[29-2-2016]
του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Η απόφαση της Βιέννης να συγκαλέσει διάσκεψη των κυβερνήσεων των δυτικών Βαλκανίων αποπνέει άρωμα του αυτοκρατορικού αυστροουγγρικού παρελθόντος της και την αυτοπεποίθηση του έθνους που σταμάτησε το 1683 την προέλαση των Οθωμανών στα τείχη της Βιέννης. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί περιφρόνηση προς τις συλλογικές αποφάσεις κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πολιτική ανοικτών συνόρων που υπερασπίζεται η Γερμανία.
Όπως δεν είναι τυχαίο το ταξίδι αστραπή του Ούγγρου πρωθυπουργού Ορμπάν στην Μόσχα, ακριβώς πριν την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ. Ούτε είναι τυχαίες και οι δηλώσεις του, αμέσως μετά την συνάντησή του με τον Πούτιν, σύμφωνα με τις οποίες είναι αποφασισμένος να διαφυλάξει την εθνική και χριστιανική ταυτότητα της Ουγγαρίας από τα μαζικά κύματα προσφύγων από την Μέση Ανατολή, που απειλούν με αλλοίωση τον ουγγρικό πολιτισμό. (Αποκοπή από το ευρωπαϊκό μήκος κύματος δείχνει και η στροφή της ουγγρικής και της πολωνικής κυβέρνησης προς αυταρχικές κατευθύνσεις, την στιγμή που η ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε την έννοια της εμπέδωσης δημοκρατικού κλίματος μετά από δεκαετίες ολοκληρωτισμού.)
Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μαζική προσχώρηση των ευρωπαϊκών κρατών, ακόμη και των πιο βόρειων, στο μοντέλο αντίδρασης της Αυστρίας, δηλαδή στην στάση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αυτό αποκαλύπτει την πολύ επιφανειακή επίδραση του ευρωπαϊκού ιδεώδους στις επιμέρους εθνικές συνειδήσεις των διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών. Η γενικότερη αποδόμηση της Συνθήκης Σένγκεν συνιστά επιστροφή της Ευρώπης στην φάση πριν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά χωρίς τις καλές σχέσεις που επικρατούσαν τότε ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες.
Ίσως, όμως, η σημαντικότερη εξέλιξη είναι η αποκόλληση της Μεγάλης Βρεταννίας, της μόνης μαζί με την Γαλλία πραγματικά παγκόσμιας δύναμης που αποτελεί μέλος της ΕΕ. Αλλά ούτε κάν το Brexit δεν χρειάζεται για να λειτουργήσει η πολυδιάσπαση. Ακόμη κι αν βρεθεί συμβιβασμός μεταξύ Βρυξελλών και Λονδίνου, το ψυχικό χάσμα εξελίσσεται διαλυτικά.
Πιθανόν αυτές οι εξελίξεις να δρομολογήσουν μία διαδικασία συγκρότησης ή αναβίωσης άλλων, ανταγωνιστικών προς την ΕΕ συσσωματώσεων, π.χ. Αυστριακή Μεσευρώπη, Γερμανικός πυρήνας, αγγλοσαξονικός πόλος κλπ. Και μάλιστα εν μέσω του χάους, το οποίο θα επιχειρεί στο εξής να αντιμετωπίζει κάθε ευρωπαϊκό κράτος μόνο του, μεταθέτοντας το πρόβλημα στους γείτονές του, αντίληψη ασφαλώς αδιέξοδη. Διότι μόνον εάν η Ευρώπη λειτουργούσε συλλογικά ως ενιαία γεωπολιτική οντότητα, θα υπήρχε περίπτωση να υπάρξει κάποια προσπάθεια επίλυσης της πηγής του προβλήματος.
* O Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γενεύης (Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο)
7 comments
Το εθνικό κράτος αντεπιτίθεται με αφορμή τον βίαιο μουσουλμανικό αποικισμό.
Στην πραγματικότητα η αιτία είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, (κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής), του πολυπολιτισμικού, νεοφιλελεύθερου, πολιτικά ορθού χυλού που ονομάζει τον εαυτό του ΕΕ.
Σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, ευρωσκεπτικιστικά πατριωτικά εθνικιστικά κόμματα διεκδικούν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο ψηφοφόρων και σε αρκετές περιπτώσεις ήδη συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα.
Ψηφοφόροι τους είναι οι ήδη περιθωριοποιημένοι εργάτες και τεχνίτες της βιομηχανίας και των κατασκευών, οι μικροκαλλιεργητές, οι νεόπτωχοι μικρο και μεσοαστοί και φυσικά οι νεολαίοι οι οποίοι βλέπουν ότι μέλλον δεν υπάρχει αν το πράγμα συνεχίσει ως έχει.
Δυστυχώς στη χώρα μας και εδώ “σπεύδουμε βραδέως”.
Από ότι φαίνεται τα σαράντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου της μεταπολίτευσης έχουν δημιουργήσει τεράστια ποσά εντροπίας στον κοινωνικό – πολιτικό ιστό της χώρας, χρειάζεται φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή για να πάρουμε μπροστά.
Αφιερωμένο εξαιρετικά…
από την εφημερίδα Δημοκρατία:
http://www.dimokratianews.gr/content/59661/mystikos-fpa-yper-trapezon
“Η ιδανική επιχείρηση είναι εκείνη που μπορεί να αποφέρει δισεκατομμύρια, χωρίς κόπο και χωρίς ρίσκο, σε όσους τη διοικούν! Φυσικά, ο λόγος γίνεται για τις τράπεζες, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά χώροι υποδοχής μετρητών, άυλων τίτλων και χρεών, που πάλι μεταφράζονται σε μετρητά. Νομιμοποιούνται για το παράλογο και κατόρθωσαν να ποινικοποιηθεί η αντίσταση σε αυτό. Εχουν 100% ιδιωτικά κέρδη και οι ζημιές τους περνούν στους πολίτες, σε ποσοστό που υπερβαίνει το 100%, διότι όποτε «κοκκινίζουν» χρεώνεται η χώρα μας με έντοκα δάνεια για να τις ξεχρεώσει!
Οταν γίνεται αυτό και οι τράπεζες λαμβάνουν «ενισχύσεις» από το εξωτερικό, για να βουλώσουν οι «τρύπες» που άνοιξαν λόγω των θαλασσοδανείων σε κόμματα, χρεοκοπημένα ΜΜΕ και αεριτζίδικες… μπίζνες, το εγχείρημα λαμβάνει ως όνομα τον ευφημισμό «διάσωση της χώρας» – λες και η χώρα είναι οι τράπεζες. Η Ελλάδα πληρώνει για λογαριασμό τους, αλλά εκείνες δεν εξυπηρετούν τους πολίτες όπως θα όφειλαν.
Οι Ελληνες, είτε εργάζονται είτε όχι, είτε το θέλουν είτε όχι, συντηρούν τις τράπεζες και εξασφαλίζουν το παντεσπάνι των ιδιοκτητών και των υψηλόβαθμων στελεχών αυτών. Ανεργοι και εργαζόμενοι ρίχνουν το εισόδημα ή τα απομεινάρια των διαθεσίμων τους στο Πίθο των Δαναΐδων των «διασωθεισών» τραπεζών.
Τώρα, μάλιστα, έχει θεσμοθετηθεί στα βουβά ένας ιδιότυπος φόρος, τον οποίο εισπράττουν μόνο οι τράπεζες, δίχως να κάνουν απολύτως τίποτα για αυτό! Η προμήθεια που χρεώνουν για κάθε συναλλαγή σε πλαστικό χρήμα είναι εξωφρενική: Περίπου 2% εισπράττουν οι τράπεζες από τον τζίρο που κάνουν τα μηχανάκια POS, τα οποία έχουν εγκαταστήσει πλέον στα περισσότερα καταστήματα – κόστος, το οποίο αφαιρεί επιπλέον ρευστότητα από την αγορά, ενώ η πιθανότερη εξέλιξη είναι η αύξηση της τελικής τιμής των προϊόντων και των υπηρεσιών.
Η ΓΣΕΒΕΕ έχει επισημάνει αναλυτικά τα προαναφερθέντα σε ανοιχτή επιστολή της προς τον πρωθυπουργό, και το οικονομικό επιτελείο και οι επαγγελματίες όλων των κλάδων αναμένουν και αξιώνουν τα αυτονόητα.”
Καὶ σέ ἐλεύθερη μετάφραση :
Ἡ ἐφημερίδα «Δημοκρατία» καὶ οἱ ἰθύνοντες τὶς ὑποθέσεις της, μέτοχοι, διαχειριστές, ἐργαζόμενοι, ἔχουν ὀφειλὲς σὲ τράπεζες ἀπὸ δάνεια πού τοὺς χορήγησαν τὰ «ὑψηλόβαθμα στελέχη» καὶ οἱ «ἰδιοκτῆτες» τῶν τραπεζῶν αὐτῶν. [οἱ ἰδιοκτῆτες ἔχουν καταστραφῆ τρεῖς φορές μέσα στὴν διάρκεια τῆς κρίσεως καὶ πᾶνε γιὰ τέταρτη]. Λοιπόν, οἱ ὀφειλέτες θέλουν νὰ τοὺς χαρισθοῦν τὰ δὰνεια, δηλαδὴ νὰ μὴν τὰ πληρώσουν αὐτοί, ἀλλὰ οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες.
@Γεωργάνας
Έχεις στοιχεία ότι ο Φιλιππάκης της “Δημοκρατίας” και της “Εστίας” έχει μεγάλα χρέη προς τις τράπεζες; Δεν έχει ακουστεί κάτι τέτοιο.
Σὲ χώρα ποὺ ἔχει πραγματικὲς τράπεζες, εἶναι ἀπολύτως βέβαιον ὅτι ἐπιχειρήσεις μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας δὲν ἔχουν καθόλου ὀφειλὲς σὲ τράπεζες. Γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὅπου ὑπάρχουν ἐπιχειρήσεις πού, κατὰ σύμπτωσιν, ὀνομάζονται τράπεζες, χωρὶς νὰ εἶναι, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐξετάζει καὶ τὸ ἐνδεχόμενον νὰ ἔχουν ἐπιχειρήσεις μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας ὀφειλὲς πρὸς τὶς τραπεζώνυμες αὐτὲς ἐπιχειρήσεις. Στοιχεῖα γιὰ ὁποιονδήποτε πελάτη τραπεζωνύμου ἐπιχειρήσεως δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει παρὰ ἡ τραπεζώνυμος ἐπιχείρησις μὲ τὴν ὁποία συνεργάζεται καὶ ὅσοι, ἐκ τοῦ νόμου, δικαιοῦνται νὰ ἔχουν. Κανείς, ἐπίσης, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίζῃ ὅτι ὁ πελάτης δὲν ἔχει ὀφειλὲς χρησιμοποιῶντας τὴν ἴδια πηγὴ στοιχείων. Οἱ τρίτοι μποροῦν νὰ ἐξετάσουν μόνον ἐκ πλαγίου τεκμήρια. Τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιος ἐπιχειρηματίας μέσων μαζικῆς ἐπικοινωνίας, ἔστω τῶν «Ἑστίας», «Δημοκρατίας», «Ἐσπρέσσο», ἐμφανίζεται νὰ ἔχῃ μειώσει δραστικῶς τὴν ὕλη τῶν συγκεκριμένων μέσων τὰ τελευταῖα χρόνια εἶναι κατ’ ἀρχὴν ἔνδειξις ὅτι ἡ οἰκονομική τους κατάστασις δὲν εἶναι ἀνθοῦσα. Δεύτερον, μὲ βάση τὰ διεθνῶς κρατοῦντα, ἡ κυκλοφορία τῶν ἐν λόγῳ μέσων εἶναι βέβαιον ὅτι δὲν ἐπαρκεῖ ὥστε νὰ τὰ καταστήσῃ ἐπιχειρηματικῶς βιώσιμα.
Τρίτον, δὲν εἶναι καθόλου ἀνάγκη νὰ ἔχῃ ὀφειλὲς πρὸς τραπεζώνυμες έπιχειρήσεις μόνον ὁ ἰδιοκτήτης ἑνὸς μέσου μαζικῆς ἐπικοινωνίας. Μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἔχουν ὀφειλὲς στελέχη καὶ δημοσιογράφοι μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζεται. Καί, ἐπὶ πλέον, ἡ λασπολογία, ὅπως ἔδειξε ἡ πρόσφατη ὑπόθεσις τῶν διὰ τοῦ τύπου ἐκβιασμῶν, μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ ὀφειλὲς ἀλλὰ μὲ πίεση γιὰ νὰ πάρῃ τὸ μέσον διαφήμιση ἀπὸ τὴν ἐκβιαζομένη τραπεζώνυμο ἢ ἄλλη ἐπιχείρηση.
@Γεωργάνας
Αν εκβιάζεται κάποιος πάει στον εισαγγελέα, όπως πήγαν προσφάτως άλλοι εκβιαζόμενοι.
Η επιχειρηματολογία του ότι “εκβιάζεται” μια επιχείρηση του μεγέθους και των διασυνδέσεων (σε πολλαπλά επίπεδα) των Ελληνικών τραπεζών δεν στέκει.
Πιο πολύ στέκει η επιχειρηματολογία πολλών που ισχυρίζονται ότι οι τράπεζες οικειοθελώς “διαφημίζονται” στα ΜΜΕ για να τα αναγκάζουν έμμεσα να σιωπούν σε οτιδήποτε αυτές τυχόν κάνουν.
Την ίδια μέρα δε που γραφόταν αυτό το editorial στο site της Δημοκρατίας έπαιζε ήδη εκεί διαφημιστικό μπανεράκι γνωστής τράπεζας, οπότε δεν πολυστέκει το επιχείρημα του εκβιασμού, του εναντίον μάλιστα.
Καὶ ποιός λόγος ὑπάρχει σήμερα νὰ κάνουν ὁποιανδήποτε διαφήμιση οἱ ἐπιχειρήσεις ποὺ ὀνομάζονται τράπεζες στὴν Ἑλλάδα ; Νὰ προσελκύσουν καταθέσεις, σὲ ἑποχὴ capital controls ; Νὰ δώσουν δάνεια, τὴν στιγμὴ πού, δὲν μποροῦν νὰ πάρουν πίσω χρήματα ἀπὸ αὐτοὺς στοὺς ὁποίους ἔχουν ἤδη δώσει ; Μήπως νὰ προσελκύσουν νέους μετόχους, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ παλαιοὶ ἔχουν καταστραφῇ ἤδη τρεῖς φορές ;
Νὰ σημειώσουμε ὅτι, ἀκόμη καὶ ἂν κάποια ἐπιχείρηση διαφημίζεται ἤδη σὲ κάποιο μέσον, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι τὸ συγκεκριμένο μέσον πιστεύει ὅτι ἤδη παίρνει ἀρκετὴ διαφήμιση ἀπὸ τὴν ἐπιχείρηση αὐτή. Συνεπῶς, ἀκόμη καὶ διαφημιζόμενος, ὁ ἐπιχειρηματίας μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ νὰ λασπολογῆται.
Δεύτερον, ἡ λασπολογία κατὰ τοῦ Α μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἔχῃ, καὶ ἔχει συχνά, στόχο τὸν Β. Νὰ πληρώσῃ ἡ Β γιὰ νὰ μὴν πάθῃ ὅ,τι ὁ Α.
Τέλος, ἡ ἰδέα τῆς προσφυγῆς σὲ εἰσαγγελέα εἶναι τελείως ἀβάσιμος. Ὅποιον δικηγόρο καὶ νὰ ρωτήσῃ κανεὶς στὴν Ἑλλάδα, προκειμένου νὰ καταθέσῃ μήνυση γιὰ συκοφαντικὴ δυσφήμηση, θὰ λάβῃ τὴν προειδοποίηση ὅτι, σὲ δίκες γιὰ συκοφαντικὴ δυσφήμηση, ὁ πραγματικὸς κατηγορούμενος εἶναι ὁ δυσφημούμενος καί, ἐπίσης, ὅτι ὁ δυσφημούμενος εἶναι ἔνοχος μέχρις ἀποδείξεως τοῦ ἐναντίον. Δὲν εἶναι τυχαῖον ὅτι μόνον σὲ λίγες χῶρες, μὲ μεγάλη δημοκρατικὴ παράδοση καὶ παράδοση ἐννόμου τάξεως καὶ κράτους δικαίου, ὅπως τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, ὑπάρχουν ἐπαρκεῖς νόμοι κατὰ τῶν πάσης φύσεως συκοφαντῶν. Διότι χρειάζεται πολλὴ ὡριμότης γιὰ νὰ κρατᾶ κανεὶς τὴν συκοφαντικὴ γλῶσσά του καὶ νὰ ἐλέγχῃ τὰ συκοφαντικὰ αὐτιά του (αὐτὰ τὸ τελευταῖα τὰ ἀνέφερε συχνά, μὲ μεγάλη πικρία, ὁ γέρο-Καραμανλῆς). Ποῦ νὰ ζοῦσε σήμερα, πού, μὲ τὸ διαδίκτυο, οἱ ἐκβιαστὲς δὲν χρειάζονται πλέον τὴν βαρειὰ ὑποδομὴ ἑνὸς παλαιοῦ συγκροτήματος τύπου.
Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι οἱ ἐπαγγελματίες ἐκβιαστές, στὴν πραγματικότητα, πωλοῦν ὡς πραμάτεια τους τὴν ἀνοησία τῶν ὅποιων ἀναγνωστῶν, ἀκροατῶν καὶ τηλεθεατῶν τους, τὴν ἁληθῆ μανία τους νὰ άκούσουν κάτι κακό, ὅσο λογικῶς ἀπίθανο καὶ νὰ εἶναι αὐτό, κατὰ τοῦ (συνήθως μόνον στὴν φαντασία τους) λαχόντος κρείττονος μοῖραν. Καὶ αὐτοὶ θύματα εἶναι καὶ εἶναι τούλάχιστον διακεδαστικὸ νὰ τοὺς βλέπῃ κανεὶς νὰ ὑπερασπίζωνται, ἔμπλεοι ἱερᾶς ἀγανακτήσεως, τὶς ἀνοησίες ποὺ προβάλλουν οἱ θύτες τους.