Η Ελλάδα σε παράλυση

Γράφει ο Ιωάννης Νεονάκης.

Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξει κανεὶς τὰ τελευταῖα χρόνια δίπλα του στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία, ἐπικρατεῖ μιὰ πλήρης ἀπελπισία. Ἄνθρωποι σκυφτοί, γκρίζοι, παραιτημένοι, μετέωροι, μελαγχολικοί. Ἡ δυσθεώρητη ἀνεργία, τὰ δάνεια θηλιά, οἱ μισθοὶ πείνας, ἡ βαρύτατη φορολογία, ἡ πνιγμονὴ κάθε ἐπιχειρηματικῆς πρωτοβουλίας, ἡ παράταση τοῦ οἰκονομικοῦ ἀδιεξόδου. Ἀδιέξοδο καὶ ἀπελπισία, παράλυση καὶ παραίτηση.
Τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο ὅμως ἀπὸ ὅλα εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ πλήρης παραίτηση τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς πλέον δὲν ἀντιδρᾶ, οὔτε ἔχει διάθεση καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα γιὰ ἀνατροπή. Λίγο μουρμούρα μόνο γιὰ ἁπλῆ ἐκτόνωση. Ὅλοι κλείνονται στὸν ἑαυτό τους, προσπαθώντας νὰ μαζέψουν τὰ συντρίμμια τους καὶ νὰ σώσουν ὅ,τι σώζεται. Οἱ ἄνθρωποι συστέλλονται γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν πυρῆνα τους. Καὶ δυστυχῶς παλινδρομοῦν σὲ πρωτογενῆ ἐπίπεδα γιὰ λίγη ἀνακούφιση καὶ χαρά. Οἱ ἡδονές, οἱ οὐσίες, τό θέαμα, ὁ τζόγος, ἡ βία.
Γιατί ὅμως τέτοια παραίτηση, γιατί τέτοιου βαθμοῦ παράλυση; Κατὰ τὴν ἄποψή μου ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι καὶ οἱ κυριότεροι εἶναι πνευματικοί. Αὐτοὺς ὅμως τοὺς πνευματικοὺς λόγους δὲν θὰ τοὺς προσεγγίσομε στὸ παρὸν ἄρθρο. Ἐδῶ θὰ προσεγγίσομε μὲ λόγια ἁπλά τὸ φαινόμενο τῆς παράλυσης χρησιμοποιώντας ὅρους πολιτικούς/κοινωνικούς.
(α) Καταρχάς, θὰ πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ τὸ γεγονός ὅτι τὸ σύστημα ἐξουσίας δουλεύει πλέον μὲ ἕναν πολὺ καλοσχεδιασμένο, συστηματικὸ καὶ πλήρως ἐπιστημονικὸ τρόπο. Οἱ ἐπιστῆμες ἔχουν τεθεῖ στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀπόλυτης χειραγώγησης τῶν λαῶν. Ἡ ἰατρική, ἡ ψυχολογία, οἱ νευροεπιστῆμες, ἡ πληροφορική, ἡ ἐπικοινωνία, ἡ οἰκονομία, τὰ μαθηματικά, ἡ στατιστική, ὅλα στὴν ὑπηρεσία τοῦ συστήματος ἐξουσίας, τοῦ τεχνοσυστήματος, ὅπως ἀποκαλεῖται ἀπὸ κάποιους. Ὅλα σχεδιάζονται, προετοιμάζονται, ἐνορχηστρώνονται καὶ ἐκτελοῦνται μὲ ἐπαγγελματικὸ καὶ πλήρως μετρήσιμο τρόπο. Ἡ προετοιμασία τῆς κοινῆς γνώμης, τὸ σόκ, τὸ δέος, ὁ χειρισμὸς τῆς πληροφορίας, ὁ χειρισμὸς τῆς εἰκόνας, καὶ φυσικὰ ὁ χειρισμὸς τοῦ συναισθήματος, τὸ ζεστό, τὸ κρύο, οἱ ἀπότομες ἐναλλαγές, ἡ ἐπιπέδωση, ἡ συνεχὴς ἀνασφάλεια, ὁ τρόμος, ἡ ἐξάρτηση, ἡ ἀπελπισία μὲ κορωνίδα τὴν ἀπάθεια.
(β) Ὁ λαὸς εἶχε γιὰ πολλὰ χρόνια τὴν ψευδαίσθηση ὅτι οἱ βουλευτὲς καὶ οἱ κυβερνῶντες τὸν ἀντιπροσώπευαν, τὸν ἐξέφραζαν καὶ γενικὰ ὅτι πραγματικὰ ὑπηρετοῦσαν τὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ. Συγκροτοῦσαν, τρόπον τινά, μιὰ φιγούρα «γονικῆς» προστασίας. Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια συνειδητοποίησαν οἱ πάντες, καὶ μάλιστα μὲ δραματικὸ τρόπο, ὅτι οὐσιαστικὰ τὸ πολιτικὸ προσωπικὸ ἀποτελεῖ ἐνεργούμενο καὶ ὑπηρέτη ἀλλότριων τοῦ λαοῦ συμφερόντων. Ἀντὶ γιὰ προστάτης, ἐχθρός. Καὶ αὐτὸ σοκάρει καὶ παραλύει. Εἶδε μεγάλα ἀντιμνημονιακὰ κόμματα νὰ μετεξελίσσονται ἐντὸς ἡμερῶν σὲ στυλοβάτες τοῦ μνημονίου καὶ τῆς ὑποδούλωσης τοῦ λαοῦ, εἶδε κόμματα «ἑξαπτέρυγα» νὰ ἀλλάζουν πολιτικὲς θέσεις ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, εἶδε διορισμοὺς πρωθυπουργῶν ἐκτὸς θεσμίων, εἶδε κατάργηση κοινοβουλευτικῶν διαδικασιῶν, βλέπει μιὰ «ἀριστερὰ» νὰ φτιασιδώνεται ἐπιδέξια γιὰ νὰ μπορέσει νὰ χωρέσει στὸ σαγηνευτικὸ διάδημα τῆς ἐξουσίας, βλέπει τριτοκλασάτους ὑπαλληλίσκους τοῦ συστήματος νὰ κατασκευάζουν μὲ ἀξιώσεις ἐκ τοῦ μηδενός νέες παρατάξεις καὶ νὰ ἐπαγγέλλονται μετὰ βαΐων καὶ κλάδων τὴ … διατήρηση τοῦ συστήματος. Ὁ λαὸς τὰ ἀντιλαμβάνεται ὅλα αὐτὰ καὶ ἀπελπίζεται, ἀδρανοποιεῖται, χάνει τὸ ἕρμα καὶ τὶς σταθερές του, δὲν ἐμπιστεύεται κανέναν, δὲν ξέρει πρὸς τὰ ποῦ νὰ προχωρήσει καὶ παραιτεῖται.
(γ) Τὰ χρόνια τῆς κρίσης εἶναι πλέον πολλά. Καὶ ὁ λαὸς ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ νέα δραματικὴ κατάσταση στὴν ὁποία ζεῖ δὲν εἶναι κάτι παροδικὸ ἀλλὰ κάτι μόνιμο. Ἀντιλαμβάνεται πὼς ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή του θὰ πρέπει νὰ τὴ ζήσει μὲ ἕναν τρόπο ποὺ δὲν εἶχε φανταστεῖ, καὶ μὲ ἕναν τρόπο ποὺ δὲν εἶχε σχεδιάσει. Οἱ ἀλλαγὲς ἦταν πολὺ μεγάλες καὶ ἔγιναν πολὺ ἀπότομα μὴ ἀφήνοντας περιθώρια προσαρμογῆς καὶ ἐλπίδα ἀλλαγῆς. Τὰ ἐργασιακά, τὸ ἀσφαλιστικό, τὸ συνταξιοδοτικό, ἡ φορολογία, ἡ κατοικία. Ὅλοι οἱ βασικοὶ πυλῶνες ἀνατράπηκαν ριζικὰ καὶ ἀνεπιστρεπτί. Ὁ λαὸς ἦταν ἀδύνατον νὰ παρακολουθήσει τὶς ἀλλαγές, ἦταν ἀδύνατο νὰ προσαρμοστεῖ σὲ κάτι τόσο ξένο πρὸς αὐτὸν καὶ ἔχει πλέον παραιτηθεῖ. Ὅταν γιὰ δεκαετίες ὀνειρευόταν καὶ ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν ἀπόκτηση μιᾶς κατοικίας ἡ ὁποία ξαφνικὰ γίνεται θηλιὰ στὸν λαιμό του, τότε παραλύει καὶ ὁδηγεῖται στὸν μηδενισμό.
(δ) Ὁ χῶρος ποὺ ζοῦμε λόγῳ τῆς σπουδαίας γεωστρατηγικῆς του σημασίας, ἀλλὰ καὶ (εἰδικὰ σήμερα) τοῦ πλουτοπαραγωικοῦ δυναμικοῦ ποὺ διαθέτει, ἀπετέλεσε ἀνέκαθεν θέατρο ἰσχυροῦ ἀνταγωνισμοῦ ξένων δυνάμεων καὶ οὐσιαστικὰ τὸ κράτος μας ἀπὸ τὸ 1830 καὶ ἐντεῦθεν ἀποτελεῖ προτεκτορᾶτο τοῦ ξένου παράγοντα. Σὲ ἕνα τέτοιο ἀσφυκτικὸ πλαίσιο οἱ ἔννοιες τοῦ «λαϊκοῦ κινήματος» ἢ μιᾶς «λαϊκῆς ἐξέγερσης» θὰ πρέπει νὰ προσεγγίζονται μὲ πολλὴ προσοχή. Τὰ γνήσια μαζικὰ λαϊκὰ κινήματα καταστέλλονται, ἀποδυναμώνονται καὶ ἀφομοιώνονται ἀπὸ τὸ σύστημα πάσῃ δυνάμει, μὲ πιὸ πρόσφατα παραδείγματα τὶς χωρὶς οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα συγκεντρώσεις ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων στὶς πλατεῖες, τὴν ἀτελέσφορη διακοπὴ τῶν παρελάσεων, ἀλλὰ καὶ τὴν χωρὶς πολιτικὴ μετουσίωση καθολικὴ ἀντιμνημονιακὴ ψῆφο σέ πολλές ἐκλογὲς. Ἀντίθετα τὰ κατευθυνόμενα ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες «λαϊκὰ κινήματα» ἐνισχύονται καὶ ἐπιφέρουν καίρια χτυπήματα στὴν ἀποσταθεροποίηση μιᾶς χώρας μὲ πιὸ πρόσφατα παραδείγματα τὴ Συρία καὶ τὴν Οὐκρανία. Ὁ λαὸς τὰ βλέπει καὶ τὰ ἀντιλαμβάνεται ὅλα αὐτὰ καὶ εἶναι πολὺ ἐπιφυλακτικὸς στὸ πρὸς τὰ ποῦ νὰ κινηθεῖ. Δύσκολα ἐμπιστεύεται πλέον τὸ «αὐθόρμητο». Γιατὶ τὸ γνήσια αὐθόρμητο στὶς σημερινὲς συνθῆκες εἶναι ἀναποτελεσματικὸ καὶ τὸ ὑποκινούμενο «αὐθόρμητο» θὰ ὁδηγήσει σὲ χειρότερα προβλήματα. Καὶ ὁ λαὸς παραλύει μὴ ξέροντας τί νὰ πράξει.
(ε) Αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν Ἑλλάδα τὰ τελευταῖα χρόνια δὲν εἶναι ἕνα τυχαῖο καὶ μεμονωμένο φαινόμενο, ἀλλὰ ἐντάσσονται σὲ μιὰ εὐρύτερη προσπάθεια πλήρους χειραγώγησης τῶν λαῶν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Οἱ πολίτες ἀντιλαμβάνονται ὅτι, ἐὰν θέλουν νὰ προστατεύσουν τὴν ἐλευθερία τους, θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα σύστημα-ἀντίπαλο, τὸ ὁποῖο εἶναι τόσο ἰσχυρό, ὥστε μόνοι τους δὲν ἔχουν καμία ἐλπίδα γιὰ κάποια νίκη. Μόνο ἰσχυρὲς συλλογικότητες μποροῦν νὰ προβάλλουν κάποιας μορφῆς ἀντίσταση στὰ ἐπισυμβαινόμενα. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο καὶ τὸ σύστημα μεθοδικὰ ἀπαξιώνει καὶ ἀποσαθρώνει πλήρως κάθε συλλογικότητα. Ὅλες οἱ συλλογικότητες σήμερα ἀπαξιώνονται συνεχῶς: τὸ γένος, τὸ κράτος, τὰ πολιτικὰ κόμματα, ὁ συνδικαλισμός, ἡ τοπικὴ αὐτοδιοίκηση, οἱ ἀκαδημαϊκοὶ καὶ ἐπιστημονικοὶ φορεῖς, ἀκόμα δυστυχῶς καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία (πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) συχνά «καθεύδει» ἀστόχαστα. Καὶ ὁ πολίτης δὲν ἔχει ποῦ νὰ ἀποθέσει τὶς ἐλπίδες του. Μένει μόνος, ἀδύναμος νὰ ἀντισταθεῖ καὶ χειραγωγεῖται εὔκολα καὶ πλήρως.
Ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία σὲ πλήρη παράλυση καὶ ἀποσάθρωση λοιπόν. Ἔχοντας νὰ ἀντιμετωπίσει ἐπιπρόσθετα τό προσφυγικό καὶ τοὺς ἐθνικοὺς κινδύνους στὰ βόρεια καὶ ἀνατολικὰ ποὺ καιροφυλακτοῦν ἕτοιμοι νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὴν εὐκαιρία. Αὐτὸ ἦταν λοιπόν; Τελειώσαμε; Κλείσαμε τὸν ἱστορικό μας κύκλο; Νὰ παραιτηθοῦμε πλήρως καὶ «ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω»; Φυσικὰ καὶ ὄχι. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν παραιτεῖται ὁριστικά. Παλεύει μὲ τὰ ἀδύνατα καὶ νικᾶ. Καὶ αὐτὴ ἐξάλλου εἶναι ἡ μεγάλη προσφορὰ τοῦ γένους μας στὸν κόσμο τοῦτο καὶ στοὺς λαοὺς τῶν ἐθνῶν. Ὅτι μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀσφαλῶς τὰ πράγματα καὶ ὅτι πάντα φυλάσσει μιὰ μαγιὰ ἀληθείας ποὺ τὸν κατάλληλο καιρὸ ζυμώνει τὸν κόσμο καὶ φέρνει τὶς ἀνατροπές. Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὰ θὰ γίνει λόγος ἐκτενέστερα στό μέλλον.