Πόση σχέση έχει ο Καύκασος με τη Βολιβία; Φαίντεαι ότι έχει και παρα-έχει. Η παρουσία των ρωσικών πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών στον Κόλπο του Μεξικού για κοινές ασκήσεις με τη Βενεζουέλα του Τσάβες φαίνεται ότι έδωσαν αυξημένη αυτοπεποίθηση τόσο στον Τσάβες, όσο και στον Μοράλες, να απελάσουν τους πρεσβευτές των ΗΠΑ, ως παράγοντες αποσταθεροποίησης των χωρών τους. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι η στάση της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Το σημαντικότερο – που συνιστά και τη συντριπτική ήττα για τις ΗΠΑ – είναι η ομόθυμη υποστήριξη στον Μοράλες από Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, Εκουαδόρ, Περού, Ουρουγουάη και Ονδούρα! (βλ. τη σχέτική ανταπόκριση της Καθημερινής.)
Πόσο διαφορετικοί φαίνονται σήμερα οι καιροί από τον καιρό που οι ΗΠΑ επί έναν σχεδόν αιώνα υπηρετούσαν πιστά το “δόγμα Μονρόε” (1822), που επεφύλασσε μόνον την αμερικανική ήπειρο ως σφαίρα των συμφερόντων τους και κατά τα λοιπά κήρυσσε τον απομονωτισμό. Βλέπουμε σήμερα τα νοτιοαμερικανικά κράτη, με την εξαίρεση της Κολομβίας, να τάσσονται ανοικτά και πρόθυμα κατά των ΗΠΑ στη σύγκροσή τους με τον Μοράλες. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια αντίδραση που την έψαχναν από καιρό. Καθημαγμένες από τη διαφθορά που έχει επιβάλει στις χώρες αυτές μια αδηφάγα ελίτ που στηρίζεται στον ξένο παράγοντα για να επιβιώσει πολιτικά, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πηγή των κακών είναι όχι ακριβώς οι ίδιες οι ΗΠΑ, αλλά η πολιτική αυτή απόλυτου ελέγχου των εσωτερικών τους πολιτικών πραγμάτων με τη στήριξη των διεφθαρμένων ελίτ. Σε τελική ανάλυση, δηλαδή, η έλλειψη πραγματικής εθνικής ανεξαρτησίας για τις χώρες αυτές.
Πόσοι παραλληλισμοί θα πρέπει να γίνονται με τη δική μας ελλαδική περίπτωση… Καθώς και με την περίπτωση της Κύπρου… Αντίστοιχα βλέπουμε και εδώ και στην Κύπρο τις λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένες πολιτικές ελίτ να απολαμβάνουν μια εκπληκτική στήριξη από τον ξένο παράγοντα στην “κυριαρχία” τους επί των χωρών μας – αλλά και να δέχονται αδυσώπητο πόλεμο όταν οι ελίτ αυτές – βλ. περίπτωση Κ. Καραμανλή Β΄ – προσπαθούν να ξεφύγουν έστω και λίγο από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των Η.Π.Α. Η διαφορά είναι ότι οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου έχουν ζήσει πολύ πιο έντονα τον παρεμβατισμό αυτόν, για τον επιπλέον λόγο ότι υπάρχει και η τοπική γειτνίαση.
Επανερχόμενοι στο ρόλο που έπαιξε η ρωσική στήριξη στην έκρηξη αναζήτησης πολιτικής ελευθερίας από τον αποσταθεροποιητικό ρόλο των ΗΠΑ που σημειώθηκε στη Βολιβία, είναι να απορεί κανείς για μια ακόμη φορά για την ανοησία των αμερικανών ιθυνόντων. Για μια ακόμη φορά επανέρχονται στο μυαλό μας τα λόγια του Τεντ Τερνερ σχετικά με τον πόλεμο στο Ιράκ: “the most stupid thing that someone has ever done”… Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι τα λόγια ισχύουν απαράλλακτα και για την (έμμεση ή άμεση δεν έχει σημασία) ενθάρρυνση της γεωργιανής επίθεσης στο Τσχινβάλι και πραγματικά πρέπει να σκεφθείς πολύ για να αποδώσεις εντέλει τα “εύσημα” μεγαλύτερης ανοησίας στον πόλεμο στο Ιράκ, από τον οποίο προέρχονται όλα τα μετέπειτα αμερικανικά δεινά, λόγω της αδυναμίας στρατιωτικής επέμβασης που προκάλεσε για τις ΗΠΑ ο εγκλωβισμός των ενόπλων δυνάμεών της στον ανταρτοπόλεμο της Μεσοποταμίας. Η ανοησία των ΗΠΑ οφείλεται εν προκειμένω στο ότι η αναζωογονημένη Ρωσία του Πούτιν, παρά τις επί μέρους αντιπαραθέσεις με τις ΗΠΑ δεν είχε μέχρι σήμερα λόγους να προκαλεί την έως πρόσφατα μοναδική υπερδύναμη. Όταν όμως η Αμερική ενεθάρρυνε τον πιστό της σύμμαχο Σαακασβίλι σε επίθεση κατά περιοχών άμεσα ελεγχόμενων από τη Μόσχα, τότε η Ρωσία “ξέθαψε” όλες τις περιπτώσεις στις οποίες η ενίσχυσή της θα προκαλούσε πλήγμα στα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Μια μόνον από τις περιπτώσεις αυτές είναι η Βενεζουέλα και οι τοπικοί σύμμαχοί της, ενώ σημαντικότερη είναι η περίπτωση της Συρίας, στην οποία η πώληση αντιαεροπορικών συστημάτων S-300 θα επιφέρει εξισορρόπηση της συντριπτικής αεροπορικής υπεροχής του στενού συμμάχου των ΗΠΑ, Ισραήλ. Ας μην λησμονούμε ότι η πρώτη συνάντηση που είχε εν μέσω της κρίσης στον Καύκασο η ρωσική ηγεσία ήταν με τον Πρόεδρο της Συρίας. Τούτο βέβαια λόγω της ανοικτής Ισραηλινής (στρατιωτικής) στήριξης στη Γεωργία. Ήδη ξεκινούν έργα στο συριακό λιμάνι Ταρτούς, με σκοπό τη δυνατότητα υποδοχής περισσότερων ρωσικών πλοίων στη Μεσόγειο.
Αν σε αυτά προστεθούν η αυξημένη ρωσική απροθυμία για κυρώσεις κατά του Ιράν, όπως και ο ανοικτός εκβιασμός της Δύσης στην περίπτωση του Αφγανιστάν, οι ιθύνοντες των ΗΠΑ, αν, λέμε αν, έχουν στοιχειώδη δυνατότητα για αυτοκριτική, θα πρέπει να τραβούν στην κυριολεξία τα μαλλιά τους για το πώς τα κατάφεραν. Ο σημαντικότερος σύμμαχός τους, το Ισραήλ, πλήττεται δραστικά με τη συρο-ρωσική συμμαχία, αλλά και λόγω του ρωσικού βομβαρδισμού της βάσης Βαζιάνι στη Γεωργία, κατά τον πρόσφατο πόλεμο, που έμελλε να χρησιμοποιηθεί για επίθεση κατά του Ιράν. Οι Ρώσοι επανακάμπτουν στη Μεσόγειο, το Ιράν γίνεται δυσκολότερος στόχος, η επιτυχία ή αποτυχία Αφγανιστάν – ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον πόλεμο κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας – εξαρτάται πλέον απόλυτα από τα καπρίτσια του Πούτιν και η Νότια Αμερική επαναστατεί ολόκληρη εναντίον των ΗΠΑ! Σε όλα αυτά, ας προσθέσουμε και την επανέναρξη κατασκευής πυρηνικών όπλων από τη Βόρεια Κορέα…
Πώς τα κατάφεραν έτσι; Η αλαζονεία της υπερδύναμης τελικά τυφλώνει. Δεν είναι δυνατόν παρά να χαράξουμε τις παράλληλες με την αρχαία Αθήνα τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου. Ίσως να μην έχουμε αυτή τη στιγμή γεγονότα τόσο κομβικής σημασίας για τις ΗΠΑ όσο τα Σικελικά, τα οποία θα σημάνουν κίνδυνο και για την ακεραιότητα της ίδιας της χώρα τους, όμως είναι γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα, σε στιγμή οικονομικής αδυναμίας και οικονομικής κρίσης, αλλά και σε στιγμή κρίσης εμπιστοσύνης ολόκληρου του πλανήτη έναντι των ΗΠΑ. Η κρίση αυτή εμπιστοσύνης λειτουργεί ακόμη και έναντι των συμμάχων των ΗΠΑ. Ο Σαακασβίλι θα πρέπει να υπέστη σοβαρή ψυχρολουσία από την άρνηση των Αμερικανών να τον στηρίξουν στρατιωτικά. Τώρα που ο Λαβρόφ πήγε στην Πολωνία, δεν θα επέσεισε την αμερικανική συμμαχική αναξιοπιστία ως επιχείρημα για την αποτροπή εγκατάστασης της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Πολωνία;
Τα think tanks του State Department και του Πενταγώνου έχουν λησμονήσει και έναν πολύ σημαντικό πολιτικό παράγοντα του σημερινού κόσμου: Η ιδεολογική υπεροχή των ΗΠΑ έναντι της ΕΣΣΔ κατά τον ψυχρό πόλεμο δεν υπάρχει πια. Ο (υπαρκτός) μπαμπούλας του κομμουνισμού, που τρομοκρατούσε δικαιολογημένα τους λαούς – παρά την ύπαρξη μαρξιστικών μειοψηφιών στις χώρες της Δύσης – έχει καταρρεύσει. Ακόμη και οι “αριστεροί” Τσάβες και Μοράλες καμία σχέση δεν έχουν με τη σκληροτράχηλη μαρξιστική αριστερά των εποχών του ψυχρού πολέμου. Οι λαοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τη Ρωσία. Δεν θα ξεχάσουμε τις φωτογραφίες των ρωσικών τανκς στη Γεωργία, με τον γεωργιανό πληθυσμό να περπατά αμέριμνος δίπλα τους. Ενώ από τις ΗΠΑ έχουν να φοβηθούν αποσταθεροποίηση, διαφθορά των καθεστώτων τους, ασφυκτικό πολιτικό έλεγχο, μειωμένη εθνική ανεξαρτησία, υποστήριξη ιστορικών και πολιτικών αδικιών (βλ. στα καθ’ ημάς Κύπρο και Σκοπιανό), “εφάπαξ” χρησιμοποίηση των συμμάχων και αδιαφορία εν συνεχεία και “πέταμα” σαν στιμμένες λεμονόκουπες.
Ποιος ο λόγος λοιπόν να είναι κανείς σήμερα φίλος με τις ΗΠΑ. Αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς; Μα καθόλου δεν σκέφτονται πια εκεί στην Ουάσινγκτον; Ο γράφων δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να είναι εχθρικός προς τις ΗΠΑ, αλλά αισθάνεται ότι δεν μπορεί παρά να διακηρύξει το πρόβλημα, ελπίζοντας να φθάσει κάποια στιγμή και σε εχέφρονα αμερικανικά αυτιά. Ας αλλάξουν πολιτική όσο είναι καιρός, διότι τα χειρότερα έρχονται.
.