Και μόνο ο τίτλος υποδηλώνει την απέραντη σύγχυση. Καταρχήν ορθά το «Εθνικής Παιδείας» μετατράπηκε σε σκέτο «Παιδείας» διότι δυστυχώς οτιδήποτε εθνικό παραπέμπει σε εθνικιστικούς συνειρμούς, είτε χουντικής εμπνεύσεως, είτε νεοελληνικής φαντασιοπληξίας, είτε παταγώδους αποτυχίας εθνικών σχεδιασμών και μεταρρυθμίσεων δεκαετίες τώρα. Από την άλλη πλευρά, η Παιδεία δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από συγκεκριμένη πολιτιστική αναφορά, κάθε κοινωνία έχει διαφορετικό πρότυπο πολίτη. Άλλο ο Αμερικανός, άλλο ο Αφγανός και άλλο ο Έλληνας πολίτης. Άλλος ο πολίτης ενός Αντιπροσωπευτικού Συστήματος, άλλος ενός Αυταρχικού Πολιτεύματος και άλλος μιας πραγματικής Δημοκρατίας. Έχουν τρεις τελείως διαφορετικές απόψεις για την ερμηνεία του κόσμου. Άρα η παιδεία κάθε τόπου είναι διαφορετική για την διαιώνιση του πολιτισμού του και την ιστορική του συνέχεια. Αυτή η διαφορετικότητα πρέπει με κάποιο τρόπο να υποδηλώνεται: Υπουργείο ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Παιδείας, λοιπόν.
Παιδεία σημαίνει κυρίως καλλιέργεια και λιγότερο μόρφωση. Καλλιέργεια σημαίνει την ερωτική ετοιμότητα του ανθρώπου απέναντι στον Άλλον και στην Αλήθεια. Η Αλήθεια έχει χαρακτήρα πάντοτε υποκειμενικό και συλλογικό, άρα είναι άρρηκτα δεμένη με τον εκάστοτε πολιτισμό. Μόρφωση σημαίνει τις εξειδικευμένες γνώσεις επί κάποιου τομέα του επιστητού οι οποίες αποκτώνται κυρίως στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και προσδίδουν στον άνθρωπο περισσότερο επαγγελματική και λιγότερο προσωπική ταυτότητα. Όλοι ξέρουμε ανθρώπους μορφωμένους, αλλά ακαλλιέργητους και τούμπαλιν.
Πηγές καλλιέργειας του ανθρώπου είναι τρεις: η Οικογένεια, η Εκπαίδευση και ο κοινωνικός Περίγυρος. Στην Οικογένεια κυρίαρχο ρόλο παίζει η μητέρα ανεξάρτητα από την μόρφωσή της, ο ψυχολογικός δεσμός της μητέρας με το παιδί είναι αναντικατάστατος και υπεύθυνος για την λογική συγκρότηση του ανθρώπου. Στην Εκπαίδευση ο άνθρωπος μαθαίνει να μετέχει σε ευρύτερα σχήματα από αυτά της οικογένειας και να διδάσκεται τα ελάχιστα που απαιτείται να γνωρίζει ένας εκκολαπτόμενος πολίτης, κυρίαρχο ρόλο σε αυτή την διαδικασία έχει φυσικά ο Εκπαιδευτικός και όχι η υλικοτεχνική υποδομή. Ο Περίγυρος, είτε επαγγελματικός, είτε προσωπικός, θέτει τα κριτήρια για την συνεχή επιμόρφωση και προσαρμογή του ανθρώπου στις νέες εξελίξεις, κυρίαρχος ρόλος εδώ αποδίδεται στους επαγγελματικούς φορείς και στην Τηλεόραση.
Το «δια βίου μάθησης» στον τίτλο του Υπουργείου αποτελεί αναπόσπαστο εννοιολογικό μέρος της Παιδείας και η επανάληψή του αποτελεί πλεονασμό. Ο λόγος που σήμερα τα παιδιά δεν έχουν το επίπεδο της καλλιέργειας άλλων γενεών δεν είναι η σημερινή κακή εκπαίδευση, αλλά η έλλειψη υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος λόγω μη επαρκούς παρουσίας της μητέρας σε συνδυασμό με την επιρροή μιας ανεξέλεγκτης τηλεόρασης. Στην νεότερη Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε καλή εκπαίδευση, διότι δεν είχαμε ποτέ ξεκάθαρο κοινωνικό όραμα. Παλαιότερα περάσαμε μάλιστα πολλές εκατονταετίες χωρίς καθόλου επίσημη εκπαίδευση. Δεν κινδυνεύσαμε όμως ποτέ να εξαφανισθούμε πολιτιστικά, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Αρμοδιότητες λοιπόν ενός Υπουργείου Ελληνικής Παιδείας αποτελούν: το ξεκαθάρισμα του οράματος του ιδανικού Έλληνα πολίτη, η οικογένειά του, η προσωπική εξέλιξή του, η τηλεόρασή του και η εκπαίδευσή του (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και επαγγελματική). Έτσι, θα έπρεπε να υπάρχουν τρία ξεχωριστά υφυπουργεία με τις εξής αρμοδιότητες:
α) Υφυπουργείο Οικογένειας, το οποίο θα φροντίζει την σταθερότητα της Ελληνικής οικογένειας. Αυτό σημαίνει την ευθύνη του Οικογενειακού Δικαίου και του Οικογενειακού Δικαστή, την παροχή ηθικών και οικονομικών κινήτρων σε χαμηλόμισθες μητέρες να τεκνοποιούν στις γόνιμες ηλικίες των 20-25 ετών, να βοηθιούνται μετέπειτα έμπρακτα οι μητέρες να επιτελούν τον ρόλο τους ως μάνες και σύζυγοι, να διορίζονται σε προνομιούχες θέσεις του δημοσίου κυρίως μητέρες και όχι άνδρες κ.λπ.
β) Υφυπουργείο Τηλεόρασης, το οποίο θα βάλει μια τάξη στο σημερινό χάος και θα θέσει συγκεκριμένα ποιοτικά κριτήρια ανάληψης κρατικής διαφήμισης.
γ) Υφυπουργείο Εκπαίδευσης, Πρωτοβάθμιας – Δευτεροβάθμιας – Επαγγελματικής. Έμφαση πρέπει να δοθεί στον Εκπαιδευτικό και σε ολιγάριθμες (περίπου 12μελής) τάξεις, ώστε να ευνοείται η προσωπική σχέση μεταξύ διδάσκοντος και διδασκομένων. Ο Έλληνας μαθαίνει κυρίως μέσα από την σχέση, γι’ αυτό οι επενδύσεις σε υλικοτεχνική υποδομή έχουν μικρή απόδοση σε εμάς. Οι Επαγγελματικοί φορείς στην Ελλάδα έχουν αποδείξει ότι δεν είναι ικανοί λόγω συντεχνιακής νοοτροπίας να θέσουν συγκεκριμένα κριτήρια επιμόρφωσης, δεοντολογίας και επαγγελματικής εξέλιξης των μελών τους, γι’ αυτό αυτές οι διαδικασίες πρέπει να επιτελούνται κεντρικά σε επίπεδο υπουργείου όπως οι Πανελλαδικές εξετάσεις.
Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση, ιδιωτική ή δημόσια, έχει να κάνει κυρίως με την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας παρέχοντας εξειδικευμένη γνώση, πρώτον σε τομείς που έχει ανάγκη η ΑΓΟΡΑ και δεύτερον σε τομείς που χρειάζονται στην κοινωνία για την αυτοσυνειδησία της. Το κύριο ζητούμενο της Κοινωνίας από τα πανεπιστήμια είναι η Έρευνα και μετέπειτα έρχεται η Διδασκαλία. Άρα η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι στις αρμοδιότητες του υπουργείου Οικονομίας και Ανταγωνιστικότητας.
Η καλλιέργεια της Ορθόδοξης Θρησκευτικής Συνείδησης στην εκπαίδευση είναι απαραίτητη για όσους το επιθυμούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους που επιβάλλεται η διδασκαλία της Ελληνικής ιστορίας και όχι της οποιασδήποτε ιστορίας. Η Ορθοδοξία αποτελεί τον πολιτιστικό μας θεματοφύλακα. Η Εκκλησία όπως και η Τέχνη είναι αυτές που προσπαθούν να δώσουν νόημα στην τραγική ανθρώπινη ζωή, παραπέμποντας στο αιώνιο και αναλλοίωτο, σε αντίθεση με την Επιστήμη και την Φύση που εστιάζουν στο επιστητό και στο εφήμερο. Κάνεις δεν εμφανίσθηκε να αμφισβητεί την συμβολή της Τέχνης στην ζωή μας, ενώ πολλές είναι οι φωνές αμφισβήτησης για την συμβολή της Εκκλησίας.
Ο βασικός λόγος των αμφισβητήσεων δεν είναι η μηδενιστική άποψη περί της πλασματικής ανάγκης μας για νόημα, διότι τότε θα απέρριπταν και την Τέχνη, και φυσικά δεν θα αναζητούσαν αφελείς ανατολίτικες ή δωδεκαθεϊστικές δοξασίες. Ο βασικός λόγος των αμφισβητήσεων είναι ότι η Εκκλησία δεν εστιάζει στο θείο έργο της: να δώσει ελπίδα και νόημα στην ζωή μας, αλλά εμμένει στο να αξιώνει ΚΑΙ κοσμική παρέμβαση: από ανούσιες φιλανθρωπίες εντυπωσιασμού, οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με την ελπίδα που αναζητάμε από αυτήν, μέχρι να αρθρώνει λόγο πολιτικό (έως και χρηματοοικονομικό) επί παντός επιστητού. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει η Εκκλησία να πείσει ότι ασχολείται μόνο με την ελπίδα που όλοι αποζητάμε από αυτήν: να απεκδυθεί της Περιουσίας της. Άλλωστε ο όρος Εκκλησιαστική Περιουσία είναι από μόνος του αντιφατικός.
Τα θρησκεύματα σε μια νεωτερική κοινωνία όπως αυτή που ζούμε (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει) δεν αποτελούν μεταφυσικούς κοινωνικούς άξονες αλλά θρησκευτικές ιδεολογίες. Μέχρι λοιπόν ως κοινωνία να μεταβούμε σε ένα μετανεωτερικό σχήμα που να μας ταιριάζει καλύτερα, όλα τα θρησκεύματα πρέπει να υπαχθούν στο Υπουργείο Εσωτερικών και να αντιμετωπισθούν όπως ακριβώς αντιμετωπίζονται οι διάφορες διοικητικές υπηρεσίες. Όσον αφορά την Εκκλησία της Ελλάδος, οι Μητροπόλεις της πρέπει να αντιμετωπίζονται ως Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), με την στελέχωση των Ενοριών και των Μητροπόλεων να γίνεται με Εκλογές από το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας. Είναι ο μόνος τρόπος η Εκκλησία να ταρακουνηθεί (με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια και για την Πολιτεία και για την Εκκλησία) και να επιτελέσει το έργο που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Ο Δημήτριος Μ. Ζιαμπάρας είναι Δικηγόρος, ΜΒΑ, DiplEng.
.
19 comments
Άρθρο με σωστές κατά βάση επισημάνσεις. Η διαφορά μεταξύ ελληνικής και εθνικής παιδείας μηδαμινή έως ανύπαρκτη.
Εκεί που το άρθρο χωλαίνει είναι στα περί εκκλησιαστικής περιουσίας. Μια προσεκτική ματιά στην ιστορία της Εκκλησίας από τα πρώτα της βήματα, δείχνει διαφορετική πορεία από αυτή που εισηγείται ο συγγραφέας. Το νόημα και η ελπίδα που ψάχνουμε στην Εκκλησία, δεν συσκοτίζονται από την ύπαρξη εκκλησιαστικής περιουσίας (άλλο η κακή χρήση της, βλ. πχ Ιούδας).
Φίλτατε κε. Ζιαμπάρα,
δεν μπορείς να καλλιεργείς έναν άνθρωπο και παράλληλα να εκχωρείς “αρμοδιότητες” σε κάποια υπουργεία.
Μα ακριβώς, μια ματιά στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας καταδεικνύει πόσο η περιουσία της εκκλσίας έχει διαφθείρει τους ηγουμένους της. Μόνο άνθρωποι του Θεού δεν είναι πλέον, με το αφορολόγητο να έχει μετατρέψει την Εκκλησία σε υπεράκτια επιχείρηση διαφθοράς. Μόνες λίγες εξαιρέσεις όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας και κάποιοι απλοί ιερείς που ζήτημα αν αθροίζονται σε τριψήφιο αριθμό σε όλη την Ελλάδα, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Παρακμή παντού, και στους νεύρονες των περισσότερων εγκέφαλων, δυστυχώς…
Η κατρακύλα στους κόλπους της “επίσημης” Εκκλησίας άρχισε όταν αυτή απεκόπη από τον λαό και έγινε…επίσημη. Οι άδειες Εκκλησίες έφεραν την γκρίνια και αυτή με την σειρά της την επιτακτική ανάγκη, η λειτουργία της Εκκλησίας να περάσει στην υπευθυνότητα του κράτους. Ο όρος – θεσμός της ενορίας, ειδικά στις αστικές περιοχές, έχασε οποιαδήποτε σημασία, ο Ιερέας υποχρεώνεται να συνεχίσει όμως και αυτό είναι μόνο δυνατόν εάν οι πόροι προέρχονται από το δημόσιο ταμείο.
Πόσοι “Χριστιανοί” διαφωνούνε γενικότερα με την, δήθεν, πρακτική της “επίσημης” Εκκλησίας, την κακοχαρακτηρίζουνε, αλλά προφανώς για λόγους περισσότερο εθιμοτυπικούς, δεν παραιτούνται του “δικαιώματος”, να βρίσκουνε ανοιχτή μια Εκκλησία μια με δυο φορές τον χρόνο για να τηρήσουνε το…έθιμο του βαπτίσματος, του γάμου και της Ανάστασης?
Αν λοιπόν έχουμε την απαίτηση η Εκκλησία να λειτουργεί με όρους της κοινής αγοράς (να υπάρχει δηλαδή μόνο όπου και όταν την χρειαζόμαστε, προσφορά – ζήτηση), δεν βλέπω τον λόγο να δυσανασχετούμε, όταν η λειτουργία της εξαργυρώνεται και ανάλογα!
“Μόνο άνθρωποι του Θεού δεν είναι πλέον, με το αφορολόγητο να έχει μετατρέψει την Εκκλησία σε υπεράκτια επιχείρηση διαφθοράς”.
Φίλε μου πήγαινε στην εκκλησία της γειτονιάς σου (αν ξέρεις που πέφτει)να δεις πως δουλεύει το φιλόπτωχο , γιατί μάλλον οι πληροφορίες σου είναι από τα Μ Μ Παραπληροφόρησης. Φρόντισε να μάθεις για τα εκατοντάδες ιδρύματα γηροκομεία ορφανοτροφεία, συσσίτια σε καθημερινή βάση. Δίνει ο δήμος τις Αθήνας λίγο φαγητό σε απόρους κάποιες γιορτινές μέρες και φωνάζει τις κάμερες. Δεκάδες ενορίες στην ευρύτερη περιοχή Αθηνών Πειραιώς δίνουν φαγητό σε καθημερινή βάση. Φυσικά και υπάρχουν ατασθαλίες. Η Εκκλησία δεν τις έκρυψε ποτέ. Βλέπε τον Ιούδα, διάβασε τις πράξεις των Αποστόλων. Και προ παντός κλείσε το χαζοκούτι. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ενημερώνεσαι!
Αγαπητέ Δημήτρη “ξαναχτύπησες” με ένα άρθρο προκλητικά επαναστατικό για ένα θέμα εξαιρετικά ευαίσθητο όπως αυτό της Παιδείας. Κατά την γνώμη μου το Θέμα της Θρησκείας και της Εκκλησίας είναι ανεξάρτητο και πολύ περισσότερο το θέμα της οργάνωσης της (και της περιουσίας της). Έχουν ενδιαφέρον επιμέρους σημεία του άρθρου για περισσότερη ανάλυση, αλλά αναρωτιέμαι εάν οι λύσεις βρίσκονται σε αλλαγές που επισημαίνεις ή σε βελτιώσεις του συγκεκριμένου πλαισίου. Σίγουρα το σχολείο δεν δουλεύει όπως θα έπρεπε και για αυτό φταίει το συνολικό πνεύμα της κοινωνίας.
Παρότι διαφωνώ με απόψεις σου χαίρομαι γιατί με τα άρθρα τροφοδοτείς της σκέψη μας χωρίς αγκυλώσεις.
Μιχαήλ Μανωλόπουλε για την απάντησή σου στον Giorgos Vamvakousis,
Ούτε εγώ ξέρω που πέφτει η ενορία μου, με πηγαίνουν 2-3 φορές τον χρόνο (Χαιρετισμοί) σε κάποια εκκλησία του κέντρου της Αθήνας με καλή χορωδία και μάλλον δεν πιστεύω. Θεωρώ όμως ότι δικαιούμαι δια να ομιλώ. Ίσως η άποψη κάποιων ανθρώπων που βλέπουν τα πράγματα απ’ έξω να έχει και αυτή την αξία της.
Όσον αφορά την φιλανθρωπία της Εκκλησίας επέτρεψέ μου να έχω πολλές, μα πάρα πολλές, επιφυλάξεις. Δεν μπορεί η εκκλησία να ανταγωνίζεται σε φιλανθρωπίες τον Δήμο Αθηναίων, ούτε να θέλει να φτάσει σε αποτελεσματικότητα φιλανθρωπιών τον George Sorros και τον Bill Gates. Η φιλανθρωπία (εκτός λίγων εξαιρέσεων) έχει μια χροιά αλαζονείας και οίκτου απέναντι στον άλλον και την θεωρώ από τις πιο επαίσχυντες μορφές ανθρώπινης επιθετικότητας. Πρέπει να ασκείται αυστηρά από κρατικούς και μόνο οργανισμούς για να διαφυλάσσεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των ευεργετηθέντων. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετη και ανεκχώρητη!!
Τα ίδια θεωρώ και για τις Χριστιανικές Ιεραποστολές σε χώρες του τρίτου κόσμου. Είναι η επιτομή της αλαζονείας. Όλες οι εικόνες του Θεού είναι σεβαστές και κάθε λαός έχει επιλέξει την εικόνα που του ταιριάζει και τον βοηθάει καλύτερα στην όποια θέωσή του. Κυριολεκτικά ντρέπομαι όταν ακούω να ανταγωνίζονται τα χριστιανικά δόγματα ανά τον κόσμο για το ποιο θα προσηλυτίσει περισσότερους πληθυσμούς.
Θα ήθελα ο σκοπός της Ορθόδοξης Εκκλησίας να είναι η ελπίδα και το νόημα, τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα φοβάμαι ότι είναι εκ του πονηρού, όχι από αγνούς πιστούς όπως εσύ, αλλά από τους κατέχοντες την θρησκευτική εξουσία…
Σημασία έχει όχι πως θέλει κανείς την Εκκλησία, σύμφωνα με τα ιδεολογήματά του ή ενίοτε και τις ιδεοληψίες του, αλλά πως βλέπει η ίδια το ρόλο της. Για την Ιεραποστολή η Εκκλησία: “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη”, λόγια του Χριστού. Πως βλέπει τη φιλανθρωπία: ο εν ανάγκη άνθρωπος είναι ο ίδιος Θεός. Το λέει καθαρά ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: “Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν” (Ματθ. 25, στ.35). Σε μια τέτοια θεώρηση δεν υπάρχει περιθώριο για οίκτο και αλαζονεία. Φυσικά εδώ δεν έχει καμιά σχέση η φιλανθρωπία των Sorros κλπ για ιδιοτελείς σκοπούς. Το πως οι κρατικοί φορείς διαφυλάττουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,… μάλλον μοιάζει με ανέκδοτο του τύπου “Αλβανός τουρίστας”. Είμαστε όμως άνθρωποι με πάθη και όχι τέλειοι. Όταν είμαι σε ανάγκη, προτιμώ να δεχτώ τα φιλάνθρωπα αισθήματα των συμπατριωτών μου, έστω και αν περιέχουν και κάποιο οίκτο, παρά να περιμένω την τέλεια απέναντί μου συμπεριφορά, που η ίδια η ζωή με διαβεβαιώνει δεν θα έρθει ποτέ.
Φαίνεται λοιπόν πως μετακόμισα σε χώρα φονταμελιστών ταλιμπάν που θέλουν τα γυναίκα να κάθεται σπίτι και να τεκνοποιεί μικρή όπως προτίνεται στο υφυπουργείο οικογένειας. Αυτό σε συνδυασμό με το προηγούμενο άρθρο σας που θεωρείται ότι ο πόλεμος με την Τουρκία είναι η καλύτερη λύση και η τοποθέτηση σας σε απάντηση ότι οι έλληνες είναι πιο “χλιδάτοι” από δανούς και βέλγους γιατί κάνανε τους Ολυμπιακούς συν μία στάση ότι τα οικονομικά προβλήματα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα νομίζω πως μεταφέρθηκα σε μία επόχή προ του 2ου παγκοσμίου πολέμου και πως η δεκαετία του 60 δεν έγινε ποτέ, συν μία δόση της προεκλογικής ατάκας του κ. Παπανδρέου “λεφτά υπάρχουν” και ξέρουμε σήμερα πόσο αληθινή ήταν…
Η ορθοδοξία έχει μεγάλο ρόλο στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων και σαφέστατα παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συνείδηδης των Ελλήνων.
Όμως κ. Ζιαμπάρα η εκκλησία δεν είναι ΟΤΑ καί το αυτοδιοίκητό της σε μία δημοκρατική κοινωνία θεωρείται δεδομένο εκτός αν μας προτείνεται ευθάρσως επιστροφή σε εποχή δικτακτορίας, ώστε να διαλύουμαι εκκλησιαστική διάθρωση, να βάζουμε τις γυναίκες τα τεκνοποιούν μέχρι τα 25 και να κάνουμε για το καλό και ένα πόλεμο με τη Τουρκία. Όσο για λεφτά που χρειαζόμαστε για όλα αυτά “έλα μην είσαι μίζερος σαν τους βέλγους και τους δανούς, λεφτά υπάρχουν”. επειδή όλα αυτά έχουν ξαναγίνει ιστορικά (εποχή μεταξά κάποια ) σας προτείνω να μελετήσεται ιστορικά που οδήγησαν παρόμοια μέτρα γιατί η επανάληψη της ιστορίας είναι κωμοδία.
Δημήτρη,
Ο μεγάλος ασθενής στην Ελλάδα είναι το κράτος και η δημόσια διοίκηση. Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει πολλά συνθήματα του τύπου, αλλαγή, εκσυγχρονισμός, επανίδρυση, χωρίς όμως να επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας. Όλοι συμφωνούμε ότι απαιτείται ριζική αναδιάρθρωση και στοχευμένος σχεδιασμός χωρίς το φόβο του πολιτικού κόστους. Δεν θεωρώ ότι μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα αποσπασματικές αρμοδιότητες. Συνολικά και προπαντός άμεσα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα , γιατί όλο και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι ο Έλληνας «μεταλάσσεται». Θα ήθελα να μου τεκμηριώσεις τη θέση σου για το ρόλο της μητέρας
Αγαπητέ κ. Ζιαμπάρα
διαφωνώ μαζί σας στο συμπέρασμα ότι «Ο βασικός λόγος των αμφισβητήσεων είναι ότι η Εκκλησία δεν εστιάζει στο θείο έργο της: …»
Αντίθετα, η δική μου εκτίμηση είναι ότι οι βασικοί λόγοι των αμφισβητήσεων (της Εκκλησίας, της συμβολής της κλπ) είναι αμιγώς ιδεολογικοπολιτικοί.
Νομίζω δε ότι τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας δεν έχουν αφήσει και πολλά ίχνη αμφισβήτησης της εκτίμησής μου, τουλάχιστον σε όλους όσους παρακολουθούν προσεκτικά τις σχετικές εξελίξεις και δεν αφήνονται να διαμορφώνουν άποψη από τις βαρβαρικών διαστάσεων υπερβολές της λερναίας ύδρας που λέγεται «κεντρικά ΜΜΕ».
Όσο για την φιλανθρωπία, ειδικά των μεγιστάνων που αναφέρθηκαν, ας κρατάμε μικρό καλάθι. Όχι και να μείνει στην ιστορία ως “φιλάνθρωπος” ο άνθρωπος που ενορχήστρωσε οικονομικές επιθέσεις κατά των νομισμάτων της Ρωσίας, της Αγγλίας και πλήθος άλλων κρατών (και ενδεχομένως σήμερα κατά του ευρώ μέσω της Ελλάδος) ή να τίθεται η φιλανθρωπία της Εκκλησία στο πλαίσιο ανταγωνισμού με τέτοιους ανθρώπους!
Η μοναδική κριτική που εγώ προσωπικά αποδέχομαι – να στοχαστώ – για την Εκκλησία είναι από ανθρώπους που την πονάνε. Και η μοναδική κριτική που αποδέχομαι για οτιδήποτε (πχ, για την οικονομία, την πολιτική, το τάδε θέμα, το δείνα πρόσωπο κλπ) είναι η κριτική η οποία συμπεριλαμβάνει και αυτο-κριτική. Ειδάλλως βρίσκω καλύτερο είτε να μην ασκεί κριτική κανείς (μέχρι του σημείο μάλιστα να υπερασπίζεται τον αβίαστα και ενδεχομένος αλόγιστα κρινόμενο), είτε να σιωπά.
Μία κριτική που ικανοποιεί και τα δύο αυτά κριτήρια, είναι αυτό που έχει πει ο π. Γ. Μεταλληνός «από την Επανάσταση και μετά ο λαός σταδιακά Προτεσταντικοποιείται και ο κλήρος Καθολικοποιείται» (δεν θυμάμαι τα ακριβή λόγια – έχει ειπωθεί πριν από πολλά χρόνια, σε «ανύποπτη» στιγμή).
Κατά τη γνώμη μου αυτό ερμηνεύει πολλά φαινόμενα της εποχής μας. Σε αυτά θα ενέτασσα και την εκφρασθείσα εδώ άποψη για «ανταγωνισμό φιλανθρωπίας της Εκκλησίας με τον φιλάνθρωπο Σόρος κλπ».
Σε συνδυασμό με το πνεύμα της εποχής που η Εκκλησία αντιμετωπίζεται ως κλωτσοσκούφι για ιδεολογικούς λόγους. Προϊόν κι αυτό της τεράστιας διάστασης διανόησης – λαού που λαμβάνει χώρα μεταπολιτευτικά.
Αυτές είναι οι προσωπικές μου απόψεις, με τις οποίες βέβαια δεν υπάρχει λόγος να συμφωνεί κανείς.
Ανδρέας Στ.
“να διορίζονται σε προνομιούχες θέσεις του δημοσίου κυρίως μητέρες και όχι άνδρες”
δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με αυτό. Είναι άδικο για τους άνδρες και υποτιμητικό για τις γυναίκες (σου δίνω μία προνομιούχο θέση γιατί φροντίζεις παιδιά και όχι γιατί το αξίζεις).
αντί της παραπάνω πρότασης να φτιάξουμε υποδομή που να απασχολεί τα παιδιά 9-5 και οι γονείς να είναι παραγωγικοί, και να πληρώνουν μέσω των φόρων τους αυτήν την παροχή.
ελπίζω να μην φτάσουμε στην επιδότηση γέννησης παιδιού λόγω της υπογεννητικότητας, με τις σημερινές συνθήκες.
Αγαπητέ κ. Ζιαμπάρα
Το συμπέρασμά σας ότι «Τα θρησκεύματα σε μια νεωτερική κοινωνία όπως αυτή που ζούμε (είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει) δεν αποτελούν μεταφυσικούς κοινωνικούς άξονες αλλά θρησκευτικές ιδεολογίες», νομίζω πως εκφράζει αποκλειστικώς και μόνον τις διάφορες ιδεολογικές και πολιτικοοικονομικές ελίτ της πατρίδας μας , και δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη ζωή των εκατομμυρίων απλών ανθρώπων .
Οι ελίτ , όντως, θρησκεύουν . Ο λαός πιστεύει. Άλλο το ένα , άλλο το άλλο .
Για παράδειγμα , όσα βιβλία γράφτηκαν κατά τα τελευταία χρόνια με τον βίο και τις διδαχές του γέροντα Παϊσίου έγιναν μπέστ σέλλερ ! Τα βρίσκεις σε κάθε λαϊκό σπιτικό. Περιέχουν αλήθειες μιας καθαρής και γνήσιας βίωσης του Εκκλησιαστικού γεγονότος , γι΄αυτό και ο ελληνικός λαός τα μελετάει με όρεξη. Και ακούει τις διδαχές του γέροντα με την καρδιά του . Κι αυτό γιατί μιλάν με αγάπη κατευθείαν στην καρδιά των πολλών , ενώ οι ιδεολογίες μιλάνε με εμπάθεια και διαχωριστικά αναχώματα στη λογική και το συμφέρον των ολίγων.
Όσο για την απόπειρά σας να συγκρίνετε Εκκλησία και Τέχνη θα πω μονάχα ότι είναι αταίριαστη , για τον απλούστατο λόγο ότι πρόκειται για δυο μεγέθη διαφορετικής τάξεως : Η Πίστη είναι βίωμα ενώ η Τέχνη είναι απλώς ένα μέσον έκφρασης αυτού του μεγαλειώδους βιώματος .
Η Ορθοδοξία , αγαπητέ κ. Ζιαμπάρα , αποτελεί όντως μια ιδεολογία , αλλά για ποιους ; μονάχα για την ελιτίστικη διανόηση . Για τον απλό λαό , όμως , που αυτή η διανόηση ούτε τον αγγίζει ούτε και τον συγκινεί , η Ορθοδοξία συνιστά τρόπο ζωής και θανάτου. Και το αποδεικνύει , σήμερα , με την αγόγγυστη θυσιαστική του στάση.
Η συνόκαιρη «οικονομική κρίση» τελικά τα κατάφερε : έφερε στην επιφάνεια τα ασκητικά μας Ρωμαίηκα χαρίσματα και ανέτρεψε κάθε προσδοκία των επιβούλων για επικράτηση μιας δήθεν θρησκευτικής ιδεολογίας στη θέση του δικού μας γνήσιου Ορθόδοξου βιώματος .
Είδατε κανέναν Έλληνα να καταριέται την Πίστη του ; Την ιδεολογία του , όμως, ναι.
Jean, όσον αφορά την διαφωνία σου για την πρότασή μου να επιδοτούμε τις νεαρές γυναίκες να τεκνοποιούνε στις ηλικίες 20-25, θα πρότεινα να ρωτήσεις έναν γυναικολόγο να σου πει σε ποια ηλικία η γυναίκα παράγει τα υγιέστερα ωάρια. Τι να κάνουμε κάποιες φορές πρέπει να αφουγκραζόμαστε και την φύση μας αν θέλουμε να έχουμε παιδιά όσο το δυνατόν πιο υγιεί σωματικά και ψυχικά.
Μαρία, έχεις απόλυτο δίκιο ότι ο μεγάλος ασθενής στον τόπο μας είναι ο δημόσιος τομέας. Η άποψή μου είναι ότι όσο ο σχεδιασμός του δημόσιου τομέα είναι σε εθνικό επίπεδο, τόσο θα αποτυγχάνουν οι μεταρρυθμίσεις μας. Πρέπει να μεταβούμε σε περιφερειακό και το τοπικό σχεδιασμό.
Όσον αφορά την θέση της γυναίκας ως μάνας. Μαρία, η μάνα καθορίζει καταλυτικά την ψυχοσύνθεση του παιδιού. Στην κυριολεξία θέτει τα θεμέλια της προσωπικότητάς του. Η απουσία της ή η ψυχρή παρουσία της είναι καταστροφική. Οτιδήποτε παράσχεις σε μια προβληματική προσωπικότητα πάει στράφι. Τι συζητάμε για παιδεία αν το παιδί μεγαλώνει συναισθηματικά ανισόρροπο;
Εκτός αυτού η γυναίκα έχει και άλλους ρόλους όπως κόρη και νύφη. Ποιος θα φροντίσει τους γέρους και τις γριές μας; γεμίσαμε μπαλκόνια με μόνους γέρους και μόνες γριές. Εγώ ντρέπομαι για αυτό το κατάντημα. Και όλα αυτά γιατί; Για να λέμε ότι οι γυναίκες μας έχουν καριέρα και είναι ίσες με τους άντρες. Πολλές είναι οι γυναίκες που δεν τους αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής τους. Σε αυτές λοιπόν προτείνω να δώσουμε την ευκαιρία να προσφέρουν στην κοινωνία μας αυτό που πάντα πρόσφεραν. Όσες δεν θέλουν με γειά τους και χαρά τους, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αν δεν τα θες.
Ανδρέα Στ., στην ωραία ρήση του π. Μεταλληνού που ανέφερες:
“από την Επανάσταση και μετά ο λαός σταδιακά Προτεσταντικοποιείται, ο κλήρος Καθολικοποιείται”
θα πρόσθετα ότι “και ο αθεϊσμός Ορθοδοξοποιείται”.
Όσον αφορά την άποψή σου για τους αμιγώς ιδεολογικοπολιτικούς λόγους της αμφισβήτησης της εκκλησίας, νομίζω ότι το άρθρο του Γιανναρά στην Καθημερινή “Η σιωπή των Ταγών” κάνει μια καλή κριτική στην σύγχρονη ορθόδοξη εκκλησία και εξηγεί κάποιους από τους λόγους της αμφισβήτησης που δεν έχουν ιδεολογικοπολιτικές ρίζες.
Rabbit, η γνώμη μου είναι ότι την μάνα δεν μπορεί να την αντικαταστήσει καμιά υποδομή όσες παροχές και να δώσεις. Είναι πραγματικά κρίμα, όταν κάτι τόσο προφανές αποτελεί αντικείμενο διαφωνίας.
Φώτη Μ., καλά τα λες. Όσον αφορά την ερώτησή σου:
“Είδατε κανέναν Έλληνα να καταριέται την Πίστη του ;’
θα σου απαντούσα να πας να μιλήσεις με ανθρώπους που είναι στα δικαστήρια με την εκκλησία για περιουσιακά θέματα, κυρίως ακινήτων.
και ο Χίτλερ της απόψεις του περί Αρίας φυλής με “ιατρικές απόψεις” τις διάνθιζε…Ξεχνάς μάλλον ότι η σημερινές απαιτήσεις της ζωής δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο στη ζωή υπάρχει η τέχνη του εφικτού και με τις αυτές τις προτάσεις πραγματικά προτείνεις υη γυναίκα στη κουζίνα με παιδιά. οσο για τα υγιεί σωματικά και ψυχικά παιδιά ο περιγυρός μου βρίθει από τέτοια με γονείς άνω των 40 όταν γεννηθηκαν, ενώ και εγώ είμαι προιόν δύο και παραπάνω γενεών που γεννήθηκαν από γονείς πάνω από σαράντα (η γιαγιά μου και η μητέρα μου και ο πατέρας μου και ο παππούς μου). Πολλά προτείνουν οι γιατροί αλλά είναι ανεφάρμοστα μη λοιπόν καλύπτουμε τις ταλεμπανικές ιδολογίες με “ιατρικό κάλυμμα”. Ξέχασα για το που θα βρεθούν τα χρήματα για την επιδότηση…βέβαια λεφτά υπάρχουν μάλλον ότι βιώνουμε είναι εικονική πραγματικότητα …τα ίδια έλεγε και ο κ. Παπανδρεου πριν τις εκλογές. Θα μας τα δώσει το ΔΝΤ ή η ΕΕ; Γιατί εμείς δεν τα έχουμε… Δυστυχώς μας έχουν φάει οι μεγάλες ιδέες και οι μεγαλοστομίες σαν λαός πολύ…Ξέρετε σαν κάποιους τύπους που μιλάνε για μεγάλες “μπίζνες” και πολλά λεφτά και από την άλλη κάνουν τράκα “γιατί ξέχασαν το πορτοφόλι τους” να πάρουν ένα κουλούρι…