Το ευρωτουρκικό ανατολίτικο παζάρι των Βρυξελλών επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την ελληνική παροιμία: «Τούρκον είδες ; Γρόσια θέλει. Κι άλλον είδες ; .Άλλα θέλει».
Πακτωλός ανταλλαγμάτων από μέρους των άλλων για συμφωνίες που, όπως πάντοτε, κατά σύστημα παραβιάζονται από την Άγκυρα. Η τουρκική εξωτερική πολιτική παραμένει αναλλοίωτα επεκτατική, αναθεωρητική, επιθετική, διεκδικητική και αχόρταγη, όποιο και να είναι το καθεστώς οθωμανικό, κεμαλικό, νεοοθωμανικό. Εύγλωττο το σκίτσο των Times του Λονδίνου (8/3/16) με τον Ερντογάν να απλώνει την υπερμεγέθη χερούκλα του για να γραπώσει το πουγκί της Μέρκελ…
Ο αμερικανός καθηγητής Frank Weber στην εξόχως τεκμηριωμένη διατριβή του The Evasive Neutral (ελληνική έκδοση «Ο επιτήδειος ουδέτερος», ΘΕΤΙΛΗ, 1983) κάνει φύλλο φτερό την τουρκική πολιτική στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και καταλήγει σε ατράνταχτα συμπεράσματα:
«Καθ’όλη τη διάρκεια του Β’Π.Π. η Τουρκία υπήρξε ένας μη εμπόλεμος, αλλ’όχι απλός θεατής. Με μόνη την διπλωματία της διετήρησε την εδαφική της ακεραιότητα έναντι τόσον της ναζιστικής Γερμανίας όσον και της Ε.Σ.Σ.Δ. Από την Βρετανία πήρε ακριβό υλικό του Προγράμματος Δανεισμού και Εκμισθώσεως και έδωσε ως αντάλλαγμα μόνον υπερτιμημένα αγαθά. Αποστέρησε την Γερμανία από μία συμμαχία με τους Άραβες [η Μέρκελ το ξέρει;] και κρατούσε τη δική της συμμαχία για όποιον έδινε υψηλότερο τίμημα»!
Και καταλήγει: «Καθ’όλην την διάρκεια του πολέμου η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα με όλα τα μέτρα, εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας» [ο Τσίπρας το ξέρει;].
Και η ακροτελεύτεια παρατήρηση του Weber: «μόνο 30 χρόνια αργότερα, όταν εισέβαλαν στη Κύπρο οι Τούρκοι, αποκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη της διπλωματίας τους» (ενθ. αν, σ.286).
Αχμέτ – Αλέξης, φιλαράκια κατά το κοινώς λεγόμενο όπως πριν Ισμαήλ – Γιωργάκης, με περισσά χαμόγελα μοίραζαν τριαντάφυλλα στην Σμύρνη την κατακαμμένη από τις κεμαλικές ορδές που κατακρεουργούσαν τον άγιο Μητροπολίτη της, τον μαρτυρικό Χρυσόστομο, και εκατοντάδες κατατρεγμένους που, κατά το ρεπούσειον άγος , «συνωστίζονταν» στην παραλία…
Οι Τούρκοι έργω και λόγω, ευκαίρως ακαίρως στις Βρυξέλλες , στη Σμύρνη ή όπου γης προωθούν , και δια της εμμονικής επαναλήψεως, τις διεκδικήσεις τους. Εμείς « βαρήκοοι» καθ’ έξιν δεν ακούσαμε τίποτε, δεν απαντήσαμε σε τίποτε. Κουβαληθήκαμε σε μια φιέστα που οργάνωσε αυτός που διατηρεί casus belli εναντίον μας, παραβιάζει καθημερινά την κυριαρχία μας και προσφάτως στις 11/2 υπέβαλε στο ΝΑΤΟ απόρρητο 17 σημείων με τα οποία αμφισβητεί τον εναέριο χώρο μας, αξιώνει να μη κατατίθενται εκ μέρους τους σχέδια πτήσης στο FIR Αθηνών, απαιτεί να μην ελλιμενίζονται τα πλοία του ΝΑΤΟ στα Δωδεκάνησα, αμφισβητεί την ελληνικότητα νησιών μας (Καθημερινή 6/3/16).
Τσαβούσογλου εν μέσαις Αθήναις, Νταβούτογλου στη Σμύρνη απαγγέλλουν ωμά και προκλητικά τις διεκδικήσεις τους. Δεν αποστομώνονται από τους δικούς μας. Η διεθνής κοινότητα εθίζεται. Το επαναλαμβανόμενο προάγεται σε πρόβλημα. το πρόβλημα ξεκινά διμερές , γίνεται διεθνές, και η αυθαιρεσία αναδεικνύεται σε δικαίωμα.
Μια δυναμική και αποφασισμένη ελληνική ηγεσία θα αρνούνταν κάθε διάλογο προ πάσης άρσεως του casus belli και διακοπής των έργω προσβολών της κυριαρχίας μας.
Ο Τούρκος αφού τρομοκράτησε με το προσφυγικό την ηγεμονεύουσα Γερμανία υποχρέωσε σε ένοχη σιωπή την μεταλασσόμενη σε ολιγαρχική Ευρώπη για τα εντός της χώρας του εγκλήματα που συνιστούν βάναυση προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και των θεμελιωδων ελευθεριών, υπέρ των οποίων υποτίθεται κόπτονται οι Ευρωπαίοι. Στις Βρυξέλλες τηρήθηκε απαράδεκτη σιγή για όσα φασιστικά συμβαίνουν με την «Zaman» και το Πρακτορείο Gihan και τους άμαχους Κούρδους.
Ο σουλτάνος επιχειρεί, και με την πανικόβλητη από το μεταναστευτικό Ε.Ε, καταφέρνει να ελέγξει τον πυρήνα της ευρωπαικής εξουσίας . Από κατηγορούμενο τον αποδέχονται ως κατήγορο .
Έδώ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν εκπόνησαν μια συνολική στρατηγική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Έχουμε πρόβλημα εθνικής επιβίωσης. Η αντιμετώπισή της προυποθέτει εθνική συνεννόηση, αλλά πώς αφού:
«Χοπ αν κάνω δεξιά//
πέφτω πάνω στη ροδιά.//
Χοπ αν κάνω αριστερά//
πάνω στη βατομουριά». (Ελύτης)
Όπωσδήποτε αιωρείται το ερώτημα τι εμπιστοσύνη μπορεί κανείς να έχει σε μια Τουρκία που , και όταν συμφωνεί, προσβλέπει στην παραβίαση της συμφωνίας;
«Εθνικό είναι ό, τι είναι αληθινό» (Σολωμός). Το συμπέρασμα δυναμικό με τους στίχους του Παναγιώτη Κρητικού :
«Ο δάκτυλος επί των τύπων των ήλων//
είναι αρχή εμπειρίας.//
Ο δάκτυλος επί της σκανδάλης//
είναι αρχή απειρίας.//
Ο ξένος δάκτυλος για τον διχασμό των Ελλήνων//
είναι αρχή τραγωδίας.//
Το σφίξιμο των πέντε δακτύλων αλλήλων//
είναι αρχή σωτηρίας».
Να βρούμε την αρχή της σωτηρίας…