Γράφει ο Αντώνης Λαμπίδης.
Στο άρθρο αυτό συνεχίζουμε τον προβληματισμό που αναπτύξαμε σε προηγούμενα κείμενα μας. Και αυτό γιατί το ελληνικό δράμα δείχνει να μην έχει τέλος. Λίγες φωνές διαμαρτυρίας, κάποιοι ψίθυροι αλλά και κραυγές απόγνωσης για την αθλιότητα που κυριαρχεί στα ελληνικά πράγματα πέφτουν στο κενό, δεν συγκινούν πια κανένα. Ο καταιγισμός των δυσμενών εξελίξεων στην οικονομία, με τραγικά θύματα την παιδεία, την υγεία, τα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων έχει παραλύσει κάθε απόπειρα αντίδρασης.
Εν έτει 2016 γυρίσαμε στην εποχή των σπηλαίων, όπου το αίσθημα αυτοσυντήρησης του ατόμου κυριαρχεί σε μια ζούγκλα θηρίων.
Οι πολίτες της πατρίδας μας έχουν απολέσει τη συλλογικότητα και ενεργούν ως μεμονωμένα άτομα που προσπαθούν ασύντακτα να περισώσουν ότι δεν έχει καταστραφεί από τη ζωή τους.
Σε παλαιότερο άρθρο μας είχαμε επισημάνει ότι «οι Έλληνες πολιτικοί προσκολλημένοι σε μια δουλόφρονα συμπεριφορά διαιώνισαν τα συμπλέγματα του χαρακτήρα που διαμόρφωσε η οθωμανοκρατία στη χώρα μας. Η εθνική μας ανεξαρτησία, με τα οράματα και τις επιδιώξεις της επανάστασης του ΄21, όχι μόνο δεν πραγματώθηκε αλλά και διολίσθησε στην εξάρτηση και την υποτέλεια».
Σταθερή επιδίωξη της εξουσίας είναι να κρατήσει το λαό απαίδευτο και ακαλλιέργητο. Εξ ου και οι αλλεπάλληλες και ατελέσφορες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις (διάβαζε απορρυθμίσεις), με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση στην εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα αλλά και συνεχής υποβάθμιση της Παιδείας.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό οικοδόμημα, όταν θεμελιώθηκε με την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αγνόησε τις μέχρι τότε γόνιμες ελληνικές εμπειρίες και καταστάσεις. Αντίθετα, αποτέλεσε πιστότατη μίμηση αντίστοιχων γερμανικών -ουσιαστικά πρωσικής έμπνευσης- προτύπων μέσα στο πνεύμα του συγκεντρωτισμού εξουσιών και της γραφειοκρατικής οργάνωσης της διοίκησης, προσηλωμένο στην ομοιομορφία και τη μονολιθικότητα. Το γεγονός αυτό οδήγησε την εκπαίδευση σε αδιέξοδα που διαιωνίζονται μέχρι
τις μέρες μας. Το σχολείο ποτέ δεν ενεθάρρυνε τους μαθητές να γνωρίσουν τους πνευματικούς δημιουργούς, τους ποιητές μας, τους λογοτέχνες, αυτούς ακριβώς που άνοιξαν τους δρόμους για τα υψηλά ιδανικά.
Ήδη από την Επανάσταση του ΄21 είμαστε δέσμιοι της Προστασίας με τις πολυποίκιλες ονομασίες και μεταμφιέσεις της. Οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μια μετά την άλλη, πάντοτε υποσχόμενες «εθνικά υπερήφανη εξωτερική πολιτική» και άλλα συναφή πομπώδη προς κατανάλωση, πλην όμως όλες είναι εντολοδόχοι των ξένων. Φοβία, αίσθημα μειονεξίας, έλλειψη φρονήματος ; Όπως και να χαρακτηρισθεί η εξωτερική πολιτική, κοινός παρονομαστής όλων είναι η υποτέλεια, η οποία σύντομα θα οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνισή μας.
Σήμερα, μετά από κάποιες ελάχιστες αναλαμπές του έθνους, βρισκόμαστε σε τροχιά δραματικής παρακμής. Τα πάντα έχουν ευτελισθεί. Οι κυβερνώντες, προσποιούμενοι τους αριστερούς και ευρισκόμενοι σε ιδεολογική σύγχυση, καταρράκωσαν κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ηθικής και εντιμότητας.
Για να συγκαλύψουν την παταγώδη αποτυχία τους σε όλους τους τομείς των δημόσιων πραγμάτων και έχοντας χάσει την ψυχραιμία τους, διολισθαίνουν σε αυταρχικές θέσεις ακυρώνοντας κάθε κριτική που τους ασκείται.
Ας μη μιλήσουμε για εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις χαρακτηρίζονταν από ενδοτικότητα και ηττοπάθεια, πιστές στο δόγμα της «Μικράς Ελλάδος», η σημερινή παίζει το ρόλο του θεατή, τη στιγμή που οι γειτονικές χώρες προκαλούν και αποθρασύνονται. Δυστυχώς, η χώρα μας βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων με τραγικές συνέπειες.
Φως και ελπίδα δεν διαφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Η «αριστερή» κυβέρνηση δολίως καταβαράθρωσε τις αξίες που πρέσβευε η γνήσια Αριστερά με τα όποια σφάλματα και λάθη της. Θεωρούμε ότι αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο αλλά σκοπίμως μεθοδευμένο. Οι μάσκες έπεσαν, οι «αγωνιστές» έδειξαν τη γύμνια τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατηθούν στην εξουσία, θυσιάζοντας την ίδια τους την πατρίδα.
Αυτές οι σκέψεις ίσως σε κάποιους να φαίνονται υπερβολικές ή και απαισιόδοξες. Τούτο βέβαια είναι εύκολο να εξηγηθεί διότι είναι τέτοιας έκτασης και βάθους η νοητική σύγχυση των πολιτών ως αποτέλεσμα της διεξαγόμενης πλύσης εγκεφάλου, ώστε αυτοί να αδυνατούν να αντικρίσουν την τραγική πραγματικότητα.
Ο ρόλος μας δεν είναι να καταγγέλλουμε ούτε να προτείνουμε λύσεις. Όμως, αντί να αναζητούμε άνωθεν και έξωθεν την ιδανική πολιτεία, ας ρυθμίσουμε πρώτα το πολίτευμα της ψυχής μας…
Αντώνης Λαμπίδης