Η επανένωση της Γερμανίας το 1989 τείνει να αποδειχτεί μοιραία για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η πρόσκτηση όλο και μεγαλύτερης, κατ’ αρχήν οικονομικής και συνακόλουθα πολιτικής ισχύος από το Βερολίνο μετενσάρκωσε παλαιά οράματα απολυταρχικού γερμανικού μεγαλείου. Άμα τη εμφανίσει της κρίσης η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση παραπέμφθηκε στις καλένδες και τα περί εμβάνθυσης της συνοχής και της αλληλεγγύης εξαφανίσθηκαν ακόμη και ως έπεα πτερόεντα.
Τώρα ενέσκυψε και η προσφυγική κρίση, που μετεξελίσσεται σε παγόβουνο το οποίο απειλεί να ισοπεδώσει την Ευρώπη. Απειλή εν πολλοίς ασυνειδητοποίητη από τα αναιμικά, περί άλλα τυρβάζοντα, ηγετικά της κλιμάκια. Ήδη ο ένας μετά τον άλλο οι (πρώην κομμουνιστές) ανατολικοευρωπαίοι εταίροι, μέχρι χθες πειθήνιοι στα βερολίνεια κελεύσματα, όρθωσαν φράκτες στην διαρκώς διογκούμενη προσφυγική ροή. Εντάξει το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό, όμως απωθείται και «αποθηκεύεται» στην Ελλάδα. Όπου σε λίγο θα εκραγεί. Ο Ερντογάν, εσωτερικά ισχυρότερος μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, χρησιμοποιεί το προσφυγικό ως διαπραγματευτικό, πυρηνικό όπλο, θέτοντας σε ιδιότυπη ομηρία ολόκληρη την Ευρώπη.
Εκβιάζοντας καθιστά όργανό του την Γερμανία, η οποία απαιτεί από τους άλλους, κυριαρχικές παραχωρήσεις.
Σχήμα καθ’ υπερβολήν η δήλωση ότι «δεν θέλουμε καμία βοήθεια για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση». Τα κατά συρροήν «όχι» των πρώην ανατολικών περιπλέκουν το ζήτημα επικινδύνως και μας προπαρασκευάζουν για ρόλο χωματερής.
Τα «ανοικτά σύνορα» που εξόχως ευλαβείται η Ελλάς πολλαπλασιάζουν την πελατεία των δουλεμπόρων, οι οποίοι στοιβάζουν σωρηδόν ανθρώπους σε πλεούμενα φέρετρα.
Θα το ξαναπούμε άμεση κατεπείγουσα κίνησή μας, λόγω και του αδιέξοδου διάκρισης προσφύγων – λαθρομεταναστών: η αναστολή εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο. Σε αντίθετη περίπτωση θα βρεθούμε με εκατοντάδες χιλιάδες εγκλωβισμένων προσφύγων που το υστέρημα του υστερήματός μας δεν θα τους αρκεί ούτε για παυσίπονα.
Οδυνηρή η γενεαλογία του φαινομένου: παίγνιον και υποπροϊόν ανταγωνισμού των μεγάλων που ψάχνονται για πρώτες ύλες, σφαίρες επιρροής και πελατεία όπλων.
Το προσφυγικό είναι ήδη ηφαίστειο εν εκρήξει και απειλεί να αποσυνθέσει την Ευρώπη. Θα μπορούσε ωστόσο μια αποσύνθεση να είναι προάγγελος μιας άλλης Ευρώπης, τέτοιας που θέλουν οι λαοί; Ίσως! Αλλά αυτό συναρτάται με επανάσταση συνειδήσεων τόσο στη βάση όσο και στα ηγετικά ευρωπαϊκά κλιμάκια, προς το παρόν ανεξιχνίαστη.
Μας κατήντησαν αποικία. Φορτωθήκαμε, όπως το ομότιμο αριστούργημα του Καβάφη («Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.») αλλοεθνείς και επιχώριους πολιτικούς αναμορφωτές. «Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς». Οι τροϊκανοί φτυστοί «καβαφικοί»:
«Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κι’ εξετάζουν
κι’ ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν
με την απαίτηση να εκτελεστούν άνευ αναβολής».
[Όρα πρόσφατες παραινέσεις Μοσκοβισί…].
«Έχουνε και μία κλίση στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη
η κατοχή σας είν’ επισφαλής (…).
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή
κι’ από την άλληνα την συναφή
κι από την τρίτην τούτην» (…).
«Κι’ όταν με το καλό τελειώσουνε την εργασία [πότε με το καλό;]
κι’ ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς
[ιδίως περικόψαντες…]
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία
[υπέρτατη προτεραιότητά τους]
να δούμε τι απομένει πια μετά,
τόση δεινότητα χειρουργική». [Εννοείται για μας τους δυστυχείς].
Μας προειδοποίησε εγκαίρως ο Αλεξανδρινός, αλλά, όπως προέβλεψε «εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί…»!
Κάποιοι ξένοι μας μιλούν αφυπνιστικά. Παράδειγμα ο Ζαν Κατρεμέρ της Liberation(«Καθημερινή» 1/11/15): «Η ελληνική κρίση δεν έχει τελειώσει… τα χειρότερα δεν έχουν λυθεί όπως η μείωση της γραφειοκρατίας, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η δημιουργία μιας αμερόληπτης διοίκησης». Όλα του Γάλλου γίνονται χωρίς καμία έγκριση ή συναίνεση των τροϊκανών. Γιατί όμως δεν τα κάνουμε;
Η δημογραφική βόμβα δεν είναι απλώς βραδυφλεγής έχει ήδη εκραγεί. Επίσημη Ελλάς και ποικιλώνυμες ελίτ «αγρόν αγοράζουν». Ο δείκτης γεννητικότητας έχει κατρακυλήσει εδώ και 6 χρόνια στο 1,1 παιδί δηλαδή σχεδόν στο ήμισυ (2,1) που απαιτεί η ανανέωση των γενεών. Ανεργία και φτώχεια αδειάζουν την χώρα από νέους και την μεταβάλλουν σε απέραντο γηροκομείο. Ουδείς ανησυχεί σοβαρά. Χαμένη η νυν νέα γενιά. Χαμένη εξ ορισμού και η αγέννητη γενιά, αφού λόγω ανεργίας και φτώχειας (350.000 νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο) η τεκνογονία ματαιώνεται.
Και ενώ είμαστε πτωχευμένοι, από χώρα διέλευσης (προσφύγων), το Βερολίνο μας «προάγει» σε χώρα προορισμού. Αντιδράσεις μας σε «βαρομετρικό χαμηλό»… εφ’ ω και η τραγωδία συνεχίζεται.
Υ.Γ. Σχετικά με τα ακατανόμαστα περί μη Γενοκτονίας των Ποντίων ρωτάς «ποιος το είπε;». Και όταν δεις «ποιος», παραιτείσαι από την απάντηση. Κρίμα και ντροπή!
Στέλιος Παπαθεμελής, Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης