28/02/2010 | ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ*
Ακραίοι, εθνικιστές, εκσυγχρονιστές, δημοκράτες και μορφές διχοτόμησης
Το ζητούμενο στο Κυπριακό δεν είναι εάν θα αλλάξει η φρουρά στην ηγεσία των κατοχικών Αρχών, αλλά εάν η Τουρκία έχει πολιτική πρόθεση επίλυσης του προβλήματος. Είτε ο Ταλάτ είναι στην ηγεσία του κατοχικού καθεστώτος είτε ο Έρογλου, κουμάντο κάνει η Άγκυρα, η οποία δηλώνει «ναι». Ότι, δηλαδή, έχει θέληση να λύσει το Κυπριακό. Το ερώτημα είναι πώς.
Ο Τούρκος πρώην Υπουργός των Εξωτερικών, και νυν βουλευτής, Γιασέρ Γιακίς, δήλωσε ότι το Κυπριακό δεν είναι ζήτημα προτεραιότητας, αλλά ένα από τα πολλά προβλήματα, τα οποία η Τουρκία επιδιώκει να επιλύσει. Όπως π.χ. το Κουρδικό και το Αρμενικό, στη λογική Νταβούτογλου. Δηλαδή, των μηδενικών προβλημάτων. Και όπως, βεβαίως, επιθυμεί η Τουρκία. Με την επιβολή των δικών της όρων και κανόνων, οι οποίοι επί του παρόντος συνεχίζουν να τροφοδοτούνται από δημοκρατικά ελλείμματα και από την ισχύ που διαθέτει ο στρατός στο τουρκικό πολιτειακό σύστημα. Είναι επί τούτου χαρακτηριστικά τα όσα ανέφερε την περασμένη Τρίτη (22.2.2010), η εισηγήτρια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την έκθεση αξιολόγησης της τουρκικής ενταξιακής πορείας. Είπε, λοιπόν, η κ. Ρία Όμεν, απευθυνόμενη προς τους Τούρκους βουλευτές, στο πλαίσιο των εργασιών της Μεικτής Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής Τουρκίας – Ε.Ε., τα εξής: 1. Στην Τουρκία πρέπει να ελέγχει το Κοινοβούλιο το στρατό και τις δαπάνες για την άμυνα και όχι ο στρατός το Κοινοβούλιο. 2. Στην Τουρκία πρέπει να γίνει σεβαστό το κράτος δικαίου και η ανεξαρτησία και η διάκριση των τριών εξουσιών, δηλαδή της δικαστικής, της νομοθετικής και της εκτελεστικής.
Ο τεμπέλης μαθητής
Συνεπώς, η Τουρκία, όταν μιλά για λύση στο Κυπριακό, δεν εννοεί μια λύση δημοκρατική και ευρωπαϊκή, που θα στηρίζεται επί των αρχών και των αξιών της Ε.Ε., αλλά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δυο συνιστώντα κρατίδια, που θα έχουν μια κοινή Κυβέρνηση για το θεαθήναι. Εάν ρίξει κάποιος μιαν απλή ματιά στο τουρκικό έγγραφο για τη Διακυβέρνηση και τις προηγούμενες τουρκικές προτάσεις, θα διαπιστώσει ότι ο τουρκικός στόχος είναι εκείνος, τον οποίο έχει καθορίσει από τη δεκαετία του ’50 ο Νιχάτ Ερίμ: Η διχοτόμηση. Και στην παρούσα φάση συμβαίνουν τα ακόλουθα: α) Η ε/κ πλευρά υιοθετεί προηγούμενες τουρκικές θέσεις, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραμονή, ως βάση συζήτησης, 50 χιλιάδων εποίκων, και δίδει την ευκαιρία και το δικαίωμα στην Τουρκία και τον Ταλάτ να γίνονται πιο σκληροί και ανυποχώρητοι. Να τα θέλουν όλα και να έχουν διαπραγματευτικό βάθος, αλλά και για να έχουν την ευκαιρία να κατηγορούν τους Ε/κ ως υπεύθυνους για την αδυναμία εξεύρεσης λύσης όταν δεν δέχονται τις νέες τουρκικές διχοτομικές θέσεις. Και όπως είπε ο κ. Γιακίς την περασμένη Τρίτη στην Ευρωβουλή, οι συνομιλίες τού θυμίζουν την ιστορία του τεμπέλη μαθητή, ο οποίος αφήνει το χρόνο να τρέχει και θυμάται να διαβάσει λίγο πριν από τις τελικές εξετάσεις! Και εξήγησε ότι ο τεμπέλης μαθητής είναι η ε/κ πλευρά και εμμέσως ο Πρόεδρος Χριστόφιας. β) Στο τραπέζι των συνομιλιών δεν υπάρχει πρόταση επανένωσης της Κύπρου, αλλά διάφορες μορφές διχοτόμησης, όπως η υφιστάμενη de facto διχοτόμηση και η de jure, η οποία μπορεί να προκύψει:
1. Με αναγνώριση του ψευδοκράτους από αριθμό κρατών μελών.
2. Με αναγνώριση του ψευδοκράτους διά της υπογραφής μας με τρόπο άμεσο ή έμμεσο με την αποδοχή μιας συνομοσπονδίας ή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία καθόριζαν και Τούρκοι και Βρετανοί ως διχοτόμηση από το 1956 και αφόριζε σύμπασα η πολιτική ηγεσία, περιλαμβανομένου και του ΑΚΕΛ, όταν τον Ιανουάριο του ’65 οι Σοβιετικοί την έθεσαν επί τάπητος. Το 1974 τέθηκαν διά της εισβολής τα θεμέλια της διχοτόμησης και της διζωνικής με τον πληθυσμιακό, διοικητικό και γεωγραφικό διαχωρισμό της Κύπρου. Πώς, λοιπόν, από τη μια γίνεται λόγος για την άρση των τετελεσμένων της εισβολής και από την άλλη η ε/κ ηγεσία είναι έτοιμη να υπογράψει τον πληθυσμιακό, διοικητικό και γεωγραφικό διαχωρισμό του νησιού; Εκ των πραγμάτων, το δίλημμα διζωνική ή διχοτόμηση είναι κάλπικο, καθότι η διζωνική στη λογική και στη βάση που συζητείται σήμερα είναι μια άλλη μορφή διαχωρισμού και διχοτόμησης.
Τα δυο ε/κ κρατίδια και οι αρχές της λύσης
ΥΠΑΡΧΕΙ και η αντίληψη ότι μπορεί να εξευρεθεί λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πλήρη σεβασμό των αρχών και των αξιών της Ε.Ε., καθώς και των τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών (ελεύθερη διακίνηση προσώπων, αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών). Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν θα έχουμε στην ουσία ένα τ/κ και ένα ε/κ συνιστών κράτος, αλλά δυο ε/κ! Γιατί; Διότι τότε θ’ αρθεί η παραβιασθείσα έννομη τάξη όπως αυτή προκύπτει σήμερα από την εισβολή, αφού όλοι οι Κύπριοι θα μπορούν να διακινούνται ελεύθερα, να εγκαθίστανται ελεύθερα, να συναλλάσσονται ελεύθερα και να στηρίζουν το πολιτειακό τους σύστημα στη δημοκρατική αρχή one man one vote (ένας άνθρωπος, μία ψήφος) και όχι στη σταθμισμένη ψήφο που δημιουργεί στην Κύπρο ένα καθεστώς παρόμοιο με εκείνο του καταργηθέντος Απαρτχάιντ. Επειδή δε, στο βορρά, οι νόμιμοι κάτοικοι πέραν του 82% είναι Ε/κ και επειδή η πλειοψηφία της γης πέραν του 86% ανήκει στους Ε/κ, λογικό είναι ότι σε ένα δημοκρατικό πολιτειακό σύστημα, που θα στηρίζεται επί των αρχών και των αξιών της Ε.Ε., θα έχουν ως πλειοψηφία τον έλεγχο και του βόρειου συνιστώντος κρατιδίου. Για να μην έχουν οι Ε/κ τον έλεγχο στο βορρά και να είναι εσαεί τουρκοκυπριακός και των εποίκων, η διζωνική προσαρμόζεται στη βάση του ακρωτηριασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της Ε.Ε. Είναι γι’ αυτούς και για άλλους λόγους, που καταργείται η δημοκρατική αρχή του ένας άνθρωπος, μία ψήφος και γίνεται λόγος για άλλες αποκλίσεις, οι οποίες θα αποτελέσουν τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου. Διότι το κοινοτικό κεκτημένο δεν αφορά μόνο στις αρχές, τις αξίες της Ε.Ε. και τις τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες, αλλά και τις αποκλίσεις. Συνεπώς, η υπό συζήτηση λύση, όχι μόνο διά των τουρκικών προτάσεων, αλλά και διά των δικών μας, δεν ξεκινά μεθοδολογικά από την αρχή ότι οι αρχές και οι αξίες της Ε.Ε. είναι χωρίς αποκλίσεις, αλλά από την αρχή ότι θα ξεκινήσει η διαδικασία με αποκλίσεις, προσωρινές, ακόμη και μόνιμες ή μακρών περιόδων, που, ειδικώς οι τελευταίες θα εξελιχθούν σε επιβεβαίωση του αξιώματος: Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…
Το νέο Απαρτχάιντ της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΑ και στρατηγικά, εάν η Κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία ήθελαν να φτάσουν στον έντιμο συμβιβασμό, θα έπρεπε να ξεκινούν τη διαπραγμάτευση αξιώνοντας πλήρη εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και αξιών της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, για να άρουν τα τετελεσμένα της εισβολής, προβάλλοντας το εξής απλό επιχείρημα: Δεν είναι δυνατόν η Τουρκία να δηλώνει ότι θα εφαρμόσει πλήρως τις δημοκρατικές αρχές και αξίες της Ε.Ε. στον δικό της κρατικό χώρο, και να μη δέχεται την εφαρμογή τους για την Κύπρο. Το χειρότερο, όμως, είναι η διευκόλυνση που της παρέχει η ε/κ πλευρά, υιοθετώντας τις τουρκικές θέσεις, χαρακτηρίζοντας ως ακρότητες και εθνικισμούς τη διαφωνία με τις διχοτομικές μορφές λύσης και την πλήρη εφαρμογή των στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το λαό της Κύπρου, όπως συμβαίνει με κάθε άλλο λαό της Ε.Ε. Τραγελαφικό είναι το ακόλουθο: Για να χαρακτηρίζεται κάποιος δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, πρέπει να συμβιβάζεται με την κατοχή και με τους νόμους των τουρκικών τανκς. Πρέπει να ξεχνά ιστορικά, νομικά και πολιτικά ότι η διζωνική είναι συνώνυμη της διχοτόμησης και η οποία καλύπτει τις αδυναμίες και τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας των Ε/κ. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: Τελικώς, με την υφιστάμενη διαδικασία λύσης και τουρκικής ενταξιακής πορείας υπάρχει η προοπτική να εκδημοκρατικοποιηθεί και να εξευρωπαϊστεί η Τουρκία και να αποδημοκρατικοποιηθεί η Κύπρος με την εγκαθίδρυση ενός πολιτειακού συστήματος, που θα συνιστά παρθενογένεση και ένα νέο Απαρτχάιντ στη Μεσόγειο, καθώς και παράδειγμα προς αποφυγήν για τον δημοκρατικό κόσμο και ειδικότερο γι’ αυτόν της Ε.Ε.
.