Στον απόηχο του δημοψηφίσματος…

του Απόστολου Χ. Καλαφάτη

‘Δημοκρατία είναι το όνομα που δίνουμε στον λαό κάθε φορά που τον χρειαζόμαστε’ (Robert de Flers).

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος την περασμένη εβδομάδα όπου έλαβε χώρα το περιβόητο δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφισμα που αντί να θέσει τις βάσεις για αλλαγή της δημοκρατικής μας φιλοσοφίας και την εγκαθίδρυση ενός αμεσοδημοκρατικού (έστω συμβουλευτικού) τρόπου λήψεως αποφάσεων, εξελίχθηκε σε μια άνευ προηγουμένου παρωδία που όχι μόνο ευτέλισε έναν πολύ σημαντικό (αλλά αμφιλεγόμενο) θεσμό αλλά προκάλεσε αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με τον άκομψο τρόπο που διενεργήθηκε και τις σκοπιμότητες που εξυπηρετήθηκαν από αυτό.

Σε μία επίδειξη πολιτικάντικου καιροσκοπισμού και φτηνιάρικου λαϊκισμού, πριν δέκα περίπου ημέρες προκηρύχθηκε ένα δημοψήφισμα εξπρές σχετικά με την πρόταση των ευρωπαίων δανειστών εν μέσω διαπραγματεύσεων! Αψηφώντας πλήρως τους όρους προκήρυξης και διενέργειας δημοψηφισμάτων όπως αυτοί καθορίζονται από το Σύνταγμα της Ελλάδος, η κυβέρνηση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να επιμηκύνει την παραμονή της στην εξουσία προτίμησε να φυγομαχήσει, με ακόμη μία κίνηση υψηλού συμβολισμού (όπως μας έχει συνηθίσει), παρά να αναλάβει την πολιτική ευθύνη των πράξεων της έχοντας ως σύμμαχο τη νωπή εντολή των πρόσφατων εκλογών.

Θέτοντας ένα άκρως εξειδικευμένο, για τον απλό πολίτη, ερώτημα με τρόπο που αποσπούσε εκβιαστικά την επιθυμητή απάντηση, κατάφερε να εξαπατήσει και να παγιδέψει τον Ελληνικό λαό που διψούσε για μία σύγχρονη πράξη αντίστασης. Επενδύοντας στην αγανάκτηση και τον εγωισμό ενός πληγωμένου λαού και με μοναδικό επιχείρημα την επίκληση στο θυμικό κατάφερε εκτός από το εντυπωσιακό (και ανούσιο) αποτέλεσμα να διχάσει στα καλά καθούμενα έναν ολόκληρο λαό, να διαταράξει τις κοινωνικές ισορροπίες και τις διεθνείς σχέσεις και να επιφέρει σοβαρότατες και ανεπανόρθωτες βλάβες στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Με άδεια τα δημόσια ταμεία και ανύπαρκτο σχέδιο για την επόμενη μέρα, προτίμησε να προκαλέσει τον εξευτελισμό των πολιτών και να θυσιάσει ότι είχε απομείνει από την ήδη σακατεμένη οικονομία και εξαθλιωμένη κοινωνία.

Μα κανείς τους δεν σκέφτηκε πως είναι αυτοκτονία να πηγαίνεις στον πόλεμο χωρίς όπλο και χωρίς στρατηγική;! 

Κι όμως κάποιοι είχαν το θράσος να παραλληλίσουν ένδοξες στιγμές αντίστασης της Ελληνικής ιστορίας με την κακής ποιότητας πολιτικάντικη επαναστατική γυμναστική. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η αριστερά προσπαθεί να δημιουργήσει μυθεύματα και επίπλαστες ηρωικές πράξεις. Ξέχασαν όμως να αναφέρουν ότι οι τότε ηγέτες όχι μόνο ανέλαβαν το θάρρος των επιλογών τους και δεν κρύφτηκαν πίσω από τις ‘λαϊκές ετυμηγορίες’ αλλά κι ο λαός με προθυμία και σθένος αποδέχτηκε και υπερασπίστηκε τα μεγάλα ΟΧΙ των ηγετών του.

Το δημοψήφισμα την συγκεκριμένη στιγμή και υπό τις υπάρχουσες συνθήκες ήταν μία λάθος επιλογή. Κι αφού ο διακαής κρυφός πόθος για ‘ηρωική έξοδο’ χάθηκε στο δρόμο και εξελίσσεται σε υπογραφή νέου μνημονίου, ας πληρώσουμε τώρα το λογαριασμό με την ελπίδα ότι θα υπάρχει πιο ορθή διαχείριση από τα προηγούμενα χρόνια!       

Θα ήταν ανέντιμο όμως να μην καυτηριαστούν και τα όσα ακραία και πρωτοφανή συνέβησαν κι ελέχθησαν την προηγούμενη εβδομάδα εναντίον του δημοψηφίσματος. Με έναν εντυπωσιακό κι αναμενόμενο ελιγμό, εν μια νυκτί, το ακαταλαβίστικο ερώτημα του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε δίλλημα ευρώ ή δραχμή. Για κάποιους άλλους σε έξοδο ή παραμονή στην ΕΕ και ούτω καθεξής. Αποτέλεσμα αυτού ήταν όσοι συμμετείχαν στο δημοψήφισμα να απαντούν ο καθένας στο δικό του ερώτημα και με τη δική του προσέγγιση!

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην τραγελαφική αυτή κατάσταση είχε το πάλαι ποτέ κραταιό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο προσπάθησε να εκμεταλλευτεί (ανεπιτυχώς) μια μοναδική ευκαιρία, όχι μόνο να επιφέρει την πτώση της κυβέρνησης αλλά και να ξεπλύνει και να διαγράψει από τη μνήμη μας τα εγκλήματα που διέπραξε επί σαράντα συναπτά έτη. Τη βρώμικη δουλειά, όπως πάντα, ανέλαβε το συμπορευόμενο δημοσιογραφικό κατεστημένο το οποίο σένα παραλήρημα παραπληροφόρησης και τρομοκρατίας το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει σύγχυση, δυσπιστία, οργή και αντιστρόφως ανάλογα αποτελέσματα από τα επιζητούμενα. Κι έτσι οι προσπάθειες τους να ‘συνετίσουν’ και να ‘συμβουλέψουν’ τον Ελληνικό λαό για τη ‘σωστή’ επιλογή έπεσαν στο κενό.

Και το χειρότερο… πήγαν χαμένες όλες οι υγιείς προσπάθειες που κατέβαλαν καθηγητές πανεπιστημίων, επιστήμονες, επιχειρηματίες και πολλοί ακόμα άνθρωποι της αγοράς και της εργασίας να μας εξηγήσουν με ορθολογικά επιχειρήματα τα προβλήματα που είχαν ήδη δημιουργηθεί αλλά και τι θα επακολουθούσε.

Μοναδικό θετικό της όλης διαδικασίας, εκτός από την επίσπευση της οριστικής επίλυσης κάθε ζητήματος, ήταν και η ηχηρή ‘πολιτική σφαλιάρα’ που δέχτηκε για ακόμη μία φορά το παλαιό κομματικοδημοσιογραφικό κατεστημένο, η οποία δρομολόγησε εξελίξεις σε πολλά επίπεδα.

Καμία αξία όμως δεν θα έχει η οποιαδήποτε αλλαγή αν δεν βασίζεται σε στέρεες, ρηξικέλευθες και καινοτόμες ιδέες και πρακτικές. Καμία αξία δεν θα έχει αν δε συνοδεύεται από ειλικρινή αλλαγή νοοτροπίας και επαναπροσέγγιση των πολιτικών με την κοινωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η αντικατάσταση παρωχημένων προσώπων και πολιτικών που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση είναι επιβεβλημένη.  Καμία αξία όμως δεν θα έχει η όποια αντικατάσταση αν δε συνοδεύεται από αποφασιστικότητα για μεταρρυθμίσεις και θυσίες, αψηφώντας το όποιο πολιτικό κόστος κι έχοντας μοναδικό στόχο τη δημιουργία ενός αξιοκρατικού και σύγχρονου κράτους.

Καλώς ή κακώς το βάρος των αποφάσεων στην παρούσα φάση πέφτει στον σημερινό πρωθυπουργό ο οποίος, όπως είπε και ο Γκυ Φερχόφσταντ, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μείνει στην ιστορία ως ένα ακόμα εκλογικό ατύχημα ή ένας πραγματικός επαναστάτης μεταρρυθμιστής.

Πηγή: http://enypografon.blogspot.gr/2015/07/blog-post_9.html