυτούς –ένας μάλιστα περιφανής στα μέσα επικοινωνίας– ενθουσιωδώς έγραψαν ότι οι Έλληνες της Κύπρου θα είναι πρωτοπόροι που θα εισέλθουν στην … μετά-εθνική εποχή (για να εισπράξει απάντησή μου ότι «η μεταεθνική εποχή είναι αέρας κοπανιστός και φούσκα των φαντασιώσεών και η αποδοχή αυτής της παράκρουσης είναι θανατηφόρα»).
• Πόσα μέλη του πολιτικού προσωπικού ενώ σήμερα ομολογούν ότι οι υπερεθνικοί τεχνοκράτες τους εκβίαζαν επί χρόνια –συμπεριλαμβανομένων των πέντε τελευταίων μηνών– έκαναν κηρύγματα επικαλούμενοι ιδεώδη-φούσκες αντί να κινηθούν με όρους εθνικού συμφέροντος, με στέρεα ορθολογιστικά πολιτικοοικονομικά επιχειρήματα και με πειστικές πολιτικές θέσεις για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο.

 

Σταματώ όμως εδώ λέγοντας ότι η συντρέχουσα κρίση είναι δίκοπο μαχαίρι. Τα εξόφθαλμα παθήματα μπορούν να γίνουν μαθήματα για πολιτικοπνευματική ανασύνταξη στην πιο πάνω πολιτικά ορθολογιστική βάση είτε θα απελπισμένοι και απογοητευμένοι από την «συνθηκολόγηση» θα επιταχύνουμε τον κατήφορο [«ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣΤΟΥΣΒΑΡΒΑΡΟΥΣ»http://wp.me/p3OlPy-O3].

Πλέον, λογικά δεν πρέπει να ακούγονται τα γνωστά κηρύγματα περί διεθνισμών, κοσμοπολιτισμών και παγκοσμιοποιήσεων, ενώ λογικά επίσης θα πρέπει να τερματιστεί η θρησκειοποίηση του … ευρώ και της ΕΕ. Κάθε άλλη επίσης παράκρουση που παραβλέπει το γεγονός ότι η πατρίδα είναι η κοσμοθεωρία κάθε ανθρώπου και το εθνοκράτος του ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας (εθνικής ανεξαρτησίας) και δημοκρατικής ζωής με στόχο την πολιτική ελευθερία. [«Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ» http://wp.me/p3OlPy-uy και «Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ»http://wp.me/p3OlPy-uy]

Απαιτείται όμως να είμαστε ρεαλιστές. Αυτές οι εξόφθαλμες αλήθειες δεν είναι πάντα ορατές. Τα πολιτικοπνευματικά πεδία τα θολώνουν αναρίθμητοι οι οποίοι επί μακρόν εκπαιδεύτηκαν να λένε είτε προπαγάνδες είτε ασυναρτησίες. Σε αδύναμα κράτη πολιτικά ασθενή, έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης, «οι αφελείς κηρύττουν ότι ωφελεί τους ιδιοτελείς». Όταν οι ηγεμονικές δυνάμεις και η ΗΠΑ χαράσσουν την στρατηγική τους βαθιά στον εικοστό πρώτο αιώνα, συνέχισε, δεν ρωτούν τον Χάμπερμανς ή τον Ρωλς.

Οι συζητήσεις των τελευταίων μηνών, επιπλέον, ήταν αναμενόμενα χαώδης και η ετερογονία των σκοπών ανεξιχνίαστη (ιδιαίτερα κάποιων μέσων επικοινωνίας που μας επέστρεψαν στην εποχή της βαρβαρότητας). Είναι πλέον ζήτημα ελεύθερης και αξιοπρεπούς εθνικής ζωής να μην γίνονται οι Έλληνες πολίτες έρμαιο κατόχων επικοινωνιακής εξουσίας.

Όπως σωστά είπε πολιτικός αρχηγός στην Βουλή είχαμε «συνθηκολόγηση». Τελικά ίσως και να ήταν αναπόφευκτη, εάν όπως είπε, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω διχασμό και ίσως εμφύλιο μέσα από καταστολή μας και με υποκινήσεις από προβοκάτορες.

Τα πιο πάνω πάντως δεν πρέπει να επισκιάζει το γεγονός ότι για τον Α ή Β λόγο για πρώτη φορά έγιναν διαπραγματεύσεις. Ότι επίσης οι συζητήσεις μεταφέρθηκαν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο των διεθνών και ευρωπαϊκών θεσμών, ότι το αδιέξοδο οφειλόταν στα δεσμά που δημιουργήθηκαν τα πέντε τελευταία χρόνια και ότι το ζήτημα τέθηκε ξανά και ευρύτερα. Το ΟΧΙ στις έξωθεν επεμβάσεις, επίσης, ήταν μια κορυφαία κοινωνικοπολιτική στιγμή τα δε αντίθετα «επιχειρήματα» υπέρ του ΝΑΙ έδειξαν που είναι ο πάτος.

Διανοίγονται επίσης κάποιες δυνατότητες για το μέλλον. Πέραν της υπόθεσης της βιωσιμότητας του χρέους, υπάρχει και κάτι άλλο. Αφού αξιώσαμε και δεν πετύχαμε στεκόμαστε, τουλάχιστον, όρθιοι με πολλές ευκαιρίες τόσο ριζοσπαστικών πολιτικοπνευματικών ανακατατάξεων όσο και πιο ορθολογιστικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή πολιτική. [«Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ: Προϋπόθεση η ειρηνική πολιτική επανάσταση» http://wp.me/p3OlPy-O1] ]

Αυτό γιατί όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις και καθαρή θέαση, αντιλαμβάνεται ότι η εικόνα της ΕΕ ήταν αξιοθρήνητη. Ολοφάνερα είναι ένα διαφοροποιημένο εθνοκρατοκεντρικό πεδίο μέσα στο οποίο ανεξέλεγκτα μέλη μιας τεχνόσφαιρας λειτουργούν αυθαίρετα και καταχρηστικά και όπου οι διαφορές επί ουσιωδών και θεμελιωδών του εγχειρήματος της ολοκλήρωσης υπάρχουν πλέον μεγάλες και ίσως αγεφύρωτες διαφορές. [«ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ» http://wp.me/p3OlPy-rf]

Βέβαια, για όποιον ανήκει στην Θουκυδίδεια παράδοση και μελέτησε το φαινόμενο γνωρίζει ότι ήδη από το 1992 κτίστηκαν δομές οι οποίες εμπεριέχουν το κυριότερο αίτιο πολέμου, την δυναμική της άνισης ανάπτυξης. [«Το γερμανικό ζήτημα υπό το πρίσμα της κρίσης της περιόδου 2009-14 και η πορεία της ΕΕ» http://wp.me/p3OlPy-Q7]

Όπως και να κινηθεί η ΕΕ οι Έλληνες έχουν κάθε συμφέρον τα παθήματα να γίνουν μαθήματα. Να ανασυνταχθούν πολιτικοπνευματικά (το ΟΧΙ έδειξε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις), να μαζέψουν όλες τις δυνάμεις του και να στηρίξουν το εθνικό συμφέρον αφού διασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή με διαρκή σμίλευση μιας συντελεστικής διανεμητικής δικαιοσύνης, να βαθύνουν την μεταξύ τους δημοκρατία και να καταστήσουν την εθνική ανεξαρτησία θέσφατο και κοινή κοσμοθεωρία. [ΙΘΑΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Η ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΤΗ ΚΑΙ… http://wp.me/p3OlPy-Iq] Αυτά δεν είναι κάποιου είδους κηρύγματα ή κάποιες αξιολογικές θέσεις. Είναι κριτήρια και παράγοντες χωρίς τα οποία ένα σύγχρονο εθνοκράτος δεν είναι βιώσιμο.