Εθνοκρατοκεντρικοί θεσμοί

Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη μαρτυρίες άμεσου ενδιαφέροντος για
την θεωρία διεθνών σχέσεων και ιδιαίτερα για την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική
οικονομία. Όσοι είναι στοιχειωδώς υποψιασμένοι ένα κύριο ζήτημα στις συζητήσεις
για το διεθνές σύστημα είναι η διχοτομία μεταξύ μιας χαρούμενης αντίληψης περί
διεθνούς πολιτικής (και στην ηγεμονική της μορφή ύπουλη και υπονομευτική) και
μια άλλη αντίληψη, την
Θουκυδίδεια, που περιγράφει αξιολογικά ελεύθερα και χωρίς αξιολογικές
κορώνες την κρατοκεντρική
οργάνωση του κόσμου.

    Η δεύτερη, μεταξύ άλλων, απλά
περιγράφει μερικές βασικές γήινες παραδοχές. α) Οι κοινωνίες θέλουν
ανεξαρτησία, την κερδίζουν και αγωνίζονται να την διαφυλάξουν. β) Η
πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, νομική και κατ’ επέκταση πολιτική
ανθρωπολογία συγκροτείται σε εθνοκρατοκεντρικό επίπεδο (όσο μεγαλύερη
ανθρωπολογική συνοχή υπάρχει τόσο περισσότερο εύρυθμη είναι μια εθνοκρατική δομή
και τόσο πιο ορθολογική). Η πίστη, η νομιμοφροσύνη, οι προσδοκίες και οι
ηθικοκανονιστικές παραδοχές συγκροτούνται στο εθνοκρατικό επίπεδο και
διασφαλίζεται έτσι ένα νομιμοποιημένο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης. γ)
Οι διεθνείς θεσμοί είναι εξαρτημένες μεταβλητές στα εθνοκρατοκεντρικά
συμφέροντα (οπότε αν είναι δυνατοί και οι συμμετέχοντες ενεργοί μπορεί και να
λειτουργούν σύμφωνα με το καταστατικό τους που δεν μπορεί να αφίσταται των
υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου) και όταν αυτό δεν συμβαίνει καθίστανται
εξαρτημένες μεταβλητές
της ισχύος. δ) Οι διεθνικοί δρώντες (η περίφημη “παγκοσμιοποίηση” του
κάθε χαρούμενου διεθνιστή ή κοσμοπολίτη, είναι ανεξάρτητες μεταβλητές ή
εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. Ο Σόρος, για
παράδειγμα, είναι είτε σύμμαχος-συνεταίρος των αμερικανικών συμφερόντων
ή ανεξάρτητος δρών ΜΚΟ
που δρα, ιδιοτελώς, εις βάρος της διεθνούς νομιμότητας, εις βάρος των
ορθολογικών αποφάσεων και εις βάρος, γιατί όχι, και των ισχυρών κρατών.

    Η πρώτη αντίληψη, διακλαδώνεται σε
δύο αλληλένδετα και συχνά επικαλυπτόμενα πεδία. Εάν δεν είναι ηγεμονικά
εμπνευσμένη -ευνοούν την αποδυνάμωση της κυριαρχίας των λιγότερο ισχυρών
εθνοκρατών για να μπορούν έτσι να διεισδύουν άνομα και καταχρηστικά
εξυπηρετώντας τα καταχρηστικά τους συμφέροντα ανισομερώς και ανισόρροπα- αφορά
όλο εκείνο το φάσμα των ασχέτων, των μπερδεμένων και ΜΚΌπληκτων που πιστεύουν
ότι η κατεδάφιση της εθνοκρατικής ανθρωπολογίας και η ενθάρρυνση της ασυσοσίας
του κάθε αλήτη (με την αρχαιοελληνικη έννοια του όρου) των σκοτεινών διεθνικών
παρασκηνίων, … θα ενώσει τον κόσμο. Έτσι γράφουν βιβλία για τους ΜΚΟ ως και να
πρόκειται για μια νέα παγκόσμια κοινωνικοπολιτική δομή νομιμοποιημένων
διανεμητικών προεκτάσεων, κατά περίπτωση μισούν, υποτιμούν ή και εχθρεύονται
ποικιλοτρόπως κάθε εθνοκρατική παραδοχή και αδιακρίτως την αποδυναμώνουν. Αυτό
πράττοντας, ενσυνείδητα, ανεπίγνωστα ή λόγω βλακείας ενθαρρύνουν δύο πράγματα:
Τα άπληστα εφήμερα ηγεμονικά συμφέροντα (θυμηθείτε την θηριώδη ορμή των
ηγεμονικών υπηρεσιών να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία το 2004 και ποιοι
τους ενθάρρυναν οίκοι) και το χάος στις διακρατικές και ενδοκρατικές σχέσεις.

    Το χάος αυτό στην ύστερη κρίση που τρύπησε
την τσέπη του ελληνικού οικογενειακού μέσου εισοδήματος ανήκει σε αμφότερες
κατηγορίες: Ιδιοτελείς διεθνικοί κερδοσκόπου ως έξοχα βρικολακιασμένα και
βαρβαρικά όντα που είναι (κάθε εξωπολιτικό ον που δεν ελέγχεται
κοινωνικοπολιτικά είναι βαρβαρικό) αδράχνουν κάθε ευκαιρία για να ρουφήξουν το
αίμα όποιου κυκλοφορεί το βράδυ και όταν λάχει αυτό πράττοντας συνωμοτούν με
κυβερνήσεις, αλήτες (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρους) αυτονομημένους
γραφειοκράτες και ηγεμονικά κράτη για να εκπληρώσουν τους εφήμερους και
καταστροφικούς ιδιοτελείς σκοπούς τους.

 

Αυτά συζητούνται σε άπειρα κείμενα διεθνών σχέσεων και
διεθνούς πολιτικής οικονομίας. Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι τώρα που
προκλήθηκε χάος τα κράτη τρέχουν να δημιουργήσουν πυροσβεστικά
εθνοκρατοκεντρικούς θεσμούς διεθνούς πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης.
Κάλιο αργά παρά ποτέ. Τι γίνεται όμως με με τις αναρίθμητες επιστημονικά
μεταμφιεσμένες “εξαρτημένες μεταβλητές τις ισχύος”  και τους αφελείς
διεθνιστικοΜΚΟόπληκτους που αφού έχουν τίτλους και ρόλους θα συνεχίσουν να
ροκανίζουν τον ενδοκρατικό και διακρατικό ορθολογισμό!! Λογικά και περιγραφικά
μιλώ. Μακριά από εμένα η ιδεολογικοποίηση των συζητήσεων. Και η λογική λέει ότι
όποιος δεν κατανοεί ή είναι τυφλός και δεν βλέπει τα κοινωνικοοντολογικά
γεγονότα είναι κοινωνικοπρακτικά επικίνδυνος. Και εδώ στην Ελλάδα δεν λείπουν
τέτοιοι είδους επικίνδυνα όντα.

 

Ο καθείς, μπορεί να διαβάσει το κεφάλαιο 6 (και τα υπόλοιπα
ασφαλώς αν θέλει) του
Κοσμοθεωρία των
Εθνών που συχνά αναφέρω πλέον για να κατανοήσει τους λόγους για τους
οποίους αργούμε να λειτουργήσουμε ορθολογιστικά. Το ζήτημα όταν είσαι
ακαδημαϊκός είναι να μπορείς να επικαλείσαι τα κείμενά σου. Το αντίστροφο είναι
αξιοθρήνητο. Είναι επίσης κατάπτυστο όταν ένας επιστήμονας κάνει χοντρά λάθη και
στην συνέχεια με ελαφρά πηδηματάκια απομακρύνεται συνεχίζοντας το αποκρουστικό
έργο της ρύπανσης του ενδοκρατικού και διακρατικού ορθολογισμού. Γιατί όπως
επιχειρηματολόγησα στο
Κοσμοθεωρία των
Εθνών τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά: Οι διανοούμενοι μπορεί ανεπίγνωστα 
και υπό συγκεκριμένες περιστάσεις να ευθύνονται για εκατόμβες.

 

.