Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος
Οι συντηρητικές αξίες βρίσκονται σε αργή, μακροχρόνια και προοδευτική παρακμή. Η πορεία αυτή είναι γνωστή, και παρατηρείται σε όλους τους τομείς όπου μπορεί να έχει θέση η συντηρητική πολιτική και κοσμοθεωρία.
Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και της περιφερειακής ολοκλήρωσης και ενσωμάτωσης (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΕΕ) αποδυναμώνει τα εθνικά-κράτη και περιορίζει την κυριαρχία τους. Η διατήρηση της εθνικής αυτονομίας και ελευθερίας κινήσεων γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη υπό την κυριαρχία του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο χειραγωγεί και ενίοτε καατστρέφει ολόκληρες χώρες. Η κολοσσιαία κίνηση πληθυσμών και η εγκατάσταση δεκάδων εκατομμυρίων τριτοκοσμικών μεταναστών και προσφύγων αλλοιώνει την εθνογραφική σύνθεση των δυτικών χωρών. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πολυγονία των ανθρώπων αυτών και την υπογεννητικότητα και γήρανση των γηγενών, μεσοπρόθεσμα θα ομιλούμε για ανατροπή δημογραφικών ισορροπιών και δημογραφική αντικατάσταση.
Η χριστιανική θρησκεία και πνευματικότητα, φορείς αρχαίων ηθικών, φιλοσοφικών και κοινωνικών αρχών του ευρωπαϊκού πολιτισμού, φθίνουν, και μαζί τους τα αναχώματα προς το σχετικισμό, το μηδενισμό και μία κοινωνία χωρίς όρια, αναστολές και μέτρο. Και ενώ μία απέραντη πνευματική ξηρότητα απλώνεται στη Δύση, το Ισλάμ εντός και εκτός αυτής βρίσκεται σε ιλιγγιώδη άνοδο. Η εθνική συνείδηση αδυνατίζει και περιφρονείται ως απαρχαιωμένη, χάριν ιδεολογημάτων διεθνιστικών, δήθεν κοσμοπολίτικων, προερχομένων τόσο από την φιλελεύθερη σκοπιά (παγκοσμιοποίηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, ανοικτά σύνορα), όσο και από την αριστερή (πολυπολιτισμός, διεθνισμός).
Ο συντηρητικός κόσμος της Ελλάδας και της Ευρώπης κοιτά την εκτυλισσόμενη πραγματικότητα αμήχανα. Αγκυλωμένος σε νεωτερικές, αντιπαραδοσιακές αντιλήψεις, σαστισμένος και αποθαρρυμένος ύστερα από 200 έτη διαρκούς ιδεολογικής υποχώρησης και ήττας σε κάθε γενιά, κατά τόπους και καιρούς κατάγει εκλογικές νίκες, σχηματίζει κυβερνήσεις, αλλά δεν έχει το “πάνω χέρι” στις πολιτιστικές και κοινωνικές εξελίξεις. Από τη δεκαετία του 1960 και τα μεγάλα αντιπαραδοσιακά, ριζοσπαστικά κινήματα που άνθησαν τότε, η υποχώρηση πήρε ρυθμό ατάκτου φυγής.
Θα έλεγε βέβαια κάποιος ότι χρειαζόταν μία φιλελευθεροποίηση. Ότι ύστερα από αιώνες αδιαμφισβήτητης παντοκρατορίας της παράδοσης, της θρησκείας και της ιεραρχίας, ο κόσμος δεν μπορούσε να ανασάνει. Σαφώς. Ουδείς σώφρων δεξιός δεν έχει τις ίδιες ιδέες με τη δεξιά του 1789.
Η διαδικασία όμως της φιλελευθεροποίησης έχει φθάσει στο σημείο όπου όχι απλά κατατρώγονται τα θεμέλια των συντηρητικών αξιών (ιεραρχία, σταθερότητα, τάξη, ατομική ευθύνη, οικογενειακή κοινωνική δομή, έθνος, θρησκευτικότητα, κρατική ανεξαρτησία), αλλά συνθλίβονται, τσακίζονται, διαλύονται. Μαζί με τον φιλελευθερισμό και την ποικιλόχρωμη (οικονομική και πολιτιστική) αριστερά, πλέον και η παγκοσμιοποίηση αποδομεί τα έθνη και τις κοινότητες και τα μετατρέπει σε πολτούς ανομοιογενείς και κατακερματισμένους, εξασθενεί την προοπτική της παραγωγικής αυτάρκειας, ενώ σβήνει πολιτισμούς, παραδόσεις και γλώσσες κάτω από την κυρίαρχη αμερικανική κουλτούρα.
Η απάντηση πρέπει να είναι μεθοδική, οργανωμένη, πολυεπίπεδη. Πάνω από όλα όμως οφείλει να είναι δυναμική. Θαρραλέα. Ένας συντηρητισμός επιθετικός. Επιθετικός όχι με την έννοια της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της βίας. Μακρυά από την παράταξη του μέτρου και της τάξης αυτά! Αλλά με την έννοια του θάρρους, της ανυποχώρητης στάσης. Δεν είναι η ώρα για συμπλέγματα ή προσαρμογή στη νεομαρξιστική πολιτική ορθότητα. Είναι η ώρα αυτό που λέμε δεξιά να βροντοφωνάξει τις ιδέες της, να μπει στο στίβο για να νικήσει. Όχι απλά τις εκλογές, αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό να κερδίσει πίσω. Την πρωτοβουλία στη διαμόρφωση ηθικής, κοινωνικής θεωρίας, αισθητικών προτύπων, αξιών, μεθόδων οργάνωσης και πολιτικής σκέψης, τέχνης. Ο κάθε δεξιός πρέπει να αποκτήσει συναίσθηση ότι είναι κολλημμένος στον τοίχο, ότι οι συμβιβασμοί, τα ενοχικά σύνδρομα και οι αστικές αβρότητες υπονόμευσαν τον αγώνα του, πως ό,τι αγαπά κινδυνεύει να χαθεί. Ύστερα, με νηφαλιότητα μα και πάθος, με αποφασιστικότητα και οργάνωση, να αντικρούσει τους βεβηλωτές του ιερού, του αγαθού, του ωραίου και του εθνικού, και να δηλώσει ότι η κυριαρχία τους τελείωσε. Δύο-τρεις αιώνες είχαν στη διάθεση τους να μεταρρυθμίσουν, να αλλάξουν και τελικά να τα κάνουν μαντάρα. Αρκετά!
Η συντηρητική αντεπίθεση πρέπει να στηριχθεί σε δύο πυλώνες: τον κομματικό και τον κοινωνικό. Στον πρώτο, νέα κόμματα με τολμηρούς πολιτευτές, αφθάρτους και μορφωμένους, πρέπει να διεκδικήσουν την εξουσία. Στο δεύτερο, οι συντηρητικοί πολίτες οφείλουν να πάψουν τη νωχελική τους αδράνεια. Να γίνουν εξωστρεφείς, μαχητικοί και αντιδραστικοί, να οργανώνονται και να διαδηλώνουν, όπως οι αριστεροί ή και δυναμικότερα. Να ενεργοποιηθούν στις κοινότητες τους, στις ενορίες τους, τα σωματεία τους, τους πολιτιστικούς τους συλλόγους. Να συστήσουν ομάδες πίεσης, λαϊκές συνελεύσεις σε επίπεδο χωριού και γειτονιάς, δομές αυτομόρφωσης, αλληλεγγύης και καλλιτεχνικής έκφρασης.
Η κοινωνική ενεργοποίηση είναι απαραίτητη για δύο λόγους. Κατ’ αρχάς για την επίτευξη του στόχου, δηλαδή τη γενικότερη πολιτικο-πολιτιστική αντιστροφή προς το συντηρητισμό, δεν αρκούν εκλογικές νίκες. Όσο σαρωτική και να είναι η επικράτηση ενός δεξιού κόμματος στις κάλπες, αυτό δε θα σταματήσει τη showbizz και το κατεστημένο των ΜΜΕ να παράγει σκουπίδια και να στάζει δηλητήριο και άθλια πρότυπα για τους νέους. Ούτε την καθοδική πορεία των τεχνών. Ούτε την απώλεια της θρησκευτικότητας και την επέλαση του σχετικισμού και του μηδενισμού. Ούτε την κρίση στην οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Εκεί χρειάζεται η κοινωνία των πολιτών να δράσει, και μία συντηρητική κυβέρνηση μόνο επικουρικό ρόλο μπορεί να έχει.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πολύ απλά ο πρώτος πυλώνας μπορεί να αποτύχει. Μπορεί η κομματική κάθαρση να μην επέλθει ποτέ. Μπορεί οι κεντρώοι, προοδευτικοί και σοσιαλιστές να επικρατούν εκλογικά και να προωθούν από τους κυβερνητικούς θώκους την πολυπολιτιστική, αντικληρικαλική, ελευθεριάζουσα, κρατικίστικη ατζέντα τους. Υπό τις συνθήκες αυτές, ένα δραστήριο συντηρητικό δίκτυο βάσης είναι απαραίτητο τόσο για να αντιταχθεί στα σχέδια αυτά, όσο και για να διαφυλάξει τις παραδοσιακές αρχές. Οι παράλληλες δομές του θα διαφυλάξουν και θα περάσουν στους νέους τα πρότυπα του Αγίου, του Ήρωα και του Φιλοσόφου, την ορθόδοξη παιδεία, το θησαυρό της κλασσικής γραμματείας, την ελληνική γλώσσα στον πλήρη πλούτο της, τις αξίες του αυτοελέγχου, του σεβασμού, της αφοσίωσης, της σταθερότητας, της πίστης και της φιλοπατρίας. Οι δομές αυτές θα αποτελέσουν παραγωγικές κυψέλες φιλοσοφίας, βιβλιοπαραγωγής, καλλιτεχνίας και μετριοπαθούς έκφρασης, αναχώματα στην κουλτούρα του υλισμού, της μαζοποίησης και του ηδονισμού. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, εάν η μάχη χαθεί, οι δομές αυτά θα είναι τα καταφύγια πέριξ ων οι παραδοσιακοί άνθρωποι θα υπομείνουν στωικά την εχθρική κοινωνία, με την ελπίδα κάποτε, όταν ο σύγχρονος πολιτισμός θα έχει καταρρεύσει υπό το ίδιο του το βάρος, να αναγεννηθεί ο φοίνικας από τις στάχτες του, να εκπολιτιστούν και να ευαγγελιστούν ξανά οι νεο-βάρβαροι.
Για τούτο λοιπόν, ας γίνει αντιληπτό ότι οι περιστάσεις είναι κρίσιμες. Για τους συντηρητικούς, η υπόθεση είναι απλή: αποφασιστική και μαζική έγερση ή λήξη, game over. Με ζήλο σταυροφορικό και νηφαλιότητα χειρουργική, ας γίνει μία τελευταία εξόρμηση.
Και ας είναι η εξόρμηση αυτή ή το κύνειο άσμα, ή η μεγάλη ρεβάνς της Αντεπανάστασης!
2 comments
Συμφωνω σε ολα. Μονο η λεξι σταυροφορικο με ενοχλει λιγο.
Το άρθρο «ξεχνάει» το πιο βασικό στοιχείο: ο συντηρητισμός έχει παραδοθεί στους όρους και τις παραδοχές του νεοφιλελευθερισμού(οικονομισμού, οικονομικού φιλελευθερισμού, κ.λπ.).
Όταν ξεχνάς τις βασικές αρχές σου, στο όνομα του πολιτικού καιροσκοπισμού και της ασύδοτης ελεύθερης αγοράς, τότε ο συντηρητισμός μεταλλάσσεται σε νεοκόν, νεοδεξιά και ότι άλλο έχει «γεννηθεί» ως νέο ιδεολογικό ρεύμα.