Αυτοδιάλυση της Νέας Δημοκρατίας.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Όταν κέρδισε ο Σαμαράς την εσωκομματική εκλογή το Νοέμβριο του 2009 του έγινε η εισήγηση να μετονομάσει τη Νέα Δημοκρατία. Δεν το έκανε. Άλλαξε απλώς το έμβλημα. Ουσιαστικά, συμφώνησε με όσους έβρισκαν κάποια αξία στην προσωνυμία του κόμματος, με όσους δια της προωσυμίας έλπιζαν να διεγείρουν κάποτε τα κομματικά αντανακλαστικά και μ’ αυτόν τον τρόπο να αυξήσουν την εκλογική συσπείρωση. Έκαναν λάθος. Έτσι, έξι χρόνια μετά ακουγόταν στα καφενεία, στις πλατείες και στα σπίτια από απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ οι φράσεις «ε όχι και να ψηφίσω Νέα Δημοκρατία». Δικαίως.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι αγαπούν τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι ερωτοχτυπημένοι. Εφόσον ο Τσίπρας κατάφερε όχι απλώς να επιβιώσει, αλλά να φύγει αλώβητος μετά την υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, κατά κοινή παραδοχή χειρότερου από τα προηγούμενα, και ενδεχομένως αχρείαστου, δεδομένου ότι η τροχιά της χώρας μετά από πέντε υφεσιακά χρόνια (2009 ως 2013) είχε εμφανίσει ανάπτυξη του ΑΕΠ κατά 0.8% το 2014, τότε δεν υπάρχουν κραδασμοί τους οποίους δεν θα μπορεί να απορροφήσει πλέον με σχετική ευκολία για το επόμενο ορατό διάστημα. Συνεπώς, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να ανοίγεται σε μία πορεία 8 συν πιθανώς τεσσάρων ακόμα ετών στο τιμόνι της χώρας.

Η αιτία που πέρασε έτσι με απλές παρωνυχίδες και βγήκε θριαμβευτής στις εκλογές, είναι ότι κεφαλαιοποίησε την λαϊκή επίρριψη ευθυνών στους βασικούς συγκυβερνήτες της μεταπολίτευσης, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Έστω και μνημονιακός, καλύτερα να έχουμε τον πρωθυπουργό της καρδιάς μας, παρά κάποιον από τους μισητούς αντιπάλους του. Αυτό ήταν το μοτίβο.

Βλέπουμε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ, οι οποίοι μέχρι πρότινος, δηλαδή το 2009, το 2010 ή το 2011 να ήταν στελέχη των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, να φωνάζουν ανερυθρίαστα προς τα νυν στελέχη τους «εσείς που κυβερνούσατε 35 χρόνια τη χώρα και τη φέρατε σ΄αυτήν την κατάσταση» να κερδίζουν το χειροκρότημα και την ψήφο των εκλογέων, οι οποίοι ξεχνούν πολύ γρήγορα ότι μέσα στο «εσείς» (που κυβερνούσατε 40 χρόνια) ήταν και οι ίδιοι

Μέσα στο τοπίο αυτό, πολλοί αναρωτιούνται τώρα «ποιος θα γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας μήπως έχει καλύτερη τύχη από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη». Νομίζω κανείς δεν μπορεί!

Γι’ αυτό προτείνω την άμεση αυτοδιάλυση της Νέας Δημοκρατίας.

Παύει να έχει λόγο ύπαρξης η Νέα Δημοκρατία. Είναι αδύνατον να επανακτήσει την διεισδυτικότητά του στην ελληνική κοινωνία. Το πραγματικό ποσοστό των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία βρίσκεται περίπου στο 20%, ποσοστό που πήρε στις εκλογές του Μαΐου 2012, στις πρώτες εκλογές δηλαδή του Σαμαρά, ο οποίος είχε ήδη κάνει ως αντιπολίτευση τη στροφή υπέρ του μνημονίου. Από κει και πέρα, σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, τον Ιούνιο του 2012, τον Ιανουάριο του 2015 και τον Σεπτέμβριο του 2015 η ΝΔ πήρε ποσοστά 28-30%. Οι επιπλέον ψήφοι είναι φανερό από την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων και των έξιτ-πολλς, ψήφισαν ΝΔ ακριβώς επειδή ήταν πρώτο κόμμα και είχε πιθανότητα να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και έκανε την πρώτη από αυτές. Με πραγματική διείσδυση 20%, με στήριξη υπό προϋποθέσεις του εκλογικού νόμου στο 10% και με αντιπάθεια έως απέχθεια στο 70%, δεν μπορεί να προχωρήσει όποιος κι αν ηγηθεί.

Από κει και πέρα, μπροστά στη φανερή ανάδειξη του νέου ΠΑΣΟΚ των επόμενων τετραετιών, παύει να έχει λόγο ύπαρξης και το ΠΑΣΟΚ. Ομοίως, αυτοδιάλυση.

Τα ίδια και για το κβαντικά σοσιαλφιλελεύθερο Ποτάμι. Αυτοδιάλυση.

Ας χαραχθούν νέες πολιτικές δυνάμεις.

Να επανέλθει στο προσκήνιο η πολιτική φιλοσοφία, ο χώρος από τον οποίον θα αντληθούν ιδέες και προτάσεις διαχείρισης εξουσίας, οι πολιτιστικές αναφορές. Να υπενθυμιστούν οι άξονες της συλλογικής μας ιδιοπροσωπείας. Το δίλλημα Ευρώπη ή απομόνωση, είναι ελλιπές, άρα ψευδές, διότι εντός της Ευρώπης (όπως ίσως και στην περίπτωση της απομόνωσης) χωράνε εντελώς διαφορετικές οπτικές της Ελλάδας. Αυτές πρέπει να διασαφηνιστούν και να απεικονιστούν σε νέες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Ούτε ξερή διαχείριση, ούτε προσωποκεντρικότητα.

Αυτοδιάλυση της αντιπολίτευσης σήμερα και χτίσιμό της από την αρχή.