Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δαπανούμε οι Έλληνες άσκοπα χρόνο και κόπο και καλλιεργούμε φθορά μεταξύ μας σε τσακωμούς για χαρακτηρισμούς: τι είναι φιλελεύθερο ή νεοφιλελεύθερο, τι είναι αριστερό ή δεξιό, τι είναι σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό. Οι ταμπέλες λειτουργούν σαν οχήματα υπεραπλούστευσης της πραγματικότητας και σαν καταλύτες σε μία στρεβλή ανάγνωσή της. Ας αρχίσουμε από τα βασικά λοιπόν. Στο παρόν κείμενο θα εξετασθεί κατά πόσο έχει «παραδοθεί η Ευρώπη στον «ολοκληρωτισμό των αγορών».
Ο πίνακας που παρουσιάζεται πιο κάτω αφορά σε 14 τομείς εμπορικής δραστηριότητας μίας κοινωνίας. Τους εξής: ταχυδρομεία, σιδηρόδρομος, φαρμακεία, τυχερά παιχνίδια, αλκοόλ, υπηρεσίες υγείας, πανεπιστήμια, τηλεφωνία, ΜΜΕ, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, παροχή ενέργειας, παροχή νερού, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι.
Στην πρώτη στήλη αναφέρεται ο αριθμός των τομέων όπου υπάρχει νομικά κατοχυρωμένο κρατικό μονοπώλιο, στην δεύτερη στήλη ότι υπάρχει de facto κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή ότι επιτρέπεται βάσει του νομικού πλαισίου ο ανταγωνισμός, αλλά δεν υπάρχει κανείς ανταγωνιστής για το κράτος. Στην τρίτη στήλη αναφέρεται ο αριθμός των τομέων όπου το κράτος δραστηριοποιείται με κάποια επιχείρηση υπό τον έλεγχό του ως ένα βαθμό, αλλά μόνο ως μέρος ανοιχτού ανταγωνισμού με ιδιώτες. Στην τέταρτη στήλη ο αριθμός των τομέων όπου λειτουργεί ελεύθερη και ανοιχτή αγορά χωρίς τη συμμετοχή καμίας κρατικής επιχείρησης.
Αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για μία κάποια χώρα η οποία έχει παραδοθεί στην απρόσωπη αγορά η οποία «αυτορρυθμίζεται», θα περιμέναμε μία τέτοια χώρα να έχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό στην τέταρτη στήλη. Λοιπόν, αυτό δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο! Βέβαια, οι λεπτομέρειες ορισμένες φορές κάνουν τη διαφορά και απαιτείται μία κάποια εμβάθυνση σε όλα αυτά, όμως η ανάγνωση του πίνακα είναι ενδεικτική της απόστασης αυτών που πιστεύουν πολλοί και της πραγματικότητας.
Και εδώ αναφέρομαι και στις δύο πλευρές. Δηλαδή:
Στην πλευρά που ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη έχει παραδοθεί πλήρως στις αγορές, ότι αυτό προσπαθούν με λύσσα να επιβάλλουν στην Ελλάδα οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, ότι αυτή η «νεο-φιλελεύθερη» πολιτική φέρνει φτώχεια, μιζέρια και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Και στην πλευρά που ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο σοβιέτ όπου όλα απορρέουν από το κράτος και ότι πρέπει επιτέλους να φέρουμε πλήρη και ασύδοτη ελεύθερη αγορά σε όλους τους τομείς, όπως για παράδειγμα κάνουν τα προοδευμένα έθνη της δυτικής Ευρώπης, ώστε να γίνουμε κι εμείς -επιτέλους- σαν κι αυτούς και να ανακάμψουμε.
Πίνακας.
| κατοχυρωμένο κρατικό μονοπώλιο | de facto κρατικό μονοπώλιο | κρατική επιχείρηση σε ανταγωνιστικό περιβάλλον | ελεύθερη αγορά χωρίς συμμετοχή του κράτους | |
| Φιλελεύθερες οικονομίες | ||||
| Ηνωμένο Βασίλειο | 0 | 0 | 8 | 6 |
| Ισλανδία | 1 | 1 | 4 | 8 |
| Ολλανδία | 2 | 0 | 4 | 8 |
| Τσεχία | 1 | 0 | 8 | 5 |
| ΗΠΑ | 1 | 0 | 10 | 3 |
| Ιαπωνία | 2 | 0 | 7 | 5 |
| Οικονομίες χωρών κρίσης | ||||
| Ελλάδα | 0 | 2 | 8 | 4 |
| Ιταλία | 1 | 1 | 9 | 3 |
| Ισπανία | 1 | 0 | 11 | 2 |
| Ιρλανδία | 2 | 1 | 8 | 3 |
| Πορτογαλία | 2 | 0 | 10 | 2 |
| Οικονομίες κεντρικών χωρών της Ευρώπης | ||||
| Γερμανία | 2 | 0 | 8 | 4 |
| Γαλλία | 2 | 0 | 9 | 3 |
| Βέλγιο | 3 | 0 | 7 | 4 |
| Κρατικές οικονομίες | ||||
| Ρωσία | 1 | 2 | 9 | 2 |
| Δανία | 3 | 0 | 9 | 2 |
| Σουηδία | 3 | 3 | 7 | 1 |
| Νορβηγία | 5 | 0 | 7 | 2 |
| Φινλανδία | 4 | 3 | 6 | 1 |
| Ισραήλ | 4 | 2 | 5 | 3 |
| Νότια Κορέα | 2 | 7 | 3 | 2 |
| Σιγκαπούρη | 7 | 0 | 7 | 0 |
Ο πίνακας είναι μέρος ενός μεγαλύτερου πίνακα που παρουσιάζεται εδώ –
Συμπεράσματα
1. Οι περισσότερο «φιλελεύθερες» οικονομίες, δηλαδή -για να αποφύγω την ταμπέλα- οι χώρες οι οποίες έχουν υιοθετήσει την ελεύθερη αγορά χωρίς τη συμμετοχή του κράτους, σε βαθμό μεγαλύτερο από τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου:
πρώτον (1α) δεν το κάνουν αυτό σε περισσότερους από τους 14 αυτούς τομείς εμπορικής δραστηριότητας. Δηλαδή το κάνουν σε πολύ μικρότερο βαθμό από όσο φανταζόμαστε. Οι διαφορές τους από την επόμενη ομάδα χωρών είναι ελάχιστες, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση.
δεύτερον (1β) οι χώρες αυτές δεν είναι στην καρδιά της Ευρώπης. Προηγείται το Η.Β. που αναρωτιέται από τη μέρα εισόδου της στην ΕΟΚ αν ανήκει στην Ευρώπη, ακολουθεί η Ισλανδία, οι συνήθεις ύποπτοι των ΗΠΑ και Ιαπωνίας και μεσολαβεί η Ολλανδία και η Τσεχία (από υπερβάλλον ζήλο ίσως να αποτάξει το κομμουνιστικό της παρελθόν).
1γ. Από προσωπική εμπειρία και ενασχόληση θα πω ότι σ’ αυτό το πλέον φιλελεύθερο κράτος της Ευρώπης (από τη σκοπιά της διείσδυσης της ελεύθερης αγοράς) υπό μία δεξιά Συντηρητική κυβέρνηση (του κόμματος της Θάτσερ), τουλάχιστον στον τομέα της παροχής ενέργειας η κατεύθυνση που έχει δοθεί τα τελευταία χρόνια είναι η κατεύθυνση της αναβάθμισης του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, των παρεμβάσεων στην αγορά, και των μεγαλύτερων ελέγχων των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου.
2. Οι ευρωπαϊκές χώρες της οικονομικής κρίσης (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία) ακολουθούν την πρώτη αυτή ομάδα των φιλελεύθερων χωρών. Δεν εμφανίζουν ισχυρό κράτος. Βέβαια, η κάθε μία από αυτές ενδεχομένως έχει τις δικές της παθογένειες, και μάλιστα σαφώς έχει τις δικές της παθογένειες αν κρίνουμε από τη δική μας, η οποία έχει πράγματι πάρα πολλές και συνυφασμένες με την ισχυρή παρουσία του κράτους σε πολλές οικονομικές δραστηριότητες. Όμως το εγγενές πρόβλημά τους, το κοινό τους χαρακτηριστικό δεν είναι ότι δεν επιτρέπουν την ελεύθερη αγορά, ακριβώς διότι (2α) δεν απέχουν τόσο πολύ από τις πιο φιλελεύθερες χώρες, αλλά και (2β) επειδή εμφανίζονται σχετικά πιο φιλελεύθερες από τις ισχυρές χώρες του κέντρου της Ευρώπης, οι οποίες είναι ισχυρές και υποτίθεται ότι επιδιώκουν να μεταλαμπαδεύσουν στις χώρες της κρίσης αυτήν την «παράδοση στον ολοκληρωτισμό της αγοράς». Σχετίζεται και με το επόμενο συμπέρασμα.
3. Η Γερμανία και η Γαλλία, υστερούν σε σχέση με τις χώρες της κρίσης σχετικά με το πόσο προωθούν την ελεύθερη αγορά στο εσωτερικό τους. Τραίνα (SNCF), ενέργεια, (EdF, GdF, Areva), αεροδρόμια, ταχυδρομεία, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, μέχρι και τράπεζα, είναι υπό κρατικό έλεγχο στη Γαλλία. Επίσης, το Γαλλικό κράτος έχει μειοψηφικό πακέτο μετοχών σε αυτοκινητοβιομηχανίες, τηλεπικοινωνίες, αεροπορικές εταιρείες, κατασκευαστικές κλπ. Η Γερμανία έχει υπό τον έλεγχό της λιγότερες επιχειρήσεις, κυρίως αυτοκινητοδρόμους και τράπεζες (KfW Bank), όμως έχει μειοψηφικό πακέτο μετοχών σε αρκετές. Επίσης, λόγω του αποκεντρωτικού μοντέλου οργάνωσεις, πάρα πολλοί δήμοι ελέγχουν αρκετές επιχειρήσεις.
4. Στις χώρες που εμφανίζουν ένα ισχυρότερο κρατικοκεντρικό μοντέλο, απαρτίζουν ένα ανομοιογενές μείγμα: είναι όλες οι σκανδιναβικές χώρες – με πανύψηλη φορολογία που φτάνει και το 70%, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, παράμετρος που την ξεχνούν όσοι τις εμφανίζουν ως μοντέλο προς αντιγραφή. Eίναι η Ρωσία, το παιδί της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με τον κεντρικό σχεδιασμό και όπου από τους αριθμούς διαπιστώνουμε και το μέγεθος της απόστασης που διένυσε από την κατάρρευσή της πριν 25 χρόνια. Και είναι και τρεις χώρες οι οποίες αποτελούν μία μικρή έκπληξη, καθώς είναι γνωστές για το πόσο ενθαρρύνουν την ελεύθερη αγορά στο εσωτερικό τους: η Σιγκαπούρη, η Νότια Κορέα και το Ισραήλ. Η δε Σιγκαπούρη με 7 στους 14 τομείς να έχει κρατικό μονοπώλιο και κανέναν τομέα χωρίς κρατική συμμετοχή, είναι μάλλον το παράδοξο του πίνακα! (παράδοξο σε σχέση με μία απλουστευμένη αντίληψη της πραγματικότητας).
Θα επαναλάβω ότι το παρόν κείμενο δεν αποσκοπεί στο να διαλύσει μύθους, ούτε να αντικαταστήσει στερεότυπα από άλλα. Αποσκοπεί στο να καταλήξει στο ότι τα πράγματα πάντοτε χρειάζονται μία εμβάθυνση, μία σφαιρική αντίληψη, μία ένταξη στον περίγυρο και μία συμπερίληψη λεπτομερειών και ιδιομορφιών της κάθε κοινωνίας πίσω από μία χώρα, με τα ιστορικά της δεδομένα και την κουλτούρα που κουβαλάει. Κανένα πρότυπο, καμία θεωρία και καμία ιδέα δεν είναι άμεσα εφαρμόσιμο από μία περίπτωση σε άλλη.
Αφήνεται στον αναγνώστη να διερευνήσει περαιτέρω τα δεδομένα που παρουσιάζονται στον πίνακα για ευρύτερη ανάλυση.
19 comments
Μια ποιοτική διαφορά που δεν μπορεί να την δείξει ο πίνακας. Ο δημόσιος τομέας σε κάποιες χώρες της Δ. Ευρώπης είναι αποτελεσματικότερος όσον αφορά την εξυπηρέτηση των πολιτών από εκείνο της Ελλάδος.
M. Mανωλόπουλος
Τὰ παράπονα γιὰ τὸν «ὁλοκληρωτισμὸ τῶν ἀγορῶν» δὲν εἶναι γιὰ ὅποιες καὶ ὅποιες ἀγορές. Τὰ παράπονα εἶναι εἰδικῶς γιὰ τὶς ἀγορὲς χρήματος καὶ κεφαλαίου, τοὺς «διεθνεῖς τοκογλύφους», οἱ ὁποῖοι εἶναι συχνὸς στόχος ἀρθρογραφούντων στὸ «Ἀντίβαρο». Αὐτές οἱ ἀγορές, πράγματι, σὲ νομισματικὴ καὶ κεφαλαιοκρατικὴ οἰκονομία ἔχουν τὸν πρῶτο ρόλο στὴν κατανομὴ τοῦ ἑκάστοτε προκύπτοντος οἰκονομικοῦ πλεονάσματος τῆς οἰκονομίας. Ἀλλά, βεβαίως, ἡ συμμετοχὴ στὶς ἀγορὲς αὐτές ἐκατομμυρὶων οἰκονομικῶς δρώντων ἀτόμων καὶ ὀργανισμῶν συνεπάγεται καὶ τὸ ὅτι κανείς, ὅσο ἰσχυρὸς πολιτικῶς ἢ οἰκονομικῶς καὶ ἂν εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ τὶς χειραγωγήσει. Ἡ δύναμη τῶν ἀγορῶν αὐτῶν ἔγκειται στὸ ὅτι κάθε μία προσπάθεια νὰ τὶς ἀντικαταστήσει ἄλλος μηχανισμῶν κατανομῆς τοῦ κοινωνικοῦ πλεονάσματος ἔχει ἀποτύχει οἰκτρῶς. Βέβαια, εἶναι φυσικὸ ὁ ὑπουργὸς πού δὲν βρίσκει στὶς ἀγορὲς δανεικὰ γιὰ νὰ κάνει πελατειακὲς παροχὲς νὰ αἰτιᾶται τὶς ἀγορές, ἀντὶ νὰ αἰτιᾶται τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὴν πλεονεξία τῶν ἰδιοτελῶν ψηφοφόρων του. Ἀλλά ὅποιος μελετᾶ, δὲν χρειάζεται νὰ χάβει τέτοιες χονδροειδεῖς ψευτιές.
Παρεμπιπτόντως, στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχουμε δημόσιες ἐπιχειρήσεις. Ἁπλῶς, αὐτὲς πού θεωρεῖ ὁ μέσος φορολογούμενος ἰδιοκτησία του δὲν εἶναι δική του ἰδιοκτησία. Οἱ έπιχειρήσεις αὐτὲς λειτουργοῦν, ὄχι γιὰ νὰ προσθέσουν ἀξία στὴν κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπομυζήσουν πόρους ἀπὸ τὴν κοινωνία πρὸς πάχυνση τῶν μισθοδουμένων (καὶ μόνων ἐν Ἐλλάδι, πλέον, συνδικαλιζομένων) εἰς αὐτές. Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές εἶναι value subtractors καὶ ὄχι value adders. Τὴν διάκριση ἔκαναν οἱ μελετητὲς πού παρετήρησαν τὸ φαινόμενο στὶς κατ’ ὄνομα κρατικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ σοβιετικοῦ μπλόκ.
“Οἱ έπιχειρήσεις αὐτὲς λειτουργοῦν, ὄχι γιὰ νὰ προσθέσουν ἀξία στὴν κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπομυζήσουν πόρους ἀπὸ τὴν κοινωνία πρὸς πάχυνση τῶν μισθοδουμένων (καὶ μόνων ἐν Ἐλλάδι, πλέον, συνδικαλιζομένων) εἰς αὐτές. Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές εἶναι value subtractors καὶ ὄχι value adders. ”
Υπάρχουν στοιχεία για τον ισχυρισμό αυτό Γεωργάνα ή πρέπει να αρκεστούμε στον …. λόγο σου;
Ναί, ὑπάρχουν ! Ψάξτε τὸν ἰσολογισμὸ τοῦ ΟΣΕ, τῆς παλαιᾶς Ὀλυμπιακῆς, τῆς παλαιᾶς Ἀγροτικῆς Τραπέζης, τῶν παλαιῶν «προβληματικῶν» τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἀνασυγκρότησης Ἐπιχειρήσεων, τῶν ἐπικουρικῶν Ἀσφαλιστικῶν Ταμείων (ὑποτίθεται αὐτονόμων οἰκονομικῶς), τῶν Ἑλληνικῶν Ναυπηγείων, τῶν ἀγροτικῶν συνεταιρισμῶν καὶ ὅποιων ἄλλων ἐπιχειρήσεων, τὶς ὁποῖες συντηρεῖ στὴν ζωὴ ὁ φόρος πού πληρώνουν οἱ Ἕλληνες φορολογούμενοι.
Ἂν πάλι, λόγῳ διανοητικῆς ὀκνηρίας, δὲν θέλετε νὰ τὰ μελετήσετε αὐτά, τότε, ναί, ἴσως χρειασθεῖ νὰ ἀρκεσθεῖτε στὸν λόγο μου.
Νὰ θυμηθοῦμε ὅτι καὶ παλαιότερες μεγάλες ἐπιχειρήσεις ὅπως ἡ Πειραῖκὴ-Πατραϊκὴ καὶ ἡ Ἰζόλα καὶ τὸ Ἀλουμίνιον τῆς Ἑλλάδος, ἂν καί, κατ’ ὄνομα ἰδιωτικές, βασίζονταν στὴν δασμολογικὴ προστασία ἢ στὴν ἐπιδότηση τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος ἢ στὴν ὐπέρογκη δανειακὴ χρηματοδότηση μὲ ἀρνητικὰ πραγματικὰ ἐπιτόκια σὲ τόσο μεγάλη ἔκτση ὥστε καὶ αὐτὲς ἦταν, στὴν πράξη, value-subtractors καὶ ὄχι value-adders. Κατὰ κυριολεξίαν, τὰ κέρδη δὲν τὰ χρειάζονταν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐξαερώθηκαν μόλις ἐξετέθησαν στόν, ἐπὶ ἴσοις ὅροις, διεθνῆ ἀνταγωνισμό. Ὑπάρχουν πολυάριθμες μελέτες γιὰ τὸ θέμα καὶ ἤδη ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 καὶ μέχρι τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 οἱ μελετητὲς (ἀκόμη καὶ ὁ Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου ὁ ἴδιος) εἶχαν ἀποτυπώσει τὶς ἀνησυχίες τους, ἀλλὰ ὅλοι δήλωναν πιστοί, τότε, στὸ Εὐρωπαῖκὸ ὄνειρο, ἀντὶ νὰ προσαρμόζονται στὴν ἀπαιτητικὴ Εὐρωπαϊκὴ πραγματικότητα. Ἴσως καὶ ἐδῶ ἡ ὀκνηρία πού λέγαμε …
κ. Γεωργάνα, ευχαριστώ για το σχόλιο. Αφήνω το παρεμπίπτον κομμάτι και πιάνω το κύριο. Λέτε ότι τα παράπονα για τις «αγορές» άφορούν ειδικώς τις «αγορές χρήματος και κεφαλαίου».
Σε πρώτο βαθμό θα σας έλεγα ότι παρόλο που ενδεχομένως κάνω λάθος, οι αγορές αυτές είναι αλληλένδετες με τη φύση της τράπεζας. Δεν είναι; ο ένας καταθέτει τα χρήματά του στην τράπεζα, η οποία τα δανείζει σε κάποιον άλλον που τα χρειάζεται, είτε για να «επιχειρήσει», είτε για να καταναλώσει (είτε για να καλύψει πρότερα χρέη). Είτε στο επίπεδο του φυσικού προσώπου, είτε στο επίπεδο κράτους. Κάνω λάθος σ’ αυτό; (ειλικρινής ερώτηση). Στην ελεύθερη οικονομία, ο ρόλος της λειτουργίας αυτής, την οποία επιτελεί η τράπεζα, είναι θεμελιώδης. Δεν μπορούμε να τον αποσπάσουμε από την ελεύθερη οικονομία. Εκτός βέβαια, αν αμφισβητεί κανείς την ελεύθερη οικονομία οπότε αλλάζει το πράγμα. Επίσης, στο σημείο αυτό να πω ότι οι καταγγελίες για «διεθνείς τοκογλύφους» δεν αφορούν τόσο στους ιδιώτες δανειστές της Ελλάδας των περασμένων δεκαετιών, όσο τους σημερινούς δανειστές μας, οι οποίοι είναι lendors of last resort για μας, δηλαδή οι τελευταίοι που προσφέρονται να μας δανείσουν την ώρα που κανένας άλλος δεν ενδιαφέρεται πια. Εναντίον των πολιτικών των χωρών που μας δανείζουν στρέφονται τα βέλη (ο Μπουτάρης ανέφερε προχθές ότι κάηκε τέσσερις φορές τις προηγούμενες 2-3 εβδομάδες η σημαία της Σλοβακίας σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης), όχι εναντίον των ιδιωτικών αγορών την περίοδο της ευμάρειας.
Σε δεύτερο βαθμό θα σας έλεγα ότι ο «ολοκληρωτισμός των αγορών» δεν αφορά, κατά τη γνώμη μου πάντα, μόνο στις αγορές χρήματος, αλλά κυρίως αφορούν στην υποτιθέμενη «νεοφιλελεύθερη πολιτική» και στο ξεπούλμα δημόσιας περιουσίας που μας επιβάλλουν τα Μνημόνια. Ε κι εγώ λέω σε όλους αυτούς ότι πρώτον αυτή η «νεοφιλελεύθερη πολιτική» δεν εφαρμόζεται πουθενά στον κόσμο όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα (δηλαδή: πλήρης ασυδοσία ιδιωτικού τομέα να κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όπως θέλει χωρίς κανέναν κανόνα), ότι δεύτερον δεν εφαρμόζεται ειδικά στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία) που μας πιέζουν περισσότερο και ότι τρίτον το ρεύμα της εποχής είναι να αναδύεται ένας ισχυρός ρυθμιστικός ρόλος του κράτους, ο οποίος απλώς εγγυάται την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Και δίνω το παράδειγμα του Η.Β. από την προσωπική μου εμπειρία.
Όλα αυτά σε μία κάπως επιφανειακή ανάγνωση, διότι σαφώς το θέμα επιδέχεται εξειδίκευση και εμβάθυνση. Αν μείνουμε σε μία υψηλού βαθμού ανάγνωση (του δάσους), προσωπικά αναγνωρίζω δύο εντελώς διαφορετικούς πόλους από τους φαινομενικούς (μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί).
Ο πρώτος πιστεύει στον από μηχανή-Θεό, σε πολιτική λύση, αναλύει τα γεγονότα με βάση μεγαλόσχημους και ακριβείς σχεδιασμούς, με μανιχαϊστική ανάλυση θύτων και θυμάτων, ρίχνει πάντα το φταίξιμο σε τρίτους. Συγκεκριμένα για την παρούσα κρίση το κάνει παραδόξως ταυτόχρονα και για τη μιζέρια της χώρας (φταίνε πάντα άλλοι, είτε εκτός είτε εντός χώρας), αλλά και για την έλλειψη λύσης (δεν μας δείχνουν αλληλεγγύη για να μας σώσουν οι εκτός, είναι από τη φύση τους διεφθαρμένοι οι εντός). Η σωτηρία είναι πάντα εξωγενής: είτε θα σωθούμε με κούρεμα ή διαγραφή χρέους (οι μεν), είτε θα σωθούμε με την πιστή αντιγραφή των μνημονίων (οι δε) και γιατί όχι (πάλι οι δε) να αναλάβουν τη διαχείριση της εξουσίας οι δανειστές μας, αφού τα έχουν καταφέρει τόσο καλά οι ίδιοι.
Ο δεύτερος πόλος πιστεύει ότι ο κόσμος αλλάζει αν αλλάξει πρώτα ο καθένας τον εαυτό του. Ότι όπως στρώνουμε κοιμόμαστε και αυτό δε σημαίνει μοιρολατρία, σημαίνει να στρώσουμε καλύτερα. Ότι μόνοι μας μπορούμε να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Με αναδιοργάνωση, με στρώσιμο στη δουλειά. Οι μεν λένε ότι αυτό μπορεί να γίνει καλύτερα εκτός ευρώ (ναι, υπάρχουν τίμες τέτοιες φωνές σ’ αυτή τη μερίδα), διότι μόνο έτσι θα μας δωθεί η ευκαιρία να αναδιοργανωθούμε από το μηδέν. Προσωπικά έχω αμφιβολίες για αυτήν την άποψη, αλλά εν πάση περιπτώσει την καταγράφω ως υπαρκτή και έντιμη. Οι δε δεν λένε φέρτε μνημόνια να υπογράφω, λένε φέρτε μου μνημόνια να πάρω ιδέες. Σκέφτονται και προτείνουν ιδέες, λαμβάνοντας υπόψιν την δική τους οπτική από την ελληνική πραγματικότητα. Είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν προτάσεις που τις θεωρούν γόνιμες ανεξαρτήτως από το από πού προέρχονται. Είναι έτοιμοι να στρωθούν στη δουλειά και δεν τους νοιάζουν τα λόγια, ούτε τα μεγάλα, ούτε τα μικρά. Ζητούν μόνο κάποιες ελάχιστες συνθήκες ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν.
Αυτοί είναι οι δύο πόλοι. Δυστυχώς, τα πάθη των ημερών τους κάνουν δυσδιάκριτους, επειδή οξύνουν τους φαινομενικούς πόλους.
Πέφτει πολύ χολή αυτούς τους μήνες, επειδή άνθρωποι παθιάζονται λόγω ταυτόχρονης μυωπίας και πρεσβειωπίας και αδυνατούν να δουν καθαρά. Η ελπίδα είναι ότι θα το κάνουν με τον χρόνο.
Εσείς, με την καλύτερη χρήση του λόγου, θα εκφράζατε το ίδιο πράγμα καλύτερα από μένα.
Ανδρέας.
Επί ίσοις όροις ο διεθνής ανταγωνισμός Γεώργιε; Γνωρίζεις πολλούς Έλληνες που θα μπορούσαν να ζήσουν με τους μισθούς των Κινέζων;
@admin 30 July 2015 at 13:46
« … Εναντίον των πολιτικών των χωρών που μας δανείζουν στρέφονται τα βέλη (ο Μπουτάρης ανέφερε προχθές ότι κάηκε τέσσερις φορές τις προηγούμενες 2-3 εβδομάδες η σημαία της Σλοβακίας σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης), … »
Ἴσως, ἀλλά, βεβαίως, οἱ πολιτικοί, «τῶν χωρῶν πού μᾶς δανείζουν», τὰ χρήματα πού μᾶς δανείζουν δὲν τὰ παίρνουν ἀπὸ κανένα στρῶμα, ἀλλὰ άπὸ τὶς ἴδιες ἰδιωτικὲς ἀγορὲς χρήματος καὶ κεφαλαίου. Συνεπῶς, αὐτοὶ πού στρέφονται κατὰ τῶν πολιτικῶν τῆς Φινλανδίας, τῆς Σλοβακίας κλπ, καὶ μάλιστα ἐν πληθούσῃ τουριστικῇ περιόδῳ, εἶναι ἁπλῶς λαμπρὰ δείγματα τοῦ διανοητικοῦ ἐκφυλισμοῦ σημαντικοῦ μέρους τοῦ καθ’ ἡμᾶς πληθυσμοῦ. Τὸ θλιβερὸν εἶναι ὅτι τοὺς ἀνεγκεφάλους αὐτούς, ἀντὶ νὰ τοὺς συγκρατοῦν, ἐνθαρρύνουν διάφοροι ψωνισμένοι σπουδαρχίδαι καὶ ἄλλοι ἐξ ἴσου ψωνισμένοι «διανοητές», ποὺ δὲν τοὺς ἐᾷ καθεύδειν τὸ τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα (καὶ Ἀλέκου Φλαμπουράρη) τρόπαιον. Συνεπῶς, ὁ πυρὴν τῆς κατακραυγῆς, ἐὰν ὑπάρχει πυρήν, εἶναι, εἴτε ἡ γενικευμένη τυφλὴ ὀργὴ κατὰ παντὸς εὐκαίρου καὶ εὐκόλου στόχου (Ἑβραῖοι, πλούσιοι, τοκογλύφοι, νεφελίμ), εἴτε ἡ καταφορὰ κατὰ τῶν ἀγορῶν χρήματος καὶ κεφαλαίου πού ἔγραψα κι ἐγώ. Ἡ τυφλή ὀργὴ εἶναι χειρότερο πρόβλημα, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐντὸς τοῦ θέματος τῆς συζητήσεως.
Δεύτερο θέμα εἶναι τὸ νομιζόμενο «ξεπούλημα τῶν πάντων». Αὐτὸ οἱ ντόπιοι μεταπράττες τῆς θελήσεως τοῦ λαοῦ , πολύ λογικῶς, προσπαθοῦν μὲ κραυγὲς καὶ διαρρήδην νὰ τὸ φορτώσουν στὶς πλάτες τῆς τρόϊκας. Ἔλα, ὅμως, πού, ἁπλῶς ψεύδονται, ἀφοῦ γνωρίζουν τέλεια τὴν διανοητικὴ ὀκνηρία τῆς πελατείας τους. Διότι ἡ τρόϊκα προτείνει τὸ σωστὸ φάρμακο, δηλαδή ἀπολύσεις κοπριτῶν άπὸ τὸ εύρύτερο δημόσιο. Ἐπειδή, ὅμως, αὐτὸ ἔχει «πολιτικὸ κόστος», οἱ ἐντόπιοι τοπάρχες ὅλων τῶν πελατειακῶν παρατάξεων δὲν τὸ δέχονται. Ὁπότε, γιὰ νὰ βρεθοῦν τὰ χρήματα πού λείπουν, ἡ τρόϊκα προτείνει τὸ «ξεπούλημα». Ἀλλὰ καὶ πάλι τὸ δίκιο τὸ ἔχει ἡ τρόϊκα. Διότι, ὅπως ἀποδεικνύει περίτρανα ἡ οἰκονομικὴ ἱστορία ὅλης τῆς μεταπολιτεύσεως, τὰ φερόμενα ὡς κοσμήματα τοῦ στέμματος τοῦ Ἑλλαδικοῦ κράτους δὲν εἶναι δικά του. Ἀνήκουν στὶς συμμορίες πού τὰ λυμαίνονται καὶ σὲ κανέναν ἄλλον. Καὶ δὲν εἶναι κοσμήματα, εἶναι χειρότερα καὶ ἀπὸ σκουπίδια, ἀφοῦ ἀφαιροῦν, ἀντὶ νὰ προσθέτουν ἀξία. Δέστε, γιὰ παράδειγμα, τὸν κουρνιαχτὸ πού ἔχει σηκωθεῖ στὸ διαδίκτυο γιὰ τὴν προταθεῖσα ἰδιωτικοποίηση τοῦ δικτύου ὑδρεύσεως. Μετά, περάστε ἀπὸ τὴν κορωνίδα τῆς συλλογῆς μου τῶν τεμπελχανείων, στὸν τέταρτο ὄροφο τοῦ κτιρίου ἐπὶ τῆς Λεωφόρου Μεσογείων, ἀριθμὸς 419, τὸ Περιφερειακὸ Κέντρο τῆς ΕΥΔΑΠ Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἐκεῖ θὰ ψηλαφήσετε, στὴν κυριολεξία, τὴν ἠλεκτρισμένη ἀτμόσφαιρα τοῦ χώρου ὅπου ἄνθρωποι σὲ παραγωγικὴ ἡλικία κρατοῦνται ἐπὶ ὧρες χωρὶς νὰ ἔχουν τίποτε νὰ κάνουν. Καὶ βλέπουν τὶς ὧρες καὶ τὴν ζωὴ νὰ περνοῦν καὶ νὰ τοὺς προσπερνοῦν ! Ἀξίζουν πρῶτα τὴν συμπόνοια μας, μέχρι τὴν στιγμὴ πού ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι αὐτὸ τὸ θέατρο παίζεται μὲ ἔξοδά μας σὲ ἑκατοντάδες, ἂν ὄχι χιλιάδες, σημεῖα σὲ ὅλη τὴν χώρα. Ἀκόμα κι ἐκεῖ ὅπου εἶναι ἐγκληματικὴ ἡ σπατάλη πόρων, ὅπως στὰ νοσοκομεῖα.
Στὸ τρίτο θέμα πού θέτετε, στὴν ἀναγνώριση διαφορετικῶν τρόπων προσεγγίσεως τοῦ προβλήματος τῆς Ἑλλάδος στὸ πεδίον τῆς πολιτικῆς, δὲν θεωρῶ ἑαυτὸν ἀρκούντως ἱκανὸ νὰ δώσω λογικὴ ἐξήγηση ἡ ὁποία νὰ ἑρμηνεύει τὴν τοποθέτηση τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τῶν πολιτῶν στὸ ζήτημα τῆς κρίσεως καὶ στὸ ζήτημα τῶν τρόπων μὲ τοὺς ὁποίους θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτήν. Φυσικά, πολλοὶ (ἀμπελο) φιλοσοφοῦντες κατασκευάζουν γενικὲς θεωρίες πού, λόγῳ κρίσεως, βρίσκουν ἀκροατήριο. Ἀλλὰ ἡ σύγχυσις ἀπὸ τοὺς δημοσιολογοῦντας ἀκατασχέτως πνίγει κάθε προσπάθεια νὰ γίνει ψύχραιμη συζήτησις. Εἰλικρινῶς, ἐπειδὴ μιλῷ καὶ ἀλληλογραφῶ μὲ μερικοὺς στὸν πολύ στενό μου κύκλο, νομίζω εἶναι μάταιο νὰ προσπαθήσει κανένας νὰ βρεῖ λογικὸ είρμὸ στὶς τοποθετήσεις τῶν περισσοτέρων, εἴτε αὐτοὶ εἶναι «εὐρωπαϊστές», εἴτε «ἀντι-εὐρωπαϊστές», εἴτε «δεξιοί», εἴτε «ἀριστεροί». Βασικῶς οἱ Ἕλληνες ἀπεχθάνονται τὸν πολιτικὸ διάλογο, ἀφοῦ αὐτὸς ὑποτίθεται ὅτι θὰ καταδείξει ποιὸς πρέπει νὰ διατάξει τὶ θὰ γίνει στὶς κοινὲς ὑποθέσεις καὶ ποιὸς θὰ κληθεῖ νὰ τὸ ἐκτελέσει. Τὸ νὰ διατάξει ἕνας καὶ νὰ ἐκτελέσει ὁ ἄλλος, ἀκόμη καὶ ἄγγελος, εἶναι ἀσύλληπτο γιὰ τὸν μέσο Ἕλληνα. Εἶναι πλῆγμα στὴν ἀκσιοπρέπειά του ! Πιὸ λυσσασμένος γίνεται ὅταν κάποιος, λίγο καλύτερα πληροφορημένος, τοῦ ἀποδεικνύει ὅτι πρέπει νὰ ὑποταχθεῖ στοὺς τυραννικούς, κοινοὺς καὶ παγκοσμίους κανόνες τῆς λογικῆς. Ἀφρίζει σὲ σημεῖο πού εἶναι ἕτοιμος νὰ βγάλει τὰ μάτια του μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια γιὰ νὰ μὴν βλέπει τὴν νομιζομένη (μόνον ἀπὸ αὐτόν) ταπείνωσή του. Δέν τὰ βλέπετε στὸ «Ἀντίβαρο» τὰ φαινόμενα αὐτὰ κάθε μέρα ; Τότε γιατί πρέπει νὰ γράφουμε ὅσα, τέλος πάντων, γράφουμε ; Μὰ γιὰ νὰ ἀναπαύσουμε τὴν συνείδησή μας ὅτι δὲν σιωπήσαμε ἐνῶ βλέπαμε νὰ ἔρχεται καταπάνω στὴν παρέα μας τὸ τραῖνο.
Τὸ πάθος πού ἐγὼ βλέπω στὴν ρίζα τῶν δεινῶν μας εἶναι ἡ διανοητικὴ ὀκνηρία. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ἀποτυχία τῆς ἐκπαιδεύσεώς μας καί, εὐρύτερα, τῆς κοινωνίας μας. Ὅσο αὐτὴ ὑπάρχει, οἱ ἐλάχιστες συνθῆκες γιὰ νὰ λειτουργήσει ἡ Ἑλλάδα ὡς σύγχρονη κοινωνία δὲν πληροῦνται. Στὴν μειοψηφία τοῦ κάτω τοῦ 5%, πού συγκροτεῖ τὸν δεύτερο πόλο σας, συνιστῶ μετανάστευση ἐκτὸς Ἑλλάδος. Ἐκεῖ θὰ ὠφελήσει ἑαυτὴν καί, ἂν καὶ δὲν τὸ ἀξίζει, καὶ τὴν Ἑλλάδα τοῦ πρώτου πόλου, τὴν Ἑλλάδα κράτος-ἐπαίτη, τὴν Ἑλλάδα τῶν φωνακλάδικων παρασίτων. Μὴν ἐλπίζετε ὅτι μὲ τὴν εύπρέπεια, μὲ τὴν πολιτκὴ ὀρθότητα, θὰ μεταστρέψετε ἔστω καὶ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ πρώτου πόλου. Ἄν, πάντως, πιστεύετε ὅτι τὸ μπορεῖτε, ἐλάτε νὰ δοκιμάσετε νὰ πείσετε ἕναν ἐπαγγελματία ζητιάνο νὰ πιάσει ἄλλη δουλειά. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ ἀλλάξετε σύντομα γνώμη.
@takeaction 30 July 2015 at 20:51
Ὄχι βέβαια, ἂν καὶ ἡ λιτοτέρα δίαιτα θὰ μείωνε πρὸς τὸ καλύτερο τὴν σαπιοκοιλιὰ τοῦ μέσου Ἕλληνος τῆς σήμερον ! Ἀλλά γνωρίζω ὅτι οἱ Κινέζοι εἶναι πολὺ πρόθυμοι νὰ πληρώσουν σὲ Ἕλληνες πολύ ὑψηλοτέρους μισθοὺς ἀπ’ ὅτι πληρώνουν σὲ Κινέζους, ὅταν οἱ προικισμένοι αὐτοὶ Ἕλληνες εἶναι διατεθειμένοι νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ μυαλό τους. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι τὸ πολύ μυαλὸ τῶν Ἐλλήνων δὲν θεωροῦν οἱ ἴδιοι πρέπον νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν, προφανῶς διότι φοβοῦνται ὅτι θὰ φθαρεῖ μὲ τὴν χρήση.
Καί, φυσικά, ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα ἀπὸ τὸν πραγματικὸ κόσμο : Τί μισθοὺς πληρώνουν οἱ Κινέζοι στοὺς Ἕλληνες ὑπαλλήλους τους στὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς ; Μισθοὺς Κίνας ἢ μισθοὺς Ἑλλάδος ; Μήπως χάνουν οἱ Κινέζοι πληρώνοντας τοὺς μισθοὺς αὐτούς ; Τότε γιατί, ὄχι μόνον δὲν φεύγουν, ἀλλὰ πολεμοῦν μὲ κάθε μέσο νὰ αὐξήσουν τὴν δυναμικότητα τῶν διαμετακομιστικῶν τους δραστηριοτήτων στὴν Ἑλλάδα ; Ἄλλο ὅτι, ὅσο συνεχίζεται ἡ φαγωμάρα στὸν ΣΥΡΙΖΑ, δὲν βρίσκουν ἄνθρωπο νὰ συζητήσουν. Ἡ διαφορὰ μισθῶν εἶναι, λοιπόν, τὸ πρόβλημα ;
ΥΓ Ἔψαξαν οἱ Κινέζοι, κατὰ τὶς δικές τους συναλλακτικὲς συνήθειες, νὰ βροῦν πολιτικὸ σύμβουλο νά τοὺς ἐξηγήσει τοὺς δαιδάλους τοῦ Ἑλληνικοῦ συστὴματος λήψεως πολιτικῶν άποφάσεων, διότι ξέρουν ἀπὸ τὸ δικὸ τους σύστημα πού δὲν εἶναι ἁπλό, ὅτι χωρὶς τέτοιον σύμβουλο, δουλειὰ δὲν γίνεται ! Νομίζω ἔχουν κατανοήσει πλέον ὅτι ὁ μόνος σύμβουλος στὴν Ἑλλάδα μὲ κάποιες δυνατότητες εἶναι ἡ … γαϊδουρινὴ ὑπομονή ! Ἀκόμη καὶ οἱ πολυτραγουδισμένες μίζες, γρηγορόσημα καὶ τὰ παρόμοια δὲν ζητοῦνται πλέον ! Πρέπει τὰ αἰτήματά τους, κατὰ τὴν φράση τοῦ (Κωνστα)ντίνου Τσαλδάρη, νὰ ὡριμάσουν ἕως καὶ νὰ σαπίσουν γιὰ νὰ κινηθεῖ κάτι.
Νὰ ἀνασκευάσουμε ἀκόμη μιὰ φορὰ καὶ εὐθέως ἕναν ἐπιτυχημένον ἐπικοινωνιακῶς μύθο τοῦ ἀντιμνημονιακοῦ θιάσου : ὅτι ἡ τρόϊκα ζητᾶ νὰ ξεπουλήσουμε δημόσιες ἐπιχειρήσεις πού σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως παραμένουν δημόσιες.
Ἡ θεμελιώδης διαφορὰ εἶναι ὅτι αὐτὸ πού ὀνομάζουμε «δημόσιες» ἐπιχειρήσεις στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι δημόσιες. Εἶναι ἰδιωτικὲς καὶ λειτουργοῦν μόνον γιὰ λογαριασμὸ τῶν λυμεώνων τους, τῶν ἀπασχολουμένων σ’ αὐτὲς καὶ τῶν συνδικαλιστικῶν ἐκπροσώπων τους, καί ὄχι τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Αὐτὸ δείχνουν οἱ ἰσολογισμοί, πού μὲ ἐπιμονὴ τῆς τρόΙκας ὐποχρεοῦνται νὰ καταρτίζουν οἱ διοικήσεις τῶν ἐπιχειρήσεων αὐτῶν. Συνεπῶς, πολύ λογικῶς, ἡ τρόϊκα ἀρνεῖται νὰ χρηματοδοτήσει μὲ χρήματα τῶν φορολογουμένων ἄλλων χωρῶν τὴν συνέχιση τῆς καταληστεύσεως πού μέχρι σήμερα ὑφίστανται οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς βολεμένους στὸ προειρημένα τεμπελχανεῖα. Συνεπῶς, ἡ τρόϊκα παίρνει θέση, ὄχι μόνον ὑπὲρ τῆς οἰκονομικῆς ἀποτελεσματικότητος, άλλὰ καὶ ὑπὲρ τῆς δημοκρατίας. Διότι, οἱ βολεμένοι στὰ τεμπλεχανεῖα εἶναι ἐκεῖ διότι πωλοῦν ἢ ἐνοικιάζουν τὴν ψῆφο τους καί, ἔτσι, νοθεύουν τὴν γνησιότητα τῆς ἐκλογικῆς διαδικασίας. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι οἱ βολεμένοι δέν ἔχουν καὶ ἄλλο πόρο ζωῆς άπὸ τὴν πώληση ἢ ἐνοικίαση τῆς ψήφου τους. Ἔτσι ἔμαθαν. Συνεπῶς, θὰ ἀγωνισθοῦν γιὰ νὰ πάρουν στὸν ᾍδη μαζί τους καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους.
Μία λύση, ἀντὶ τῆς ἰδιωτικοποιήσεως, θὰ ἦταν νὰ μοιρασθεῖ τὸ προνόμιο τῆς τεμπελιᾶς σὲ περισσότερους. Ἀντί, δηλαδή, νὰ ἔχει ἡ ΕΡΤ 3000 «ἐργαζομένους» νὰ ἔχει 9000 πού νὰ «ἐργάζονται» ἐκ περιτροπῆς (μέ βάση ἐναλλαγῆς τὸν μῆνα ἢ τὸ τετράμηνο) καὶ νὰ ἀμείβονται μὲ τὸ ἕνα τρίτον αὐτοῦ πού σήμερα παίρνουν οἱ 3000. Δὲν εἶναι ἡ βελτίστη λύσις, ἀλλὰ ἔχει πολιτικὸ πλεονέκτημα. Φαίνεται ὡς πιὸ κοινωνικῶς δικαία.
Δηλαδή, Γεώργιε, υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες: δημόσιες επιχειρήσεις με την τωρινή, επιβλαβή για το κράτος μορφή λειτουργίας τους ή ιδιωτικοποίηση τους. (Η δυνατότητα εξυγίανσης τους ώστε να καταστούν πραγματικά κοινωφελείς αποκλείεται.)
Την πρώτη δυνατότητα στηρίζουν οι “λυμεώνες” τους και οι νοσταλγοί της επίπλαστης ευημερίας των προηγούμενων δεκαετιών και την δεύτερη οι επιθυμούντες την συσσώρευση πολλών στις τσέπες λίγων. Διαμετρικά αντίθετες, κατά τα φαινόμενα, ομάδες. Να, όμως, που μπορεί να έχουν και κάτι κοινό: εσχάτως, αμφότερες προτείνουν λιτότερο βίο – για τους άλλους, όμως.
@takeaction 1 August 2015 at 01:20
Μία, καὶ ὄχι δύο οὔτε τρεῖς, εἶναι ἡ ἐπιστημονικῶς ἐνδεδειγμένη λύση : Ἐκεῖνος πού παίρνει τὶς ἀποφάσεις, νὰ καταβάλλει, κατὰ τὸ δυνατόν, τὸ κόστος τῶν ἑκάστοτε άποφάσεών του. Αὐτὸ εἶναι ἀπολύτως ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ ἂν τὸ κράτος εἶναι ἰδιοκτήτης ἢ τοπικὲς ἀρχές ἢ ἰδιῶτες.
Πρακτικῶς, αὐτὸ σημαίνει ἰδιωτικοποίηση τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις πού σήμερα στὴν Ἑλλάδα ἀποκαλοῦμε «δημόσιες». Ἀλλὰ γιατί αὐτὸ συνεπάγεται «συσσώρευση πολλῶν [χρημάτων] στὶς τσέπες λίγων» ; Ἡ κατανομὴ τοῦ πλεονάσματος τῆς παραγωγῆς, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει, γίνεται διὰ τοῦ φορολογικοῦ συστήματος καὶ διὰ τοῦ συστήματος κοινωνικῆς προστασίας. Μὲ τὶς σημερινές μας ρυθμίσεις (καί, ὑποψιάζομαι, μὲ αὐτὲς τῆς τελυταίας 70ετίας) δὲν ὐπάρχει πλεόνασμα παραγωγῆς στὴν Ἐλλάδα.
Ενθυμούμενος ότι κάποτε είχες γράψει πως το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο που κυβερνούσε εν πολλοίς τον τόπο μας δεν θα έπρεπε να τιμωρηθεί διότι το κόστος θα ήταν μεγάλο για την χώρα και αντιπαραβάλλοντας το με “Ἐκεῖνος πού παίρνει τὶς ἀποφάσεις, νὰ καταβάλλει, κατὰ τὸ δυνατόν, τὸ κόστος τῶν ἑκάστοτε άποφάσεών του” θα έλεγα ότι φάσκεις και αντιφάσκεις, Γεώργιε.
@takeaction 1 August 2015 at 10:30
Εἶχα γράψει τὲτοιο πρᾶγμα ; Δώσετέ μου κανέναν σύνδεσμο. Σύντομα ὅμως, διότι ἂν πρόκειται γιὰ άνυπόστατη κατηγορία, δὲν εἶναι ἔντιμο νὰ τὴν ἀμολᾶ κανεὶς καὶ νὰ τὴν ἀφήνει νὰ πλανᾶται.
Εὐχαριστῶ.
Προ πενταετίας περίπου, Γεώργιε.
Αν και δεν αξίζει τον χρόνο, σε περίπτωση που μου παρασχεθεί τρόπος από την διαχείριση του antibaro.gr (έχω στείλει σχετικό e-mail) να έχω πρόσβαση σε σχόλια μου και άρθρα εκείνης της περιόδου, θα τον σπαταλήσω ώστε να το βρω.
@takeaction 1 August 2015 at 18:29
Πῶς πάει ἡ ἔρευνα ; Ὑπάρχει καὶ ἡ Google ποὺ κρατᾶ ὅλα ὅσα ποτὲ ἐμφανίσθηκαν στὸ διαδίκτυο στοὺς servers της. Θέλει, βεβαίως, μελέτη γιὰ νὰ τὰ ἀνακαλέσει κανείς. Ὑπάρχουν καὶ οἱ συναναγνῶστες πού κάτι τόσο τρομερὸ θὰ τὸ θυμοῦνται, ἀλλὰ δὲν τοὺς βλέπω νὰ συνεισφέρουν κάτι, μέχρι στιγμῆς. Ὑπάρχει καὶ ἡ περίπτωση νὰ ὀμορφοταιριάζει κάποιος πρᾶγματα πού διάβασε μὲ πράγματα πού θὰ ἤθελε νὰ εἶχε διαβάσει. Ἰδίως ἡ τελευταία περίπτωση εἶναι πιθανώτερη ὅταν ὁ ὀμορφοταιριάζων γράφει ψευδωνύμως.
“Ἅμα εἶναι ἔνοχοι τόσων καὶ τόσο τρομερῶν πραγμάτων, μόνον μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ βοηθούσης ἴσως τῆς δικῆς μας προσευχῆς μπορεῖ νὰ διορθωθοῦν. Ὡς γνωστόν, ἡ διαδικασία τῶν δικαστηρίων τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνει εἶναι νὰ ἀποδίδει ἑνίοτε τὶς εὐθύνες. Δὲν διορθώνει τὸ κακό ποὺ ἔχει ἐπιτελεσθεῖ οὔτε προλαμβάνει ἐκεῖνο πού θὰ ἐπιτελεσθεῖ στὸ μέλλον. Ἡ λογικὴ λέγει ὅτι ἡ δικαστικὴ διερεύνηση εἶναι ἀπώλεια πόρων καὶ χρόνου σὲ ἐποχὴ ποὺ μᾶς λείπουν καὶ τὰ δύο.”
Απόσπασμα από σχόλιο σε άρθρο που μπορεί να βρεθεί στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://drupal.antibaro.gr/node/3586
Αὐτὸ εἶναι τὸ κατηγορητήριο :
«Δυστυχώς, τα έργα ων μισελλήνων και αντιχρίστων πολιτικών που έχουν κυβερνήσει τις τελευταίες (πόσες άραγε;) δεκαετίες είναι τόσα πολλά εναντίον της Πατρίδος, της Θρησκείας, της Γλώσσας, της Ιστορίας, της Οικογενείας, της Οικονομίας, των χρηστών ηθών και γενικώς κατά του καλού και αγαθού και υπέρ του κακού και πονηρού, ώστε δεν αφήνουν πλέον ΟΥΔΕΜΙΑ αμφιβολία ότι όλοι τους, άλλος λίγο και άλλος πολύ, έχουν εργασθεί συνειδητώς για τον αφανισμό αυτού του τόπου, πιθανόν αμειβόμενοι αδρώς από τα αφεντικά τους, που δεν είναι άλλοι από τον διεθνή Σιωνισμό, παρακλάδια του οποίου είναι οι διάφορες λέσχες και επιτροπές (Τριμερής Επιτροπή, Λέσχη Bilderberg, Μασονικές στοές κ.ά.) Όλοι αυτοί πρέπει να δικασθούν με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας. Οι δε εκκλησιαστικοί “ηγέτες” πρέπει και αυτοί να εισαχθούν σε εκκλησιαστικά δικαστήρια με το ερώτημα της καθαιρέσεως και του αφορισμού, καθότι είναι αιρετικοί.»
Ἀλλοίμονο σὲ ὅποιον θέλει νὰ ὑπερασπίσει τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μὲ ὅπλο τὰ κoσμικὰ (καὶ τὰ ἐκκλησιαστικά, κοσμικὰ εἶναι) δικαστὴρια. Διότι καὶ οἱ δικαστὲς καὶ οἱ έπίσκοποι, ἰδίως οἱ σημερινοί, εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ὁ ψευδώνυμος λασπολόγος στὸ παρὸν νῆμα εἶναι τὸ ἀντίστοιχο τοῦ κνίτη ὁ ὁποῖος, ὅταν τὸ δάκτυλο ἔδειχνε τὸ φεγγάρι, ἐκεῖνος κοίταζε τὸ δάκτυλο.
Γελάν κι οι πέτρες, Γεώργιε.
Ὅτι γελᾶνε, γελᾶνε ! Μὲ τὴν ἀξίωση τῆς λάσπης νὰ ἐμφανίζεται ὡς ἐκπρόσωπός τους. Ἔχει ἡ λάσπη τίποτε άπὸ τὴν στερεότητα καὶ τὴν σταθερότητα τῶν πετρῶν ; Καὶ ποῦ ἀκούσθηκε ἐκπρόσωπος ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ λογαριασμὸ ἄλλου νὰ βγαίνει μέ ψευδώνυμο ;