Του Steven Erlanger
The New York Times
H βιοτεχνία πορσελάνης ΗΒ-Ηenriot είναι από τις παλαιότερες της Γαλλίας, καθώς λειτουργεί από το 1690. Τα προβλήματα, όμως, που αντιμετωπίζει σήμερα είναι πολλά και σοβαρά. Ανάμεσά τους, ο ανταγωνισμός από την ασιατική βιομηχανία και η οικονομική κρίση. Η πρώτη ύλη, ο πηλός του ποταμού Οντέτ, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί λόγω της ύπαρξης αλάτων. Παρ’ όλα αυτά η εταιρεία επιζεί, και το 1968 απορρόφησε την αντίπαλό της. Η γαλλική κυβέρνηση όχι μόνο τη βοήθησε να επιβιώσει, αλλά τη «βράβευσε» με τη διάκριση της «Εταιρείας ζωντανής παράδοσης», η οποία, ωστόσο, δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα. Το Παρίσι, γενικότερα, διευκόλυνε την επιβίωση των μικρών βιομηχανιών και βιοτεχνιών και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας με φοροαπαλλαγές, φορολογικές ελαφρύνσεις και διάφορα βοηθήματα.
Η ΗΒ-Henriot αποτελεί παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η Γαλλία ξεπέρασε την οικονομική κρίση και αναδείχθηκε σε μία από τις σταθερότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, η πρώτη που βγήκε από την ύφεση και που κατέγραψε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης το τελευταίο τρίμηνο του 2009. Η Γαλλία έδρασε έγκαιρα. Συγκέντρωσε τις προσπάθειές της στη διάσωση των επιχειρήσεων και θέσεων εργασίας, δημιουργώντας δυσφορία στους Ευρωπαίους εταίρους της. Προώθησε τις επενδύσεις στη δημιουργία υποδομής και θέσεων εργασίας, στήριξε τις τράπεζές της και τις ανάγκασε να δανειοδοτούν, ενώ αποφάσισε να αφήσει το έλλειμμά της να αυξηθεί ελαφρά για μερικά χρόνια.
Η Ελλάδα αγωνίζεται να αποφύγει την κατάρρευση και η Ισπανία και η Πορτογαλία παρακολουθούν με προσοχή τα τεκταινόμενα, η Σουηδία ξαναμπήκε σε αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Γερμανία πασχίζει με το δημοσιονομικό έλλειμμα και η Βρετανία πολεμά χρέη και ελλείμματα. Η Γαλλία, αντιθέτως, εμφανίζεται σταθερή και σοφή. Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα περιορίσει τις κρατικές δαπάνες αλλά και το έλλειμμα στο 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος έως το 2013, αν και κάτι τέτοιο προϋποθέτει αύξηση της φορολογίας.
Γενικά οι κρίσεις για τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και την κυβέρνησή του είναι θετικές. Αντιλήφθηκαν γρήγορα την κρίση και έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για την επίλυσή της. Όπως εξηγεί η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Βιομηχανίας και Απασχόλησης, Κριστίν Λαγκάρντ, «η επιτυχία οφείλεται στο ότι το γαλλικό κράτος εφάρμοσε τα απαραίτητα μέτρα έγκαιρα, προσωρινά και στοχευμένα». Η Γαλλία διοχέτευσε το μισό πακέτο στήριξης σε επενδύσεις και το υπόλοιπο σε βοήθεια προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που αντιπροσωπεύουν το 95% των δύο εκατομμυρίων καταγεγραμμένων γαλλικών επιχειρήσεων. Χορήγησε στις εταιρείες μετρητά γιατί γνώριζε ότι είχαν πρόβλημα ρευστότητας και πιστώσεων.
Επίσης, ο κύριος Σαρκοζί δημιούργησε τον «πιστωτικό διαμεσολαβητή» για να μεσολαβεί ανάμεσα στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις. Η διαδικασία, λέει η υπουργός Οικονομικών κ. Λαγκάρντ καρποφόρησε στο 65% των περιπτώσεων, στις οποίες εμπλέκονταν 16.000 επιχειρήσεις με 150.000 θέσεις εργασίας. Προ έτους ο κ. Σαρκοζί εξήγγειλε πακέτο στήριξης ύψους 34 δισεκατομμυρίων δολαρίων εντός διετίας κυρίως για την αυτοκινητοβιομηχανία και την υποδομή, ενώ τον Δεκέμβριο διέθεσε άλλα 52 δισεκατομμύρια για τα πανεπιστήμια, την ανανεώσιμη ενέργεια και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Ωστόσο, η Γαλλία τα κατάφερε επειδή η οικονομία της δεν ήταν «ούτε σκληρή ούτε ενάρετη» όπως η γερμανική και δεν βασιζόταν σε «φούσκες» όπως η ισπανική και η βρετανική. Το συνολικό χρέος της προσεγγίζει τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια και από το 22% του ΑΕΠ το 1981 έφτασε το 2007 στο 63,7%, ενώ 2012 θα προσεγγίσει το 81,5%. Αυτό σε συνδυασμό με τις αχαλίνωτες δημόσιες δαπάνες σημαίνει ότι οι Γάλλοι δεν έχουν άλλη λύση από το να συνεχίσουν να χρωστούν.
Ο κ. Σαρκόζι και ο προκάτοχός του κ. Σιράκ περιόρισαν τη φορολογία και αύξησαν τις κρατικές δαπάνες, γεγονός που εξηγεί τη γιγάντωση του δημοσιονομικού ελλείμματος ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση. Μετά την κρίση θα έρθει η στιγμή της αλήθειας και τότε καμιά ρητορική για γαλλική κληρονομιά και εθνική ταυτότητα δεν πρόκειται να σώσει τις επιχειρήσεις.
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2010/03/blog-post_9288.html
.