Η δήλωση του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη για τον χαρακτηρισμό των δεινών, των Ελλήνων του Πόντου και της Καθ’ Ημάς Ανατολής ευρύτερα, ως εθνοκάθαρση, όχι ως Γενοκτονία φανέρωσε, για μια εισέτι φορά, τις εμμονές τμήματος του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού. Έχοντας ως πρόφαση την καταπολέμηση του εθνικισμού, τμήμα της ελλαδικής αριστεράς καταπολεμά, λυσσωδώς, οτιδήποτε προσδίδει στο Έθνος μια ιδιαιτερότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή του πόνου. Το Έθνος δεν έχει το δικαίωμα να μνημονεύει τον πόνο και τα δεινά του γιατί αυτό του προσδίδει μια ιδιαιτερότητα, δηλαδή, σύμφωνα με τη διεστραμμένη διεθνιστική λογική, μια αξίωση ανωτερότητας και ως τέτοια πρέπει να καταπολεμηθεί…
Γενοκτονία ή Εθνοκάθαρση;
Η Συνθήκη του ΟΗΕ για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας της 9ης Δεκεμβρίου 1948, ευρισκόμενη σε ισχύ από 12 Ιανουαρίου 1951, περιέχει τον ορισμό του εγκλήματος της Γενοκτονίας.
Ως Γενοκτονία σύμφωνα με το άρθρο 2 της εν λόγω Σύμβασης νοείται οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις, οι οποίες έχουν την πρόθεση μερικής ή ολικής καταστροφής μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας: η δολοφονία μελών της εν λόγω ομάδας, η πρόκληση σοβαρής σωματικής η διανοητικής βλάβης των μελών της ομάδας, η εκ προθέσεως υποβολή της εν λόγω ομάδας σε συνθήκες διαβίωσης αποσκοπούσες στη μερική ή ολική φυσική καταστροφή της, επιβολή μέτρων με σκοπό να παρεμποδίσουν τις γεννήσεις εντός της ομάδας και τέλος, αναγκαστική μεταφορά παιδιών της ομάδας-στόχο σε άλλη ομάδα. Το επόμενο δε άρθρο τονίζει τον αξιόποινο χαρακτήρα του σχεδιασμού, της δημόσιας προτροπής καθώς και την απόπειρα και συνέργεια προς διάπραξη γενοκτονίας.
Όλα τα αναφερθέντα στο άρθρο 1 έλαβαν χώρα μεταξύ 1914 – πέντε χρόνια πριν την απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη – και 1922.
Η βιβλιογραφία μεγάλη αρκεί κάποιος να θέλει να μάθει. Μια, σχετικά, πρόσφατη έκδοση αποτελεί το The Genocide of the Ottoman Greeks: Studies on the State-Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath: History, Law, Memory (εκδόσεις Μέλισσα) σε εκδοτική επιμέλεια M. Bjornlund, T. Hoffmann και Βασίλη Θ. Μεϊχανετσίδη.
Ο όρος «γενοκτονία» είναι νομικός όρος που εισήχθη στη διεθνή νομολογία με τη Σύμβαση του 1948. Αποτελεί έγκλημα του διεθνούς ποινικού δικαίου. Αντίθετα, ο όρος «εθνοκάθαρση», εκτενής χρήση του οποίου έγινε την περίοδο των συρράξεων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, είναι ένας μη νομικός όρος ο οποίος περιγράφει πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ και χιλιάδες χρόνια, πρακτικές οι οποίες, όμως, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να χαρακτηριστούν ως εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά και Γενοκτονία.
To 1994 η Τελική Έκθεση της Επιτροπής Ειδικών, η οποία δημιουργήθηκε με το Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας 780 του 1992, όρισε την εθνοκάθαρση ως τη «… στοχευμένη πολιτική, σχεδιασμένη από μια εθνική ή θρησκευτική ομάδα, να μεταφέρει, με βίαια και τρομοκρατικά μέσα, τον άμαχο πληθυσμό μιας άλλης εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές ».
Μια εθνοκάθαρση μπορεί να προκριθεί ως Γενοκτονία αν οι ενέργειες με την οποία λαμβάνει χώρα ο εκτοπισμός του πληθυσμού περιλαμβάνουν μια από τις πέντε πράξεις του άρθρου 1 της Σύμβασης του 1948. Η πρόθεση εκτοπισμού αυτή καθ’ εαυτή δεν συνιστά γενοκτονία. Παράλληλα, τα μέσα εκτοπισμού μπορεί να μην έχουν ως συνέπεια την μερική ή ολική φυσική καταστροφή των εκτοπισμένων. Όταν, όμως, ο τρόπος, με τον οποίο λαμβάνει χώρα ο εκτοπισμός εμπεριέχει την υποβολή της εν λόγω ομάδας σε συνθήκες, με τη συγκεκριμένη πρόθεση να προκληθεί η μερική ή ολική φυσική καταστροφή της, τότε αυτό συνιστά Γενοκτονία. Η διαφορά Γενοκτονίας και Εθνοκάθαρσης έγκειται στη διάκριση μεταξύ εκτοπισμού και πρόθεσης για μερική ή ολική φυσική καταστροφή της ομάδας – στόχου.
Το ερώτημα στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση είναι ποια ήταν η στοχοθεσία του ενόχου. Η απόκτηση γης χωρίς τους μέχρι τότε κατοίκους της ή η καταστροφή του συγκεκριμένου πληθυσμού που κατοικεί εκεί; Τι έχει πιο μεγάλη σημασία για τον ένοχο; Η εκδίωξη ήταν αυτοσκοπός ή αποτελούσε τμήμα της φυσικής εξόντωσης οπότε στοιχειοθετείται η κατηγορία για διάπραξη γενοκτονίας.
Εθνοκάθαρση θα ήταν αν οι Τούρκοι θέλοντας μόνο να εκδιώξουν τους Έλληνες της Καθ’ Ημάς Ανατολής, και όχι μόνο του Πόντου, θα τους εκδίωκαν αφήνοντας τους ελεύθερους διαδρόμους να φύγουν, ενώ αντίθετα σκότωσαν πολλούς από αυτούς. Δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, πορείες θανάτου, μαζικοί τάφοι στοιχειοθετούν με πληρότητα αποδείξεων τον σκοπό της φυσικής καταστροφής των Ελλήνων.
Η ομογενοποίηση της τουρκικής επικράτειας, ο έλεγχος γης, η οικειοποίηση περιουσιών θα μπορούσαν να επιτευχθούν με την εκδίωξη των Ελλήνων και των άλλων Χριστιανών από τις εστίες τους. Οι Τούρκοι δεν αρκέστηκαν σε αυτό επιδιώκοντας τη φυσική καταστροφή των Χριστιανών μεταξύ αυτών και των Ελλήνων. Η μερική φυσική καταστροφή των Ελλήνων, καθώς υπήρχαν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες επιζώντες, δεν μειώνει το μέγεθος και τον επιτελικό σχεδιασμό του εγκλήματος. Ο κ. Φίλης έδωσε έναν λανθασμένο ορισμό περί γενοκτονίας. Συγκεκριμένα, δήλωσε στην εκπομπή «Ενικός» του Ν. Χατζηνικολάου, στις 2 Νοεμβρίου 2015, πως « … γενοκτονία σημαίνει την προγραμματισμένη , με βιομηχανικό τρόπο, εξόντωση ενός ολόκληρου έθνους ». Ο βιομηχανικός τρόπος εξόντωσης δεν αποτελεί στοιχείο του ορισμού της προαναφερθείσας σύμβασης. Το καθεστώς του Πωλ Ποτ στη Καμπότζη δεν διέθετε βιομηχανική υποδομή ενώ το κύριο όπλο στη Γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου, στη Ρουάντα, ήταν το μασέτι, ένα μακρύ μαχαίρι που χρησιμοποιείται σε αγροτικές εργασίες.
Δεν έχει σημασία αν το κύριο εργαλείο της γενοκτονίας είναι τελευταίας τεχνολογίας ή όχι ή αν τα θύματα μεταφέρονταν στον τόπο μαρτυρίας τους με τρένο ή με γυμνά πόδια. Στην περίπτωση δε πολλών Ελλήνων της Καθ’ Ημάς Ανατολής δεν υπήρχε καν συγκεκριμένος προορισμός. Ο θάνατος ήταν ή ίδια η μεταφορά…
Ούτε η εξόντωση ολόκληρης της ομάδας-στόχου είναι απαραίτητη. Αυτό, σαφέστατα, διαλαμβάνεται, και μάλιστα δύο φορές, στο προαναφερόμενο άρθρο 1 της Σύμβασης. Πολλοί λόγοι, παρέμβαση διεθνούς παράγοντα, γεωγραφικοί περιορισμοί, προβλήματα μεταφοράς, λειτουργία κρατικού μηχανισμού, αντιδράσεις εκ μέρους μελών της ομάδας από την οποία προέρχονται οι ένοχοι της γενοκτονίας, αυτοάμυνα των θυμάτων συντελούν ώστε να υπάρχουν επιζώντες από την ομάδα-στόχο.
Στην περίπτωση των Ελλήνων της Καθ’ Ημάς Ανατολής η Γενοκτονία στοιχειοθετείται λόγω μερικής φυσικής εξόντωσης, στη διάρκεια της οποίας έλαβαν χώρα και οι πέντε πράξεις του άρθρου 1 της Σύμβασης. Με λίγα λόγια, η ύπαρξη Γενοκτονίας δεν αποκλείει επιζώντες από την ομάδα-στόχο.
Επιπροσθέτως, ο κύριος Υπουργός τόνισε, επανειλημμένως, την ανάγκη επιστημονικής τεκμηρίωσης. Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η Διεθνής Ένωση Επιστημόνων για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (IAGS ), η οποία αποτελείται από ακαδημαϊκούς πολλών χωρών εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο, μεταξύ άλλων, δηλώνεται ότι « Είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η οθωμανική εκστρατεία ενάντια στις χριστιανικές μειονότητες της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία εναντίον Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας ». Σημειώνεται ότι τον Δεκέμβριο του 2007 δεν συμμετείχε Έλληνας στο Εκτελεστικό Συμβούλιο, στο Συμβουλευτικό Συμβούλιο ή στην Επιτροπή Ψηφισμάτων της IAGS.
Καταληκτικά Σχόλια
Οι δηλώσεις του κ. Φίλη αποτελούν αφορμή για να επαναληφθούν τα αυτονόητα. Υπήρξε Γενοκτονία των Ελλήνων της Καθ’ Ημάς Ανατολής. Δεν υπήρξε Γενοκτονία των Ποντίων, όπως δεν υπήρξε Γενοκτονία των Θρακών ή των Ιώνων. Η αιτία των δεινών των Ελλήνων του Πόντου δεν ήταν η περιοχή όπου κατοικούσαν αλλά η εθνική καταγωγή και η χριστιανική τους πίστη. Η ελλαδική πολιτεία θα πρέπει να αντικαταστήσει τους ψηφοθηρικούς, διχαστικούς νόμους 2193/1994 ( αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου) και 2645/1998 ( αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας) με ένα ενιαίο νομοθέτημα, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει όλες τις γεωγραφικές περιοχές, όπου κατοικούσαν Έλληνες. Αρμένιοι και Εβραίοι μνημονεύουν συνολικά τα θύματα της Γενοκτονίας των προγόνων τους, όχι αποσπασματικά…
Παράλληλα, να αναγνωριστεί η Γενοκτονία των Ασσυρίων ώστε να καταστεί κοινή συνείδηση το μέγεθος της τουρκικής γενοκτονικής πολιτικής και ο κεντρικός, επιτελικός σχεδιασμός.
Η διαστρέβλωση των ιστορικών παραστάσεων των λαών της περιοχής αποτελεί αναπόσπαστο εργαλείο της αναθεωρητικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ώστε να καταστεί πιο εύκολη η επιστροφή της Άγκυρας στις πρώην οθωμανικές επαρχίες. Δεν χρειάζεται να τη διευκολύνουμε…
Η διεθνιστική ιδεοληψία του κ. Φίλη και η «καταπολέμηση του εθνικισμού» στόχο έχει να διασώσει μια αριστεροσύνη που χάθηκε αμετάκλητα τον περασμένο Ιούλιο.
Ο κ. Φίλης δεν μπορεί να κατανοήσει πως ασπόνδυλα έθνη χωρίς ιστορική συνείδηση και φρόνημα δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος ανορθωτικών αγώνων σαν και αυτόν με τον οποίο είναι αντιμέτωπη η πατρίδα μας.
Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος
Το παρόν κείμενο, αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο Ινστιτούτο Συντηρητικής Πολιτικής και στο Αγιορείτικο Βήμα, αναφορικά με τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη περί μη ύπαρξης Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
(Το ΙΝΣΠΟΛ δεν έχει καμμία άμεση ή έμμεση σχέση με ομάδες, blogs και πρόσωπα που χρησιμοποιούν παρόμοιες ονομασίες)