Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας.
Παρακολούθησα προσφάτως μία θαυμάσια παράσταση δημοτικών χορών από τα συγκροτήματα παιδιών και ενηλίκων του Δήμου Νικαίας-Ρέντη. Θαύμασα την ποιότητα, τον ενθουσιασμό, την αγάπη για την Παράδοσή μας και τον μεγάλο αριθμό των χορευτών. Βίωσα τη ζωογόνο Παράδοση, που αναβιώνει τους καλοκαιρινούς μήνες στα θρησκευτικά πανηγύρια των χωριών. Την Παράδοση που καταδεικνύει τη συνέχεια του Ελληνισμού, την ακατάλυτη ελληνική φύτρα.
Μαθαίνω με χαρά ότι πολλά νέα αγόρια και κορίτσια μαθαίνουν σε σχολές και σωματεία τους δημοτικούς χορούς μας. Βλέπω νεα παιδιά να αποφοιτούν από σχολές βυζαντινής μουσικής και αγιογραφίας. Παρτηρώ ότι ακόμη και σε νεανικές συγκεντρώσεις περισσότερη χαρά αισθάνονται τα παιδιά μας με τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς, παρά με τα ξένα ακούσματα. Δεν εξιδανικεύω τις καταστάσεις. Γνωρίζω πόσο ισοπεδωτικός είναι ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποιήσεως. Αλλά διατηρώ συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον όταν διαπιστώνω ότι νέοι και μεγαλύτεροι προσπαθούμε να πάρουμε δυνάμεις για το παρόν και το μέλλον ακουμπώντας στον γερό και δοκιμασμένο κορμό του δέντρου με τις βαθιές ρίζες. Δένρτο είναι το Έθνος μας, ρίζες του η Παράδοση.
Η Ορθόδοξη Πίστη μας, η διαχρονική κι ενιαία ελληνική γώσσα, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια μέσα στην κοινότητα, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι χοροί μας και τα δημοτικά τραγούδια, η βυζαντινή ψαλμωδία και αγιογραφία, η λαϊκή τέχνη, η Ιστορία μας και η μνήμη των ηρώων, τα ήθη και τα έθιμα, τα σπουδαία λαογραφικά μας μουσεία, η αισιοδοξία για το μέλλον, αυτά και πολλά άλλα είναι τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασισθεί μία πνευματική αναγέννηση, μία νέα ηθική και πολιτιστική ανάταση του Ελληνισμού.
Η Παράδοση μαρτυρεί την αδιάσπαστη εθνική συνέχεια. Παρατηρούσε σχετικά ο αείμνηστος λαογράφος Κων. Ρωμαίος: «Να πάρουμε ποιό απ’ όλα; Τους χορούς μας; Μόνον έτσι διαχρονικά να δούμε, χορεύουμε σήμερα συρτούς. Μα το 31 μ.Χ. στο ιερό της Βοιωτίας βρέθηκε επιγραφή που λέει οτι επετελέσατο ο Επαμεινώνδας, όχι ο Θηβαίος, «την τον συρτόν χορόν πατρίων όρχησιν θεοσεβώς» !
Έγραφε το 1940 προς τους Έλληνες στρατιώτες ο μύστης της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης Φώτης Κόντογλου: «Πώς μπορεί ν’ αγαπά κανείς την Ελλάδα χωρίς ν’ αγαπά τον ελληνικό τρόπο σε όλα όσα δημιουργεί η ζωή; … Όποιος αγαπά την Ελλάδα, δεν μπορεί να μην αγαπά και καθετί με το οποίο φανερώνεται η εξαίσια ψυχή της Ελλάδας, δηλαδή την Παράδοσή μας, που μέσα της είναι θησαυρισμένοι όλοι οι απόκρυφοι θησαυροί της».
Η Ελληνική Παράδοση αναβαπτισμένη στην Ορθοδοξία καλλιεργεί την ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που πέρασε και περνά ο λαός μας. Θα την αξιοποιήσουμε δημιουργικά, ως δύναμη προοπτικής και όχι απλώς σαν μία αναφορά στο παρελθόν.
Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 28 Αυγούστου 2016