του Μελέτη Μελετόπουλου21/9/2015
ΣΥΡΙΖΑ: 35,6% (145)
ΝΔ: 28,1% (75)
Χρυσή Αυγή: 7,00% (18)
Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ): 6,3% (17)
ΚΚΕ: 5,5% (15)
Το Ποτάμι: 4,1% (11)
Ανεξάρτητοι Έλληνες: 3,7% (10)
Ένωση Κεντρώων: 3,4% (9)
-
Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων γελοιοποιήθηκαν ακόμη μία φορά, δημιουργώντας προεκλογικά μία ψευδή και παραπλανητική εικόνα «ντέρμπυ», μη εισόδου των ΑΝΕΛ κλπ. Κατά την γνώμη μου πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας και να διερευνήσει τυχόν οικονομικές δοσοληψίες με κόμματα και ομάδες συμφερόντων. Επίσης πρέπει να επανελεγχθεί η αδειοδότηση αυτών των εταιρειών.
-
Η τεράστια, πρωτοφανής αποχή (πάνω από 50%) αποτελεί παράγοντα συνολικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και του κοινοβουλευτισμού στην παρούσα μορφή του.
-
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ παρά τα πεπραγμένα του προηγηθέντος επταμήνου και παρά τα capital controls, αποτελεί (όπως ακριβώς και το δημοψήφισμα) όχι τόσο εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ όσο κόλαφο κατά των κομμάτων της αντιπολίτευσης και άρνηση του εκλογικού σώματος να επιτρέψει την παλινόρθωσή τους στην εξουσία.
-
Η ΝΔ συνετρίβη μη αυξάνοντας το ποσοστό της από τον Ιανουάριο, διότι πίστεψε ότι με τον Βαγγέλα, τον Άδωνι, τον Γιακουμάτο, τον Καραγκούνη και όλες αυτές τις τριτοκοσμικές γραφικές φιγούρες και χωρίς καμμία μα καμμία ανανέωση θα επέστρεφε στην εξουσία. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι το εκλογικό σώμα θεωρεί αυτήν και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνη για τη χρεωκοπία με την πολιτική που άσκησε επί των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά. Η τρίτη κατά σειράν ήττα της κανονικά θα έπρεπε να την οδηγήσει σε αυτοδιάλυση, ώστε να δημιουργηθεί στην θέση της ένα σοβαρό κεντροδεξιό κόμμα.
-
Η Χρυσή Αυγή παραμένει τρίτο κόμμα παρά την δικαστική της δίωξη και την ανάληψη πολιτικής ευθύνης της δολοφονίας Φύσσα από τον Μιχαλολιάκο. Αξιοσημείωτη πράγματι αντοχή. Πρόκειται για συνδυασμό οργισμένης αντισυστημικής ψήφου με αντίδραση στο μεταναστευτικό. Όσο η ΝΔ παραμένει ως έχει δεν πρόκειται να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους που διαρρέουν προς την ΧΑ, και οι οποίοι δεν είναι ασφαλώς όλοι ναζιστές.
-
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Στην βουλή θα διαχωριστεί σύντομα σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Η μεν Φώφη διευκόλυνε την επιστροφή της αλήστου μνήμης ΔΗΜΑΡ από το παράθυρο, η δε ΔΗΜΑΡ έδωσε παράταση στο ημιθανές ΠΑΣΟΚ. Κατά την γνώμη μου, εξελίξεις άνευ σημασίας και ζυμώσεις περιθωρίου.
-
ΚΚΕ: λέσχη βετεράνων και νοσταλγών της Σοβιετικής Ένωσης, με αξιοσημείωτη αντοχή, ιδεολογική συνέπεια και εσωτερική λογική, που αφορά βέβαια μόνον τους ίδιους. Δεν κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν την μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1929.
-
Το «Ποτάμι» απέτυχε στον στόχο του, που ήταν ως κυβερνητικός μπαλαντέρ να προωθήσει στην πρωθυπουργία τον Διαμαντούρο, που διαχωρίζει τους Έλληνες σε καλούς εκσυγχρονιστές και κακούς εθνικιστές, ή τον Αλιβιζάτο, τον παλιό συνεργάτη του Παυλόπουλου. Το ποσοστό του δείχνει ότι εξαντλήθηκε η δυναμική του και στο εξής θα πρόκειται για μία περιθωριακή και φθίνουσα κίνηση.
-
Οι ΑΝΕΛ έχουν πλέον αποκρυσταλλωθεί, μετά και τους χθεσινοβραδυνούς δημόσιους εναγκαλισμούς, ως η εθνικιστική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι πολύ χρήσιμο στον Τσίπρα ως εκ δεξιών άλλοθι εθνικοφροσύνης. Ο Καμένος εξασφάλισε άλλη μία φορά το υπουργείο Άμυνας. Αλλά είναι φανερό ότι η τύχη του είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί όλα όσα μισεί. Επίσης είναι φανερό ότι είναι καθηλωμένος σε ποσοστά μικρού κόμματος.
-
Ο Βασίλης Λεβέντης είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών. Είναι μία αντισυστημική κίνηση όχι ακραία τύπου ΧΑ ή ΛΑΕ, αλλά κεντρώα και ορθολογική. Ψηφίστηκε ως χαστούκι στο κατεστημένο της Μεταπολίτευσης, σπάζοντας την γραφικοποίηση που ατό του είχε επιβάλλει, το εάν όμως θα μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει ως αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος την επιτυχία του θα φανεί πολύ γρήγορα.
-
Ο Λαφαζάνης πλήρωσε πολλά: την επιπολαιότητά του στην προσέγγιση του πολύ σοβαρού ζητήματος της εθνικής νομισματικής κυριαρχίας, την ταύτισή του με την Κωνσταντοπούλου κλπ. Υπήρξε όμως έντιμος, διότι παραιτήθηκε από το υπουργείο του για να μην προδώσει τις ιδέες του και τις προεκλογικές δεσμεύσεις του. Επίσης είναι έντιμος. Η καρριέρα του δεν τελειώνει εδώ, γιατί είναι επίμονος και μαχητικός.
-
Η προοπτική της κυβέρνησης: ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν να διασπαστεί και πάλι, όταν σύντομα έρθει η ώρα λήψης σκληρών μνημονιακών μέτρων. Επίσης πιθανότατη θεωρώ την διάσπαση των ΑΝΕΛ ή και την αποχώρησή τους από την κυβέρνηση, λόγω του μεταναστευτικού. Η νέα κυβέρνηση του Τσίπρα δεν θα θέλει ή δεν θα μπορεί να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά το σοβαρότερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι το επερχόμενο τερατώδες κύμα προσφύγων (τα αμερικανικά ΜΜΕ ομιλούν για συνολικά 10.000.000 άτομα από την Εγγύς Ανατολή). Καθώς Γερμανία, Τσεχία, Σκόπια, Ουγγαρία και σύντομα άλλες χώρες αναστέλλουν την Σένγκεν και κλείνουν τα σύνορά τους, δημιουργώντας ένα σιδηρούν παραπέτασμα γύρω από την Ελλάδα, η χώρα μας θα αντιμετωπίσει μία μη διαχειρίσιμη κατάσταση. Που θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις που σήμερα ούτε κάν φανταζόμαστε.
*Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
1 comment
Ὁ συνηθισμένος καημὸς τῆς ἀλεποῦς ποὺ περιμένει νὰ πέσουν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ τὰ ἀενάως κλονούμενα … τοῦ τράγου γιὰ νὰ τὰ φάει. Ὅπου ἀλεποῦ οἱ κάθε λογῆς σπουδαρχίδες καὶ τάχα «δεξιοί» πού θέλουν νὰ σηκωθοῦν οἱ στρογγυλοκαθισμένοι στὴν Νέα Δημοκρατία γιὰ νὰ κάτσουν αὐτοί. Πραγματικὴ πληγὴ εἶναι ὁ καημὸς αὐτός, διότι ἀντιστρατεύεται καὶ κάμποσα ἀξιόλογα, ἐνδεχομένως, ποὺ θὰ εἶχε νὰ ἐκφράσει ὁ ἐκάστοτε γράφων. Γιὰ παράδειγμα, ἐφ’ ὅσον προβλέπει νέα διάσπαση τοῦ σχετικῶς πλειοψηφοῦντος κόμματος, πῶς μπορεῖ νὰ συνιστᾶ ἀνανέωση στὴν Νέα Δημοκρατία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ φυσικὸς πόλος ἕλξεως τῶν δυσαρεστημένων ; Καὶ γιατί δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Τσίπρας νὰ ἐξοβελίσει τοὺς νέους διασπαστὰς μὲ τὴν ἴδια, δοκιμασμένη πλέον, μέθοδο πού ἐξοβέλισε τοὺς προηγουμένους ; Τέλος, τὸ κείμενο παραβλέπει πλήρως τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἑταίρων. Δὲν εἶναι λογικό, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐπιλέγουμε νὰ τοὺς δώσουμε μὲ τὴς ψῆφό μας ἀξιόπιστο συνομιλητή καὶ έξουσιοδοτημένο, νὰ μᾶς κόψουν τελείως τὴν ὅποια χρηματοδότηση ; Δέν θέτει αὐτὸς ὁ συλλογισμὸς ὅριο στὸ πόσο μποροῦμε νὰ παίζουμε θέατρο ;