Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
Λίγο μετά την πτώση της Τριπολιτσάς, ο Κολοκοτρώνης επιχειρεί να καταλάβει και το ισχυρό φρούριο του Ναυπλίου. Κάποια στιγμή-Γενάρης του 1822- ειδκοποιείται να τραβήξει κατά την Κόρινθο, διότι οι εκεί Τούρκοι και Τουρκαλβανοί («ο λύκος κι αν εγέρασε…»), μόνο σ’ αυτόν δέχονταν να παραδοθούν. Αφήνω τον λόγο στον Φωτάκο (Φώτιο Χρυσανθόπουλο), ο οποίος στα «Απομνημονεύματα» για το ’21, διασώζει ένα συμβάν, που μου προξένησε, όπως έλεγαν παλαιότερα, «ζωηράν εντύπωση»:
«Εκείθεν ο Κολοκοτρώνης και λοιποί καπεταναίοι ανεχώρησαν και επήγαιναν εις την Κόρινθον, και καθ’ οδόν ενυκτέρευσαν εις το χωρίον Αγιονόρι και εις την οικίαν του Γεωργίου Καλαρά ιατρού, ανθρώπου επισήμου και γνωστού. Εκεί ένας των στρατιωτών του Κολοκοτρώνη εζήτησεν ελιές τηγανισμένες, και επειδή η δέσποινα του σπιτιού, όπου έμεινε δεν εγνώριζε το παράξενον τούτο φαγητόν, ο στρατιώτης εμάλωσε με αυτήν, εθύμωσε και έσπασε την στάμναν με το λάδι. Ένεκα τούτου έγιναν παράπονα αφ’ εσπέρας εις τον αρχηγόν, όστις αμέσως εδιέταξε και έθεσαν τον στρατιώτην υπό φύλαξιν. Την δε επαύριο ο αρχηγός έβγαλε τον στρατιώτην εις το αλώνει το πλακωτόν κατά το διάσελον τού αυτού χωριού, και παρόντων όλων των στρατιωτών, έκαμε κύκλον και εν τω μέσω ανεγνώσθη η καταδίκη του, η οποία ήτο η εξής: να τον φτύσουν οι άλλοι στρατιώται, διότι εζήτησε ελιές τηγανισμένες. Ενώ δε εκτελείτο η απόφασις, ο καταδικασθείς στρατιώτης τόσον εταράχθη από την εντροπήν του, ώστε ελιποθύμησε και έπειτα απέθανε. Και εις την Κόρινθον μετ’ ολίγας ημέρας συνέβη ένα άλλο παρόμοιον. Απεκοιμήθησαν δύο στρατιώται εις την φυλακήν της νυκτός, τούτο μαθών ο Κολοκοτρώνης διέταξε και τους έδεσαν εις ένα μέρος και έπειτα είπεν εις τους στρατιώτας να τους φτύσουν. Ο ένας απέθανεν αμέσως εκεί, ο δε άλλος εχάθη και δεν τον είδαμεν πλέον από την ώρα εκείνην. Ιδού πως οι άνθρωποι του καιρού εκείνου εντρέποντο. Φαίνεται, ότι τότε τα ήθη ήσαν αγνότερα των σήμερον υπαρχόντων».
(τομ. Α΄, σελ. 224, εκδ. «Βεργίνα»).
Συνηθίζω τέτοια σπουδαία κείμενα, να τα ξεχωρίζω, να τα φωτοτυπώ και να τα προσφέρω στους μαθητές μου. Στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία του δημοτικού, οι ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούν ονομαστοί ήρωες-και τα συναξάρια των αγίων μας-μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη των παιδιών μας, και, κυρίως, γεύονται, «συνομιλούν» με το παρελθόν τους, μπολιάζονται μ’ αυτό, ένας σπόρος φιλοπατρίας πέφτει στην αγεώργητο ψυχή τους και ίσως κάποτε ανθίσει. Έχουν κουραστεί τα παιδιά από τις ζοφερές φλυαρίες και ανούσιες τιποτολογίες των σχολικών βιβλίων. Κουράζονται χωρίς λόγο, νιώθουν ναυτία διαβάζοντας τα περιεχόμενα των βιβλίων τους, τα άψυχα και μίζερα, «πανέρια με οχιές», όπως τα χαρακτηρίζω. Ενώ κείμενα, όπως το προαναφερόμενο, έχουν ζωή και δροσιά μέσα τους, κρύβονται στις φυλλωσιές τους, οι αλήθειες που συγκλόνισαν ήρωες και αγωνιστές, με μία φράση είναι τα γραπτά κειμήλια του Γένους.
Και τι διαβάζουμε; Ότι τον καιρό εκείνο, εν μέσω φρικώδους Τουρκοκρατίας, οι άνθρωποι «εντρέποντο» τόσο, ώστε πέθαιναν από ντροπή. Και μάλιστα για παραπτώματα ανάξια λόγου, τα οποία σήμερα με «μεγεθυντικό φακό» εντοπίζεις.
Τω καιρώ ετούτω εγκλήματα διαπράττονται, ολόκληρες κοινωνίες ρημάζονται και λαφυραγωγούνται και όχι μόνο δεν κρύβονται από ντροπή, οι πρωταίτιοι αλλά εμφανίζονται στις οθόνες και… άλλος απειλεί τους δικαστές, άλλος υποδύεται το θύμα, έτερος διαφημίζει την δημοφιλία του, άλλος, αφού εξαπάτησε έναν ολόκληρο λαό, επιζητά την εκλογική επιβράβευση της ανικανότητάς του.
Έχουμε βεβαίως και τις εκλογές! Ιδού ο ορισμός των εκλογών από τον κάλαμο του Παπαδιαμάντη: «Α! αι εκλογαί, αυτή είναι η μόνη επί εβδομήκοντα έτη ασχολία μας, αφ’ ότου ηλευθερώθημεν, αφ’ ότου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τους οποίους διά των εκλογών φανταζόμεθα ότι αντικαθιστώμεν τάχα συχνότερον». («Άι μου Γιώργη», 1892). Τι να ψηφίσεις; Γιατί να πας; Τα μνημόνια τα ψήφισαν όλοι με χέρια και ποδάρια, η εθελοδουλία και υποτέλειά τους είναι εξασφαλισμένη, η λίστα προδικάζει ποιοί θα καθίσουν στα έδρανα της Βουλής.
Γιατί; Για να μεταλλάξουμεν τους γονατισμένους τυράννους; Δεν ελπίζουμε πλέον σ’ αυτούς, «άνω σχωμεν της καρδίας». Υποστυλώματα της αλητοκρατίας, ανθρώπινο παραγέμισμα στις ανομίες του, δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε.
Κλείνω και πάλι με ένα κολοκοτρωναίικο επεισόδιο. Το εντόπισα στην εφ. «Άμπελος», η οποία εκδίδεται στην Γερμανία και απευθύνεται στην εκεί ομογένεια. Το μεταφέρω ως έχει (τεύχος Αυγ-Σεπ 2015).
«Για τους κλέφτες της Ελλάδος, που διέλυσαν την Πατρίδα μας και που δεν είχαν καν φιλότιμο και ευαισθησία να πάνε κάπου σε κάνα καταράχι ή σε κανένα νερόμυλο κάποιου χωριού να κρεμαστούνε και να απαλλαγούμε από τη μούρη τους, τους αφιερώνουμε το παρακάτω περιστατικό και σας παρακαλούμε να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα. Το ανέκδοτο φέρει τον τίτλο “Τα Γαϊδούρια Της ΖΑΡΑΚΟΒΑΣ του 1821”.
Ο Βασιλιάς Όθωνας της Ελλάδος κάλεσε μία μέρα στο παλάτι του τον Θόδωρο Κολοκοτρώνη και του είπε:
-Η Κυβέρνησή μου αποφάσισε να αμείψει τους αγωνιστές.
Εδώ έχω τις αναφορές με τις οποίες ζητούν τα δικαιώματά τους. Εσύ τι θα ζητήσεις στρατηγέ;
-Εγώ, απάντησε ο Κολοκοτρώνης, δεν θα ζητήσω τίποτε γιατί ούτε έχασα ούτε ξόδεψα για το Έθνος.
Ο Βασιλιάς Όθωνας, συνηθισμένος από τις παράλογες απαιτήσεις πολλών αγωνιστών του γλυκού νερού, σαν τους 300 τους δικούς μας, ξαφνιάστηκε από την απάντηση του Γέρου του Μοριά.
-Πώς γίνεται αυτό, ρώτησε ο Βασιλιάς. Και ο Κολοκοτρώνης του απήντησε και του εξήγησε:
-Εγώ, όταν μπήκα στον αγώνα είχα στο σελάχι μου, μιάμιση Ρεγγίνα (ένα αυστριακό τάληρο) και ξόδεψα μονάχα τη μισή. Και δε μου λες, μεγαλειότατε, ποιοί είναι αυτοί που ζητάνε χρήματα και δικαιώματα;
Ο Όθωνας του είπε μερικά ονόματα, που ο Κολοκοτρώνης ήξερε πολύ καλά τις υπηρεσίες που προσφέρανε και τι μανούσια ήσαν στον αγώνα.
-Χμμ! Έκανε. Αν αυτοί που είπες, βασιλιά μου, πάρουν αυτά που ζητάνε, τότε τι πρέπει να πάρουν τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας; (περιοχή Αρκαδίας).
-Ποιά είναι τα ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ της Ζαράκοβας; ρώτησε ο Όθωνας με περιέργεια. Και απάντησε θαρραλέα ο λεβέντης στρατηγός Κολοκοτρώνης.
-Βασιλιά μου, τα γαϊδούρια της Ζαράκοβας, είναι εκείνα που μας κουβαλούσαν το νερό και το ψωμί, που είχαμε τόσο ανάγκη κατά την διάρκεια του αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από τους Τούρκους, απήντησε ο Γέρος της ελευθερίας της πατρίδος μας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».
16 comments
Ἐμ οἱ «ἀγωνιστὲς» εἶναι τὸ 95% καὶ βάλε τῶν Ἐλλήνων ψηφοφόρων ποὺ κάτι περιμένει τὸ σπιτικό τους μῆνα μὲ τὸν μῆνα ἀπὸ τὸν δημόσιο κορβανᾶ καὶ τὰ γαιδούρια τῆς Ζαράκοβας οἱ ἀπειροελάχιστοι πού κρατοῦν τὸν κορβανᾶ ἀκόμη μὲ τοὺς φόρους τους. Καλὸ εἶναι νὰ ἀνησυχοῦν οἱ πολλοί, διότι τὰ λίγα κορόϊδα, σιγά, σιγά φεύγουν γιὰ ἐκεῖ πού θὰ τοὺς κλέβουν λιγότερο.
Ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ γωνία τῆς πραγματικότητος αὐτῆς, φλυαρίες ὅπως «[τ]α μνημόνια τα ψήφισαν όλοι με χέρια και ποδάρια, η εθελοδουλεία και υποτέλειά τους είναι εξασφαλισμένη, η λίστα προδικάζει ποιοί θα καθίσουν στα έδρανα της Βουλής.» καὶ «[γ]ιατί; Για να μεταλλάξωμεν τους γονατισμένους τυράννους; Δεν ελπίζουμε πλέον σ’ αυτούς, «άνω σχωμεν της καρδίας». Υποστυλώματα της αλητοκρατίας, ανθρώπινο παραγέμισμα στις ανομίες του, δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε.» εἶναι ἁπλῆ προπαγάνδα τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Κι αὐτοὶ «ἀγωνιστὲς» εἶναι καὶ θέλουν νὰ τοὺς κουβαλήσουν τὰ γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας ψωμὶ καὶ νερό. Βάρδα ἀπὸ δουλειά καί, μὲ ἀξασφαλισμένο τὸ ψμὶ καὶ τὸ νερό, παχειὰ λόγια ὅσα θέλεις !
ΥΓ Ἐπειδὴ ὁ συγγράψας δηλώνει δάσκαλος, ἡ ἐθελοδουλεία» γράφεται μὲ ἔψιλον-γιῶτα …
….τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων…( Ρωμ. 2,1). Πόσο αληθείς ο λόγος του Ευαγγελίου. Τόσο σημαντικό που ξέφυγε και ενα φωνήεν ; Μηπως άμα πούμε το ψωμί ψμακι δεν βγαίνει το νόημα ;
Ἀσφαλέστατα καὶ βγαίνει νόημα. Ἀλλὰ βγαίνει καὶ ἄλλο νόημα ὅταν ὁ δάσκαλος γράφει ἀμελῶς, ὁ ἴδιος πού, ὑποτίθεται, ἀμείβεται καὶ ἔχει θέσει ὡς ἀποστολή του νὰ διδάσκει τὰ παιδιὰ τὴν ἐπιμέλεια. Ἀλλοίμονο νὰ διδάσκουμε, μὲ τὸ παράδειγμά μας, τὴν προχειρολογία, τὴν τσαπατσουλιὰ καὶ τὴν ἀνευθυνότητα.
Καὶ κάτι συμπληρωματικό, ἱστορικό, σχετικῶς μὲ τὸ φτύσιμο, ποὺ ὁ Ποινικὸς Κῶδιξ τὸ χαρακτηρίζει «ἔργῳ ἐξύβριση». Τοὺς βενιζελικοὺς ἀξιωματικοὺς πού συνελήφθησαν στὴν Ἀθήνα τὴν ἐπαύριο τοῦ κινήματος τῆς 1ης Μαρτίου 1935 κατεδίκασε ἔκτακτο Στρατοδικεῖο σὲ καθαίρεση καὶ ἀπόταξη. Οἱ στρατιωτικὲς ἀρχὲς ἐπέτρεψαν στὸν ὄχλο, καὶ δῆθεν βασιλόφρονα, νὰ παραστεῖ στὴν τελετὴ τῆς καθαιρέσεως. Ἀφοῦ οἱ ἐντεταλμένοι μὲ τὸ ἔργο αὐτὸ στρατιωτικοὶ τοὺς ξέσχισαν τὰ διακριτικὰ τῶν βαθμῶν τους, ὁ ὄχλος τοὺς ἔφτυσε, τοὺς ἔβρισε καὶ τοὺς κτύπησε. Φυσικά, αὐτὸ κατέδειξε τὸ κατάντημα τοῦ κράτους, ὄχι τῶν ὑβρισθέντων. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν οἱ ἀδελφοὶ Τσιγάντε, Ἰωάννης καὶ Χριστόδουλος, καὶ ὁ Δημήτριος Ψαρρός. Στὴν Κατοχή, ὁ Ἰωάννης Τσιγάντες δήλωσε «δὲν σκέφτομαι τὰ φτυσίματα πού ἔφαγα τὸ ’35», πρὶν πέσει μαχόμενος στὴν Ἀθήνα κατὰ τῶν δυνάμεων Κατοχῆς. Καὶ ὁ Δημήτριος Ψαρρὸς σκοτώθηκε, ἀπὸ Ἑλληνικὰ χέρια αὐτός, καὶ τάφηκε μὲ τὸ κουρελιασμένο ἀμπέχωνο μὲ τὸ ὁποῖον καθαιρέθηκε τὸ ’35, τὸ χωρὶς ἐπωμίδες καὶ γεμᾶτο φτυσιές. Λοιπόν, ποιοί ἦταν καλύτεροι, ἐκεῖνοι πού πέθαναν γιατὶ δῆθεν ντρέπονταν γιὰ τὰ φτυσίματα ἢ ἐκεῖνοι πού ἐγκαρτέρησαν καὶ μπόρεσαν νὰ προσφέρουν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὴν πατρίδα ;
Γι’ αὐτὸ ἐπαναλαμβάνω αὐτὸ πού ἔχω γράψει πολλὲς φορές : ὅποιος θέλει νὰ χρησιμοποιήσει τὴν Ἱστορία γιὰ νὰ θεραπεύσει ἀνάγκες τοῦ παρόντος, καλὸ εἶναι νὰ ξέρει καλὰ τὴν Ἱστορία καὶ νὰ μὴν αὐτοσχεδιάζει ἐκ τοῦ προχείρου. Διότι καὶ περίγελως τῶν γνωριζόντων γίνεται καὶ τοὺς ἀδαεῖς ἐξαπατᾶ.
Η εθελοδουλία γράφεται με γιώτα, διότι παράγεται από το εθελόδουλος, αγαπητέ! Πολλά βατράχια κοάζουν μέσα σου. Σεαυτώ πρόσεχε!!
Δημήτρης Νατσιός
Ναί, βεβαίως, καὶ ἡ δουλεία ἀπὸ τὸ δοῦλος παράγεται … Εἴμαστε τόσο εὐχαριστημένοι ἀπὸ τὸν λογιωτατισμὸ ποὺ κατεβάζουμε «κανόνες» ἀπὸ τὸ κεφάλι μας, μόνον καὶ μόνον ὥστε νὰ κάνουμε τοὺς νεωτέρους νὰ μισήσουν τὴν γλῶσσα καὶ νὰ μείνουμε μόνοι καὶ τάχα θεματοφύλακες τῆς «ὀρθῆς» γλώσσης.
Σέ κάθε περίπτωση ἡ ἐθελοδουλεία ἔχει καλὴ παρέα στὸν εὐρύτερο πολιτικὸ, ἰδεολογικὸ καὶ «πνευματικὸ» χῶρο τῶν ψεκαζμένων :
http://www.kathimerini.gr/693991/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/yyxologika-eyapodekth-e8elodoyleia
http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/chrush-augh-to-ochi-einai-eukairia
https://seisaxthia.wordpress.com/2015/02/05/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B5/
Η δουλεία παράγεται από το δουλεύω. Όλα τα λεξικά την εθελοδουλία την γράφουν με γιώτα. Η αναγνώριση του λάθους, αγαπητέ, πράγμα που το κάνω ενώπιον των μαθητών μου, όταν χρειάζεται, είναι πράξη μεγαθυμίας. Η επιμονή σ’ αυτό φανερώνει ημιμάθεια και μεγαλαυχία. Αυτά τα οποία εμπαθώς προσγράφεις σε κάθε σχεδόν αρθρογράφο του “ΑΝΤΙΒΑΡΟΥ”. Τι να κάνουμε; Παν απωθούμενο προβάλλεται, ψυχαναγκαστικώς. Στο ξαναγράφω, φρόντισε να ξεράνεις το εντός σου έλος, για να ψοφήσουν τα βατράχια των παθών. Στο Κιλκίς έχουμε έναν άγιο πνευματικό. Μπορώ να βοηθήσω, ώστε να βάλεις το ξεροκέφαλό σου κάτω από το πετραχήλι του.
(Ίσως το γνωρίζεις ότι όλοι οι φασισμοί και ολοκληρωτισμοί, όταν θέλουν να εξουδετερώσουν και να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους,καταφεύγουν σε ψυχιατρικούς όρους. Το μόνο ψέκασμα που γνωρίζω, είναι αυτό που κάναμε με τον πατέρα μου στα καπνοχώραφα μας).
Εκτιμώ τίς αξιόλογες γνώσεις τής ιστορίας, τού κ. Γεωργάνα, καί είναι κρίμα πού υπεισέρχεται η χολή μέσα στά γραφόμενά του.
Θά συνεχίζω νά τόν διαβάζω , παραβλέπωντας όσο δύναμαι,τά εναντίων όλων (σχεδόν), πικρόχολα σχόλιά του.
Μέ εκτίμηση,
Γ.Π.
@Seanour
Άλλο η γνώση και άλλο η συσσώρευση πληροφοριών, που τώρα έχει γίνει πολύ πιο εύκολη. Η ιστορία ερμηνεύεται υποκειμενικά και αν δεν είμαστε προσεκτικοί την φέρνουμε στα μέτρα μας για να δικαιολογούμε την υπάρχουσα αποψή μας. Το αυτό ισχύει και με την οικονομία.
Δεν ξέρω αν συμφωνεί ο κ. Νατσιος αλλά ο καλύτερος τρόπος εξέτασης μαθητών είναι με ανοικτά βιβλία.
Έχω καταργήσει τα βιβλία. Τέρπειν και διδάσκειν τα τιμαλφή του Γένους.
@dimitris natsios 12 September 2015 at 10:09
«Η δουλεία παράγεται από το δουλεύω. Όλα τα λεξικά την εθελοδουλία την γράφουν με γιώτα.»
Τὸ Λεξικὸ Liddell-Scott, πάντως, ποὺ ὑπάρχει online στὸ Project Perseus τοῦ Πανεπιστημίου Tufts γράφει ὅτι ἡ λέξη «δοῦλος» ἀπαντᾶται τρεῖς φορὲς στὴν Ἰλιάδα καὶ τρεῖς στὴν Ὀδύσσεια, ἐνῶ οἱ λέξεις «δουλεύω» καὶ «δουλεία» δὲν ἀπαντῶνται στὸν Ὅμηρο, ἀλλὰ μόνον στὸν Ἡρόδοτο, δηλαδὴ μερικοὺς αἰῶνες μετά. Ἡ λέξη «δοῦλος» εἶναι πολλαπλασίως συχνοτέρα στὸν Ἡρόδοτο ἀπ’ ὅτι στὸν Ὅμηρο καὶ ἐπίσης πολλαπλασίως συχνοτέρα τῶν ἄλλων δύο. Νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ καταμέτρηση περιλαμβάνει ὅλους τοὺς γραμματικοὺς τύπους τῶν ὡς ἂνω λέξεων καὶ στὶς μορφὲς τῶν λέξεων στὶς διαφορετικὲς διαλέκτους τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς. Τοὐλάχιστον, λοιπόν, ἀπὸ πλευρᾶς γενεαλογίας, εἶναι ἀστήρικτη ἡ θέση ὅτι δῆθεν ἡ «δουλεία» δὲν παράγεται ἀπὸ τὸ «δοῦλος». Ἐπειδὴ οἱ λεξικογράφοι συχνώτατα ἀντιγράφουν ἀλλήλους, τὸ πιθανώτερο εἶναι στὴν συγκεκριμένη περίπτωση νὰ ἔχουν ἀντιγράψει ἕνα ἀρχικὸ λάθος.
Τὸ θέμα τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως τρίτων δέν τὸ φέρνουν ἄνθρωποι ποὺ θέλουν νὰ λέγονται Χριστιανοὶ στὶς συζητήσεις τῶν τριόδων. Ἀπ’ ὅσο γνωρίζω, εἶναι Μυστήριο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί, συνεπῶς, δὲν χρειάζεται πωλητάς ἐπὶ τῆς γῆς. Δόξα τῷ Θεῷ γνωρίζω ἐξ ἰδίας πικρᾶς πείρας ὅτι ὀ Θεὸς καλεῖ κάθε ἕναν ἀπὸ ‘μᾶς ξεχωριστὰ καὶ πολλὲς φορές. Παρέλκει ἡ μεσολὰβησις τρίτων καὶ δὴ αὐτῶν πού ἔχουν ψωμοτύρι τὶς συκοφαντίες γιὰ «εθελοδουλεία και υποτέλει[α]», γιὰ «γονατισμένους τυράννους» καὶ «αλητοκρατία». Αὐτὸ τὸ λεξιλόγιο βρωμᾶ μῖσος καὶ μειονεκτικότητα καὶ δείχνει καὶ σὲ τὶ δηλητήριο ἐκτίθενται τά παιδιὰ πού ἔχουν τὴν κακὴ μοῖρα νὰ μαθητεύουν κοντὰ σε τέτοιους «δασκάλους».
Και ας υποθέσουμε ότι κάποιος κάνει ένα ορθογραφικό λάθος σε ένα κείμενό του.
Τόσο σπουδαίο ειναι;
Τι μετράει πιο πολύ, το τι γράφει κανείς, ποια είναι η ουσία και το νόημα αυτών που γράφει ή αν έκανε ένα ορθογραφικό λάθος κάπου;
Στο κάτω-κάτω η ορθογραφία, από ό,τι φαίνεται, είναι “δυναμικό πράγμα” (ή έτσι την κατάντησαν οι “θεματοφύλακές” της πανεπιστημιακοί, φιλόλογοι κλπ).
Μεγάλωσα γράφοντας ‘κυττάζω’ και ‘αυγό’, σήμερα αυτά γράφονται ‘κοιτάζω’ και ‘αβγό’. Σημασία τι έχει λοιπόν, αν γράφω αβγό ή ότι μιλάω για αυτό που γεννά η κότα…
Δηλαδή “γραμματιζούμενος” ποιος είναι; Αυτός που γράφει με σωστή ορθογραφία βλακείες ή αυτός που γράφει ελαφρώς ανορθόγραφα σοβαρά πράγματα;…
ΥΓ
Και τέλος πάντων, το εθελοδουλία γράφεται με γιώτα. Πως να το κάνουμε δηλαδή, το λέει άλλωστε και ο Μπαμπινιώτης!…
Μὰ ἡ οὐσία εἶναι τὸ μῖσος ποὺ ἐμπορεύονται πολλοί, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν δεινὴ κατάσταση στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει ὁ λαὸς στὴν Ἑλλάδα, ἐν πολλοῖς ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματά του. Ἀλλὰ καὶ ἡ προχειρολογία συγχωρεῖται δυσκολώτερα στοὺς δασκάλους. Καὶ δὴ στοὺς ἀκαδημαϊκοὺς δασκάλους. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Μπαμπινιώτης φιλοδόξησε νὰ ἐπιβάλει τὸν κλιτὸ τύπο «εὖρο» γιὰ τὸ εὐρώ ! Τέτοια ἀλαζονεία δημιουργεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ προβολὴ στὸν δημόσιο χῶρο καὶ δὴ στὴν τηλεόραση.
Κι ἐπειδὴ ὁ λόγος γιὰ τὸν Μπαμπινιώτη ἡ περιγραφὴ τῆς δεξιώσεως τοῦ γάμου τῆς κόρης του ἀπὸ τὴν Ἐλένη Μπίστικα στὴν «Καθημερινὴ» ἀπανθίστηκε σὲ περίοπτο θέση στὸ βιβλίο «Κάτι τὸ Ὡραῖον», δηλαδὴ στὴν ἀνθολογία τοῦ κακοῦ γούστου, τοῦ κίτς, πού ἐξέδωσε τὸ πάλαι ποτὲ περιοδικὸ «Ἀντί». Καὶ γιὰ τὸ γεγονός, ὅπως εἶχε σκηνοθετηθεῖ, καὶ γιὰ τὴν περιγραφή. Ἀμ δὲν φθὰνουν τὰ πτυχία καὶ οἱ ἐρευνητικὲς ἐργασίας γιὰ νὰ ἔχουμε καὶ αίσθητικὴ παιδεία …
Οδυσσεια Ρ 320-324
δμῶες δ᾿, εὖτ᾿ ἂν μηκέτ᾿ ἐπικρατέωσιν ἄνακτες,
οὐκέτ᾿ ἔπειτ᾿ ἐθέλουσιν ἐναίσιμα ἐργάζεσθαι:
ἥμισυ γάρ τ᾿ ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς
ἀνέρος, εὖτ᾿ ἄν μιν κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσιν.»
ὣς εἰπὼν εἰσῆλθε δόμους εὖ ναιετάοντας,
Έτσι είναι οι δούλοι, τον αφέντη τους που έχασαν κι η κυβέρνια
τους λείπει: πια δεν έχουν όρεξη σωστή δουλειά να κάμουν.
Αλήθεια, τη μισή ο βροντόλαλος ο Δίας αξιά του ανθρώπου
του παίρνει απ᾿ τη στιγμή που επλάκωσε γι᾿ αυτόν σκλαβιάς
ημέρα!»
Σαν είπε αυτά, στο αρχοντοκάμωτο παλάτι μέσα εδιάβη
….
ιων, Δουληίη, ποιητ. Δουλία, αρχ. δουλεία (δέω; γεν. αγνωστου ετυμ) (ι. Σταματακος)
@Kakarelidis 21 September 2015 at 20:00
Εἶσθε κάπως ἐκτὸς θέματος, ἀλλὰ ἂς δοῦμε τὶ λένε οἱ πηγές :
Ὁ «δούλιος» καὶ τὰ παράγωγα εἶναι ἐπίθετα καὶ ὄχι οὐσιαστικά σὲ ὅλη τὴν παραδεδομένη Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Γραμματεία. Στὴν νεωτέρα Ἑλληνική σημαίνει «δουλικός».
Τὸ λῆμμα ἀπὸ τὸ Liddell-Scott ἐδῶ :
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0057:entry=dou/lios&highlight=dou%2Flios
ὅπου ἐξηγεῖ ὅτι τὸ «ἰῶτα» τίθεται σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις γιὰ νὰ βγεῖ σωστὸ τὸ (προσωδιακὸ) μέτρο, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Σταματάκος έπισημαίνει ὅτι ὁ τύπος εἶναι «ποιητικός». Μόνον σὲ ποιητικὰ κείμενα (Ὅμηρος, Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς) ἀπαντᾶται ὁ τύπος καὶ πάλι σπανίως καὶ μία μόνον φορὰ σὲ πεζὸ λόγο, στὸν Ἡρόδοτο.
Ἐὰν οἱ λεξικογράφοι πιάσθηκαν ἀπὸ τὸν ποιητικὸ τὺπο γιὰ τὶς ὀρθογραφικὲς (ψευδο)καινοτομίες τους, θὰ πρόκειται γιὰ τὴν ἀνεκπλήρωτη ἐπιθυμία τῶν γλωσσολόγων καὶ λεξικογράφων νὰ γίνουν ποιητές, δηλαδὴ πλάστες νέων λέξεων πού θὰ τὶς δεχθεῖ ἡ γλῶσσα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνονται συχνὰ καταγέλαστοι. Διότι ποίησις χωρὶς τὸ τάλαντον καὶ μόνον μὲ σκληρὴ φιλολογικὴ ἐργασία δὲν γίνεται.
Ἡ «ἐθελοδουλεία», πάλι, γιὰ τὴν ὁποία γίνεται ἡ ὅλη συζήτησις ἐδῶ, εἶναι οὐσιαστικό.
@Γεωργάνας
Ἔγραψα κάτι διαφορετικό; (ιων, Δουληίη, ποιητ. Δουλία, αρχ. δουλεία (δέω; γεν. αγνωστου ετυμ) (ι. Σταματακος)
Ὄχι, μόνον δέν ἅπτεται τοῦ θέματος τῆς ὀρθῆς γραφῆς τοῦ οὐσιαστικοῦ «ἐθελοδουλεία». Ἐν τούτοις, ἔχει, πράγματι, ἐπιμορφωτικὸ ἐνδιαφέρον τὸ σχόλιό σας γιὰ τὸ πῶς ἔβλεπαν καὶ βλέπουν («Ἐπέστρεφε» τοῦ Καβάφη) τοὺς κανόνες τοῦ γραπτοῦ λόγου οἱ ποιητές.