Παρατηρήσαμε τους τελευταίους μήνες, μια συνεχή και ανοίκια επίθεση της κυβέρνησης και των εξαρτώμενων “παπαγάλων” εναντίον των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Μια επίθεση που ευχαρίστως -σαδιστικά θα έλεγε κανείς, αναπαρήγαγαν τα τηλεπαράθυρα. Μιά επίθεση που αυξανόταν συνεχώς μαζί με το … έλλειμα. Το πιό περίεργο ότι αυτή επίθεση σταμάτησε ως εκ θαύματος (!!) με την ανακοίνωση των περικοπών στους … μισθούς.
Πολλά ερωτηματικά γέννησε επιπλέον και το γεγονός ότι οι μεγάλες τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις –λαλίστατες όταν υπερασπίζονται εθνοαποδομιστές, όταν κόπτονται υπέρ της αποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας (sic) και παγκοσμιοποίησης , δεν βρήκαν τον χρόνο ή το κουράγιο, να πουν χωρίς περιστροφές στην κυβέρνηση “1) ότι είστε πολιτικοί ψεύστες και 2) ότι εσείς είστε οι αποκλειστικοί και οι εκάστοτε προκάτοχοί σας, φταίχτες”.
Διότι:
-Ποιοί διέλυσαν την Γλώσσα (δηλαδή την βάση του παγκόσμιου πολιτισμού; Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι (Δ.Υ.) του Υπουργείου και οι δάσκαλοι και καθηγητές ή οι κυβερνήσεις δια των Ράλλη (που απολογήθηκε αργότερα) και Βαλυράκη, μαζί με τους Βουλευτές;
-Ποιοί διέλυσαν την Παιδεία; Οι Δ.Υ. του Υπουργείου και οι δάσκαλοι και καθηγητές ή οι κυβερνήσεις και βουλευτές που κατάργησαν τους επιθεωρητές- δηλαδή την αυστηρή αξιολόγηση, και τους αντικατέστησαν με συμβούλους “αμφσβητήσιμων διδασκαλικών εμπειριών” και χρόνου;
-Ποοιοί διέλυσαν την ανανέωση του αγροτικού δυναμικού; Οι Δ.Υ. του Υπουργείου ή οι φαεινές των υπουργών Παιδέιας και των βουλευτών, να ανοίξουν σε κάθε χωριό Τμήμα ΤΕΙ και σε κάθε πόλη ΤΕΙ και Πανεπιστήμιο με αντικείμενο πτυχίου που το πολύ πολύ να είναι 1-2 μαθήματα εξειδίκευσης άλλων σχολών, αποσύροντας διά παντός από την αγροτική, κτηνοτροφική, αλιευτική, ναυτική ζωή χιλιάδες νέα παιδιά μετατρέποντας τα σε περιφερόμενους άνεργους;
-Ποιοί διέλυσαν την στελέχωση της δημόσιας διοίκησης; Οι Δ.Υ. ή οι υπουργοί και οι βουλευτές που διόριζαν με κριτήρια πολιτικής επανεκλογής;
-Ποιοί διέλυσαν την Δημόσια Διοίκηση; Οι ΔΥ ή οι υπουργοί και οι βουλευτές που έφτιαχναν του κώδικες ΔΥ με τέτοιο τρόπο που ακόμα και η επίσκεψη στην τουαλέττα ή το περπάτημα στο δρόμο, μπορεί να αποτελέσει πειθαρχικό παράπτωμα;
-Ποιοί πίεζαν με κάθε τρόπο τους Δημόσιους Υπαλλήλους για κάθε είδους αμφισβητούμενης νομιμότητος αποφάσεις; Μόνοι τους από μαζοχισμό το έκαναν οι ΔΥ ή από κεκαλυμμένο εκβιασμό και φόβο μήπως αν αντιδράσουν, ο μέχρι τότε αφειδώς μοιραζόμενος βαθμός αξιολόγησης ‘άριστος’ γίνει- ώ του θαύματος, “μετριος ή ανεπαρκής” ή βρεθούν κάπου μακράν;
-Ποιοί παραγκώνισαν τους ΔΥ από την ουσιαστική εργασία τους; Οι ίδοι σε μια αυτοκτονική κρίση …συνείδησης ή μήπως ο συρφετός των εγκάθετων, των “μετακλητών”, των “συμβούλων” που φέρνει η σωρεία υπουργών, υφυπουργών, γραμματέων, που όντες ‘ετερόφωτοι’ παρεμβαίνουν και διαλύουν –ανευθύνως, την τεχνοδομή, μεταφορτώνοντας έντεχνα τις ευθύνες τους;
-Ποιοί έδωσαν εντολή για “παραποίηση” στοιχείων; Οι ΔΥ σε μια κρίση…αυτοθυσίας ή οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους , που όμως, όπως και σε κάθε προηγούμενη παρέμβαση, αιδημόνως αναβαπτίζονται ως άμωμες παρθένες μετά την εκάστοτε διάλυση της Βουλής;
-Ποιοί μετέτρεψαν μία περήφανη χώρα αγωνιστών, ναυτικών, αγροτών, κτηνοτρόφων, δασκάλων, διανοουμένων και δραστήριων εμπόρων και εν γένει πολιτών με μετρημένη κατανάλωση, με σωστό φαί , χαμόγελο και φιλότιμο, σε απαθείς, αμαθείς, απαίδευτους, φυγόπονους και πλαδαρούς καφενόβιους, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, που βλέπουν την χώρα τους να απογυμνώνεται από κάθε παραγωγικό συντελεστή (γεωργία, κτηνοτροφία, βιομηχανία, τουρισμό, αλιεία, μεταλλεία και εμπορία);
ενώ συστηματικά βιάζονται τα τελευταία 35 χρόνια από εγχώριους και εξοχώριους “πολιτικούς”, παραμένουν νεκρικά απαθείς στην μετατροπή μιας πανέμορφης χώρας σε ξερότοπο, απογυμνωμένο από κάθε ίχνος ;
Μπορεί κανείς να προσάψει πολλά στους ΔΥ όπως και σε εργαζόμενους από κάθε επαγγελματικό χώρο . Ομως οι ευθύνες ανήκουν αφ’ ενός στους πολιτκούς προϊσταμένους (ουδείς ποτέ παραιτήθηκε σε ένδειξης πολιτικής ευαισθησίας, για το ότι δεν κατόρθωσε να διορθώσει κάτι, άρα …καλώς εποίησε) και αφ’ ετέρου στις ανωτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις που μαζύ με τους κομματικούς σιγοντάρουν, με την εκάστοτε πλειοψηφία , αναλόγως, την κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, Ετσι ώστε να μετατραπούμε ευκολώτερα σε μια άμορφη μάζα, ακοινώνητων ατόμων που θα ζεί σε μιά χώρα –το πάλαι ποτέ φωτός και νυν χυλού, των παγκόσμιων μεσαιωνικών σκοταδιστικών αποβλήτων.
του Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητού εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα&Στατιστική
ΤΕΙ Πατρών
gkakarel@gmail.com
11 comments
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (1314a):
“… Και σύστημα των τυράννων είναι να καθιστούν δι’ εισφορών τους υπηκόους των πένητας, ώστε να συντηρήται η σωματοφυλακή των δι’ εξόδων των υπηκόων και διά να μη έχουν καιρόν να προβαίνουν εις συνωμοσίας αναγκαζόμενοι να εργάζωνται διά να συντηρούν τας οικογενείας των…”
Η αρκτική Λιλιπούτη έδειξε πως οι λαοί δεν είναι ανίσχυροι δουλοπάροικοι των τοκογλύφων
17 Μάρτιος 2010
http://www.i-reportergr.com/2010/03/blog-post_8479.html
Και μετά τον θάνατο του δημοσίου υπαλλήλου, ο θάνατος του εμποράκου: ο στραγγαλισμός του «αυτοδημιούργητου» και του μικρομεσαίου επιχειρηματία από τη λιτότητα. Οι κυβερνήσεις είναι πια φανερό πως είναι δεμένες χειροπόδαρα. Περιμένουν τη σωτηρία να έρθει ως διά μαγείας από τις αγορές. Στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία. Και στην Ελλάδα. Ύστερα από αλλεπάλληλα πογκρόμ λιτότητας στον δημόσιο τομέα, με μοναδικό στόχο την ελπίδα πως θα βρουν αγοραστές και για την επόμενη έκδοση των κρατικών ομολόγων τους. Και ας περιορίζονται συνεχώς τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα από τη μείωση των δημόσιων δαπανών και από τη βαριά άμεση και έμμεση φορολογία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μαγαζιών της διπλανής πόρτας και των νοικοκυριών. Μετά τη χρεοκοπία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, λένε οι οικονομολόγοι, θα πρέπει να περιμένουμε τη χρεοκοπία των απασχολούμενων στον ιδιωτικό. Μετά την έκρηξη του δημόσιου χρέους, η έκρηξη του χρέους του ιδιωτικού. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το «παράδοξο της λιτότητας»: τα μέτρα για τη συγκράτηση του δημόσιου χρέους φέρνουν την έκρηξη του ιδιωτικού χρέους. Κάτι ξέρουν γι΄ αυτό οι Ιρλανδοί. Γράφει ο Μπιλ Μίτσελ: «Η ιρλανδική κυβέρνηση αφαίρεσε δισεκατομμύρια ευρώ από την οικονομία, επιβάλλοντας περικοπές στους μισθούς του δημόσιου τομέα, στις συντάξεις και στα επιδόματα. Και τι απέγινε; Τα φορολογικά έσοδα του Ιανουαρίου βούλιαξαν πάλι κάτω από τις προβλέψεις. Τι λέει γι΄ αυτό η κυβέρνηση; Χρειαζόμαστε κι άλλες περικοπές. Η διεθνής αγορά ομολόγων είναι περήφανη για την Ιρλανδία. Ίσως φτάσουμε έτσι να συναγωνιζόμαστε την Κίνα στους μισθούς και στα φορολογικά κίνητρα προς τις πολυεθνικές».
Ένα τέτοιο…
… μέλλον περιμένει τις χώρες που ακολουθούν αυτές τις πολιτικές, λένε οι οικονομολόγοι Μάρσαλ Όερμπακ και Ρομπ Παραντό: «Την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βρετανία, ίσως ακόμη και τις ΗΠΑ σε έναν χρόνο. Γιατί, καθώς τα μέτρα λιτότητας μειώνουν τα ιδιωτικά εισοδήματα, μειώνουν και τα φορολογικά έσοδα. Για να τηρηθούν οι ανειλημμένες δεσμεύσεις έναντι των αγοραστών κρατικών ομολόγων, επιβάλλονται και νέες περικοπές δαπανών, οι οποίες με τη σειρά τους φέρνουν νέα αύξηση των φόρων». Και το εισόδημα που αφαιρείται από τον δημόσιο τομέα συμπαρασύρει στο βάραθρο και τον ιδιωτικό. Καμιά οικονομία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ αυτό το παράδοξο. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, μια κυβέρνηση; Να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο, λένε οι δυο οικονομολόγοι, ανοίγοντας τον δρόμο της ανάπτυξης χρηματοδοτώντας την εργασία και όχι τους τοκογλύφους. Γιατί μονάχα η εργασία ήταν, είναι και θα είναι η μοναδική πηγή πλούτου στον κόσμο. Ναι, αλλά πώς;
Οι Ισλανδοί…
… έδειξαν πώς, όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν αυτοί χρέη που δεν ήταν δικά τους αλλά των τραπεζών τους. Η αρκτική Λιλιπούτη των 320.000 ψυχών έδειξε πως οι διεθνείς αγορές ομολόγων στέκονται ανίσχυρες μπροστά σε λαούς που δεν εννοούν να καταντήσουν δουλοπάροικοι των τοκογλύφων.
Ρούσσος Βρανάς
ΤΟ ΠΑΣΟΚ να μην ταυτιστεί με την εξαθλίωση.
Προσφυγή στο ΔΝΤ θα είναι η απόλυτη καταστροφή για την χώρα.
Η Ελλάδα πρέπει να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εάν χρειάζεται βοήθεια, ανέφερε ο εκπρόσωπος επί των οικονομικών του κόμματος της Γερμανίδας Καγκελαρίου Αγκελας Μέρκελ, αναφέρει σε δημοσίευμά του το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg. Πρόκειται για μια δήλωση η οποία και έρχεται σε αντίθεση με τα όσα πρεσβεύουν εδώ και αρκετό διάστημα ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζ. Κλ. Τρισέ και ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζ. Κλ. Γιούνκερ.
«Πρέπει να σκεφτούμε ποιος έχει τα εργαλεία να ενθαρρύνει την Ελλάδα να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών», δήλωσε ο Michael Meister, μέλος του κόμματος της Μέρκελ, στη διάρκεια συνέντευξής του στο Βερολίνο. «Κανείς άλλος εκτός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν διαθέτει τα εν λόγω εργαλεία. Μια διάσωση της Ελλάδας χωρίς τη συνδρομή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αποτελεί ένα ριψοκίνδυνο πείραμα» πρόσθεσε.
Τα σχόλια του Meister υποδηλώνουν τις προσπάθειες της Γερμανίδας Καγκελαρίου να αποφύγει την οποιαδήποτε δέσμευση για στήριξη της Ελλάδας, αναφέρει το Bloomberg. Υπενθυμίζεται ότι χθες η Μέρκελ επανέλαβε για μια ακόμη φορά ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται βοήθεια, την ώρα που ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.Θα κάνουμε ορισμένες δεκαετίες για να ανακάμψουμε. Το επίπεδο ζωής θα πέσει ανεξέλεγκτα ενώ σε οποιαδήποτε άλλη επιλογή η κατάσταση θα είναι διαχειρήσιμη.
Οι όποιες επιλογές στροφής στο ΔΝΤ είναι σήμα στις αγορές αδυναμίας άντλησης κεφαλαίων. Αυτό σημαίνει πως ότι έχουμε δει ως τώρα από κερδοσκοπικές επιθέσεις θα είναι απλώς ιστορίες αγάπης στο κοντινό μέλλον. Η ικανότητά μας για ανάπτυξη μετατίθενται στο πολύ μακρινό μέλλον. Επίσης το γενικό οικονομικό πλαίσιο της χώρας θα υποβαθμιστεί ραγδαία σε επίπεδο ανατολικοευρωπαϊκής χώρας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου.Ταυτόχρονα, βαρύτατη προσβολή για την ιστορία του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και των ιδανικών του ιδρυτή του, του Ανδρέα Παπανδρέου, θα συνιστούσε μια τέτοια κίνηση. Προφανώς δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας κύκλοι του Μεγάρου Μαξίμου, οι οποίοι διοχέτευαν μετά της προσήκουσας σοβαρότητος στους Ελληνες δημοσιογράφους που συνόδευσαν τον πρωθυπουργό στο σύντομο ταξίδι του στη Βουδαπέστη την «πληροφορία» ότι ο Γ. Παπανδρέου πήγε στην Ουγγαρία για να «μελετήσει» την πείρα μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης χώρας-μέλους της ΕΕ, αν και όχι και της ευρωζώνης, η οποία προσέφυγε στο ΔΝΤ.
Τι να μελετήσει ο άνθρωπος; Ενώ οι σοσιαλιστές είχαν κερδίσει στην Ουγγαρία τις βουλευτικές εκλογές διά περιπάτου και με ευρεία πλειοψηφία, με το που προσέφυγε η χώρα στο ΔΝΤ έχει ήδη καθαιρεθεί ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός, έχει αντικατασταθεί από έναν πολιτικά άσχετο τεχνοκράτη που ήταν… διευθυντής του αεροδρομίου (!) της Βουδαπέστης και αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου οι σοσιαλιστές θα συντριβούν από τη Δεξιά με τουλάχιστον… είκοσι εκατοστιαίες μονάδες διαφορά!
Οι Ούγγροι συνταξιούχοι π.χ. θέλουν να… δαγκώσουν στο λαρύγγι τους σοσιαλιστές οι οποίοι βάσει των εντολών του ΔΝΤ τους έκοψαν εντελώς τη 13η σύνταξη, το Δώρο Χριστουγέννων. Ανάλογα συμπεράσματα θα βγάλει αν κοιτάξει και προς τη Ρουμανία, η οποία επίσης βρίσκεται σε καθεστώς ελέγχου από το ΔΝΤ. Τα αποτελέσματα; Από 7% αύξηση που είχε το ΑΕΠ της χώρας το 2008, καταβαραθρώθηκε σε μείωση 8% το 2009 που ήρθε το ΔΝΤ!
Σε πολιτικό επίπεδο 2δεξιές κυβερνήσεις έπεσαν στη Ρουμανία το φθινόπωρο και η σημερινή δεν αισθάνεται καθόλου καλά, καθώς το ΔΝΤ την έχει διατάξει να μειώσει κατά… 100.000 τους δημόσιους υπαλλήλους! Προσφάτως αποφάσισε να απολύσει και 10.000 εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους της χώρας και φυσικά αναμένεται να γίνει κόλαση.
Προς γενική απεργία οδεύουν και οι Ρουμάνοι εκπαιδευτικοί, καθώς η κυβέρνηση τους έφαγε μισθούς πολλών μηνών, για να βελτιώσει τα νούμερα που παρουσιάζει στο ΔΝΤ και τώρα θέλει να τους ξεπληρώσει όσα τους έκλεψε σε 3 χρόνια!
Ερωτησεις
Ποιοι διοριστηκαν κατα μεγαλη πλειοψηφια σε ΟΤΑ, Ολυμπιακη, υπουργεια με αποφαση κλαδικης η/και βουλευτου?
Ποιοι μετετρεψαν την λουφα σε τροπο εργασιακης ζωης με παραλληλα σκανδαλωδη προνομια συνταξιοδοτικα και μη?
Ποιοι εκαναν ΕΔΕ που εβγαζαν καθαρα καθε ειδους λαμογια στον δημοσιο τομεα?
Ποιοι (ακομα και αν πιστεψουμε πως φταινε μονο οι πολιτικοι) διοριζαν ολοκληρα σογια με μονο προσον την γνωριμια στην κλαδικη
Απαντηση οι ΔΥ.
Και για να προλαβω καποιες αντιρρησεις. Σαφεστατα οι πολιτικοι φερουν την πρωτη ευθυνη που ξεκινησαν τον πανικο. Ομως ακομα οσοι διοριστηκαν συμπεριφερθηκαν ως νταβατζηδες του δημοσιου πλουτου.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΜΕ ΜΕΛΛΟΝ!!!
Επιστρατευμένοι νεοέλληνες με χαρτογιακάδες και μακιγιαρισμένο προφίλ, ρίχνουν τα δίχτυα τους προς την Ελληνική νεολαία λέγοντάς της:
“Για σίγουρο, εξασφαλισμένο αλλά και …χρυσοφόρο μέλλον, ελάτε να σας κάνουμε πουτάνες και Γκουσγκούνηδες. Δεν απαιτούνται πτυχία και άλλα κ..λόχαρτα, παρά μόνον καμπύλες ομορφιά, τέχνη στο σεξ και πρώτο …μπόϊ”. Δεν χρειάζονται ξένες γλώσσες και υπολογιστάδες, παρά μόνο τα …φυσικά σας προσόντα”.
Σαφώς και οι πολιτικοί πήραν τις αποφάσεις σε βάρος της πνευματικής,οικονομικής και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος.Εκτελέστικα όργανα όμως ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι
οι οποίοι όχι μόνο δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικοί,αλλά εκτέλεσαν πιστά το πρόγραμμα
του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ μετατρέποντας τους πλούσιους σε πλουσιότερους και προλεταριοποιόντας την μεσαία τάξη.Τώρα που ήρθε η σειρά τους να μπούν στο στόχαστρο
για να εφαρμοστεί στην εντέλεια η κοινωνία των 2/3 κλαίνε.Πολύ αργά για συμπόνια.
Νεκτάριος Κατσιλιώτης
Ιστορικός-Εκδότης
Δυστυχώς το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου είναι τόσο πολύπλοκο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν λύσεις. Και αν αυτό ήταν δυνατό πριν από 10-15 χρόνια, τώρα εν μέσω κρίσης είναι σχεδόν αδύνατο αυτές οι λύσεις να μην είναι επώδυνες. Δυστυχώς επίσης η απαξίωση των δημοσίων υπαλλήλων πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από τη συμπεριφορά των ίδιων των υπαλλήλων, χωρίς να υποβαθμίζει κανείς την πρωταρχική ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών.
Χωρίς όμως ορθή ανάγνωση του προβλήματος, είναι αδύνατο να βρεθούν λύσεις. Και σωστή ανάγνωση προϋποθέτει ικανότητα διάκρισης, ικανότητα που φαίνεται να μη διαθέτουν οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις. Πως κανείς να δικαιολογήσει για παράδειγμα την οριζόντια μείωση όλων των επιδομάτων σε όλο το δημόσιο τομέα?
Αν και πρέπει να παραδεχθούμε πως υπάρχουν πολλές προκλητικές αμοιβές, κυρίως στις ΔΕΚΟ και στους διάφορους οργανισμούς, οι μισθοί του ελληνικού δημοσίου είναι οριακά ικανοποιητικοί. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι απόλυτες αμοιβές στο ελληνικό δημόσιο αλλά η παραγωγικότητα. Και για να γίνω ποιο σαφής. Σε μία καλά οργανωμένη ιδιωτική εταιρεία, το κόστος λειτουργίας ανά εργαζόμενο ανέρχεται σε περίπου 2.5 – 3.5 φορές τις ακαθάριστες μέσες αμοιβές του. Από την εμπειρία μου σε οργανισμό ιδιωτικού δικαίου σε χώρα της ευρωζώνης με υψηλή παραγωγικότητα όπου εργάζομαι, το κόστος λειτουργίας είναι περίπου 3 φορές οι ακαθάριστες αμοιβές ενός μέσου υπαλλήλου. Στο ελληνικό δημόσιο, που απέχει πολύ από το να θεωρείτε καλά οργανωμένη επιχείρηση, το κόστος λειτουργίας, συντηρητικά εκτιμώμενο, υπολογίζεται σε πάνω από 5 φορές οι μέσες μηνιαίες αμοιβές. Το κόστος λειτουργίας για παράδειγμα ενός οργανισμού του δημοσίου, όπου ο μέσος υπάλληλος έχει μεικτές αμοιβές περί τις 30.000 euro, υπολογίζεται περί τις 150.000 euro ανά υπάλληλο. Ο Οργανισμός αυτός θα πρέπει να θεωρείται παραγωγικός όταν μπορεί να παράγει προστιθέμενη αξία, και αυτό γίνεται μόνο μέσω της εργασίας, που ανέρχεται στα παραπάνω επίπεδα. Αν λάβουμε υπόψη πως οι εργατοώρες που εργάζεται ένας υπάλληλος ανά έτος δεν υπερβαίνουν τις 1600-1700, είναι προφανές πως η κάθε εργατοώρα κοστίζει περί τα 90-100 euro. Κανείς από όσους έχουν ελάχιστη εμπειρία από το ελληνικό δημόσιο, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η παραγωγικότητα βρίσκεται σε αυτά τα επίπεδα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να είναι τίμιοι και δίκαιοι με τον εαυτό τους. Και ο μοναδικός τρόπος να είσαι τίμιος είναι να πάρεις τη θέση του άλλου. Έτσι λοιπόν καθένας θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του: αν η υπηρεσία που εργάζεται, ήταν δική του ατομική επιχείρηση, θα προσλάμβανε κάποιον σαν τον εαυτό του, και αν ναι, θα τον πλήρωνε με τα χρήματα που ο ίδιος αμείβεται? Άραγε πόσοι ειλικρινά μπορούν να δώσουν καταφατική απάντηση?
Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτιμήσει κανείς το κόστος εργασίας αλλά και την παραγωγικότητα ενός εργαζόμενου με απλοϊκούς λογιστικούς τρόπους όπως παραπάνω, κυρίως σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία. Αυτό όμως δεν αναιρεί το τεράστιο χάσμα που χωρίζει το κόστος εργασίας από την παραγωγικότητα στον ελληνικό δημόσιο τομέα. Επειδή το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με τη μείωση των μισθών λόγω της επακόλουθης ύφεσης, η μοναδική διέξοδος είναι η σταθερή και υψηλή αύξηση της παραγωγικότητας και η καλύτερη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Οι ενώσεις των εργαζομένων στο ελληνικό δημόσιο θα πρέπει επειγόντως να θέσουν την αύξηση της παραγωγικότητάς της εργασίας ως τον κύριο στόχο τους. Μόνο τότε θα μπορέσουν να έχουν τη συμπαράσταση της υπόλοιπης κοινωνίας.
Θα είναι η Ελλάδα το τέλος της ΕΕ;
20 -3-2010
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-03-19-22-33-25-2010031921290/print
Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα η Γερμανία, στην πρώτη πράξη «στρατηγικής ενηλικίωσής» της, «αποτέλειωσε» την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των Δημοκρατιών. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερον, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής – αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτον, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη Νοτιανατολική Ευρώπη.
Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωιστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του «σκληρού πυρήνα» της Ευρωζώνης, στον «Καιάδα» μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Τώρα, με την «ελληνική», αύριο με την «ισπανική», «πορτογαλική» ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη, και διεθνώς. Αν το 1990-1991, η γερμανική πολιτική εδραίωσε το… ρόλο των ΗΠΑ στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στη σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα.
Ιστορικά σφάλματα
Τέτοια κολοσσιαία ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους.
Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να «βάλει το χέρι στην τσέπη», για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως «αγορές». Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.
Οι κανόνες του Μάαστριχτ
Η Γερμανία έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι ενεργώντας έτσι υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστον κύκλοι του Βερολίνου, και, κυρίως ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.
Υποστηρίζοντας όμως ορθώς ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται σαν Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει για να καταλάβει ότι καμία ένωση, κανενός είδους, ανθρώπων λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην… απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να… καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.
Στέλνοντας τους εταίρους της να.. κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια σε μεγάλο βαθμό και την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της Ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης-και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους.
Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε «λατινοαμερικανοποίηση» μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; Όπως και στον 20ό αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωισμού της, πολιτικά υπονομεύοντας το ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της, αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει.
Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα καθόλου ασήμαντα εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για την χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν όμως τη μορφή, το χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά τη μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της Ένωσης να αντεπεξέλθουν στο περιβάλλον, αφενός, μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου, στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της Ευρωζώνης.
Το κοινό νόμισμα
Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στο βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας Ευρωζώνης, που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από το βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρεια Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια. Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το δικό μας, εσωτερικό ζήτημα ασφαλώς παρόξυνε, δεν είναι αυτό όμως που δημιούργησε το ζήτημα.
Ευρωσύνταγμα και Ευρωζώνη
Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από το γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005.
Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η Ευρωζώνη. Ο δημοσιογράφος Εμανουέλ Τοντ, από τους αρχιτέκτονες της πολιτικής στρατηγικής των γκωλικών τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αλλά και ο πρώην διευθυντής της Le Monde Diplomatique Μπερνουάρ Κασέν, για παράδειγμα, υπογραμμίζουν ότι είναι αδύνατο στην παραγωγική και κοινωνική Ευρώπη να επιβιώσει χωρίς κάποιας μορφής προστατευτισμό. Η εμμονή στους σημερινούς κανόνες της Ευρωζώνης οδηγεί και προϋποθέτει ολοκληρωτισμό, υποστηρίζει ο Τοντ, που προτείνει στο Παρίσι να απαιτήσει από το Βερολίνο τη ριζική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, απειλώντας το με αποχώρηση σε αντίθετη περίπτωση. Ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ υποστηρίζει μια «ημιεπιστροφή» στα εθνικά νομίσματα, με την επιστροφή σε μερικώς μετατρέψιμα, μέσω του ευρώ και, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εθνικά νομίσματα. Ο φιλελεύθερος οικονομολόγος Μωρίς Αλέ, βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομίας, τονίζει ότι η Ευρώπη οδηγείται σε καταστροφή με το υπερφιλελεύθερο σύστημα ανταλλαγών και την κατάργηση της κοινοτικής προτίμησης από τις Βρυξέλλες.
Μέχρι τώρα, οι ιδέες αυτές δεν μπορούσα να εφαρμοστούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό, αν, εξαιτίας του τρόπου που το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσουμε με το τίμημα της καταστροφής μας την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε απ’ αυτή.
“ΤΟ ΠΑΣΟΚ να μην ταυτιστεί με την εξαθλίωση”.
Το ΠαΣοΚ δεν θα έπρεπε να είχε φέρει την χώρα σ’ αυτή την εξαθλίωση. Δεν είναι μόνο το κατά Γιανναρά “σοσιαλεπώνυμο” κόμμα υπεύθυνο, αλλά από τον αλήστου μνήμης αμοραλιστή Παπανδρέου ξεκίνησε το κακό και συνεχίστηκε από τους άλλους.
Όμως, στις δύσκολες αυτές ώρες που περνά η πατρίδα μας, το να βγαίνει κάποιος και να δηλώνει ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μην ταυτιστεί το κόμμα του με την εξαθλίωση, δείχνει την εξαθλίωση των πολιτικών μας ηθών.
Ειρηνικές διαδηλώσεις υπέρ της φορολόγησης της Εκκλησίας πρόκειται να πραγματοποιήσουν, την Κυριακή 21/3, ομάδες πολιτών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης θα γίνει έξω από το Ναό της Παναγούδας ενώ στην Αθήνα πρόκειται να πραγματοποιηθεί έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό ο οποίος παραμένει κλειστός λόγω τον έργων αναστήλωσης.
Όλα δείχνουν πως οι διαδηλώσεις αυτές είναι μόνον…η αρχή. Πληροφορίες αναφέρουν ότι νέες συγκεντρώσεις προγραμματίζονται τις επόμενες ημέρες στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και άλλες έδρες μεγάλων μητροπόλεων. Ο μηχανισμός ίδιος με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το κλίμα στην Ιεραρχία θυμίζει εκείνο του 1987, όταν ο Αντώνης Τρίτσης προώθησε τον νόμο 1700 για την εκκλησιαστική περιουσία. Στην πραγματικότητα η σχεδιαζόμενη φορολόγηση των εκκλησιαστικών ΝΠΔΔ –για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση– φαίνεται να αναθερμαίνει τη διαχρονική «διαμάχη» Πολιτείας-Εκκλησίας για την «ιερή περιουσία». Την τελευταία φορά που η Εκκλησία «παραχώρησε» στο Κράτος ήταν το 1952 όταν η κυβέρνηση Πλαστήρα απαλλοτρίωσε περισσότερα από 800.000 στρέμματα γης. Με νόμο που εκδόθηκε προβλεπόταν πως η αποζημίωση που θα λάμβανε η Εκκλησία θα αντιστοιχούσε στο 1/3 της αντικειμενικής αξίας της απαλλοτριωμένης γης, δηλαδή περίπου 98 δισ. δραχμές της εποχής. Η Εκκλησία υποστηρίζει πως ουδέποτε έλαβε την αποζημίωση, ενώ το κράτος εκτιμά ότι η Εκκλησία οφείλει ακόμα περίπου 200.000 στρέμματα! Υπενθυμίζεται ότι από το 1950 το κράτος μισθοδοτεί τους κληρικούς.
Την ίδια ώρα, σύμφωνα με πληροφορίες, προετοιμάζονται (Internet- Facebook- SMS)ανάλογες συγκεντρώσεις με αίτημα την φορολόγηση της Εκκλησίας καθώς επίσης και τη διακοπή κάθε μορφής χρηματοδότησης της αλλά και της μισθοδοσίας των κληρικών και Ιεραρχών της. Αίτημα που όπως αφήνουν να εννοηθεί πολίτες που υποστηρίζουν αυτές τις διαδηλώσεις, ενισχύεται μετά και την πρωτοβουλία του μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου- αλλά και του Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου που τον ακολούθησε – να παραιτηθεί της μισθοδοσίας του.
O κυβερνητικός μηχανισμός προφανώς στερείται τόλμης και φαντασίας & εξαντλείται στο πώς θα μαζέψει περισσότερα για τον δημόσιο κορβανά, αλλά δεν δείχνει έτοιμος και πρόθυμος να καθοδηγήσει τους πολίτες στο πώς θα κερδίσουν χρήματα για να πληρώσουν τους φόρους από το περίσσευμα και όχι το υστέρημά τους.Ο ηγέτης πρέπει να έχει διάθεση να κλείνει και όχι να ανοίγει πληγές.ΤΟ ΠΑΣΟΚ να μην ταυτιστεί με την εξαθλίωση.
Τα ψέματα και οι αλήθειες για το χρέος
Δημήτρης Καζάκης
Δημοσιεύτηκε στο “Ποντίκι” στις 25/3/2010
Η χρεωκοπία της χώρας είναι δεδομένη. Όχι γιατί την επιδιώκουν κάποιοι καταχθόνιοι και σκοτεινοί κερδοσκόποι, αλλά γιατί το κράτος και η οικονομία της χώρας δεν μπορεί πια να σηκώσει το βάρος της εξυπηρέτησης των δανείων. Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβει συστηματικά η κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό.
Ο κ. Παπανδρέου μιλώντας στη 8η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στις 20/3, διαβεβαίωνε: «Να είναι όλοι βέβαιοι, να είναι ακόμα πιο βέβαιοι οι διάφοροι καλοθελητές, που καθημερινά διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις για τη χώρα μας, με προφανείς σκοπιμότητες: Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Δεν θα την αφήσουμε να χρεοκοπήσει.»
Η δήλωση αυτή μοιάζει εξαιρετικά με μια άλλη ιστορική δήλωση, του Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν σε διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό στις 27 Σεπτεμβρίου 1931, διαβεβαίωνε κι αυτός: «Δίδω προς τον ελληνικόν λαόν την προσωπική διαβεβαίωσιν, ότι έχω απόλυτον την πεποίθησιν ότι ημπορούμεν να διατηρήσουμεν την ακεραιότητα του εθνικού μας νομίσματος και να αποφύγωμεν επομένως τας συμφοράς που θα επακολούθουν την ανατροπήν της σταθεροποιήσεως.»
Την εποχή εκείνη είχαν ανακαλύψει μια άλλη νομισματική πανάκεια για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, την οποία αντί για Euro ονόμαζαν χρυσή δραχμή. Για να στηριχθεί το «ισχυρό νόμισμα» της Ελλάδας που ήταν κλειδωμένο με την χρυσή Αγγλική λίρα, ξεπουλήθηκε κυριολεκτικά το σύμπαν. Όλες οι υποδομές της χώρας δόθηκαν σε ξένες εταιρείες (Ούλεν, Πάουερς, κλπ.) ενώ η χρυσή δραχμή χρηματοδοτήθηκε αδρά με πληθώρα δανείων.
Για να στηριχθεί η χρυσή δραχμή και το πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού εφαρμόστηκε σκληρή λιτότητα με την κατάργηση κάθε κοινωνικής δαπάνης. Η μόνη κοινωνική πρόνοια που απέμεινε στη χώρα ήταν τα λαχεία και τα λαϊκά συσσίτια των φιλανθρωπικών σωματείων. Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευαν καθημερινά δεκάδες θανάτους από την πείνα.
Το κράτος προκειμένου να συνεχίσει τη στήριξη της χρυσής δραχμής και να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια των δανείων του, έκλεινε τα δημόσια σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια και απέλυε δασκάλους και καθηγητές. Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων κλήθηκε να καταβάλει με τη βία έως και το 50% των αποδοχών του. Πολλοί απ’ αυτούς απολύθηκαν. Απαγορεύτηκε ο συνδικαλισμός στους δημοσίους υπαλλήλους και οι απεργίες στους εργάτες, ενώ οι διαδηλώσεις κηρύχθηκαν παράνομες.
Η Ελλάδα είχε τεθεί υπό διπλή κηδεμονία, όχι μόνο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε εγκατασταθεί ήδη από το 1898, ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας επί Τρικούπη το 1893 και του ελληνοτουρκικού πολέμου της ντροπής του 1897, αλλά και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας, απαιτούσε να χυθεί αίμα. Οι κυβερνήσεις της χώρας, ως τυφλά και πειθήνια όργανα της κηδεμονίας, εκτελούσαν με υπερβάλλοντα ζήλο τις έξωθεν εντολές. Το αποτέλεσμα μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς. Λίγους μόνο μήνες μετά από τη διαβεβαίωση του Βενιζέλου η χρυσή δραχμή συντρίφτηκε και η χώρα κήρυξε επίσημα την χρεωκοπία της λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών της. Με το χρεωστάσιο η χώρα παραδόθηκε στο έλεος των δανειστών της. Προκειμένου αυτοί να πάρουν τα λεφτά τους έφεραν ξανά στη χώρα το βασιλιά, που είχε εκδιωχθεί το 1922 και βοήθησαν να ανοίξει ο δρόμος για το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά.
Όπως σήμερα, έτσι και τότε, οι λόγοι που οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες έφεραν την ευθύνη για τη χρεωκοπία της χώρας, επικαλούνταν για να δικαιολογηθούν ήταν η «ατάσθαλος οικονομική πολιτική» του κράτους. Κι όπως σήμερα με το Euro, έτσι και τότε, κάθε σκέψη για εγκατάλειψη της χρυσής δραχμής ισοδυναμούσε με σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Μόνο που οι σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί ήρθαν από την προσπάθεια διάσωσης του «ισχυρού νομίσματος». Προκειμένου λοιπόν να διασωθεί το «ισχυρό νόμισμα» ας πέθαινε η χώρα και ο λαός της.
Μάλιστα, μέχρι και ειδικό ταμείο ιδρύθηκε το 1930 για την στήριξη της δραχμής, ανάλογο με αυτό του κ. Πετσάλνικου σήμερα. Το ταμείο αυτό οργάνωνε δεξιώσεις στα καλά σαλόνια των Αθηνών και καλούσε τις κυρίες του καλού κόσμου να δώσουν κοσμήματα και ότι άλλο πολύτιμο έχουν «δια την εθνικήν υπόθεσιν». Η εξέλιξη ήταν προβλέψιμη. Κάποιοι αετονύχηδες καταχράστηκαν το ταμείο, λίγο πριν κηρυχθεί το επίσημο χρεωστάσιο και κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής για να ζήσουν τη ζωή τους εις υγείαν των κορόιδων.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Ένα παρόμοιο σκηνικό βλέπουμε να στήνεται και σήμερα προκειμένου να παραδοθεί η χώρα και ο λαός της στο έλεος των δανειστών και των αγορών. Οι ίδιες λογικές, οι ίδιες δικαιολογίες, οι ίδιες πρακτικές, τα ίδια αποτελέσματα. Τι συνέβη όμως και βρεθήκαμε ξανά σαν χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας; Ο πίνακας που παραθέτουμε είναι αποκαλυπτικός.
Σύμφωνα μ’ αυτόν οι πληρωμές για τα δάνεια που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της χώρας εκτινάχθηκαν από 23,8 δις Euro το 2000 στα 84,2 δις Euro το 2009. Δηλαδή από το 17,4% του ΑΕΠ της χώρας το 2000, στο 35% του ΑΕΠ το 2009! Μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος η οικονομία της χώρας; Και βέβαια όχι. Εδώ βρίσκεται το όλο πρόβλημα. Όταν η χώρα έχει φτάσει να ξοδεύει το 140% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε εξυπηρέτηση του δανεισμού της, είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κατάσταση χρεωκοπίας, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, είτε το γνωρίζει, είτε όχι.
Που οφείλεται αυτός ο δανεισμός; Η συνηθισμένη δικαιολογία είναι το σπάταλο κράτος. Από τον πίνακα όμως βλέπουμε ότι η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό είναι ασήμαντη. Την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε συνολικά σε εξυπηρέτηση δανείων πάνω από 450 δις Euro και δανείστηκε εκ νέου σχεδόν 486 δις Euro. Απ’ αυτόν τον νέο δανεισμό μόλις το 3,1% κατά μέσο όρο πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους.
Ακόμη και για το 2009, όπου το δημόσιο έλλειμμα έφτασε τα 17,1 δις, ο νέος δανεισμός του δημοσίου ξεπέρασε συνολικά τα 85,2 δις Euro. Με άλλα λόγια το δημόσιο έλλειμμα συνέβαλε στο νέο δανεισμό του δημοσίου μόνο κατά 20%. Επομένως, προς τι τα μέτρα και η λιτότητα για να περιοριστεί το δημόσιο έλλειμμα; Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν περιορισθεί το δημόσιο έλλειμμα, όσο κι αν σφίξουν το ζωνάρι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όσο κι αν περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες, όσους φόρους κι αν μαζέψουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, δεν πρόκειται να αναχαιτισθεί το δημόσιο χρέος. Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις το δημόσιο χρέος της χώρας θα εκτιναχθεί έως το 2012 στα 350 δις Euro, δηλαδή στο 135% του ΑΕΠ. Πράγμα που σημαίνει ότι η ετήσια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα αγγίξει ή και θα ξεπεράσει το 40% του ΑΕΠ. Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι όλα τα μέτρα της κυβέρνησης θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Πράγμα φυσικά πολύ αμφίβολο.
Γιατί η κυβέρνηση που διαρρηγνύει υποκριτικά τα ιμάτιά της για τους μισθούς και τις συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο, δεν λέει κουβέντα για τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές της; Για λόγους σύγκρισης και μόνο, αξίζει να σημειώσουμε ότι το σύνολο των αμοιβών και συντάξεων που πληρώνει το κράτος στους δημόσιους υπαλλήλους ανήλθε το 2009 στα 25,5 δις Euro, δηλαδή στο 10,6% του ΑΕΠ της χώρας. Ολόκληρο το ποσό αυτό φτάνει μόλις στο 31% του συνόλου των εξόδων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού τον ίδιο χρόνο. Τι περιμένει λοιπόν να αποκομίσει η κυβέρνηση από τη λιτότητα, εκτός από την εξουθένωση των εργαζομένων και της κοινωνίας;
Προς τα πού βαδίζουμε;
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει η επιβάρυνση από την εξυπηρέτηση του χρέους και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δις Euro. Παρ’ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία σχεδόν 155 δις Euro! Ενώ τα επόμενα δύο χρόνια, με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις, το ελληνικό δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει συνολικά πάνω από 180 δις Euro για εξυπηρέτηση ενός διαρκώς αυξανόμενου χρέους. Πώς είναι δυνατό να συνεχιστεί αυτή αιμορραγία χωρίς να οδηγηθεί η χώρα στη διάλυση και η κοινωνία στην ανέχεια;
Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απ’ όλα ο βρόγχος του δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή που της έχουν εφαρμόσει οι δανειστές της με την συνεπικουρία της ΕΕ.
Η Ε.Ε., όπως και το ΔΝΤ, δεν ενδιαφέρεται να ξεπεράσει την οικονομική κρίση η Ελλάδα, αλλά να προστατεύσει αφενός το Euro και αφετέρου τους κερδοσκόπους κατόχους των τίτλων του ελληνικού χρέους -εκ των οποίων οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος- από τη χρεωκοπία της χώρας. Τα μέτρα που επιβάλλονται έχουν σαν πρώτο και κύριο σκοπό να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει απρόσκοπτα να πληρώνει τους δανειστές της, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπουληθεί ολόκληρη η χώρα και ο λαός της. Όσο για το ποιος φταίει για την κατάσταση, δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς τα ελλείμματα στην παραγωγή, το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά και την τεράστια διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη του 2009 (με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΔΝΤ) έχουν βγει από την Ελλάδα πάνω από 200 δις δολ. που έχουν τοποθετηθεί σε κάθε είδους κερδοσκοπία (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ.) του εξωτερικού! Ποιοι τα έβγαλαν από την Ελλάδα; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Κι από πού βγήκαν αυτά; Προφανώς από τη λεηλασία της χώρας, από τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, των καρτέλ και των τραστ, που φρόντισαν να διογκώσουν με τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, των ανοιχτών αγορών και της απορρύθμισης όλες οι κυβερνήσεις.
Μάλιστα, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, στα τέλη του 2009 υπήρχαν ως καταθέσεις κατοίκων της Ελλάδας σε τράπεζες του εξωτερικού 15 δις Euro. Αναλογικά με το οικονομικό μέγεθος της χώρας, η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες με τις περισσότερες καταθέσεις κατοίκων της σε τράπεζες του εξωτερικού. Οι ιδιοκτήτες αυτών των λογαριασμών δεν είναι περισσότεροι από 3.000. Αν είχαμε την ευκαιρία να ακτινοσκοπήσουμε τους λογαριασμούς αυτούς θα ανακαλύπταμε την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου της χώρας. Πρόκειται για μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που δεν της καίγεται καρφί για το τι θα απογίνει η χώρα.
Όταν μιλάμε για κέρδη και υπερκέρδη, αρκεί να πούμε ότι σύμφωνα με τους National Accounts της Eurostat, σε κάθε 1000 Euro νέα προϊόντα και υπηρεσίες (δηλαδή προστιθέμενη αξία) που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 Euro μετατράπηκαν σε επιχειρηματικό κέρδος και μόλις τα 350 σε αποζημίωση των εργαζομένων. Στην ΕΕ η αντίστοιχη κατανομή είναι 360 υπέρ του επιχειρηματικού κέρδους και 550 υπέρ της εργασίας! Η Ελλάδα κατέχει την υψηλότερη θέση μέσα στην ΕΕ ως προς το μερίδιο του προϊόντος της που νέμεται το επιχειρηματικό κέρδος, το οποίο το 2008 (για το οποίο διαθέτουμε στοιχεία) έφτασε στο ύψος ρεκόρ του 59,5%. Πίσω της ακολουθεί η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιρλανδία, κοκ.
Το ελληνικό κράτος υπήρξε εξ ιδρύσεώς του σπάταλο, διεφθαρμένο και βαθύτατα παρασιτικό. Κι αυτό γιατί οικοδομήθηκε για να εξυπηρετήσει μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, η οποία το αξιοποίησε για να λεηλατήσει τη χώρα και το λαό της. Ο δανεισμός ήταν εξ υπαρχής ένας από τους πιο προσοδοφόρους τρόπους για να χρηματοδοτηθεί αυτή η λεηλασία.
Εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και νέος δανεισμός 2000-2009 (εκατ. Euro)
Πληρωμές δανείων Νέος δανεισμός Πιστωτικά υπόλοιπα 31/12 Πρωτογενές αποτέλεσμα**
2000 23.773 29.875 143.608 1.601
2001 25.509 31.960 155.838 4.501
2002 33.340 35.897 166.117 3.773
2003 35.219 37.968 171.323 -431
2004 41.465 50.047 197.830 -3.397
2005 42.074 44.797 214.142 -1.543
2006 37.133 38.748 225.207 1.357
2007 60.920 61.656 239.801 -718
2008 67.467 69.661 262.308 -3.361
2009* 84.184 85.230 298.524 -17.054
Σύνολα 451.084 485.835 – -15.272
* Εκτιμήσεις Προϋπολογισμού 2010.
** Το Πρωτογενές Αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα) ισούται με την αφαίρεση των μη πιστωτικών εσόδων του δημοσίου από τις πρωτογενείς δαπάνες, οι οποίες είναι όλα τα έξοδα του δημοσίου εκτός από τις δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Πηγή: Επεξεργασία Ισολογιστικών στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους 2000-2008. Το Πρωτογενές Αποτέλεσμα από την Τράπεζα της Ελλάδος, Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας, διάφορα τεύχη.
Έτσι προέκυψαν και οι απανωτές χρεοκοπίες του ελληνικού κράτους. Υπολογίζεται ότι από τα 170 χρόνια του επίσημου ελληνικού κράτους έως το τέλος του 20ου αιώνα, η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης στα 50 από αυτά. Η τελευταία επίσημη πτώχευση ήταν αυτή του 1932. Και τότε ο λαός ήξερε πολύ καλά ότι οι κυβερνήτες της χώρας που την οδήγησαν στην χρεωκοπία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σώμα πολιτικών «επαγγελματιών επιδιωκόντων ατομικά συμφέροντα και εξαγοραζομένων υπό των διαφόρων αναδόχων εταιριών, της δωροδοκίας διενεργουμένης δια του εις το Χρηματιστήριον διεξαγομένου παιγνιδίου, όπερ πράκτορες καθωδήγουν εκ των διαδρόμων της βουλής», όπως έγραφε εκείνη την εποχή ο επιφανής ιστορικός Π. Καρολίδης.
Σήμερα βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα επίσημη πτώχευση. Κι αυτό γιατί φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση της χώρας, όπως έγινε και σε ανάλογες εποχές παλιότερα, να αμφισβητήσει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές. Φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση να προτάξει το συμφέρον της χώρας και του λαού της, έναντι των συμφερόντων των αγορών, των τραπεζών και των ισχυρών της ΕΕ. Κι έτσι όλοι μαζί έχουν δρομολογήσει για τη χώρα μια ακόμη καταστροφική πτώχευση. Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία προκειμένου οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι αγορές να κατασχέσουν και να δημεύσουν ότι μπορούν. Οι συζητήσεις στην ΕΕ, οι κινήσεις της κυβέρνησης και τα πακέτα των μέτρων, αφορούν στην προετοιμασία του εδάφους και στην τελική μορφή που θα πάρει η επίσημη μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει υπό την κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ, ή ενός συνδυασμού και των δύο; Θα γίνει με το Euro, με την επιστροφή σ’ ένα ελεγχόμενο και πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, ή με την επιβολή διπλού νομίσματος(ευρωδραχμή); Όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες που υπηρετούν την ίδια βασική κατεύθυνση, την ίδια πορεία προς την επίσημη πτώχευση και δήμευση της χώρας.