Γράφει ο Άγις.
Αναδημοσίευση από ιστολόγιο.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1782 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνου εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας. Το 1810 κατατάχτηκε με το βαθμό του ανθυπίλαρχου (ανθυπολοχαγός του Ιππικού) στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα, όπου στη μάχη της Δρέσδης έχασε το δεξί του χέρι. Τέλος, συμμετέσχε ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης με το βαθμό του υποστράτηγου.
Ο Υψηλάντης, όπως πολλοί άλλοι διαπρεπείς και ευγενείς Έλληνες εκείνης της εποχής, έζησε σε μία περίοδο όπου η Ευρώπη βρισκόταν στο απόγειο της δύναμης και της δόξας της. Συναναστρεφόταν πολλούς δυτικούς, μπαινόβγαινε στα ευρωπαϊκά σαλόνια, και διακρίθηκε σε ιστορικές μάχες που καθόρισαν την μετέπειτα πορεία της Γηραιάς Ηπείρου. Ωστόσο, κατά έναν παράδοξο τρόπο – θα έλεγε ένας ευρωπαϊστής – ο Αλέξανδρος Υψηλάντης δεν ξέχασε ποτέ τη γη των προγόνων του και τους υπόδουλους Έλληνες. Ο ίδιος έλεγε στον Ξάνθο: «Αν εγώ εγνώριζον ότι οι ομογενείς μου είχον ανάγκην από εμέ και εστοχάζοντο, ότι εδυνάμην να συντελέσω εις την ευδαιμονίαν των, σου λέγω εντίμως, ότι ήθελον μετά προθυμίας κάμω κάθε θυσίαν, ακόμη και την κατάστασίν μου, και τον εαυτόν μου θα εθυσίαζον υπέρ αυτών». Μία υπόσχεση την οποία τήρησε.
Θα αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο Υψηλάντης με τον ευρωπαϊσμό και τον επαρχιωτισμό. Ο επαρχιωτισμός είναι ένα σύνδρομο ανωτερότητας που συναντάται σε διάφορους ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι αξίζουν καλύτερης μοίρας και νιώθουν μία βαθιά απέχθεια και ξιπασιά για τον τόπο που γεννήθηκαν. Είναι ο άνθρωπος που εγκαταλείπει το χωριό ή την επαρχιακή πόλη στην οποία γεννήθηκε γιατί τον «πνίγει», για να εγκατασταθεί στη μεγαλούπολη, για την οποία υποστηρίζει ότι είναι προορισμένος. Αναφέρεται απαξιωτικά για τη γενέτειρά του όπως και για τους κατοίκους της, υιοθετεί μία υποτιθέμενη αστική συμπεριφορά που τον κάνει να νομίζει ότι έχει επί τέλους ξεπλύνει το επαρχιώτικο παρελθόν του, όμως δυστυχώς το τονίζει με τον χειρότερο και πιο αποκρουστικό τρόπο.
Στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί ένα ακόμη είδος επαρχιωτισμού που νιώθει ανάλογη απέχθεια και περιφρόνηση για το σύνολο του ελληνικού έθνους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ο βασικότερος σκοπός του ελληνικού πολιτικού κόσμου καθώς και των λεγόμενων «προοδευτικών» και «εκσυγχρονιστικών» δυνάμεων, ήταν και είναι η πολιτική, οικονομική, ιδεολογική και πολιτιστική ένταξη/ενσωμάτωση/αφομοίωση της Ελλάδος στην Ευρώπη. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» μάς στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Αυτός ο σκοπός δεν καλλιεργήθηκε για λόγους εθνικού συμφέροντος, αλλά λόγω εθνικού επαρχιωτισμού και συμπλέγματος, σύμφωνα με το οποίο οι πολιτιστικά κατώτεροι, οι επαρχιώτες, οι ιθαγενείς, οφείλουν να υιοθετήσουν την κουλτούρα και το αξιακό υπόβαθρο της ανώτερης Μητροπόλεως. Η επαρχία είναι η Ελλάδα, στην προκειμένη περίπτωση, ενώ η Ευρώπη είναι η Μητρόπολη. Η εμφάνιση του επαρχιωτισμού δεν είναι άσχετη με την σταδιακή συρρίκνωση του ελληνικού έθνους, το οποίο κάποτε εκτείνονταν σε ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη, Αν. Μεσόγειο και Ανατολία. Ο εξωστρεφής, υπερήφανος, ναυτικός και επεκτατικός λαός εξέπεσε σε μία άβουλη, μουδιασμένη και συμπλεγματική μάζα που περιορίστηκε σε ένα μόνο μέρος του μητροπολιτικού χώρου της (η Μ. Ασία ανήκε και αυτή κάποτε στον μητροπολιτικό χώρο της Ελλάδος).
Ο πανικός των ευρωπαϊστών για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν προκλήθηκε μόνο – ή κυρίως – για τις οικονομικές συνέπειες, αλλά γιατί σύμφωνα με το σκεπτικό τους θα γίνουμε «ζιμπάμπουε» (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό), δηλαδή θα επιστρέψουμε στην πρότερη τριτοκοσμική μας κατάσταση, στην οποία θα ξεμείνουν και οι ίδιοι με τους «ανυπόφορους» συμπατριώτες τους. Για τους ίδιους, ενδεχόμενη έξοδος από την Ευρώπη θα σημάνει την αποκοπή μας από την μήτρα του πολιτισμού. Αυτή η νοοτροπία εκπηγάζει από την επαρχιωτική αντίληψη του ευρωπαϊστή, ότι εμείς είμαστε πολιτισμικά και πνευματικά κατώτεροι, επαρχία, επομένως οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τα δώρα της πολιτισμένης Δύσης.
Για τον γνησίως αρχοντικό και πολιτισμένο άνθρωπο, η εν λόγω αντίληψη είναι μία ψευδαίσθηση και μία απέλπιδα προσπάθεια του πνευματικά πτωχού να κλέψει λίγο από το φως ενός υποτιθέμενου προοδευμένου, μιμούμενος και πιθηκίζων τις συνήθειές του. Οι αρχοντικοί Έλληνες με αξιώματα και συνεχή παρουσία στην Ευρώπη, δεν ξέχασαν ποτέ την πατρίδα τους, ούτε ένιωσαν μειονεκτικά λόγω της καταγωγής τους – το αντίθετο θα έλεγα -, ούτε φυσικά απαρνήθηκαν τις παραδόσεις τους στο όνομα κάποιου «εκσυγχρονισμού». Μάλιστα, αυτοί οι Έλληνες στερήθηκαν τα αξιώματα, τις περιουσίες και τις ανέσεις τους όταν κλήθηκαν να αγωνιστούν για το υπόδουλο Ρωμαίϊκο γένος.
Δυστυχώς για τους φίλους ευρωπαϊστές που πιστεύουν ότι η γέννησή τους σ’ αυτό τον τόπο είναι μίας ατυχής συγκυρία από την οποία προσπαθούν να ξεφύγουν, η Ευρώπη έχει πάψει εδώ και καιρό να αποτελεί το πνευματικό, οικονομικό και πολιτικό κέντρο του κόσμου. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της πολυπολικότητας, ήτοι των πολλών πολιτιστικών, οικονομικών και πολιτικών κέντρων. Η παλαιά αίγλη της Ευρώπης ξεθωριάζει όσο περνάει ο χρόνος, ο ευρωπαϊκός αυτοκρατορισμός είναι ήδη παρελθόν, ενώ παρουσιάζει συνεχώς σημάδια πνευματικής κόπωσης και γήρανσης. Δεν τρέφω την ψευδαίσθηση ότι αυτό θα αφυπνίσει τους ευρωπαϊστές, είμαι βέβαιος ότι οι διεθνείς εξελίξεις – για τις οποίες δεν έχουν πάρει ακόμη είδηση – δεν θα τους εμποδίσουν να αναζητήσουν αργότερα ένα νέο σπουδαίο πολιτισμό για να καλύψουν το εσωτερικό τους κενό, διότι δεν θα πάψουν ποτέ να περιφρονούν και να απαξιώνουν τον δικό τους λαό και πολιτισμό, ως γνήσιοι επαρχιώτες.
«Οι κήρυκες του εξευρωπαϊσμού ό,τι είναι ελληνικό το βλέπουνε σαν φτωχό, τιποτένιο, κι ο,τι έρχεται απ’ έξω το θεωρούνε θαυμαστό, εξαίσιο. Η Ελλάδα είναι ο πλούτος της γης, κι εσείς είσαστε οι φτωχοί, οι σαρακοστιανοί, οι άνθρωποι με τα στενά κολάρα και με τις μπανέλες, κι η δανεική αρχοντιά σας είναι κάποια αραχνιασμένα σκοτεινά σπίτια, με σκονισμένα σερβίτσια, ή πολυκατοικίες «αρτιφισιέλ» στενές σαν ποντικόφακες, μούχλα, ανόητες κουβέντες, θεατρινίστικο ύφος, ανέκδοτα για την Πομπαντούρ, για τον Μέττερνιχ και για τους σκηνοθετημένους Βολταίρους που έχετε για μοντέλα της μικρολογίας σας. [..] Ωστόσο εμείς οι άλλοι μαγκούφηδες, οι καθυστερημένοι «επαρχιώτες», οι παλιοημερολογίτες του πνεύματος, δεν θέλουμε, αλίμονο, να καταλάβουμε την πρόοδο, την εξέλιξη! Μα έλα που θρεφόμαστε με τα ντόπια και θρέφουμε και άλλους, και τους συγκινούμε με τα πατροπαράδοτα, που δεν είναι μικρολογίες φράγκικες, μα κάποια πράγματα «μέγεθος έχοντα« – Φώτης Κόντογλου
6 comments
Μου θύμισε το εξής παλαιό άρθρο του Κώστα Ζουράρι, από το 1993.
«Οι συνήθεις χάσκακες» –
http://www.antibaro.gr/article/15795
@ admin
Ναι, μόνο που ο ίδιος ο Ζουράρις έχει μεταβληθεί σήμερα σε αυτούς τους οποίους τότε κατήγγειλε, (ή μήπως από πάντα ήταν τέτοιος;) άλαλος, βουβός και χάσκων μπροστά στην Απάτη, την Κοροϊδία και το Ψέμα αυτών υπό τη σημαία των οποίων εκλέχτηκε βολευτής και στη συνέχεια “ανεξαρτητοποιήθηκε” τρομάρα του.
Γράφετε, γράφετε ἀνοησίες, στὸ τέλος πάντα κάτι μένει !
Γιὰ φαντασθεῖτε, γιὰ παράδειγμα, τὸν «ἐπαρχιωτισμὸ» τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν τοῦ στρατοῦ, ποὺ περιφρονοῦν τὶς τιμημένες φουστανέλλες τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐλευθέρωσαν τὴν νεωτέρα Ἑλλάδα, τὰ καριοφίλια καὶ τὰ γιαταγάνια τους, καὶ μοῦ θέλουν, ἄκουσον, ἄκουσον, Γερμανικὰ ἅρματα μάχης καὶ θέλουν νὰ φοροῦν καὶ πανταλόνια ! Δὲν εἶναι άνίκητα καὶ ἄτρωτα τὰ Ἑλληνικὰ στήθια, τοὐλάχιστον γι’ αὐτοὺς ποὺ τὰ ὑμνοῦν μὲ ρομαντικὲς ἠλιθιότητες, μὲ τὶς ὁποῖες ταλαιπωροῦν τὸ πληκτρολόγιό τους ; Αὐτὰ τὰ γράφουν άκριβῶς οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι πού, ἂν ποτὲ κληθοῦν στὰ ὅπλα, θὰ κλαψουρίζουν, ἀπὸ τὸ πρῶτο δευτερόλεπτο, ὅτι τὴν χώρα τὴν ἔφεραν σὲ πόλεμο οἱ «προδότες». Ἐνῶ, ἅν αὐτοὶ οἱ ἀδιάφθοροι καὶ πανέξυπνοι ἦσαν στὰ πράγματα, θὰ εἶχαν πάρει καὶ τὴν Πόλη διὰ περιπάτου, κατὰ προτίμησιν μόνον διπλωματικοῦ καὶ οὔτε κἂν στρατιωτικοῦ !
Τὴν σύνδεση τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Δύση δὲν τὴν ὑπαγόρευσε, ὂπως φαντάζονται οἱ ἀρρωστημένοι, κρίντας ἀπὸ τὴν δική τους ἐλαφρομυαλιά, κανένας θαυμασμός, ἀλλὰ ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη νὰ ἔχουμε κάποιους συμμάχους καὶ τροφοδότες σὲ χρῆμα στὴν ἐπικίνδυνη γειτονιὰ τοῦ κόσμου ὅπου βρισκόμαστε. Οἱ ἀρρωστημένοι τὰ γράφουν αὐτά, πρῶτον, ἀπὸ καθαρὸ ἀντιπολιτευτισμὸ (τὸ ψώνιο τῆς σπουδαρχίας καὶ τῆς «άντίστασης») καί, δεύτερον, διότι εἶναι κραυγαλέως ἀμαθεῖς. Ἡ διαρκὴς ἀγωνία ὀλοκλήρου τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας στὸν Μεσοπόλεμο ἦταν ὁ κίνδυνος νὰ διαμελισθῇ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ τόσο εἶχε μεγαλώσει στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους, μεταξὺ τῆς ἀναθεωρητικῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Ἰταλίας. Ὅ,τι δηλαδὴ συνέβη, εὐτυχῶς προσκαίρως, στὸν Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Οἱ κύριοι αὐτοί, λοιπόν, μέσα στὴν πρωτόγνωρη γιὰ τὴν νεωτέρα Ἑλλάδα ἀσφάλεια ποὺ ἐξασφάλισε γι’ αὐτοὺς ἡ γενεὰ τῶν «ἐπαρχιωτῶν» μεταπολεμικῶν πολιτικῶν ἡγετῶν, ἔχουν τὸ ἄνανδρο θράσος νὰ κατακρίνουν ἀπὸ τὶς πάντοτε φιλόξενες σὲ τέτοιες ἀνοησίες στῆλες τοῦ «Ἀντιβάρου» τὶς έπιλογὲς τῶν εὐεργετῶν τους καὶ νὰ σπιλώνουν τὸν πατριωτισμὸ καὶ τὴν μνήμη τους. Καὶ νὰ ποζάρουν ἀζημίως αὐτοί, οἱ θρασύδειλοι, ὡς «πατριῶτες». Τόσο δὲ ἄντρες εἶναι, τόσο πιστεύουν σ’ αὐτὰ ποὺ γράφουν, ὥστε δὲν τολμοῦν νὰ τὰ ὑπογράψουν μὲ τὸ ὀνοματάκι τους, ἀλλὰ τὰ δημοσιεύουν ψευδωνύμως !
@Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας
Άρες μάρες κουκουνάρες! Διαβάζω αρκετά συχνά τα σχόλιά σας στο Αντίβαρο, είστε αρκετά δραστήριος εξάλλου σε αυτόν τον τομέα, αν και αδυνατώ να καταλάβω για ποιό λόγο εξακολουθείτε να το διαβάζετε αφού σε κάθε άρθρο το ένα σας ξινίζει, το άλλο σας βρωμάει κλπ. Εφόσον διαφωνείτε με το ιδεολογικό υπόβαθρο του αντίβαρου γιατί δεν παρακολουθείτε κάποιο άλλο μπλογκ που να ικανοποιεί τις δικές σας αντιλήψεις; Δίνετε την εντύπωση όμως ότι μάλλον ικανοποιείστε απλά με το να παριστάνετε τον αιρετικό και να εκφράζετε αντίλογο.
Φαίνεται ότι για εσάς οι παραδόσεις περιορίζονται στις φουστανέλες και τα άρματα μάχης. Ουδέν περισσότερο και ανώτερο από αυτά δεν έχει να αναδείξει το ελληνικό έθνος. Αν μόνο αυτό είχατε να πείτε για να αντιπαρατεθείτε, φτωχό οπλοστάσιο επιχειρημάτων διαθέτετε και ολιγον άσχετο με το θέμα.
Το ποιός θα πολεμήσει και ποιός όχι για την πατρίδα ας μην το προκαταλαμβάνουμε. Ας το δούμε όταν έρθει η στιγμή.
Η σύνδεση με τη Δύση μεθοδεύτηκε πράγματι με σκοπό να υπάρχουν σύμμαχοι και οικονομική ενίσχυση σε περίοδο ψυχρού πολέμου. Ποίοι ήταν αυτοί όμως που την αποφάσισαν και τη διαχειρίστηκαν έχοντας αυτή τη δικαιολογία; Μα ακριβώς αυτοί που αναφέρει το άρθρο ως επαρχιώτες, θαυμάζοντες με δέος τας Ευρώπας. Ο ελληνικός λαός δεν ερωτήθηκε ποτέ. Συμμάχους όμως αναζητούσαν οι επαρχιώτες όχι για το έθνος αλλά για τους ίδιους όπως αποδείχτηκε. Για να είναι συνδαιτυμόνες των ΄Ευρωπαίων’, να έχουν την εύνοια τους αλλά και τη στήριξη για να παραμείνουν στην εξουσία. Τι ακριβώς προστάτευσαν οι σύμμαχοι για εμάς όμως; Το Αιγαίο που γκριζοποιήθηκε; Την Κύπρο που τουρκοποιήθηκε; Τη Μακεδονία που αφέθηκε να παραποιείται η ιστορία της;ή τη Βόρεια Ήπειρο που ο ελληνικός πληθυσμός αφέθηκε ανυπεράσπιστος στις ορέξεις των Αλβανών; Την περιβόητη οικονομική ενίσχυση ποιός την καρπώθηκε; Ποίοι πήραν τις μίζες; Που οδήγησε αυτή η ενίσχυση την πλούσια εγχώρια βιοτεχνία και την αγροτική παραγωγή; Και τέλος τέλος η περιβόητη αυτή ευμάρεια πόσο αληθινή ήταν και που μας οδήγησε; στοχευμένα από τους συμμάχους μας θα τολμούσα να πω.
Μη μου το λέτε πάντως ότι σπιλώνουμε τον πατριωτισμό και την μνήμη των ευεργετών ‘εθνάρχη’ και Ανδρέα (προφανώς αυτούς εννοείτε) γιατί ένα δάκρυ κύλισε στα ματια μου, θα κλάψω! Ώστε τόσο σπουδαίοι είναι οι μεταπολιτευτικοί ήρωες μας, τους οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη!
Κωνσταντίνος
Ένας άρρωστος και ελαφρόμυαλος
«Ὁ Ἐλληνικὸς λαὸς δὲν ἐρωτήθηκε ποτέ » ! Τό δημοψήφισμα τοῦ Ἰουλίου τοῦ 2015 μὲ τὶς ἐπικολυρικὲς κορῶνες γιὰ τὴν ἐθνικὴ κυριαρχί … α καὶ ἡ οὐρὰ στὰ σκέλια στὶς ἐπακολουθήσασες σὲ δυόμισυ μόλις μῆνες ἐκλογές τί ἦταν ; Καλλιστεῖα ;
«Ὅταν ὁ λαὸς δὲν ἔχῃ τὸ σθένος νὰ κάνῃ θυσίες ὥστε νὰ εἶναι ἐθνικῶς κυρίαρχος», πρέπει οἱ ἡγέτες του νὰ βροῦν ἄλλο τρόπο νὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν «ὅσα εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ ἐξασφαλισθοῦν». Ὅταν πουλᾶ τὴν ψῆφό του σὲ ποσοστὸ τοὐλάχιστον 44% μὲ ἀντάλλαγμα πελατειακὲς παροχές, μιλᾶμε γιὰ κυρίαρχο λαὸ ἢ γιὰ συμμορία ζητιάνων ; Καί, ναί, πρέπει νὰ εἶναι εὐγνώμων ἡ συμμορία ποὺ βρίσκονται ἄνθρωποι νὰ πᾶνε νὰ διακονεύουν στοὺς ξένους γιὰ λογαριασμό της. Καὶ νὰ εἶναι καὶ ἀπὸ πάνω εὐγνώμων, ποὺ οἱ ἡγέτες τῆς κρύβουν τὸ ἀπλωμένο στὴν ἐπαιτεία ἕνα χέρι καὶ τῆς δείχνουν μόνον τὴν σηκωμένη γροθιὰ τοῦ ἄλλου.
Τέλος, ναί, τὸ «Ἀντίβαρο» ἔχει μακρὰ καὶ ἔντιμη παρουσία στὸ διαδίκτυο. Δὲν διεκδικεῖ, νομίζω, τὸ ἀλάθητο. Αὐτὸ δημιουργεῖ τὴν ὑποχρέωση σὲ ὅσους τὸ διαβάζουν νὰ διατυπώνουν, τὸ κατά δύναμιν, τὶς διαφωνίες τους καὶ νὰ τὶς τεκμηριώνουν. Ἂν ἤθελε λιβανιστές, εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ἔχῃ.
Αγαπητέ Άγι, γράφεις “Αυτός ο σκοπός δεν καλλιεργήθηκε για λόγους εθνικού συμφέροντος, αλλά λόγω εθνικού επαρχιωτισμού και συμπλέγματος, σύμφωνα με το οποίο οι πολιτιστικά κατώτεροι, οι επαρχιώτες, οι ιθαγενείς, οφείλουν να υιοθετήσουν την κουλτούρα και το αξιακό υπόβαθρο της ανώτερης Μητροπόλεως”. Συμφωνούμε. Να προσθέσω μόνο ότι όχι μόνο το εθνικό συμφέρον δεν ήταν ο κύριος λόγος της ένταξης με τους όρους που έγινε. Τα δεδομένα σημερα λένε οτι το μόνο συμφέρον για ένταξη ήταν το ιδιοτελές της διεφθαρμένης ιθύνουσας τάξης και των πολιτικών μελών της. Αυτό αποδεικν΄ύεται όχι μόνο με το “φάγωμα” των πακέτων και την μετατροπή της χώρας από αυτάρκη σε εξαρτώμενη αλλά, και κυρίως από την πλήρη εξάρτηση της από τους ξένους για την επιβίωσή της και από το γεγονός ότι τα προνόμιά της έχουν, αν μη τι άλλο, ενισχυθεί με βάση το διεφθαρμένο θεσμικό πλαίσιο που έφτιαξαν οι βενιζέλοι και οι σημίτηδες. Στο στάδιο το σημερινό, αυτή η ιθύνουσα τάξη έχει σχεδόν 100% αποκοπεί από ό,τι ελληνικό που πλέον τρεφεται αποκλειστικά απ’ έξω. Αυτό πως το λύνουμε; Δυστυχώς πιστεύω ότι έχουν βάλει θεμέλια για νέο εμφύλιο…