Η Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης της Ελλάδας, κυρία Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, διέπραξε ένα ακόμη βαρύτατο ολίσθημα στην υπόθεση της υπεράσπισης του ονόματος της Μακεδονίας. Σε συνέντευξή της στην αυστριακή εφημερίδα Tiroler Tageszeitung ανέφερε ότι «Μία και μόνο χώρα δεν μπορεί να έχει το μονοπώλιο ενός ονόματος που χαρακτηρίζει ολόκληρη περιοχή […], ο όρος ‘Μακεδονία’ χαρακτήριζε πάντα μια γεωγραφική περιοχή, το 51% περίπου της οποίας βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα, το 38% στην ΠΓΔΜ και το 9% στη Βουλγαρία.» Η τοποθέτηση αυτή της κυρίας Μπακογιάννη δείχνει, εκτός των άλλων, πόσο εσφαλμένα έχει συλλάβει το πρόβλημα του ονόματος.
http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/05/09/1510293.htm
Ο πυρήνας του σφάλματος της κυρίας Μπακογιάννη είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι καθαυτό το όνομα της χώρας των Σκοπίων. Το πρόβλημα είναι, όπως πολύ σωστά μας επισημαίνουν τους τελευταίους μήνες οι Σκοπιανοί, το όνομα του έθνους των Σκοπιανών. Το πρόβλημα είναι η ύπαρξη “μακεδονικής” εθνικής ταυτότητας και, συνακόλουθα, “μακεδονικής” εθνικής γλώσσας.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική, καθοδηγούμενη από την κόρη εκείνου που είναι ο βασικός αυτουργός της σοβαρής διπλωματικής ήττας που υπέστημεν το 1993, όχι μόνον οδηγεί τα πράγματα στην αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας που θα περιέχει τον όρο “Μακεδονία” (έστω και αν είναι ονομασία “για όλες τις χρήσεις”), αλλά τείνει να κρύβει το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλί: Τώρα που οι Σκοπιανοί έθεσαν επιτακτικά το θέμα της ονομασίας του έθνους τους και επιμένουν στην κατοχύρωση υπέρ αυτών του κλοπιμαίου ελληνικού όρου “Μακεδονία”, έρχεται η ελληνική πλευρά και λέει “δεν είναι αυτό το θέμα, συζητάμε για το όνομα της χώρας σας και όχι του έθνους σας”. Μα το όνομα του έθνους τους είναι το πρόβλημα! Η συμπερίληψη στην εθνική τους ταυτότητα ελληνικών στοιχείων, από τα οποία αφαιρείται ο ελληνικός χαρακτήρας.
Με άλλα λόγια, το πρόβλημα η ελληνικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η ελληνικότητα του Αριστοτέλη, η ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονικής γλώσσας, του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, αν πάμε παραπέρα θα δούμε ότι το πρόβλημα περιλαμβάνει και τη βουλγαρικότητα του μεσαιωνικού βουλγαρικού κράτους (που διεκδικούν οι Σκοπιανοί ως “Μακεδονικό”) του τσάρου Σαμουήλ, και, βέβαια, και την κυρίαρχη ελληνικότητα της Μακεδονίας κατά του χρόνους της Τουρκοκρατίας και έως το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Σε εθνικό επίπεδο, ορθότερα, σε επίπεδο εθνικής – εθνολογικής χρήσης, το όνομα Μακεδονία είναι ξεκάθαρο ότι είναι και πρέπει να είναι μονοπωλιακά ελληνικό. Όταν όμως έρχεται η καθ’ ύλην αρμόδια Υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδος και λέγει ότι “δεν μπορεί να υπάρχει μονοπώλιο του ονόματος Μακεδονία”, έστω και με την υποσημείωση ότι αναφέρεται στη γεωγραφικότητα (και όχι στην ιστορικότητα-εθνικότητα του ονόματος), τότε προσφέρει χείριστη υπηρεσία στην υπόθεση της Μακεδονίας, διότι δεν δίδει στη διεθνή κοινή γνώμη να αντιληφθεί ποια είναι η διεθνής διάσταση του προβλήματος και γιατί επιμένουμε έστω και στη “σύνθετη” ονομασία, ώστε να διαχωριστούν τα Σκόπια από την καθαυτό Μακεδονία.
Διότι και αυτή ακόμη η απαράδεκτη υποχώρηση στη “σύνθετη” ονομασία έχει νόημα μόνον όταν αποσκοπεί στην κατοχύρωση της καθαυτό μακεδονικότητας ως ελληνικής και στο διαχωρισμό της σκοπιανής “μακεδονικότητας” ως γεωγραφικής. Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα του “γεωγραφικού προσδιορισμού” και όχι αυτό που κατάλαβε ο κατά τα λοιπά πολύ αξιόλογος κ. Λοβέρδος και το ΠαΣοΚ που αντιδρούν με μια ανόητη αντιπολιτευτικότητα στον προσδιορισμό “Νέα” ως δήθεν “μη γεωγραφικό”. Το θέμα είναι να προσδιορίζεται το σκοπιανό “Μακεδονία” ως γεωγραφικό και όχι να έχουμε το “Βόρεια” ή το “Άνω” λες και υπάρχει “Νότια” και “Κάτω”, ενώ το ελληνικό “Μακεδονία” θα είναι το ένα και μοναδικό “Μακεδονία”.
Η σύγχυση αυτή που ενυπάρχει στους στόχους της ελλαδικής εξωτερικής πολιτικής και, κυρίως, η τάση να “σκουπιστεί” στα γρήγορα το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλί, τη στιγμή μάλιστα που η “πάσα” που μας έδωσαν οι Σκοπιανοί μας δίδει την ευκαιρία να το θέσουμε και εμείς από την πλευρά μας και να επιχειρήσουμε να το εντάξουμε, για πρώτη φορά από το 1944, σε τροχιά πραγματικής λύσης, αποδεικνύει τους κινδύνους της σύνθετης ονομασίας. Προσωπικά είμαι της γνώμης ότι αν δεν υπήρχε το στοιχείο του σφετερισμού της εθνικής ταυτότητας θα μπορούσαμε μέχρι και το σκέτο “Μακεδονία” να δεχτούμε για τη γειτονική μας χώρα. Τώρα όμως που υπάρχει το στοιχείο του σφετερισμού της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, εμπεδωμένο ήδη στο μεδούλι όλων των σημερινών γενεών Σκοπιανών (πλην των πολύ ηλικιωμένων), οποιαδήποτε αναφορά σε “Μακεδονία” ή “μακεδονικό” στην ονομασία της χώρας, εάν δεν είναι σαφή στους πάντες (και κυρίως στους Σκοπιανούς) τα περί της ελληνικής εθνικότητας του ονόματος Μακεδονία, είναι βέβαιο ότι και η σύνθετη ακόμη ονομασία θα έχει σοβαρότατες αρνητικές συνέπειες για το μέλλον.
Εάν η ελλαδική εξωτερική πολιτική αποσκοπεί να σκουπίσει το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι περιοριζόμενη στη διευκρίνιση της γεωγραφικότητας του ονόματος της χώρας, τότε καλά θα κάνει να ξεχάσει την εξαιρετικά επικίνδυνη σύνθετη ονομασία. Εάν θέλει να συζητήσει σοβαρα, να θέσει επιτέλους, το ζήτημα της ονομασίας του έθνους των Σκοπιανών, καλά θα κάνει να αναφέρει τη μόνη πραγματικά αποδεκτή από τον Ελληνισμό ονομασία για το έθνος τους, που να περιέχει και το όνομα “Μακεδονία” που δεν είναι άλλη από το “Σλαβομακεδόνες”. Εάν επιθυμούν να ονομαστούν Σλαβομακεδόνες και να το δεχτούν αυτό ως σύνολο, να ξεχάσουν Μεγαλέξανδρο και όλα τα συναφή, τότε μπορούμε ίσως να συζητήσουμε και για σύνθετη ονομασία του κράτους. Αν και, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν υπάρχει λόγος να τους ενδιαφέρει να κρατήσουν το όνομα “Μακεδονία” για το κράτος τους και, για να είναι όλα σαφή και για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις, θα μπορούσαμε απλώς να τους ονομάσουμε “Δημοκρατία των Σκοπίων” να τελειώνουμε με όλα.
.