Οι αξίες που γέννησε αυτός ο τόπος, και ως αρχαίος και ως χριστιανικός, έχουν υποτιμηθεί απελπιστικά. Το ειδικό όμως, εδώ, πρόβλημα είναι πώς αναδεικνύονται (ορθότερα «κατασκευάζονται» ) οι πνευματικοί και οι πολιτικοί διάκονοι του λαού μας. Το στοιχείο της διακονίας συνδέει στη λειτουργία τους τούς δύο αυτούς χώρους. Οι «υπουργοί» (υπηρέτες) του πολιτικού βίου και «διάκονοι» (υπηρέτες) του πνευματικού βίου δεν «γίνονται» (με κάποιο εξωτερικό χρίσμα), αλλά «γεννώνται». Μιλώντας ο ι. Χρυσόστομος για την χειροτονία του πρωτομάρτυρα Στεφάνου παρατηρεί: «προσθήκη Πνεύματος εγένετο». Η «έξωθεν» δηλαδή Χάρη προϋποθέτει την εσωτερική. Το ίδιο και με τον πολιτικό. Η αγάπη για τον Λαό και η συνείδηση της διακονίας είναι οι αδιαφιλονίκητες προϋποθέσεις.
Κληρικός και Πολιτικός στην παράδοσή μας εισέρχονται στη δημόσια «λειτουργία» τους, την διακονία του Λαού, με την εσωτερική τους αξία ή απαξία τους. Και στην μεν περίπτωση των Πολιτικών η ευθύνη δεν είναι μόνο του Λαού που «εκλέγει», αλλά και των προσώπων και μηχανισμών, που προωθούν τους υποψηφίους, με τις γνωστές μεθόδους, για να «εκλεγούν» από ένα κατάλληλα «χειραγωγούμενο» λαϊκό σώμα, που συνήθως αυτοχαρακτηρίζονται μετά τις εκλογές «κοψοχέρηδες».
Βαθύτερο και ουσιαστικότερο όμως είναι το πρόβλημα με την ανάδειξη των κληρικών. Ο Απ. Παύλος πρώτος παραδίδει τον αγιογραφικό κανόνα στο θέμα αυτό, συνιστώντας στον Επίσκοπο: «Χείρας ταχέως μηδενί επιτίθει» (Α΄Τιμ. 522). Στα αρεοπαγιτικά δε συγγράμματα (6ος αι.) κωδικοποιείται η αρχαία εκκλησιαστική πράξη της ένταξης στην ιερωσύνη των προσώπων εκείνων, που ανταποκρίνονται εσωτερικά στα στάδια της πνευματικής αύξησης (κάθαρση-φωτισμός-θέωση). Είναι τραγικό όμως, ότι από τον 190ν αιώνα, με την προϊούσα χαλάρωση και απονοηματοδότηση των πάντων, επικράτησαν στην ένταξη στον κλήρο κριτήρια κοσμικά και μάλιστα γραφειοκρατικά: κάλυψη των εφημεριακών κενών με «κενούς», για την διευθέτηση «θρησκευτικών συμβατικοτήτων. Η αλλοίωση αυτή των κριτηρίων οδήγησε στην παρατηρούμενη αποσύνθεση.
Η διακονία όμως του δημόσιου, πνευματικού και πολιτικού, βίου είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, ώστε να αρκούν οι γνωριμίες («σχέσεις»), οι προσωπικές φιλοδοξίες, η ένταξη στα οποιαδήποτε κυκλώματα για την ανάδειξη των αντίστοιχων διακόνων-λειτουργών. Γι’ αυτό και στις δύο περιπτώσεις καταντούμε συχνά αντί «φορείς», «αχθοφόροι» (μεταφορείς) του χαρίσματος-λειτουργήματος, που ο Θεός δια του Λαού Του μας εμπιστεύεται. Οι υπάρχουσες εξαιρέσεις και στις δύο πλευρές παύουν να είναι εξαιρέσεις, όταν δέχονται αδιαμαρτύρητα την κραυγαλέα και στους δύο χώρους δυσλειτουργία.
Ο αληθινός Κληρικός και Πολιτικός είναι αυτός, που δίνει στον δημόσιο βίο πολλά περισσότερα από όσα παίρνει από αυτόν. Αυτό είναι το αυθεντικό αγιοπατερικό πρότυπο, που ενέπνευσε και πολιτικούς μας, όπως ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας. Οι Άγιοι –και των δύο χώρων- εισέρχονται στη δημόσια διακονία πλούσιοι, για να βγουν απ’ αυτήν πάμπτωχοι (π.χ. Μ. Βασίλειος, Καποδίστριας). Εμείς, συνήθως, εισερχόμεθα πτωχοί, για να εξέλθουμε πάμπλουτοι! Και είναι ευνόητο, στην εξυπηρέτηση μιας παρόμοιας στοχοθεσίας, όλα τα προσφερόμενα μέσα να θεωρούνται θεμιτά. Έτσι όμως προδίδεται – και στις δύο περιπτώσεις- η εσωτερική μας γυμνότητα και ακαταστασία, αλλά και η ευθύνη των οποιωνδήποτε «χειροτονούντων».
ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΘΟΣ
; Tου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
Στο Ρεσάλτο που κυκλοφορεί
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4342.
2 comments
Προσηλυτισμός μέσω… φόβου
Μαρία Αντωνιάδου – Το Βήμα (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=323256&dt=31/03/2010)
Μια παράταιρη επιστολή, χειρόγραφη μάλιστα, περίμενε αρκετούς κατοίκους των Πατησίων χθες στα γραμματοκιβώτιά τους. «Αξιότιμε κύριε/κυρία, πρόσφατα επισκέφθηκα τη γειτονιά σας, αλλά δεν κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί σας, αφού έχω ορισμένες σημαντικές πληροφορίες τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Σας εσωκλείω ένα φυλλάδιο για να πάρετε μια ιδέα των πληροφοριών» έγραφε η συντάκτριά της, η οποία σημείωνε και το κινητό της τηλέφωνο.
Το ενδιαφέρον δεν ήταν όψιμο εξαιτίας των σκηνικών βίας του τελευταίου πενθημέρου. Ούτε το κίνητρο… ταπεινό, ορμώμενο μόνο απ΄ όσα ζουν οι κάτοικοι σε Πατήσια και Σεπόλια λόγω της έξαρσης της εγκληματικότητας. Όπως αποδείχθηκε, η χειρόγραφη όσο και καλλίγραφη επιστολή ήταν γραμμένη από μάρτυρα του Ιεχωβά και εκμεταλλευόμενη το κλίμα των ημερών καλούσε σε προσηλυτισμό.
Δεκάδες κάτοικοι της Πατησίων, της Κυψέλης και των Σεπολίων παρέλαβαν χθες χειρόγραφες και ενυπόγραφες επιστολές, όπου σημειώνονται τα εξής:
Στα φυλλάδια προσφέρονται πληροφορίες για το περιοδικό «Σκοπιά» και καλούνται όσοι το επιθυμούν να συμμετάσχουν σε μια ειδική γραφική, όπως χαρακτηρίζεται, ομιλία με τίτλο «Αληθινή ειρήνη και ασφάλεια- Πότε;». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 18 Απριλίου στο Περιστέρι και, όπως επισημαίνει στην επιστολή της η μάρτυρας του Ιεχωβά που απευθύνεται στους πιστούς, «σίγουρα θα έχετε ακούσει ειδήσεις στις οποίες κυριαρχούν θέματα όπως το αυξανόμενο έγκλημα, οι τρομοκρατικές ενέργειες, η οικονομική κρίση κ.ά., ειδήσεις οι οποίες μας κάνουν να ανησυχούμε. Ο Ιησούς έδειξε ότι αυτό το κλίμα φόβου και ανησυχίας θα εντεινόταν».
Και στη συνέχεια θέτει τη ρητορική της ερώτηση, για να απαντήσει και πάλι η ίδια: «Πού μπορεί να βρεθεί ανακούφιση από τέτοιες ανησυχίες; Στον Λόγο του Θεού».
Στην επίσημη ιστοσελίδα των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Διαδίκτυο δίδονται οδηγίες για το πώς πρέπει να γίνεται το κήρυγμα της θρησκείας και δηλώνεται ότι «υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κηρυχθούν αυτά τα καλά νέα. Συχνά κάποια συζήτηση με φίλους και γνωστούς δίνει την ευκαιρία γι΄ αυτό. Μερικοί κηρύττουν γράφοντας επιστολές ή χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο. Άλλοι ταχυδρομούν έντυπα που περιέχουν ύλη η οποία, κατά τη γνώμη τους, θα ενδιέφερε ιδιαίτερα κάποιον γνωστό τους. Υποκινούμενοι από την επιθυμία τους να μην παραβλέψουν κανέναν, οι Μάρτυρες πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα με αυτό το άγγελμα».
Κάτοικοι της Πατησίων πάντως έγιναν… μάρτυρες όλων των τρόπων προσέγγισης, αφού και επισκέψεις δέχθηκαν, και επιστολές έλαβαν, και τα έντυπα τούς ταχυδρομήθηκαν, και τηλεφωνικός αριθμός του κινητού με τον οποίο μπορούν να επικοινωνούν τους δόθηκε…
Ευκαιρία ζητούν πάντα οι Ιεχωβάδες …
Αλοίμονο σ`αυτόν που θα πέσει στα δίχτυα τους.
(όμως αγαπητέ ΑΗ είστε εκτός θέματος…)