EXECUTIVE SUMMARY
A series of crises hit several euro area countries from 2010 to 2013. The crises, coming so soon after the global financial and economic crisis of 2007–08, and occurring in a common currency area comprising advanced and highly integrated economies, posed extraordinary challenges to European and world policymakers. This evaluation assesses the IMF’s engagement with the euro area during these crises in order to draw lessons and to enhance transparency. In particular, of the five financing arrangements the IMF concluded with four euro area members, this evaluation covers the 2010 Stand-By Arrangement with Greece, the 2010 Extended Arrangement with Ireland, and the 2011 Extended Arrangement with Portugal.
Key Findings and Lessons
Surveillance The IMF’s pre-crisis surveillance mostly identifi ed the right issues but did not foresee the magnitude of the risks that would later become paramount. The IMF’s surveillance of the euro area financial regulatory architecture was generally of high quality, but staff, along with most other experts, missed the build-up of banking system risks in some countries. In general, the IMF shared the widely-held “Europe is different” mi ndset that encouraged the view that large imbalances in national current accounts were little cause for concern and that sudden stops could not happen within the euro area. Followi ng the onset of the crisis, however, IMF surveillance successfully identified many unaddresse d vulnerabilities, pushed for aggressive bank stress testing and recapitalization, and ca lled for the formation of a banking union.
Decision making
In May 2010, the IMF Executive Board approved a decision to provide exceptional access financing to Greece without seeking preemptive debt restructuring, even though its sovereign debt was not deemed sustainable with a high pr obability. The risk of contagion was an important consideration in coming to this decision. Th e IMF’s policy on exceptional access to Fund resources, which mandates early Board involvement, was followed only in a perfunctory manner.
The 2002 framework for exceptional access was modi fied to allow exceptional access financing to go forward, but the modification process depa rted from the IMF’s usual deliberative process whereby decisions of such import receive care ful review. Early and active Board involvement might or might not have led to a different decisi on, but it would have enhanced the legitimacy of any decision.
Working with European partners
The IMF, having considered the possibility of lending to a euro area member as unlikely, had never articulated how best it could design a program with a euro area country, including conditionality on policies under the control of regi onal institutions. In th e circumstances of these programs, where there was more than one condit ional lender, the troika arrangement (in which the Fund worked with the European Commission and the European Central Bank) proved to be an efficient mechanism in most instances for conducting program discussions with national authorities, but the IMF lost its characteristic agility as a crisis manager. And because the viii
European Commission negotiated on behalf of the Eurogroup, the troika arrangement potentially subjected IMF staff’s technical judgments to political pressure from an early stage.
Program design and implementation
The IMF-supported programs in Greece and Portug al incorporated overly optimistic growth projections. More realistic projections would have made clear the likely impact of fiscal consolidation on growth and debt dynamics, and allowed the authorities to prepare accordingly or persuaded European partners to consider additional—and more concessional—financing while preserving the IMF’s credibility as an indepe ndent, technocratic inst itution. Lessons from past crises were not always applied, for ex ample when the IMF underestimated the likely negative response of private creditors to a high-risk program. The IMF’s performance was uneven although there were instances where IMF staff shone technically and many officials have expressed a positive assessment of the Fund’s overall contribution.
Accountability and transparency
The IMF’s handling of the euro area crisis raised issues of accountability and transparency, which helped create the perception that the IMF treate d Europe differently. Cond ucting this evaluation proved challenging. Some documents on sensitive issues were prepared outside the regular, established channels; the IEO faced a lack of clarity in its terms of reference on what it could or could not evaluate; and there was no clear protoc ol on the modality of interactions between the IEO and IMF staff.1 The IMF did not complete internal revi ews involving euro area programs on time, as mandated, which led to missed opportunities to dr aw timely lessons.
Recommendations
Recommendation 1: The Executive Board and management should develop procedures to minimize the room for political interv ention in the IMF’s technical analysis.
Recommendation 2: The Executive Board and m anagement should strengthen the existing processes to ensure that agreed policies are followed and that they are not changed without careful deliberation.
Recommendation 3: The IMF should clarify how gu idelines on program design apply to currency union members.
Recommendation 4: The IMF should establish a policy on cooperation with regional financing arrangements.
Recommendation 5: The Executive Board and manag ement should reaffirm their commitment to accountability and transparency and the role of independent evaluation in fostering good governance.
The full report (86 pages) can be downloaded here
The full report (86 pages) can be downloaded here
2 comments
6 χρόνια μετά και με μια χώρα στα πρόθυρα της διάλυσης το ΔΝΤ “ανακάλυψε” ότι μια χώρα με 150% χρέος/ΑΕΠ και 300 δις χρέος (το 2010), που:
1) δεν παράγει τίποτα
2) δεν έχει καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό να φτιάξει ούτε καρφίτσες και
3) το οικονομικο-πολιτικό της κατεστημένο είναι διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι
δεν είναι δυνατόν να “μεταρρυθμιστεί” χωρίς γενναία διαγραφή του χρέους της…
Η εκθεση του IMF αφιερώνεται εξαιρετικά σε όσους είχαν “διαβάσει” και “καταλάβει” τα “μνημόνια” (που ούτε αυτοί που τα έγραψαν στο ΔΝΤ πολυκαταλάβαιναν, όπως φαίνεται από την παρούσα έκθεση) και ψήφισαν συνειδητά τα μέτρα για να “σωθεί η χώρα”, βλέπε Άδωνιδες Γεωργιάδηδες και λοιπούς “εθνοσωτήρες”. Το παραμύθι γενικώς έχει κοντά ποδάρια και έπεται συνέχεια…
ΥΓ
Τα βαθύτερα αίτια εδώ:
http://www.nytimes.com/2016/07/28/business/international/how-a-currency-intended-to-unite-europe-wound-up-dividing-it.html?_r=0
“When the Greek crisis broke out in 2010, what was really at risk were German and to some extent French banks. And there was an enormous bailout that was called a bailout of Greece but was really a bailout of German and French banks. Most of the money went to Greece and then right away went back to Germany and France.
When you look at other aspects of the program, you see that it is also helping special interests within Europe.”
Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα των επεισοδίων στη Θεσσαλονίκη, επί της σπουδαίας Κυβερνήσεως Σαμαρά, όπου δύο άνδρες των ΜΑΤ είχαν πιάσει έναν κουκουλοφόρο της Τσιπρο-Καραμανλικής συμμορίας που είχε κάψει κάποια αυτοκίνητα πέριξ του ΑΠΘ, αλλά δεν είχε προλάβει να κρυφτεί στην τρύπα του με την υπόλοιπη συμμορία. Ένας αστυνομικός λοιπόν είχε αρχίσει να του τσακίζει τα κόκαλα με το γκλοπ ενώ ένας συνάδελφός του απλά στεκόταν δίπλα. Εγώ κυριολεκτικά απολάμβανα το θέαμα από διακριτική απόσταση. Ο συμμορίτης λοιπόν, είχε αρχίσει να ουρλιάζει και σερνάμενος παρακαλούσε τον συνάδελφο του αστυνομικού που τον έδερνε να τον σταματήσει.Πράγματι λοιπόν ο δεύτερος αστυνομικός τον σταμάτησε, αλλά…άρχισε μετά ο ίδιος να τον χτυπά με το γκλοπ στο κεφάλι ενώ τώρα ο προηγούμενος στεκόταν δίπλα! Ο συμμορίτης σφαδάζοντας από τον πόνο παρακαλούσε τώρα τον πρώτο ματατζή, αυτόν που του έλιωνε τα κόκαλα λίγο πιο πριν να σταματήσει τον συνάδελφό του!
Βρίσκω, λοιπόν, πως αυτή η αξιοθρήνητη συμπεριφορά, την οποία παρατήρησα εκείνη τη νύχτα στον μικρόκοσμο ενός συμβάντος, αναπαράγεται αυτούσια σε όλο το εύρος του αντιμνημονιακού ριπιδίου. Είναι άλλωστε φυσικό καθώς χαρακτηρίζει πλήρως την θρασυδειλία του ζητιάνου ρωμιού, εκείνου που τρέφει την αντιμνημονιακή αντίδραση και που εκφράζεται, πολιτικά και ηθικά, από τον Α.Παπανδρέου, τον Καραμανλή και τον Τσίπρα. Εκείνον δηλαδή τον Ρωμιό που αποκλειστικά ευθύνεται για την καταστροφή αυτής της χώρας. Έτσι λοιπόν βλέπεις αυτούς τους ίδιους κουκουλοφόρους, σήμερα, ακολουθώντας τον αρχι-κουκουλοφόρο που παριστάνει τον πρωθυπουργό, να υμνούν το ΔΝΤ για την πρόταση του να παραγραφεί μέρος του χρέους σε αντίθεση με την κακιά, ανάλγητη Γερμανία, η διαφωνία της οποίας σε αυτό το θέμα είναι κάθετη. Από την άλλη όμως, οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει το ΔΝΤ είναι…σκληρές,νεοφιλελεύθερες και ανάλγητες. Τότε οι ίδιοι καταγγέλλουν το ΔΝΤ για τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του και υμνούν την Γερμανία και την ΕΕ για την πρόθεση τους να συνεχιστεί η δανειακή βοήθεια του προγράμματος χωρίς απαραίτητα τις μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ αλλά με ισοδύναμα μέτρα, δηλαδή με φόρους. Και φυσικά όταν τους τσακίζουν και οι δύο στο ξύλο, όπως το καλοκαίρι του 2015, αμέσως υπογράφουν πως το Μνημόνιο έχει πετύχει, πως το 2014 υπήρξε όντως ανάπτυξη και πως στο θέμα του χρέους θα ακολουθήσουν την πολιτική Σαμαρά το 2012. Ναι,οι αρχηγοί της συμμορίας τους το υπέγραψαν αυτό. Αλλά δεν νομίζω να στενοχωριούνται οι Ρωμιοί ακόλουθοί τους γιατί έχουν μάθει να σέρνονται και να παρακαλούν τον καλό μπάτσο να σταματήσει ο ξυλοδαρμός ενώ με την ματωμένη παλάμη τους ζητούν περισσότερα χρήματα από τον κακό. Αυτή είναι η εθνική ανεξαρτησία που επαγγέλονταν.Γι’αυτό και η βασική κριτική μου στην Κυβέρνηση Σαμαρά ήταν πως θα έπρεπε να είναι περισσότερο ανάλγητη στο θέμα της αστυνομικής καταστολής. Πως η καταστολή, δεν πρέπει να αφορά μόνο την συμμορία της ΧΑ αλλά και το αντιδιαμετρικό της άκρο, τους κομμουνιστές και τους συνοδοιπόρους τους. Γιατί πραγματική εθνική ανεξαρτησία θα είχαμε αν το ξύλο που έφαγε ο αγράμματος πρωθυπουργός σας μετά το δημοψήφισμα το είχε φάει, χρόνια πριν, από Έλληνα αστυνομικό όταν ήταν ένας απλός κουκουλοφόρος και ζητούσε περισσότερα δανεικά για…καλύτερες συνθήκες σπουδών, δηλαδή για ένα εκπαιδευτικό σύστημα ακριβώς στο σημερινό χάλι, που μόνο έναν οπαδό του Τσίπρα και του Καραμανλή θα μπορούσε να δημιουργήσει, με κοινή αντίληψη για την εθνική ανεξαρτησία. Αυτό λοιπόν, ευελπιστώ, να αλλάξει επί Κυβερνήσεως Μητσοτάκη με…Άδωνι Γεωργιάδη υπουργό Δημοσίας Τάξεως (ή Μάκη Βορίδη…διαλέγετε και παίρνετε “αγαπητοί” συμμορίτες).